Foo Fighters @ Ηρώδειο, 10/07/17

Ξεκίνησε ως φήμη/αστείο και κατέληξε να γίνει πραγματικότητα. Υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια της χθεσινής βραδιάς που αναρωτιόμουν αν αυτό που βλέπουμε είναι πραγματικότητα ή όχι. Ευτυχώς, οι Foo Fighters ήταν όντως στη σκηνή του Ηρωδείου...

Ας ξεκινήσουμε από κάποια βασικά και να αναγνωρίσουμε ότι από τύχη είδαμε αυτό το σπουδαίο και πολύ μεγάλο εμπορικό συγκρότημα στη χώρα μας. Δεν ήρθαν ούτε επειδή η ζήτηση ήταν πολύ μεγάλη, ούτε επειδή κάποιος διοργανωτής έκρινε σκόπιμο να πάρει το ρίσκο να φέρει ένα τόσο υψηλά αμειβόμενο συγκρότημα στη χώρα μας. Τους είδαμε μόνο και μόνο γιατί μια σειρά από πράγματα έτυχαν...

Αρχικά, η εκπομπή Landmarks Live In Concert (του PBS) αποφάσισε να κάνει ένα επεισόδιο στην Αθήνα. Εν συντομία, η εκπομπή πηγαίνει σε ιστορικά μέρη ανά τον κόσμο και συνδυάζει την παρουσίαση κάθε μέρους με μια συναυλία. Επέλεξε την Alicia Keys στη Νέα Υόρκη, τον Andrea Bocceli στη Φλωρεντία και για καλή μας τύχη επέλεξε τους Foo Fighters για την Ελλάδα. Επίσης, για καλή μας τύχη όλοι οι αρμόδιοι φορείς (υπουργείο τουρισμού, αρχαιολογία, δήμος Αθηναίων κλπ) τελικά ενέδωσαν και παραχώρησαν το Ηρώδειο σε μια rock μπάντα.

Οι περισσότεροι γνωρίζετε τον πανικό που επικράτησε πριν μια εβδομάδα όταν περιορισμένος αριθμός εισιτηρίων κυκλοφόρησε για το κοινό και εξαντλήθηκε εντός δυο ωρών. Τελικά, όπως αναμενόταν, το Ηρώδειο γέμισε ασφυκτικά από 5.000 κόσμου κάποιοι εκ των οποίων έδρασαν γρήγορα και κάποιοι επειδή ήταν... τυχεροί.

Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, ήταν όντως μια πανέμορφη καλοκαιρινή βραδιά στην Ακρόπολη της Αθήνας, κι όσο κι αν σε εμάς ακούγεται συνηθισμένο, υποθέτω πως για μια αμερικάνικη rock μπάντα θα ήταν κάτι ξεχωριστό. Ακόμα κι αν μιλάμε για μια μπάντα που είναι συνηθισμένη εδώ και χρόνια να παίζει μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου και κάνει επαναλαμβανόμενα sold out ένα χώρο σαν το Wembley Stadium με 70.000 κόσμο.

Ναι, και τα venue έχουν την ειδική βαρύτητά τους και το Ηρώδειο έχει και ειδικό βάρος και σπάνια ομορφιά...

Με τις τεράστιες ουρές να σχηματίζονται από νωρίς έξω από τον χώρο τελικά γύρω στις 21:00, ο Chad Smith, παρουσιαστής της εκπομπής και ντράμερ των Red Hot Chili Peppers βγαίνει επί σκηνής για να προλογίσει σύντομα την εμφάνιση του συγκροτήματος. Αμέσως μετά ο Dave Grohl παρέα με τη γαλάζια κιθάρα του κάνει την εμφάνισή του μέσα σε αποθέωση και παίζοντας τα αρχικά ακόρντα του "Times Like These" μιλάει για λίγη ώρα στο κοινό, λέγοντας τα τυπικά για το πόσο ξεχωριστή είναι αυτή η βραδιά. Μόνο που ο Dave ακόμα και στα διαδικαστικά είναι ξεχωριστός...

Η συναυλία ξεκινάει, λοιπόν, με τον Dave να ερμηνεύει το απόλυτα ταιριαστό "Times Like These", με την υπόλοιπη μπάντα να εμφανίζεται κάπου στη μέση του τραγουδιού. Στα καπάκια ήρθαν τα "All My Life", "Learn To Fly" και "The Pretender" και κάπου εκεί και επισήμως η βραδιά είχε πάρει «φωτιά». Ο ήχος δεν ήταν και ο δυνατότερος (λογικό λόγω χώρου), αλλά δεν ήταν χαμηλός και ήταν πολύ καθαρός, ενώ ο Grohl μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου αλλά τη φωνή του την ακούμε πεντακάθαρα σε αντίθεση με «πολύ καλύτερους» τραγουδιστές που πάντα τους ψάχνουμε και πάντα κάτι φταίει.

Με το "The Pretender" ήρθε και το πρώτο τζαμάρισμα από την μπάντα, αφού αν δεν κάνω λάθος, εκεί ο Grohl παρουσίασε τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, οι οποίοι ανταπέδιδαν με ένα μικρό τζαμάρισμα. Ο Chris Shieflett έπαιξε λίγο από το "Wanted Dead Or Alive", ο Nate Mendel τους έβαλε να παίξουν λίγο το "Another One Bites The Dust", ο Pat Smear (που γνώρισε αποθέωση) έβαλε την punk πινελιά του με το "Blietzkrieg Bop", ενώ ο Rami Jaffee πήγε να αναπαραστήσει τον Yianni μετά από προτροπή του Grohl, ο οποίος δεν ξεχνούσε να σχολιάσει τις επιλογές ενδιάμεσα. Ήδη οι Foo έδιναν τα διαπιστευτήριά τους ότι είναι μια μπάντα χωρίς κόμπλεξ, που ξέρει να δίνει ένα πραγματικά και μεγάλα rock 'n' roll show.

Η συνέχεια βρήκε τον Taylor Hawkins να αναλαμβάνει τα φωνητικά παράλληλα με τα ντραμς για το πανέμορφο "Cold Day In The Sun" από το δεύτερο CD του "In Your Honor", ενώ στη συνέχεια η μπάντα παρουσίασε ένα καινούργιο κομμάτι από το επερχόμενο "Concrete And Gold", το "La Dee Da".

Συνολικά, παρουσίασαν πέντε νέα τραγούδια (κανονικά ήταν κι ένα έκτο στο set) εκ των οποίων το "La Dee Da" ήταν το πιο περίεργο και δύσκολο να βγει συμπέρασμα, το "Run" το ξέρουμε και ήταν απίστευτο, ενώ τα "Dirty Water", "Arrows" (που παίχτηκε για πρώτη φορά παγκοσμίως) και "Sunday Rain" μας προμηνύουν πολύ μεγάλο δίσκο. Παρόλο που είναι δύσκολο να ακούς ζωντανά τραγούδια για πρώτη φορά και τα τρία με κέρδισαν με τη μια.

Τα "Walk" και "These Days" ήρθαν να μας θυμίσουν πως το "Wasting Light" δεν είναι μόνο ο καλύτερος δίσκος των Foo Fighters, αλλά κι ένα από τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ (το γράφω με κεφαλαία μην ξεφύγει από κάποιους) rock άλμπουμ της τρέχουσας δεκαετίας/χιλιετίας. Ειδικά το δεύτερο, με τον φωτισμό να χαμηλώνει ήταν καθηλωτικό.

Βουτιά στο παρελθόν με το "My Hero" να αποδίδεται άψογα και να οδηγεί σε μεγάλο sing along (παραδόξως) και σε ένα ακόμα ωραίο τζαμάρισμα. Κάπου εκεί ο Grohl αστειεύτηκε ότι θα ήθελε να είναι ο μουσικός που παίζει μόνος του στο σαλόνι κάποιους ξενοδοχείου και είπε πως έχει την καλύτερη δουλειά στον κόσμο, δίνοντας μια συμβουλή στους γονείς που βρίσκονταν στο κοινό: «Να αγοράσετε ένα μουσικό όργανο στο παιδί σας».

Κάπου εκεί κάλεσε στη σκηνή την μικρή του κορούλα, την Harper, που καθόταν κάπου στα πλάγια και είπε πως είναι ήδη μουσικός, καλώντας την να πάρει θέση πίσω από το drum kit παρέα με τον Hawkins. Η μικρούλα ξεκίνησε να παίζει το "We Will Rock You", με τον Hawkins να το τραγουδά εν τέλει ολόκληρο. Προφανώς και δεν είχε κάποια μουσική αξία, αλλά είχε την ομορφιά του σαν κίνηση από τον πάντα cool κύριο Grohl. Είπαμε κανένα κόμπλεξ...

Άλλη μια ακόμα πιο βαθιά βουτιά στο παρελθόν με το πρώτο τραγούδι που έγραψε και έπαιξε ποτέ αυτή η «μπάντα» (κατ’ ευφημισμό καθώς τότε ήταν μόνο ο Dave) με το "This Is A Call" για να επιστρέψουμε πάλι στα έπη του "Wasting Light" με το φοβερό "Arlandria" και το τραγούδι που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Rush αν έπαιζαν alternative rock, το "Rope", το οποίο συνοδεύτηκε με ακόμα ένα πιο εκτεταμένο τζαμάρισμα στο τέλος του.

Μετά το ολοκαίνουργιο "Arrows" ήρθε το πάντα δυναμικό "Monkey Wrench" να ξεσηκώσει και πάλι τον κόσμο, ενώ το επίσης νέο "Sunday Rain" με τον Hawkins στα φωνητικά είχε έναν laid back και southern χαρακτήρα, για να μας οδηγήσει σε μια στιγμή που πολλοί περίμεναν (και κάποιοι επέμεναν συνεχώς να φωνάζουν). "Best Of You" κυρίες και κύριοι και δεν ξέρω πόσα καλύτερα sing along υπάρχουν στη rock μουσική από μπάντες της γενιάς των Foo Fighters.

Κι ενώ περιμέναμε το φινάλε ο Grohl ενημερώθηκε ότι έχουν χρόνο για ένα τραγούδι ακόμα, με την μπάντα να επιλέγει το πιο πρόσφατο single της, το "Run" το οποίο αποδόθηκε άψογα και όλως περιέργως είχε και τρομερή ανταπόκριση από το κοινό. Αυτό για όσους «φοβούνται» να το βάλουν στις ραδιοφωνικές τους playlist.

Όπως μας είπε ο Grohl «ποτέ δεν κάνουμε encore για να μη χάσουμε χρόνο και ποτέ δεν λέμε καληνύχτα, απλά κλείνουμε με αυτό». Το "Everlong" φυσικά και ήταν το μεγαλειώδες τελείωμα που άξιζε στη φοβερή αυτή βραδιά και σε ένα show που διήρκησε δύο ώρες και είκοσι λεπτά και είχε τα πάντα: μεγάλα τραγούδια, μια πολύ δεμένη μπάντα, ενθουσιασμό, sing along, ένα απίστευτο venue και ένα πανέμορφο καλοκαιρινό βράδυ.

Είχε κι έναν μεγάλο πρωταγωνιστή: τον Dave Grohl. Ο άνθρωπος ζει και αναπνέει για τη μουσική του, είναι σπουδαίος performer και καθηλωτικός ως frontman, όχι γιατί κάνει κάτι εξωπραγματικό, αλλά γιατί είναι τόσο αυθεντικά rock τύπος και τόσο οξυδερκής που θα κάνει σε κάθε συναυλία τον κόσμο να κρεμιέται από πάνω του, να γελάσει, να πορωθεί, να περάσει καλά... Ειδικά μετά τον χαμό του Chris Cornell προσωπικά νιώθω την ανάγκη να εκφράζω ακόμα περισσότερο τον σεβασμό μου στα μουσικά μου είδωλα και να απολαμβάνω κάθε στιγμή που μπορώ να τους δω επί σκηνής και να ακούσω τις μουσικές τους.

Μην περιμένετε γκρίνιες. Σέβομαι όσους δεν τους αρέσουν οι Foo Fighters και δεν θα προσπαθήσω να τους αλλάξω γνώμη για τίποτα. Ούτε με ενδιαφέρει να τους πω τι έχασαν. Κρίμα μόνο για τους «περαστικούς» που ήρθαν, δεν ένιωσαν και απήλθαν, όχι γιατί κακώς ήρθαν, αλλά διότι πιθανότατα στέρησαν από κάποιο παιδί που ήθελε πολύ τη δυνατότητα να δει αυτήν τη συναυλία, καταλαμβάνοντας τις καλύτερες θέσεις στις κερκίδες, χωρίς κόστος.

Ήταν μια βραδιά μαγική για τους φίλους του συγκροτήματος και κάτι μου λέει πως έκαναν και κάποιους επιφυλακτικούς να τους παραδεχτούν ως πραγματικά μεγάλη μπάντα. Ο Dave υποσχέθηκε ότι δεν θα κάνουν άλλα 22 χρόνια να έρθουν, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα βρεθούν αρκετοί (όπως 20.000 στην Ισλανδία των 330.000 κατοίκων).

Είτε έρθουν ξανά, είτε όχι θα έχουμε να θυμόμαστε αυτή τους την εμφάνιση στο Ηρώδειο. Δεν ήταν απλά η συναυλία της χρονιάς, αλλά μια rock συναυλία ορόσημο για τα εγχώρια δεδομένα και μια από τις ωραιότερες συναυλιακές βραδιές που έχουμε ζήσει πολλοί από εμάς.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com