Propagandhi, 10 To Go, Flipstar @ Κύτταρο, 14/07/13

Πιστεύω πως μόνο μία μπάντα σαν τους Propagandhi θα μπορούσε να κάνει τον κόσμο να διακόψει τις διακοπές του, να πάρει το πλοίο και να επιστρέψει στην απάλευτη καυτή Αθήνα, για μία συναυλία σε κλειστό χώρο, έναντι μίας πανέμορφης βραδιάς σε κάποια, εξίσου όμορφη, παραλία των Κυκλάδων. Τα πράγματα κάπως έτσι έγιναν προχθές για αρκετό κόσμο στην punk rock συναυλία της χρονιάς, το ίδιο φυσικά και με την περίπτωση μου. Πρωινό ξύπνημα, θυσία της βουτιάς, δύσκολες στιγμές σ' ένα κατάμεστο πλοίο, κι ευτυχώς άνετη μετακίνηση σε μία ήσυχη κυριακάτικη Πρωτεύουσα μέχρι να φτάσω στο Κύτταρο, στην σωστή προγραμματισμένη ώρα.

Προτού προχωρήσω στις μπάντες της βραδιάς θα ήθελα να πω μερικά πραγματάκια. Προσπερνώντας «στα μπαμ» τα του κλιματισμού, όπου οι εξαιρετικές συνθήκες εντός του club δε σε ωθούσαν και πολύ προς τα έξω, με το που είδα τον ηχητικό εξοπλισμό επάνω στο stage απλά εντυπωσιάστηκα. WoW! Δύο set με τύμπανα, απίστευτες κεφαλές για τα έγχορδα -και αν δεν κάνω λάθος διαφορετικές για την κάθε μπάντα-, monitors, κονσόλες για τα monitors, PA και γενικά πολύ πράγμα. Πραγματικά ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για ένα punk rock live επί Ελληνικού εδάφους, που στ' αλήθεια με άφησε με τις καλύτερες πρώτες εντυπώσεις πριν από την έναρξη της συναυλίας. Στα του merch, o πάγκος των ελληνικών μπαντών ήταν αξιοπρεπέστατος με μπόλικο πράμα σε πραγματικά προσιτές τιμές, ενώ θα έλεγα ότι εκείνος των Καναδών headliners ήταν κάπως -έως και πολύ- τσιμπημένος. Οι δίσκοι ήταν σε καλή τιμή, αλλά εντάξει με δεκαεπτά ευρώ t-shirt -και κόστος ίσως και τρία ευρώ το ένα- δεν πάτε πουθενά κύριοι! Anyway. Αξιοσημείωτα ήταν και τα βιβλία που πουλούσαν με τις ταμπλατούρες από τους δύο τελευταίους τους δίσκους, όπου πραγματικά αν είχα την οικονομική ευχέρεια θα τα «έσκαγα» κανονικά μπας και μάθω κι εγώ λίγη μουσική επιτέλους.

Πρώτη μπάντα της βραδιάς ήταν οι Αθηναίοι Flipstar με τους οποίους μέχρι πρότινος διατηρούσα μηδενική σχεδόν επαφή, και οι οποίοι κατάφεραν εχθές με την εμφάνιση τους να μ' εκπλήξουν υπερθετικά, το λιγότερο. Υπερβολικά δεμένοι, με τρομερό rhythm section και έναν ακραίο drummer να κοπανάει χωρίς σταματημό, έδειξαν ξεκάθαρα πως είναι λάτρεις του καλιφορνέζικου -SoCal- punk rock και πως αναμφισβήτητα έχουν πολλά πράγματα να δώσουν στον συγκεκριμένο ήχο. Τα σημεία ειδικά όπου και τα τέσσερα μέλη της μπάντας έπαιρναν το μικρόφωνο και τραγουδούσαν όλοι μαζί ήταν το κάτι άλλο. Απλά πωρωτικά!



Δεν είχα ιδέα πως οι τύποι παίζουν μαζί μουσική εδώ και τέσσερα χρόνια, ούτε και ότι έχουν κυκλοφορήσει δίσκους σε φυσική μορφή, γι' αυτό και υπόσχομαι ότι στο μέλλον σίγουρα θα ψαχτώ με την «πάρτη» τους. Με προφανή άγνοια του set τους, να πω ότι ξεχώρισα μεταξύ άλλων το hit και video clip τους "This Feeling" όπως και την διασκευή του "True Believers" από τους Αμερικανούς The Bouncing Souls. Πολλά υποσχόμενη μπάντα. (Να πω επίσης στο σημείο αυτό, ότι το δεκαπεντάλεπτο video όπου ο drummer τους διασκευάζει κομμάτια των Pennywise είναι ...μπόμπα!)

Σειρά είχαν μερικές μπύρες για να δροσιστούμε και φυσικά η δεύτερη μπάντα της βραδιάς, οι Λαρισαίοι punk rockers 10 To Go. Για να είμαι ειλικρινής δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα με την εμφάνισή τους. Τα παιδιά παίζουν πολύ καλά, έχουν ψαχτεί αρκετά στο τεχνικό σκέλος του ήχου τους, έχουν πραγματικά όμορφα φωνητικά και φυσικά κάποιες ωραίες ιδέες, αλλά κάπως μου βγάζει κάτι το απροσδιόριστο ο ήχος τους, σα να πιστεύω πως δεν είναι αυτός στον όποιο έχουν τη δυνατότητα να καταλήξουν.



