Mastodon @ Piraeus Academy, 30/08/16

Ήταν μια εμφάνιση που μας «χρώσταγαν» οι Mastodon, τόσο λόγω της περσινής ακύρωσης, όσο και γιατί σε δικό τους headline show, σε κλειστό χώρο είχαν πάρα πολλά χρόνια να μας επισκεφτούν. Τους είδαμε, λοιπόν και κυρίως όσο είναι ακόμα καλλιτεχνικά ακμαίοι.

Ξεκινώντας από τα βασικά, μια indoor συναυλία στη χώρα μας, όσο το καλεντάρι γράφει ακόμα Αύγουστος, ξεκινάει με τη δυσκολία της ζέστης. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα ξεπερνιέται με (πιο επαρκή) εξαερισμό, αλλά τουλάχιστον έγινε πιο υποφερτό από την χαλαρή (για τα δεδομένα των Mastodon) προσέλευση του κόσμου.

Έχοντας ως μοναδικό προηγούμενο στον χώρο την πρόσφατη επίσκεψη των Megadeth, θεώρησα (αφελώς μάλλον) ότι οι Mastodon θα είχαν τον ίδιο κόσμο, γεγονός που θα σήμαινε «σύσφιξη σχέσεων» με τον διπλανό και ανταλλαγή ιδρώτα. Αντιθέτως, η κατάσταση ήταν τέτοια που κάποιος μπορούσε να κάνει την απόσταση «μπαρ-3η γραμμή από σκηνή» και πίσω σε ένα λεπτό. Έχω λίγο ανάμικτα συναισθήματα γι' αυτό, καθώς από τη μια θα ήθελα μεγαλύτερη προσέλευση, από την άλλη δεν κρύβω ότι η άνεση αυτή καθιστούσε τις συνθήκες του live ιδεατές για παρακολούθηση.

Με αγγλική τυπικότητα, οι Mastodon ανέβηκαν στην σκηνή στις 21:30 και παρά το γεγονός ότι ο ήχος ήταν μακριά από το να χαρακτηριστεί ιδανικός, το ξεκίνημα του "Tread Lightly" ήταν δυναμικό και με «έψησε» ότι μπορεί να δούμε κάτι σπουδαίο αυτό το βράδυ. Όταν ο (πολύ καλός φωνητικά) Troy Sanders τραγουδούσε "Open your eyes, take a deep breath and return to life" προσέφερε την πρώτη μεγάλη στιγμή του live, ενώ το "Feast Your Eyes" συνέχισε να γεμίζει με ενέργεια την μπάντα και το κοινό.

Με το που μπήκε, όμως, το "Blasteroid" και χρειάστηκε για πρώτη φορά να τραγουδήσει ο Brent Hinds, τα σύννεφα μαζεύτηκαν κι οι φόβοι μας άρχισαν να επιβεβαιώνονται καθώς έμοιαζε περισσότερο να σφίγγεται παρά να τραγουδάει. Δυστυχώς, η κατάσταση αυτή βελτιώθηκε μεν, αλλά όχι αρκετά.

Και θα ήταν πιο αποδεκτή αν δεν είχαμε τραγούδια όπως το "Oblivion" που ακολούθησε, του οποίου το ρεφρέν είναι ένα εκ των συγκλονιστικότερων που έχουν γραφτεί τα τελευταία (κάμποσα) χρόνια στη σκληρή μουσική. Ε, διάολε, θες να το ακούσεις ζωντανά...

Αντιθέτως, ο Brann Dailor, παρόλο που είναι κτήνος πίσω από το kit του, απέδωσε πιο αξιοπρεπώς τα μέρη του και δη το "The Motherload", μόνο που στο δεύτερο κουπλέ-ρεφρέν κάποιος του έκλεισε το μικρόφωνο. Τελείως.

Η συνέχεια περιελάμβανε ακόμα περισσότερη μουσική μέσα από το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας "Once More Around The Sun", με το "Chimes At Midnight" και το "High Road" να αποτελούν δυο από τα πιο καλοπαιγμένα τραγούδια της βραδιάς, ειδικά το δεύτερο που κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο, πριν μας κάνουν την πρώτη έκπληξη παίζοντας (εκτός συνήθους προγράμματος) το εντυπωσιακό "Iron Tusk".

Μαζί με τα "Mother Puncher" και "Aqua Dementia" που ακολούθησαν αποδείχθηκε ότι οι Mastodon είναι μια διχασμένη μπάντα επί σκηνής, όντας πολύ πιο άνετοι με το υλικό της "Leviathan" εποχής, όπου δεν προκύπτει η ανάγκη να αποδώσουν πιστά φωνητικές αρμονίες.

Περίμενα πώς και πώς το "The Czar" - ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι από αυτή τη μπάντα - και ενώ αποδόθηκε σχετικά καλά, σε κανένα σημείο δεν ένιωσα να απογειώνεται και να με παρασέρνει όπως κάνει όποτε το ακούω στο δίσκο. Τουλάχιστον, στο μεγάλο σημείο που ο Hinds τραγουδάει "spiraling up through a crack in the sky" για πρώτη φορά μετακινήθηκε στο κεντρικό μικρόφωνο και ακούσαμε τη φωνή του σωστά, σε μια από τις ωραιότερες στιγμές της συναυλίας.

Το "Bladecatcher" ήταν χαοτικό, με τον γενικότερα λασπωμένο ήχο να μην βοηθάει πολύ, αλλά το παίξιμο να είναι ως και εντυπωσιακό, το "Black Tongue" έτυχε θερμής υποδοχής και το "The Wolf Is Loose" προκάλεσε έναν από τους λίγους παροξυσμούς στις γενικά απαθείς μπροστινές σειρές, αν και πάλι ο Hinds δεν βοηθούσε με την ερμηνεία του. Στα "Crystal Skull" και "Divinations" ο ήχος είχε στρώσει και πάλι και αποδόθηκαν όμορφα, όπως και το "Ember City", για να μας τρατάρουν κι ένα δεύτερο δωράκι, με το εκτός συνήθους προγράμματος "Megalodon".

Τα "Colony Of Birchmen" και "Blood And Thunder" κρατήθηκαν για να καταστήσουν μεγάλο το φινάλε και τα κατάφεραν, ειδικά το δεύτερο που αποτέλεσε με διαφορά το highlight της εμφάνισης, τόσο λόγω της συμμετοχής του κοινού, όσο και λόγω της απόδοσης της μπάντας, σε μια φανταστική εκτέλεση.

Παρόλο που κανονικά εκεί κλείνει το σετ των συναυλιών τους, τα μέλη της μπάντας επανήλθαν για encore. Ο Hinds πήγε να μας πει πόσο γαμάτοι είμαστε, αλλά κάποιος πρόλαβε και του πέταξε μια βλακεία που τον βρήκε στο μάτι, με τον κιθαρίστα να αστειεύεται, αλλά να δείχνει εμφανώς εκνευρισμένος. Τελικά, μας αφιέρωσε ένα τραγούδι από μια μπάντα «που προέρχεται από μια γαμάτη χώρα, αν και όχι όσο γαμάτη όσο η Ελλάδα», αναφερόμενος στο κλασσικό "Emerald" των Thin Lizzy.

Σε γενικότερο πλαίσιο, η συναυλία άφησε ανάμικτα συναισθήματα, κυρίως γιατί η μπάντα δείχνει να έχει την δυναμική, φυσικά και έχει τα τραγούδια, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν παράγοντες που δεν επιτρέπουν στο live να αναχθεί σε κάτι το σπουδαιότερο. Δέχομαι ότι η «λασπουριά» στον ήχο είναι εν μέρει συνειδητή για μια μπάντα που δεν υπήρξε ποτέ clean cut, αλλά το ότι το μπάσο ήταν θαμμένο δείχνει μια άλλου είδους ανισορροπία στον ήχο της, ενώ βεβαίως, προκύπτει και το θέμα των φωνητικών, μιας και είναι πλέον εμφανές ότι υπάρχουν  σημεία που - κυρίως του Hinds - που δεν μπορούν να αποδοθούν ούτε καν αξιοπρεπώς.

Από την άλλη, το σετ ήταν ικανοποιητικότατο (αν και λάμπει δια της απουσίας του το "Curl Of The Burl"), οι κιθάρες των Hinds και Kelliher χορταστικές, το παίξιμο του Dailor εντυπωσιακό και η φωνητική απόδοση του Sanders πολύ δυνατή. Και κυρίως βλέπαμε ζωντανά μια μπάντα που τώρα είναι στα καλύτερά της.

Για να το θέσω σε ποδοσφαιρικούς όρους, ένιωθα κάποια στιγμή σαν να βλέπω ένα από τα καλύτερα δεξιά μπακ στον κόσμο να κάνει ένα εντυπωσιακό σλάλομ, περνώντας όλους τους αντιπάλους και όταν φτάνει η στιγμή να βγάλει τη σέντρα να τη στέλνει στην κερκίδα.

Σαφώς, καλύτεροι από ό,τι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ, οι Mastodon είπαν «ας το κάνουμε και του χρόνου», όταν θα έχουν και νέο άλμπουμ. Μακάρι, λέω εγώ και θα ξαναπάμε. Αλλά, πλέον, κρατώντας μικρότερο καλάθι και γνωρίζοντας πως η απόδοσή τους μπορεί να πορώσει όσους προτιμούν την πιο πρώιμη εποχή τους και την πιο τραχιά πλευρά της μουσικής τους και να απογοητεύσει όσους αρέσκονται στην πιο μελωδική πλευρά τους.

Σαν ένα τέτοιο rollercoaster κύλησε η βραδιά, αφήνοντας διαφορετικές εντυπώσεις και ανάμικτα συναισθήματα στους παρευρισκόμενους, ανάλογα με το που έκλιναν οι προτιμήσεις και οι προδιαθέσεις του καθενός. Όπως το περιμέναμε λίγο-πολύ...

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής