Placebo, Aviv Geffen live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 10-11/09/10

11/09/10, TerraVibe Park, Αθήνα

Υπό κοινές συνθήκες, το γεγονός πως επρόκειτο να δω τους Placebo για πέμπτη φορά θα με άφηνε σχετικά αδιάφορο. Τι παραπάνω έχουν να προσφέρουν, κυρίως από τη στιγμή που σε σχέση με την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν δεν έχουν κυκλοφορήσει νέο υλικό; Τα έκτροπα της Θεσσαλονίκης όμως (όπου έπαιξαν μόλις 55 λεπτά, με αποτέλεσμα το κοινό να αγανακτήσει, πετώντας στο τέλος μπουκάλια και γιουχάροντας), ομολογώ πως έδωσαν ένα νέο ενδιαφέρον στην επιστροφή της παρέας του Molko στο Terra Vibe: «Πόση ώρα θα παίξουν;», «θα αναφερθούν στο τι έγινε χθες;», «θα δείχνουν επηρεασμένοι;», είναι μερικά από τα ερωτήματα που ακούγονταν στα διάφορα πηγαδάκια που στήθηκαν μπροστά από τη σκηνή.

Το πρώτο που είχε να παρατηρήσει κανείς με την άφιξή του στο χώρο ήταν πως ο συνδυασμός κακού καιρού, περιόδου εξεταστικής, νιοστής συνεχόμενης επίσκεψης των Placebo καθώς και των νέων από τη συμπρωτεύουσα, που είχαν ήδη μεταδοθεί ταχύτατα, οδήγησε σε ιστορικό χαμηλό προσέλευσης για συναυλία του συγκροτήματος στην Ελλάδα. Τουλάχιστον όσο θυμάμαι από το 2003 και μετά. Περίπου 4.500 κόσμος πήρε το δρόμο προς το Terra Vibe και για αυτό ακριβώς δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η συναυλία πραγματοποιήθηκε στη μικρή σκηνή. Εκεί δηλαδή που είχαν εμφανιστεί και πρώτη φορά στη Μαλακάσα, στο Rockwave του 2004.



Χωρίς ευτυχώς την καταιγίδα που είχε προβλέψει η Ε.Μ.Υ., αλλά με αρκετή δροσιά, μισή ώρα μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, ο συμπαθής Ισραηλινός Aviv Geffen ξεκίνησε να παίζει το τραγούδι που τον έκανε γνωστό στη χώρα μας: Το "Blackfield". Το πώς έχει καταφέρει μόνο τα τελευταία 2-3 χρόνια να έχει παίξει στην Ελλάδα περισσότερες φορές και από τους ίδιους τους Placebo είναι ένα ερώτημα, όμως από την άλλη δε μπορώ να μην παραδεχτώ πως στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ιδανικός στο πόστο του: Ωραίες μελωδίες, άρτια απόδοση, τέλειος ήχος και ένα setlist μοιρασμένο στους Blackfield και τον πρώτο αγγλικό του δίσκο. Το "Mr. Down & Mrs High" δε λέει να μου ξεκολλήσει, όσο και αν ακούγεται σα να βγήκε από δίσκο των Smiths. Το ίδιο και το "End Of The World" των Blackfield - είχα ξεχάσει πόσο όμορφο κομμάτι είναι.



Πιστεύω πως ο Geffen θα μπορούσε να έχει εκτιμηθεί περισσότερο από το ελληνικό κοινό, αν δεν είχε καταντήσει ανέκδοτο ανάμεσα στους «συναυλιόφιλους» η συχνότητα με την οποία παίζει support σε διάφορα ξένα ονόματα.

Ο ίδιος δήλωσε πως ο δίσκος του θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα τους προσεχείς μήνες. Αναμένουμε.

Setlist: Blackfield / Pain / The One / Black & White / Mr. Down & Mrs High / End Of The World / It Was Meant To Be A Love Song



Το μισάωρο το οποίο καθυστέρησε ο Geffen μετακύλησε, όπως ήταν λογικό, και στην ώρα έναρξης των Placebo. 21:32 λοιπόν, τα φώτα σβήνουν και η εντυπωσιακή οθόνη στο βάθος της σκηνής παίζει το εισαγωγικό video. Ένα ένα τα μέλη περνούν μπροστά από την οθόνη και το "Nancy Boy", από το μακρινό ντεμπούτο του σχήματος, εκπλήσσει ευχάριστα. Είναι γεγονός πως με το πέρασμα των ετών οι Placebo παραμελούν όλο και περισσότερο τους πρώτους τους δίσκους, για χάρη των πιο πρόσφατων, συνεπώς οποιαδήποτε αναφορά σε δίσκους όπως το "Placebo" -για παράδειγμα- είναι καλοδεχούμενη. Το setlist στη φετινή περιοδεία δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Η έμφαση δίνεται, όπως και πέρυσι, στο "Battle For The Sun" και κατά δεύτερο λόγο στο "Meds".



Ασχέτως προτιμήσεων στα κομμάτια, όμως, η απόδοση των Placebo αυτή τη φορά δεν άφηνε πολλά περιθώρια για σχόλια. Μετά από αρκετά χρόνια δείχνουν τόσο ενεργητικοί επί σκηνής, θυμίζοντας τον καιρό που έχτιζαν ακόμα το όνομά τους και όχι το φάντασμα του καλού τους εαυτού που συνήθιζαν να περιφέρουν επί σκηνής στις αμέσως προηγούμενες εμφανίσεις τους.

Ήχος πεντακάθαρος, κιθάρες πιο βαριές σε σχέση με τις studio εκτελέσεις και γενικότερα ανεβασμένοι ρυθμοί. Μπορεί ο Steve Hewitt να ήταν πιο τεχνικός drummer από τον «καινούργιο», Steve Forrest, όμως ο δεύτερος προσδίδει εμφανώς μεγαλύτερη ενέργεια και ένταση στα κομμάτια, με το όλο punk στυλ του. Στο παίξιμο του Hewitt ταίριαζαν τα αργά κομμάτια, στον Forrest ταιριάζουν τα γρήγορα, εξ ου και η τάση για ένα γενικότερα πιο up tempo setlist.



Παράλληλα, η προπέρσινη προσθήκη της Fiona Brice (που δεν τη λες και άσχημη παρεμπιπτόντως) σε ηλεκτρικό βιολί και πλήκτρα δείχνει καίρια και καθόλου περιττή, καθώς τα γεμίσματά της συμπληρώνουν αρμονικά τους υπολοίπους.

Η μεγάλη μαγκιά των Placebo, πάντως, είναι το ότι παρουσίασαν ένα πρόγραμμα που δε σου άφησε την ανάγκη να ακούσεις μερικά από τα αντικειμενικά κορυφαία κομμάτια τους. Σκεφτείτε πως απουσίαζαν μεταξύ άλλων τα "Without You I’m Nothing", "Pure Morning", "Special K", "Passive Aggressive" και "Protége Moi". Κι όμως, η συναυλία κύλησε πολύ ευχάριστα και η πλειοψηφία του κοινού έμεινε ικανοποιημένη. Μήπως τελικά οι τελευταίοι τους δίσκοι είναι καλύτεροι από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι; Μήπως επίσης έχουν «καεί» στα μάτια των περισσοτέρων αποκλειστικά και μόνο λόγω των συνεχόμενων εμφανίσεών τους (τι σύμπτωση, το ίδιο με τον καλλιτέχνη που τους «άνοιξε»);



Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ένα: Ότι -ως συνήθως- έπαιξαν λίγο. Μία ώρα και είκοσι λεπτά μόλις. Για να σας φύγει η απορία, τόσο ακριβώς παίζουν και στο εξωτερικό. Μπορούν παραπάνω; Σαφώς, δεν τους πήραν δα και τα χρόνια.

Δεν ξέρω τι έφταιξε και πήγε στραβά η συναυλία στη Θεσσαλονίκη, πάντως ο Molko, που καλώς ή κακώς είναι ο στυλοβάτης της μπάντας, στην Αθήνα έδειξε απρόσμενα κεφάτος, ενώ ολόκληρο το group ανώτερο από τις προσδοκίες μου. Για να δούμε πότε θα είναι η επόμενη φορά...

Setlist:

Nancy Boy
Ashtray Heart
Battle For The Sun
Soulmates
Kitty Litter
Every You Every Me
Special Needs
Breathe Underwater
The Never-Ending Why
Bright Lights
Meds
Teenage Angst
All Apologies
Song To Say Goodbye
The Bitter End
----------------
Trigger Happy Hands
Post Blue
Infra-Red
Taste In Men

Κωστής Αγραφιώτης

---

10/09/10, Θέατρο Γης, Θεσσαλονίκη

Εναλλακτικός τίτλος: «Καταστρέφοντας την εικόνα σου»

Τουλάχιστον επί ένα μήνα πριν την εμφάνιση της Παρασκευής γινόταν μεγάλη συζήτηση για την άφιξη των Placebo στη Θεσσαλονίκη και ο ενθουσιασμός έκανε τους φίλους του συγκροτήματος να συρρέουν μαζικά στα εκδοτήρια, σχηματίζοντας ουρές. Το θέατρο Γης άρχισε να γεμίζει από νωρίς και το αδιαχώρητο φάνταζε εύκολη υπόθεση για ένα κοινό που τιμά πάντα τους Βρετανούς και ως αντάλλαγμα περιμένει κάτι ανάλογο.

Στις 20:00 εμφανίστηκε στη σκηνή ο, γνώριμος πλέον από τις ασταμάτητες επισκέψεις του στη χώρα μας, Aviv Geffen, ο οποίος μετά τους James, Black Eyed Peas και U2, βρέθηκε support και στους Placebo. Παρόλο που λίγα χιλιόμετρα παραπέρα εμφανιζόταν ο Steven Wilson, τον οποίο συνοδεύει ο Geffen στους Blackfield, φάνηκε να μην τον χρειάζεται για να αποδώσει κομμάτια του project αυτού με την ίδια δυναμικότητα και ενέργεια. Ακούστηκαν συνθέσεις και από την προσωπική του καριέρα, αλλά μεγαλύτερη εντύπωση προκάλεσε το "The End Of The World" των Blackfield, κατά το οποίο τον είδαμε να σκαρφαλώνει στα σίδερα της σκηνής προς τέρψη του... επιδεικτικού του χαρακτήρα. Παρέμεινε μπροστά στο κοινό για μισή ώρα και, αν μη τι άλλο, ήταν μία ευχάριστη προθέρμανση για το main act.

