Oranssi Pazuzu, Hexvessel, Mock The Mankind, The Dead Creed @ Gagarin 205, 11/11/16

Μπορεί να υπάρχει ακόμα ένα μέρος του κοινού που πιστεύει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην άγονη γραμμή του συναυλιακού χάρτη της Ευρώπης, αλλά πολύ συχνά διαψεύδεται από συναυλιακά πακέτα σαν αυτό προς τέρψη δική μας. Την Παρασκευή μας δόθηκε η ευκαιρία για ακόμη μια εξαιρετική συναυλία και βέβαια απάντηση σε όλα τα παραπάνω. Ο δρόμος μας οδήγησε στο Gagarin για μια βραδιά με αταίριαστο billing, κάτι όμως που δεν ενοχλεί καθόλου, όσο τα αυτιά παραμένουν ανοιχτά.

Το πρώτο αρνητικό, όμως, είναι ότι ξεκινήσαμε με διόλου αμελητέα καθυστέρηση σαράντα λεπτών, η οποία δυστυχώς στην πορεία της βραδιάς μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το event είχε να χωρέσει τέσσερις μπάντες και είχε προγραμματιστεί να αρχίσει αργά (στις 21.00), όλο αυτό πήγε το πρόγραμμα πίσω. Είχαμε πιστέψει ότι αυτές οι καθυστερήσεις αποτελούσαν μια παιδική ασθένεια που είχαμε αφήσει στο παρελθόν των ελληνικών συναυλιών, αλλά πού και πού συμβαίνουν και αυτά. Να δούμε, θα εκλείψουν ποτέ;

Στις 21.40 παρακολουθήσαμε το one man project που λέγεται The Dead Creed, να κάνει την εμφάνισή του, η οποία συνοδεύτηκε από κεριά, μανουάλια, λιβάνια και από μια προσπάθεια δημιουργίας μιας τελετουργικής/ μυστικιστικής ατμόσφαιρας.

Η εμφάνιση στη σκηνή του Gagarin στηρίχθηκε στο υφιστάμενο (έχει κυκλοφορήσει μόνο δύο κομμάτια) μικρό δείγμα γραφής και στην επερχόμενη κυκλοφορία. Μόνο με τη συνοδεία κιθάρας -και των κεριών- με μια υπόνοια ψαλμωδίας και με αρκετά προηχογραφημένα μέρη, το μοναδικό μέλος της μπάντας έπαιζε κάτι που σου έδινε διαρκώς την αίσθηση ότι είναι ημιτελές. Επίσης, τα σαράντα λεπτά της εμφάνισής του ήταν σαφώς υπερβολικά πολλά γι' αυτό το ύφος.

Είναι σίγουρα κάτι το πρωτότυπο αλλά κάπου χάνεται η ουσία με το μονότονο και μονοδιάστατο ρυθμό της κλασσικής κιθάρας και βέβαια δύσκολο να κρατήσει το ενδιαφέρον για όλη τη διάρκεια του σετ. Η δημιουργία μιας κατανυκτικής ατμόσφαιρας επετεύχθη σε έναν βαθμό, αλλά αυτό είναι κάτι που απέχει αρκετά από το γενικότερο κλίμα και διάθεση τέτοιων συναυλιών.

Α.Κ.

Μετά τις λιτανείες του The Dead Creed με τον dark folk ζόφο και την black metal αισθητική, και ενώ η έντονη μυρουδιά από το λιβάνι εξανεμιζόταν σιγά-σιγά, ήρθε η ώρα για μια πλήρη αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης. Οι Αθηναίοι Mock The Mankind παίζουν instrumental ψυχεδελικό doom, στηριγμένο στα riff που ξεκινάνε από Black Sabbath και φτάνουν μέχρι Pelican. Ηχητικά, ήταν η πιο αταίριαστη μπάντα του line-up, αν σκεφτείς ότι οι The Dead Creed μπορούσαν δυνητικά να αποτελέσουν την εισαγωγή που γεφυρώνει τον folk μυστικισμό των Hexvessel με το απόκοσμο σκοτάδι των Oranssi Pazuzu. Σε αυτήν την εξίσωση, τα riff, έστω και αργόσυρτα, δεν είχαν ιδιαίτερη θέση.

Αυτό, βέβαια, λίγο αφορούσε τους Mock The Mankind, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τις μουσικές του περσινού τους δίσκου, "Ruination" (τον ακούτε όλο μέσω BandCamp). Ωστόσο, όσο προσεγμένες και αν είναι οι συνθέσεις τους, άλλο τόσο είναι κραυγαλέα η απουσία του «κάτι παραπάνω», των twists που θα κεντρίσουν το αυτί εκεί που δεν τα περιμένεις, των κορυφώσεων κ.ο.κ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα τραγούδια να αφήνουν περισσότερο την αίσθηση ωραίων πλην τετριμμένων ιδεών που άλλες μπάντες θα άφηναν στην κάβα τους για να χτίσουν πάνω τους τα ολοκληρωμένα τους δημιουργήματα.

Μ.Π.

Έφτασε η ώρα να εμφανιστεί η μπάντα που έβγαλε έναν από τους ομορφότερους δίσκους της φετινής χρονιάς. Με το "When We Are Death" να αποτελεί μια αναπάντεχα επιτυχημένη groove-άτη rock στροφή σε σύγκριση με το μυσταγωγικό, δασικό folk των προηγούμενων (επίσης εξαιρετικών) δουλειών τους, περιμέναμε με μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι θα μας παρουσιάσει ο Mat McNerney, με προσωπείο μεσαιωνικού βάρδου, μαζί με την κομπανία του.

Ωστόσο, παρόλη τη δεδομένη θετική προκατάληψη, ήταν σαφές πως η εμφάνιση των Hexvessel στο Gagarin απείχε παρασάγγας απ’ το να χαρακτηριστεί ως η υπερβατική, μυσταγωγική τελετουργία που, ενδόμυχα, ελπίζαμε. Κάτι ο χαμηλός flat ήχος με βιολί και κιθάρα να θάβονται και τα χαμηλά μπάσα να ευνοούν τσιριχτούς ήχους, κάτι μια γενικότερη αίσθηση κόπωσης που έβγαζαν τα μέλη επί σκηνής, δεν κατάφερε να δημιουργηθεί το ζητούμενο: η Ατμόσφαιρα, που αποτελεί θεμέλιο λίθο της μουσικής τους.

Όχι ότι ήταν κακοί, μην παρανοήσετε. Απλά δεν χορέψαμε στο "Transparent Eyeball", δεν λυγίσαμε στο "Cosmic Truth", δεν τραγουδήσαμε όλοι μαζί καλώντας τα πνεύματα των δέντρων στο "Invocation Summoning", δεν μας σηκώθηκε η τρίχα στο "Mirror Boy", δεν ταξιδέψαμε στο "Sacred Marriage" και δεν ζητήσαμε καν encore, έστω και αν το παραλάβαμε και ήταν από τις κορυφές του live.

Βλέπετε, από το "Woods To Conjure" και μετά ο ήχος είχε γίνει ανεκτός και καταφέραμε να πάρουμε μια φευγαλέα ματιά από τη μαγεία που θα μπορούσε να μας προσφέρει αυτός ο υπερταλαντούχος μουσικός που κάποτε λέγαμε Kvohst, με την ιδαίτερη φωνή και τα ανεπαίσθητα «κοκοράκια» που συνέβαλλαν στην μεσαιωνική αισθητική -κάτι που δεν έκαναν τα μικρά λαθάκια των μουσικών που τον πλαισίωναν.

Και μόνο που δεήσαμε να ακούσουμε τέτοιες κομματάρες και μάλιστα την ώρα που βγαίνουν, κάνει το πρόσημο της βραδιάς θετικό. Έστω και αν η απόδοσή τους δεν ήταν η καλύτερη. Έστω και αν ο λιγοστός κόσμος του μισοάδειου Gagarin δεν ανταποκρίθηκε. Και μόνο για τις μικρές ανεπαίσθητες στιγμές που καταφέραμε να κλείσουμε τα μάτια μας και να βρεθούμε στον ομιχλώδη κόσμο των Hexvessel, η βραδιά άξιζε και θέλουμε να τους ξαναδούμε -υπό ευνοϊκότερες συνθήκες φυσικά.

Με προγραμματισμένη ώρα τις 23.45, οι Φινλανδοί έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή 65 λεπτά αργότερα. Προηγήθηκε και ένα soundcheck, το οποίο σε συνδυασμό με το προχωρημένο της ώρας και την κούραση, αφαιρούσε σημαντικά από το ενδιαφέρον. Είναι πραγματικά κρίμα, γιατί αυτό που ακολούθησε άξιζε την προσοχή μας.

Στη μουσική τώρα. Αυτό που κάνουν οι Oranssi Pazuzu δεν είναι για να διασκεδάσεις, ούτε για να περάσεις ένα χαλαρό και ευχάριστο βραδάκι με τους φίλους σου ή το αίσθημά σου. Είναι πάνω από όλα μια διαδικασία εσωτερικής εξερεύνησης, ένα ταξίδι αναζήτησης στα σκοτεινά και απρόσιτα σημεία του μυαλού. Black metal εγκλωβισμένο μέσα στην ψυχεδέλεια, μουσική που σε μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση και σε ένα αέναο αστρικό ταξίδι.

Οι Φινλανδοί όχι απλά ανταποκρίθηκαν σε αυτήν την πρόκληση, αλλά κατάφεραν να μας συνεπάρουν και σε σημεία να μας συγκλονίσουν με το μουσικό και ηχητικό αποτέλεσμα που πρόσφεραν.

Το σετ στηρίχθηκε κυρίως στο τελευταίο άλμπουμ "Varahtelija". Είναι χαρακτηριστικό ότι ζωντανά τα κομμάτια του δίσκου απογειώνονται μουσικά και πολύ περισσότερο ατμοσφαιρικά, καθώς ένιωθες την ένταση να αυξάνεται, τον ήχο να γεμίζει και τις μακροσκελείς συνθέσεις να αποκτούν μια διαφορετική υπόσταση και ουσία.

Η έντονη σκηνική παρουσία από όλα τα μέλη της μπάντας προσέδιδε μια ακόμα διάσταση στην εμφάνισή τους, ενώ τα ουρλιαχτά απελπισίας και απόγνωσης του Jun-His αποκάλυπταν το δράμα μιας εγκλωβισμένης ψυχής. Τα πλήκτρα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς ακούγονταν μπροστά από τα υπόλοιπα όργανα, στη διαμόρφωση της ατμόσφαιρας και οδηγούσαν τη μουσική σε εξωγήινα ηχοτόπια. Οι Oranssi Pazuzu δεν έχασαν ούτε δευτερόλεπτο τον ρυθμό τους, ενώ απέφυγαν την οποιαδήποτε επαφή με το κοινό, κάτι που θα διατάρασσε την ατμόσφαιρα.

Σε όλη τη διάρκεια, η μπάντα είχε άψογη απόδοση, τέλειο δέσιμο και δεν έδειχνε να χάνει σε τίποτα. Ο ήχος ήταν από την αρχή καλός, αλλά στο "Uraanisula" άγγιξε τελειότητα και το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό. Πομπώδες groove και υπνωτικοί ρυθμοί, σε έστελναν σε άλλα σύμπαντα. Το feedback και το χάος δημιουργούσαν σταθερά μια σύγχυση και έναν πανικό.

Η εμφάνιση τους διήρκησε 75 περίπου λεπτά και ολοκληρώθηκε μέσα στην παράνοια και τον παροξυσμό από τον ηχητικό πανικό που δημιούργησαν οι Φινλανδοί. Μια μοναδική εμπειρία και εμφάνιση από τους Φινλανδούς και συνολικά μια ωραία συναυλιακή βραδιά που είχε ορισμένα «αλλά».

Α.Κ.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com