Ostrogoth, Black Trip, Dream Weaver, Strikelight, Valor, Litany, Crystal Winds @ Κύτταρο Club, 11/05/14

Μετά από τους Amon Amarth, Karma Violens την Παρασκευή και τους Rock 'N' Roll Children στο τέταρτο Rock In Dio το Σάββατο, ο συναυλιακός μαραθώνιος του τριημέρου έκλεισε την Κυριακή με το δεύτερο Heavy Metal Assault Festival της Eat Metal Records. Η βραδιά, που ξεκίνησε από το απόγευμα για να είμαστε ακριβής, περιελάμβανε αποκλειστικά πραγματικό heavy metal, και έφερε στην ίδια σκηνή μερικά από τα καλύτερα power metal σχήματα της χώρας μας, τους Dream Weaver και Valor, τους εξαιρετικούς, όπως θα αποδεικνύονταν, νοσταλγούς του παλιού καλού metal, Strikelight, και δύο αξιολογότατα σχήματα του ευρωπαϊκού χώρου με αντίθετες πορείες στο χρόνο. Toυς νέους Black Trip που διαθέτοντας στις τάξεις τους μέλη των Enforcer και τον Peter Stjärnvind (Krux, πρώην Entombed) κυκλοφόρησαν πέρυσι το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, "Goin' Under", και τους Βέλγους Ostrogoth που έγραψαν τη δική τους ιστορία στα '80s και έχουν επανακάμψει εσχάτως δυναμικά.

Η αρχή έγινε ένα τέταρτο πριν τις 18:00 με τους Crystal Winds, μπάντα που κρατάει από το 1999, διέλυσε στα μέσα του 2010 και επανασυστάθηκε στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς. Κατά τη διάρκεια της 25-λεπτης εμφάνισής τους, παρουσίασαν πέντε κομμάτια (μεταξύ των οποίων και διασκευή στο "Metal Daze" των Manowar), κινούμενοι σε κλασικές heavy / power φόρμες. Θετικότατες εντυπώσεις με το παίξιμό της άφησε η drummer της πεντάδας, ενώ αντιθέτως στις κιθάρες χρειάζεται σίγουρα παραπάνω δουλειά. Δυνατή παρουσία σε γενικές γραμμές που ικανοποίησε τον λιγοστό κόσμο που βρέθηκε από τόσο νωρίς στο Κύτταρο.

Η συνέχεια άνηκε στους Litany, μπάντα παραδοσιακού doom metal που μετρά μια δεκαπενταετία στη σκηνή, έχει παρουσία στη δισκογραφία, αλλά σύμφωνα με όσα ανέφεραν και οι ίδιοι το τελευταίο διάστημα θα πρέπει να ήταν σχετικά αδρανείς, τουλάχιστον συναυλιακά. Στα 35 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή παρουσίασαν και αυτοί πέντε κομμάτια, σαφώς μεγαλύτερα σε διάρκεια όμως, με τα δύο τελευταία να προέρχονται από το Promo που κυκλοφόρησαν το 2011 και αποτελεί προπομπό του επερχόμενου δίσκου τους. Παρά τις επιμέρους λεπτομέρειες, η εμφάνισή τους χαρακτηρίστηκε από τα ιδιόμορφα φωνητικά και το αργό κατά κανόνα παίξιμο. Αξιόλογη μπάντα σε κάθε περίπτωση για το είδος, που θα απασχολήσει λογικά και στο μέλλον τους βαμμένους doomsters.

Επόμενη μπάντα και αρκετά πιο ενδιαφέρουσα κατά την άποψή μου ήταν οι Valor, εξαμελές σχήμα που θα μπορούσε να καταταχθεί υφολογικά στο μελωδικό epic / power metal, με αναφορές τόσο στον κλασικό ήχο της δεκαετίας του '80, όσο και στον πιο σύγχρονο. Έχοντας από πέρυσι στις αποσκευές τους το εξαιρετικό "The Yonder Answer", ξεκίνησαν με τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου, το εισαγωγικό "The Journey Begins" και το «hit» "The Answer's Yonder", μοιράζοντας κατόπιν το χρόνο ισομερώς ανάμεσα στις τρεις δουλειές τους (το 2004 κυκλοφόρησαν το EP "The Nameless One" και το 2008 το full-length ντεμπούτο τους, "Destiny's Path").

Παρά το γεγονός ότι ο ήχος δεν ήταν σύμμαχός τους, πραγματοποίησαν μία άκρως επαγγελματική εμφάνιση, εντυπωσιάζοντας με την εκτελεστική τους δεινότητα και την διάθεση που επέδειξαν. Επειδή όμως τα τραγούδια αυτά καθεαυτά είναι που μετράνε, οι Valor απέδειξαν ότι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μπάντες του εξωτερικού, ανεξαρτήτως επιπέδου, πιστοποιώντας την ποιότητα που χαρακτηρίζει το σύνολο του υλικού τους. Παράπονο που δεν άκουσα ούτε το "The Evil In Your Mind", ούτε το "Destiny's Path Part II: Thoughts Of Greatness" θα περιμένω να εκφράσω την επόμενη φορά, όταν και θα δω τους απολαύσω σε ένα μεγαλύτερης διάρκειας, ελπίζω, set.

Setlist: The Journey Begins / The Answer's Yonder / Choices / Witch's Tear / Follow Me / Into The Night / V.A.L.I.S. / On The Final Day.

Οι Strikelight ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις οκτώ, με τον κόσμο να είναι πλέον αρκετά περισσότερος, διαμορφώνοντας πολύ καλύτερες συνθήκες για τους πρωταγωνιστές. Είχα μάλλον αρκετό καιρό να τους δω και εάν δεν με απατάει οικτρά η μνήμη μου, αυτή τη φορά η απόδοσή τους ήταν πολύ ανώτερη απ' όλες τις προηγούμενες. Ωραίο, πειστικό και παλιακό heavy metal, παιγμένο με όρεξη και δίψα (σαν να ‘ταν θεονήστικοι δηλαδή ένα πράγμα), που έφερε στο μυαλό αλλοτινές εποχές (δύο λέξεις θα πω, Κώστας Πολύζος και Dewar's, τρεις δηλαδή αλλά το νόημα είναι το ίδιο).

Βασιζόμενοι στις πιο πρόσφατες δουλειές τους, παρουσίασαν συνολικά εννέα άμεσες, κατά κύριο λόγο, συνθέσεις, με εξαίρεση το μπαλαντοειδές στην αρχή "The Night's Gone" και το βαρύτερο καινούργιο "Daylight Misery". Πραγματικά εντυπωσιακό ήταν το sing-along στα ιδιαίτερα αγαπημένα όπως φάνηκε "Inner Voice" και "Angel In Exile", πολύτιμος ο Νίκος Παπακώστας στα solo και τα δεύτερα φωνητικά, και ιδιαίτερα συμπαθητική φυσιογνωμία ο τραγουδιστής, Γιώργος Σταυρόπουλος. Τιμιότατη εμφάνιση από ένα πραγματικό heavy metal συγκρότημα που διασκέδασε τον κόσμο και προσωπικά με έπεισε για την αγνότητα και την σοβαρότητα των προθέσεών του.

Setlist: Taste My Attack / Heavy Load / Ghostly Figures / Inner Voice / The Night's Gone / Daylight Misery / Revolution / Youthful Fire / Angel In Exile.

Τελευταίο από τα εγχώρια συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο Heavy Metal Assault Vol.2 ήταν οι Dream Weaver, δύο περίπου χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα και την κυκλοφορία του καταπληκτικού δεύτερου full-length άλμπουμ τους "Mythreal". Με τρία πλέον νέα μέλη στη σύνθεσή τους, τον επανακάψαντα Γιάννη Μπασιμακόπουλο στα τύμπανα, τον Τζουζέπε Ρόππα στη κιθάρα και τον Δημήτρη Αποστολάτο στο εξάχορδο άταστο μπάσο, βασίστηκαν όπως ήταν αναμενόμενο στην τελευταία τους δουλειά, από την οποία ακούσαμε τα πέντε πρώτα κομμάτια (και δυστυχώς όχι το "Father Sun, Mother Dawn").

Παρά τα προβλήματα στον ήχο, η πεντάδα που βρίσκεται μόλις λίγους μήνες μαζί εμφανίστηκε αρκετά δεμένη, με τους παλιούς Γιώργο Ζαχαρόγλου και Δημήτρη Μάρκου να ξεχωρίζουν με την άνεσή τους επάνω στη σκηνή. Το set έκλεισε ιδανικά με το "Hands On The White", το καλύτερο δηλαδή κομμάτι από το mini-CD του 2000 "Fantasy Revealed", και το ομώνυμο κομμάτι του συγκροτήματος από το demo "Dream Within Α Dream", παιγμένο με πιο σύγχρονο ήχο και προσαρμοσμένους πολύ όμορφα στο τελείωμα του τους στίχους του Edgar Allan Poe. Πολλά υποσχόμενη εμφάνιση και από τους Dream Weaver λοιπόν, καθώς φαίνεται ότι μπαίνουν ξανά σε κανονικούς ρυθμούς.

Setlist: Elemental Kingdom / Velvet Shadow / Atlantis / Four / End Of Time / Hands On The White / Dream Weaver.

Ό,τι είχα γράψει για τους Black Trip στην κριτική του "Goin' Under", το είδα να επαληθεύεται και στο σανίδι, μαζί με αρκετούς ακόμη φίλους του συγκροτήματος που φαίνεται πως έχουν λατρέψει το ντεμπούτου των Σουηδών: ο τρόπος με τον οποίο ο Joseph Tholl (Enforcer), o Jonas Wikstrand (Enforcer), o Peter Stjärnvind (Krux, πρώην Entomed), ο Sebastian Ramstedt και ο Johan Bergebäck έχουν συλλάβει το ύφος που είχαν τα hard rock συγκροτήματα της δεκαετίας του 1970 όταν φλέρταραν με πρώιμο heavy metal είναι μοναδικός.



Ή για να το πούμε διαφορετικά, αν κάποιος ισχυριστεί ότι παίζουν heavy metal, τo κάνουν να ακούγεται τόσο παλιακό, ώστε να ακούγεται σχεδόν σαν hard rock. Σε ένα άψογα δομημένο set που δεν παρουσίασε ούτε κατά διάνοια σε κάποιο σημείο «κοιλιά», απολαύσαμε και τα οκτώ κομμάτια του δίσκου, το εκτός δίσκου single "The Perfect Dream Of A Perfect Death", το καινούργιο "Danger" που ξεκίνησε σαν Scorpions και συνεχίστηκε σαν Thin Lizzy, καθώς και άψογες διασκευές στο "Outlaw" των Riot και το "And The Bands Played On" των Saxon (είπαμε, το πολύ '80-'81).



Όσον αφορά στις ατομικές επιδόσεις των μελών, εκείνος που ξεχώρισε κατά τη γνώμη μου ήταν ο εκπληκτικός πραγματικά Jonas Wikstrand στα τύμπανα, χωρίς φυσικά να υστερεί κανένας από τους υπόλοιπους: ο Johan συνετέλεσε σε ένα rhythm section που αποτελούσε την κινητήριο δύναμη του σχήματος, ο εμπνευστής Peter Stjärnvind έβαζε τα riff και προσέθετε τα lead όπου αυτό χρειαζόταν, ο  Sebastian ήταν άψογος στα solo και ο Joseph Tholl παρότι κιθαρίστας, εξαιρετικός και ως τραγουδιστής και ως frontman.



Ανανεώνουμε το ραντεβού με τον Joseph και τον Jonas για τον Ιούνιο και τις συναυλίες των Enforcer σε Ρέθυμνο, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Αθήνα και κάπου αλλού ίσως, περιμένουμε τον Ιούλιο την πανευρωπαϊκή κυκλοφορία του "Goin' Under" από την νέα δισκογραφική στέγη των Black Trip, SPV / Steamhammer, νέο δίσκο από τους Black Trip καθώς οι ηχογραφήσεις έχουν ήδη ξεκινήσει, και φυσικά νέο δίσκο από τους Enforcer, πιθανότατα στις αρχές του 2015. Χαμός δηλαδή!

Setlist: The Bells / Radar / Putting Out The Fire / Danger (νέο κομμάτι) / Tvar Dabla / Outlaw (διασκευή Riot) / The Perfect Dream Of A Perfect Death / Voodoo Queen / No Tomorrow / Thirst / Goin' Under / And The Bands Played On (διασκευή Saxon).

Η εμφάνιση των headliners της βραδιάς Ostrogoth θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με μία λέξη ως συμπαγής. Και όσον αφορά στον ήχο, και όσον αφορά στην απόδοση, και όσον αφορά στο παραδοσιακό heavy / power metal ύφος τους. Τριάντα και πλέον χρόνια εμπειρίας δεν είναι καθόλου λίγα, κάτι που κατέστη σαφές από το ξεκίνημα με το "Ecstasy And Danger" από τον ομώνυμο δίσκο του 1984, τον πρώτο full-length των Βέλγων (για το EP "Full Moon's Eyes" του 1983 θα τα πούμε παρακάτω).



Το κύριο μέρος του set βασίστηκε στο "Ecstasy And Danger", με αναφορές στις δύο επόμενες δουλειές του συγκροτήματος, "Too Hot" (1985) και "Feelings Of Fury" (1987), τη διασκευή στο "Plan Of Peace" των Αμερικανών power / progressive metallers Lethal (από το σπουδαίο "Programmed") που ηχογραφήθηκε για τo tribute άλμπουμ του Keep It True Festival με τίτλο "Harder Than Steel", και δύο ολοκαίνουργια κομμάτια: το αργό και βαρύ "Last Tribe Standing" και το "Clouds" που ξεχώρισε για το καταπληκτικό του ρεφρέν. Τα solo στις κιθάρες φυσικά έδιναν κι έπαιρναν, το rhythm section ήταν στιβαρό όσο δεν έπαιρνε και τα φωνητικά που θύμιζαν αρκετά Blackie Lawless αρκετά ταιριαστά.



Αυτό που φυσικά περίμεναν όλοι ήταν τα τέσσερα τραγούδια του εμβληματικού EP, τα οποία μοιράστηκαν πριν και μετά το υποτυπώδες διάλειμμα ενόψει του encore. Στο "Full Moon's Eyes" έγινε ο κακός χαμός, το "Paris By Night" μετονομάστηκε και παίχτηκε ως "Athens By Night" με τον τραγουδιστή να φοράει μπλουζάκι με τη σημαία της Ελλάδας, ενώ τα "Heroes' Museum", "Rock Fever" συμπλήρωσαν το καρέ. Ιδανικό τελείωμα, και για τους Ostrogoth και για τη βραδιά συνολικά, αποτέλεσε το "Metal Gods" των Judas Priest, που αποδόθηκε όσο μαγκιόρικα και γουστόζικα του ταίριαζε.



Λίγα λεπτά πριν τη μία, οι Βέλγοι βετεράνοι μας αποχεραίτησαν και εμείς μαζέψαμε τα κομμάτια μας, αναλογιζόμενοι τα όσα όμορφα κι ωραία βιώσαμε. Επτά συγκροτήματα και άλλες τόσες σχεδόν ώρες καθαρής μουσικής σε μια ημέρα όπου το παραδοσιακό heavy metal είχε τη τιμητική του, αλλά όχι και όσο κόσμο θα έπρεπε. Εκείνοι που δεν ήρθαν λοιπόν σαφώς και έχασαν, ενώ οι περισσότεροι από όσους βρέθηκαν στο Κύτταρο μετρούν ήδη τις μέρες για την εμφάνιση των Enforcer στον ίδιο χώρο την Κυριακή 15 Ιουνίου. Θα ζήσουμε πάλι μεγάλες στιγμές...



Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com