Chickn, A Victim Of Society @ Gagarin205, 24/11/16

Καλά ελληνικά συγκροτήματα, νέα ή παλιά, έχουμε και άλλα, ίσως και καλύτερα. Πολλά από αυτά κάνουν και πολύ καλά live. Ανάλογα τι ψάχνει ο καθένας, ίσως και καλύτερα. Κανένα τους δεν έχει κάνει αυτό που είδαμε από τους Chickn και αυτό είναι αντικειμενικό. Μία μάζωξη τόσων μουσικών σε κάτι που δεν είναι (μόνο) επετειακό, γιορτινό, φιλικό ή οτιδήποτε θα απομάκρυνε την εστίαση από τη μουσική και ένα αποτέλεσμα που να μην είναι (απλά) πορωτικό, ενδιαφέρον, πρωτότυπο, αλλά εν τέλει όλα να εξυπηρετούν και (κυρίως) να επιτυγχάνουν ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που είναι από μόνο του πρόκληση, ε, δεν είναι κάτι που θυμάμαι να έχει ξαναγίνει τόσο επιτυχημένα. Δεν γέμισε το Gagarin (ο πάνω όροφος παρέμεινε κλειστός) και δεν ξέρω πόσοι από τους θεατές είναι του ευρύτερου σιναφιού (έτεροι μουσικοί, δημοσιογράφοι, συγγενείς και φίλοι) αλλά σε κάθε περίπτωση είναι αισιόδοξο ότι όλο αυτό φάνηκε να αφορά αρκετό κόσμο.

Και μάλιστα κόσμο καλό, με συναυλιακή παιδεία που ήρθε, είδε και χειροκρότησε και το support συγκρότημα, τους A Victim Of Society. Ας έκανε κι αλλιώς, εδώ που τα λέμε, αφού το τρίο έπαιξε τόσο δυνατά και με τέτοια ικανότητα που δεν μπορούσες παρά να τους θαυμάσεις. Έχοντας ένα άτυπο τέταρτο μέλος που φέρει φαρδιά πλατιά ένα μισοφαγωμένο μήλο στο μέτωπό του και προσφέρει σημαντικότατους ψυχεδελικούς ήχους καλύπτοντας ενίοτε και την απουσία του μπάσου, οι υπόλοιποι τρεις είχαν στο νου τους περισσότερο την ένταση από τις λεγόμενες ατμόσφαιρες.

Συχνά έφερναν στο μυαλό τους Hawkwind, όχι εκ του αποτελέσματος τόσο πολύ, όσο στη λογική τους αφού αν αφαιρούσες όλα τα ψυχεδελικά στρώματα ηλεκτρονικών ήχων και εφέ, αυτό που έμενε στον πυρήνα είναι ένα συγκρότημα που έπαιζε σχεδόν punk. Και αν στη δημιουργία του αποτελέσματος όλοι οι μουσικοί είναι ίσοι, δεν μπορώ να μην πω ότι ο Παντελής Καρασεβδάς στα ντραμς είναι πιο ίσος από τους άλλους και συχνά έδινε την εντύπωση ότι το συγκρότημα ξεκινάει και τελειώνει σε αυτόν κι ας είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη.

Ο ίδιος ανέβηκε στη σκηνή και με τους Chickn αφού αποτελεί τον περκασιονίστα του συγκροτήματος και συμμετείχε στη ρυθμική εισαγωγή που σήμανε την είσοδο για ένα προς ένα τα μέλη και τους καλεσμένους των headliner. Με κάτι που θα μπορούσε να προέρχεται από τις ημέρες που ο Dr. John λεγόταν ακόμα Night Tripper, δημιουργήθηκε μία groovy εισαγωγή που θα οδηγούσε στην πλήρη παρουσίαση του ενός και μοναδικού, πρόσφατου δίσκου των Chickn. Ή έτσι μας είπαν και τους πιστεύουμε, γιατί όπως είχαν εξηγήσει και στη συνέντευξή τους η απόδοση των τραγουδιών δεν έχει απαραίτητα σχέση με αυτήν που ακούσαμε στο στούντιο. Εντελώς απελευθερωμένα εγκαταλείψαμε εξαρχής την προσπάθεια να αναγνωρίζουμε τα σημεία των συνθέσεων και απλά αφεθήκαμε σε κάτι που ενσωμάτωνε μία ελκυστική αντίφαση.

Από τη μία ήταν πολύ δουλεμένο και φαινόταν, με αποτέλεσμα το συγκρότημα, που έφτασε να αριθμεί πάνω από οκτώ μέλη από διάφορα άλλα συγκροτήματα της Αθήνας σε μεγάλη διάρκεια της συναυλίας, να ακούγεται ως ένα δεμένο σύνολο που παίζει για χρόνια μαζί. Από την άλλη υπήρχε μία ελευθερία στη συμμετοχή του κάθε μουσικού και μία τάση για jam που ξεχείλιζε και ευτυχώς ελάχιστες φορές οδήγησε στο να χαθεί η συνοχή των μουσικών και σχεδόν ποτέ η προσοχή του κοινού. Μάλιστα, παρότι αρκετές φορές οι Chickn έχουν αναφερθεί ως prog συγκρότημα και παρότι αρκετές από τις αναφορές τους είναι ευρωπαϊκές, στη σκηνή βγάζουν μία πιο αμερικάνικη προσέγγιση στον αυτοσχεδιασμό τους.

Θα ήταν πολύ περιοριστικό να τοποθετήσουμε τη μουσική τους σε ένα μουσικό ιδίωμα έτσι κι αλλιώς, αφού με βάση τα τραγούδια τους πολλές φορές επεκτάθηκαν άπαξ σε ήχους που δεν ήταν υποχρεωτικό να ξανακούγονταν μέσα στη βραδιά. Καλή ώρα οι ανατολίτικες εν είδει ταξιμιού φράσεις τους. Ή η στιγμή που ως άλλοι Doors παρουσίασαν μία avant garde (ελλείψει καλύτερου ορισμού) μουσική υπόκρουση σε μία ποιητική απαγγελία του Άγγελου Κράλλη. Εξίσου μεγάλη ποικιλομορφία έδειχναν και οι διασκευές τους με το "Ιδού Ίππος Χλωρός" των Ακρίτας να φέρνει σχεδόν δάκρυα χαράς σε ένα ζευγάρι μάτια (ναι, τα δικά μου) και να μπορούσε να κάνει το Λογαρίδη περήφανο αν ήταν εκεί να την ακούσει. Αλλά και το "Oh Well" των Fleetwood Mac και το "Rational Culture" του Tim Maia που έκλεισε τη συναυλία σε ένα μεγάλης διάρκειας encore/πάρτυ/jam έδειξαν το εύρος της μουσικής που μπορεί να χωρέσει σε μία συναυλία τους. Θα ορκιζόμουν ότι έπαιξαν και κάποια διασκευή ακόμα, αλλά οι σημειώσεις μου από τη βραδιά κάπου είχαν γίνει βάρος και έμειναν στα βασικά.

Πέρα από την περιγραφή των γεγονότων, αυτό που είναι δύσκολο μέσα από το κείμενο να περάσει είναι το πόσο μουσική ήταν η εμφάνιση των Chickn. Γεμάτη ήχους και επιρροές και βάθη και επίπεδα που δεν συναντάς εύκολα παρά μόνο σε πραγματικά μεγάλα και τολμηρά συγκροτήματα. Κάθε πεντάλεπτο που ήταν στη σκηνή σου έδινε μουσικό υλικό δυσανάλογα πολλαπλάσιο για να αφομοιώσεις. Δεν ξέρω αν κούρασε κάποιους, δεν θα μου φαινόταν περίεργο, δεν είναι κάτι που έχουμε πλέον (αν είχαμε και ποτέ) στη rock κουλτούρα μας στην Ελλάδα. Όμως έδειξε πώς έχει γερές βάσεις ώστε να μην είναι ένα πυροτέχνημα χωρίς συνέχεια και ένας ενθουσιασμός που θα ξεφουσκώσει.

Σαν υστερόγραφο θα πρέπει να πω πώς, για μία ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια, ο ήχος στο Gagarin παρά τις απαιτήσεις τόσων οργάνων επί σκηνής υπήρξε άψογος. Όποιος είναι υπεύθυνος για αυτό, αξίζει συγχαρητηρίων.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά