Plissken Festival @ Ελληνικός Κόσμος, 06-07/06/14

Το Plissken Festival, το εναλλακτικό μουσικό φεστιβάλ με τη σύγχρονη αισθητική και τις διεθνείς προδιαγραφές, μας παρουσιάστηκε φέτος πιο δυνατό από ποτέ, τόσο από άποψη προώθησης, όσο και από άποψη πληθώρας ονομάτων και γενικότερου concept. Αναμφίβολα, το φεστιβάλ που ενδεχομένως να πήρε το όνομά του από τον badass Kurt Russell των αποδράσεων από Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες, βρίσκεται σε ανοδική πορεία, προσπαθώντας να επιτύχει το καλλιτεχνικό του όραμα. Παρόλα τα προβλήματα και τα αρνητικά του, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μία προσπάθεια δίχως όμοιά της στη χώρα μας.



Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν από τη μία μεριά αρκετά ικανοποιητική, από την άλλη αναμενόμενη. Σίγουρα, όμως, δημιουργεί ελπίδες ότι αν το εν λόγω φεστιβάλ καθιερωθεί, θα μπορέσει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για έναν μουσικό πόλο της χώρας μας που ψάχνει ένα «σπίτι» για τις συναυλιακές του ανησυχίες. Περιφερόμενα ζόμπι, περίπτερα με ποδήλατα και πράσινες στέγες, ακροβατικά στην οροφή του κλειστού χώρου, stand-up comedy, club με beat-ια, χορούς και μακρά είσοδο με φουσκωτούς, ξαπλώστρες, μαξιλάρες... Αν μη τι άλλο, το Plissken Festival είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία.

Στηρίζουμε Plissken Festival γιατί...

Μάνος Πατεράκης: ...πρόκειται για το πιο ευρωπαϊκό φεστιβάλ που έχουμε αυτήν τη στιγμή στη χώρα μας και υπό αυτήν την έννοια αποτελεί πολυτέλεια. 66 καλλιτέχνες σε 5 σκηνές... Έστω κι αν είναι εν μέρει πλασματικά τα νούμερα, προκαλούν σίγουρα δέος -άσε που αν κάνεις τη διαφαινόμενη διαίρεση, η τιμή δεν είναι καθόλου κακή. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, τι καλύτερο από το να είσαι σε χιπστερο-φεστιβάλ και να πίνεις κοκτεηλάρα σε ξαπλώστρα λίγο πριν βγουν οι Wooden Shjips;

Πάνος Κατσούρης: ...ας αφήσουμε στην άκρη τα αυτονόητα -ότι δηλαδή το Plissken είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε στα πρότυπα ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ- και ας ρίξουμε μια ματιά σε όλα αυτά τα ονόματα του lineup. Ακόμα και αν τα περισσότερα είναι μέτριας ή κάτω του μετρίου αναγνωρισιμότητας έχουμε να κάνουμε με ήχους πειραματικούς, ολίγον ακραίους ή πολύ απλά μη εύκολους στο αυτί. Ε τώρα, μην μου πείτε πως όλος αυτός ο κόσμος που πήγε, γουστάρει τέτοια μουσικά είδη ή έχει τόσο πλουραλισμό στο γούστο του. Μόνο καλό μπορεί να κάνει στην μουσική παιδεία του ελληνικού κοινού αυτή η ακραία ποικιλόμορφη εμπειρία. Να μην ξεχάσουμε, επίσης, το θέμα του club stage. Παρόλο που είχαμε να κάνουμε με «βαριά» μορφή ηλεκτρονικής (πάλι στην πλειοψηφία μικρών ονομάτων), είναι ένα στοίχημα που πρέπει να πιάσει, διότι την τωρινή στιγμή η underground κουλτούρα των «club» της Ευρώπης βρίσκεται σε ακμή.



Γιάννης Λυμπέρης: ...αν θες να λέγεσαι μουσικόφιλος πρέπει, πού και πού, να το αποδεικνύεις. Οποιοδήποτε φεστιβάλ μαζεύει δυο-τρία ονόματα που γουστάρεις και έξι-εφτά που σίγουρα θες να τσεκάρεις live, δεν γίνεται να το προσπερνάς. Ειδικά, μάλιστα, όταν την ίδια στιγμή ανήκεις στην κατηγορία της γκρίνιας που συνεχώς λέει πως «τίποτα δεν βλέπουμε πια στη χώρα μας...». Τουλάχιστον στο Plissken έρχονται όσοι πραγματικά θέλουν και όχι όσοι βλέπουν φως και μπαίνουν.

Μου την έσπασε το Plissken Festival όταν...

Μάνος Πατεράκης: ...συνειδητοποίησα ότι το χρονοδιάγραμμα δεν τηρήθηκε καμία από τις δύο ημέρες. Όταν είναι προγραμματισμένο τα τελευταία ονόματα της κάθε μέρας να βγουν τρεις παρά είκοσι τα ξημερώματα και το χρονοδιάγραμμα πάει σταθερά μια ώρα πίσω, τότε σίγουρα σε κάποια φάση θα σου κακοφανεί. Στη δεύτερη μέρα, όμως, δικαιολογούνται λόγω βροχής νωρίς το απόγευμα. Επίσης, μου την έσπασε που η κύρια σκηνή ήταν σε εσωτερικό χώρο με μέτρια διαμόρφωση και κακό ήχο, ενώ θα μπορούσε να είναι στη θέση της δευτερεύουσας σκηνής, δηλαδή έξω, για καλύτερη ατμόσφαιρα.



Πάνος Κατσούρης: ...ανακοινώνονται τα ονόματα, τα βάζεις κάτω και καταλαβαίνεις πως τα δύο που θες κυρίως και περισσότερο να δεις παίζουν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα. Έτσι, κάνεις τα κουμάντα σου έτσι ώστε να αντέξεις έστω και λίγο για το «3 παρά 20» των Mount Kimbie που είναι το όνομα που έρχεται με τον πιο δροσερό τελευταίο δίσκο στις αποσκευές του. Και, ξαφνικά, όλο το πρόγραμμα πάει μια ώρα περίπατο (χώρια τα παραπάνω συν άλλων μικροκαθυστερήσεων)! Ε, τι περίμενες; Όταν είσαι από τις πέντε-έξι η ώρα στο φεστιβάλ είναι επόμενο να μην αντέξεις και να σου σπάσει τα νεύρα κάτι τέτοιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι πίκρα έφαγα που έχασα Mount Kimbie διότι βγήκαν χαράματα. Μεγάλο φάουλ της παραγωγής.

Γιάννης Λυμπέρης: ...ανεβάζει τον πήχυ και καταλήγει να βάζει αυτογκόλ. Δεν χρειάζονται βαρύγδουπες δηλώσεις σαν «ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης» όταν όποιος έχει μάτια και αυτιά το βλέπει έτσι κι αλλιώς θετικά ως φεστιβάλ. Εκτός κι αν θες να προσελκύσεις πολύ κόσμο, κάτι που δεν συνέβη ούτε φέτος με την απουσία ενός «κράχτη». Υπάρχουν και εμπορικά ονόματα που μπορούν να παίζουν καλή μουσική. Αλήθεια! Ούτε να λες πως έχεις πέντε σκηνές, όταν η comedy ήταν όνομα και πράγμα (δέκα καρέκλες σε μια τέντα δέκα τετραγωνικών ανάμεσα σε κάτι ξερά χόρτα) και η outdoor dance, που όπως πέρσι, ήταν πάνω σε ένα φορτηγάκι με ήχο-τρυπάνι για τα αυτιά. Και αυτή η main stage πρέπει να επανασχεδιαστεί...

Καλλιτέχνης-αποκάλυψη του φεστιβάλ...

Μάνος Πατεράκης: ...οι ισοπεδωτικοί Βέλγοι sludge/noise/hardcore/progressive metallers Raketkanon που άνοιξαν την πρώτη ημέρα και ο ταλαντούχος Νεοϋορκέζος alternative/electronic/trip-hop καλλιτέχνης Son Lux που τη δεύτερη μέρα απέδωσε τα μέγιστα επί σκηνής, μαζί με έναν φοβερό drummer και έναν απολαυστικό κιθαρίστα.



Πάνος Κατσούρης: ...Για αρχή, ας είναι καλά ο Μάνος Πατεράκης που τον ακολούθησα στους Son Lux και εν τέλει, παρόλο που στην αρχή δεν μου γέμισαν το μάτι, τελικά ο frontman τους με κέρδισε ολοκληρωτικά. Ακόμα, χωρίς να τους το 'χω, πολύ καλοί ήταν οι Wild Beasts! Τέλος θα πρέπει να παραδεχθώ πως την μεγαλύτερη ζημιά μου την προκάλεσαν οι Suuns. Διάολε, τρομερό ψυχεδελικό noise drug attitude και ειδικά ο μπροστάρης τους!

Γιάννης Λυμπέρης: ...οι Crocodiles, οι οποίοι ήταν ανώτεροι από τις προσδοκίες. Τους περισσότερους τους ξέραμε ή τους είχαμε ήδη δει.

Καλλιτέχνης που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες...

Μάνος Πατεράκης: ...οι Girls Against Boys. Παραδέχομαι ότι είχαν κακό ήχο, αλλά δεν μου έμοιαζαν να έχουν τη διάθεση να δώσουν το κάτι παραπάνω, δεδομένου ότι αποδεδειγμένα μπορούσαν. Κρίμα.

Πάνος Κατσούρης: ...μήπως ήταν ο Dirty Beaches, μήπως ο Fink ή ο/οι Nightmares On Wax; Δεν ξέρω.. Ίσως έφταιγε ο ήχος και η ατμόσφαιρα του main stage που με ανάγκασαν να κατεβάσω τα μούτρα μέχρι το πάτωμα κάποιες στιγμές!



Γιάννης Λυμπέρης: ...δεν πρόκειται τόσο για απογοήτευση όσο για χαμηλότερη απόδοση: Τους Girls Against Boys δεν τους έλεγες αδιάφορους αλλά κάτι λείπει πια (μάλλον εκείνες οι εποχές).

Κορυφαία στιγμή του διημέρου...

Μάνος Πατεράκης: ...γνωρίζω καλά το τέρας στο οποίο μεταμορφώνονται επί σκηνής οι καταιγιστικοί παικταράδες 65daysofstatic, οπότε δεν μου έκανε εντύπωση που το φεστιβάλ κορυφώθηκε για μένα κάπου μεταξύ των "Retreat! Retreat!" και "Radio Protector", όταν δηλαδή είχε φτιάξει ο ήχος τους και το show τους ρόλαρε για τα καλά.



Πάνος Κατσούρης: ...όταν ξέρεις πως θα χάσεις τα δύο ονόματα που θες περισσότερο να δεις ψάχνεις να βρεις το αντικειμενικά επόμενο μεγαλύτερο για εσένα να απολαύσεις. Οι 65daysofstatic φυσικά και δεν με άφησαν στιγμή παραπονεμένο διότι ήταν απλούστατα ΤΡΟΜΕΡΟΙ καθ' όλη την διάρκεια τους! Ακόμα πολύ γαμάτα νιώσαμε στα "2020" και "Edie's Dream" των Suuns.

Γιάννης Λυμπέρης: ...ένα πετυχημένο φεστιβάλ φαίνεται, επίσης, και από το αν κοινό και καλλιτέχνες το γιορτάζουν παρέα. Βέβαια, ουδεμία ευθύνη φέρει μια μπάντα όταν η πλειοψηφία του κοινού ψιλοβαριέται, αλλά στην περίπτωση των Black Lips ουδείς μένει ασυγκίνητος. Φέρτε ακόμα τρεις-τέσσερις «πανηγυρτζίδικες» -με την καλή έννοια- μπάντες του χρόνου και όλα θα πάνε καλά!

Non-music remark...

Μάνος Πατεράκης: ...σορτσάκια, μούσια, λίγα μουστάκια και δύο περιφερόμενα ζόμπι-ατραξιόν της διοργάνωσης... Όσον αφορά το κλασικό άθλημα των φεστιβάλ, το «παρατηρήστε_τα_μπλουζάκια», αν και είχαμε από Red Sparowes μέχρι Slayer και Down, το βραβείο παίρνουν δύο συγκεκριμένα t-shirt: Acid Bath και Funkadelic!

Πάνος Κατσούρης: ...είναι και δεν είναι non-music αλλά πρέπει να το πω! Αν έβλεπες το outdoor club stage την πρώτη μέρα σίγουρα θα σου προκαλούσε μια παράξενη αίσθηση. Ήταν το χώμα σε συνδυασμό με τα φορτηγά που ξεχώριζαν από την απέξω και έδιναν στην φάση ένα χρώμα πανηγυριού. Την δεύτερη μέρα, όμως, λόγω βροχής το stage (το αμαξάκι της Red Bull δηλαδή) μεταφέρθηκε κοντά στο greek plants inspired garden και τότε -ναι από το πουθενά- είχαμε έναν σωστότερο cocktail lounge χώρο για άραγμα!



Γιάννης Λυμπέρης: ...όλα κύλησαν ομαλά, καθώς κόσμος και προσωπικό είχαν καλή διάθεση. Αρνητικό η καθυστέρηση στις ώρες με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι να είναι κομμάτια μετά τη μία τα μεσάνυχτα όταν την ίδια στιγμή οι μπάντες που έπαιζαν τότε (π.χ. Fuck Buttons) «απαιτούσαν» άλλα. Ας έβαζαν τον νυσταλέο Fink... Επίσης, το γεγονός ότι στο ταμείο την πρώτη μέρα έλεγαν πως τέλειωσαν τα διήμερα πάσα, ενώ ο χώρος δεν ήταν δα και sold-out. Ακόμα, η διοργάνωση έδωσε μια εντύπωση πως περίμενε πάλι λίγο κόσμο, καθώς αν σκεφτείς πως αν έρχονταν καμιά 500αριά ακόμα, ο συνωστισμός θα ήταν αναπόφευκτος. Και του χρόνου πάλι στο Plissken θα είμαστε!

Οι καλλιτέχνες που είδαμε την πρώτη ημέρα...

65daysofstatic: Ξεκίνησαν τα δύο πρώτα τραγούδια του set τους με ένα μόνιμο βόμβο από πίσω, αλλά εν συνεχεία ο ήχος έφτιαξε (φαινόμενο που συνέβη σε πολλά συγκροτήματα του φεστιβάλ) και τους απολαύσαμε. Απίστευτοι παικταράδες οι 65daysofstatic, τα έχω πει και θα τα ξαναλέω. Live είναι καλύτεροι από το στούντιο. Μην ακούτε που παίζουν ηλεκτρονική μουσική... Σε στιγμές ήταν thrash metal! (Μ.Π.)



A Victim Of Society: Προσωπικό highlight της πρώτης μέρας. Χωρίς να αφαιρούν ή να προσθέτουν κάτι από προηγούμενες εμφανίσεις τους, οι A Victim Of Society είναι ολοένα και καλύτεροι και σε πείθουν πως ζουν για τα live. Αν έχουν και ανταπόκριση από το κοινό -που είχαν με το παραπάνω- θα ζούμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. (Γ.Λ.)



Fink: Ο Fink μπορεί να αποτελεί μια από τις πιο καλλιτεχνικές-οργανικές μορφές της Ninja Tune, όμως η εμφάνιση του δεν μας έπεισε. Δύσκολο να προσδιόρισε το τι έφταιγε… Μήπως το βαρύ ύφος του σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα του main stage ή μήπως το ότι όλα τα τραγούδια του μοιάζουν ίδια; Δεν ξέρω... (Π.Κ.)



Fuck Buttons: Βραβείο περισσότερων ντεσιμπέλ. Το εκκωφαντικό ντουέτο των Fuck Buttons βγήκε πολύ αργά και ως εκ τούτου οι περισσότεροι εξ' ημών δεν μπορέσαμε να απορροφήσουμε τα μέγιστα από τη μουσική τους, η οποία απαιτεί άλλες προϋποθέσεις. Ωστόσο, αντικειμενικά, ήταν πολύ καλοί σε αυτό που έκαναν, με το kinect στον τοίχο από πίσω να προσδίδει άλλη διάσταση στην εμφάνισή τους. (Μ.Π.)



