Desertfest Athens: Day 2 (Karma To Burn, Pentagram, My Sleeping Karma κ.α.) @ Ιερά Οδός & Palmitas, 08/10/16

Ιδιαίτερη μέρα η δεύτερη του φεστιβάλ. Τις αρχικές απογοητεύσεις από τις ακυρώσεις των Elder και Cough, ακολούθησε η βόμβα από την απουσία και των Colour Haze. Η προσθήκη των Omega Monolith δεν βοήθησε ιδιαίτερα τα πράγματα, το έκανε όμως - κυρίως για τους φίλους των Pentagram - το δεύτερο, αποκλειστικά για την Αθήνα, σετ των αμερικανών δεινοσαύρων της heavy metal.

Το Σάββατο ήταν ένα στοίχημα για τους διοργανωτές, οι οποίοι προφανώς δεν ευθύνονται για τις ακυρώσεις, το οποίο αν κέρδιζαν θα ήταν ένα καλό βήμα για να ξεκινήσουν άμεσα τα πλάνα για τη διοργάνωση του 2ου Desertfest. Προσωπική μου άποψη ήταν πως το στοίχημα απέδωσε, ο κόσμος δεν γύρισε την πλάτη στις μπάντες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάφεραν να παίξουν και το διήμερο κύλισε εντέλει ομαλά και εκτέλεσε με επιτυχία τον σκοπό του.

Προτάσεις για βελτίωση σαφώς και υπάρχουν (πχ καλύτερο, πιο εύκολα προσβάσιμο stage 2), και τα περιθώρια είναι μεγάλα, αλλά για πρώτη φορά, ένα φεστιβάλ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στους Omega Monolith - που κλήθηκαν τελευταία στιγμή να σώσουν τη μέρα, και στους Automaton - τους οποίους η ώρα εμφάνισης ήταν απαγορευτική για πολλούς που κινούνται με ΜΜΜ. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να καλύψουμε τα δυο αυτά συγκροτήματα λόγω της αναστάτωσης που προέκυψε.

Black Hat Bones

Οι δικοί μας Black Hat Bones είχαν ουσιαστικά τον άχαρο ρόλο να ανοίξουν τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ (τυπικά το έκαναν αυτό οι Omega Monolith, ως προσθήκη της τελευταίας στιγμής), η οποία είχε ήδη πληγεί από τις αρκετές ακυρώσεις δυνατών ονομάτων όπως οι Elder και Colour Haze. Η εμφάνισή τους - ευτυχώς για τους ίδιους - μεταφέρθηκε λίγο αργότερα, ωστόσο και πάλι ο κόσμος που βρέθηκε στο parking του 4ου (ή αλλιώς Stage 2) ήταν λιγοστός.

Η αθηναϊκή μπάντα με νέο ντράμερ κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά το heavy rock της, ρισκάροντας με κομμάτια κυρίως από τον επερχόμενο δίσκο της, αλλά και δυο «παλιά»/κλασικά. Ο ήχος, δυστυχώς, ήταν κάκιστος, με τη φωνή να θάβεται σε πολλά σημεία, κάτι που είναι κρίμα δεδομένης της φωνητικής δεινότητας του Μπάμπη. Στα τρία τέταρτα που είχαν στη διάθεσή τους, έφτιαξαν τη διάθεση όσων είχαν ξενερώσει λόγω των ακυρώσεων και έδωσαν υποσχέσεις για ένα δυνατό δεύτερο άλμπουμ.

Setlist: Καινούργιο / "Love Is A Dog From Hell" / "Back With A Black Heart" (καινούργιο) / "Cash" (καινούργιο) / "Burn Down The Highway" (καινούργιο) / "Realise" (καινούργιο) / "High Gain Devil Rockers" / "Stripclub" (καινούργιο)

Α.Κ.

Steak

Κακά τα ψέματα, τους Steak δεν τους γνώριζα πριν την ανακοίνωσή τους για το φετινό Desertfest και το Google κάθε άλλο παρά φίλος μου στάθηκε στην προσπάθεια να τους ανακαλύψω, αφού χρειάστηκε να μάθω δυο-τρεις καλές μπριζολερί πριν ξεκαθαρίσει το τοπίο. Η μικρή σκηνή είχε γεμίσει ασφυκτικά και ο κακός εξαερισμός είχε ανεβάσει τη θερμοκρασία στα ύψη. Με συμπαθητικό ήχο, οι Steak είχαν φουλ ενέργεια και κινητικότητα, δίχως να ρίχνουν τα γκάζια ούτε δευτερόλεπτο, και κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό με την τίμια εμφάνισή τους. Η λιγότερο βρετανική μπάντα από Βρετανούς που έχω δει ποτέ live, έπαιξε κομμάτια από το μοναδικό full-length δίσκο της (το "Slab City" του 2014) και τα δύο EP που προηγήθηκαν. Ηχητικά, τα riff τους ήταν riff Kyuss αλλά δέκα φορές πιο βαριά και η φωνή αμφιταλαντευόταν στο ενδιάμεσο μεταξύ Garcia και Anselmo. Οι συνθέσεις, ωστόσο, άκρως τετριμμένες και με απουσία αξιοσημείωτων riff στην πλειονότητά τους, δεν είναι επ’ ουδενί κάτι που θα μας μείνει. Συνολικά, και να απουσίαζαν από το line-up δεν θα χάναμε τίποτα, εντούτοις δεν είναι ότι μετανιώσαμε που διασχίσαμε την Ιερά Οδό για να τους δούμε.

Μ.Π.

Relentless Ghouls

«Είμαστε οι Relentless Ghouls και θα αποτίσουμε φόρο τιμής στην αγαπημένη μας μπάντα τους Pentagram» μας ανακοίνωσε ο Bobby Liebling και έτσι, λόγω των ακυρώσεων, μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε ένα επιπλέον 40λεπτο από την αγαπημένη αυτή μπάντα. Με ένα spooky βάψιμο στα μούτρα απέδωσαν πολύ καλά τραγούδια όπως τα "The Deist", "The Tempter Push", "Renew Your Choices" και "Evil Seed". Ο ήχος ήταν πολύ καλός, ο Bobby ήταν ο γνωστός Bobby, ο Victor Griffin αρχοντικός, αλλά αυτός που υπέφερε περισσότερο ήταν ο Pete Campell το set drums του οποίου δεν φαινόταν να μπορεί να σταθεροποιηθεί με τίποτα. Απλά και όμορφα μας άνοιξαν την όρεξη για το κανονικό τους σετ που θα ακολουθούσε μετά τους My Sleeping Karma.

Setlist: "The Deist" / "The Ghoul" / "Lay Down And Die" / "Evil Seed" / "The Tempter Push" / "Renew Your Choices" / "Wartime"

Κ.Π.

My Sleeping Karma

Η παρουσία τους έμελλε, μετά τις απροσδόκητες ακυρώσεις, να είναι αυτή που θα κρατήσει τη σημαία της κάποιας ψυχεδέλειας στο Desertfest και ευτυχώς οι Γερμανοί δεν μασάνε σε αυτά. Παρότι και αυτοί πληγωμένοι, με τον πληκτρά τους να μην μπορεί να έρθει και τον ηχολήπτη τους να αναλαμβάνει εκτάκτως τον ρόλο μαθαίνοντας τα τραγούδια και παίζοντας μαζί τους για πρώτη φορά, το αποτέλεσμα ήταν τέτοιο που κατάφερε να μην αφήσει ούτε έναν από το κοινό (εντάξει, σχεδόν) αδιάφορο. Το kraut desert rock τους εκφράζεται κατά πολύ στον χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας που οδηγεί και τις μελωδίες και τα riff, άλλοτε μεθυστικά και άλλοτε με ξεσπάσματα. Στηρίζεται όμως πολύ περισσότερο σε ένα καταπληκτικό ρυθμικό ντουέτο που σε στιγμές ήταν για χάζεμα. Αν μη τι άλλο οι οπαδοί τους θα έγιναν σίγουρα οπωσδήποτε περισσότεροι μετά την εμφάνισή τους αυτή ενώ και οι ίδιοι, κρίνοντας από τις αντιδράσεις τους, μάλλον θα έχουν να θυμούνται την εμφάνισή τους αυτή θετικά, τελικά.

Κ.Σ.

Pentagram

Χωρίς πολλά πολλά και υπό έντονες επευφημίες οι Pentagram βρέθηκαν στο σανίδι στην ώρα τους και για μία ώρα και δέκα λεπτά μας κοινώνησαν το heavy doom metal τους κερδίζοντας έτσι δικαιωματικά την προσοχή όλων των παρευρισκόμενων. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο η τετράδα των Liebling/Griffin/Turley/Campbell απέδωσε φοβερά τραγούδια από όλη την καριέρα της μπάντας. Ήταν καταπληκτικό το πώς έδεναν μεταξύ τους τραγούδια που γράφτηκαν με σαράντα χρόνια διαφορά.

