God Is An Astronaut, Verbal Delirium @ Gagarin 205, 08/11/14

Είναι αυτή η ιδιαιτερότητα που έχουν οι live εμφανίσεις, η οποία εν τέλει παίζει τον ρόλο της στις διαδραστικές μουσικές μας σχέσεις με τα συγκροτήματα... Πάρτε για παράδειγμα τους God Is An Astronaut. Οφείλω να ομολογήσω ότι πέρα από το δεύτερο άλμπουμ τους, το πανέμορφο "All Is Violent, All Is Bright", οι υπόλοιπες δουλειές τους, κατ' εμέ, κινούνται λίγο ως πολύ μεταξύ καλού και τυπικού post-rock δίσκου. Σίγουρα πάνω από τον μέσο όρο, όχι όμως στην αφρόκρεμα όπου στέκεται το "All Is Violent, All Is Bright", την οποία μόνο το ντεμπούτο, "The End Of The Beginning", πλησιάζει. Ας φέρουμε για αντιπαράδειγμα τους Mogwai και τους Mono, η συνολική δισκογραφία των οποίων στέκεται αγέρωχα και με ευκολία ψηλότερα από αυτήν των God Is An Astronaut. Και οι δυο τους μας επισκέφτηκαν πρόσφατα, εντούτοις οι ισοπεδωτικοί Ιρλανδοί που είδαμε χθες στη σκηνή του Gagarin τους έκαναν άνετα με τα κρεμμυδάκια. Φταίει, λες, ο πιο κρυστάλλινος ήχος που έχω ακούσει ποτέ σε live; Μάλλον είναι κάτι παραπάνω από αυτό.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Έλληνες Verbal Delirium με αέρα headliner. Δυστυχώς, έχασα τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους, όμως από τη στιγμή που τους είδα μέχρι το τέλος, γέμισαν τη σκηνή -και ποσοτικά και ποιοτικά- και με κέρδισαν ολοκληρωτικά.



Όχι μόνο εμένα αλλά και το υπόλοιπο κοινό, το οποίο φαινόταν συνειδητοποιημένο στην πλειοψηφία του και εκτίμησε αυτό που έχουν να δώσουν οι Αθηναίοι alternative / prog rockers. Βέβαια, να πω ότι ήμουν υποψιασμένος, καθώς ο περσινός τους δίσκος, "From The Small Hours Of Weakness", ήταν πραγματικά εξαιρετικός (μου πήρε λίγο χρόνο για να τον «πιάσω», το ομολογώ) και τον προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε οπαδό της καλής μουσικής (ακούστε τον όλο εδώ με έμφαση στο "The Losing Game").

Έπειτα, ήρθε η ώρα των God Is An Astronaut να με εκπλήξουν και να μας κολλήσουν στον τοίχο. Υπάρχουν συναυλίες όπου η μπάντα βαριέται, υπάρχουν συναυλίες όπου η μπάντα κάνει απλά το καθήκον της δίχως να δίνει το κάτι παραπάνω, υπάρχουν συναυλίες όπου η μπάντα είναι φοβερή γιατί έχει δουλέψει πολύ και έχει μόνιμα πάθος, φλόγα, διάθεση... Δεν ήταν, όμως, αυτή η περίπτωση με τους God Is An Astronaut το βράδυ του Σαββάτου. Ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι απολάμβαναν την παρουσία τους πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο. Το διασκέδαζαν με την ψυχή τους και δεν χρειαζόταν καν να μας πουν ότι αυτό ήταν το καλύτερο σόου της περιοδείας τους (με τη διευκρίνιση, σαφώς, ότι αυτό δεν ήταν κάτι που λένε συνεχώς, όπως άλλοι).



Όπως προανέφερα, ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος. Όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται, προσωπικά δεν έχω ακούσει καλύτερο. Αυτό, σε συνδυασμό με την απίστευτη ζωντάνια που έβγαζαν τα μέλη στη σκηνή, προεξέχοντος του Niels Kinsella, συνεπικούρησε σε μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε για καιρό. Ο μπασίστας ήταν εξαιρετικός και ο Torsten Kinsella στην lead κιθάρα έπαιζε μετρημένα αλλά με πολλή ουσία... Μόνο ο drummer δεν έκανε το κάτι παραπάνω, αλλά δεν ήταν αυτός ο ρόλος του, έτσι κι αλλιώς.



Η κορύφωση επήλθε με το "Forever Lost", ένα άσμα που, εν αντιθέσει με τον τίτλο του, έχει από τα πιο αισιόδοξα vibe που μπορεί να συναντήσει κανείς. Οι μελωδίες του δύνανται να αποδοθούν σε λέξεις με θαυμαστή ακρίβεια από την εξής φράση: «όλα θα πάνε καλά». Καπάκι, ο καταιγισμός του "Worlds In Collision", όπου η μπάντα έπαιξε ρέστα, τίναξε την μπάνκα στον αέρα και ο Jamie Dean κατέληξε με θεαματικό άλμα στο κοινό να παίζει σεληνιασμένος μέσα στις αγκαλιές του κόσμου. Η δεύτερη κορύφωση μετά το προαναφερθέν ζευγάρι κομματιών δεν ήταν άλλη από το "Fireflies And Empty Skies", το οποίο γνώρισε την αποθέωση από το ούτως ή άλλως πολύ ζωντανό κοινό.



"Suicide By Star" μεταξύ των κομματιών του encore και είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε αποκαμωμένοι το Σαββατόβραδό μας. Απλά, πριν κλείσω το κείμενο, να κάνω ακόμα μια μνεία στον ήχο. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πρέπει να σταματήσει επιτέλους αυτό το σίχαμα που όποτε μπάντα παίζει με παραμορφωμένη κιθάρα, το κοινό πρέπει να ξέρει τα κομμάτια απ' έξω και ανακατωτά για να αναπαράγει τις μελωδίες μέσα στο κεφάλι του και να καταλαβαίνει τι παίζεται. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο εξοπλισμός, ο ηχολήπτης ή ο χώρος. Θα κάνω το wild guess και θα πω ότι οι ίδιοι οι God Is An Astronaut μερίμνησαν - και τους ευχαριστούμε γι' αυτό και όλα τα υπόλοιπα της βραδιάς.

Υ.Γ.: Ορίστε και ένα μικρό, όμορφο δείγμα της βραδιάς.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com