Fates Warning, Need @ Gagarin 205, 12/02/17

Ιδανική βραδιά για τους απανταχού proggers εκείνη της Κυριακής που μας πέρασε, μιας και οι Fates Warning, οι Αμερικάνοι ημίθεοι του προοδευτικού metal, επισκέφτηκαν τη χώρα μας για ακόμη μια φορά. Μαζί τους, οι δικοί μας Need, μια από τις πιο ραγδαία εξελισσόμενες και εντυπωσιακές μπάντες του παγκόσμιου progressive metal στερεώματος, δημιουργούσαν μια συναυλιακή πρόταση που εγγυόταν την υψηλή ποιότητα των όσων θα παρακολουθούσαμε, τόσο σε εκτελεστικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο.

Ακριβείς στην, βάσει προγράμματος, ώρα εμφάνισης τους, οι Αθηναίοι Need ανέβηκαν στη σκηνή φουριόζοι, με το "Rememory" του αριστουργηματικού νέου τους δίσκου να αποτελεί ιδανική επιλογή για την έναρξη του set τους. Έτσι, μπορεί ο ήχος τους να είχε αρκετές ατέλειες τα πρώτα λεπτά, ωστόσο η συσσωρευμένη ενέργεια και η άψογη τεχνική τους κατάρτιση δεν μπορούσαν να κρυφτούν.

Το "Alltribe" που ακολούθησε, απέδειξε πόσο μεγάλη σύνθεση είναι και σε συναυλιακές συνθήκες, με την καλώς εννοούμενη τρέλα του κιθαρίστα Γιώργου Τζαβάρα να κλέβει τις εντυπώσεις και την άψογη ερμηνεία του Γιάννη Βογιατζή να κερδίζει και τους πιο απαιτητικούς. Η επιστροφή στο παρελθόν και το "Mother Madness" αποτέλεσε την πιο σκληρή στιγμή της εμφάνισής τους, κάνοντας αρκετούς σβέρκους να κουνηθούν, ενώ στο "Tilikum" η αιθέρια ερμηνεία της Μίνας Γιαννοπούλου τράβηξε τα βλέμματα του κοινού με τις ευλογίες της μπάντας.

Βεβαίως, το επιστέγασμα της εμφάνισης τους, το καταληκτικό ομώνυμο έπος από το "Orvam: A Song For Home" ήταν κι εκείνο που αποδεικνύει, τόσο από την εν γένει ύπαρξη του και την τρομερή εκτέλεση που μας παρουσίασαν οι Έλληνες proggers, όσο και από την επιλογή του σε μια support εμφάνιση περιορισμένου χρόνου, πως οι Need αποτελούν ένα τεράστιο κεφάλαιο για την ελληνική σκηνή. Δικαίως, λοιπόν, το χειροκρότημα που ακούστηκε με το τέλος του set τους ήταν θερμότατο, με το κοινό να επιβραβεύει τα όσα μας παρουσίασε το αθηναϊκό συγκρότημα, τα οποία και έθεσαν ψηλά τον πήχη για τη συνέχεια της βραδιάς.

Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε αρκετή ώρα μέχρι την επανέναρξη των επί σκηνής παρουσιαζόμενων, ωστόσο η επανεμφάνιση των αγαπημένων Fates Warning στα αθηναϊκά σανίδια μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Άλλωστε, μιλάμε για μια λατρεμένη μπάντα για το ελληνικό κοινό, η οποία, ακόμη και στη μέτρια βραδιά της, αποδίδει πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο.

Έτσι, οι πρώτες νότες του "From The Rooftops" μας ξεσήκωσαν για τα καλά, με τον Jim Matheos και την παρέα του να στέκονται επιβλητικοί και καλοκουρδισμένοι μπροστά στα μάτια μας. Με τον Ray Alder να αποδεικνύει περίτρανα πως περνά μια περίοδο δεύτερης νιότης, ερμηνεύοντας άψογα το απαιτητικότατο "Life In Still Water" που ακολούθησε, έσβησαν και τα όποια σύννεφα μπορεί να υπήρχαν στο μυαλό των πιο μετριοπαθών σε προσδοκίες, ενώ ο Mike Abdow, που καλύπτει εδώ και μερικά χρόνια τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα στις ζωντανές τους εμφανίσεις, έκανε όσα έπρεπε με τρόπο πειστικό και περιεκτικό.

Το να μιλήσουμε για κορυφές σε εμφάνιση των Αμερικάνων μοιάζει ανούσιο, μιας και θα έπρεπε να αναφέρουμε κάθε μια στιγμή τους ξεχωριστά, ωστόσο τα "Seven Stars" και "A Handful Of Doubt" σίγουρα γνώρισαν ιδιαίτερα θερμή υποδοχή, ενώ και το "Firefly" στάθηκε μια χαρά ως ο σημαντικότερος εκ των δύο εκπροσώπων του "Darkness In A Different Light" (ο έτερος το "One Thousand Fires") στο set τους.

Ευτυχώς, η έντονη, εντυπωσιακή απόδοση του σπουδαίου "The Light And Shade Of Things" ζέστανε ακόμη περισσότερο το απαιτητικό κοινό, το οποίο από εκείνο το σημείο κι έπειτα φάνηκε να παίρνει τα ηνία της βραδιάς, με το ένατο κι εντέκατο μέρος του "A Pleasant Shade Of Gray" να εντείνουν τον προοδευτικό λυρισμό που επικρατούσε, μέσω των συναισθηματικά φορτισμένων ερμηνειών του Alder και της κτηνώδους απόδοσης του Bobby Jarzombek.

Ο κορυφαίος ερμηνευτής μας παρέδωσε μια υποδειγματική ερμηνεία και στο "Acquiescence" τμήμα του "The Ivory Gate Of Dreams" από το "No Exit", αποδίδοντας το όσο καλύτερα γινόταν, δεδομένων και των τόσων χρόνων που έχουν περάσει από την πρώτη του εκτέλεση. Με το βασικό μέρος του set να κλείνει υπό τους ήχους των "The Eleventh Hour" και "Point Of View", εν μέσω ασταμάτητου sing along κι επευφημιών από το, συνεπαρμένο απ’ όσα βίωνε, κοινό, η μπάντα άφησε τη σκηνή, δίχως να πιστεύει κανείς πως δεν θα επιστρέψει και πάλι σε αυτήν.

Έτσι, ελάχιστες στιγμές μετά, το "Through Different Eyes" επανέφερε την τάξη, συνεχίζοντας για λίγο ακόμη την υπέροχη βραδιά και το τέλος με το πανέμορφο "Monument" έφτασε αβίαστα όσο κι αναπάντεχα, αφήνοντας μας πλήρως ικανοποιημένους μα ταυτόχρονα διψασμένους για ακόμη περισσότερα. Ας είναι, όμως, η εμφάνιση τους κύλησε άψογα και ο κόσμος που κατέκλυσε το μαγαζί της Λιοσίων έφυγε με ένα χαμόγελο ευτυχίας, έστω και με τις παραδοχές που αφορούν το set της μπάντας, αλλά και τα αρκετά παράπονα σχετικά με τον χαοτικό ανά στιγμές ήχο να πλανώνται.

Σχετικά με το τελευταίο, γεγονός αποτελεί πως υπήρχαν αρκετά προβλήματα σε όλη τη διάρκεια της νύχτας, τα οποία εντείνονταν αναλόγως του σημείου που βρισκόταν κάποιος. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ πως το καθαρά μουσικό μέρος επισκίασε τα όποια προβλήματα, έστω κι αν θα ήταν προτιμότερος ένας πιο διαυγής, προσεγμένος ήχος συνολικά.

Άλλη μια μνημειώδης εμφάνιση, λοιπόν, για τους Fates Warning στη χώρα μας και ακόμη μια φορά που μας υπενθύμισαν επί του πρακτέου πως αποτελούν μια από τις κορυφαίες, αλλά και τόσο υποτιμημένες, μπάντες της γενιάς τους, αφήνοντας μας με την ελπίδα της σύντομης επιστροφής τους ακόμη και μέσα στο έτος να καλλιεργείται στις σκέψεις μας.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com