Dream Theater, Fates Warning @ TerraVibe Park, 02/08/11

Ποιός να το περίμενε ότι καλοκαιριάτικα, εν μέσω διακοπών, ζέστης και φυσικά αν βάλουμε και την παράμετρο του μεσοβδόμαδου live, ο κόσμος σχεδόν θα κατέκλυζε τη μικρή σκηνή του Terra Vibe για να απολαύσει ένα progressive όργιο. Οι πολυαγαπημένοι Fates Warning και η μπάντα που εν πολλοίς ευθύνεται για την επαναφορά του progressive metal στο προσκήνιο, οι μεγάλοι Dream Theater, προσέφεραν ένα άκρως ελκυστικό πακέτο στον οπαδό, ώστε να απολαύσει τη μουσική μαγεία του ήχου και να χαθεί στις κιθαριστικές εξάρσεις του John Petrucci. Ένα δίδυμο συγκροτημάτων, με αλληλοσεβασμό και σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί από παλιά, αποτέλεσε το ιδανικό πακέτο προς τέρψιν των απαιτητικών οπαδών τους.

Έτσι λοιπόν, γύρω στις 20:00, και σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι Fates Warning εμφανίστηκαν στη σκηνή υπό τους ήχους του "Disconnected Part 1", κάτι που σήμαινε ότι το "One" θα άνοιγε τη συναυλία και έτσι ακριβώς έγινε. Ο ήχος μέτριος προς στιγμήν, αλλά καθώς το set προχωρούσε η μπάντα έβρισκε τα πατήματά της και μαζί με αυτήν και ο ήχος. Ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά την επετειακή τους εμφάνιση στην Αθήνα για το μοναδικό "Parallels", οι Fates με το γνωστό συναυλιακό line-up πλέον, με Joey Vera, Frank Aresti και Bobby Jarzombek, απέδωσαν ένα «παραδοσιακό setlist», με τις γνωστές κομματάρες τους να προσπαθούν να ξεσηκώσουν το -όχι και τόσο εκδηλωτικό- κοινό.



"Still Remains", "Through Different Eyes", "Eleventh Hour" υπήρξαν οι κορυφαίες -ως συνήθως- στιγμές, με έναν Alder να ανεβαίνει κομμάτι-κομμάτι και τον Frank Aresti ουσιαστικό όπως πάντα. Αν η ανταπόκριση ήταν και πιο «ηχηρή» από το κοινό, η μπάντα ενδεχομένως να προσέφερε και ένα encore. Πάντως, παρ' όλα τα προβλήματα στον ήχο και παρ' όλη τη δισκογραφική απουσία της μπάντας για σχεδόν έξι χρόνια, οι Fates Warning με τέτοιες εμφανίσεις θα υπενθυμίζουν γιατί είναι τόσο μεγάλοι.



Συγκριτικά με την εμφάνισή τους για το "Parallels", οι Fates παρουσιάστηκαν ακόμα πιο δεμένοι, ορεξάτοι και απέδωσαν τα κομμάτια που λίγο-πολύ περίμενε ο κόσμος πριν απολαύσει τους ανανεωμένους Dream Theater. Μια ώρα σχεδόν μετά την είσοδο των Fates Warning, το "Eye To Eye" έκλεισε το set και η μπάντα αποχώρησε, ανανεώνοντας το ραντεβού σε κάποια επερχόμενη περιοδεία. Βέβαια, για να γίνει αυτή θα πρέπει να γράψουν και κάνα δίσκο...



Setlist:
Disconnected Part 1 / One / Life In Still Water / Another Perfect Day / A Pleasant Shade Of Grey Part III / A Pleasant Shade Of Grey Part IV / The Eleventh Hour / Point Of View / Still Remains / Through Different Eyes / Monument / Eye To Eye


Με ελάχιστη απόκλιση από το πρόγραμμα, στις 21:30 το θέμα από το soundtrack του "Inception" σηματοδοτεί την έναρξη της συναυλίας των Dream Theater και όντως αυτό που επακολούθησε ήταν μια πορεία από το ένα επίπεδο ονείρου στο επόμενο, όπου επίπεδο ονείρου το κάθε τραγούδι αυτής της μπάντας.



Έχοντας όχι απαραίτητα πολύ δυνατό, αλλά κρυστάλλινο ήχο, οι πρώτες νότες του "Under A Glass Moon" ταρακούνησαν το κοινό που -επιτέλους- έμοιαζε αρκετό σε μέγεθος, αν και ήταν, εν ολίγοις, όσο ψόφιο έχει συνηθίσει να είναι τα τελευταία χρόνια, στην πλειονότητα των συναυλιών που πραγματοποιούνται στη χώρα μας. Τουλάχιστον, έβλεπες την ικανοποίηση στο πρόσωπό τους από αυτό που απολάμβαναν...

...το οποίο είναι μια μπάντα που ανήκει στο πιο πάνω ράφι της rock μουσικής γενικότερα. Εκεί που μπάντες με τρία ακόρντα και τρεις preset ήχους δυσκολεύονται να βγάλουν ήχο της προκοπής, σε μια συναυλία Dream Theater μπορείς να ακούσεις κάθε μια από τις χιλιάδες νότες που θα παιχτούν ξεκάθαρα. Οι Dream Theater έγιναν αυτό που είναι, γιατί το υπερασπίζονται 100% στις live εμφανίσεις τους και η συναυλία αυτή ήταν μια ακόμα απόδειξη, μια ακόμα μεγάλη παράσταση στο θέατρο των ονείρων μας.



Όπως μου εξηγούσαν από το ίδιο το συγκρότημα νωρίτερα, το show έχει πλέον αλλάξει και χαρακτηρίζεται από μια πιο συνολική προσέγγιση από τη μπάντα, με περισσότερα φώτα, video wall και σκηνικές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Κάπως έτσι στήθηκε το -γνωστό εξαρχής στους φίλους της μπάντας- setlist, που στην πραγματικότητα έκανε μια αναδρομή στο σύνολο της δισκογραφίας της, με το κανονικό set να περιέχει ένα τραγούδι από κάθε άλμπουμ.

Κι αν η δισκογραφία της μπάντας έχει διακυμάνσεις, υπάρχουν τραγούδια από όλα τα άλμπουμ για να φτιάξουν ένα ωραίο και ομοιογενές set, όπως αυτό που επιλέχθηκε στην εν λόγω περιοδεία. Είτε πρόκειται για τα πιο straight τραγούδια, όπως το "These Walls" και το "Forsaken", τα οποία γέμισαν με τη μελωδικότητά τους το χώρο, είτε πρόκειται για το "Endless Sacrifice" που έτυχε της πρώτης θερμής υποδοχής στη βραδιά, καθότι το "Train Of Thought" είναι το άλμπουμ που λατρεύει η τελευταία (των '00s) γενιά οπαδών στην πλειονότητα της.



Γενικά, η περιοδεία αυτή μοιάζει σα να χρησιμοποιείται για να ζεσταθεί ξανά η μηχανή των Dream Theater και φυσικά να παρουσιάσει το νέο της γρανάζι, τον πολυσυζητημένο Mike Mangini. Συνεπώς, όπως αναμενόταν, του δόθηκε χρόνος για ένα drum solo, στο οποίο χωρίς να ζοριστεί απέδειξε το αυτονόητο της μεγάλης του ικανότητας και αποτέλεσε τον πρόλογο για το κλασικό "Ytse Jam" από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο διαδέχθηκε το "Peruvian Skies", δημιουργώντας αντίστοιχες στιγμές ευφορίας.

Κάπου εδώ να σταθούμε στον James Labrie, ο οποίος κατά καιρούς έχει ακούσει τόσα πολλά -κατά κύριο λόγο- αβάσιμα και κακεντρεχή σχόλια. Για μια ακόμα φορά ήταν αποστομωτικός, ερμηνεύοντας άψογα όλα τα τραγούδια, όλα τα επιμέρους σημεία και όντας επικοινωνιακός, χωρίς να γίνεται φλύαρος. Το να είσαι ο τραγουδιστής στους Dream Theater είναι ίσως ακόμα πιο δύσκολο από το να κατέχεις οποιαδήποτε άλλη θέση στη μπάντα και προς τιμήν του η κριτική τον έχει κάνει να ακούγεται πιο μεστός και δυνατός με τα χρόνια, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά καιρούς.



Η συνέχεια ήρθε μέσω του "Six Degrees Of Inner Turbulence", το οποίο αποτελεί προσωπική αδυναμία, με την επιλογή του "The Great Debate" να είναι αναπάντεχη, αλλά ευπρόσδεκτη. Η απόδοσή της μπάντας έχει κορυφωθεί και το εκπληκτικό solo του Petrucci απογειώνει το κομμάτι, καθώς όλοι παραδέχονται ότι το «επίπεδο μπάλας» που παίζουν οι Dream Theater ελάχιστοι μπορούν να το ακουμπήσουν.

Έχοντας ακούσει και ήδη αγαπήσει το νέο άλμπουμ, περίμενα τη live εκτέλεση του "On The Backs Of Angels" και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος, σε σημείο να ανυπομονώ να βγουν σε περιοδεία για το νέο άλμπουμ, γνωρίζοντας πως υπάρχουν σημεία που θα απογειωθούν βάσει αυτού που έβλεπα. Για πρώτη φορά ο Mangini έδειχνε τόσο λυμένος, αφού γενικά φαινόταν να είναι συντηρητικός στο παίξιμό του, κάτι που δείχνει πως ίσως δεν είναι ακόμα 100% εξοικειωμένος με το υλικό της μπάντας, όχι ότι αυτό επηρεάζει την απόδοσή του, αλίμονο.



Σε έναν ιδανικό κόσμο, το "Caught In A Web" θα προκαλούσε χαμό, αλλά, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, μάλλον αμηχανία έφερε στους περισσότερους ως επιλογή από το υπέρτατο "Awake". Αν και απαιτητικό στα φωνητικά, αποδόθηκε άψογα από τον Labrie, ενώ με το που ακούγεται το πιάνο για το "Through My Words" ο κόσμος αναθαρρεί, σα να περίμενε ότι ήρθε η ώρα να ακουστεί κάτι από το "Scenes From A Memory". Το "Fatal Tragedy" υπήρξε η κορύφωση του live και η απόδειξη πως πρόκειται για το πιο αγαπημένο άλμπουμ του κόσμου, ενώ φυσικά το instrumental όργιο χειροκροτήθηκε όπως του άξιζε στο τέλος. Απλή, αγνή «Theaterική μαγεία».

Το κανονικό set έκλεισε το "Count Of Tuscany", που είναι άνετα το καλύτερο τραγούδι του "Black Clouds & Silver Linings", και, παρόλο που αποδόθηκε άριστα, με το «Floydικό» σημείο στη μέση να έχει άλλη διάσταση live, δε βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση από τον κόσμο. Την ελάχιστη διακοπή ακολούθησαν οι πρώτες νότες του "Learning To Live", το οποίο έμελλε να κλείσει και τη συναυλία στο ψηλότερο σημείο για τον γράφοντα. Είναι ένα από τα αρτιότερα τραγούδια της μπάντας, μια από τις προσωπικές αδυναμίες και η ζωντανή αψεγάδιαστη εκτέλεσή του δημιούργησε συναισθήματα σε μένα που μόνο οι Theater μπορούν να δημιουργήσουν.



Τι άλλο να ειπωθεί για αυτό το δίωρο; Ο Petrucci είναι τόσο σημαντικός για τη γενιά του, όσο κιθαρίστες όπως ο Blackmore και o Page για τη δική τους, ίσως ο τελευταίος μεγάλος guitar hero, ενώ ο Rudess ζωντανά είναι πάντα το κάτι άλλο, δημιουργώντας τέλειο δίδυμο με τον Petrucci. Κι αν για αυτούς υπάρχουν αντίπαλα δέη, για τον Myung δεν υπάρχει μπασίστας όμοιός του, αν και θα τον ήθελα λίγο πιο ψηλά στη μίξη. Το business as usual αυτών των μουσικών αποτελεί άπιαστο όνειρο για πολλούς άλλους...

Σε έναν πολύ ωραίο χώρο, με ιδανικές συνθήκες, οι Dream Theater ήταν απλά απολαυστικοί στην (εξαιρουμένης της -λόγω ιδιαιτεροτήτων- παράστασης του "The Wall") καλύτερη συναυλία που έχω δει φέτος εντός συνόρων. Μετά το χθεσινό και τις απανωτές ακροάσεις του "A Dramatic Turn Of Events", η σκέψη που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι «Α, ρε Mike...».

Θα ξανάρθουν σύντομα. Για κάποιο λόγο το θεωρώ δεδομένο...

Setlist:

Under a Glass Moon
These Walls
Forsaken
Endless Sacrifice
Drum Solo
Ytse Jam
Peruvian Skies
The Great Debate
On The Backs Of Angels
Caught In A Web
Through My Words
Fatal Tragedy
The Count Of Tuscany
-------------------------------
Learning To Live