Oranssi Pazuzu, DreamLongDead, Mogg @ An Club, Αθήνα, 10/05/15

Το δυναμικό μπάσιμο της 3 Shades Of Black, στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας, αρχίζει και μετατρέπεται σε εδραίωση, κάτι απόλυτα λογικό όταν φέρνεις τις μπαντάρες τη μία μετά την άλλη. Πάνω που είχα αρχίσει να μετράμε μέρες για τη συναυλία των Dodheimsgard που μας επισκέπτονται τον Νοέμβριο, τελείωσαν οι μέρες όπου είχαμε ξεκινήσει να μετράμε για τη συναυλία των έτερων Σκανδιναβών (από τη Φινλανδία, αυτή τη φορά), Oranssi Pazuzu.

Αν και υποτίθεται ότι το live θα ξεκίναγε στις 20:30, τελικά μετά από μια μεγάλη καθυστέρηση, οι Mogg βγήκαν στη σκηνή στις 21:15 περίπου. Οι Mogg είναι νεοσύστατη μπάντα αποτελούμενη όμως από βετεράνους, αφού οι τυπάρες που τους πλαισιώνουν είναι το ντουέτο των Omega Monolith και τρεις από τους Automaton. Το στυλ τους είναι ένα βάρβαρο και εκκωφαντικό ατμοσφαιρικό sludge, με ευθείες Neurosis-ικές αναφορές.



Σε αντίθεση με τους τεράστιους Αμερικανούς, οι Mogg έχουν πιο έντονα χαοτικό χαρακτήρα και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι υπάρχουν τρεις κιθάρες στη μπάντα και καθόλου μπάσο. Ο όγκος τους είναι αδιανόητος και το feedback σε χτυπάει βίαια στη μούρη, οπότε δεν έχει και πολύ σημασία για το αν υπάρχει μπάσο ή όχι. Με ελάχιστα φωνητικά, να μπαίνουν εμβόλιμα ανάμεσα στα τερατώδη θέματα, πολλαπλασιάζοντας τα επίπεδα του όγκου, στην ουσία έχουμε τον Άλεξ των Omega Monolith να οδηγεί όλες τις συνθέσεις με τα οργιαστικά τύμπανά του και τους τρεις κιθαρίστες να κεντάνε θορυβώδη ηχοτοπία, ψυχοπλακωτικές ατμόσφαιρες και γνήσιο, κιθαριστικό noise. Αν και ήταν συντριπτικό το ύφος τους, τους βρήκα μερικώς επιτηδευμένους και δεν με εντυπωσιάσαν ιδιαίτερα λόγω τους αχαλίνωτου χάους που κυριαρχεί στη μουσική τους. Τους προτιμώ πολύ περισσότερα στα κανονικά συγκροτήματά τους που είναι πιο εστιασμένοι και στιβαροί.



Καθ' όλη τη διάρκεια του σετ των Mogg, υπήρχαν αριστερά και δεξιά της σκηνής δύο μηχανάκια που έβγαζαν ξηρό πάγο, δημιουργώντας μια τόσο αποπνικτική όσο και τελετουργική ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω ποιος ζήτησε την τοποθέτηση αυτών, αν ήταν οι headliners, η διοργάνωση ή το ίδιο το μαγαζί (πιθανολογώ το πρώτο) αλλά πρόκειται για εξαίσια κίνηση που ενέντεινε την ατμόσφαιρα και δημιουργούσε μια κατάνυξη.

Χωρίς πολλές χρονοτριβές, μετά την εμφάνιση των Mogg ανέβηκαν στη σκηνή οι DreamLongDead. Η εκκωφαντικότητα του ήχου των Mogg συνεχίστηκε και με αυτούς, αφού ο ήχος τους ήταν πολλαπλάσιες φορές πιο δυνατός σε σχέση με άλλες εμφανίσεις τους που έχω δει. Για άλλη μια φορά εξαπέλυσαν τον death / doom δαίμονα Κθούλου και μας κατασπάραξαν ζωντανούς.



Τρομακτικός ήχος, με τα riff να θερίζουν και τα βορβορώδη φωνητικά του Πούσιου να μοιάζουν με τεράστιες μαύρες τρύπες έτοιμες να μας ρουφήξουν. Η εμφάνισή τους ήταν μεστή και στιβαρή, παίζοντας σχεδόν ολόκληρο το "Arise Howling Darkness" αλλά είχαν και αρκετά θέματα με τον ήχο τους που φάνηκε να ξενέρωσε κάποια μέλη από τη μπάντα (τον Τάσσο περισσότερο ίσως).



Τα προβλήματα ξεκίνησαν με ένα σπασμένο πετάλι σχετικά στην αρχή του set τους και αργότερα με κάποια θέματα στην κιθάρα. Στο τέλος, ο κόσμος ζητούσε άλλο ένα τραγούδι αλλά η μπάντα δεν μας έκανε τη χάρη, ίσως λόγω του ξενερώματος, ίσως και λόγω χρόνου.

Κάπως έτσι έφτασε η στιγμή να δούμε τους τεράστιους Φινλανδούς, οι οποίοι με τους τρεις δίσκους τους έχουν δώσει πνοή στο black metal τα τελευταία χρόνια. Από την πρώτη νότα του "Vino Verso" έγινε αντιληπτό ότι οι Oranssi Pazuzu δεν είναι η τυπική black metal μπάντα. Κάθε κομμάτι, το έχτιζαν καρτερικά θέτοντας αρχικά τις ψυχεδελικές βάσεις και μετά συγχωνεύοντας την τραχύτητα μέσα σε αυτές, δημιουργώντας τελικά ένα ηχητικό τείχος που μας βάραγε στο στέρνο.



Χωρίς χαζολογύδρια ανάμεσα στα τραγούδια, το κάθε κομμάτι έρεε φανταστικά μέσα στο επόμενο, με τις κιθάρες να ξυρίζουν και τα τύμπανα να δίνουν έναν οργιαστικό ρυθμό. Τα φωνητικά δέσποζαν πάνω στο χάος, αφού έδεναν άψογα με την όλη ατμόσφαιρα. Live οι Oranssi Pazuzu είναι μοναδικοί και αυτό φάνηκε ακόμα περισσότερο στο "Ympyra On Viiva Tomussa", με τα ηλεκτρονικά θέματα να συνδυάζονται εκπληκτικά με την κιθαριστική τραχύτητα, τρυπώντας τον εγκέφαλο ενώ ταυτόχρονα μας ταξίδευαν σε χαοτικούς και μοχθηρούς κόσμους, ψυχρούς και απόμακρους.



Είναι πραγματικά τεράστιο κρίμα που είχε τόσο λίγο κόσμο. Λογικό μέχρι ενός σημείου, αφού η Κυριακή είναι πάντα λίγο δύσκολη για συναυλίες, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί και πάλι την έντονη απουσία του κόσμου. Η μπάντα ανεβαίνει κατακόρυφα κυκλοφορία με κυκλοφορία και μετά το προπέρσινο σοκ του "Valonielu" που βρέθηκε ψηλά σε όλες σχεδόν τις metal λίστες ανά τον κόσμο, περίμενα ο κόσμος να ανταποκρινόταν πιο θετικά σε αυτό το κάλεσμα. Όπως και να έχει, ο ελάχιστος κόσμος που παρευρέθηκε ξέρει ότι βίωσε μια από τις πιο ξεχωριστές συναυλιακές εμπειρίες της χρονιάς (και όχι μόνο).



Μετά από μία ώρα περίπου ηχητικού παροξυσμού, βρέθηκα στη μαλακισμένη θέση του να φύγω ελέω μετρό (είχε πάει περίπου 00:00 μέχρι εκείνη τη στιγμή) και είναι κρίμα αυτό γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή η μπάντα με είχε συνεπάρει ολοκληρωτικά. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η μεγάλη καθυστέρηση στην αρχή του live, να τελείωνε μια νορμάλ ώρα και να προλαβαίναμε το μετρό, κύριοι. Απ' όσο με ενημέρωσαν, πάντως, (μετά το "Ympyra On Viiva Tomussa" ακολούθησε το encore, κλείνοντας με το υπέροχο "Kerettiläinen Vuohi", οπότε υπολογίζω ότι πρέπει να έπαιξαν συνολικά κάνα 70-λεπτο. Θα μπορούσαν και παραπάνω αλλά ας είναι.

Εν ολίγοις, οι Φινλανδοί είναι τεράστια μπάντα και ζωντανά είναι ακόμα πιο συναρπαστικοί. Ελπίζω να μην αργήσουν να μας ξανάρθουν.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis