Mono, The Ocean, Afformance @ Fuzz Club, 08/11/15

Ένα βράδυ που ξεχείλιζε από προσδοκίες. Μια νύχτα που ο κόσμος περίμενε με χαρά και τεράστια ανυπομονησία. Όσοι αγαπούν τις μπάντες αυτές, βρίσκουν αρκετά κοινά μεταξύ τους και σίγουρα γοητεύονται από τις διαφορές τους. Αυτό όμως είναι το μαγικό. Ο συνδυασμός και η διαφορετικότητα ήταν ιδανικά. Η μουσική είναι μεν μία, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί και να εκφραστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Τρεις μοντέρνες μπάντες που εκφράζονται διαφορετικά λοιπόν. Μία από την Ελλάδα, που σίγουρα έχει πάρει πολλά από τους δυο headliners και δύο φανταστικά συγκροτήματα μοντέρνου ήχου, που γέμισαν τον χώρο με φίλους της καλής μουσικής.

Αρχή με τους Afformance, που παράγουν ένα post-rock χωρίς πολλά περιττά κόλπα, που ασκόπως διακρίνω σε πολλές φρέσκες μπάντες της εγχώριας σκηνής. Είναι πλέον αρκετά έμπειροι ώστε να διαχειριστούν και τον θόρυβό τους, αλλά και το χτίσιμο των συνθέσεων. Η ουσία τους είναι καλή και το αποτέλεσμα ικανοποιητικό. Ήταν καλύτεροι, νομίζω, από κάθε άλλη φορά που τους έχω δει. Μπορώ να πω ότι τους ξεχωρίζω από τις δικές μας μπάντες και δείχνουν ότι εξελίσσουν τον ήχο τους και τις συνθέσεις τους εξαιρετικά.



Είχαν ενέργεια, όρεξη και κατάφεραν να περάσουν, μέσα από τα κομμάτια τους, αρκετό συναίσθημα, που πιστεύω είναι και το ζητούμενο για τους ίδιους. Δεν επικεντρώθηκαν σε τίποτα μονότονο και η επιλογή των συνθέσεων έδεσε καταπληκτικά. Αρκετός κόσμος τους έχασε, καθώς οι πόρτες καθυστέρησαν να ανοίξουν και η ουρά απ' έξω τσουλούσε μεν γρήγορα, αλλά λόγο όγκου, καθυστέρησε κάμποσο κόσμο. Κρίμα γιατί, έδεσαν πολύ σωστά και άνοιξαν το βράδυ ιδανικά. Προετοίμασαν τέλεια, μέσα σε μισή ωρίτσα, μυαλά, αυτιά και ορέξεις για την συνέχεια.

Setlist: Cordyceps / Covered Ιn Scales / Stride.

Πάμε όμως και στο κυρίως πιάτο. Όταν έχεις δυο από τις καλύτερες μπάντες στον μοντέρνο rock και metal ήχο αντίστοιχα, την ίδια βραδιά μπροστά σου, είναι σαν να εκπληρώνονται όνειρα και ευχές ετών. Οι μουσικόφιλοι του χώρου θα έπρεπε να ήταν όλοι εκεί, παρότι και οι δύο μπάντες μας επισκέπτονται σχετικά τακτικά. Οι Γιαπωνέζοι είναι κατά πολλούς το καλύτερο ενεργό, αυτή την στιγμή, post-rock συγκρότημα (και όχι άδικα). Οι Γερμανοί, από την άλλη, βρίσκονται, τουλάχιστον για το ευρωπαϊκό στερέωμα, μέσα στην πρώτη τριάδα συγκροτημάτων του είδους τους. Αυτά στην θεωρία και στις σκέψεις. Το αποτέλεσμα της χτεσινής συναυλίας, όμως, έκανε την θεωρία πράξη και τις σκέψεις απόδειξη. Το θέαμα ήταν απίθανο και οι μουσικές φανταστικές. Η ειλικρίνεια της μουσικής και των δύο είναι αδιανόητα ξεκάθαρη. Σίγουρα θα θέλαμε όλοι λίγο παραπάνω και από τους δύο, αλλά τα set τους ήταν, τόσο όσο, ικανοποιητικά σε επιλογές κομματιών και χρόνο.

Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση και με άψογη τήρηση του προγράμματος, οι The Ocean πήραν θέση στην σκηνή αμέσως μετά. Ομίχλη από τον πολύ καπνό (εφέ) και επίθεση στ' αυτιά εξαρχής. Χειμαρρώδεις και εκρηκτικοί όπως πρέπει, έδωσαν μια δυνατή και ανελέητη παράσταση, όπως συνηθίζουν.



Ο Rossetti όπως πάντα απολαυστικός. Το εύρος της φωνής του, για να μην πω των φωνών του, είναι εκπληκτικό. Είτε τραγούδαγε, είτε ούρλιαζε, είτε έσκιζε τις φωνητικές του χορδές, είτε χοροπήδαγε και βούταγε στο κοινό, ήταν πάντα απολαυστικός. Δίπλα του ο Robin Staps, ο οποίος για άλλη μια φορά έδινε το πρόσταγμα, γέμιζε τον χώρο με την κιθάρα του και στεκόταν επιβλητικός και αγέρωχος, απολαμβάνοντας ουσιαστικά το δημιούργημά του. Για να μην παρεξηγηθώ, ο άνθρωπος δεν είναι υπερόπτης, απλά είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει και τρέφω τεράστια συμπάθεια, αλλά ακόμη περισσότερο σεβασμό για την δουλειά του, την έμπνευσή του και την κολεκτίβα που έχει στήσει.



Ο ήχος, αν και όχι άψογος, ήταν συμπαγής και αρκετά καλός. Οι φωνές και τα τύμπανα ακούγονταν καθαρά. Μερικά σημεία στις κιθάρες αρχικά, ήταν χαμηλά, αλλά στην πορεία διορθώθηκαν. Ευχάριστη έκπληξη το "Stenian: Mount Sorrow" που δεν περίμενα να το ακούσω. Εκπληκτική εκτέλεση στο εξαιρετικά βαρύ "Benthic", το οποίο ουσιαστικά μας αντάμειψε για ό,τι περιμέναμε από αυτούς, τουλάχιστον στο σκληρό τους κομμάτι. Η επιλογή για κλείσιμο του "The Quiet Observer" (από το φετινό Split με τους Mono) δεν ήταν και η πιο εύστοχη. Αν και ομολογουμένως το έπαιξαν πιο δυνατά και πιο δημιουργικά από το στούντιο, το κλείσιμο θα έπρεπε να γίνει με κάτι πιο δυνατό ή κλασικό τους, ένα γνωστό στο κόσμο τέλος πάντων κομμάτι, που τόσο περιμέναμε.



Έχοντας δει την μπάντα αρκετές φορές ζωντανά, οφείλω να παραδεχτώ ότι τους έχω δει πιο ορεξάτους, ενεργητικούς και τρελούς, με κάθε έννοια, επί σκηνής. Ένιωσα ότι εν μέρει έβγαλαν μια κούραση, που ήταν δικαιολογημένη μετά από τόσες μέρες περιοδεία σε όλη την Ευρώπη. Ευτυχώς παικτικά ήταν άψογοι. Κάθε κομμάτι αποδόθηκε τέλεια, όμορφα και συνετά. Φίλοι των Mono ή κόσμος που δεν τους είχε ξαναδεί, δεν νομίζω να είχαν παράπονο, εφόσον την δουλειά τους την έκαναν σωστά και οι μουσικές τους είναι φανταστικές.



Οι Γερμανοί, ακόμα και κουρασμένοι, ακόμα και με μικρό set, δεν μπορούν να πέσουν σε χαμηλό επίπεδο. Ό,τι και να τους εμποδίζει, αυτοί θα σε ταρακουνήσουν, θα σε ενθουσιάσουν και θα σου σκίσουν τ' αυτιά όπως πρέπει και αρμόζει στο μέγεθός τους και στις μουσικές τους. Στα σημεία που ο ρυθμός έπαιρνε μπρος και τα κεφάλια και των εφτά έγερναν χορευτικά προς τα μπροστά, δεν μπορούσες να μην τους ακολουθήσεις. Όπως και να το κάνουμε, με όλες τις δυσκολίες η μπάντα είναι άψογη και ο ίδρωτας τους τίμιος.

Πολλά μπράβο στην Dalai Θεοφιλοπούλου (που μας χαιρέτησε στα ελληνικά), η οποία με την εμπειρία και τις μουσικές της γνώσεις, μάγεψε στο τσέλο, συνοδεύοντας την μπάντα.

Setlist: (Siderian) - Rhyacian: Untimely Meditations / Stenian: Mount Sorrow / Hadopelagic II: Let Them Believe / Demersal: Cognitive Dissonance / Benthic: The Origin Οf Our Wishes / The Quiet Observer.

Ο ήχος των Mono κυλάει εκπληκτικά ομαλά και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο τους προτέρημα. Το ενδιαφέρον σου μένει αμείωτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Η προσοχή σου καθηλώνεται. Τα αυτιά σου τεντώνουν και τα μάτια σου γουρλώνουν. Οι άνθρωποι σε κάνουν ό,τι θέλουν. Σε νανουρίζουν, σε μαγεύουν, σε χαζεύουν και σε χτυπούν βαθιά, σε συναίσθημα, αισθήσεις, σκέψεις και ψυχή.



Η μπάντα είναι εγγύηση. Ξεκίνησαν όπως έπρεπε και, παρότι έκλεισαν με ακυκλοφόρητο κομμάτι, μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι και αύξησαν την ανυπομονησία μας για τον νέο τους δίσκο. Επίσης υποσχέθηκαν νέα επίσκεψη στην χώρα μας, με την κυκλοφορία της επόμενης δουλειάς τους. Με το καλό να ευχηθούμε. Το "Recoil, Ignite" του τελευταίου τους δίσκου, που άνοιξε τον χορό, παίζει με την ψυχή σου. Οργισμένο και χαώδες. Εκεί που δεν το περιμένεις κι ενώ νομίζεις ότι η ροή του είναι κλασική, σε διαλύει και σε φέρνει σε ένα κόσμο αδιανόητα σκληρό και μαύρο. Ένα σκοτεινό τοπίο που σε ανατριχιάζει. Νότες που σου μιλάνε και δημιουργία ατμόσφαιρας που είναι αποκλειστικό προνόμιό τους. Γαργαλητό και ταξίδι. Στο "Kanata", πιο μετά, νότες στα πλήκτρα και οι παραδοσιακές ιαπωνικές φόρμες που τόσο τους ταιριάζουν. Μα πώς να μην τους ταιριάζουν, όταν το δένουν τόσο όμορφα και τόσο εκπληκτικά με το ξεχωριστό χάδι στις κιθάρες.



Στο "Pure As Snow" πλακώθηκε η καρδιά μας.  Κάθαρση, μετά από ένα μαστουρωμένο και τόσο μα τόσο βαρύ, συναισθηματικά, ταξίδι. Μέχρι το "Ashes In The Snow", με σατανικά ήρεμες κιθάρες, πριν τον καταιγισμό, την καταιγίδα και τα ασύλληπτα δυνατά τύμπανα (γι' αυτούς) που σε διαλύουν. To καινούργιο κομμάτι που έπαιξαν για το κλείσιμο διέθετε ξεκάθαρα δύο μέρη. Δεν ξέρω πώς θα αποδοθεί στον δίσκο, δηλαδή αν χωριστεί σε δύο κομμάτια, αλλά το πρώτο μισό είχε έναν γνώριμο δικό τους ατμοσφαιρικό χαρακτήρα και το δεύτερο ακούστηκε σαν ένα από τα πιο πειραματικά και δυνατά τους περάσματα. Εξαιρετικά ενδιαφέρον και, αν και άγνωστο σε όλους, έκλεισε υπέροχα και με θόρυβο την εμφάνισή τους.



Μια εμφάνιση γεμάτη, μαγική και εξαιρετικά όμορφη. Είναι όμορφο να τους βλέπεις να σέρνονται και να βιάζουν τις κιθάρες τους. Είναι όμορφο να τους κοιτάς στο πρόσωπο και να βλέπεις την προσήλωσή τους, την αγάπη σε αυτό που κάνουν, την καλοσύνη και την εξιλέωση που και οι ίδιοι νιώθουν. Όταν αυτοί το ζουν έτσι, πώς γίνεται να μην στο μεταφέρουν; Μια απίθανα συναισθηματική εμφάνιση από μια μπάντα που μιλάει μόνο με τις νότες. Νόμιζα ότι αυτό που είχα δει σε εμφανίσεις τους παλιά, δεν θα το ξεπέρναγαν. Διαψεύστηκα πανηγυρικά.



Και τα τρία συγκροτήματα κατάφεραν να ζήσουν, λοιπόν, αυτό που έκαναν. Τόσο καλά και αληθινά, ώστε η μεταφορά του συναισθήματος προς τον κόσμο φάνηκε παιχνιδάκι. Το σφίξιμο στα χείλη, οι φλέβες που τσιτώνουν στον λαιμό και ο ίδρωτας που στάζει από τα μαλλιά δεν κρύβονται εύκολα... Οπότε δεν χωράνε αμφιβολίες ότι η χτεσινή συναυλία θα μείνει χαραγμένη σε όσους κατάφεραν να την ζήσουν... και ήταν τυχεροί.

Φωτογραφίες: Christina Alossi