Ejekt 2016: Muse, Unkle, Temples, Ilia Darlin @ Πλατεία Νερού, 23/07/16

Σε περίπτωση που δεν το αντιληφθήκατε, η δεύτερη μέρα του Ejekt Festival σήμανε και το τέλος του φετινού φεστιβαλικού καλοκαιριού στην πρωτεύουσα - όσο και αν μισούμε να είμαστε οι κλασικοί, αντιπαθητικοί τύποι του πρόωρου «καλού χειμώνα». Μετά τις συζητήσεις επί συζητήσεων για τα ονόματα που έρχονται και (κυρίως) δεν έρχονται, οι οποίες έλαβαν χώρα σε αυτήν τη σελίδα, στρεφόμαστε πια στην αναμονή των μεγάλων κυκλοφοριών που βγαίνουν στα ράφια κατά παράδοση τον Σεπτέμβριο και έπειτα στην κλασική αντίστροφη μέτρηση...

Η κλιμάκωση της πορείας των φετινών φεστιβάλ έφτασε με ομαλό τρόπο στην κορύφωσή της, καθώς ήταν κάτι παραπάνω από σαφές ότι η μία μεγάλη συναυλία της χρονιάς εν Ελλάδι δεν θα ήταν άλλη από αυτή των Muse. Χρειάζεται να αιτιολογήσουμε το προφανές; Ήταν talk of the town για μήνες, έφτασε στα αυτιά μέχρι και των πλέον ανυποψίαστων περί μουσικών εξελίξεων και, εκ των υστέρων, μια ασφυκτικά γεμάτη Πλατεία Νερού είναι αδιάψευστο πειστήριο για τον κάθε πολέμιο της μπάντας - όχι ότι υπάρχουν και πολλοί, καθώς λόγω του βάρους που διαθέτουν στις κιθάρες δεν θα κεντρίσουν δρακόντεια μίση από τους λάτρεις των πιο σκληρών rock εκφάνσεων. Θα έλεγε κανείς πως από τα πολλά χρέη με τα οποία θα γεννηθούν τα παιδιά μας, δεν θα τους αφήσουμε και αυτό του 2007...

Πέρα, βέβαια, από το θέμα προσέλευσης και ανταπόκρισης του ελληνικού κοινού, ήταν μεγάλη συναυλία επειδή ένα σαφώς μεγάλο συγκρότημα επισκέπτεται τη χώρα μας. Ένα συγκρότημα από τα πιο δημοφιλή στον rock χώρο, με στάτους αρκετό για headlining εμφάνιση σε οποιοδήποτε μεγάλο φεστιβάλ της υδρογείου και φανατικό κοινό που θα τους ακολουθήσει οπουδήποτε. Μπορεί να μην είναι η μεγαλύτερη rock μπάντα του πλανήτη (sic) όπως ευαγγελιζόταν το δελτίο τύπου, αλλά στη δική μου επισκόπηση οι Muse είναι το τελευταίο πολύ μεγάλο rock συγκρότημα που έκανε την εμφάνισή του στα μουσικά δρώμενα -και μιλάω αυστηρά με κριτήρια εμπορικού μεγέθους, φανατικού ακροατηρίου και γενικότερης αύρας. Το ότι έχει δίσκους-δεκάρια στη δισκογραφία του είναι απλά ένα συν.

Κατηφορίζοντας το απογευματάκι στην Πλατεία Νερού μέσα στον αφόρητο καύσωνα, θα παρατηρούσε κανείς πως δεν ήταν λίγες οι συζητήσεις σε ξένες γλώσσες που άκουγες τριγύρω σου, από τουρίστες που είτε είχαν κανονίσει διακοπές σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη και τους έκατσε καλά αυτό το live, είτε από άτομα που είχαν κανονίσει τις διακοπές τους εδώ επί τούτου -ναι, οι Muse έχουν αυτή τη δυναμική. Εμείς τους προσφέραμε για ορεκτικό το μόνο ελληνικό πιάτο της βραδιάς, την Ilia Darlin.

