Midas Fall, Lower Cut @ Death Disco, 13/11/15

Οι Midas Fall αν μη τι άλλο αισθάνονται μεγάλο καμάρι, αλλά και ευγνωμοσύνη, για την όποια ανταπόκριση γνωρίζουν στη χώρα μας, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα μέρη της υδρογείου όπου δεν έχουν χτίσει ακόμη fanbase. Κάθε μικρό όνομα, χάρη στο διαδίκτυο, μπορεί να έχει δυσανάλογη ανταπόκριση σε κάποια περιοχή του κόσμου και για τους Midas Fall αυτή η πινέζα είμαστε εμείς - αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ ευχάριστο φαινόμενο. Δεν έχασαν, λοιπόν, την ευκαιρία για ένα μικρό τουρνέ σε Θεσσαλονίκη, Κατερίνη, Αθήνα, Πάτρα, Ιωάννινα και Σέρρες.

Στα μισά του δρόμου τους, βρεθήκαμε στο Μοναστηράκι την Παρασκευή το βράδυ, με το εγχώριο σχήμα των Lower Cut να ανοίγει ιδανικά την αυλαία. Καλοπροβαρισμένοι, με ξεχωριστό στυλ και μελετημένη ηχητική προσέγγιση, ζέσταναν το κοινό με το ψυχρό alternative rock τους. Η τραγουδίστρια, παρ' όλη την επιβλητική της παρουσία που τραβούσε το βλέμμα, λειτουργούσε ως ένα ακόμη μουσικό όργανο στο μεστό σύνολο.



Σημαντικότερο ατού της μουσικής των Lower Cut, η οποία αμφιταλαντεύεται μεταξύ post-punk και post-rock έχοντας ταυτόχρονα μελετήσει πολύ τους Crippled Black Phoenix θα υποθέσω, είναι τα πλήκτρα που ανεβάζουν επίπεδο στις συνθέσεις. Του χρόνου κυκλοφορούν τον δεύτερο full-length τους, οπότε αναμένουμε να δούμε τι θα μας παραδώσουν...

Έπειτα, ήρθε η ώρα των Midas Fall. Η ιστορία μου μαζί τους ξεκινάει το 2010, όταν είχα λιώσει το ντεμπούτο που περιείχε τρεις-τέσσερις κομματάρες και μια συγκηνισιακά φορτισμένη μίξη alternative / post-rock. Το 2011 τους είδα στην πρώτη εμφάνιση στη χώρα μας, με τις ανακατατάξεις στη σύνθεσή τους να οδηγούν σε πολλά προηχογραφημένα, κάτι που μας είχε αφήσει άνοστη γεύση παρ' όλο το καλό αποτέλεσμα. Τότε μας είχαν είχαν υποσχεθεί πως δεν θα ξανασυμβεί...



Ομολογώ ότι οι δύο μετέπειτα δίσκοι που κυκλοφόρησαν, το "Wilderness" το 2013 που εισήγαγε αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, καθώς και το φετινό "The Menagerie Inside", είναι στα αυτιά μου πολλά σκαλοπάτια κάτω από το ντεμπούτο τους. Ωστόσο, δεν είναι μόνο το συνθετικό κομμάτι που οδήγησε στο flat αποτέλεσμα, το οποίο δεν κατάφερε να κρατήσει μέχρι τέλους ούτε τα 80 άτομα που βρέθηκαν σε ένα -άνευ εξαερισμού καυτό- DeathDisco (όπου παρεμπιπτόντως είδαμε φέτος τη συναυλία της χρονιάς από τους Raketkanon).



Ο ήχος ήταν ιδιαιτέρως μέτριος, τα κομμάτια δεν ήταν αρκετά προβαρισμένα και παρουσιάστηκαν με αρκετά λαθάκια, το μηδαμινό soundcheck και η ελάχιστα προσεγμένη προετοιμασία προδίδεται από το ότι στο εναρκτήριο κομμάτι το μικρόφωνο δεν λειτουργούσε καν. Τη σκηνική τους παρουσία άλλος θα την έλεγε άμεση, άλλος προσγειωμένη, άλλος πρόχειρη, δίχως τον αέρα που ξεχωρίζει έναν headliner από τους υπόλοιπους.

Η τραγουδίστρια, Elizabeth Heathon, σε μια μίξη Amy Lee (ναι) με Dolores O' Riordan, τραγουδούσε όλα τα κομμάτια με πανομοιότυπο τρόπο και -κυρίως- με υπερβολική ένταση και κλάψα δίχως την παραμικρή διακύμανση, κάτι που εν τέλει κούρασε.



Έπρεπε να φτάσει 12 η ώρα και το -κατ' εμέ καλύτερο κομμάτι τους- "Nautical Song" για να καταλάβουμε πως αυτό που ακούγαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ένα ενιαίο κομμάτι μόνιμου ξεσπάσματος, έντασης στο ζενίθ και προηχογραφημένων πλήκτρων / ηλεκτρονικών ντραμς. Όταν, όμως, ακόμη και το "Nautical Song" έχανε τόσο πολύ σε σχέση με το στούντιο, καταλαβαίνεις ότι ήταν πρακτικά αδύνατο να σε ταρακουνήσει κάτι άλλο που θα έβλεπες εκείνο το βράδυ.



Λυπάμαι να κακολογώ καλλιτέχνες που το προσπαθούν τόσο πολύ και με τόσο τίμιο τρόπο όσο οι γλυκύτατοι Midas Fall. Συν τοις άλλοις, υπήρχαν και 7-8 άτομα στο DeathDisco που γούσταραν πραγματικά, εξάλλου κάθε μουσική και κάθε συναυλία έχει τους ιδανικούς αποδέκτες της. Πάντα κάποιος γουστάρει και κάποιος απογοητεύεται...

Ωστόσο, δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι, στα δικά μου αυτιά, την Παρασκευή επιβεβαιώθηκε πως ένα συγκρότημα που ξεκίνησε τόσο ελπιδοφόρα δεν έχει πια ούτε μισό στοιχείο που να δείχνει ότι μπορεί να κάνει τη μουσική υπέρβαση κάποια στιγμή στο μέλλον, έχοντας ως ταβάνι το «καλό».

Φωτογραφίες: Chris Lemonis