Όπως αναγραφόταν και στο πρόγραμμα, στις 21:00 ακριβώς το συγκρότημα που τόσο έχει αγαπηθεί από το ελληνικό κοινό ξεπρόβαλλε με λευκά κοστούμια και με το "Nancy Boy" να φαντάζει ως ο καλύτερος οιωνός. Δυστυχώς η συνέχεια ήταν «μεγάλη», ή μάλλον μικρή... πολύ μικρή. Στη σκηνή το video wall έδειχνε για ακόμα μία φορά εντυπωσιακά video, τα οποία συνόδευαν ιδανικά τα κομμάτια. Η συναυλία λάμβανε χώρα στα πλαίσια της περιοδείας του επιτυχημένου "Battle For The Sun" και όταν ακούστηκε το ομώνυμο κομμάτι, το κοινό ζεστάθηκε για τα καλά. Ένα κοινό το οποίο ήταν πολυπληθές, γύρω στις 6.000 ατόμων κατέκλισαν το Θέατρο Γης, με εμφανή την υπεροχή του γυναικείου φύλου και του νεαρού της ηλικίας του.



Η έναρξη του "Every You Every Me", εκτός από τον αναμενόμενο ενθουσιασμό, έφερε και μία στιγμή εκνευρισμού, όταν ο Brian Molko παράτησε τα φωνητικά και την κιθάρα του για να διώξει κάποιο άτομο από τις πρώτες σειρές, το οποίο τον ενόχλησε με άγνωστο τρόπο. Στη συνέχεια και πριν το "Breath Underwater" ο Molko χαιρέτησε τη Θεσσαλονίκη, εκφράζοντας τη χαρά του συγκροτήματος που βρίσκεται σ' αυτό το όμορφο αμφιθέατρο, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, όπως χαρακτηριστικά είπε. Παρ' όλα αυτά, η συνέχεια φάνηκε να «βαραίνει» τους Θεσσαλονικείς, αφού περιείχε αρκετά κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο, χωρίς κάποιες επιτυχίες που συνηθίζουν να ερεθίζουν τα vibes. Εδώ να σημειωθεί ότι ο ήχος ήταν ίσως ο καλύτερος που έχω ακούσει σε ανοιχτό χώρο, αλλά και η απόδοση του συγκροτήματος αρκετά ικανοποιητική.



Κρατώντας το «προκάτ» setlist που είχαν τον τελευταίο καιρό, άρχισα να ανακαλύπτω μερικές παραλείψεις, για να έρθει η επιβεβαίωση λίγη ώρα μετά. Έχοντας «πηδήξει» δύο κομμάτια, οι Placebo εγκαταλείπουν τη σκηνή για encore και κατά την επιστροφή τους παίζουν το "Taste In Men" και κλείνουν τη συναυλία. Είχαν περάσει μόλις 55 λεπτά από την ώρα που ακούστηκε το intro και από τα δεκαεννέα κομμάτια, τα οποία συνήθιζαν να παρουσιάζουν, αποφάσισαν να παρουσιάσουν δεκατέσσερα. Έξι κομμάτια από το "Battle For The Sun", δύο από το ομώνυμο και από ένα για όλα τα υπόλοιπα album, μαζί με ένα b-side και μία διασκευή. Πρακτικά είχαμε να κάνουμε με 50 λεπτά καθαρής μουσικής, σε ένα κοινό που τους λατρεύει και τους πληρώνει, χωρίς να ζητάει τίποτα παραπάνω από σεβασμό. Έναν σεβασμό τον οποίο οι Λονδρέζοι θρασύτατα άφησαν στις αποσκευές τους.

Ο κόσμος δεν πίστευε πως είχε έρθει το τέλος της συναυλίας και όταν αυτό έγινε αντιληπτό, ξέσπασε σε αποδοκιμασίες και βρισιές. Τα πράγματα πήγαν να παρεκτραπούν όταν δεκάδες μπουκάλια έπεφταν στην κονσόλα, χωρίς όμως το γεγονός να επεκταθεί. Απαράδεκτη συμπεριφορά από ένα συγκρότημα το οποίο θεωρείται σοβαρό και με παγκόσμια εμβέλεια. Όσο ιδιάζουσα περσόνα κι αν είναι ο Brian Molko, η συμπεριφορά αυτή δε δικαιολογείται. Over & Out.

Setlist:

Nancy Boy
Ashtray Heart
Battle For The Sun
Soulmates
Kitty Litter
Every You Every Me
Breathe Underwater
The Never-Ending Why
Bright Lights
Teenage Angst
All Apologies (Nirvana cover)  
Song To Say Goodbye
The Bitter End
----------------
Taste In Men

Λάμπης Παρταλάς