Patti Smith @ Ηρώδειο, 22/06/13

Το Σάββατο το βράδυ είχαμε την ευκαιρία και την χαρά να παραβρεθούμε σε μια σπάνια περίσταση. Ο ιστορικός και πανέμορφος χώρος του Ηρωδείου δεν θα φιλοξενούσε κάποια από τις συνήθεις παραστάσεις, αλλά θα «επέτρεπε» στην προσκεκλημένη να ηλεκτρίσει λίγο περισσότερο την ατμόσφαιρά και να ροκάρει μαζί με αυτούς που αποφάσισαν να την συνοδεύσουν.

Η Patti Smith, μια από τις διαχρονικότερες μορφές της rock μουσικής, ήταν και πάλι κοντά μας σε μια εποχή που αν μη τι άλλο ο χαρακτήρας και το πνεύμα των τραγουδιών της μπορούν να βρουν ανταπόκριση και νόημα στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα.

Ασφαλώς σε μια τέτοια βραδιά, το διαφορετικό δεν ήταν μόνο η μουσική αλλά και ο κόσμος που παρέστει. Πολλές οι εναλλακτικές παρουσίες, όλων των ηλικιών, έδωσαν ένα διαφορετικό χρώμα σε ένα χώρο που δεν έχει συνηθίσει να φιλοξενεί ανθρώπους με τατουάζ και σκουλαρίκια, πόσο δε μάλλον κάποιους με μπλουζάκια, Pink Floyd, Bad Religion, Dead Moon, ή και ακόμα περισσότερο ...Bathory.

Σίγουρα υπήρξαν πολλοί οι οποίοι αμφέβαλαν στο κατά πόσο μπορεί μια καλλιτέχνης σε αυτή την ηλικία και σε ένα χώρο σαν το Ηρώδειο να προσφέρει rock στιγμές. Όσοι σκέφτηκαν με αυτό τον τρόπο, ενδεχομένως μέσω των επόμενων γραμμών συνειδητοποιήσουν τι έχασαν μη ερχόμενοι σε αυτό το γεγονός.

Η Patti Smith εμφανίστηκε με την υπόλοιπη μπάντα στις 21:15 με το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού να δίνει το έναυσμα. Η συνέχεια ξεπέρασε κατά πολύ, τουλάχιστον τις δικές μου προσδοκίες. Παρά τα 67 της χρόνια η Patti στέκεται άψογα και αποδίδει πολύ καλά αυτά που έχει επιλέξει να μας παρουσιάσει. Με φωνή που δεν έσπασε σε κανένα σημείο, που ανταποκρίθηκε σε κάθε στιγμή του σχεδόν δίωρου σετ και πάνω από όλα γεμάτη ένταση, πάθος και συναίσθημα, συνεπήρε το κοινό του Ηρωδείου.

Θα μπορούσα να σταθώ στoν αυθορμητισμό του "Free Money", στην αισθαντικότητα του "Ghost Dance", στον δυναμισμό του "Banga", στην ομορφιά του "Pissing In The River", στην αμεσότητα του "Summertime Blues", στην ξενοιασιά του "Dancing Barefoot", αλλά νομίζω ότι δεν έχουν και τόση σημασία οι επιμέρους αναφορές.

Η απόδοση της Patti Smith, αλλά και της υπόλοιπης μπάντας ήταν άψογη. Προσιτή και ζεστή, η Patti βρισκόταν σε μια σχέση διαρκούς επικοινωνίας και ανταπόδοσης με το κοινό (όπως και η ίδια τόνισε). Γεμάτη ενέργεια και με μια διακριτική κίνηση δε σταμάτησε να χορεύει πάνω στη σκηνή.

Μια από τις κορυφαίες σκηνές της βραδιάς έλαβε χώρα όταν στη μέση περίπου της εμφάνισής της και ενώ η υπόλοιπη μπάντα παρουσιάζει ένα medley με garage κομμάτια, η Patti έχει αποχωρήσει από τη σκηνή και ξεπροβάλει ξαφνικά στο χώρο μπροστά από αυτή, χορεύοντας. Οι πρώτοι θαρραλέοι δεν αργούν να κάνουν το πρώτο βήμα και να την συνοδεύσουν και φυσικά ακολουθούν και οι υπόλοιποι, ώσπου να γεμίσει όλος ο χώρος μπροστά από την σκηνή και να αποκτήσει το όλο σκηνικό μια πιο rock αίσθηση.

Η συνέχεια ήταν σε ένα βαθμό πιο ηλεκτρισμένη και το κοινό ανταποκρίθηκε σε όλο αυτό το κάλεσμα, στο βαθμό βέβαια που το επέτρεπε και ο χώρος. Η Patti μας ευχαρίστησε επανειλημμένως. Χωρίς γραφικότητες και φανατισμούς, μας εμψύχωσε και μας προέτρεψε να παραμείνουμε ελεύθεροι, να είμαστε δημιουργικοί, να μην χάνουμε την πίστη μας. Δεν ξέχασε να αναφερθεί στην τιμή που της έγινε να τραγουδήσει στον ίδιο χώρο που έχει τραγουδήσει η μεγάλη Μαρία Κάλλας, αλλά και ο Παβαρότι, αφιέρωσε ένα τραγούδι στην Amy Winehouse, χειροκρότησε και καταχειροκροτήθηκε από ένα κοινό που έψαχνε συνεχώς την ευκαιρία να εκφράσει την αγάπη του για το πρόσωπό της.

Η μουσική και η παρουσία της Patti Smith, ο μαγευτικός χώρος, η ανταπόκριση του κοινού, ακόμα και η πανσέληνος συνέθεσαν ένα μοναδικό σκηνικό. Η βραδιά ήταν τουλάχιστον απολαυστική και προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που βρέθηκε εκείνο το βράδυ στο Ηρώδειο.

Νομίζω ότι έγραψα υπερβολικά πολλά...