Girls against Boys: «In dust we trust». Για μένα έφτασε που έπαιξαν το "Super-Fire". Για όσους λίγους «πιστούς» έχουμε απομείνει, το live της παρέας του Scott McCloud μας ικανοποίησε ως ένα βαθμό με τον δυνατό ήχο και το πάθος μιας μπάντας που αναπνέει ακόμα 25 χρόνια μετά. Άνευρο το υπόλοιπο κοινό... (Γ.Λ.)



Νο Αge: Ακόμα μια ψυχωμένη εμφάνιση των Αμερικανών στη χώρα μας, που λογικά τους πρόσθεσε μερικούς φίλους ακόμα. Με ορισμένα προβλήματα στον ήχο τους -που μάλλον ήταν χαμηλός- προσπάθησαν τίμια να ξεσηκώσουν το κοινό, το οποίο παρέμενε κατά το 70% ακίνητο. Κούραση αυτό το Plissken... (Γ.Λ.)



The Noise Figures: Κανονικά οι Noise Figures έπρεπε να παίξουν στο main stage και σίγουρα πιο αργά! Βέβαια, αυτή την άποψη δεν την είχα πριν την διεξαγωγή του φεστιβάλ αλλά αυτό που μας παρουσίασε το bluesy garage ντουέτο ήταν φρεσκότατο, γεμάτο ζωντάνια και ενέργεια. Μπράβο τους, το έχουν αυτό που κάνουν! (Π.Κ.)



Raketkanon: Ό,τι και να πω είναι λίγο για την εμφάνισή τους. Ισοπέδωση εις τον κύβο. Έπαιξαν μπροστά στο μικρότερο κοινό του διημέρου και τα έσπασαν όλα, με τον τραγουδιστή τους να κάνει stage-diving πάνω σε τριάντα άτομα το πολύ (!) Το προοδευτικό τους sludge με την hardcore αισθητική με κέρδισε ολοκληρωτικά, κι ας δεν τους είχα ακούσει πριν. (Μ.Π.)



Say Lou Lou: To ιδανικό συγκρότημα για φεστιβάλ αν κυκλοφορούσαν μετά ανάμεσά μας και κάναμε παρέα και, ίσως, μας έδιναν το τηλέφωνό τους. Οι δίδυμες Αυστραλοσουηδές, δεν το έκαναν, αλλά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους επί σκηνής. Απλά τυχαίνει να είναι απίστευτα βαρετός! Άστοχη επιλογή. (Γ.Λ.)



Suuns: Αλήθεια, περίμενε κανείς μια τόσο ψυχεδελική και θορυβώδη εμφάνιση; Ξεκίνησαν με αργούς ρυθμούς μέχρι να ακουστεί το "2020" και να δεχθούν την πρώτη μεγάλη αντίδραση από το κοινό. Συνέχισαν ανεβάζοντας στροφές μέχρι το "Eddie's Dream" να κλέψει την παράσταση. Καλή σκηνική παρουσία και ένας frontman που τραβούσε τα βλέμματα πάνω του. (Π.Κ.)



Tijuana Panthers: Αυτοί οι μικροί indie κλαρινογαμπροί ήταν ό,τι πιο καλοκαιρινό είχε να επιδείξει το Plissken. Σίγουρα όχι κάτι το τρομερό, όμως υπήρχαν στιγμές που αυτό το surf pop τους άλλαξε την υφή του outdoor stage σε κάτι το διαφορετικό. (Π.Κ.)



Wild Beasts: Οι Wild Beasts είναι ένα από τα ανερχόμενα ονόματα της indie σκηνής, αλλά δεδομένου ότι αυτό πια δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, δεν περίμενα πολλά από την εμφάνισή τους. Εντούτοις, με ξάφνιασαν θετικά, έχοντας ένα από τα πιο προσεγμένα στησίματα του φεστιβάλ και, φυσικά, λατρέψαμε live τις φωνάρες των δύο τραγουδιστών τους. (Μ.Π.)



Club Stage Day 1: Παρά την καθυστέρηση έναρξης του φεστιβάλ, τα πρώτα ονόματα του club stage βρέθηκαν να παίζουν μπροστά σε έναν αριθμό που έφτανε με το ζόρι το πλήθος των δαχτύλων ενός χεριού. Το πρόβλημα με τον κόσμο της σκηνής πήγαζε από το ότι τα υπόλοιπα stage κανόνιζαν την κίνηση της και έτσι υπήρχαν άκυρα νεκρά και γεμάτα διαστήματα. Το παράδοξο, τώρα, ήταν πως ο Eagles For Hands είχε αρκετά καλύτερη απόδοση από τα δύο ονόματα που έπαιξαν ύστερα από αυτόν. Πολύ δυνατά set παρουσίασαν οι Fatima Al Qadiri και Deadbeat. (Π.Κ.)



Οι καλλιτέχνες που είδαμε τη δεύτερη ημέρα...

Crocodiles: Είναι ντουέτο, αλλά επί σκηνής είναι πέντε και προς μεγάλη μας έκπληξη είναι εξαιρετικοί. Τα έτσι κι αλλιώς συμπαθή τραγούδια τους, αποκτούν όγκο μέσα από καλό παίξιμο, με μια pop προσέγγιση, ιδρώτα και διασκέδαση. (Γ.Λ.)



Dub Pistols: Όποιος έβγαινε από τους Black Lips στην εξωτερική σκηνή, θα διαπίστωνε ότι ένα πάρτι είχε στηθεί με σύσσωμους κοινό και μουσικούς συμμετέχοντες στους dub/ska κτλ ήχους των χορευτικά επιβλητικών Dub Pistols. Ο χορός συνεχίστηκε και σε ένα, από το συγκρότημα προκαλούμενο, encore όπου με το riff του "Highway To Ηell" και οι τελευταίοι οκνηροί ίδρωσαν. (Κ.Σ.)



Damien Jurado: Ο Damien Jurado μας ήρθε από το Seattle έχοντας ανά χείρας έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και ταξιδιάρικους φετινούς indie δίσκους. Μόνος του, με μια ακουστική κιθάρα, μας έπαιξε τις μελαγχολικές του μελωδίες παρέα με την πανέμορφη φωνή του. Όμως, δίχως τις ωραίες ενορχηστρώσεις του, κάτι μου έλειπε - και μάλιστα αρκετά. (Μ.Π.)



Dirty Beaches: Ο ευνουχισμένος «rockabilly» Elvis φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Για να γίνω πιο επεξηγηματικός, μας παρουσιάστηκε κάπως διαφορετικός από ό,τι τον περιμέναμε, και αυτό διότι ήταν περισσότερο στο ύφος του τελευταίου δίσκου του. Μπόλικο drum machine, αρκετά synths και ο Alex Zhang την περισσότερη ώρα έκανε διατάσεις και έριχνε αερομπουνιές. Τίποτα το ιδιαίτερο. (Π.Κ.)



Nightmare Air: Η πρώτη εμφάνιση στην κεντρική αποτέλεσε για πολλούς και την έκπληξη της ημέρας, αφού παρά το αρχικό μούδιασμα του κακού ήχου που έκανε περισσότερο ψυχεδέλεια από shoegaze τη μουσική τους, οι Nightmare Air έδειξαν πώς έχουν τις συνθέσεις και την σκηνική παρουσία (ελέω της Swaan Miller αν μη τι άλλο) να μεγαλουργήσουν. (Κ.Σ.)



Nightmares On Wax: Δεν νομίζω να είναι θέμα γούστου, δεν νομίζω να είναι κάτι υποκειμενικό το ότι o George Evelyn και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που τον πλαισίωσαν ορισμένες φορές μας φανέρωσαν κάτι... άσχημο. Ολίγον αταίριαστα φωνητικά και κακός ήχος κυρίως στην αρχή μας έκαναν να αναρωτιόμαστε μήπως θα ήταν καλύτερα να μας χάριζε κανένα dj set! (Π.Κ.)

Pad Trio: Η τριάδα των Pad Trio με τις καλές αλλαγές της έδωσε στο Plissken κάτι που δεν είχε ακουστεί δυνατά μέχρι εκείνη την στιγμή. Downtempo και instrumental hip hop, jazz hop ή undergroundιλίκια ήταν ότι πρέπει για να αράξεις κάπου και να χαλαρώσεις. Βέβαια, όλα αυτά μέχρι να το αγριέψουν λίγο προς το τέλος. (Π.Κ.)



