Machine Head @ Βοτανικός Live Stage, 26/09/15

Την συναυλία που είδαμε όσοι βρεθήκαμε το βράδυ του Σαββάτου στο live stage του Βοτανικού, στην Ιερά Οδό θα την μνημονεύουμε για χρόνια, προσπαθώντας να εξηγήσουμε σε όσους δεν ήταν εκεί, γιατί πρέπει να αποτελεί μέτρο σύγκρισης για οποιοδήποτε αντίστοιχο live στη χώρα μας. Οι Machine Head έδωσαν μια ηγεμονική εμφάνιση, διάρκειας δυόμιση ωρών, αποδεικνύοντας ότι όντως ανήκουν μεταξύ των κορυφαίων συγκροτημάτων της εποχής μας στην metal μουσική. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Η επιλογή του Βοτανικός live stage είχε τα θετικά και τα αρνητικά της. Στα θετικά (όπως συχνά συμβαίνει με αντίστοιχους χώρους) ήταν η ακουστική, αν και θα μου επιτρέψετε να ισχυριστώ ότι αυτό είναι περισσότερο θέμα συγκροτήματος, εξοπλισμού και των ηχοληπτών που έχει μαζί τους. Στα αρνητικά, ήταν η παντελής έλλειψη εξαερισμού που μας έκανε να ιδρώνουμε σαν να είμαστε σε σάουνα πριν καλά-καλά ξεκινήσει η συναυλία. Απαράδεκτη και αφόρητη ζέστη. Όσον αφορά στη διαμόρφωση του χώρου, τα διαφορετικά επίπεδα προσέφεραν εν μέρει καλύτερη ορατότητα (όχι παντού λόγω χαμηλής σκηνής), αλλά καθιστούσαν αδύνατο το να στηθεί ένα mosh pit, που ματαίως επέμενε να ζητάει ο Robb Flynn. Δεν ήταν εντελώς απαράδεκτος χώρος, αλλά θέλει διαμορφώσεις και ενδεχομένως λίγη καλύτερη οργάνωση για να φιλοξενεί τέτοιου είδους συναυλίες. Τέλος, όμως, με την γκρίνια.



Γιατί στις 21:30 ακριβώς, οι Machine Head ανέβηκαν επί σκηνής κι από τις πρώτες νότες κατέστησαν σαφές ότι θα παρακολουθούσαμε ένα πολύ μεγάλο live. Βγήκαν με αέρα μεγάλης μπάντας και καταπληκτικό, ογκώδη ήχο, με ιδανική ένταση. Οι Flying V των Flynn και Demmel είχαν έβγαζαν φωτιές και τα drums του McClain ήταν σκέτη πυροβολαρχία. Ας μου επιτραπεί όμως να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στον Jared MacEachern που θεωρώ ότι ανεβάζει επίπεδο στην μπάντα, όχι γιατί σαν μπασίστας είναι κάτι το φοβερό, αλλά κυρίως γιατί προσφέρει απίστευτα δεύτερα φωνητικά, που πραγματικά εντυπωσιάζουν. Σε στιγμές ίσως το υπερβολικό του πάθος βγάζει μια ποζεριά, αλλά ο τύπος ταιριάζει ιδανικά με τους υπόλοιπους τρεις, δημιουργώντας ένα killer σύνολο παικταράδων.

Για το setlist των είκοσι δύο τραγουδιών τι μπορεί να πει κανείς; Με πέντε τραγούδια από το (πιθανότατα) magnum opus της μπάντας, το "The Blackening" και τέσσερα από το σχεδόν ισάξιο "Through The Ashes Of Empires", κάποιος θα μπορούσε να παραπονεθεί μόνο για κάτι επιπλέον από το "Burn My Eyes", αλλά και πάλι δεν θα δικαιολογούταν να γκρινιάξει. Ευτυχώς, κράτησαν μόλις τέσσερα τραγούδια από το μέτριο τελευταίο τους άλμπουμ και γενικά εκπροσωπήθηκαν όλες σχεδόν οι πτυχές της μουσικής των Machine Head στη διάρκεια της συναυλίας.



Ανοίγοντας τις συναυλίες με το "Imperium" πιάνουν κατευθείαν τον κόσμο από τον σβέρκο και ξεκινάει ένα ασταμάτητο headbanging, που σταματάει μόνο περιστασιακά, σε κάποιο ήρεμο σημείο ή όταν ο Flynn θα προσφέρει κάποιες ανάσες στους υπόλοιπους μιλώντας στο κοινό.

Προσπαθώντας να ξεχωρίσω κάποια highlight θα επέλεγα το fan favorite "Locust", το "Ten Ton Hammer" που κάποιους από εμάς μας πήγε πίσω στην εποχή του VHS και του video clip του, το "The Blood, The Sweat, The Tears" που έκανε το venue να χοροπηδάει και φυσικά το "Darkness Within" του οποίου το sing-along στο τελείωμα έκανε τον Flynn να μοιάζει τρελαμένος με το κοινό. Γενικότερα, το κοινό υποδέχτηκε ζεστά την μπάντα, αν και υπήρξαν στιγμές που ο Flynn αναρωτιόταν τι έχει πάθει το ελληνικό κοινό και γιατί είναι τόσο πεσμένο, παίζοντας κι ένα σημείο από το "Who's Crying Now" των Journey για να μας πικάρει λίγο...

Η συναυλία είχε μερικά ακόμα highlight, ένα εκ των οποίων δεν θα μπορούσε να μην είναι το "Davidian", όπου ο Flynn μας υπενθύμισε ότι κυκλοφόρησε πριν από είκοσι ένα χρόνια, κάνοντάς μας να νιώθουμε και λίγο μεγάλοι, ενώ οι δισολίες του "Aesthetics Of Hate" ήταν απολαυστικές, όπως κι όλος ο θυμός που βγάζει το τραγούδι. Το κλείσιμο του "Halo" ήταν μεγαλειώδες, καθώς η μπάντα απέδωσε τέλεια αυτή την μεγάλη κομματάρα από το "The Blackening".



Όπως έγραψα και νωρίτερα, ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος και -ό,τι κι αν λέμε-  στην χώρα μας δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τέτοιες συναυλίες σαν αυτή. Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης με την εμφάνισή τους στο Rockwave πριν μερικά χρόνια, αφού σε κλειστό χώρο και με setlist που καλύπτει σχεδόν όλη την εικοσάχρονη πορεία της μπάντας, οι Machine Head ήταν απείρως καλύτεροι, αποδεικνύοντας ότι δεν θεωρούνται τυχαία εκ των ηγετών της σύγχρονης heavy metal μουσικής. Γιατί μόνο η λέξη «ηγεμονική» μπορεί να εκφράσει την εμφάνισή τους στην Αθήνα εν έτει 2015.

Θα μπορούσα να πω και «καταιγιστική», αλλά αυτή η λέξη ίσως κάνει συνειρμούς με την απίστευτη βροχή που φάγαμε στο τέλος της συναυλίας. Ποιός νοιάζεται, όμως, μετά από τέτοια liveάρα που είδαμε;

Κείμενο / φωτογραφίες: Χρήστος Καραδημήτρης