Manilla Road live σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη, 23-26/05/16

Manilla Road @ Memphis Rock Bar, 23/05/16

Μπορεί κάποιοι να λένε ότι τα σερί υπάρχουν για να σπάνε, έχοντας όμως παρακολουθήσει τους λατρεμένους μου Manilla Road και τις πέντε προηγούμενες φορές που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας για συναυλίες, ήταν σχεδόν αδύνατον να αφήσω την παράδοση να χαλάσει. Κάπως έτσι, επέλεξα την εμφάνιση στην Πάτρα την περασμένη Τρίτη, σε ένα event βγαλμένο από το παρελθόν (και στα καλά, και στα κακά).

Απορία αρκετών ήταν αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η συναυλία, μιας και Facebook event δεν υπήρξε ποτέ, όπως δεν υπήρξε και support σχήμα. Με την αρωγή Αθηναίων, Αγρινιωτών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, ο πυρήνας των εκατό και πλέον παρευρισκόμενων σχηματίστηκε και χωρίς πολλές καθυστερήσεις, οι τέσσερις μουσικοί πήραν τις θέσεις τους στη μηδενικού ύψους, μικρή σκηνή του Memphis Rock Bar.

Ανασταλτικός παράγοντας ήταν και τα πολλά τεχνικής φύσεως προβλήματα, που αφορούσαν τον εξοπλισμό που χρησιμοποίησε η μπάντα, και κατ' επέκταση τον ήχο που έφτανε στα αυτιά μας. Όλα αυτά, όμως, μας απασχόλησαν σοβαρά μόνο τις πρώτες στιγμές, καθώς η διάθεση των Manilla, το σπουδαίο ρεπερτόριο τους και η ενέργεια που έβγαλε το κοινό, συνετέλεσαν σε μια βραδιά που ευχαριστήθηκαν πιστεύω άπαντες.

Η επιλογή δύο εκ των hit για το ξεκίνημα - "Divine Victim" και "Open the Gates" - μας έπιασε λίγο απροετοίμαστους, έστειλε, όμως, και το μήνυμα ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Με τη μεσολάβηση ενός κομματιού από το περσινό "The Blessed Curse", η τετραλογία "Masque Of The Red Death By The Hammer Of The Witches Brew" συνδυάστηκε με sing along, headbanging, crowd surfing, moshpit και όλα τα καλά. Πάρε και στο καπάκι το "Mystification" και αντίο ζωή!

Τις ανάσες μας τις πήραμε στο καραέπος "The Ninth Wave", για να πάρει το setlist στη συνέχεια την απαραίτητη και προβλεπόμενη πιο παλιακιά στροφή με κομματάρες από το "Metal" του '82 και το πολυαγαπημένο "Crystal Logic" του '83 - αποκορύφωμα το ομώνυμο του δευτέρου. Λίγο - πολύ αναμενόμενα, όλη η βραδιά ήταν αφιερωμένη στην 1982 - 1987 περίοδο της μπάντας, γεγονός που δεν πιστεύω ότι δυσαρέστησε κάποιον.

Αντί για encore, ακούσαμε ακόμη το θρασάτο "Up From The Crypt" και το Motorheadικό "Heavy Metal To The World" και μαζέψαμε σιγά-σιγά τα κομμάτια μας έπειτα από δύο και πλέον ώρες τιμίου live, ξύλου και αλκοόλ. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρέθηκε φυσικά ο Mark "The Shark" Shelton που έσπερνε riff και άπλωνε σολάρες, με άξιους συμπαραστάτες τον Bryan "Hellroadie" Patrick σε ρόλο frontman, τον Robert Trujillo του Kansas, Josh Castillo, και τον Γερμανό φίλο μας Neudi.

Ειδικά για τον Shelton, που διανύει μία δεύτερη νιότη, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Εκτός από τη μουσική που έχει γράψει και μιλάει από μόνη της, όσοι έχουν την τύχη να τον γνωρίσουν και να ανταλλάξουν δύο κουβέντες, γνωρίζουν για τι είδους άνθρωπο μιλάμε. Θα αρκεστώ να αναφέρω ότι μετά από δύο και πλέον ώρες συναυλίας και λίγο πριν τα εξήντα του, έμεινε στη θέση του και φωτογραφήθηκε με τον κόσμο.

Η μεταμεσονύκτια επιστροφή στη βάση, συνοδευόταν από ένα μόνιμο χαμόγελο, αναλογιζόμενος τα όσα όμορφα ζήσαμε για μία ακόμη φορά με τους Manilla. To έβδομο ραντεβού με το ελληνικό κοινό την επόμενη χρονιά θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, μιας και τα 40ά γενέθλια της μπάντας επιβάλλεται να εορταστούν δεόντως.

Για τους φανατικούς, η επόμενη ημερομηνία που έχει μαρκαριστεί είναι η 17η Ιουνίου και η κυκλοφορία του demo του 1979 που περιέχει το ομώνυμο κομμάτι της μπάντας. Σε αυτό βρίσκεται το απόσπασμα "People, they ask us what can you play, there's only one thing to say, we're Manilla Road" (το οποίο μετά χρησιμοποιήθηκε στο οπισθόφυλλο του "Invasion", και περιγράφει (;) με τον καλύτερο τρόπο την ιδιαίτερη περίπτωση των καουμπόυδων που λατρέψαμε.

Θοδωρής Ξουρίδας

Manilla Road, Convixion, Murder Angels @ Eightball, 26/05/16

Είχα στο μυαλό μου μια ολόκληρη παράγραφο «αφιερωμένη» στην ψευτιά που επικρατεί στον χώρο του true metal. Οι απόψεις μου για μεγάλα ονόματα του χώρου, ποζεριλίκια, ανιστόρητους μουσικούς που αφιερώνουν κομμάτια σε ολόκληρους λαούς οι οποίοι «ψαρώνουν» και νοιώθουν περήφανοι πιστεύοντας ότι είναι οι άξιοι συνεχιστές των αρχαίων Ελλήνων. Δεν υπάρχει, όμως, κανένας λόγος να ασχοληθώ με άλλες μπάντες ούτε να προσπαθήσω να δώσω τον δικό μου ορισμό για τον όρο "True Metal". Έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν νοσταλγοί του παρελθόντος, πιστοί ακόλουθοι που στηρίζουν ακόμα τη σκηνή και υπάρχει και ο Mark "The Shark" Shelton, η πιο "true metal" φυσιογνωμία που μπορεί να συναντήσει κανείς στον χώρο.

Η συναυλία των Manilla Road αποτελούσε ιδανική ευκαιρία για τους λάτρεις του παραδοσιακού heavy metal. Σε μια περίοδο γενικής «ξηρασίας» και με τα καλοκαιρινά φεστιβάλ να δείχνουν ότι ξεχνούν τον ήχο που κάποτε υπήρξε μεγάλο μέρος τους, το sold-out (το οποίο δυστυχώς δεν επιτεύχθη) έμοιαζε μονόδρομος. Ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της metal ιστορίας το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να γίνει πραγματικά «μεγάλο», αλλά απολαμβάνει καθολική αποδοχή από κοινό, κριτικούς και μουσικούς, βρισκόταν ξανά στη Θεσσαλονίκη, δεκατέσσερα χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή του.

Πρώτο opening act οι Λαρισαίοι Murder Angels οι οποίοι επισκέφτηκαν για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη. Πολύ αξιόλογο speed metal με αρκετά μελωδικά σημεία, όπως στο maiden-ικό "Wolfheart" και μια πολύ δυνατή διασκευή στο "Bleed For The Godz" των Agent Steel. Έστησαν τα δικά τους σκηνικά και τον εαυτό τους με επαγγελματικότατο τρόπο στο «σανίδι» του Eightball και ικανοποίησαν του παρευρισκόμενους που ολοένα και αυξάνονταν.

Η έλλειψη τοπικής support μπάντας δεν «κόστισε», αφού οι Αθηναίοι Convixion έδωσαν άλλον έναν λόγο για τους νότιους να ανηφορίσουν προς Θεσσαλονίκη. Ο βασικός λόγος, φυσικά, ήταν η απουσία συναυλιακής ημερομηνίας στην πρωτεύουσα, αλλά οι Convixion φρόντισαν να «ζεστάνουν» για τα καλά τα πράγματα. Με αρκετά μεγάλη εμπειρία και νέο δίσκο οι Αθηναίοι πρόσφεραν μια γερή δόση speed/thrash, ξεσήκωσαν το κοινό και δέχτηκαν τα θερμά συγχαρητήρια των Manilla Road οι οποίοι παρακολουθούσαν ενθουσιασμένοι από την αριστερή πλευρά της σκηνής. Η διασκευή στο "Into The Crypts Of Rays" των Celtic Frost αποτέλεσε το «κερασάκι» σε μια ξέφρενη εμφάνιση.

Δύσκολα περιγράφονται τα συναισθήματα κατά την διάρκεια του set των Manilla Road. Η συγκίνηση, το δέος και ο σεβασμός προς την μπάντα που δεν έριξε ποτέ «νερό στο κρασί της». Με ένα σταθερό line-up πλέον, δείχνει να περνά δεύτερη νεότητα και παρουσιάζεται στο κοινό σφιχτοδεμένο και δυνατό. Ο frontman Bryan Patrick, roadie των Manilla Road στα '80s, έχει αναλάβει το κύριο μέρος των φωνητικών (θυμίζοντας την αντίστοιχη περίπτωση που συναντήσαμε πρόσφατα στους Hawkwind), έχει άριστη επαφή με το κοινό και κρατά τα ηνία του συγκροτήματος επί σκηνής. Ο Neudi Neuderth είναι ένας θέοτρελος Γερμανός ντράμερ, o οποίος μαζί με τον Joshua Castillo, παραδίδουν μαθήματα ρυθμού.

Ο Mark Shelton χρειάζεται ξεχωριστή παράγραφο. Ο γερόλυκος, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, παραμένει ένας από τους πιο τίμιους και αυθεντικούς μουσικούς που γυρνά τον κόσμο, αν και δεν έχει καταφέρει ποτέ να κερδίσει τεράστια δόξα και υπέρογκα χρηματικά ποσά. Παραμένει, όμως, πιστός στις πεποιθήσεις του, δίνει το 100% των δυνατοτήτων του, παρά τα πενηνταεννιά χρόνια που βαραίνουν την πλάτη του, και κατάφερε να ανταποκριθεί ακόμα και μετά τα αμέτρητα σφηνάκια που τον «πότιζαν» οι γνωστοί - άγνωστοι.

Μέσα σε ένα δίωρο σετ προλάβαμε να ακούσουμε σχεδόν ό,τι επιθυμούσαμε από τους Manilla Road. Μερικές από τις καλύτερες στιγμές της πλούσιας δισκογραφίας τους, καθώς και αρκετά κομμάτια από το αξιοπρεπέστατο πρόσφατο "The Blessed Curse".  Από το ιδανικό ξεκίνημα με το "Flaming Metal Systems" (αν είναι δυνατόν αυτό το κομμάτι να είναι bonus track) μέχρι την τελευταία καταϊδρωμένη νότα, το Eightball σείστηκε συθέμελα. Ανατριχιάσαμε με το "Cage Of Mirrors", γκρεμίσαμε τα πάντα στο "Necropolis" και ουρλιάξαμε σαν να μην υπάρχει αύριο στο "Crystal Logic". Αυτές ήταν μόνο μερικές από τις στιγμές που συμπλήρωναν μια από τις καλύτερες βραδιές που έχουμε ζήσει μέσα στον συγκεκριμένο χώρο.

Οι Manilla Road μας εκμυστηρεύτηκαν ότι κανονίζουν πολλά και διάφορα στους επόμενους μήνες. Μετά από μια τέτοια εμφάνιση, το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να μη χρειαστεί να περάσουν άλλα δεκατέσσερα χρόνια μέχρι την επόμενη φορά που θα τους απολαύσουμε.

Γιάννης Βόλκας

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας