Editors live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 04-05/12/15

Οι Cyanna Mercury βγήκαν στη σκηνή στις 21:30 και για 35 λεπτά πρώτα πέρασαν αυτοί καλά, και οι περισσότεροι από εμάς, καλύτερα. Με υλικό από τον επερχόμενο δίσκο τους, "Archetypes", θύμιζαν γκαζωμένους (όσο δεν πάει) Doors, με ένα μοντέρνο bluesy ήχο να ενσωματώνει ένα σωρό άλλα πράγματα, που λογικά θα ακούσουμε με την... ησυχία μας όταν βγει ο δίσκος.



Επαιξαν πολύ δυνατά και ψυχωμένα και ναι, το "Ode To The Absent Father" είναι εντυπωσιακό. Οι Cyanna Mercury δείχνουν να έχουν μεγάλες φιλοδοξίες, και καλά κάνουν. Επιτέλους, βλέπεις και μια δική μας μπάντα... ντυμένη για ένα live! (προσωπικό σκάλωμα, μην ασχολείστε.)

Setlist: Horse Dark As Night / The Lunatic / Lilith / Ode To The Absent Father / Dirty Things / San Quentin / Snake.

Στις 22:30 ξεκίνησαν οι Editors και έμειναν στη σκηνή για 1 ώρα και 45 λεπτά. O Tom Smith και η παρέα του είναι 100% επαγγελματίες. Δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, ασχολούνται με το κοινό τους, έστω και με κλισέ κινήσεις «πάμε όλοι παλαμάκια», αλλά στο κάτω-κάτω ποιός είμαι εγώ να τους πω τι να κάνουν! Κάθε τραγούδι για αυτούς είναι ισοδύναμο με όλα, δεν κάνουν... ξεπέτες. Απουσίαζε ο κιθαρίστας τους Justin Lockey (γέννησε η γυναίκα), ο αντικαταστάτης του ήταν άνετος, ολόκληρη η μπάντα ήταν συμπαγής και δυνατή (λίιιγο γραφικούλης ο μπασίστας).



Η απουσία εκπλήξεων ή κάτι ακραίου στα live τους μπορεί να δυσαρεστεί κάποιους, να ικανοποιεί άλλους. Η θέαση ενός live έτσι κι αλλιώς είναι προσωπική υπόθεση, αλλά στην περίπτωση των Βρετανών, δεν γίνεται ποτέ να τους πεις κακούς. Στήριξαν με έξι τραγούδια τον φετινό δίσκο τους (και ισομερώς τους άλλους τέσσερις με τρία - τέσσερα κομμάτια) και όλα -σχεδόν- λειτούργησαν δίπλα στα παλιότερα και «μπαρουτοκαπνιμένα». Η εναλλαγή από κιθάρες σε synths βοηθούσε τη ροή ενός ιδανικού setlist, που δεν έκανε ποτέ κοιλιά. Αρχή με το "No Harm" που ακούστηκε πολύ καλύτερα απ' ό,τι στον δίσκο.



Το "Sugar" κούνησε συθέμελα το μαγαζί, και κυρίως τα κορίτσια, που αποτελούσαν την πλειοψηφία του κοινού. Όλα τα τραγούδια παίχθηκαν όπως θέλει να τα ακούει κάθε πιστός οπαδός και έτσι ώστε να κερδίσουν και τους δύσπιστους. Το σκοτεινό image της μπάντας δεν έχει καμία σχέση με την παρουσία τους στη σκηνή, χαρούμενα παιδιά όλοι τους με τη φωνή του Smith να ελέγχει κάθε συναίσθημα στον χώρο.



Tα νέα "Life Is A Fear", "All The Kings" μπορούν να λάβουν θέση σε μελλοντικά setlist, τα συνεχή highlight έρχονται με τα «αθάνατα» "An End Has A Start" και "All Sparks" αλλά και το "The Racing Rats". Ο Tom έπαιξε μόνος με την ακουστική κιθάρα το "Smokers Outside The Hospital Doors", ενώ το βαρύ "Bricks And Mortar" ακούγεται κάθε φορά καλύτερο. Το "A Ton Of Love" έχει γραφτεί για τέτοιες βραδιές αποθέωσης. Το βασικό σετ έκλεισε με το ψιλοαδιάφορο "Nothing" και βέβαια το "Munich".



Το encore ξεκίνησε με το τραγούδι που δεν πρόκειται να γράψουν στο μέλλον οι Coldplay, το υπέροχο "Ocean Of Night". Το "Papillon" παραμένει απίστευτα σαρωτικό και φινάλε με το "Marching Orders", και αυτό από τον φετινό δίσκο. Αυτό το τραγούδι αποδεικνύει πως οι Editors τη... γλιτώνουν οριακά με τον ήχο των τελευταίων δίσκων τους. Ξεκινά σαν τους Snow Patrol (ωιμέ), παραγίνεται δραματικό από τη μέση και μετά, αλλά η αφοσίωση της μπάντας σε κάνει να τους τα συγχωρείς όλα. Οι Editors έχουν ένα «οπλοστάσιο» με μια ντουζίνα διαχρονικά τραγούδια, που μπορούν πλέον να πλαισιώνουν με καλά νέα. Βάλτε και την άψογη απόδοσή τους στη σκηνή, τι άλλο θες για να περάσεις καλά σε μια συναυλία;



Σημείωση: Πολλοί γκρινιάζουν για αυτά τα κυριλέ μαγαζιά στην Ιερά Οδό αλλά, όταν ο κόσμος δεν χωράει σε Gagarin και Fuzz, δεν έχουμε και πού αλλού να πάμε. Βέβαια, η χαμηλή σκηνή είναι πρόβλημα. Βλέπετε, αυτά τα μαγαζιά φτιάχτηκαν για καθήμενους σε τραπέζια. Αν είσαι κάτω από 1,70 και δεν πρόλαβες να πας στον εξώστη, θα ακούσεις μεν το live, δύσκολα θα δεις όσα συμβαίνουν στη σκηνή. Ο διοργανωτής δεν φταίει, αν και μια γιγαντοοθόνη κάπου ψηλά θα έλυνε κάπως το πρόβλημα. Βέβαια, στην περίπτωση της συναυλίας της Παρασκευής τα παράπονα είναι δεδομένα, και θα μπορούσαν άνετα να αποφευχθούν. Η πλατιά σκάλα εξόδου γεμάτη (αν ήθελες να φύγεις, λάθος σκέψη...), κανένας διάδρομος, οι πρώτες βοήθειες δεν μπορούσαν να φτάσουν άμεσα σε κάποια άτομα που είχαν πρόβλημα, καθώς το στριμωξίδι ήταν δεδομένο. Και στο τέλος, η δεύτερη έξοδος, στην άλλη πλευρά του κλαμπ δεν άνοιξε ποτέ...

Γιάννης Λυμπέρης

Editors @ Principal Club Theater, 05/12/15

Θυμάμαι ακόμα το τριήμερο Rockwave του 2006. Θυμάμαι την άδεια από τον ελληνικό στρατό και την κάθοδο στην Αθήνα. Όσο κι αν προσπαθώ όμως δεν μπορώ να θυμηθώ τι συνέβη στο κεφάλι μου και προτίμησα να «κάψω» την δεύτερη μέρα όπου οι ήδη αγαπημένοι μου Editors εμφανίζονταν ως τρίτο όνομα κάτω από τους Franz Ferdinand και The Dandy Warhols. Όταν η μπάντα του Alex Kapranos έφτασε στην Πλατεία Εξαρχείων, βρισκόμουν ακόμα εκεί. Ήπιαμε τα ποτά μας σε διπλανά τραπέζια κάνοντάς με να μετανοιώνω για το λάθος μου.

Στη Θεσσαλονίκη ήρθαν για πρώτη φορά το 2010 και επιτέλους είχα την ευκαιρία μου. Οι Editors ήταν ήδη ώριμοι, με τρεις δίσκους στο οπλοστάσιό τους και όλα ήταν μαγικά. Το παλιό Principal, κατάμεστο έδειχνε την σχέση αγάπης που είχε ήδη χτιστεί με το ελληνικό κοινό. Όλα έδειχναν ότι δεν θα χρειαζόταν να περιμένουμε πολύ μέχρι να τους ξαναδούμε. Η περιοδεία του "The Weight Of Your Love" τους έφερε στο Ejekt και φυσικά ήμασταν εκεί. Το κοινό της Θεσσαλονίκης όμως έπρεπε να περιμένει λίγο ακόμα.



Χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια και η πόλη μας έδειξε εξαρχής ότι αγαπά τους Editors. To «άνετο» sold-out, μέρες πριν την εμφάνιση των Βρετανών, ήταν η απόδειξη και μεγάλωσε την ανυπομονησία μας για την μεγάλη βραδιά. Φτάσαμε εκεί από νωρίς αν και λόγω της απουσίας ενός support act γνωρίζαμε ότι θα περιμένουμε πολύ. Ό κόσμος έφτασε επίσης σχετικά νωρίς ώστε να διεκδικήσει μια βολική θέση. Το Principal γέμισε ασφυκτικά χωρίς όμως να δημιουργηθεί οποιοδήποτε πρόβλημα. Όλα οργανωμένα, όλα σωστά και μέσα σε επευφημίες και εκδηλώσεις ενθουσιασμού οι Editors εμφανίστηκαν στην σκηνή στις 22:00 ακριβώς.



Το setlist ήταν ήδη γνωστό αφού οι Βρετανοί αλλάζουν ελάχιστα πράγματα ανάμεσα στις εμφανίσεις τους. Αρχή με το "No Harm", ήρεμα και ατμοσφαιρικά. Ο κόσμος δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά τον φετινό δισκό. Το "Sugar" και το επίσης καινούργιο "Life Is Fear" ανέβασαν το tempo και τα πρώτα συμπεράσματα έρχονται αβίαστα. Οι Editors αν και περιείχαν πολλές συνθέσεις από το "In Dream" στο setlist τους προλαβαίνουν να χωρέσουν επίσης πολλές από τις επιτυχίες του παρελθόντος. Χωρίς πολλά λόγια και καθυστερήσεις εξαπολύουν τα κομμάτια το ένα μετά το άλλο δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται στο «σανίδι» για ώρες. Η πραγματική διάρκεια δεν ήταν άσχημη αλλά το βασικό προτέρημα είναι η ουσιαστική αξιοποίηση του χρόνου τους.



Παρά την στροφή του ήχου τους σε διάφορα σημεία της καριέρας τους, οι Editors δεν ξεχνούν το παρελθόν τους ούτε τις κιθάρες του "Blood" ή του "An End Has A Start". Τα παλιότερα κομμάτια δένουν άψογα με τα καινούργια, τα οποία από την πλευρά τους ακούγονται ζωντανά ακόμα πιο δυναμικά και ευχάριστα. Το "In Dream" θεωρείται έτσι και αλλιώς ένας από τους καλύτερους και σημαντικότερους δίσκους της χρονιάς στον συγκεκριμένο χώρο και, αφού οι συνθέσεις πέρασαν το «τεστ» των ζωντανών εμφανίσεων, δεν έχουν πλέον τίποτα να φοβηθούν.



Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε ένα κείμενο χιλιάδων λέξεων περιγράφοντας τον Tom Smith. Ένας εκ των κορυφαίων frontmen της σκηνής με την καλύτερη κατά πάσα πιθανότητα φωνή του χώρου, αστείρευτη ενέργεια και εκφραστικότητα. Όσο αξιόλογο και αν είναι το υπόλοιπο συγκρότημα, αναπόφευκτα όλα τα βλέμματα βρίσκονται μόνιμα πάνω του και ο ίδιος μοιάζει τόσο άνετος όσο και αδιάφορος με το γεγονός αυτό. Η χρυσή τομή ανάμεσα στην απλότητα και τον επαγγελματισμό, η «στόφα» του rock star με το ύφος όμως του καθημερινού ανθρώπου τον κάνουν ακόμα πιο συμπαθή, ενώ η σκηνική παρουσία του δημιουργούσε και δημιουργεί παραλήρημα ειδικά στην θηλυκή πλευρά των παρευρισκόμενων.



Το "Smokers Outside The Hospital Doors" με τον Smith μόνο με την ακουστική κιθάρα έδειξε για ακόμα μια φορά το μεγαλείο της φωνής του, το "Bullets" προτιμήθηκε στην Θεσσαλονίκη αντί του "Bones" που ακούστηκε στην Αθήνα και το "Munich" έκλεισε την κανονική διάρκεια της βραδιάς. Ανάμεσα στις τρεις συνθέσεις του encore, το "Papillion" ήταν φυσικά το απόλυτο highight. Το "Marching Orders" έφερε το τέλος της βραδιάς με ατμοσφαιρικό τρόπο, αντίστοιχο της έναρξής της.



Τρεις ώρες να διαρκούσε η εμφάνιση των Editors, κανένας δεν θα έδειχνε σημάδια κούρασης. Κανένας όμως δεν έδειξε να έχει το παραμικρό παράπονο από την συγκεκριμένη βραδιά, όπως ίσως και δεν είχε κανείς μετά από μια συναυλία των Editors. Η παρέα του Tom Smith είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα μουσικά σχήματα που βρίσκονται εκεί έξω και οι ίδιοι με προσεκτικές κινήσεις συντηρούν την καριέρα που έχουν χτίσει εδώ και μια δεκαετία. Η Θεσσαλονίκη από την πλευρά της απέδειξε ότι δεν της αξίζει να περιμένει άλλα πέντε χρόνια για την επόμενη φορά.

Γιάννης Βόλκας

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com - Γιάννης Βόλκας