Jon Oliva's Pain acoustic @ An Club

Κυριακή 19 και Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2004. Λίγες μέρες πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς επέλεξε ο πολύ γνωστός και αγαπητός στο Ελληνικό κοινό Jon Oliva να επισκεφτεί τη χώρα μας για ένα τριήμερο σίγουρα αξέχαστο στους Έλληνες οπαδούς. Στο διάστημα αυτό όπως όλοι γνωρίζουν το group του Jon Oliva, οι θρυλικοί Savatage, είναι σε απραξία. Έτσι με τη βοήθεια των μουσικών που είχε επιλέξει ο -κάποτε- συνταξιδιώτης του Zachary Stevens στο πρώτο album των Circle II Circle έφτιαξε τους Jon Oliva's Pain και κυκλοφόρησε φέτος το πολύ καλό ντεμπούτο "Tag Mahal". Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας αυτής λοιπόν ήρθε στη χώρα μας σίγουρα για να μας χαρίσει στιγμές αληθινής μουσικής απόλαυσης.

Ειδικά η δεύτερη μέρα -στην οποία και θα σταθούμε- ήταν από πριν πόλος έλξης των οπαδών για 2 πολύ σημαντικούς λόγους: Πρώτον γιατί όλο το set των κομματιών θα ήταν ακουστικό και δεύτερον γιατί ο Jon δεν συνηθίζει να κάνει τέτοιου είδους live. Χαρακτηριστικό είναι ότι το show της 20ης Δεκεμβρίου είναι το 3ο της καριέρας του!


Μετά από μια άκρως κουραστική έρα κατηφόρησα προς το AN Club στα Εξάρχεια, σκεπτόμενος πως μπορεί να είναι αυτή η συναυλία. Βλέπετε δεν είναι ότι πιο συνηθισμένο να βλέπεις ένα ζωντανό θρύλο και καθοδηγητή της metal μουσικής να κάθεται σε καρέκλα! Εκτός αυτού είχα μεγάλη περιέργεια για το set list της συγκεκριμένης βραδιάς. Είχα ήδη φτιαχτεί από το πρωί διαβάζοντας το set της ροηγούμενης "ηλεκτρικής" ημέρας στο Ρόδον και έτσι η αδρεναλίνη μου είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ας είναι. Σε λίγα λεπτά θα λυνόντουσαν όλες μου οι απορίες. Μπαίνοντας στο club μόλις λίγα λεπτά πριν την επίσημη έναρξη της συναυλίας με χαρά αντίκρισα πολύ κόσμο στο χώρο, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα μια και είχα καιρό να το δω. Στους θαμώνες του επερχόμενου live ήταν και δύο άλλοι συντάκτες του site μας, ο ένας εκ των οποίων είχε πάει και την προηγούμενη μέρα. Συζητώντας μαζί του αποκρυστάλλωσα καλύτερη άποψη του live της περασμένης μέρας αλλά παράλληλα αυξήθηκε ακόμα περισσότερο η αγωνία μου για το σημερινό show αφού οι θετικές φήμες έδιναν και
έπαιρναν.

Το club είχε γεμίσει ασφυκτικά όταν έκανε εν μέσω χειροκροτημάτων και ιαχών την εμφάνιση του στη σκηνή ο Jon και η παρέα του. Ο τύπος είναι πραγματικά "τεράστιος" ογκομετρικά οπότε η εικόνα του να κάθεται σε καρέκλα ήταν λίγο "αστεία". Μετά από τα πρώτα ευχαριστώ προς το Ελληνικό κοινό, τους promoters και όλους αυτούς που βοήθησαν την παραμονή του στη χώρα μας και αφού χαριτολογούσε και αστειευόταν με τους πάντες, ξεκίνησε το set με το κομμάτι "Stay" το οποίο κόπηκε τελευταία στιγμή από το album "Streets: A Rock Opera". Από τις πρώτες στιγμές φαινόταν ότι η βραδιά θα ήταν ξεχωριστή και μαγική. Η συνέχεια ήταν εξίσου πολύ καλή: "New York City Don't Mean Νothing" και "Jesus Saves" (απίστευτη ακουστική εκτέλεση του all time classic κομματιού). Όπως ήταν φυσικό μεγάλη βαρύτητα δόθηκε στο album "Streets: A Rock Opera", το οποίο είναι κοινά αποδεκτό ότι είναι ότι πιο ακουστικό και "συναισθηματικό" έχουν κυκλοφορήσει (βέβαια ως προς το "συναισθηματικό" album την πρωτιά συνδιεκδικεί και το "Gutter Ballet").

Ο κόσμος είχε σιγά-σιγά αρχίσει να μαγεύεται από την όλη βραδιά. Μια βραδιά που μας χάρισε απίστευτες μουσικές στιγμές όπως τα "Stare Into The Sun", "Strange Reality", "Nowhere To Run", "When The Crows Are Gone" (όπου έγινε ο ΧΑΜΟΣ!), "Believe" (επίσης χαμός) από τη Savatage εποχή, "Fly Away" (το οποίο όταν το έγραψε ο Jon είχε στο μυαλό του τον αδερφό του, σύμφωνα με τα λεγόμενα του), "Father Son, Holly Ghost", αλλά και 3 διασκευές: "Black Napkin", "Day In The Life" και "Bulldog", αποδεικνύοντας ότι η μπάντα είναι σε μεγάλα κέφια και σε ηλεκτρικό και σε ακουστικό επίπεδο. Ειδικά στο "Black Napkin" του Frank Zappa πιστεύω ότι σε πολλούς σηκώθηκαν οι τρίχες κάγκελο από τη συγκίνηση. Όλοι οι μουσικοί, παρόλο που παίζουν σχετικά μικρό διάστημα μαζί, είναι πολύ δεμένοι και θυμίζουν group που είναι μαζί για χρόνια. Η όλη συναυλία ήταν και γι' αυτούς και για μας ένα πάρτι. Αυτό φαινόταν και από τα συνεχή πειράγματα του Jon προς το υπόλοιπο group αλλά και από το πόσο ξεκούραστα αντιμετώπιζαν το live καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, πότε δίνοντας το μπουκάλι ο ένας στον άλλο και πότε κάνοντας διαγωνισμό ποιός θα πιει περισσότερο. Παρά το γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια του live υπήρχαν κάποια ψιλοπροβληματάκια στον ήχο, σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλός, όσο χρειαζόταν για να αποδίδει το group τις συνθέσεις του τουλάχιστον ικανοποιητικά.


Κάπως έτσι και μετά από περίπου 2 ώρες παιξίματος το ακουστικό μέρος του διημέρου Jon Oliva's Pain στην Αθήνα έλαβε τέλος. Το group τα είχε δώσει όλα. Τα σημάδια της κόπωσης ήταν εμφανή σε όλους και ειδικά στη φωνή του Jon όπου αρκετές φορές έχανε λίγο. Δεν πειράζει όμως. Όσοι ήταν παρόντες την δεύτερη μέρα απόλαυσαν ένα καταπληκτικό live, σκέτη εμπειρία. Όσοι δεν ήρθαν δυστυχώς έχασαν κάτι που δεν νομίζω να ξαναδούν στο εγγύς μέλλον.

Το πλήρες set list τους ήταν:
"Stay", "New York City Don't Mean Νothing", "Jesus Saves", "Stare Into The Sun", "Ghost In The Ruins", "Strange Reality", "Black Napkin" (διασκευή), "Fly Away", "Outside The Door", "Timmy, Heal My Soul, Little To Far, Sleep" (medley), "Believe", "Day In The Life" (διασκευή), "Bulldog" (διασκευή), "When The Crows Are Gone", "Father Son, Holly Ghost", "Nowhere To Run"