Hellfest 2016: Day 3 (Black Sabbath, Megadeth, Slayer, Ghost, Rival Sons, Gojira, Blind Guardian κ.α.) @ Clisson, Γαλλία, 19/06/16

Φτάνοντας αισίως στην τελευταία μέρα του Hellfest η ερώτηση που κάναμε στους εαυτούς μας ήταν «πως διάολο θα αντέξουμε;». Βλέποντας, δε, το πρόγραμμα που είχαμε μπροστά μας δεν ξέραμε αν έπρεπε να χαρούμε ή να στεναχωρηθούμε που από τις 16:30 και μετά δεν υπήρχε περιθώριο ούτε για 5' διάλειμμα.

Η στρατηγική που σχεδιάσαμε (και ακολουθήσαμε) προέβλεπε άμυνα με ξαφνικές επιθέσεις (ξεκούραση με επιμέρους μικρές εξορμήσεις να βλέπουμε τι παίζει) μέχρι τους Gojira. Από εκεί και πέρα δεν υπήρξε έλεος. Αντιθέτως, χάσαμε εξαιρετικές εμφανίσεις, στην πιο γεμάτη και απολαυστική μέρα του Hellfest 2016.

Till next time...

Municipal Waste (Mainstage 1, 12:15 - 12:45)
Ένα εύγλωττο και εντυπωσιακό πανό, που απεικόνιζε τον Donald Trump να τινάζει τα μυαλά του στον αέρα, ήταν στημένο πίσω από τα τύμπανα των Municipal Waste, κάνοντάς τους αυτόματα ιδιαίτερα συμπαθείς σε εμένα. Δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ και παρόλο που λόγω ώρας δεν θα έλεγα ότι ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος στο set τους, εκτελεστικά οι Αμερικάνοι ήταν άψογοι. Μπορούσαν, όμως, να είχαν πιο δυνατό ήχο και πιο κινητική σκηνική παρουσία. Παρ' όλα αυτά, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο (σιγά - σιγά) και να τον ωθήσουν σε mosh pits, crowd surfing και πολύ headbanging. Επέλεξαν κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία (βλ. "Unleash The Bastards", "I Want To Kill The President", "Beer Pressure", "Terror Shark" κλπ), πιέζοντας τον χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους στα άκρα!

Β.Σ.

Orphaned Land (Mainstage 2, 12:50 - 13:30)
Δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω προηγουμένως τους Orphaned Land, οι οποίοι αποτελούν την εξαίρεση στην εν γένει αποστροφή που έχω για τα τσιφτετέλια/oriental στοιχεία στη rock/metal μουσική. Αν και είχαν κάμποσα προηχογραφημένα μέρη (πχ oriental φωνητικά), γενικά ήταν αρκετά καλοί επί σκηνής, με στιβαρό ήχο κι έναν frontman που το παίρνει πάνω του το παιχνίδι επικοινωνιακά. Δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από το γεγονός ότι με λίγα μέτρα απόσταση δυο οπαδοί ανέμιζαν δυο διαφορετικές σημαίες: ο ένας του Ισραήλ και ο άλλος του Λίβανου, κάτι που όπως ανέφερε ταυτίζεται με το «όλοι είμαστε ένα» πνεύμα της μπάντας, αλλά και του φεστιβάλ.

Οι επιλογές που είχαν για το 40λεπτο set ήταν μετρημένες, με τα τραγούδια από το magnum opus τους "Mabool" να ξεχωρίζουν, καθώς παίχτηκαν το "Ocean Land", το "The Kiss Of Babylon" και φυσικά η συναυλία έκλεισε πανυγηρτζίδικα με το "Norra El Norra".

Με έπεισαν ότι αξίζει να τους δω σε δικό τους show σε κάποιον κλειστό χώρο κάποια στιγμή.

Χ.Κ.

Dragonforce (Mainstage 2, 14:20 - 15:00)
Παρόλο που οι Dragonforce έχουν να μου ακουστούν έστω και λίγο ενδιαφέροντες περίπου δέκα χρόνια, είπα να την κάνω την απόπειρα να τους δω. Βλακεία έκανα, διότι έχασα τον χρόνο μου, όχι μόνο γιατί πλέον το ύφος τους δεν μου λέει τίποτα, αλλά επίσης γιατί είχαν πολύ χάλια ήχο, ειδικά στις κιθάρες που δεν άκουγα ούτε μισό σόλο. Σκεφτείτε πόσο απάλευτο είναι να βλέπεις τους Dragonforce να κατεβάζουν παπάδες και να μην ακούς τίποτα.

Κατά τα άλλα, ήταν πολύ τυχεροί που ο μπασίστας τους μιλούσε γαλλικά και έπαιρνε την επικοινωνία πάνω του, ξεσηκώνοντας λίγο τον κόσμο. Όχι ότι ο κακομοίρης ο frontman τα έλεγε δύσκολα, αλλά όποτε κάποιος μουσικός μίλαγε αγγλικά, οι Γάλλοι τον κοίταγαν σαν χάνοι και ανταποκρίνονταν μόνο με "yeah!" όταν κάποιος τέλειωνε τη φράση του με "yeah?". Κι αυτό όχι πάντα...

X.K.

The Skull (Altar, 14:20 - 15:00)
Οι Skull του Eric Wagner και του Ron Holzner, ήταν πολύ δυνατοί, παίζοντας κομμάτια των Trouble ("R.I.P.", "At The End Of My Daze"), αλλά και των σχετικά νεοσύστατων The Skull ("Till The Sun Turns Black"). O μέγας Wagner ήταν βαρύς και ασήκωτος τόσο από άποψη φωνής, όσο και από άποψη attitude, αλλά και η υπόλοιπη μπάντα, ήταν πολύ δεμένη και έβγαλε ζεστό, βαρύ και μπάσο ήχο. Ο κόσμος δεν φαινόταν γενικά να ενθουσιάστηκε, ωστόσο οι The Skull είχαν πολύ καλή εμφάνιση, στην παράδοση των μεγάλων Trouble, που ίσως να κέρδιζε περισσότερους πόντους αν την παρακολουθούσαμε σε έναν κλειστό και σκοτεινό χώρο, αντί σε ένα μεγάλο καλοκαιρινό φεστιβάλ.

Β.Σ.

Gojira (Mainstage 1, 16:45 - 17:35)
Μετά από ένα παρατεταμένο διάλειμμα, λόγω συσσωρευμένης κούρασης αλλά και του ανελέητου σερί που περιμέναμε να σκάσει, πήγαμε στον χώρο των κεντρικών σκηνών για να πάθουμε σοκ με τον κόσμο που είχε μαζευτεί για τους Gojira. Αμφιβάλλω αν άλλη μπάντα πέραν των headliners μάζεψε τόσο κόσμο, οποιαδήποτε μέρα. Μέχρι να καταφέρουμε να εισχωρήσουμε σε μια θέση όπου είχαμε αξιοπρεπή οπτική επαφή με τη σκηνή παιδευτήκαμε λίγο, αλλά άξιζε τον κόπο. Οι Gojira ήταν μια μπάντα μπετονιέρα και ο ήχος τους ήταν τόσο στιβαρός που σε παρέσερνε, ενώ αμφότερα τα αδέρφια έβγαζαν νεύρο και έδειχναν να ευχαριστιούνται το γεγονός ότι έπαιζαν εντός έδρας.

Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος οπαδός του προγενέστερου υλικού τους, το οποίο τώρα επαναξιολογώ μετά το σοκ που έπαθα με το εκπληκτικό "Magma". Οι Γάλλοι ήταν γενικά εντυπωσιακοί, αλλά όπως καταλαβαίνετε για τον γράφοντα κορυφώσεις ήταν το "Silvera", και ακόμα περισσότερο τα "Stranded" και το "Only Pain". Είδαμε μια μπάντα της οποίας οι μετοχές είναι στο limit up, γουστάραμε, τραγουδήσαμε και τα χρόνια πολλά στον Mario κι όλα καλά...

Setlist: Toxic Garbage Island / L' Enfant Sauvage / The Heaviest Matter Of The Universe / Silvera / Stranded / Flying Whales / Wisdom Comes / Backbone / Only Pain / Vacuity

X.K.

Blind Guardian (Mainstage 2, 17:40 - 18:30)
Αν και τους έχω δει πάμπολλες φορές, κάθε εμφάνιση των Γερμανών είναι ιδιαίτερη για μένα λόγω της αγάπης που τους τρέφω. Βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση να εθελοτυφλούσα μπροστά σε μια μέτρια/κακή εμφάνισή τους, αλλά αυτή η μέρα δεν ήρθε τελικά, με τους Blind Guardian να προσφέρουν ένα ικανοποιητικό για ακόμα μια φορά show.

Ξεκίνησαν με το "The Ninth Wave" από το περσινό "Beyond The Red Mirror" και μέσα στα πενήντα λεπτά προσπάθησαν να χωρέσουν κάποια από τα πολλά σπουδαία τραγούδια της καριέρας τους, όλα με σύμμαχο τον αρκετά καλό ήχο. Η απόδοση της μπάντας ήταν πολύ καλή και ο Hansi προσπάθησε, και εν μέρει κατάφερε, να κάνει τον κόσμο να συμμετάσχει σε τραγούδια όπως το "Valhalla" και το "Mirror Mirror" με το οποίο έκλεισαν το σετ τους.

Setlist: The Ninth Wave / The Script For My Requiem / Time Stands Still (At The Iron Hill) / Tanelorn (Into The Void) / Prophecies / Valhalla / The Bard’s Song - In The Forest / Mirror Mirror

Κ.Π.

Slayer (Mainstage 1, 18:35 - 19:35)
Αυτή ήταν η τρίτη φορά στη ζωή μου που θα έβλεπα τους Slayer και πρώτη χωρίς τον Jeff Hanneman, όντας αρκετά περίεργος για το πώς θα μου φανεί αυτή η απώλεια επί σκηνής. Προφανώς και ο Gary Holt, είναι ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να τον αντικαταστήσει, αφού και ο ίδιος είναι το βασικό κεφάλαιο μιας άλλης τεράστιας thrash μπάντας, των Exodus (συγκρότημα-πρότυπο για τους ίδιους τους Slayer, όπως οι ίδιοι είχαν δηλώσει στο rockumentary "Get Thrashed"), και το κιθαριστικό του στυλ είναι πολύ κοντά σε αυτό του μακαρίτη. Τελικά, οι Slayer ήταν αυτοί που πρέπει να είναι πάντα, έστω και μόνο με τα 2/4 της αυθεντικής σύνθεσης, δηλαδή δεμένοι σαν τσιμέντο, σκοτεινοί (ακόμα και στο καταμεσήμερο, ακόμα και αν χαμογελούν) και θυελλώδεις.

Από τη συγκεκριμένη εμφάνιση, μου έκαναν ιδιαίτερα θετική εντύπωση αφενός η αξιοπρεπέστατη απόδοση του Araya στα φωνητικά, αφετέρου το παίξιμο του Paul Bostaph, ο οποίος ήταν αλάνθαστος και ακριβέστατος, ενώ είχε και πολύ φυσικό ήχο, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους extreme metal ντράμερς του τριημέρου (με μόνη εξαίρεση, ίσως, τον Gene Hoglan, αν και εκείνος αδικήθηκε σαφώς από τον μέτριο ήχο που είχαν γενικώς οι Testament, την πρώτη ημέρα). Oι Slayer, πάντως, ήταν ιδιαίτερα ορεξάτοι και κεφάτοι, άλλαξαν δύο-τρία διαφορετικά πανό πίσω τους (φαντάζομαι πόσο πιο εντυπωσιακά θα φαίνονταν αν έπαιζαν π.χ. στη θέση των Ghost αργότερα το βράδυ, αλλά τελοσπάντων), ενώ κάποιος Γάλλος πέταξε ένα μπερέ στον Tom Araya, ο οποίος το φόρεσε διστακτικά για περίπου τέσσερα δευτερόλεπτα, αφού έλαβε τη διαβεβαίωση ότι ο τύπος είχε λουστεί πρόσφατα (χλωμό το κόβω).

Σίγουρα μια μπάντα 35ετίας και βάλε, σαν τους Σφαγείς, έχει απεριόριστο ρόστερ τραγουδιών για να καλύψει, οπότε κάτι θα έλειψε από όλους σε αυτό το ωριαίο σετ (κραυγαλέα απουσία π.χ. του "Hell Awaits" και του "Seasons In The Abyss"), ωστόσο προσωπικά αποζημιώθηκα ακούγοντας, σε άψογες εκτελέσεις, το ξεχασμένο "Fight 'Till Death" από το ντεμπούτο τους, καθώς και το κρυμμένο διαμάντι "Born Of Fire".

Κορυφαίες στιγμές του set τους για εμένα, το τεράστιο "Mandatory Suicide", και φυσικά η αποχαιρετιστήρια δυάδα "Raining Blood" και "Angel Of Death", κατά τη διάρκεια των οποίων το τεράστιο πανό με τη γραμματοσειρά της Heineken, "Hanneman - Still Reigning", δέσποζε επιβλητικό πάνω στη σκηνή. Τόσο η μπάντα όσο και το κοινό, νομίζω ότι έπιασαν κορυφαία απόδοση, καθώς όσο έβλεπε το μάτι σου έβλεπες κόσμο να χτυπιέται και να τραγουδά τους στίχους! Τρεχάλα τώρα για να προλάβω να πάρω μπύρες και το show των Rival Sons από την αρχή.

Setlist: Repentles / Disciple / Postmortem / Hate Worldwide / War Ensemble / You Against You / Mandatory Suicide / Fight Till Death / South Οf Heaven / Born Οf Fire / Dead Skin Mask / Raining Blood / Angel of Death

Β.Σ.

Rival Sons (Valley, 19:30 - 20:25)
Ένας βασικός λόγος για να επισκεφτεί κανείς το φετινό Hellfest, ήταν οι Αμερικάνοι rockers Rival Sons, μια μπάντα με μεγάλη απήχηση στην Ευρώπη (ήταν το support στην περιοδεία των Sabbath, αν λέει σε κανέναν κάτι αυτό), αλλά με λίγους οπαδούς στη χώρα μας. Πραγματικά ακατανόητο, καθώς οι Sons ενσωματώνουν ιδανικά επιρροές από αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού, όπως οι Led Zeppelin (κυρίως), αλλά και οι Doors (ιδίως σε ό,τι αφορά τη σκηνική παρουσία και τις μελωδίες των φωνητικών του Jay Buchanan).

Οι Rival Sons, λοιπόν, έδωσαν αν όχι την κορυφαία συναυλία, σίγουρα ανάμεσα στις τρεις κορυφαίες, του φετινού Hellfest, παίζοντας με απίστευτο πάθος, απεριόριστη μαγκιά και αυθεντικό ροκσταριλίκι. Με την αυτοπεποίθηση που τους έχουν δώσει οι συνεχόμενες περιοδείες, αλλά και το σερί των επιτυχημένων δίσκων τους, οι Rival παρέσυραν τον κόσμο (τίγκα το "Valley" stage) σε μια δίνη πυρωμένα σέξυ hard rock, χωρίς να φοβούνται τις ήπιες/μπαλαντοειδείς στιγμές τους (συγκλονιστική η εκτέλεση του "Where I’ve Been"), αλλά σίγουρα πιάνοντας κορυφή σαν απόδοση, στους δυναμίτες "Secret", "Baby Boy", "Hollow Bones Pt. 1" και φυσικά στο "Keep On Swinging", με την τυπάρα Scott Holiday να ξεσκίζει κυριολεκτικά την εξάχορδή του. Περισσότερα λόγια είναι περιττά γι' αυτήν την εμφάνιση και γι’ αυτό το συγκρότημα που θα θεωρούσα ύψιστη αδικία να μην αφήσει εποχή σε αυτήν τη μουσική.

Μακάρι να μπορέσει κάποιος επιτέλους να τους φέρει στην Ελλάδα, για ένα full set show, να κλάψουνε μανούλες.

Setlist: Electric Man / Secret / Pressure And Time/ Hollow Bones Pt. 1 / Baby Boy / Where I've Been / Torture / Fade Out / Open My Eyes/ Keep On Swinging

Β.Σ.

Megadeth (Mainstage 1, 20:45 - 22:00)
Τι μπορεί να πει κάποιος όταν η εμφάνιση των Megadeth ξεκινάει με τον ύμνο "Hangar 18"; Οι Αμερικάνοι (μαζί με τον Βραζιλιάνο κιθαρίστα και τον Βέλγο ντράμερ), όπως σας ενημερώσαμε ήδη, παίξανε με ψυχή και δίκαια κέρδισαν μια θέση στην προσωπική μας λίστα με τις μπάντες που ξεχώρισαν το τριήμερο. Με ένα σετ δεκατεσσάρων συνολικά τραγουδιών και με τις πέντε επιλογές από το φετινό "Dystopia" να κολλάνε μια χαρά στα υπόλοιπα κλασικά τραγούδια, οι Megadeth κυριάρχησαν στην Mainstage1 για μια ώρα και ένα τέταρτο.

Η μετά-Cryptic Writings εποχή αγνοήθηκε επιδεικτικά, ο Lureiro είναι παικτούρα και πολύ άνετος πάνω στη σκηνή, ο Mustaine είχε κέφι και αφιέρωσε το "Tornado Of Souls" στον Nick Manza και γενικότερα όλα κύλησαν όμορφα και γαμηστερά μέχρι να έρθει το "Holy Wars..." για να σηματοδοτήσει το τέλος.

Δεν μπορώ να πω πως ξεχώρισα ιδιαίτερα κάποια στιγμή, καθώς η εμφάνιση των Megadeth ήταν συνολικά πολύ καλή, αλλά το "She-Wolf" είναι αγαπημένο τραγούδι και δεν περίμενα να το παίξουν οπότε...

Setlist: Hangar 18 / The Threat Is Real / Tornado Of Souls / She-Wolf / Post American World / Sweating Bullets / Poisonous Shadow / Trust / Dystopia / A Tout Le Monde / Fatal Illusion / Symphony Of Destruction / Peace Sells / Holy Wars... The Punishment Due

Κ.Π.

Ghost (Mainstage 2, 22:05 - 23:05)
Είναι δεδομένο πως οι Ghost θέλουν να φτιάξουν ένα ΜΕΓΑΛΟ show. Η εμφάνισή τους στο Hellfest το επιβεβαίωσε και έδειξε πως βρίσκονται σε καλό δρόμο. Οι δυο συνταξιδιώτες και ανταποκριτές βρήκαν αρκετά τρωτά σημεία στην εμφάνισή τους, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι ήταν αρκετά περισσότερα τα θετικά.

Μπορεί ο Πάπας να πέταξε τα ράσα και η φωνή του να μην είναι και τόσο «καμπάνα», μπορεί σε στιγμές να δείχνουν λίγο στημένοι και άνευροι, μπορεί να αναρωτιόμασταν από πού βγαίνουν τα δεύτερα (ή τα χορωδιακά) φωνητικά, αλλά γενικά και η απόδοση, αλλά και το όλο show ήταν σαφώς πάνω από τον μέσο όρο.

Έβγαλαν τις εθελόντριες καλόγριες να δώσουν κρασί στην πρώτη γραμμή των οπαδών στο "Body And Blood", εκτόξευσαν (ψεύτικα) λεφτά στο "Mummy Dust" και στο τέλος έβγαλαν ολόκληρη παιδική χορωδία με τις καλόγριες για να κάνουν ότι τραγουδούν στο "Monstrance Clock" που έκλεισε την αυλαία συνοδεία βεγγαλικών. Ανάμεσα στα τραγούδια ο Πάπας έβγαζε διάφορους λόγους που γενικά είχαν πλάκα και η μια ώρα της εμφάνισης πέρασε νεράκι.

Όσον αφορά στα επιμέρους τραγούδια, το "From The Pinnacle To The Pit" αποδόθηκε εξαιρετικά, φανταστικό ήταν το "Cirice" και εννοείται στα highlights περιλαμβάνεται το "He Is", ενώ το "Mummy Dust" ακούστηκε καλύτερο ζωντανά.

Μπορεί οι Ghost να μην έχουν φτάσει ακόμα εκεί που στοχεύουν, αλλά σίγουρα πάνε προς τα εκεί. Το επόμενο επίπεδο μάλλον θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Setlist: Spirit / /From the Pinnacle to the Pit / Body and Blood / Devil Church / Cirice / Year Zero / Spöksonat / He Is / Absolution / Mummy Dust / Monstrance Clock

Χ.Κ.

Black Sabbath (Mainstage 1, 23:10 - 00:40)
Σε ένα τέτοιο live, κυριαρχεί το συναίσθημα και το συνολικό βίωμα και τα όποια αρνητικά τα αγνοείς και στην τελική δεν σε πολυνοιάζει κιόλας. Ναι, οι Black Sabbath ήταν στατικοί και ο Ozzy μονίμως κρεμασμένος στο μικρόφωνο λες και αν το άφηνε θα σωριαζόταν. Ναι, το drum solo του τίμιου κατά τα άλλα Clufetos ήταν αχρείαστο (για μας - οι Sabs προφανώς θέλανε να ξεκουραστούν λίγο). Ναι, οι Γάλλοι ήταν ψόφιοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία.

Το ζήτημα, όμως, είναι πως εκείνη τη στιγμή γραφόταν ιστορία μπροστά στα μάτια μας. Ο κύκλος της ζωής ενός από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών έκλεινε. Ο Ozzy, ο Geezer και ο Tony, με το πέρας της τρέχουσας περιοδείας, δεν θα ξαναβρεθούν πάνω στο σανίδι για να αποδώσουν τους ύμνους με τους οποίους ανδρώθηκαν γενεές και γενεές ροκομεταλλάδων. Οπότε, αυτό που σου μένει είναι η συναίσθηση του μεγαλείου αυτής της μπάντας, συνοδευμένη με κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους, ασχέτως αν ο Ozzy τραγούδησε σε λάθος τόνο όλο το "After Forever".

Τα εντυπωσιακά γραφικά στο video wall, προσέδωσαν έναν επιπλέον τόνο μεγαλείου, το υλικό αποδόθηκε πιστά (με την παρασκηνιακή βοήθεια και του Adam Wakeman σε πλήκτρα και κιθάρες), η απόδοση όλων - ναι και του Ozzy- ήταν εξαιρετική και το setlist ικανοποιητικό, αν και σίγουρα μας έλειψαν τα "Sabbath Bloody Sabbath" και "Symptom Of The Universe" που δεν χώρεσαν λόγω χρόνου (ή μήπως επειδή δεν μπορεί πλέον να τα πει ο Ozzy;)

Setlist: Black Sabbath / Fairies Boots / After Forever / Into The Void / Snowblind / War Pigs / Behind The Wall Of Sleep / N.I.B. / Rat Salad (drum solo) / Iron Man / Dirty Woman / Children Of The Grave / Paranoid

Κ.Π.

King Diamond (Mainstage 2, 00:45 - 02:00)
Το φινάλε του Hellfest ήταν κάθε άλλο παρά διαδικαστικό. Λίγα λεπτά μετά το τέλος της εμφάνισης των Black Sabbath, τα εντυπωσιακά σκηνικά του King Diamond ήταν έτοιμα για να υποδεχτούν τον Δανό metal τιτάνα. Ο κόσμος τον αγαπάει παντού όσο και στη χώρα μας και γι' αυτό πάρα πολλοί παρέμειναν μπροστά στη δεύτερη κεντρική σκηνή, παρά τη συσσωρευμένη κούραση του τριημέρου (από μόνη της εξάλλου η τρίτη μέρα του φεστιβάλ ήταν -το λιγότερο- εξαντλητική) και αποζημιώθηκαν στο ακέραιο. Τόσο ο ίδιος ο King, όσο και η υπόλοιπη ομάδα του (οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, οι τεχνικοί που έστησαν αυτό το θέαμα, οι ηχολήπτες του, άπαντες κυριολεκτικά αξίζουν επαίνους), έδωσαν ένα πλήρες και εντυπωσιακό heavy metal show, με εξαιρετικό setlist και άψογη απόδοση. Ακόμα και οι φυσικές συνθήκες ήταν ιδανικές, ο καιρός ήταν δροσερός και ένα τεράστιο, σχεδόν γεμάτο, φεγγάρι δέσποζε πάνω από τη σκηνή.

Ως ήταν αναμενόμενο, ιδιαίτερα εντυπωσιακοί ήταν οι θρυλικοί κιθαρίστες LaRocque και Wead, οι οποίοι εναλλάσσονταν στα lead και στα solo, αποδίδοντας ΑΚΡΙΒΩΣ όπως στις στούντιο εκτελέσεις των τραγουδιών, ενώ το rhythm section ήταν στιβαρό, με ξεκάθαρη old school νοοτροπία. Ο King Diamond, σε εξαιρετική για την ηλικία του φόρμα, έσπειρε παντού ανατριχίλες με τα απόκοσμα falsetto του, ενώ διακριτικά τον συνόδευε και μια κοπέλα στα φωνητικά. Δεν εντόπισα πολλά και ενοχλητικά προηχογραφημένα μέρη.

Χωρίς ανάσα και χωρίς έλεος, ο King, μας πήρε από τα μούτρα με τα "Welcome Home" και "Sleepless Nights" ενώ δεν παρέλειψε να τιμήσει την θητεία του στους Mercyful Fate, διαλέγοντας τα "Melissa" και "Come To The Sabbath", παιγμένα back to back. Τα σκηνικά άλλαζαν συνεχώς, τροχαλίες, κούκλες και ηθοποιοί εμφανίζονταν για να συμπληρώσουν οπτικά το show, το οποίο απογειώθηκε και ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του "Abigail", του πλέον εμβληματικού, αν όχι κορυφαίου, King Diamond δίσκου.

Με αυτήν την απόλυτα επαγγελματική και αψεγάδιαστη εμφάνιση, ο King Diamond σήμανε με κανονιοβολισμούς το τέλος του Hellfest, κάνοντας υπερήφανους τους fan του και αποδεικνύοντας σε επίδοξους διαδόχους, ότι θέλουν πολλά ψωμιά ακόμα για να τον φτάσουν σε μεγαλείο και δόξα.

Setlist: Welcome Home / Sleepless Nights / Halloween / Eye of the Witch / Melissa (Mercyful Fate) / Come to the Sabbath (Mercyful Fate) / Abigail / Funeral / Arrival / A Mansion in Darkness / The Family Ghost / The 7th Day of July 1777 / Omens / The Possession / Abigail / Black Horsemen

Β.Σ.

Refused (Warzone, 00:45 - 01:45)
Με τα πόδια πιο βαριά κι από αυτά ποδοσφαιριστή στη μέση προετοιμασίας και με τον King Diamond να δίνει ένα απίστευτο show, κατάφερα να ξεκλέψω ένα 20λεπτο για τους Refused που είχαν κρατήσει πολύ κόσμο στο Warzone. Με τρομερό νεύρο και απίστευτο ήχο βάραγαν ανελέητα και με έκαναν να εύχομαι να έπαιζαν άλλη στιγμή για να μπορέσω να τους απολαύσω καλύτερα. Ο frontman ευχαρίστησε το πολυάριθμο κοινό, λέγοντας πως φοβόταν ότι μετά τους Sabbath όλοι θα είχαν χορτάσει rock μουσική, αλλά τον διέψευσαν. Φοβερή μπάντα, μακάρι να τη δούμε κι από τα μέρη μας, όσο ξαναζούν.

Χ.Κ.

Τι χάσαμε:
The Vision Bleak: Για λόγους ξεκούρασης
Insomnium & Kadavar: Λόγω Blind Guardian
Amon Amarth & Katatonia: Λόγω Rival Sons
Grand Magus & Jane’s Addiction: Λόγω Megadeth/Ghost
Enslaved: Λόγω Ghost
Paradise Lost & Puscifer: Λόγω Black Sabbath

3rd Day Awards:
Καλύτερη εμφάνιση: Rival Sons
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Dragonforce
Εγγύηση: Megadeth, Slayer
Ευχάριστη έκπληξη: King Diamond