Son Lux: Ίσως ήταν το 40-λεπτο που πέρασα πιο καλά στο φεστιβάλ. Εντυπωσιακά καλοί, με απολύτως τίποτα προηχογραφημένο, ο Son Lux έφτιαχνε τις λούπες και τραγουδούσε με την ωραία του φωνή, ο γκρουβαριστός / χοροπηδηχτός κιθαρίστας έδινε την ενέργεια και ο drummer-μηχανάκι έπαιζε πολύπλοκους ρυθμούς. Οι Son Lux πάνε για μεγάλα πράγματα στο μέλλον και η φετινή συνεργασία τους με Lorde θα τους βοηθήσει να ακουστούν. (Μ.Π.)



The Black Lips: Κατά την ταπεινή μου άποψη (και μην ακούτε τι λένε στα εξωτερικά), ο φετινός δίσκος των Black Lips είναι από τους καλύτερους της καριέρας τους. Επίσης, είναι από τους δίσκους που βγάζουν εξαιρετικό party feeling λόγω της '60s γκαραζόπορτας που διαβαίνει, οπότε ήθελα πραγματικά να τους ακούσω ζωντανά. Εν τέλει, οι Black Lips ήταν ακριβώς όπως τους θέλαμε: Απλοί, προσιτοί και διασκεδαστικοί. (Μ.Π.)



The Soft Moon: Ένα χρόνο μετά την εμφάνισή τους στο Gagarin, παρουσίασαν το ίδιο οπτικοακουστικό θέαμα και ήταν καλύτεροι. Πήραν το πρώτο καθολικό χειροκρότημα -τουλάχιστον σε όσους είδα- κι αν πολλοί πιστεύουμε πως ο Luis Vasquez ενδιαφέρεται για το στιλ και όχι την ουσία, μπορεί έστω και για 45 λεπτά να σε κάνει να κουνήσεις τα πόδια σου! (Γ.Λ.)



Wooden Shjips: Ίσως φταίει η αυστηρή φιγούρα του Ripley Johnson που στέκει μόνη στα δεξιά και θες δεν θες, θα μείνεις να τους δεις μέχρι τέλους. Ήρεμος όταν τραγουδά, μοχθηρός όταν ξεκινούσε ένα σόλο. Μπορεί ο ήχος τους να φαντάζει σε πολλούς εκτός μόδας, αλλά αυτό το βαρύ και επαναλαμβανόμενο groove τους δεν φεύγει από το κεφάλι σου όσο καιρό περιμένεις να μακρύνεις μαλλί και μούσι σαν του Ripley... (Γ.Λ.)



Club Stage Day 2: Η δεύτερη μέρα βρήκε το club stage σε διαφορετική φάση σε σχέση με την πρώτη. Από την μια θα μπορούσες να πεις πως ήταν η μεγαλύτερη προσέλευση στο φεστιβάλ που ανάγκασε τον μικρό αλλά ταιριαστό χώρο να γεμίζει συνέχεια από νωρίς, σε σημείο που ο Seams βρέθηκε να απολαμβάνει το κλείσιμο της βάρδιας του μπροστά σε πολύ κόσμο... Από την άλλη, αυτή την φορά φάνηκε πως υπήρξαν αρκετά άτομα που ήθελαν να απολαύσουν συγκεκριμένους καλλιτέχνες και όχι απλά να κόψουν μια βόλτα. Πολύ καλοί ήταν οι δικοί μας Dotmessage με τα ταιριαστά visuals. Τέλος highlight της μέρας ήταν: 1) Tο επιθετικό future bass άνοιγμα της Cooly G που μάλλον κατάλαβε πως αν συνέχιζε έτσι θα μας έσπαγε και τα κόκαλα, γι' αυτό και απάλυνε τον ήχο της στην συνέχεια. 2) O παρανοϊκός Shackleton που έπαιξε σε έναν μονίμως γεμάτο χώρο λόγω του δικαιολογημένου buzz που είχε κάνει το όνομά του. Πραγματικά, ήταν τρομερό το πως έχτιζε κομμάτι-κομμάτι την ψηφιακή ζούγκλα που φάνταζε έτοιμη να σε καταπιεί. (Π.Κ.)



Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com