Η Ilia, με τις mainstream ηλεκτρονικές της μουσικές, οι οποίες παρουσίαζαν μικρό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, αποφάσισε να δώσει το βάρος στην αναπάντεχα καλή της φωνή και στη σκηνική παρουσία, φορώντας ένα άκρως αποκαλυπτικό κορμάκι και κάνοντας κάποια κάπως άχαρα χορευτικά με τη βοήθεια του χορευτή της. Το σαντούρι που πλαισίωνε την μπάντα ήταν μια εύστοχη προσθήκη.

Η αλήθεια είναι πως αυτό που κάνει η Ilia Darlin το κάνει καλά, ακροβατώντας στα όρια μεταξύ Lady Gaga-Lana Del Rey-... Κατερίνας Στικούδη. Ωστόσο, ήταν εμφανές πως το αποτέλεσμα που βγήκε επί σκηνής από την προσπάθεια της νεαρής καλλιτέχνιδας, η οποία έχει στο βιογραφικό της γυμνή απαγγελία Παντελή Παντελίδη για να περάσει μήνυμα κατά του φασισμού, καθώς και άβολο guest στην εκπομπή του Πέτρου Κωστόπουλου, θα ταίριαζε πολύ περισσότερο σε ένα X-Factor παρά σε ένα rock festival. Συμπαθητική, αλλά μάλλον παράταιρη εμφάνιση.

Μ.Π.

Δυστυχώς, ελάχιστοι παρευρισκόμενοι είχαν μπει στον κόπο, πριν την άφιξή τους στην Πλατεία Νερού, να εξερευνήσουν τους Βρετανούς Temples που ακολουθούσαν. Το ντεμπούτο τους το 2014 ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες '60s psychedelic rock αναβιώσεις μέσα στον γενικότερο χαμό που επικρατεί σε αυτό το δημοφιλές ρεύμα, δίσκος που μέχρι και σήμερα δεν έχει χάσει τίποτα από την ομορφιά του.

Ωστόσο, επί σκηνής, όλα τα κομμάτια έχασαν αρκετή από τη δυναμική τους εξαιτίας του μέτριου ήχου. Όχι μόνο ήταν σε χαμηλή ένταση, αλλά και μετά δυσκολίας διέκρινες το κάθε όργανο με ευκρίνεια. Ως εκ τούτου, οι μελωδίες τους, που αποτελούν το μεγάλο τους ατού, δεν έφταναν στον αποδέκτη σε τέτοια μορφή ώστε να τον κατακτήσουν.

Η ίδια η μπάντα ήταν άκρως επαγγελματική, παρουσιάζοντας ένα σύνολο που έμοιαζε τόσο μασίφ ώστε κανένα από τα τέσσερα μέλη δεν ξεχώριζε· όλοι μέλη μιας καλοκουρδισμένης μηχανής. Χωρίς πολλά-πολλά και με εσκεμμένα απλή σκηνική παρουσία, ήταν προσανατολισμένοι στο να μας παίξουν απλά τα κομμάτια τους, δείχνοντας έτσι πόση εμπιστοσύνη έχουν στο υλικό τους. Και καλά κάνουν, εδώ που τα λέμε, αφού οι συνθέσεις τους, άλλοτε ταξιδιάρικές, άλλοτε ονειρικές, άλλοτε χορευτικές, άλλοτε μελαγχολικές, αρκούν από μόνες τους να προκαλέσουν τα δέοντα συναισθήματα.

Έχοντας ένα τόσο ελπιδοφόρο ντεμπούτο, καθώς και καταγωγή από το Νησί που πάντα δίνει παραπάνω ώθηση, υπάρχει η πιθανότητα κάποτε να γιγαντωθούν και όταν τους ζητάνε να λέμε «ήξερες ότι έχουν ξαναέρθει, το μακρινό το 2016;». Ok, τραβηγμένο αλλά εφικτό. Προς το παρόν, πάντως, δείχνουν ότι έχουν πολλά ψωμιά να φάνε, συναυλιακά τουλάχιστον, για να μεταβούν στο ψηλότερο επίπεδο. Ο δεύτερος δίσκος τους θα αποδείξει πολλά, καθώς τα νέα πραγματάκια που ακούσαμε από αυτόν μοιάζουν αρκετά ενδιαφέροντα…

Μ.Π.

Λόγω κούρασης δεν θυμάμαι πολλά από την εμφάνιση των Unkle στο Ejekt του 2010. Αυτήν τη φορά, όμως, η στιγμή ήταν κατάλληλη για να τους απολαύσουμε σε όλο τους το μεγαλείο -αν και οι ιδανικές συνθήκες θα απαιτούσαν σκοτάδι κατά την διάρκεια του σετ τους- ενώ ταυτόχρονα αποτελούσαν ιδανικό ορεκτικό για την συνέχεια.

Το εναρκτήριο "Eye For An Eye" λειτούργησε σχεδόν σαν εισαγωγή ενός, γεμάτου ενέργεια, greatest hits show. Συνεχείς εναλλαγές στα φωνητικά με την Liela Moss να κερδίζει την «μάχη των βλεμμάτων» αλλά να μην μπορεί να αντικαταστήσει τον Josh Homme στο "Restless". Αυτό, όμως, ήταν και το μοναδικό μεμπτό σημείο μιας εμφάνισης αντάξιας του ονόματός τους.

Φυσικά και θα ήταν ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τον Astbury στο "Burn My Shadow" ή τον Ian Brown στα "Be There" και "Reign" αλλά οι Βρετανοί κατάφεραν να αποδώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις συνθέσεις/συνεργασίες τους. Όταν το σούρουπο έφτασε, οι τόνοι έπεσαν, οι αναπτήρες άναψαν, λίγο πριν το "Heaven" αφιερωθεί στον Gavin Clark. Ακόμα πιο μαγευτικό το "In A State" πριν το τέλος του σετ με το "The Answer" και τον στίχο των Talking Heads "Heaven Is A Place Where Nothing Ever Happens" να διακοσμεί τις οθόνες.

Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος, οι Unkle θα έφευγαν από την σκηνή του Ejekt έχοντας κερδίσει μερικές χιλιάδες νέους οπαδούς. Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι το παραπάνω θα συμβεί αλλά οι Βρετανοί κέρδισαν επάξια το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκόμενων, αφού όμως πρώτα τόνισαν για άλλη μια φορά ότι είμαστε το καλύτερο κοινό που έχουν συναντήσει.

Γ.Β.

Ένα κενό σχεδόν μίας ώρας από το τέλος των Unkle ήταν αρκούντως εκνευριστικό ως χρόνος αναμονής και αχρείαστο, ωστόσο η πλειοψηφία του κόσμου βρισκόταν σε καλό κλίμα περιμένοντας πώς και πώς το κυρίως πιάτο της βραδιάς. Ας μην αμελήσουμε το γεγονός πως σχεδόν οι μισοί που γέμισαν την Πλατεία Νερού απ’ άκρη ως άκρη ήρθαν από τα μέσα των Unkle και μετά. Η ώρα πέρασε νωχελικά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να εγκλιματιστούμε στα νέα ήθη και έθιμα, μετά τους Eagles Of Death Metal και τους ανά τον κόσμο μοναχικούς λύκους να κάνουν όλους να ψάχνουν με ειλικρινές ενδιαφέρον πού βρίσκονται οι έξοδοι κινδύνου που μας έγραφε το μόνιτορ. Σημεία των καιρών ε.

Εν τέλει, ακούστηκε, επιτέλους, η εισαγωγή από το τελευταίο άλμπουμ, "Drill Sergeant", που άμεσα δημιουργεί την επιβλητική, ψευδο-πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα την οποία συχνά πυκνά επιδιώκουν οι Muse -και ο Bellamy ειδικότερα. Ξεκίνημα με το "Psycho" και αντιλαμβανόμαστε νωρίς-νωρίς ότι το όνομα που έχουν κάτι τα τελευταία χρόνια ως κορυφαίο live act ανταποκρίνεται άμεσα στην πραγματικότητα.

Το "Psycho", όπως και ο διόσκουρός του στο τελευταίο άλμπουμ, "The Handler", είναι ωραία χιτάκια με δυνατές κιθάρες που στηρίζονται στη ραχοκοκαλιά των Muse: το ευφυές, καλπάζον rhythm section μπάσου-ντραμς το οποίο πάντα έδινε στις συνθέσεις τους την κρυφή, υπόγεια ώθηση και ξεχωρίζει στο σανίδι. Τόσο αυτά όσο και το εντυπωσιακό "The Globalist" αποτέλεσαν δυνατές στιγμές του setlist, επισφραγίζοντας το γεγονός ότι το περσινό "Drones" αποτελεί, πρακτικά, ανάκαμψη για τους Βρετανούς.

Βέβαια, για τον υπογράφοντα, οι τέσσερις πρώτες δισκάρες των Muse αφήνουν χιλιόμετρα πίσω τους τρεις τελευταίους σε όποιο εκάστοτε στοιχείο τους και αν τους συγκρίνεις. Συνεπώς, η καταιγιστική αλληλουχία θεϊκών συνθέσεων που ακολούθησε το εναρκτήριο "Psycho" είναι υπεράνω κριτικής. "Plug In Baby" με το τραγούδι να έχει εξελιχθεί ζωντανά τόσα χρόνια που παίζεται και να έχει καταλήξει με ελαφρώς παραλλαγμένο riff (όπως και το "Supermassive Black Hole" που ακούστηκε αργότερα).

Έπειτα απανωτές ανατριχίλες με το "Hysteria" και αντιλαμβανόμαστε ότι ελάχιστοι συναγωνίζονται τον Bellamy σε performance όταν τραγουδάει τομγιορκικά σε υψηλές οκτάβες και ταυτόχρονα παίζει κιθάρα, στην οποία είναι δεινός εκτελεστής. Αμέσως μετά, έπιασε και το πιάνο για πρώτη από τις δύο φορές της βραδιάς, στο "Butterflies And Hurricanes". Η σκυτάλη πήγε στο εξωγήινο "Bliss" και κάπως έτσι σχεδόν τερματίσαμε εν μέσω, όμως, ενός άκρως στατικού κοινού. Εδώ να κάνω ένα μικρό παράπονο για τον ήχο, ο οποίος, ενώ ήταν εξαιρετικός, κρατούσε σε χαμηλή ένταση τη φωνή. Είπαμε, είναι άκρως απαιτητικά κομμάτια τα παλιά και καλό είναι να καλύπτεται κανά λαθάκι, μα δεν μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως ο Bellamy είχε τέτοια ανάγκη.

Τι ήθελε, όμως, το μέχρι τότε νωχελικό κοινό για να πάρει επιτέλους τα πάνω του; Οι Muse δεν είναι δα και η μπάντα των δύο-τριών χιτακίων που έχουν προβληθεί δυσθεώρητα περισσότερο από τα υπόλοιπα... Η απάντηση θα μας ερχόταν λίγο αργότερα. Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να ζεσταίνεται με τους χορούς του "Supermassive Black Hole", το οποίο προϋπάντησε το "Madness" από το "The 2nd Law". Σύσσωμες οι χιλιάδες κόσμου τραγουδούσαν κάθε στίχο του "Madness" από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό που, όμως, δεν ξάφνιασε την τριπλέτα, καθώς φάνηκαν συνηθισμένοι σε τέτοια αντίδραση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το διπλό μουσικό όργανο που χρησιμοποίησε στο εν λόγω κομμάτι ο Wolstenholme είχε ενσωματωμένη μια διαστημική ψηφιακή κιθάρα μπολιασμένη σε μπάσο.

Το συνεχές sing-along και η πολύ δυνατή ανταπόκριση συνεχίστηκε και στο αγαπημένο "Starlight", ένα από τα καλύτερα ραδιοφωνικά χιτάκια που βρήκαν τον δρόμο τους στις κονσερβοποιημένες καθοδηγούμενες playlists των "rock" σταθμών των FM μας στα '00s. Τα γιγάντια μπαλόνια χοροπηδούσαν στο κοινό πριν κλείσει το "The Globalist" το κανονικό set με το εντυπωσιακότατο video wall -ένας τελευταίας τεχνολογίας τρισδιάστατος, κινούμενος τοίχος αποτελούμενος από δώδεκα σπαστά κομμάτια με απίστευτη εικόνα- να ακολουθά την ιστορία με φωτιές, εκρήξεις, βόμβες και ένα post-apocalyptic τοπίο στο τέλος να τραβάει όλα τα βλέμματα κατά το outro.

Τρία τραγούδια για το encore, "Uprising", "Mercy" και "Knights Of Cydonia" (με την ταιριαστή εισαγωγή από Ennio Morricone) και οι Muse, δίχως πολλά-πολλά, μας αποχαιρέτησαν μετά από μιάμιση ώρα επαγγελματικής, δίχως εκπτώσεις εμφάνισης. Μετά από μεγάλους headliners τύπου Black Keys, Kasabian κτλ που εμφανίστηκαν πρόσφατα στη χώρα μας, οι Muse απέδειξαν πως, έστω και στο ρελαντί, βρίσκονται μια κλάση ψηλότερα.

Ας κάνουμε και κάποια σχόλια πριν το κλείσιμο, μιας που μας δόθηκε η ευκαιρία ρε παιδάκι μου. Είμαι ο τελευταίος που θέλει να χρησιμοποιεί το ελιτίστικο quote του λατρεμένου professor Farnsworth, όμως, όσο και να το εξετάσω δεν θα καταλάβω ποτέ πως μέτρια τραγούδια σαν το "Dead Inside" και το "Uprising" με τα επαναστατικά τσιτάτα -που ήταν και λίγο αστείο να τραγουδιούνται τόσο out of context αν παρατηρούσες τους ανθρώπους τριγύρω σου- απόλαυσαν τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας, και αντίθετα ύμνοι σαν τα "Butterflies And Hurricanes" και "Bliss" αφέθηκαν στη μοίρα τους.

Επίσης, απ’ ό,τι έμαθα, υπήρχαν άτομα που έκαναν με το αμάξι, κυριολεκτικά, πάνω από μία ώρα για να διανύσουν απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια από το Ejekt μέχρι την παραλιακή. Φαντάσου να είναι τα ίδια άτομα που είχαν στηθεί νωρίτερα στις ουρές εκατό ατόμων από τη θάλασσα μέχρι την αντίπερα άκρη της Πλατείας Νερού για να πάρουν μάρκες για δυο μπουκαλάκια νερό... Αν θέλουν να αναπτύξουν τη φεστιβαλική κουλτούρα και να προσελκύσουν και τους πιο περιστασιακούς ακροατές, οι διοργανωτές θα πρέπει να σέβονται λίγο περισσότερο την καλοπέρασή τους. Πώς θα πεις στους ίδιους να σε ακολουθήσουν αύριο μεθαύριο που θα έρθουν οι Arcade Fire (λέμε τώρα μια ευχή να πέσει κάτω μωρέ!) και δεν θα σκεφτούν την ταλαιπωρία;

Μ.Π.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com