Ο Bobby φόραγε τα λαμέ τα ρούχα και τα τακούνια, έπαιρνε απόκοσμες γκριμάτσες (όχι πως χρειάζεται να προσπαθήσει και πολύ να μας τρομάξει με αυτά τα μούτρα που έχει), αγκάλιαζε συνεχώς τον Griffin και γενικότερα φάνηκε πως γούσταρε την όλη φάση (νομίζω πως μέχρι και καμάκι έκανε σε κάποια κοπέλα στην πρώτη σειρά). O Victor Griffin ήταν αρχοντικός και σκορπούσε γενναιόδωρα τα riff και τα solo του δεξιά και αριστερά, ενώ και το ρυθμικό μέρος των Turley/Campbell ήταν αυτό που έπρεπε.

Τραγουδάρες όπως τα "Sign Of The Wolf", "Death Row" και "Relentless" δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο και η όλη εμφάνιση κύλισε νεράκι (όπως και οι μπύρες) χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα και οι Pentagram αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι μετά από μια χαοτική εκτέλεση του "20 Buck Spin". Αυτό μάλλον στάθηκε και το απόλυτο highlight λόγω των σκηνικών που σέρνανε τον «πεθαμένο» Bobby πάνω στη σκηνή πριν «αναστηθεί» για μια ακόμα φορά, αλλά και το καγκουροσκηνικό που ο Griffin πέταξε από τη μια άκρη τις σκηνές στην άλλη την κιθάρα του στον τεχνικό, χωρίς να υπολογίσουμε και την εξαιρετική εκτέλεση του τραγουδιού. Καταπληκτικοί οι Pentagram και σίγουρα μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου.

Setlist: "Death Row" / "All Your Sins" / "Sign Of The Wolf" / "Sinister" / "Be Forewarned" / "When The Screams Come" / "Dead Bury Dead" / "Curious Volume" / "Dying World" / "Devil’s Playground" / "Relentless" / "Broken Vows" / "Last Days Here" / "20 Buck Spin"

Κ.Π.

Karma To Burn

Το κλείσιμο του Stage 1 της δεύτερης μέρας ανέλαβαν οι Αμερικανοί Karma To Burn, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους βετεράνους Pentagram. Παρά τα προβλήματα που προέκυψαν στις εμφανίσεις ορισμένων σχημάτων, έπαιξαν σε ένα γεμάτο venue και συνεπήραν τον κόσμο με το ορχηστρικό southern/desert rock τους.

Με εξαιρετικό ήχο και χωρίς πολλά εφέ, η τριάδα από τις ΗΠΑ έπαιξε για μια ώρα δυνατά κομμάτια από την γεμάτη δισκογραφία της (συμπεριλαμβανομένου το φετινού "Mountain Czar") με κορυφαία μάλλον στιγμή τους το "Thirty-Two". Ο ιδιαίτερα ομιλητικός Mecum έκραξε τις απεργίες που οδήγησαν σε αυτές τις ανακατατάξεις στο φεστιβάλ, και φάνηκε ιδιαίτερα ορεξάτος σε αντίθεση με τον μπασίστα της μπάντας, ο οποίος ήταν αρκετά στατικός. Ο τελευταίος μάλιστα σε αρκετά σημεία «χανόταν» με αποτέλεσμα να ακούμε μόνο τύμπανα και κιθάρα.

Η ενέργεια της μπάντας βγήκε στη σκηνή και πέρασε στον κόσμο που έστησε το πιο «βίαιο» moshpit του διημέρου. Δυναμική, αν μη τι άλλο, η παρουσία των Karma To Burn, που αν και χωρίς φωνητικά, στάθηκαν άνετα επί σκηνής και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, χωρίς κοιλιά σε κανένα σημείο της εμφάνισής τους.

Setlist: "Nine" / "Eight" / "Nineteen" / "Thirty-Four" / "Fifty-Five" / "One" / "Sixty-Two" / "Thirty-Two" / "Fifty-Seven" / "Fifteen" / "Twenty"

Α.Κ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής