Paradise Lost live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 21-22/11/15

Έχουμε συγχωρέσει πολλές φορές τους Paradise Lost. Οι ζωντανές εμφανίσεις ήταν ανέκαθεν η «αχίλλειος πτέρνα» ενός συγκροτήματος που δισκογραφικά επανειλημμένα έχει αποδείξει ότι είναι φτιαγμένο για μεγάλα πράγματα. Έχουμε συζητήσει τόσες φορές για μέτριες και χλιαρές αποδόσεις καθώς και ένα καθιερωμένο μικρής διάρκειας setlist που πλέον η κάθε αναφορά μοιάζει τόσο ασήμαντη. Κάθε φορά μια αόρατη δύναμη μας ωθούσε να παραμείνουμε πιστοί και το ίδιο πράξαμε και φέτος.

Την βραδιά άνοιξαν οι ντόπιοι Vain Velocity, συγκρότημα που δισκογραφεί απο το 2009 ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το τρίτο του full length άλμπουμ, "Bloodlines".



Βαρύς και εναλλακτικός rock / metal ήχος με κοφτά riff και ενδιαφέρουσες μελωδίες και ένα ύφος όχι τόσο συνηθισμένο για τα ελληνικά δεδομένα. Τολμώ να αναφέρω ώς μια από τις επιρροές τους τους Deftones, αν και οι Θεσσαλονικείς έχουν φροντίσει να «κρύψουν» αρκετά καλά τους μέντορές τους. Ένα συγκρότημα με το οποίο αξίζει να ασχοληθείτε.

Χωρίς πολλά λόγια και με σαφέστατα λιγότερους παρευρισκόμενους συγκριτικά με την προηγούμενη εμφάνισή τους, οι Paradise Lost ανέβηκαν στην σκηνή του Principal για ακόμα μια φορά. Με το "The Plague Within" να διακοσμεί το φόντο της σκηνής και το "No Hope In Sight" να ανοίγει το σετ προώθησης του καινούργιου δίσκου. Οι Lost επέστρεψαν δυναμικοί φέτος με μια κυκλοφορία που συναγωνίζεται τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος τόσο σε ήχο όσο και σε ποιότητα. Ο Nick Holmes με το γνωστό βρετανικό χιούμορ του εύχεται το κοινό να έχει ακούσει τον καινούργιο δίσκο προϊδεάζοντάς μας για την συνέχεια πριν επιχειρήσει τις πρώτες «βουτίες» στο μακρινό παρελθόν.



Δεν θα λέγαμε όχι σε οποιαδήποτε αναφορά στο "Icon" και έτσι το "Widow" μας χαροποίησε ιδιαίτερα, αν και είναι τελείως οξύμωρο να αναφέρουμε την λέξη «χαρά» στην ίδια πρόταση με ένα κομμάτι του συγκεκριμένου δίσκου. Συνέχεια με το "The Painless" και εμείς ήδη ζηλεύουμε τους τυχερούς που θα παρακολουθήσουν ζωντανά ολόκληρο το "Gothic" στο Roadburn Festival.



Το "The Plague Within" τιμήθηκε με επτά από τα δέκα κομάτια του και ισάριθμα αστειάκια του Holmes σε συνδυασμό με αναφορές για το γνωστό site με setlist συναυλιών. Όσο καλός και αν είναι ο δίσκος, οι αντιδράσεις του κόσμου στα hit-άκια "Erased", "Say Just Wods" και "As I Die" δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να συγκριθούν. Το "Enchantment" μας έκανε να αναπολούμε την επετειακή περιοδεία του "Draconian Times" και να ευχόμαστε την επόμενη. Είκοσι χρόνια έκλεισε τον περασμένο Ιούνιο ο δίσκος, γιατί όχι;



Όσο περισσότερους, και σχεδόν πάντα αξιόλογους, δίσκους κυκλοφορούν οι Paradise Lost τόσο πιο σύντομο και ελλειπές μοιάζει το setlist τους. Δεν θεωρώ λανθασμένη κίνηση ένα συγκρότημα να προωθεί την καινούργια του κυκλοφορία, ειδικά όταν μιλάμε για μια μπάντα που μας έχει επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές. Δεν φτάνουν όμως δύο συνθέσεις από το "Draconian Times", δεν φτάνει ένα κομμάτι από το "Icon". Ακόμα και το "So Much Is Lost" μας λείπει, χωρίς να μειώνουμε με αυτό τον τρόπο την πρόσφατη δισκογραφία των Lost.



Κάπου στην μέση της συναυλίας αποφάσισα ότι δεν θα ξαναγκρινιάξω σε ότι αφορά τους Paradise Lost (αν και ίσως να αθέτησα κάπως την υπόσχεσή μου στο κείμενο αυτό). Διαπίστωσα ότι ο Holmes ο οποίος σε άλλους φαίνεται ψυχρός, είναι τελικά «my type of guy». Θυμήθηκα ότι οι υπόλοιποι, τελικά ποτέ δεν έκαναν κάτι λάθος. Έχω δεχτεί ότι με αυτόν τον τρόπο παίζουν ζωντανά οι Paradise Lost και αυτή είναι η διάρκεια των εμφανίσεών τους. Αυτοί είναι οι Paradise Lost και σε όποιον αρέσουν.

Γιάννης Βόλκας

Paradise Lost, Shattered Hope @ Fuzz Club, 22/11/15

Όσοι πλέον πάνε σε συναυλία των Paradise Lost, είναι 100% οπαδοί τους. Και αυτό φαίνεται. Στο Fuzz η πλειοψηφία τραγουδούσε στίχους από τα νέα κομμάτια, ζήτησε τουλάχιστον 50 τραγούδια από τον Holmes (το "True Belief" έλαβε την πρώτη θέση), ήθελε άλλο τόσο, αλλά ουδείς γκρίνιαξε που η μπάντα αποχώρησε -εκ νέου- χωρίς να ξεπεράσει τα 90 λεπτά. Κάτι σαν την ομάδα που υποστηρίζεις σε ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Και το 1-0, καλό είναι...

Το Σαββατοκύριακο δεν είχαμε τελικά ντέρμπι αιωνίων, είχαμε όμως την «αιώνια» μπάντα, τους Paradise Lost. «Αιώνια» γιατί, μέχρι το τέλος των πάντων, θα έρχονται να παίζουν στην Ελλάδα. Ναι, το στοιχείο της έκπληξης σε ό,τι αφορά τη σκηνική παρουσία, λείπει. Ξέρεις όμως πως θα δώσουν το 100%, είναι άψογοι τεχνικά, πανίσχυροι ηχητικά και, χωρίς κανέναν άλλο τρόπο, πλην των τραγουδιών τους, θα κερδίσουν τον κόσμο.

Ο Νick Holmes, «δωρικός», δεν χρειάζεται να κάνει πολλά για να έχει τα βλέμματα πάνω του (οι άσχετοι θα έλεγαν πως ψιλοβαριέται, αλλά τι να ξέρουν κι αυτοί...). Αν και στην αρχή η φωνή ακούστηκε χαμηλά, η συνέχεια τον δικαίωσε, βγάζοντας άνετα μεγάλα σε ένταση και διάρκεια growls. Είχε κεφάκια, έκανε πλάκα λέγοντας πως θα παίξουν πολλά από τον νέο δίσκο, άρα για πολλούς η βραδιά θα είναι σκατά... «Περιμένω να διαβάσω τα σχόλιά σας στο facebook. Μάλλον, καλύτερα μην γράψατε τίποτα κακό».

Nα ζητήσω συγγνώμη από το support, τους Shattered Hope, αλλά μπαίνοντας στο Fuzz στις 21:10 και ένα λεπτό αργότερα μας αποχαιρετούσαν, δεν μπορούσα να πιστέψω πως ξεκίνησαν στις 20:30. Λάθος. Έμαθα πως το βαρύ doom / death metal τους ικανοποίησε το ήδη γεμάτο Fuzz.

Οι Paradise Lost ξεκίνησαν με το "No Hope In Sight" από το "The Plague Within". Ταξίδι πολλά χρόνια πίσω, με τα "Widow" και "The Painless" και λίγο μετά έρχεται το πρώτο highlight με το "Erased". Έπαιξαν εφτά από τον νέο δίσκο, και δέκα τραγούδια από οχτώ δίσκους τους. Μόνο τα "Draconian Times" και "In Requiem" τιμήθηκαν με δύο τραγούδια.



Το "Praise Lamented Shade" ακούστηκε όπως του αρμόζει, ενώ το προσωπικό αγαπημένο "Enchantment", για πολλοστή φορά, μου πήρε το κεφάλι. Πολλοί ζητούν, και δικαίως πολλές φορές, να αλλάζει η setlist, καθώς η μπάντα έχει γεμάτο «οπλοστάσιο» αλλά μερικά τραγούδια είναι απλά αδύνατον να λείπουν.



Η δυάδα "Flesh From Bone" και "Beneath Broken Earth" παρουσιάστηκε ως «το πιο γρήγορo και το πιο αργό» τραγούδι του φετινού δίσκου. Στο πρώτο ο Holmes ζήτησε moshpit από το κοινό αλλά ουδείς κουνήθηκε, ενώ το δεύτερο ήταν σκέτος... θάνατος. «Πολύ καταθλιπτικό ήταν αυτό», είπε ο Ηοlmes και υποσχέθηκε το επόμενο να αλλάξει την ατμόσφαιρα. Επαιξαν το "As I Die"!



Κλείσιμο με "Requiem" και επιστροφή με δύο από τα καλύτερα τραγούδια του "The Plague Within", τα "Return To The Sun" και "An Eternity Of Lies" μαζί με ένα μεγαλόπρεπο "Faith Divides Us - Death Unites Us". To φινάλε ήρθε με το αναμενόμενο "Say Just Words", η μπάντα -και το τραγούδι- αποθεώθηκαν εκ νέου, αλλά φάνηκε πως η βραδιά έπρεπε να έχει ένα καλύτερο τέλος. Για πέντε λεπτά, ουδείς έφευγε από τη θέση του, και οι Paradise Lost ξαναβγήκαν στη σκηνή για να μας χαρίσουν ένα οργιώδες "The Last Time" με το κοινό να συμμετέχει, πλέον και... σωματικά.



Με όλα τα φώτα αναμμένα, η μπάντα έβγαλε την καθιερωμένη φωτογραφία της με τις πλάτες τους προς εμάς. Δεν ήταν δυνατόν να κλείσει αλλού η περιοδεία τους, πλην της χώρας μας...

Γιάννης Λυμπέρης

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας / Αφροδίτη Ζαγγανά