Keep It True Festival @ Lauda-Konigshofen, Γερμανία, 28-29/04/17

Οι Cirith Ungol

Οι Σίριθ Ούνγκολ (και όχι Κίριθ όπως μας αρέσει να τους προσφωνούμε) είναι μια μπάντα που την ξέρουν λίγοι. Όσοι τους ακούνε, όμως, τους λατρεύουν. Για εμένα, όπως φαντάζομαι και για τους περισσότερους, μέχρι να πέσει η πρώτη τους κασέτα στα χέρια μου είχαν ήδη διαλυθεί. Κι όμως, παρά την αμελητέα προβολή στην Ευρώπη, παρά το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια δεν ακουγόταν το όνομά τους πουθενά, η φωτιά κάτω από τις στάχτες τους σιγόκαιγε μυώντας νέους οπαδούς και συντηρώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τον μύθο τους.

Η πρώτη τους εμφάνιση έβερ στην Ευρώπη πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 29 Απριλίου. Η ανυπομονησία ήταν έκδηλη. Υπήρχε άγχος αν θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά παράλληλα και μια υποβόσκουσα σιγουριά πως θα ζούσαμε μεγάλες στιγμές. Το "I'm Alive" με το οποίο άνοιξαν θα μπορούσε να έχει και συμβολική σημασία. Ναι, η μπάντα είναι ξανά ζωντανή και 25 χρόνια μετά τη διάλυση της, επί Γερμανικού εδάφους θα ανταμείψει όλους εκείνους που ακόμα τους θυμόντουσαν, τους αγαπούσαν και που καρτερικά περίμεναν το πολυπόθητο reunion. Το "Join The Legion" που ακολουθεί σκορπίζει στους πέντε ανέμους και την παραμικρή αμφιβολία. Οι Cirith Ungol έχουν επιστρέψει δυνατοί. Το λαρύγγι του μεγάλου Tim Baker (a.k.a. ο φούρναρης της καρδιάς μας) είναι σε εξαιρετική κατάσταση, ο Jim Barraza είναι συγκλονιστικός παίζοντας με αξιοζήλευτη ακρίβεια τόσο τα θέματα του "Paradise Lost" τα οποία είχε ηχογραφήσει, αλλά και εκείνα του μακαρίτη Jerry Fogle. Ο Robert Garven είναι ελαφρώς σφιγμένος και ο Greg Lindstrom σταθερός αλλά με «έξω από τα νερά μου» στήσιμο, ενώ ο Jarvis Leatherby των Night Demon, που ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για την υλοποίηση της επανασύνδεσης, ζει την κάθε στιγμή όντας βρισκόμενος πάνω στην ίδια σκηνή με τους παιδικούς του ήρωες και η ενέργειά του δίνει ακόμα περισσότερη ώθηση στους υπόλοιπους.

Δεν υπήρξαν αδύναμες στιγμές στα περίπου 90 λεπτά που διήρκησε η εμφάνιση των Αμερικανών. Δηλαδή τι αδύναμο θα μπορούσες να προσάψεις σε συνθέσεις όπως τα "Finger Of Scorn", "Chaos Descent", "Master Of The Pit", "King Of The Dead" και την τριλογία του "Paradise Lost"; Το συγκρότημα ό,τι χάνει σε δέσιμο και συνοχή λόγω της αποχής από τα πράγματα για τόσα χρόνια (αυτό θα ήταν το δεύτερο μόλις live τους μετά την επανασύνδεση) το κερδίζει από το πάθος που βγάζει πάνω στη σκηνή. Η επικοινωνία του Tim με τον κόσμο είναι ελάχιστη και μοιάζουν σαν να είναι επικεντρωμένοι σε κάποιου είδους αποστολή. Σκοπός αυτής της αποστολής είναι να μας κάνουν να χάσουμε τα αυγά και τα πασχάλια και το καταφέρνουν με χαρακτηριστική ευκολία. Με το που ξεκινάει το "Cirith Ungol" το νιώθεις πως το όνειρο τελειώνει και ετοιμάζεσαι για την επιστροφή στην πραγματικότητα και την μετα-φεστιβαλική κατάθλιψη. Περισσότερο κοιταζόμασταν μεταξύ μας παρά προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε αυτό που ζήσαμε. Ναι, γίνανε αρκετά μικρολαθάκια, ο ήχος ανά σημεία δεν ήταν και τόσο καλός (τουλάχιστον εκεί που βρισκόμουν), το setlist μπορεί να παίρνει βελτίωση, αλλά όλα αυτά δεν στάθηκαν ικανά να αμαυρώσουν στο ελάχιστο τα όσα ζήσαμε. Ήταν ένα βιωματικό live που προκάλεσε τρικυμία συναισθημάτων.

Θέλω να σταθώ μονάχα στους Γερμανούς, οι οποίοι δεν φάνηκαν να το ζουν ιδιαίτερα. Μάλλον ψόφιους θα τους χαρακτήριζα με την πλειοψηφία των παραβρισκόμενων να αρκείται στο χειροκρότημα στο τέλος κάθε τραγουδιού. Είναι ευκαιρία τώρα που θα τους ξαναδούμε -εντός έδρας πλέον- στο Up The Hammers να τους αποθεώσουμε όπως πρέπει.

Αναλογιζόμενος την ιστορία τους και το πόσο αδικημένοι μπάντα ήταν, σκέφτομαι πως δεν αξίζει να κάτσω να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα και να αναρωτιέμαι γιατί δεν γίνανε γνωστοί, όταν ούτε οι ίδιοι το κάνουν. Όχι, δεν είναι μπάντα για όλους. Η μουσική τους μπορεί να είναι φανταστική, αλλά δεν παύει να είναι σκοτεινή και δύσκολη και τα φωνητικά του Tim Baker είναι ξεκάθαρα love/hate. Μπορώ να το καταλάβω γιατί δεν αρέσουν, καθώς είναι αρκετά ιδιόμορφα, αλλά αυτό παράλληλα είναι και ένα από τα βασικά τους όπλα. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον να τραγουδάει με τόσο πάθος τα τραγούδια τους και την -ίσως- καλύτερη epic τριλογία που γράφτηκε ποτέ. Σημασία αυτήν τη στιγμή έχει πως έχουν επιστρέψει για τα καλά και όλα δείχνουν πως θα ακούσουμε και καινούργια μουσική από αυτούς.

Thunder howls, the King will rise again...

Οι υπόλοιπες μπάντες του φεστιβάλ

Το Keep It True υφίσταται ως φεστιβάλ από το 2003 και έχει να κάνει με την αγάπη του κόσμου για το παραδοσιακό παλιομοδίτικο metal. Ο χώρος που γίνονται οι συναυλίες είναι ένα κλειστό γήπεδο (νομίζω του χάντμπολ) και περιβάλλεται από έναν αρκετά μεγάλο υπαίθριο χώρο για parking, κατασκήνωση, φαγητό αλλά και για άραγμα για κουβέντα, πιόματα και καραγκιοζιλίκια. Αυτός ο πρόλογος είναι απαραίτητος ώστε κάποιος που δεν γνωρίζει τη φάση να καταλάβει πως υπάρχει πολύ πήγαινε-έλα και μεσολαβούν πολλές μπύρες με αποτέλεσμα να μην παρακολουθείς όλες τις μπάντες. Άλλωστε πιστεύω πως η μουσική είναι το συνοδευτικό σε τέτοιου τύπου φεστιβάλ. Περισσότερο έχει να κάνει με το να περάσεις καλά να γνωρίσεις κόσμο και να πιεις τα μπυράκια σου και να δεις αυτά που σε ενδιαφέρουν περισσότερο.

With that being said, θα αρκεστώ να αναφέρω επιγραμματικά τις εντυπώσεις μου από όσα πρόλαβα να δω και ήμουν σχετικά νηφάλιος για να θυμάμαι:

Day 1

Q5: Τίμιοι, αλλά παίξανε πολύ νωρίς το “Lonely Lady” που πιστεύω πως θα έδινε μια άλλη δυναμική προς το τέλος του σετ.

Medieval Steel: Στο ομώνυμο έπος έγινε της κολάσεως. Άνετα το περισσότερο sing along του διημέρου.

Omen: Η καλύτερη εμφάνιση τους από όσες έχω παρακολουθήσει έως σήμερα, ίσως να μην το είχε παρακάνει ο Powell με τα ξίδια αυτή τη φορά.

Manilla Road: Μάγκες και άξιοι headliners. Μεγάλη μπάλα παίξανε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Μοναδική αμφισβητούμενη φάση το υπερπαλιακό σετλιστ που ήταν ταμάμ για τους πολύ μυημένους οπαδούς της μπάντας, αλλά τους πιο κάζουαλ ίσως κάπου να τους κούρασε.

Day 2

Eternal Champion: Τους έλειπε ο ένας κιθαρίστας (τον αντικατέστησε o Steve Jansson των Crypt Sermon) και η αλήθεια είναι πως προσπάθησαν, αλλά θέλουν ψωμιά ακόμα για να δέσουν και να μας παρουσιάσουν ένα πιο δυνατό αποτέλεσμα.

Visigoth: Πολύ καλοί, με πιο επιθετική προσέγγιση στην ζωντανή απόδοση των τραγουδιών του ντεμπούτου τους. Φωνάρα ο Jake Rogers (έκανε και ντουέτο με τον τραγουδιστή των Eternal Champion), καλό το κιθαριστικό δίδυμο, ακούσαμε και καινούριο υλικό. Άξιοι!

Night Demon: Για εμένα και τον Σκιαδά η μπάντα του τριημέρου (πλην Cirith φυσικά). Μας πήραν τα σώβρακα με την ενέργεια και το αλήτικο και τσαμπουκαλεμένο "Diamond Head meets Kill 'Em All meets Riot meets Kiss" metal τους. Highlight η διασκευή στο "Wasted Years" των Iron Maiden και η ατάκα του Jarvis πριν ξεκινήσουν «για όποιον δεν ξέρει το τραγούδι οι γαμημένες έξοδοι είναι στο βάθος».

Leather Leone: Η γριά κότα έχει το ζουμί καθώς φαίνεται. Προσπάθησε πολύ -αν και δεν υπερέβαλε στα ψηλά της- και η μπάντα που την πλαισιώνει αποτελείται από καλούς παίκτες. Έβγαλε γούστα γενικώς.

Ashbury: Μπυράκια, σολάκια μελαγχολία και ίσως ο καλύτερος ήχος κιθάρας που πέτυχε μπάντα (παίζει ρόλο και ο πιο hard rock ήχος τους, χωρίς ιδιαίτερη παραμόρφωση)

Fifth Angel: Από τις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου. Πολύ δεμένοι ως σύνολο παρά την απουσία του ντράμερ τους ο οποίος δεν πρόλαβε να αναρρώσει από τραυματισμό στον ώμο με τη θέση του να καλύπτει ο Jeffrey McCormack των Q5. Ακούσαμε ύμνους όπως τα "In The Fallout", "Time Will Tell", "Cry Out The Fools", "Wings Of Destiny" κλπ. Αχ να 'ταν τα νιάτα δυο φορές...

Cirith Ungol: Τα είπαμε πιο πάνω, μην λέμε τα ίδια... επική εμφάνιση βγαλμένη σαν από όνειρο!

Υ.Γ.: Θα ήθελα να χαιρετίσω το παρεάκι του Βαν (you know who you are), τον Μενέλαο (παρά το καψόνι που μου έκανε την πρώτη μέρα), τον Νίκο και τους Κύπριους φίλους του, καθώς και όλους εκείνους με τους οποίους τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας και ανταλλάξαμε δυο-τρεις κουβέντες κατά τη διάρκεια του τριημέρου. Ραντεβού με όλους ξανά στο Up The Hammers.

Cheers!