Helloween @ La Vilette, Zenith Paris, 15/11/17

Η περιοδεία των Ηνωμένων Κολοκυθών (εκ του Pumpkins United) με τη δομή αλλά και τις συμμετοχές που ανακοινώθηκαν, θαρρώ πως υπήρξε κρυφός πόθος πολλών οπαδών των μεγάλων Γερμανών από το Αμβούργο από τη μέρα ουσιαστικά που ο Michi Kiske άφησε την μπάντα για να κυνηγήσει τις pop/rock ονειρώξεις του. Ένας κρυφός πόθος ο οποίος με το πέρασμα των χρόνων φαινόταν όλο και πιο εφικτός αφενός μεν εξαιτίας της ομαλοποίησης των σχέσεων ανάμεσα σε Hansen/Kiske και Weikath και αφετέρου εξαιτίας της γενίκευσης του φαινομένου των concept tours. Τέτοιου είδους πακέτα δημιούργησαν ένα ζεστό ενδιαφέρον εκ μέρους των οπαδών για συγκεκριμένες συναυλιακές προτάσεις που είτε συνοψίζουν ολόκληρες καριέρες είτε εστιάζουν σε συγκεκριμένες “χρυσές” στιγμές μεγάλων και λιγότερο μεγάλων συγκροτημάτων. Οι Helloween λοιπόν, ειδικά από τη στιγμή που δεν φαίνεται να σκοπεύουν να αποσυρθούν σύντομα, αποφάσισαν να δώσουν στο κοινό τους μια γεύση από την εποχή που λογίζονταν ως διάδοχοι των Iron Maiden χωρίς αυτό να γεννάει (πικρά) χαμόγελα όπως σήμερα. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την ενεργό παρουσία των Hansen-Kiske, οι οποίοι θα μοιράζονταν επιτέλους τη σκηνή με τους Weikath-Grosskopf κάτω από το θρυλικό κολοκυθάτο λογότυπο των Helloween! Ο αδικοχαμένος από το ίδιο του το χέρι Ingo Schwichtenberg δεν θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να είναι μέρος της περιοδείας, αλλά κατά την άποψη του γράφοντα, η απουσία των Grapow και Kusch καταγράφεται ως αστοχία από την πλευρά του management, χωρίς να κατέχω περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος.

Από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν αποτέλεσε άμεσο προορισμό για τους Helloween στα πρώτα στάδια των ανακοινώσεων της περιοδείας, ένας άλλος τόπος έπρεπε να επιλεχθεί ώστε να παραβρεθώ σε αυτό το ιστορικό live. Η μπίλια έκατσε στο Παρίσι χωρίς φόβο και πάθος και οι μέρες άρχισαν να κυλάνε αργά και βασανιστικά ως τις 15 του Νοέμβρη. Αλλά μαύρα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ορίζοντα σχεδόν από την πρώτη μέρα αυτής της περιβόητης περιοδείας. Σε μια συναυλία τους στη Λατινική Αμερική ο Kiske φάνηκε να ενισχύεται σημαντικά από προηχογραφημένα μέρη (για να το πω ευγενικά) ενώ λίγες μέρες μετά ο Hansen επιβεβαίωσε το ατόπημα, αποδίδοντας την κίνηση αυτή ως αντίδοτο απέναντι σε μια ασθένεια που ταλαιπωρούσε τον Kiske χωρίς αυτό να μπορεί να χρυσώσει το χάπι. Έτσι ξέσπασε ένας ιντερνετικός πόλεμος όπου πολλοί έβαλλαν κατά της μπάντας (δικαίως) ενώ το πιο φανατικό κομμάτι του κοινού τους προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Όσο όμως οι ιντερνετικοί διαξιφισμοί έδιναν και έπαιρναν, η περιοδεία βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και η αλληλουχία των συναυλιών άρχισε να δείχνει πως το playback του Kiske στο Μεξικό ήταν απλά μια κακή παρένθεση. Στα show που ακολούθησαν, ο Μίχι σταμάτησε να ποστάρει το κοινό σαν λευκός Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και οι κριτικές άρχισαν να παίρνουν την αναμενόμενη από εμένα διάσταση: αποθέωση.

Όταν λοιπόν η 15η Νοεμβρίου 2017 ξημέρωσε όντως και εν τέλει βράδιασε ώσπου εγώ και η εκλεκτή μου παρέα να πάρουμε το δρόμο για το συναυλιακό χώρο, δεν μπορώ να πω πως όλες οι αμφιβολίες είχαν φύγει από το μυαλό μου. Η αισιοδοξία ήταν έκδηλη αλλά σιγουριά δεν υπήρχε επ’ ουδενί! Support μπάντα δεν υπήρχε στο billing και με ώρα έναρξης 20:00 χωρίς να γνωρίζουμε τα Γαλλικά συναυλιακά ήθη βρισκόμασταν έξω από το χώρο στις 19:45 ακριβώς. Ο περισσότερος κόσμος είχε ήδη μπει ενώ ο έλεγχος στις εισόδους υπήρξε ομαλός μεν, πολυεπίπεδος και εξονυχιστικός όμως δε. Το Zenith του Παρισιού είναι ένας κατεξοχήν συναυλιακός χώρος με τεράστια σκηνή, αμφιθεατρικές κερκίδες δίκην κλειστού μπάσκετ απέναντι από τη σκηνή και με πολλές θύρες εισόδου στην αρένα η οποία είναι αρκετά ευρύχωρη. Τα μπαρ πριν την είσοδο στην αρένα ήταν πάμπολλα, η μπύρα πανάκριβη ενώ υπήρχαν δυο μεγάλα περίπτερα τα οποία διέθεταν εξειδικευμένο merchandise της περιοδείας. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν υπήρχε κανένα σημάδι ότι η συναυλία ξεκινάει σύντομα, στηθήκαμε στην ουρές να αγοράσουμε ενθύμια σε τσουχτερές τιμές που ουδόλως όμως απέτρεψαν τους Γάλλους οπαδούς να τα σκυλεύσουν. Ενώ λοιπόν περιμένουμε το χαρακτηριστικά αργό σέρβις των 2-3 πανικόβλητων υπαλλήλων του merch, γίνεται ένα μπραφ, σεκιουριτάδες κατακλύζουν το χώρο και μας σπρώχνουν σαν πρόβατα της Γαλλικής εξοχής προς τις τελευταίες διαθέσιμες εισόδους για την αρένα ενώ στο βάθος ακούγεται η πομπώδης εισαγωγή του "Halloween"! Παρατάμε άρον άρον λοιπόν το merch και ελισσόμενοι με πατροπαράδοτη Ελληνική μαεστρία ανάμεσα από συνωστισμένους Γάλλους, φτάνουμε τρίτη σειρά εν ριπή οφθαλμού. Και έτσι μπαίνουμε στη ζώνη του Λυκόφωτος.

Οι Helloween είναι ήδη στη σκηνή και παίζουν ζωντανά μπροστά στα γουρλωμένα μάτια μου ένα από τα πιο θρυλικά τους κομμάτια! Η συγκίνηση είναι έκδηλη, ο ήχος καταπληκτικός και η μπάντα με τρεις κιθαρίστες στο σανίδι (οι δυο λαίουρες συν τον ψάρακα Gerstner) αναπτύσσει με χαρακτηριστική ευκολία αλλά και φοβερή διάθεση και τα δεκατρισήμισι λεπτά του επικού αυτού κομματιού. O Gerstner πετάει φιστίκια τα οποία τρώει στον αέρα ο Grosskopf ενώ οι Kiske και Deris εναλλάσσονται στα φωνητικά σε απόσταση μικρότερη των πέντε μέτρων από τη θέση μου με σφάλμα 2-3 μέτρα ανάλογα με τις παλινωδίες του mosh μεσηλίκων μέσα στο οποίο βρέθηκα, διαλύοντας τους όποιους φόβους μου. Ναι φίλες και φίλοι, ο Kiske τραγουδάει! Όχι όπως παλιά βεβαίως, βεβαίως, αλλά η χαρακτηριστική χροιά είναι εκεί και μερικές (ελεγχόμενες) ψηλές μας αρρωσταίνουν ακόμη περισσότερο που στο απόγειο της μπάντας ήμασταν βρέφη ή/και παιδάκια και οι μόνες κολοκύθες που αγαπούσαμε ήταν αυτές που περίμεναν να γίνουν κολοκυθόπιτα της γιαγιάς στο χωριό.

Μπορεί το μακρόσυρτο "Halloween" να αποδείχτηκε επίπονη διαδικασία για τους γύρω μου αλλά το σόου έχει μόλις αρχίσει και ο έτερος Μίχι του γκρουπ δηλαδή ο Βάικατ (και ουχί Γουέηκαθ όπως ενημερωθήκαμε ημείς οι μη Γερμανόφωνοι από τον Kiske) δίνει το σύνθημα για τον δόκτορα Stein να δώσει το παρών στην γιγαντο-οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής παρέα με δύο καρτούν κολοκύθες-μασκότ, τους Seth και Doc. Το "Dr. Stein" αρχίζει να δονεί την ατμόσφαιρα, ενώ τα γραφικά στο πίσω μέρος της σκηνής ενισχύουν τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του πιο εμβληματικά χαρωπού άσματος των Γερμανών. Τι ζούμε!

Πριν προλάβω όμως να αποκωδικοποιήσω τι στα αλήθεια ζούμε, τα φώτα πέφτουν και το πρώτο από πολλά εισαγωγικά καρτούν με τις δυο προαναφερθείσες κολοκύθες-μασκότ δίνουν την ευκαιρία στη μπάντα να πάρει μια ανάσα όσο το Γαλλικό κοινό χαχανίζει με τα καμώματα τους, τα οποία όμως δεν είναι εντελώς ρηχά μιας και δίνεται μεταξύ άλλων, ένα hint σε ό,τι αφορά στην επιρροή των Kiss στη μπάντα. Πλέον όμως η συναυλία έχει ρολάρει για τα καλά και πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα, το εισαγωγικό riff του "I’m Alive" ξεχύνεται από την κιθάρα του Kai και με ωθεί σε κατάσταση αμόκ να ψεκάζω μπύρα και σάλιο στο αυτί ενός φανερά ενοχλημένου Γάλλου οπαδού μπροστά μου, ουρλιάζοντας πως είμαι ζωντανός παρέα με τον καραφλοήρωα πλέον της νιότης μου Michael Kiske! Εκπληκτική στιγμή για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά soundtrack θετικότητας στην ιστορία του heavy metal το οποίο τυγχάνει να πατάει πάνω στο εγχειρίδιο της Ευρωπαϊκής power metal ριφολογίας που πρωτοθέσπισαν οι μεγάλοι Αμβουργιανοί ριφοπλάστες Hansen και Weikath για να μετατρέψουν σε μουσική για το βρεφικό τμήμα του Jumbo κάποιοι ανάξιοι μαθητές τους στα χρόνια που ακολούθησαν. Παρ’ όλα αυτά όμως θα σημειώσω ότι ο Weikath παρέμεινε μια αυτόφωτη παρουσία στη σκηνή και ενώ ο Hansen αλληλεπιδρούσε με συνέπεια κατά την εκτέλεση των κομματιών με τα υπόλοιπα μέλη, ο Μίχι νούμερο 1 στεκόταν στο δεξί (όπως κοιτάμε) μέρος της σκηνής, με το νωχελικά κρεμασμένο από τα χείλη του τσιγαράκι παίζοντας τα μέρη του κυρίως για πάρτη του.

Παράλληλα ωστόσο με την τελευταία νότα του "I’m Alive", αρχίζουν να υποχωρούν τα συμπτώματα οξείας Helloween-ίτιδας από την οποία είχα προσβληθεί. Αφορμή είναι η μεταστροφή του πλούσιου από όλες τις απόψεις σετλίστ στο προκλητικά ποπ "If I Could Fly" το οποίο παρότι θεωρώ μια άγευστη τσιχλόφουσκα, το δέχτηκα με μεγάλο ενθουσιασμό γιατί μου έδωσε αυτή τη ζηλευτή ευκαιρία που όλοι ψάχνουμε σε αντίστοιχες «γεμάτες» συναυλίες ώστε να πάμε να στοκάρουμε σε μπύρες. Το κακό στην προκειμένη περίπτωση βέβαια ήταν πως την ίδια ακριβώς ευκαιρία άδραξε το πιο μεταλλικό κομμάτι του κοινού με συνέπεια να συναντήσω μια διόλου ευκαταφρόνητη ουρά από γιλέκα με ραφτά στο μπαρ. Για καλή μου τύχη, το "If I Could Fly" διαδέχτηκε το κάκιστο "Are You Metal?", στην εκφώνηση του οποίου είπα σε ένα Γάλλο συμμέταλλο στην ουρά "I am, but this song isn’t" για να εισπράξω το πιο χαρακτηριστικά φορτισμένο με το γράμμα γάμμα "you’re right" της ζωής μου. Μια γρήγορη βόλτα από το άδειο πλέον merch stand μου απέδειξε πως οι Γάλλοι οπαδοί είχαν αγοράσει όλα τα ανθρώπινα νούμερα σε ζακέτες και είχαν αφήσει μόνο τα 3XL για τις καμηλοπαρδάλεις της συναυλίας, επομένως δεν υπήρξε άλλη επιλογή από το να κινηθώ χαλαρός και άνετος πίσω προς την αρένα.

Η άφιξη μου συνοδεύτηκε με ένα ακόμη καρτουνίστικο κλιπάκι και την αλλαγή ανάμεσα σε Deris και Kiske, με τον δεύτερο να μας παρουσιάζει ένα κομμάτι που δεν περίμενα ποτέ μου να ακούσω ζωντανά από τον κύριο αυτό, το “Kids Of The Century” από το μπουρδουκλωμένο και περίεργο αλλά επ’ ουδενί κακό "Pink Bubbles Go Ape". Απολαμβάνοντας τη μπύρα μου, το "Waiting For The Thunder" πέρασε και δεν ακούμπησε οδηγώντας με μοιραία σε ένα ακόμη λατρεμένο από τον γράφοντα τραγούδι, το "Perfect Gentleman" το οποίο έγινε δεκτό με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από το μάλλον μετρημένο στις αντιδράσεις του κοινό!

Η ώρα όμως είχε φτάσει για τον μεγάλο Kai Hansen να καταλάβει το κεντρικό μέρος της σκηνής και όλοι αμέσως κατάλαβαν τι σήμαινε αυτό! Το μεσήλικο mosh γύρω μου όπλισε, και με τις πρώτες νότες του Starlight καθάρισε η ήρα απ’ το στάρι και επιτέλους καταλάβαμε που ήρθαμε και τι ακριβώς έπρεπε να κάνουμε! Δυστυχώς όμως, η ενότητα "Walls Of Jericho" περιείχε μονάχα ένα εκτεταμένης διάρκειας medley, στο οποίο ο Kai Hansen έσκισε το καταπέτασμα του ναού με τις ανθρωποδιωκτικές speed metal τσιρίδες του παρά το gothic χτένισμα του και το φυσικά εμφυτευμένο μειδίαμα στα χείλη του. "Starlight", "Ride The Sky" και "Judas" λοιπόν σε πυκνή διάταξη ενώ το Τευτονικό speed metal μάθημα έλαβε τέλος με τον εθνικό ύμνο "Heavy Metal Is The Law" (παιγμένο ολόκληρο) στο οποίο δοκιμάσαμε όλοι τις ικανότητες μας στη μυδραλιοβόλο άρθρωση των στίχων του ρεφραίν σε υψηλότατες εντάσεις (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία θα μου συγχωρέσετε να πω). Όπως και να χει, medley-ξεmedley, η απόδοση του γεροξούρα Kai και της υπόλοιπης μπάντας ήταν στρατοσφαιρική, η ηδονή μη διαχειρίσιμη ενώ παράλληλα απέκτησα και το wet look με άρωμα μπύρας που αποκτώ αργά ή γρήγορα σε τέτοια live, από τη δική μου μπύρα φυσικά!

Και το ερώτημα γεννάται: που πάει κανείς μετά από κει; Σε ένα κλιπάκι με Seth και Doc είναι το πρώτο σκέλος της απάντησης και κατόπιν σε μια αλληλουχία ευαίσθητων στιγμών με την μελιστάλακτη μπαλάντα “Forever And One (Neverland)” για ορεκτικό, και το απόλυτο ΕΠΟΣ "A Tale That Wasn’t Right" για κυρίως πιάτο το δεύτερο. Ο Kiske αναλαμβάνει εκ νέου το δύσκολο έργο του να τραγουδήσει πάνω από τις αγριοφωνάρες μου ενώ το όλο σκηνικό καταλήγει σε ένα παθιασμένο ντουέτο με τον Deris που αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι ο δεύτερος κρατιέται σε ανέλπιστα καλά φωνητικά επίπεδα ενώ ο πρώτος δεν χρειάζεται καν να είναι σε τοπ φόρμα για να σκορπίσει ρίγη συγκίνησης με την ερμηνεία του.

Κουραστήκατε; Ελπίζω πως όχι γιατί εδώ βρισκόμαστε χονδρικά στη μέση της συναυλίας! Εκείνη τη στιγμή εγώ αναρωτήθηκα πόσες ακόμα χαρές μπορώ να αντέξω σε ένα βράδυ και αυτό ακριβώς το δευτερόλεπτο εσείς σίγουρα αναρωτιέστε αν μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάζετε. Να ρωτήσουμε τους πρωταγωνιστές της βραδιάς; Οι Heloween λένε μπορούμε! "I Can" για τη συνέχεια λοιπόν με έντονη χορωδιακή δραστηριότητα στις πρώτες σειρές, κλιπάκι με κολοκύθια τούμπανα αμέσως μετά και κάπως έτσι οδηγούμαστε σε ένα απαραίτητο αλλά όχι και στερούμενο σημασίας διάλειμμα. Τα φώτα σβήνουν για ακόμη μια φορά και η γιγαντο-οθόνη γεμίζει με φωτογραφίες του Ingo. Ο κόσμος αρχίζει και φωνάζει ρυθμικά το όνομά του ενώ ο τωρινός ντράμερ της μπάντας Dani Loeble παίρνει θέση πίσω από τα τύμπανα μέσα στο σκοτάδι. Σύντομα, οι φωτογραφίες δίνουν τη θέση τους σε ένα βίντεο του Ingo από κάποια παλιά συναυλία και ο Loeble αρχίζει να παίζει παρέα με τον ψηφιακό Ingo ένα συναισθηματικά φορτισμένο drum solo σε πλήρη συγχρονισμό το οποίο καταλήγει σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και μια ακόμη αποθέωση για τον αυτόχειρα Ingo, θυμίζοντας σε όλους μας πόσο εύθραυστη είναι η ζωή...

Η επιλογή του "Livin’ Ain’t No Crime" για τη συνέχεια δεν θα έλεγα πως ήταν ό,τι καλύτερο αλλά το κοινό ξαναμπαίνει άμεσα σε διάθεση χορού και τραγουδιού για να βάλει όμως τα πράγματα στη θέση τους το “A Little Time” αμέσως μετά! Ο συνδυασμός των στίχων του κομματιού με την ερμηνεία του Kiske και σε συνδυασμό με την εικόνα του χαμογελαστού Ingo λίγο πριν, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και με το τέλος αναρωτιόμαστε όλοι ξανά πόσο λίγο χρόνο έχουμε για να ζήσουμε τις ζωές μας...

...αλλά και για να σπεύσουμε στο μπαρ ώστε να ξαναστοκάρουμε σε μπύρες. Οι Seth και Doc μου δίνουν αυτό το απαραίτητο παράθυρο, και επιστρέφω στη θέση μου ακριβώς με την έναρξη του "Why?" από το πολυαγαπημένο μου "Master Of The Rings". Και αν λατρεύω το προαναφερθέν κομμάτι, ειδικά με την προσθήκη του Kiske στα φωνητικά, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω τι νιώθω για το power metal ΜΝΗΜΕΙΟ "Sole Survivor" που ακολουθεί! Αγωνία και Έκσταση σε ένα και μόνο μέρος και όχι σε οκτώ!!!

Ήδη όλοι νιώθουμε ότι το σετλίστ οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος της κανονικής διάρκειας του αλλά εγώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας γιατί ξέρω ότι μετά από δύο κομμάτια από το "Master Of The Rings" δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει κομμάτι από το μακράν καλύτερο Deris άλμπουμ κατά την άποψη μου, το "The Time Of The Oath"! Όπερ και εγένετο, με το δυναμωτικό και τονωτικό "Power"! Ό,τι και να πω είναι λίγο για το τι διαδραματίστηκε από την αφεντιά μου στο παρόν κομμάτι, ενώ έχοντας εντοπίσει ηχητικά έναν ακόμη Έλληνα στο χώρο που κραύγαζε ατάκες γαργαντουϊκής ηδονής σε κάθε ευκαιρία, παίξαμε για λίγο ένα ιδιότυπο πινγκ πονγκ μεταλλικής λεκτικής γραφικότητας που έκανε την όλη εμπειρία ένα κλικ πιο οικεία και ζεστή!

Το τέλος του κανονικού σετλίστ σήμανε το "How Many Tears" το οποίο εξαφάνισε κάθε όρεξη για λεκτική επιτραπέζια αντισφαίριση και έβαλε και πάλι σε πλήρη εφαρμογή το μεσήλικο mosh, το οποίο τίμησε τα γαλόνια του στο έπακρο με νέα ορμή και δύναμη όσο η φωνητική τριπλέτα Kiske, Hansen και Deris μετρούσε τα δάκρυα μας δράμι-δράμι! Οι οπαδικές ιαχές μου στο χαρακτηριστικό lead-άκι πριν το τελευταίο κουπλέ-ρεφραίν μπορεί να μην έτυχαν ανταπόκρισης στους Γάλλους αλλά δεν έδωσα σημασία και απέδωσα τιμές στη χαρακτηριστική αυτή μελωδία με τα πρέποντα Ελληνοπρεπή ΩΩΩΩ.

Σε εκείνο το σημείο κάπου/κάπως/κάποτε έγινε μια μικρή παύση πριν το πρώτο encore αλλά δεν την παρατήρησα γιατί η εμβατηριακή εισαγωγή "Invitation" μου φαίνεται πως μπήκε σχεδόν άμεσα, υπό τις ενθουσιώδεις ιαχές του κοινού που πλέον ζητούσε τα κλασσικά κομμάτια με εκφοβιστική ένταση! Το άλφα-ριφ (κατά το άλφα male) του "Eagle Fly Free" σκορπίζει τον πιο μεγάλο πανικό ως εκείνη τη στιγμή στις πρώτες σειρές, ενώ το τραγούδι από το κοινό ακούγεται για πρώτη φορά στα αυτιά μου τόσο έντονα! Η αποθέωση είναι άνευ προηγουμένου και πριν αυτή κοπάσει, οι roadies οπλίζουν τον Hansen με μια ακουστική κιθάρα κι αυτός ξεκινά την τελική εξόντωση μας με την εισαγωγή στο "Keeper Of The Seven Keys" ενώ ο Kiske τραγουδά "Make the people hold each other’s hand...". Τι σημαίνει αυτό για τους μη μυημένους; Μα φυσικά άλλα 13+ λεπτά Τευτονικής power metal ολοκλήρωσης για όσους έχουμε ακόμα δυνάμεις να τραγουδήσουμε τους υμνικούς στίχους του έτερου έπους των αρχιμαστόρων από το Αμβούργο της βόρειας Γερμανίας!

Η κούραση είναι πλέον εμφανής, θα έλεγε κάποιος αφόρτιστος από τα συνεχή έπη που εκτυλίσσονται μπροστά μας, αλλά μετά από ένα ακόμη διάλειμμα που έχασα/δεν πρόσεξα/δεν με άγγιξε, το δεύτερο encore είναι γεγονός και ο γραφών νιώθει ακόμη ακμαιότατος! Τώρα, τα κιτάπια μου λένε πως κάπου υπήρξε ένα σόλο στην κιθάρα και μια ακόμη έκπληξη, αλλά αυτές οι πληροφορίες έχουν διαγραφεί από τη μνήμη μου, και αμέσως επόμενο καρέ στο μυαλό μου είναι η έναρξη του "Future World"!

Δεν είμαι 100% σίγουρος αν οι roadies άρχισαν να πετάνε φουσκωτές κολοκύθες στο κοινό σε αυτό το σημείο ή με το τέλος του "Future World", αλλά το εξασθενημένο από τις μπύρες και τη χαρά μνημονικό μου λέει ότι όταν αυτό έγινε, αυτές έγιναν δεκτές με τεράστιο ζήλο από το κοινό! Έτσι, όσο οι Helloween απέδιδαν με τρομερή ζωντάνια ένα ακόμη ύμνο απατηλού ρομαντισμού για τον κόσμο στον οποίο θα ζούμε στο μέλλον, τα μπαλόνια χοροπηδούσαν από σημείο σε σημείο στην αρένα δημιουργώντας ένα άκρως κολοκυθάτο σκηνικό ενώ οι διεκδικήσεις για μια σφαλιάρα που θα στείλει το μπαλόνι στους επόμενους θύμισαν μάχες για το ριμπάουντ στην τελευταία φάση τελικού Ευρωμπάσκετ. Κι ενώ οι Γάλλοι μάχονταν με τις κολοκύθες, εγώ έχοντας αποδεχτεί την μοιραία απώλεια της φωνής μου, απλά πρόφερα τους στίχους στο mute σαν ένας ιδιότυπος πρωταγωνιστής Λατινοαμερικάνικης σαπουνόπερας με ντουμπλάρισμα από Kiske και Deris!

Στο μυαλό μου, το "Future World" αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο χιτάκι των Helloween μετά το "Eagle Fly Free" που ήδη παίχτηκε στο πρώτο encore και το ονειρικό τελείωμα που ακολούθησε. Υποθέτω πως έχετε ήδη μαντέψει ότι το τελευταίο κομμάτι αυτής της ισοπεδωτικής για το γέρικο κορμί μου συναυλίας ήταν το "I Want Out" και ορθώς το κάνατε. Αφού με λύπη διαπίστωσα ότι όσο και να πιέσω τις φωνητικές μου χορδές, ήχος δεν πρόκειται να βγει, αποφάσισα να αφεθώ στο τελευταίο αυτό κομμάτι στις διαθέσεις των Helloween και να ρουφήξω σαν σφουγγάρι τις τελευταίες στιγμές που είχε να μου χαρίσει αυτή η ιστορική συναυλία. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για αυτό που έγινε, το Γαλλικό κοινό τραγούδησε κάθε στίχο πιο δυνατά από κάθε άλλο κομμάτι και η βραδιά έκλεισε κάπως έτσι, με τους Helloween να υποκλίνονται αγκαλιά μπροστά μας μετά από 3 γεμάτες ώρες ενός από τα πιο ολοκληρωμένα σόου που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ποτέ μου.

Η ώρα της αποχώρησης ήρθε και ενώ κατευθυνόμασταν έξω από το χώρο, είδαμε αρκετούς Γάλλους να κοιτάνε μελαγχολικά τις περισσευούμενες 3XL ζακέτες προσπαθώντας να φανταστούν πως διάολο θα μπορούσαν να τις μεταποιήσουν ώστε να φορεθούν χωρίς να είναι ο Τιραμολά (ο Τιραμόλα στα Γαλλικά). Η βραδιά έκλεισε αγοράζοντας αφίσες της συναυλίας ως ενθύμια και προσπαθώντας να σχολιάσουμε τα μικρά αλλά και τα μεγάλα που βιώσαμε αυτό το μαγικό βράδυ.

Ξέρω πως πολλοί Έλληνες ταξίδεψαν ανά την Ευρώπη σαν κι εμένα για να έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν αυτή την εμπειρία και αρκετοί ακόμη ετοιμάζουν βαλίτσες για κάποιες από τις τελευταίες ημερομηνίες που έχουν ανακοινωθεί. Από την πλευρά μου, θα ελπίζω αυτή η περιοδεία να περάσει κάποια στιγμή από τη χώρα μας ώστε να μπορέσω να ξαναβιώσω τα πάντα με πιο κρύο μυαλό αλλά και ανάμεσα σε πιο αφοσιωμένο και μελετημένο κοινό από το συμπαθές και πολιτισμένο σε βαθμό αηδίας Γαλλικό. Αυτό που μπορώ να πω σε όλους σας με σιγουριά αυτόπτη μάρτυρα πλέον είναι ότι το playback του Kiske ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό στο οποίο κανείς δεν θα ήθελε να είναι παρών, αλλά έγινε και πέρασε. Ο Kiske χεριάζει το μικρόφωνο με τα δυο του χέρια και τραγουδάει. Μπορεί οι φωνητικές του ικανότητες να μην βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τη δεκαετία του '80 αλλά ο τύπος έχει trademark χροιά και παρότι δεν μπορεί να κάνει παρατεταμένες μακρόσυρτες κορώνες όπως στο τελείωμα του "I Want Out", μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη στα μυθικά αυτά κομμάτια και να μας ταξιδέψει έστω και με λίγες εκπτώσεις στο δαφνοστεφανωμένο παρελθόν της μπάντας. Από κει και πέρα, το σόου είναι επαγγελματικά στημένο στα πιο υψηλά στάνταρ, η μπάντα προβαρισμένη, η απόδοση όλων των μελών αψεγάδιαστη (του Deris συμπεριλαμβανομένου) και το σετλίστ χορταστικό ακόμα και για τον πιο απαιτητικό οπαδό των Helloween. Μόνη ένσταση μπορεί να υπάρξει ως προς την επιλογή που είχε να κάνει με το medley από το "Walls Of Jericho", αλλά και για άλλα κομμάτια που ίσως άξιζαν live εκπροσώπησης αλλά δεν την έλαβαν. Ο καθένας μας έχει κάποιο κομμάτι ή κρυφό πόθο που θα ήλπιζε να δει live, αλλά το πακέτο είναι αυτό που είναι και οι όποιες συζητήσεις επ’ αυτού ατέρμονες και ατελέσφορες. Επομένως για κλείσιμο μια μόνο ερώτηση μου έρχεται στο μυαλό επί του θέματος και σίγουρα και στο μυαλό των ίδιων των Helloween: την κολοκυθιά θα παίξουμε τώρα; Και η απάντηση; Την παίξανε! ΟΛΗ.