Λίγο από κλασικό ταχύτατο skate punk, λίγο από Social Distortion, λίγο κάτι reggae / dub σημεία αλά Rancid, και λίγο μια αρκετά πιο εμπορική / pop γεύση που αφήνουν -σε φάση Blink182- καταλήγουν σε ένα συνδυασμό που προσωπικά δε με πείθει. Όπως και να' χει, τα παιδιά το τρέχουνε «full», έχουν άπειρες δυνατότητες, και ευελπιστώ στο μέλλον να καταλήξουν σε κάτι πιο συγκεκριμένο και δικό τους, τουλάχιστον για τα δικά μου -κατεστραμμένα- αυτιά.

Καλώς ή κακώς, μετά την εμφάνισή τους το μυαλό βρισκόταν αποκλειστικά και μόνο στους headliners της βραδιάς, τους Propagandhi από την Manitoba του Καναδά. Η αναμονή τεράστια, και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Μεταφορικά γιατί πολύ απλά κάποιοι από προχθές περιμέναμε δέκα χρόνια ή και ολόκληρη μας τη ζωή για να τους απολαύσουμε (ξανά) ζωντανά, και κυριολεκτικά γιατί οι τύποι καθυστέρησαν πάρα πολύ για να ανέβουν στη σκηνή και να πιάσουν οριστικά τα όργανα τους. Okay, μπορεί η μισή ώρα -και ίσως παραπάνω- σε κάποιους να μη φαίνεται κάτι το τρομερό, αλλά εμένα με κούρασε λιγάκι τουλάχιστον έτσι όπως το βίωσα εχθές, φέρνοντας στο μυαλό μου αναμνήσεις από μεγάλα -ατέλειωτα- rock festival. Anyway, μια μικρή δόση γκρίνιας χρειαζόταν.



Για να μη μακρηγορώ άλλο, κατά τις δέκα και τέταρτο οι Καναδοί ανεβαίνουν επιτέλους στη σκηνή για να ακολουθήσει το αδιανόητο. Χαμός. Με τα πρώτα ακόρντα που ακούγονται ξεκίνησε το «έλα να δεις». Φάνηκε ξεκάθαρα ότι πράγματι το συγκεκριμένο live το περίμενε ο κόσμος πάααρα πολύ καιρό. Η διάθεση στα τέρματα, το ξύλο στα τέρματα, τα sing along στα τέρματα, όλα στα τέρματα. Οι Propagandhi ήτανε κάτι παραπάνω από εκπληκτικοί. Πολύ επικοινωνιακοί με το κοινό, με μπόλικη δόση humor και αρκετά κεφάτοι, δεν έχασαν νότα κατά τη διάρκεια του set τους. Η απόδοση τους, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό ήχο, ήταν ειλικρινά κάτι το αξιομνημόνευτο αποδεικνύοντας τρανταχτά κα για μία ακόμη φορά ότι η συγκεκριμένη μπάντα, με την πάροδο των χρόνων, τους έκανε αυτό που λέμε «μουσικούς» με όλη τη σημασία της λέξεως.



Με εξαίρεση δυο τρία πολύ μικρά solo που κάπως χάθηκαν -ή και δε παίχτηκαν- υπήρχαν στιγμές όπου πραγματικά ξεπερνούσαν το αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων τους. Με προφανή έμφαση στον τελευταίο τους δίσκο, "Failed States", από τον οποίο έπαιξαν γύρω στα οκτώ κομμάτια, είχαν όλη τη διάθεση να παίξουν και κάτι από όλες τις άλλες ολοκληρωμένες δουλειές τους, ανεβάζοντας το επίπεδο του live σε ύψη εξωπραγματικά και καταλήγοντας στην τίμια διάρκεια της μιάμισης περίπου ώρας. Έτσι ξεκίνησε το live, με το φανταστικό "Dear Coach's Corner" από το "Supporting Caste", για να δώσει στη συνέχεια τη σκυτάλη σε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, όπως το "A Speculative Fiction" από το "Potemkin City Limits", τα καλύτερα ίσως κομμάτια από το "Less Talk, More Rock" -που πλέον λόγω των παικτικών τους ικανοτήτων έχουν άλλο αέρα-, το πρόσφατο "Things I Like" με τον Jord να κάνει τσαχπινιά και να παίρνει τον λόγο, και το φανταστικό και πολεμικό encore στο τέλος, με το θεϊκό "Back To The Motor League" από το "Today's Empires, Tomorrow's Ashes" και το "Stick The Fucking Flag Up Your Goddam Ass, You Sonofabitch" από το πρώτο τους ever άλμπουμ, "How To Clean Everything".



Τι άλλο να πω; Το live αυτό ήταν σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου και θα το θυμάμαι για πολύ καιρό ακόμη. Το γεγονός ότι σε αυτό το live είδα άτομα, που τα θυμάμαι πριν από οκτώ και εννιά χρόνια ενεργά και πωρωμένα στην φάση, να γουστάρουν τρελά, να τραγουδάνε δίχως αύριο, να χορεύουν δίχως μεθαύριο, και να μην σταματάνε για κανένα λόγο τα stage diving, λέει για μένα πάρα πολλά. Από τα live σε club που δεν ξεχνιούνται...



Παρακάτω, με μια μικρή επιφύλαξη και με ανικανότητα να θυμηθώ συγκεκριμένη σειρά έπειτα από την εκπληκτική αυτή εμπειρία, σας παραθέτω το setlist της προχθεσινής βραδιάς με το encore να είναι ακριβές ...και αξέχαστο.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Χατζημωυσής