Διάφανα Κρίνα, Γιάννης Αγγελάκας, The Last Drive @ Τεχνόπολις, 10-11/09/15

Σε δύο sold-out βραδιές, οι φίλοι του στήριξαν έμπρακτα τον Θάνο Ανεστόπουλο στις δύσκολες στιγμές που περνάει και «αποζημιώθηκαν» στο πολλαπλάσιο, καθώς έζησαν το απόλυτο όνειρο της επανένωσης των Κρίνων. Με έντονα φορτισμένο κλίμα, πολλές φωτοβολίδες και ακόμα περισσότερες αναμνήσεις από παλιότερες εμφανίσεις της ιστορικής μπάντας, οι τυχεροί που βρέθηκαν τα βράδια της Πέμπτης και της Παρασκευής στο παλιό εργοστάσιο γκαζιού, έβαλαν στο δισάκι τους με τις rock εμπειρίες ακόμα ένα πολύτιμο πετραδάκι.

Πέμπτη 10/09

Με συνέπεια στην τήρηση του προγράμματος, οι Last Drive άνοιξαν την βραδιά στις 20:00 ακριβώς.



Ο μέτριος ήχος, το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα κόσμου ακόμη προσέρχονταν στον χώρο, αλλά και το setlist, που περιλάμβανε σχεδόν μόνο άγνωστα στο ευρύ κοινό τραγούδια τους, συντέλεσαν σε μια όχι αλησμόνητη, αλλά πάντα ποιοτική εμφάνιση. Τους ευχαριστούμε που ήταν εκεί!

Δέκα λεπτά πριν τις 21:00, ανέβηκαν στη σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας και κάποιοι από τους νέους μουσικούς συνοδοιπόρους του. Εκφράζοντας και αυτοί έμπρακτα τη συμπαράστασή τους προς τον δοκιμαζόμενο Ανεστόπουλο, μας παρουσίασαν κάποια από τα πιο καλά προβαρισμένα τραγούδια τους, μιας και όπως μας εξήγησε ο τραγουδοποιός, βρίσκονται ακόμα σε φάση προετοιμασίας.



Με την Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, τον Αναστάση Βουκυκλαράκη στα τύμπανα, τον Γιάννη Σαββίδη στην ηλεκτρική κιθάρα και κάποια απόντα μέλη (βλπτ. εδώ), ο ήχος της νεόκοπης αυτής σύμπραξης κινείται σε σαφώς διαφορετικά των προηγούμενων, πιο surf μονοπάτια, καταφέρνοντας, στο γεμάτο μισάωρο που παρουσίασαν, να μην αφήσουν το κοινό ασυγκίνητο. Αν και δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια μικρή διάρκεια, όλοι θυμόμαστε τον ιδιαίτερο λόγο που βρεθήκαμε στο Γκάζι και τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, γι' αυτό και -ευγενώς- δεν υπήρξαν προτροπές για encore.



Οι αέρινες νέες ενορχηστρώσεις με τα πνευστά, αν και πρόδηλα ατελείς, έδωσαν μια ενδιαφέρουσα πνοή στα αγαπημένα τραγούδια του Αγγελάκα και μας έκαναν να περιμένουμε την επίσημη πρώτη του νέου σχήματος, τον Νοέμβρη.

Setlist: Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός / Γλέντι / Αιρετικό  / Ευγνωμοσύνη / Σαράβαλο / Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα / Σιγά Μη Κλάψω.

Η ανυπομονησία για την συναυλιακή επανεμφάνιση των Διάφανων Κρίνων μετά από αρκετά χρόνια είχε χτυπήσει κόκκινο, και η εισαγωγή με το -εξαιρετικό, κατά τ' άλλα- ορχηστρικό "Παράξενα Νέα Από Κάποιο Άλλο Άστρο" κατάφερε μόνο να παρατείνει την αγωνία πριν βρεθεί στην σκηνή το πρόσωπο της βραδιάς.

Με εμφανώς διαφορετικό παρουσιαστικό απ' ό,τι είχαμε συνηθίσει (και διαφορετική διάθεση όπως θα διαπιστώναμε), ο χτυπημένος από τον καρκίνο των οστών Θάνος Ανεστόπουλος απευθύνθηκε στο κοινό με τις φράσεις «ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε» - «είμαστε τα Διάφανα Κρίνα», δίνοντας το σύνθημα για ιστορική, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση βραδιά.



Οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού με τις πρώτες από τις πολλές φωτοβολίδες (για τις κροτίδες καλύτερα να μην μιλήσουμε) κατέδειξαν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο καταρχάς την δίψα του κοινού για το ίδιο το συγκρότημα, και πολύ περισσότερο την έλλειψη ενός πραγματικά μεγάλου ονόματος από την σύγχρονη ελληνόφωνη rock σκηνή.

Τα πρώτα κομμάτια φαινόταν πως είχαν περισσότερο διαδικαστικό χαρακτήρα, σε μια προσπάθεια να βρει η μπάντα ομαλά και χωρίς εξάρσεις τα πατήματά της. Η παρουσία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο "Θέμεθλο" προετοίμασε το έδαφος για την πρώτη μεγάλη και ίσως συγκλονιστικότερη στιγμή της βραδιάς με το "Βάλτε Να Πιούμε".



Η συνέργεια των δύο ερμηνευτών πέρασε σε δεύτερη μοίρα, καθώς στο άκουσμα του τραγουδιού οι 30άρηδες και οι 40άρηδες έγιναν οι έφηβοι και οι 20άρηδες που κάποτε έλιωναν με τα Κρίνα - το ξέσπασμα δε του Ανεστόπουλου «Βάλτε να πιούμε ζωή, έρωτα, δημιουργία, αξιοπρέπεια» αποτέλεσε το σύνθημα που θα κρατούσε έκτοτε στον αέρα το διψασμένο κοινό.

Η συνέχεια θα περιελάμβανε κατά κύριο λόγο τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους αλλά και αγαπημένες επιλογές από τις μετέπειτα δουλειές της μπάντας, με την διάρκεια της συναυλίας να υπερβαίνει τις δύο καθαρές ώρες, πολύ περισσότερο δηλαδή απ' ό,τι θα περίμενε κανείς δεδομένων των συνθηκών.

Τα συναυλιακά στάνταρ "Μέρες Αργίας" και "Μουχλαλούδα" κρατήθηκαν αναμενόμενα για το encore, και τον επίλογο της εμφάνισης της εξαμελούς μπάντας έγραψε με ιδανικό τρόπο ο "Μπλε Χειμώνας". Ο Ανεστόπουλος βρέθηκε ξανά στην σκηνή για να ερμηνεύσει με την συνοδεία πριονιού το "Τελευταίος Σταθμός", ώστε να κλείσει με τον δικό του τρόπο μια βραδιά που άνηκε κυρίως σε εκείνον.



Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, δεν πέρασε απαρατήρητη η επαναφορά του Παναγιώτη Μπερλή στα πλήκτρα, μέλους της μπάντας έως το 2000 που δίνει διαφορετική αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα διάσταση στον κλασικό ήχο των Κρίνων. Κατά τα λοιπά και με δεδομένη την απουσία των τελευταίων ετών, το τελικό αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό, παρά τις αδυναμίες του ήχου στα γρήγορα σημεία και την μειωμένη ένταση ειδικά στα πρώτα κομμάτια, που πιθανότατα οφείλονταν σε λόγους ανωτέρας βίας.

Για τον ίδιο τον Θάνο που βρίσκεται αντιμέτωπος με τον καρκίνο δεν έχουμε παρά να αποδώσουμε ένα τεράστιο respect, αναγνωρίζοντας ότι πιθανότατα έδωσε πολλά περισσότερα από όσα περιμέναμε να δώσει. Όσον αφορά την μπάντα που επανέκαμψε έπειτα από όσα διαδραματίστηκαν στις τάξεις της με την διάλυση και τις εκατέρωθεν ανακοινώσεις, αυτό εν τέλει έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι ότι μια μεγάλη αδικία για όλους αποκαταστάθηκε.

Καλή δύναμη στον Θάνο.

---

Παρασκευή 11/09

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα τέλη. Έβρισκα πως τα ακολουθεί ένα μακάβριο στοπ. Και πάντοτε σιωπηρά τους έλεγα, πως δεν υπάρχουν στοπ. Γιατί τίποτε δεν χάνεται, μήτε πεθαίνει, μονάχα επιστρέφει, με κάποιο τρόπο, σε κάποιο κόσμο, για κάποιον λόγο. Φαίνεται σαν να άκουσαν τις σιωπές μου, γνωρίζοντάς μου πως το στοπ είναι μια ανάπαυλα πριν την ολική παράδοση. Και η παράδοση κρύβει ευγένεια, πάθος, ανησυχία, προσμονή.

Παραδομένη κι εγώ στην τάση της αντιστροφής, και ξεκινώντας από το τέλος προς την αρχή, σας παραθέτω όλες τις διαυγάσεις των σκιερών αποχρώσεων, που αναδύθηκαν από τα έγκατα ενός ενιαίου σώματος, της διάφανης -σαν κρίνο- χορδής. Επτά χρόνια μετά, όλοι επάνω στο πάλκο, να εισπνέουν την αγόγγυστη επιθυμία και την γοερή αγωνία κάποιων πολλών, που μαζευτήκαμε τα βράδια της Πέμπτης και Παρασκευής στο χώρο «Τεχνόπολις», για να ΒΙΩΣΟΥΜΕ «ένα ωραίο πανηγύρι, πάνω απ' την άβυσσο, που χάσκει για μας». Τα Διάφανα Κρίνα μάς πλησίασαν απ' το άπειρο, για να μας αποδώσουν στην ακραιφνή συγκίνηση και την ειλικρινή ευγνωμοσύνη.



Ψάχνοντας να βρω εκείνα τα λόγια, που μπορούν να περιγράψουν τις βραδιές στην φθινοπωρινή Αθήνα, το μόνο που ξεχείλιζε τον νου μου ήταν δυο λέξεις. Αίσθησις και Παραίσθησις. Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ανείπωτα, μέχρις ώρας. Κόσμος, στοιβαγμένος, προερχόμενος από διαφορετικές αφετηρίες, γιόρταζε, τραγουδούσε, αδυνατούσε να πιστέψει ότι πρωταγωνιστούσε σε τούτη τη γιορτή. Γιατί όπως είπε ο Θάνος κάποια στιγμή, «τα Διάφανα Κρίνα είστε όλοι εσείς».

Καπνογόνα, crowd surfing, χέρια στον αέρα και πολύ κρασί δυναμίτιζαν την -διάρκειας περίπου δυόμισι ωρών- εμφάνιση των έξι φίλων, των έξι αδελφών. "Αν Το Βρεις", "Μνήμες Του Νερού", "Η Αγάπη Είναι Ένας Σκύλος Απ' Την Κόλαση", "Βάλτε Να Πιούμε", "Κυριακή Των Βαΐων", "Η Γιορτή", "Τα Χρόνια Μου Ναυάγησαν Στις Ξέρες Σου", "Μέρες Αργίας", "Μουχλαλούδα, Η Μπαλάντα Της Φωτιάς", "Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας", "Ό,τι Απόμεινε Απ' Την Ευτυχία", "Διάφανα Κρίνα", "Με Ρωτούν Οι Χειμώνες", "Ένα Σκιάχτρο Που Άρπαξε Φωτιά", "Μπλε Χειμώνας", διεσπάρησαν στα ηχεία. Κι όλοι μας προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε την κάθε στιγμή, τον κάθε αναστεναγμό, το κάθε βλέμμα.



Εξάλλου, από την αρχή υπήρχε μια προδιάθεση, αφού τόσο οι Last Drive, που έπαιξαν πρώτοι, όσο και ο Γιάννης Αγγελάκας, με νέα μπάντα, που ακολούθησε, μάς το ψέλλισαν δειλά. «Πάντοτε ένας ήλιος θα ανατέλλει», ψιθύρισε ο Γιώργος Καρανικόλας (The Last Drive), από το μικρόφωνο στη διάρκεια της εμφάνισής τους, ενώ ο Γ. Αγγελάκας το τραγούδησε, "Σιγά Μην Κλάψω" αφού "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα". Κι εμείς τα ζητήσαμε όλα χθες και προχθές το βράδυ.

Τα Διάφανα Κρίνα μάς έβαλαν να πιούμε «ζωή», σαν εκείνη που λαίμαργα καταπίναμε στις συναυλίες του «τότε». Σαν να μην πέρασε μια στιγμή από τα παλιά χρόνια της μυσταγωγίας, σε πλήρη σύνθεση, μάς γέμισαν δάκρυα και συμπάθεια.

Το "Θέμεθλο", με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και όλη την ειλικρίνεια που ετούτος ο σεβαστός καλλιτέχνης σέρνει μαζί του, σε ποίηση Λίνου Ιωαννίδη, μάς άφησε να διαβούμε «την έρημη, την νυχτωμένη πόλη», ανοίγοντας τους «σιδερένιους δίαυλους» από το 1998 στο σήμερα, κι από το "Κάτι Σαράβαλες Καρδιές" στο βένθος της ψυχής. Ο "Τελευταίος Σταθμός", που ακούσαμε στο φινάλε της πρώτης ημέρας, έφερε τον Θάνο Ανεστόπουλο (φωνή, κιθάρα) και τον Νίκο Γιούσεφ (μουσικό πριόνι), δίπλα-δίπλα, με τον τελευταίο να επισημαίνει πως «προβλήματα υπάρχουν πολλά, φίλοι λίγοι, ας μην χάσουμε λοιπόν τους φίλους μας, για να λύσουμε τα προβλήματά μας».



Φτάνοντας στο τέλος, αναλογίστηκα πως ό,τι είδα, ό,τι άκουσα, ό,τι βίωσα δεν μπορεί παρά να ήταν η αίσθηση και η παραίσθηση μαζί. Και τότε κατάλαβα πως ετούτη η συνάθροιση δεν έγινε για τον Θάνο. Μα για όλους εμάς που εκστατικά στεκόμασταν μπροστά στους γυμνούς εαυτούς μας. Για όλους εμάς, που σε τούτες τις τρομαγμένες εποχές, ξεκινήσαμε από την Κόλαση, για να φθάσουμε στον Παράδεισο και να ξαποστάσουμε στο Καθαρτήριο.

Κι επειδή ακριβώς δεν μου αρέσουν τα τέλη, θεώρησα ετούτες τις στιγμές ως μια νέα αρχή. Ίσως πάλι κι επειδή οι άνθρωποι είμαστε άπληστοι, ν' αναμένω την συνέχεια. Παρακαλώ όμως, να λάβετε ετούτη την απληστία, ως την πιο ατράνταχτη ένδειξη της αβίαστης αγάπης. Ευχαριστούμε σας, Διάφανα Κρίνα!

«Τώρα το ταξίδι
όπως τελειώνει
ένα καινούργιο
ξεκινά
και μ' ομορφαίνει»*

*Από το ποίημα του Θάνου Ανεστόπουλου "Επιστροφή", που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του "Αρχίζω Με Το Σ' Αγαπώ", σε σχέδια & ποιήματα δικά του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com