Graveyard, 1000mods live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 29-30/11/13

29/11/13 - Gagarin 205

Το ζητούμενο κάποιες φορές είναι να βλέπεις τις μπάντες πάνω στην ακμή τους και πιστεύω πως η επίσκεψη των Σουηδών Graveyard ήρθε πάνω στην ώρα. Έχοντας στις αποσκευές τους τα καταπληκτικά "Hisingen Blues" και "Lights Out" και έχοντας γράψει αρκετά συναυλιακά χιλιόμετρα πάνω στο σανίδι αποκομίζοντας και την ανάλογη εμπειρία, κατέφτασαν στην Αθήνα για να μας κάνουν μάρτυρες μιας παθιασμένης (για τα σουηδικά δεδομένα) εμφάνισης. Όλα αυτά με σύμμαχο την δυναμική παρουσία των 1000mods ως suport group.



Με το που πάτησαν στη σκηνή οι 1000mods και ο πλέον αδαής κατάλαβε πως η μπάντα είναι πολύ δεμένη και πως πέραν των Sabbath αγαπούν πολύ και τους Kyuss. Stoner-οκαταστάσεις με μπόλικο groove και φοβερή απόδοση των τραγουδιών από τα παιδιά, με το κοινό να δείχνει πως τους γουστάρει αρκετά. "Set You Free", "Road To Burn", "Vidage" και "Navy In Alice" κάποια από τα τραγούδια που ακούσαμε στη μια ώρα που διήρκεσε η εμφάνισή τους. Αρκετά καλός ο ήχος της μπάντας και γενικότερα η όλη φάση κύλισε ρολόι. Όσοι δεν τους έχετε δει, μην τους χάσετε την επόμενη φορά.

15 λεπτά από την αποχώρηση των 1000mods είναι αρκετά για να τακτοποιηθούν οι τελευταίες λεπτομέρειες και χωρίς χρονοτριβές οι Graveyard βγαίνουν στη σκηνή ενός κατάμεστου (ίσως και περισσότερου από το επιτρεπτό) Gagarin και υπό τους ήχους του "No Good, Mr Holden" ξεκινά το «ταξίδι».



Ένα «ταξίδι» κατά τη διάρκεια του οποίου δεν έλειψαν οι αντιξοότητες και οι δυσκολίες. Στο "Seven Seven" που ακολουθεί είναι ξεκάθαρο πως η κιθάρα του Jonathan Ramm εξακολουθεί να είναι θαμμένη κάτι που έχει σαν συνέπεια να μην ευχαριστηθούμε στον μέγιστο βαθμό την φοβερή απόδοση της μπάντας. Στο "Hisingen Blues" αρχίζουν κάπως να φτιάχνουν τα πράγματα αλλά η μπότα του Axel εξακολουθεί να είναι κάργα μπασαρισμένη... σε τέτοιο βαθμό που στην χαοτική εκτέλεση "Thin Line" δύσκολα γινόταν αντιληπτή η απουσία του μπάσου για κάποια λεπτά αφού ο Rikard αντιμετώπισε κάποια προβλήματα με το καλώδιο - αν κατάλαβα καλά.



Οι ήρεμες στιγμές με τα "Hard Times Lovin'" και "Slow Motion Countdown" είναι εξόχως απολαυστικές αλλά η στιγμή που οι περισσότεροι περιμέναμε έρχεται αμέσως μετά την διακοπή και δεν είναι άλλη από το καταπληκτικό "The Siren". Ανυπέρβλητος ύμνος που αποδίδεται όπως του αξίζει, ενώ με τα "Endless Night" και "Evil Ways" οι Σουηδοί μας αποχαιρετούν, υποσχόμενοι την σύντομη επανεμφάνισή τους. Παικτικά και οι τέσσερις φάνηκε να είναι αψεγάδιαστοι και πέραν της φωνάρας του Nilsson ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Axel Sjöberg που δεν χαμπάριαζε τίποτα και κοπανούσε ανελέητα τα δέρματα του λιτού του set.



Κάνοντας τη σούμα στο τέλος, στεναχωρήθηκα για την απουσία των "Uncomfortambly Numb" και "Fool In The End", γκρίνιαξα για τον προβληματικό ανα σημεία ήχο και προβληματίστηκα για την «σαρδελοποίηση» του κόσμου στο ασφυχτικά γεμάτο, αλλά συμπαθές κατά τα άλλα venue. Όμως ακόμα και τα παραπάνω δεν ήταν δυνατόν να αμαυρώσουν την απόδοση μιας μπάντας που βρίσκεται σε ανοδική πορεία και μάλιστα φαίνεται να έχει την απαραίτητη ορμή για να συνεχίσει να βελτιώνεται και να καθιερώνεται στις συνειδήσεις ολοένα και περισσότερου κόσμου. Πάντως, η θεαματική προσέλευση του κοινού -παρά τις όποιες επιφυλάξεις μου- ήταν εξόχως ενθαρρυντική και σίγουρα θα βάλει σε (θετικές) σκέψεις τους διοργανωτές συναυλιών στη χώρα μας, μιας και απέδειξε πως υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την σκηνή.

---

30/11/13 - Block 33

Ο μύθος...

Θέλετε το ψιλόβροχο που έπεφτε όλη μέρα, θέτε την καθυστερημένη μας αναχώρηση για τον συναυλιακό χώρο, είτε την απρόσμενη κίνηση σε Εγνατίας και 26ης Οκτωβρίου, δεν μας επέτρεψαν να δούμε ολόκληρη την εμφάνιση του support συγκροτήματος και περιοριστήκαμε στο τελευταίο τους τραγούδι. Ρωτήσαμε όμως και μάθαμε πως ξεσήκωσαν για τα καλά το κοινό και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία με τον πρώτο τους δίσκο που αναμένεται να βγει σύντομα (τεράστιο facepalm).

...και η πραγματικότητα.

1000mods (21:15 - 22:15)

Όταν παίζουν οι 1000mods στην πόλη, δεν τους χάνεις όσες φορές κι αν τους έχεις ξαναδεί, πόσο μάλλον όταν τους βλέπεις για πρώτη φορά εκτός Αθήνας. Έχοντας στις πλάτες τους ένα υπέρ του δέοντος γεμάτο Gagarin λίγες μόνο ώρες πριν και ένα ταξίδι με van, δεν φάνηκαν καθόλου κουρασμένοι στα σχεδόν 400 άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο Block 33. Ξεκίνησαν με το "Set You Free" και οι πρώτες σειρές δεν χρειάστηκαν και πολύ να ξεκινήσουν τα χοροπηδητά και το πέταμα αναμμένων τσιγάρων επί σκηνής. Ακομπλεξάριστοι και με διάθεση να περάσουν καλά με το κοινό, έδωσαν αυτό που ξέρουν πολύ καλά: Groove και fuzz στο μέτρο του -δεν αντιστέκομαι να λικνίσω την πατσαβουροκορμάρα μου- με έντονο χτύπημα από τα 3/4 της μπάντας.



Ο Γιάννης στην κιθάρα μεταλλάσσεται ολοταχώς σε Mastodonικό βράχο, ο Λάμπρος σε υβρίδιο Ward & Animal, ο Dani σε όσο πιο χαμηλά πάει παίζοντας μόνο με ταστιέρα και στην άλλη γωνία η ήρεμη δύναμη του Γιώργου. Το "Vidage" το ξεκωλιάσανε και σήμανε την πρώτη στιγμή ενός ήπιου παροξυσμού μέχρι την επόμενη που ήταν φυσικά το "El Rollito", ενώ λίγο πριν μας παρουσίασαν ένα πρώτο δείγμα ("Big Beautiful Women")από τον επερχόμενο δίσκο τους. Γαμώ, από μια μπάντα που δείχνει πως κολλάει γάντι με την party ατμόσφαιρα του κοινού της Θεσσαλονίκης σε αντίθεση με αυτό της Αθήνας.

Highlights: Το σάλιωμα της ταστιέρας του μπάσου. Μεγάλη εικόνα, με ακόμα μεγαλύτερες παραπομπές.

Τι ακούσαμε: "Set You Free", "7 Flies", "Road To Burn", "Navy In Alice", "Vidage", "Big Beautiful Women", "Track Me", "Super Van Vacation", "El Rollito", αλλά όχι και το "Boor".

Τι μάθαμε: Φλεβάρη με Μάρτη, η μπάντα μπαίνει στο studio για την ηχογράφηση των ιδεών που θα αποτελέσουν τον διάδοχο του "Super Van Vacation".

Graveyard (22:40 - 24:00)

Με τον κόσμο να κυμαίνεται πλέον στα 500-600 άτομα και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, οι Σουηδοί ανέβηκαν στην σκηνή και χωρίς πολλά-πολλά ξεκίνησαν με το "Blue Soul" από τον πρώτο τους δίσκο. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικά δευτερόλεπτα να μας φανερωθεί το πόσο δεμένη και δουλεμένη μπάντα είναι, αλλά και πως τα προβλήματα στον ήχο ήταν εκεί. Οι Graveyard είναι από τα λίγα συγκροτήματα που ο frontman αρκείται στα μουσικά του καθήκοντα, αφήνοντας άπλετο χώρο στον drummer να ξεσηκώνει και να διασκεδάζει τον κόσμο. Όπως ακριβώς και στους 1000mods, τα 3/4 τους όργωσαν την σκηνή χωρίς πολλές μετακινήσεις, με τους Nilsson, Edlund και Sjoberg να βαράνε όργανα και πόδια, δείχνοντας πως η σκανδιναβική ψυχρότητα δεν συνάδει με το μουσικό τους πάθος. Στο επόμενο "No Good, Mr Holden" ακούστηκαν και οι πρώτες ιαχές αναγνώρισης εκ μέρους του κοινού, με την εμφάνιση των τεχνικών να γίνεται ολοένα και συχνότερη. Ως αποτέλεσμα αυτού, ένας νέος Marshall ενισχυτής έκανε την εμφάνισή του περί τις 23:15, λύνοντας αρκετά από τα προβλήματα που είχε ο Nilsson.



Στο "Hisingen Blues", έλαβε χώρα η πρώτη και αναμενόμενη αποθέωση/συμμετοχή του κόσμου και ήταν πλέον δεδομένο πως δεν υπήρχε επιστροφή, παρόλη την δεκάλεπτη καθυστέρηση / jamming των υπολοίπων μέχρι την αποκατάσταση των ηχητικών προβλημάτων. Το δικό τους live ξεκώλιασμα ακούει στον τίτλο "Thin Line", το ξέραμε, το έχουμε δει στο διαδίκτυο, δεν έχει όμως καμία σχέση με το να το βιώνεις μπροστά σου, δίπλα σου. Είναι από τις φορές εκείνες που λες πως παίζουν χωρίς να υπάρχει αύριο και τους αξίζει στο τέλος ένα standing ovation. Στο "Goliath" συνεχίστηκε η κορύφωση, η οποία έφτασε φυσιολογικά στο τέλος της με το encore και δη, τα "The Siren", "Endless Night" και "Evil Ways", με το τελευταίο να ήταν και η μεγαλύτερη προσμονή της βραδιάς για πολλούς από εμάς.



Προφανώς και δεν ήταν τέλεια η πρώτη εμφάνιση των Graveyard στην Θεσσαλονίκη (ήχος, διάρκεια συναυλίας), τίποτα από αυτά όμως δεν μετρίασε τις εξαιρετικές εντυπώσεις στο τέλος αυτής. Τα δάχτυλα-μυδράλιο στο μπάσο του Edlund, το a la Bonham κοπάνημα του Sjoberg στα τύμπανα, ακόμα και ο εντοπισμός του μέχρι πρότινος απόντα Ramm στο solo του "Goliath" είναι ήχοι και εικόνες που θα μείνουν. Θα σταθώ περισσότερο στην διάρκεια και στον τραγουδιστή, καθότι πραγματικά θαυμάζεις τον τρόπο που διαχειρίζεται την διπλή του μουσική φύση και σε κάνει να αναρωτιέσαι πως καταφέρνει να βγάζει συνεχόμενα live με την όποια καταστροφή προκαλεί στις φωνητικές του χορδές. Εξ' ου και η μικρή διάρκεια; Μπορεί...



Highlights: Οι ιαχές «Νε-κροταφείο, Nε-κροταφείο», η punk εκτέλεση του "Granny & Davis" και το mosh pit στο "Endless Night".

Τι μάθαμε: Κάποια στιγμή στο μέλλον θα παίξουν επιτέλους ζωντανά και το "Fool In The End" παρόλο το δίωρο που χρειάστηκε τότε ο Sjoberg για να ηχογραφήσει τα τύμπανα, σε αντίθεση με κάποια από τις συνθέσεις των Norrsken, που δεν είναι καν προς συζήτηση.