Goat, Kooba Tercu @ Gagarin 205, 17/10/15

Σπάω το κεφάλι μου από το Σάββατο να θυμηθώ άλλο συγκρότημα ακραιφνώς ψυχεδελικό που να έχει γεμίσει το Gagarin τόσο ασφυκτικά αλλά δεν μπορώ (αγαπητέ Roky σε εξαιρώ γιατί είσαι ειδική περίπτωση). Να 'ναι η ηλικία και η προβληματική μνήμη ή πραγματικά δεν έχει υπάρξει ανάλογη περίπτωση; Και τι είναι αυτό το διαφορετικό που έκανε τους Goat να προσελκύσουν ακροατές από, πιστεύω ακράδαντα, κάθε μα κάθε rock συνομοταξία; Το hype γεμίζει χώρους αλλά δεν δημιουργεί έκσταση. Η ποιότητα είναι δεδομένη, αλλά μήπως είναι το μόνο ποιοτικό σχήμα που πέρασε από τη χώρα μας; Όχι, τελικά είναι μάλλον αυτό το αρχέγονο ένστικτο, η ευαίσθητη χορδή που αγγίζουν σε όλους μας, αυτό που ονόμασαν και οι ίδιοι "World Music".

Είμαι σίγουρος ότι και χωρίς support να είχαν εμφανισθεί οι Goat θα μας είχαν παρασύρει από την πρώτη νότα οπότε τους Kooba Tercu τους εκτιμώ περισσότερο ως προθέρμανση παρά ως κάποιο απαραίτητο μουσικό διεγερτικό. Η έντονη παρουσία των κρουστών βοήθησε σε αυτό και γενικά στο μουσικό κομμάτι έδειξαν πολύ καλά στοιχεία όντας δεμένοι, groovy και ρυθμικά πολύμορφοι.



Η κιθάρα ήταν κάπως χαμηλά στον ήχο και είναι κρίμα γιατί έπαιζε κάποια ωραία σημεία που ενίσχυαν τους ρυθμικούς μονολόγους. Εκεί που τα πράγματα γινόντουσαν αδικαιολόγητα κουραστικά ήταν στα φωνητικά, όπου έκανε την εμφάνισή της μία μάλλον αταίριαστη στις περισσότερες των περιπτώσεων grunge-οειδής ερμηνεία χωρίς καμία μελωδία.

Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και με τα μέλη των Goat να εμφανίζονται ένα ένα ντυμένα, όπως ήταν αναμενόμενο, στις μάσκες και τις ρόμπες τους, ξεκίνησε ένα τελετουργικό που θα κρατούσε για την επόμενη σχεδόν μιάμιση ώρα αδιάκοπα, χωρίς ούτε μία επικοινωνία με το κοινό πέραν της μουσικής. Οι tribal ρυθμοί άρχισαν αμέσως με τον ντράμερ και τον έναν περκασονίστα να στρώνουν τον δρόμο για την είσοδο των δύο ιερειών φορώντας κι αυτές τις μάσκες και τα καφτάνια τους.



Το "Words" που ξεκίνησε την τελετή τους υπήρξε μία πρόγευση που έκανε κάποια κορμιά να ξεκινήσουν το λίκνισμα. Όμως ήταν από εκεί και μετά που ο δρόμος δεν είχε πια επιστροφή και ολόκληρο το Gagarin βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε μία εκστατική κατάσταση που πρέπει να ήταν καλά μελετημένη ώστε κάθε τραγούδι να είναι ένα προσεκτικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σχεδόν όλα τα τραγούδια ακούγονταν καλύτερα (αν όχι απλώς πιο ψυχεδελικά εκτεταμένα) από ότι στο στούντιο και, αν αυτό δεν είναι καθαρά μουσικό, είναι σίγουρα ενστικτώδες, λες και ξαφνικά αποκτούσαν το νόημά τους να ακούγονται σε ένα μαγεμένο κοινό.



Γενικώς οι Έλληνες δεν χορεύουμε, αλλά στη συγκεκριμένη βραδιά το περισσότερο Gagarin λικνιζόταν στους ρυθμούς των Goat και αυτοί που δεν ξεκουνήθηκαν εκείνη τη βραδιά, μάλλον δεν θα το κάνουν ποτέ στη ζωή τους. Αν όμως εμείς απλώς κουνήσαμε τα σώματά μας όσο η πυκνότητα των θεατών μας επέτρεπε, τότε η μόνη περιγραφή για αυτό που συνέβαινε επί σκηνής είναι «ξεβίδωμα», με τις δύο τραγουδίστριες να νιώθουν θα έλεγες κάθε δόνηση της μουσικής να περνάει από το σώμα τους.



Το μόνο μουσικό ανάλογο της παράστασης που έδιναν επί σκηνής ήταν όταν ο Arthur Brown έδινε το δικό του ψυχεδελικό σόου, τις εμφανίσεις του οποίου δεν θα μου έκανε εντύπωση αν είχαν μελετήσει αρκετά. Από το κυρίως πιάτο δεν θα ήταν δυνατόν να μην ξεχωρίσει το "Let It Bleed" έστω και εν τη απουσία του σαξόφωνου. Η ευχάριστη έκπληξη όμως ήρθε με το τριπλό encore που ήταν πιθανότατα απρογραμμάτιστο, τουλάχιστον αν κρίνουμε από τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις τους και τα με στυλό διορθωμένα τελευταία τραγούδια στο έντυπο setlist τους.



Η φράση «εκτός τόπου και χρόνου» αποκτά νέα έννοια στην περίπτωση των Goat που έχουν βρει έναν κατά σύμβαση μεταφυσικό τρόπο να αφαιρούν το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και να σου προσφέρουν ηδονικές στιγμές σε μία νύχτα τόσο μυστηριακή σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com