Patti Smith @ Piraeus Academy, 25/06/16

...και ναι, αυτό έχει διπλή σημασία αφού όσο διαρκούσε η μεγαλειώδης ερμηνεία του "Horses", που από μόνη της υπήρξε μια συγκλονιστική εμπειρία, στο ίδιο διάστημα οι διοργανωτές είχαν για κάποιο λόγο τσακωθεί με τον κλιματισμό με αποτέλεσμα το Piraeus Academy να φέρνει προς κλίβανο και οι συνθήκες να αποτρέπουν όσους ήταν παρόντες να ξαναεπενδύσουν σε καλοκαιρινή συναυλία σε κλειστό χώρο. Ας μην ήταν τόσο καλή η Patti Smith και τα πράγματα μπορεί να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά.

Πιάνοντας το νήμα από την αρχή, όμως, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι όσο εμπορικά ματαιόδοξη είναι η μόδα της ζωντανής επανεκτέλεσης ενός σημαντικού δίσκου κάποιου μουσικού, τόσο σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός αναδεικνύεται όταν αυτό γίνεται για έργα που είναι μεν κλασικά, αλλά μην περιέχοντας τα σουξέ αποτελούν ταυτόχρονα κορωνίδες και ψαγμένα αριστουργήματα. Το ντεμπούτο της Patti Smith μάλλον αποτελεί χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα καθώς, χωρίς να μπορεί να υπερηφανευτεί ότι περιέχει ούτε ένα από τα πέντε-έξι πιο ακουσμένα τραγούδια της, αλλά αποτελώντας κατά γενική ομολογία τη σημαντικότερη συνεισφορά της στο rock. Μόνο με τέτοιες ευκαιρίες μπορούμε να ελπίζουμε να ακούσουμε τραγούδια που υπό άλλες συνθήκες μάλλον δεν θα έβρισκαν ποτέ χώρο σε ένα τυπικό setlist.

Ίσως το παραπάνω να ήταν και αυτό που έκανε το συγκρότημα της να ακούγεται τόσο δυναμικό και με νεύρο στο πρώτο μέρος της συναυλίας. Ειδικά στα πιο τζαμαριστά τραγούδια όπως τα "Gloria" και "Land" φαίνεται να περνάνε υπέροχα και αυτό... έβγαινε και στον κόσμο ο οποίος με σχεδόν λατρευτική διάθεση δεν σταμάτησε να αποθεώνει τους μουσικούς και την πρωθιέρεια της τελετής.

Ούτως η άλλως ήταν η φρεσκάδα της και η αναλλοίωτη φωνή της που οδηγούσαν τη συναυλία και μετέφεραν το κλίμα από μια ομαδική έκσταση σε μια υγιή νοσταλγία μέσα σε λίγα λεπτά. Αποκορύφωμα της τελευταίας ήταν το "Elegy" που, γραμμένο κανονικά για να τιμήσει τον Jimi Hendrix, χρησιμοποιήθηκε ως όχημα για να τιμηθούν πολλοί πρόσφατα ή όχι χαμένοι ήρωες καθένας από τους οποίους καταχειροκροτήθηκε από το κοινό και κάλυπταν ένα εύρος ειδών και εποχών από τους Ramones (όλους) μέχρι τον Lou Reed κι από τους δικούς της Fred "Sonic" Smith και Richard Sohl μέχρι τους τελευταίους Bowie και Prince. Μάλιστα από τη στιγμή που μπήκε στο νοσταλγικό κλίμα έκανε ώρα να φύγει, με ένα αφιέρωμα στους Velvet Underground μόνο με τα μέλη του συγκροτήματος (πρωτοστατούντος του πιο παλιού συνοδοιπόρου της Lenny Kaye) να παίζει σχεδόν αμέσως μετά την ολοκλήρωση του "Horses". Στη συνέχεια μια εκπληκτική εκτέλεση του "When Doves Cry" συντήρησε το ίδιο κλίμα ενώ και το αφιερωμένο στον μακαρίτη σύζυγό της "Because The Night" έκλεισε έναν κύκλο αναμνήσεων στις οποίες και το κοινό βυθίστηκε οικιοθελώς.

Προς το τέλος φυσικά οι τόνοι δυνάμωσαν και αν το sing along του "People Have The Power" είχε κάτι το επαναστατικό, ήταν στο encore μόνο που ξαναβρήκαν την επιπλέον σπίθα που είχαν στο πρώτο μέρος της συναυλίας και με ένα "My Generation" στα μέτρα της ("I don't need their fucking shit" και "I hope I'll live till I get old") αλλά κυρίως με το "Rock 'N' Roll Nigger" τελείωσαν σε υψηλούς τόνους.

Παρότι αποδείχθηκε δίκοπο μαχαίρι για άλλους λόγους, είναι τελικά φανερό το ποσό μπορεί ο κλειστός χώρος να ενισχύσει ένα τόσο δυνατό σύνολο, ειδικά όταν ο ήχος είναι άριστος, όταν η αφορμή είναι ιστορική, όταν το κοινό είναι δραστήριο. Στο πάνθεον των καλών εμφανίσεων της Patti Smith στην Ελλάδα αυτή θα μνημονεύεται ανάμεσα στις καλύτερες.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά