Edgar Broughton @ The Drugstore, 25/01/13

...ή, αλλιώς, an acoustic evening with Edgar Broughton. Γιατί αυτό ήταν το ρεζουμέ της βραδιάς. Ο Edgar Broughton, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος που έφερε το όνομά του, δεν έχει μαζέψει άλλους μουσικούς, παρά μόνος του, συνοδεία της ακουστικής του κιθάρας, μας αποδεικνύει ότι δεν έχει σταματήσει να συνθέτει τραγούδια και εμπνέεται ακόμα από τα ίδια πράγματα που τον ενέπνεαν πριν τόσες δεκαετίες.

Το Drugstore ήταν αρκετά ευρύχωρο ώστε να χωρέσει με ευκολία τους περίπου τριάντα ανθρώπους που, άλλοι όρθιοι και άλλοι σε τραπεζάκια, περίμεναν το Edgar Βroughton να ξεκινήσει την παράστασή του και σίγουρα κάποιοι από αυτούς ίσως να ξαφνιάστηκαν αν ανέμεναν μία επανάληψη της προ ετών απολύτως ηλεκτρικής εμφάνισής του. Σιωπηλά και ανάμεσα από τους θαμώνες, ο Broughton πήρε τη θέση του σε ένα σκαμπό στη γωνία που θα τον φιλοξενούσε για το υπόλοιπο της βραδιάς και για μοναδική φορά χωρίς εισαγωγή,  ξεκίνησε να παίζει ένα σε αραβικό στυλ instrumental κομμάτι που εξελίχθηκε στο πρώτο από τα πολλά νέα του τραγούδια.

Από το σημείο αυτό και μετά κάθε τραγούδι που θα μας έπαιζε θα συνοδευόταν και από μία μικρή ιστορία σχετικά με το περιεχόμενό του, την αφορμή που ενέπνευσε τη σύνθεσή του ή κάτι άλλο, αορίστως σχετικό με αυτό. Αν και συχνά οι εισαγωγές αυτές οδηγούσαν τους θεατές σε μία ψιθυριστή βουή από τις μεταξύ τους συνομιλίες, ήταν μάλλον απαραίτητες ώστε και να σπάει η μονοτονία που αναπόφευκτα είναι μέρος ενός ακουστικού σετ, και να καταλαβαίνουμε καλύτερα το νόημα του τραγουδιού αλλά και να ξεκουράζεται η φωνή του που φυσικά είχε το βάρος όλης της ερμηνευτικής έντασης.  Μία φωνή που είναι και αυτό που πολλοί ήρθαν να θαυμάσουν και από αυτή την άποψή πρέπει να έμειναν ικανοποιημένοι αφού διατηρεί ακόμα και την ευελιξία και τη δύναμή της.

Κατά τα άλλα όμως η βραδιά ακολούθησε φθίνουσα πορεία. Από τη μία είχαμε τις μόλις τέσσερεις συμμετοχές από την καριέρα του συγκροτήματός του. Και αν τα "Green Lights", "Hotel Room" και "Poppy" ερμηνεύτηκαν όμορφα, το "Evening Over Rooftops" που ήρθε προς το τέλος φανέρωσε όχι μόνο την αδυναμία του να αποδοθεί στη μεγαλοπρέπειά του λιτά και ακουστικά αλλά και το γεγονός ότι μέχρι τότε είχε μείνει λίγο κέφι τόσο στους θεατές όσο και στον ερμηνευτή. Ένας ακόμα λόγος ήταν ότι, πολύ απλά, μετρημένες από τις νέες του συνθέσεις μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος του ονόματός του. Υπήρξαν στιγμές που όντως ένα άγνωστο τραγούδι σε γέμιζε με τη μελωδία του αλλά τα περισσότερα ήταν απλώς ευχάριστα. Ενώνοντας αυτά τα δύο στοιχεία προκύπτει και το τρίτο μειονέκτημα της βραδιάς, που δεν είναι άλλο από την επαφή μεταξύ των δύο πλευρών, κοινού και τραγουδιστή. Ενώ ξεκίνησε με καλές συνθήκες, σταδιακά το ενδιαφέρον χάθηκε και οι συζητήσεις αυξήθηκαν με αποτέλεσμα η απόλυτη ατμόσφαιρα που απαιτεί ένα live αυτού του είδους να χαθεί και αυτή. Αυτό παρατηρήθηκε ειδικά μετά το διάλλειμα και πιθανόν να είχε ως αιτία και το γεγονός ότι για να μπορέσεις να αφεθείς σε μία τέτοια συναυλία απαιτείται μάλλον η άνεση της καρέκλας και του τραπεζιού, ενώ αντίθετα οι περισσότεροι ήμασταν όρθιοι και μάλιστα κάποιοι αρκετοί ώρα πριν ξεκινήσει ο Edgar Broughton. Το σταδιακό αυτό ξενέρωμα του κοινού έγινε κάπου αισθητό και στον ίδιο που έκλεισε με τα τελευταία τραγούδια κάπως διεκπεραιωτικά.

Αυτό που τελικά μένει, πέρα από τις μερικές όμορφες μουσικές στιγμές της παράστασης, είναι ότι είδαμε από κοντά και πιθανότατα όσο πιο ζεστά θα μπορούμε να ελπίζουμε, έναν θρυλικό 70s underground ήρωα και διαπιστώσαμε ότι οι προβληματισμοί του και οι πολιτικές του σκέψεις παραμένουν ακόμα τολμηρές και ριζοσπαστικές. Συμπληρωματικά στη συναυλία που είχαμε δει στο Gagarin είδαμε και μία ακόμα πλευρά του, όσοι όμως έχουν μόνο τη προχθεσινή εμπειρία να θυμούνται, σε καμία περίπτωση δε θα έπρεπε να θεωρούν ότι ξέρουν το Edgar Broughton.

Setlist:

Arabesque
Speak Down Wires
This England
Green Lights
Red Star
Christmas Song
Hotel Room
Cool Dark Room 2
-Διάλλειμα-
The Beggar Man
Poppy
There’s A Hole In It
Almost Dancing
Ice On Fire
Six White Horses
Half Light
Soldiers Of The Light
Evening Over Rooftops