Plissken Festival @ Ελληνικός Κόσμος, 05-06/06/15

Στηρίζουμε Plissken Festival γιατί...

Γιάννης Λυμπέρης: ...κάθε χρόνο γίνεται καλύτερο, και εννοώ από άποψης ονομάτων, αφού αυτό είναι το παν. Από άποψη εξυπηρέτησης και τιμών, από τη στιγμή που δεν μαζεύει πάνω από 3.000, όλα πάνε σχετικά καλά. Αλλά, από τη στιγμή που ζούμε στην Ελλάδα και έχουμε ένα τέτοιο φεστιβάλ, δύσκολα μπορείς να πεις κακή κουβέντα.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης: ...είναι πολυσυλλεκτικό. Μέσα στα τόσα διαφορετικά ονόματα και μουσικά είδη που μπλέκονται στις σκηνές του, μπορείς να συναντήσεις και να πρωτογνωρίσεις κάτι που τελικά σου αρέσει και δεν είχες ιδέα ότι υπάρχει. Σκηνές, μουσικές, κόσμος και ονόματα εναλλάσσονται τόσο ξεχωριστά, που το αταίριαστο φαντάζει γοητευτικό. Προσωπικά δεν είχα καν ακουστά τον Mikal Cronin και την μπάντα του και ξαφνιάστηκα ευχάριστα με τον ήχο, την μουσική και το ταλέντο τους.

Κώστας Σακκαλής: «Για τη φάση». Αν υπήρχαν τρεις λέξεις που ακούστηκαν περισσότερο στο συγκεκριμένο χώρο, το συγκεκριμένο διήμερο ήταν αυτές, συνήθως σε απάντηση της ερώτησης «για ποιούς ήρθες;». Και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο και η μεγαλύτερη υποχρέωση για το μέλλον για τους διοργανωτές.



Τόνια Πετροπούλου: Είναι η μεγαλύτερη έκθεση σε πλουραλιστικά ακούσματα που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλαδίτσα. Είναι συνειδητά ό,τι πιο κοντά υπάρχει στο 2015, σε μια χώρα που έχει συνηθίσει να ζεί μερικά χρόνια πίσω. Είναι η καλύτερη προσπάθεια για άμεση μουσική μόρφωση και εγγυημένα αξέχαστη εμπειρία.

Μανώλης Κληρονόμος: ...είναι το μοναδικό φεστιβάλ που έχουμε. Φέρνει πληθώρα συγκροτημάτων, μεγάλου και μικρού βεληνεκούς, από όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής, οπότε όπου και να πάει κανείς θα πετύχει κάτι που θα του αρέσει. Δεν είναι live που πας να δεις ένα συγκρότημα, είναι φεστιβάλ και πας για όλη τη φάση. Και αυτή η φάση είναι εξαιρετική, τρομερά καλά οργανωμένη και σε αξιοπρεπέστατες τιμές.

Μου την έσπασε το Plissken Festival όταν...

Γιάννης Λυμπέρης: Η δεύτερη σκηνή, με ωραία ονόματα, ήταν λίγο ...άβολη. Η βροχή την πρώτη μέρα μετέτρεψε τον χώρο σ' ένα λασπωμένο χωράφι και ο σανός δεν το έκανε καλύτερο. Θα μου πεις «από ζάχαρη είσαι;» και θα έχεις δίκιο, αλλά μιλάμε για έναν μικρό σε έκταση χώρο, δεν ήταν δα και το Glastonbury. Επίσης το πρόγραμμα που ξαναπήγε κατά διαόλου. Και, βέβαια, οι τύποι με τα τύμπανα, υπήρξαν η αιτία εκατοντάδων πονοκεφάλων - και κυρίως όσοι τους χαμογελούσαν και τους έδιναν θάρρος. Να σας έρθουν για καντάδα στις 5 το πρωί.



Θεοδόσης Γενιτσαρίδης: ...ο κάθε ηχολήπτης δεν σεβόταν το κοινό και τ' αυτιά του. Δεν είμαι της λογικής το δυνατότερο, το καλύτερο, ακόμα και σε συγκροτήματα που το απαιτούν (βλέπε Mogwai), οπότε αυτό το ανελέητο τσιτάρισμα στα μικρόφωνα, κυρίως, ήταν μερικές φορές άκρως ενοχλητικό. Αρκετός κόσμος μετάνιωσε που δεν κουβάλησε μαζί του ωτοασπίδες.

Κώστας Σακκαλής: Μαζεύτηκε ένα πλήθος κόσμου για να δει τον τελικό σε μία τηλεόραση επιπέδου καφενείου 1995. Όχι ότι με επηρέασαν κάπου (πέραν ίσως ότι δεν άφησαν κάθισμα ούτε για δείγμα) απλά, να, χάλασαν «τη φάση» που λέγαμε.

Τόνια Πετροπούλου: Πάλι, η σκηνή του aquarium δεν είχε σωστό εξαερισμό / κλιματισμό και το merch ήταν επιεικώς, ανεπαρκές. Για να μην θυμηθώ τους τυμπανιστές που κατέστρεφαν τις λιγοστές στιγμές ηρεμίας...

Μανώλης Κληρονόμος: ... έσκαγαν μύτη αυτοί οι μικροί τυμπανιστές στα διαλείμματα, αφού είναι το πιο εκνευριστικό και ενοχλητικό πράγμα που μου έχει τύχει ποτέ. Οι σκάστρες των κωλοφτιαγμένων αυτοκινήτων που ακούγονται στο Μπουρνάζι, φαντάζουν σαν τη Φιλαρμονική της Βιέννης, μπροστά σε αυτό το ανοσιούργημα.

Καλλιτέχνης - αποκάλυψη του φεστιβάλ...

Γιάννης Λυμπέρης: Οι Sleaford Mods. Δεν ήξερα πώς θα στηρίξουν το (κάτι σαν) μιλάω-βρίζω-τραγουδάω, στιλάκι του τραγουδιστή, αλλά τελικά φτάνει να βλέπεις πως οι τύποι γουστάρουν και δεν προσπαθούν να σε ενθουσιάσουν. Διαλέγεις και παίρνεις. Και μόνο που ο δεύτερος απλά πατούσε enter στο ηχογραφημένο κομμάτι και απλά στεκόταν (αντί να παριστάνει πως πατάει κουμπάκια) μου έφτανε!

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης: Αν και το πλέον αταίριαστο όνομα, σε όλες τις σκηνές, οι Electric Wizard έφτιαξαν ένα σκηνικό ασύλληπτο για το φεστιβάλ. Είχε ενδιαφέρον να βλέπεις κόσμο από διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα, στυλ και διάθεση να λικνίζεται αργά στον βασανιστικό και μαστουρωτικό ρυθμό τους. Ακραίο και θορυβώδες doom metal που κατατρόπωσε τους πάντες.



Κώστας Σακκαλής: Ο Steve Gunn πολύ ήσυχα, σχεδόν ύπουλα, είναι η ανάμνηση που δεν περίμενα ότι θα έχω τόσο έντονα από το φεστιβάλ. Παρότι την ώρα της συναυλίας του και πηγαδάκια υπήρχαν και οι συζητήσεις δεν σταμάτησαν, δείγματα ενός όχι καθηλωμένου κοινού, εν τέλει η μουσική του ήταν από αυτές που με συνόδεψαν πολύ μετά το τέλος του Plissken.

Τόνια Πετροπούλου: H Pharmakon που έκανε τους Mudhoney να φαίνονται γατάκια.

Μανώλης Κληρονόμος: Από την πρώτη μέρα σίγουρα ο Squarepusher, ο οποίος είχε φανταστικό ήχο και έτσι τα αλλοπρόσαλα break του μας βάραγαν στη μάπα. Από τη δεύτερη, αν και φάνηκε ότι οι Electric Wizard είναι ένα επίπεδο πάνω απ' όλους τους άλλους, οι Thee Oh Sees, που δεν τους είχα ξανακούσει ποτέ μου και πιάνοντάς με απροετοίμαστο, με τρέλαναν με τη βρώμικη garage-ίλα τους. Τρομερή ενέργεια και φοβερές κομματάρες, μάλλον πρόκειται για τη μπάντα που με εξέπληξε περισσότερο απ' όλες σε αυτό το διήμερο.

Καλλιτέχνης που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες...

Γιάννης Λυμπέρης: Θα έπρεπε να βάλω τους Horrors αλλά ήταν τόσο μπλαζέ που δεν άξιζε πλέον να ασχοληθείς. Θα βάλω με βαριά καρδιά τους Mogwai. Ίσως φταίει η κούραση του διημέρου, ίσως ο αέρας που έστελνε από δω κι από κει τον ήχο τους, ίσως πως οι προηγούμενες φορές (πλην της πρώτης σε εκείνο το άθλιο στέγαστρο κάπου εκεί κοντά) ήταν απλά τρομερές.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης: Ο θεοπάλαβος αλλά και εκκεντρικός Ariel Pink, με την εξαιρετική κατά τ' άλλα μπάντα του, δεν κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο μαζί του. Ήταν η εμφάνιση που είδα τους περισσότερους να φεύγουν κατά τη διάρκειά της προς άλλες σκηνές, καντίνες με φαγητό, ξαπλώστρες και οθόνες που έδειχναν τον τελικό Barca - Juve . Και όχι, κύριε Ariel, δεν είστε καλύτεροι από τους Electric Wizard!

Κώστας Σακκαλής: Λίγο ότι ο Tony Allen κάπως στο τέλος της εμφάνισής του ανέβηκε, λίγο το ότι η μπλαζέ βρετανίλα μού κάθεται πάντα στον λαιμό, το χρυσό βατόμουρο απονέμεται στους Horrors κι ας έχουν ως δικαιολογία (;) τον κακό ήχο. Κρίμα γιατί τους περίμενα πώς και πώς.



Τόνια Πετροπούλου: Εξόφθαλμα οι απογοητευτικοί The Horrors και οι Liturgy που χαντακώθηκαν απ' την εξωτερική σκηνή.

Μανώλης Κληρονόμος: Οι Iceage αδιαμφησβήτητα. Ξενέρωτοι και βαρεμένοι, punk χωρίς ίχνος δυναμικής και πάθους. Εξοργιστικά κακοί. Υπήρξαν κι άλλοι που δεν μου άρεσαν αλλά αυτοί τους έκαναν να μοιάζουν με τους Stooges. Τα φωνητικά του Hendrix των Liturgy είναι το χειρότερο πράγμα που συνέβη στο διήμερο αλλά η συνολική τους εμφάνιση είναι πολλές σκάλες πάνω από την αντίστοιχη των Δανών.

Κορυφαία στιγμή του διημέρου...

Γιάννης Λυμπέρης: Την επόμενη μέρα έβαλα στο αυτοκίνητο να ακούσω Savages και μόλις ξεκίνησε το "She Will" ανατρίχιασα. Αν ένα φεστιβάλ, μια συναυλία, σου δημιουργεί μια νέα σπουδαία ανάμνηση, είναι πετυχημένο. Να μου πεις, οι Savages το έκαναν, ναι, αλλά το Plissken τις έφερε.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης: Όταν οι κιθάρες των Σκοτσέζων Mogwai κατάφερναν να τρίξουν την άσφαλτο και την καρδιά σου, ήταν τουλάχιστον στο rock κομμάτι της διοργάνωσης, το κορυφαίο σημείο αυτού του φεστιβάλ.

Κώστας Σακκαλής: Σε ένα φεστιβάλ της ποικιλίας του Plissken τα πράγματα είναι απλά. Όποιος καταφέρει να σε κάνει να δεις όλη την εμφάνισή του χωρίς να κουνηθείς, όποιος σου μεταφέρει την ένταση μιας συναυλίας σαν σε κλειστό χώρο, αυτός και είναι ο κορυφαίος. Οι ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead πληρούν όλες αυτές τις προϋποθέσεις, αλλά οι Savages ακόμα περισσότερο.



Τόνια Πετροπούλου: Πώς να διαλέξεις την κορυφαία στιγμή όταν και οι Savages και οι Electric Wizard ξεπέρασαν τον εαυτό τους, δίνοντας σόου που θα θυμάσαι για καιρό;

Μανώλης Κληρονόμος: Το "Funeralopolis" με το οποίο έκλεισαν οι Electric Wizard το σετ τους. Εξαΰλωσε χίπιδες και τους αυχένες μας.

Non-music remark...

Γιάννης Λυμπέρης: Το θέαμα με τους πολλούς γονείς και τα παιδιά τους ήταν ενθαρρυντικό, δεν ξέρω γιατί, αλλά αφού έχω και εγώ παιδί, ας το γράψω. Ο κόσμος ήταν σαφώς περισσότερος από πέρσι, κυρίως το Σάββατο, και η μεταφορά της μεγάλης σκηνής έξω και της dance μέσα, ήταν ιδανική. Θα μπορούσε να υπάρχει ένα video wall. Και περισσότερες «καβάτζες» να καθίσεις, καθώς οι ώρες είναι πάρα πολλές και τα χρόνια περνούν... Είπαμε γι' αυτούς με τα τύμπανα;

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης: Ο αέρας έκανε το δικό του παιχνίδι. Όντας ιδιαίτερα ισχυρός κατάφερνε ανά φάσεις και χαλούσε τον ήχο και τις κομμώσεις κοινού και καλλιτεχνών. Σήκωνε σκουπίδια, φούστες και μπύρες στον αέρα και μπορούσε να σε ξενερώσει για τα καλά. Στα καλά, ότι αποτελούσε ένα φυσικό κλιματιστικό στιγμές που η θερμοκρασία και τα ντουμάνια σε έπνιγαν.

Κώστας Σακκαλής: Να 'ναι καλά το Plissken που μαθαίνουμε τις νέες τάσεις της χιπστερομόδας εμείς οι άσχετοι. Η ψηλή άσπρη ή πολύχρωμη κάλτσα με βερμούδα-κομμένο παντελόνι είναι το νέο trend, προλάβετε! Κατά τ' άλλα πολύ καλύτερη η φετινή διάταξη του Plissken και για μία ακόμα φορά ελάχιστες ουρές οπουδήποτε, απόδειξη ότι το φεστιβάλ μεγαλώνει σταδιακά και πάντα σε βαθμό που να μπορεί να το διαχειριστεί.



Τόνια Πετροπούλου: Πρίν ή μετά το πέρας του set τους, οι καλλιτέχνες του line-up κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας. Αναμειγνύονταν με τον κόσμο και ήταν πρόθυμοι να βγάλουν selfies, περίμεναν στην ουρά του μπαρ για το ποτό τους και τσέκαραν τον χώρο και τα υπόλοιπα συγκροτήματα σαν ...κοινοί -μουσικόφιλοι- θνητοί.

Μανώλης Κληρονόμος: Το «Rumones» είναι το καλύτερο κοκτέιλ που έχω πιει στη ζωή μου.

---

Οι καλλιτέχνες που είδαμε την πρώτη ημέρα... (05/06/15):

Buke And Gase

Το ντουέτο με τα αυτοδημιούργητα μουσικά όργανα έπαιξε ως πρώτο όνομα μπροστά σε κόσμο που αν αφαιρέσεις του φωτογράφους μετριέται στα δάχτυλα των δύο χεριών, αλλά είχε και κέφι και ένταση στην γεμάτη ηλεκτρισμό μουσική τους. Τους ξεχάσαμε γρήγορα, αλλά ως εισαγωγή του διήμερου υπήρξαν άριστοι. (Κ.Σ.)

Strand Of Oaks

Όταν μια μπάντα βγαίνει νωρίς με ήλιο, με ελάχιστο κόσμο μπροστά της, ελπίζεις απλά να σου δώσει «κάτι» για να την αναζητήσεις και στο μέλλον. Ο Timothy Showalter (a.k.a Strand Of Oaks) ήταν μια χαρά στις δυνατές στιγμές της indie rock-americana του, οι πιο soft δεν απέδωσαν λόγω συνθηκών, αλλά ο ίδιος ήταν ενθουσιασμένος απλά και μόνο που βρισκόταν στην άλλη άκρη του κόσμου, παίζοντας τα τραγούδια του. Τίμιος. (Γ.Λ.)

Afformance

Οι πολύ δυνατές εμφανίσεις ξεκίνησαν από νωρίς, με τους Έλληνες Afformance να αδικούνται από τον σχετικά λίγο κόσμο. Κι όμως τα εντελώς ορχηστρικά κομμάτια τους δημιουργούσαν ατμόσφαιρες που λίγα άλλα συγκροτήματα κατάφεραν να αποδώσουν και ταυτόχρονα ήταν αρκετά δομημένα ώστε να μην αφήσουν τη μεσημεριανή ραστώνη να κυριαρχήσει. Πρώτη φορά τους είδα, αλλά τους χάρηκα. (Κ.Σ.)

Xylouris White



Το άκουσμα των Xylouris White σου προκαλούσε ένα αβίαστο δέος. Προερχόταν άραγε απ' τον τρόπο που χόρευε ο White χωρίς να χάνει στιγμή τον ρυθμό ή απ' το πάθος που έβγαζε ο Xylouris στο λαούτο; Απ' το πάντρεμα του παραδοσιακού folk με το rock ή απ' την progressive-ιά του είδους; Απ' το άκουσμα των ελληνικών ή απ' την μαεστρία των μουσικών που επικοινωνούσε με το «είναι» σου; (Τ.Π.)

The Coathangers



Όποια μπάντα διασκευάζει Gun Club ("Sex Beat") έχει την εκτίμησή μας. Μέχρι τότε, βέβαια, τα τρία κορίτσια ήταν το ιδανικό ξεκίνημα, με τον post-punk και garage rock ήχο τους να είναι ικανός να κουνήσεις πόδια και να πάρεις ακόμα μια μπύρα. (Γ.Λ.)

Metz



Οι Καναδοί Metz ήταν η πρώτη εκρηκτική εμφάνιση της ημέρας. Όπλα τους η καλοπαιγμένη noise-ιά, βαριά ντραμς που ενδυνάμωναν τις κιθάρες, ουρλιαχτά που ώθησαν να ξεσπάσει το πρώτο ρυθμικό χειροκρότημα και ένα άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε και περιέχει όλα τα παραπάνω. (Τ.Π.)

The Twilight Sad



Λίγο το ηλιοβασίλεμα, λίγο τα ρυθμικά ντραμς, λίγο τα ηλεκτρονικά στοιχεία και γενικά ο χαλαρωτικός ήχος των Σκοτσέζων, έκαναν την performance τους flat και ανιαρή. Ο Graham έκανε ό,τι μπορούσε για να την αλλάξει, τόσο με τα ακριβή φωνητικά του, όσο και με τον τρόπο που στροβιλιζόταν και χανόταν στην δύνη της μουσικής τους, αλλά δεν τα κατάφερε. (Τ.Π.)

Tony Allen



Δυστυχώς, καμία σχέση με τον Tony Allen που θυμόμαστε πριν από μερικά χρόνια. Ξεκινώντας από το ότι για συγκρότημα του οποίου ηγείται ο drummer, τα drums ήταν υπερβολικά χαμηλά, συνεχίζοντας ότι δεν ήταν όσο συμπαγής θα έπρεπε και τελειώνοντας με το ότι οι καταδικασμένες να αποτύχουν προσπάθειες των μουσικών να ξεσηκώσουν το κοινό ενώ εμφανώς η μουσική δε βοηθούσε, ήταν από τις σημαντικότερες απογοητεύσεις του διημέρου. Η παρτίδα σώθηκε κάπου προς το τέλος όταν η δύναμη του αφρικάνικου ρυθμού μπόρεσε να νικήσει τις υπόλοιπα αρνητικά. (Κ.Σ.)

Iceage



Γουστάρω φουλ τους δίσκους τους, γουστάρω τις επιρροές τους από Birthday Party, Gun Club και Public Image Ltd, γουστάρω φουλ την Cave-ίστικη φωνή του τραγουδιάρη αλλά αυτό το πράγμα που αντίκρυσα επί σκηνής ήταν τραγικό. Μηδέν πάθος, μηδέν όρεξη, μηδέν δυναμικές. Αλήθεια τώρα, πώς γίνεται να λέγεσαι punk και είναι είσαι τόσο μα τόσο... μη punk; Βαριόταν μέχρι και ο τραγουδιστής, ο οποίος 2-3 φορές κοίταξε το κινητό μπας και έχει κάνα μήνυμα ή τι ώρα έχει πάει γιατί έχουμε και δουλειές, εγώ δεν θα βαριόμουν; (Μ.Κ.)

Beardyman



Ένας απ' τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες στο ιδίωμά του, χωρίς το χαρακτηριστικό κωμικό του στοιχείο αυτή τη φορά, μας παρουσίασε τις ικανότητες του στο beatboxing, στα loops, στα beat drops και στις χορευτικές συνθέσεις του, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε τον λόγο που δεν έχει μεγαλύτερη αναγνώριση. (Τ.Π.)

Austra



Με μία μικρή καθυστέρηση, καθώς έχασαν το μπάσο τους, η ηλεκτρονική pop μπάντα απ' το Τορόντο, εμφανίστηκε στην σκηνή και δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό. Τα Florence vs Sundfor, υψηλών τόνων, αιθέρια φωνητικά της Stelmanis ήταν αυτά που έκλεψαν την παράσταση και σε καθήλωναν πλήρως. (Τ.Π.)

Mudhoney



Oι βετεράνοι Αμερικανοί φίλοι έχουν πάνω από 25 χρόνια στη σκηνή, άρα δεν χρειάστηκαν πολύ ώρα να πάρουν μπροστά. "Suck You Dry", "You Got It (Keep It Out Of My Face)" και τρία λεπτά rock n’ roll έντασης στο μόνιμα φρέσκο "Touch Me I'm Sick". Στο τέλος ο Mark Arm, πήρε το μικρόφωνο και όλες τις σωστές πόζες του σωστού frontman στα "Hate The Police" και "Chardonnay" (κόλλησε με το "The Only Son Of The Widow From Nain") και μια cool εμφάνιση έλαβε τέλος. Το μάτι τους θα γυαλίζει μέχρι το τέλος… (Γ.Λ.)

Pharmakon



Μπορεί η Pharmakon να εκπροσωπεί, ειρωνικά, την pop πλευρά του τίγκα anti-pop power-electronics αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να προσφέρει μια τόσο επώδυνη όσο και ελαφρώς σεξουαλική εμπειρία. Για το δεύτερο βοήθησε και η αδιανόητη ομορφιά της αλλά όταν βαράς λαμαρίνες, ουρλιάζεις μέσα στο μικρόφωνο, βάζεις τα noise effects να παίζουν στο τέρμα και τα περνάς όλα αυτά από λούπες, δημιουργώντας τελικά μια πολυεπίπεδη εμπειρία, θυμίζοντας, έστω και αμυδρά Attila Czihar, τότε ναι η μυσταγωγία σου είναι πετυχημένη. Κι ας διαρκεί αυτή μόλις 25 λεπτά. (Μ.Κ.)

Ratking



Το ανερχόμενο νεοϋορκέζικο left-field hip hop trio μας έδωσε όλη την φρέσκια πνοή του "So It Goes" σε μία δυναμική εμφάνιση. Ο Wiki, με την αδιάκοπη ροή του, προετοίμασε ιδανικά το κοινό για τον Gonjasufi, ενώ, ταυτόχρονα, μας απέδειξε τον λόγο που οι Death Grips και οι Run The Jewels τους διάλεξαν να είναι στο tour τους.

Savages



Η κορυφαία εμφάνιση του διημέρου, του μήνα, της χρονιάς, των τελευταίων ετών (σταματάω). Τις είχαμε ψηλά τις Savages, μας έστειλαν στο διάολο! Η Jehnny είναι η frontwoman που λατρεύεις μεμιάς, άνδρας, γυναίκα, γκέι, λογικά μέχρι και ο Morrissey. Θηλυκή και τσαμπουκαλεμένη, φωνάρα, τα «έχασε» με την ανταπόκριση του κόσμου και η ένταση του σετ δεν έπεσε ούτε στιγμή. Η κιθαρίστρια η Gemma με το βλέμμα μόνο στην κιθάρα και τα πετάλια, έφτιαχνε στρώματα ατμόσφαιρας μόνο για να σκίζει η Fender της όποτε ήθελε, ενώ η rhythm section των Ayse και Fay ήταν εξωπραγματικά καλή. (Γ.Λ.)

Gonjasufi



Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως οι Ratking είχαν περισσότερο κόσμο απ' το μουσικό τέρας που ακούει στο όνομα Gonjasufi. Ο πολυμήχανος Ecks, ως γνωστός τελειομανής, είχε εκνευριστεί που δεν είχε τον ήχο που ήθελε και, κατ' επέκταση, ξενερώσει που δεν έλαβε τον ενθουσιασμό που του αρμόζει απ' το κοινό. Η performance του θα ήταν σημαντικά καλύτερη, αν οι παραπάνω παράμετροι ήταν διαφορετικοί. Τουλάχιστον, μπορούμε να τον σβήσουμε απ' την μουσική μας bucket-list. (Τ.Π.)

The Horrors



Αν θες να είσαι ξινός και σνομπ, πρέπει να κάνεις και την εμφάνιση που θα το υποστηρίζει, έλεγε η γιαγιά μου στο χωριό. Λέμε τώρα. Σε κάθε περίπτωση, οι Horrors με μπλαζέ ύφος και ειρωνικά σχόλια για την συγκρατημένη υποδοχή του κοινού έπαιξαν με χάλια ήχο, βαριεστημένα και χωρίς καμία ένταση στην εμφάνισή τους. Όταν αυτό συνδυάζεται με τις νωπές ακόμα μνήμες των ισοπεδωτικών Savages και με την εκπληκτική εμφάνιση την ίδια σχεδόν ώρα των … And You Will Know Us By The Trail Of The Dead συνεπάγεται τραγωδία. (Κ.Σ.)

...And You Will Know Us By The Trail Of Dead



Σχεδόν είκοσι χρόνια υπάρχουν και παρά το γεγονός ότι είναι πλέον τετράδα, ο ήχος είναι λες και βγαίνει από σαράντα! Πήραν αμέσως φωτιά, oι «παλιοί» Conrad Keely και Jason Reece βαστάνε γερά και τα παλιά αγαπημένα "Will You Smile Again?", "Homage" έδεσαν με τα νέα όπως το "Catatonic". Στο "Mistakes & Regrets" θυμηθήκαμε πως στο διάολο ο κόσμος ξεχνά μια τόσο μεγάλη μπάντα; Μεγάλη εμφάνιση. Kαι με την Jehnny των Savages να χορεύει ασταμάτητα στο πλάι! (Γ.Λ.)

Squarepusher

Αν και βγήκε κατά τις 2, ο κόσμος που είχε μείνει μέχρι εκείνη την ώρα βίωσε ένα άνευ προηγουμένου ηχητικό τρένο να τον χτυπάει με δύναμη. Ο θηριώδης ήχος του και το παρανοϊκό breakbeat hardcore του στο οποίο επιδόθηκε ήταν εξοντωτικό. Παρά το ότι είναι ένα άτομο και μερικά keyboards να τον περικυκλώνουν, η σκηνική του παρουσία ήταν άψογη, αφού εκτός του ότι χτυπιόταν αδιάκοπα, φόραγε και αυτή την περίεργη ολόσωμη στολή που έμοιαζε με κινητό video wall. Κι αυτό, ενώ υπήρχε άλλο τεράστιο video wall από πίσω του. Αδιανόητη οπτικοακουστική εμπειρία, από αυτές που βιώνει κανείς, σπάνια. (Μ.Κ.)

---

Οι καλλιτέχνες που είδαμε τη δεύτερη ημέρα... (06/06/15):

Waxahatchee

Το μουσικό indie project της ταλαντούχας Katie Crutchfield ήταν προσεγμένο απ' όλες τις πλευρές. Μπορεί η μουσική που παίζουν να μην είναι καινοτόμα ή να θυμίζει έντονα τους The Cranberries, αλλά διάολε είναι τόσο καλοπαιγμένη. (Τ.Π.)

Warm Graves

Δεν μπήκα στο κλίμα ποτέ, δεν κατάφερα καν να καταλάβω τι προσπαθούσαν να κάνουν. Δεν ξέρω τι έφταιγε αλλά η εμφάνισή τους ήταν από αυτές που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Κρίμα γιατί στα χαρτιά φαινόταν ένα ενδιαφέρον σχήμα. Να φταίω εγώ; Να φταίω. (Κ.Σ.)

Perfume Genius

Το μεγαλύτερο φάουλ της παραγωγής ήταν, ξεκάθαρα, το ότι έβαλαν τον Perfume Genius τόσο νωρίς στο πρόγραμμα. Ο Hadreas ήταν ακριβώς όσα περιμέναμε. Η υψηλού επιπέδου ερμηνεία του δικαιολόγησε την φήμη της persona που έχει, κατοχυρώνοντάς την εμφάνισή του στις καλύτερες του φεστιβάλ. And yes, we finally know our queen. (Τ.Π.)

Pow!



Η πιο ευχάριστη σαχλαμάρα του διημέρου. Μουσική αξία μικρή, αλλά το power pop στυλάκι τους με τα δύο πλήκτρα και τo glam παρουσιαστικό ήταν ό,τι έπρεπε για να κρατήσει τους θεατές ζεστούς και να ξεκινήσει και κάποια χορευτικά πηγαδάκια. Δε θα τους ξανακούσω ποτέ, πιθανότατα, αλλά χάρηκα για τη γνωριμία. (Κ.Σ.)

Liturgy



Τα πειραματικά, κιθαριστικά περάσματα ήταν εκθαμβωτικά και ας έλειπαν τα glitch-αρίσματα που υπάρχουν στους δίσκους και σε συνδυασμό με τα έκρυθμα τύμπανα, δημιουργούσαν μια δίνη που ήταν έτοιμη να μας καταπιεί όλους. Όταν, όμως, άνοιγε το γαμημένο το στόμα του ο Hendrix, ξεχυνόταν ένας εμετός. Σοκαριστικά ελεεινά φωνητικά που κάνουν τον Waldo των Hatebeak να μοιάζει με τον Cornell. Και αυτός είναι παπαγάλος, ο άλλος τι σκατά δικαιολογία έχει; Ευτυχώς έκλεισαν με το φοβερό "Generation" το οποίο είναι instrumental και χτυπηθήκαμε όπως έπρεπε, χωρίς να μας πιάνουν τα γέλια. (Μ.Κ.)

Steve Gunn



Μπορεί ο Χριστιανός να παιδεύει την κιθάρα του εδώ και 15 χρόνιαμ αλλά νομίζω νομιμοποιούμε να τον ονομάσω έκπληξη του φεστιβάλ από τη στιγμή που οι περισσότεροι μάλλον google-άραμε για να μάθουμε ποιος είναι. Με έναν ήχο που, όσο κι αν μπορείς να διακρίνεις τις επιρροές του, είναι τελικά δικός του, δεν είναι εντυπωσιακός σε πρώτη ματιά, δεν έχει κάποιο show, δεν επιβάλλεται στο κοινό όμως το κερδίζει σταδιακά αλλά οριστικά. Σίγουρα «one to watch» από τούδε και στο εξής. Κλασικό σε δομή σχήμα (κιθάρα - μπάσο - ντραμς) και ίσως για αυτό το λόγο από τους καλύτερους ήχους που ακούσαμε στην ούτως ή άλλως συνήθως με καλό ήχο μικρή σκηνή. (Κ.Σ.)

Pharoahe Monch



Θεωρείται ένας από τους καλύτερους MC’s και κατάφερε να το αποδείξει. Η άνεση του επί σκηνής εμφανής και ο τρόπος του εξαιρετικός. Επέλεξε πολλά old school κομμάτια και έτσι κράτησε σε υψηλά επίπεδα την όρεξη και το κέφι ακόμα και μεταξύ μουσικόφιλων που δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με τον χώρο της rap. To παλικάρι με το τουρμπάνι-ράστα που τον πλαισίωνε, αν και καρικατούρα, είχε ένα χαμόγελο που σου έφτιαχνε την διάθεση. Ο ήχος δυνατός όσο έπρεπε και ο DJ ορεξάτος, κατάφερε να επιδείξει τις ικανότητες του στα decks. (Θ.Γ)

Morgan Delt



Και αυτοί από τα άγνωστα ονόματα που εντυπωσίασαν και σημειώθηκαν. Και ας μην το ήξερες, έκαναν μπαμ ότι έρχονται από την Καλιφόρνια. Ας τους βάλουμε στο γενικό χώρο της νέο-ψυχεδέλειας όπου λογικά θα νιώθουν αρκετά άνετα, με έντονες μελωδικές γραμμές, στοιχεία ηλιόλουστης pop αλλά και country folk δεσμούς. (Κ.Σ.)

Thee Oh Sees



O καλιφορνέζος surfer ήταν από τις πιο εκρηκτικές φιγούρες/στιγμές του φεστιβάλ. Κρατούσε την κιθάρα του κάτω από την μασχάλη και έδινε εκρηκτικούς θορυβώδεις garage rock ρυθμούς στο χώρο. Όρεξη και μανία. Παλαβομάρα και χαρά. Χορός και ένταση. Θόρυβος και αλητεία. Τα είχε όλα και συνέφερε. Είχε και δύο drummer. Χωρίς λογική, χωρίς τεχνική και μουσική ουσία. Από τις πιο χορευτικές στιγμές της ημέρας. (Θ.Γ.)

Electric Wizard



Η καλλιτεχνική τους ποιότητα, η εμπειρία τους και ο επαγγελματισμός τους έκαναν όλες τις άλλες μπάντες να μοιάζουν με παιδάκια που παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην παιδική χαρά. Υπερογκώδης ήχος που ακόμα και στην τέντα να άραζες και να έπινες αμέριμνος το κοκτέιλ σου, σε πυρπολούσαν για πλάκα. Φωνητικά που στάζαν φαρμάκι, cult βιντεάρες με βυζιά, αίμα και τράγους αυστηρά για ενήλικες και riff-άρες που σκορπούσαν πανικό. Για κάποιο λόγο η Liz δεν παρευρέθηκε και ελλείψει της κιθάρας της, έχαναν σε όγκο αρκετά, οπότε απλά φανταστείτε, αν υπήρχε και αυτή τι θα γινόταν. (Μ.Κ.)

Acid Baby Jesus



Οι δικοί μας Thee Oh Sees, κατά μία έννοια, μας έκαναν υπερήφανους ακόμα και σε μία τέτοια (ανούσια ομολογουμένως) άμεση σύγκριση. Πιο μεστοί από ποτέ, με εξαιρετικά πρόσφατα τραγούδια στην φαρέτρα τους, έπαιζαν με τις δυναμικές και τις ατμόσφαιρες οδηγώντας με μαεστρία το κοινό παρότι η βαβούρα, όπως έφταναν μέχρι εκεί οι οδοστρωτήρες Electric Wizard από την κεντρική σκηνή, τους χαλούσε τις πιο ήπιες ψυχεδελικές στιγμές. (Κ.Σ.)

Andy Stott

Ο τεράστιος μάστορας της μίνιμαλ techno, κατάφερε και γέμισε ολόκληρο το Aquarium και μας ταξίδεψε με τις μεθυστικές μελωδίες του σε κόσμους μακρυνούς, ψυχρούς και σκοτεινούς. Επιπροσθέτως, ο Stott, δεν κωλώνει να πετάξει και τις noise-ίλες του εκεί που πρέπει, δημιουργώντας μια στοιχειωτική ατμόσφαιρα που παρέπεμπε σε μυσταγωγία. Λυτρωτικός κι απόμακρος την ίδια στιγμή. (Μ.Κ.)

Ariel Pink



Το πώς αντιμετωπίζει κανείς τη σκηνή, είναι δικό του θέμα. Ο Ariel Pink ζει για να προκαλεί, και ξέχωρα αν γράφει η όχι αριστουργήματα, πρέπει να αποδείξει και ποιος είναι live. Πιθανότατα, δεν τον νοιάζει η γνώμη μας και καλά κάνει. Μια «γραφική» εμφάνιση, με το συνεχές echo στη φωνή να αλλοιώνει τα πάντα, χαχανητά στο τέλος των τραγουδιών, ούτε καν ως inside joke της μπάντας, αφού κανείς δεν γελούσε. Πολύς κόσμος τον περίμενε, οι περισσότεροι μάλλον απογοητεύτηκαν. Μόλις 35 λεπτά, χωρίς ταυτότητα, χωρίς τίποτα να θυμάσαι. Εκτός ίσως από το μπικίνι του πανύψηλου ντράμερ... (Γ.Λ.)

Cult Of Youth

To «όραμα» του Sean Ragon, είναι ένας πανίσχυρος νέο-folk ήχος, με noise ξεσπάσματα, μια αρχικά ακουστική υπόθεση που πλέον έχει τύμπανα, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο και τσέλο. Η μπάντα ήταν γεμάτη πάθος στην ερμηνεία και punk διάθεση στην εκτέλεση, ενώ ο Ragon είναι πραγματικά ένας χαρισματικός performer, που δεν χαλαρώνει ούτε στιγμή. (Γ.Λ.)

Mogwai



Απόμακροι, αλλά συμπαθητικοί. Βασανιστικά θορυβώδεις όταν το θέλουν αλλά και επίμονα μελωδικοί στο υπόλοιπο. Φοβάσαι τον Σατανά που κρύβουν μέσα τους. Τρομάζεις στην ένταση που βγάζουν. Γουστάρεις όταν όλα τρίζουν. Πονάς όταν μια γροθιά ήχου σου προκαλεί δύσπνοια και σου ανακατεύει το στομάχι. Είναι πανέμορφο ο θόρυβος, αν και ακραίος, να μπορεί να σε ταξιδέψει τόσο μακριά. Αυτό κατάφεραν οι Mogwai και το έκαναν εξαιρετικά παρότι οι ωτοασπίδες φάνταζαν όνειρο. (Θ.Γ.)

Sleaford Mods

Οι δύο τύποι μοιάζουν με Άγγλους τουρίστες που αν τους κοιτάξεις στραβά θα σπάσουν τις μπύρες τους και θα σε κυνηγήσουν! Με λίγο κόσμο στην αρχή, καθώς έπαιζαν οι Mogwai για τους οποίους ο τραγουδιστής αναρωτήθηκε «shit, υπάρχουν ακόμα;». Ηλεκτρονικές λούπες και μια λογοδιάρροια του εκκεντρικού Jason Williamson, από τον οποίο δεν έπαιρνες τα μάτια σου από πάνω του (για αδιευκρίνιστο λόγο). Μάζεψαν κόσμο και δεν έφυγε κανείς. Είπαμε, οι μπύρες... (Γ.Λ.)

Tiger & Woods

Ο ρυθμός των συνεχώς εξελίξιμων tunes του διδύμου, δεν άφησε κανέναν ακίνητο, παρά μόνο για να ξαποστάσει. Η mainstream μείξη disco με house ήταν ο καλύτερος τρόπος να προθερμανθούμε για τους Whomadewho. (Τ.Π.)

Mikal Cronin



California Uber Alles. Δεν το έχω ποσοτικοποιήσει επακριβώς, αλλά ίσως μετά τη Σκωτία η περιοχή με τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση στο Plissken. Γνήσιο τέκνον της ο Cronin και εκλεκτό μέλος του συγκροτήματος του Ty Segall. Ο πρόσφατός πολύ καλός δίσκος του τού παρείχε πρώτης τάξης υλικό και το εκμεταλλεύτηκε υπέρ το δέον παίζοντας μάλιστα τα χιτάκια του δύο φορές! Τον περιμέναμε πολύ καλό και ήταν. Επόμενος διάδοχος της νεοψυχεδέλειας της περιοχής με τα μελωδικά pop στοιχεία να ξεχειλίζουν. (Κ.Σ.)

Whomadewho



Το trio απ' την Κοπεγχάγη μας έκανε να ξεχάσουμε την κούραση και να χορέψουμε με τις τελευταίες δυνάμεις μας. Παρ' όλα αυτά, η '80ίλα που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει, άρχισε να ξενίζει μετά από κάποιο σημείο, μαζί με τα φωνητικά, με αποτέλεσμα να μείνουν μόνο οι μάχιμοι στο κοινό. (Τ.Π.)

---

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com