Camel @ The Barbican (Λονδίνο), 28/10/13

Αμέτρητες οι φορές που αναρωτιόμαστε οι φίλοι μου οι καλοί κι εγώ για το αν τελικά «υπάρχει Θεός» που λέμε. Πώς διάολο δηλαδή π.χ. ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ ζει και βασιλεύει στα 95 του βρε αδερφέ και φεύγει ο Ronnie James Dio από καρκίνο στα 69 του για να το πω στα λιανά, όπως το νιώθω. Α-μέ-τρη-τες! Όχι μόνο σε επίπεδο Μουσικής φυσικά, μα και στο προσωπικό περιβάλλον του καθενός μας...

Ξεκινώ τοιουτοτρόπως της ανταπόκρισή μου διότι, όταν πριν από μια ντουζίνα χρόνια έφτασε στα αυτιά μας η είδηση της οριακής ασθένειας του γλυκύτατου και χαρισματικού Andrew Latimer, ηγέτη και μοναδικού εναπομείναντα από τα ιδρυτικά στελέχη των Βρετανών progsters Camel, πάγωσε το είναι μας.



Τα εννιά χρόνια απόλυτης σιωπής που ακολούθησαν εκμηδένισαν κάθε μας ελπίδα για το ευ ζην του ευαίσθητου κρεμανταλά (δύο μέτρα και κάτι!). Και εκεί που όλα έμοιαζαν παρελθόν, στα τέλη του 2010 το πρώτο μήνυμα ανάκαμψης της υγείας του, να σου το Φως το Αληθινό! «Η μεταμόσχευση που είχε πραγματοποιήσει, μετά από την πάροδο αρκετών ετών, θεωρείται οριστικά επιτυχής. Ο Latimer έχει αναρρώσει πλήρως και μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του κανονικά, πράγμα που είναι και το σημαντικότερο» ανέφερε το επίσημο δελτίο Τύπου. Χαρές και πανηγύρια στις τάξεις των αμετανόητων φίλων του Προοδευτικού Κινήματος, κι ας μην αξιωνόμασταν να ξαναδούμε ποτέ Camel. Έλα όμως που ο Άνθρωπος είναι ατελές ων εξ' ορισμού... Στο πίσω μέρος της ψυχής μας, καλά κρυμμένη, εξακολουθούσε να υπάρχει μια άσβεστη λαχτάρα να βιώσουμε άλλο ένα πνευματικό παιδί του, άλλη μια από σκηνής κατάθεση ψυχής του μοναδικού κιθαρίστα που μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα στον Gilmour (δεν το λέω μονάχα εγώ αυτό και άλλοι δεκάδες χιλιάδες οπαδοί του, το δηλώνει και ο ίδιος ο David αυτοπροσώπως ομολογώντας μάλιστα πως «μακάρι να μπορούσα να παίξω σαν τον Andrew»!).

Μέσα Μαρτίου η βόμβα εξερράγη! «Το θρυλικό progressive συγκρότημα Camel θα ανέβει στη σκηνή του Barbican Arts Centre του Λονδίνου, στις 28 Οκτωβρίου 2013, παρουσιάζοντας το κλασικό άλμπουμ "The Snow Goose" στην ολότητά του. Ο Andrew Latimer, παρέα με τον Colin Bass, τον Denis Clement, τον Gu LeBlanc και τον εκλεκτό καλεσμένο Jan Schelhaus, θα δώσουν την πρώτη συναυλία του συγκροτήματος μετά από την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους».



Αυτό ήταν. Βιώνοντας και του λόγου μου τα χάλια της σύγχρονης Ελλάδας του Μνημονίου, έβαλα το Rickenbaker μου για πούλημα. ΔΕΝ πρόκειται να χάσω αυτό το Όνειρο είπα και το έκανα με κάθε κόστος! Μπορεί να τη «γλύτωσε» προσωρινά το μπάσο μου, όμως υπήρξαν και θα υπάρξουν άλλες συνέπειες από αυτή μου την εμμονή...

Σημείωση: δεν περιαυτολογώ. Μια καθημερινή ιστορία της διπλανής πόρτας καταγράφω. Ξέρω δεκάδες φίλους καλούς που νιώθουν έτσι.

Σας πληροφορώ όμως ότι έως τις δέκα και δέκα το πρωί τη μέρα της πτήσης μου, ανήμερα της συναυλίας, το μόνο που είχα στα χέρια μου μετά από μισό χρόνο από το management ήταν ένα σκέτο Press Pass για να παρακολουθήσω την sold-out βραδιά και να γράψω το κείμενο αυτό. Ο επιμένων νικά όμως. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η Τύχη ΔΕΝ έρχεται να χτυπήσει την πόρτα σου ποτέ. Πρέπει να βγεις εκεί έξω, «εκτεθειμένος», κι πάλι μονάχα αν το θελήσει, σταματά. Τι εννοώ; Επτά το απόγευμα μου είχαν πει να βρίσκομαι στον πολυχώρο για να παραλάβω photo & press pass; Εγώ ήμουν εκεί, μπάστακας, από τις πεντέμιση για σιγουριά.

Αποτέλεσμα νούμερο ένα: με πλησιάζει Άγγλος συνάδελφος, μου πιάνει κουβέντα και ναι, ήταν ο επίσημος φωτογράφος των Camel! Που το πάω; Θα δείτε...

Με τα πολλά τον ρωτώ αν ξέρει την Susan Hoover, σύντροφο ζωής και στιχουργό των τελευταίων άλμπουμ της μπάντας από το "Nude" και δώθε. «Φυσικά», μου απαντά, «αυτή εκεί είναι». «Θα μου τη συστήσεις;» τον ρωτώ. Πέρασε ώρα και την χάσαμε από τα μάτια μας. Όμως αργότερα, παρέα πλέον με τον εκλεκτό συνάδελφο Τάκη Κρεμμυδιώτη (βλέπε περιοδικό Zoo), την πλησιάζουμε, της σφίγγουμε το χέρι και με το που της λέω το όνομά μου, μου λέει «Χρήστο χίλια συγνώμη, ξέρω τον αγώνα που έκανες από τον Απρίλιο για μια επιτόπου συνέντευξη με τον άντρα μου, μα ειλικρινά, παραμένει αδύνατον, αφού με το που τελειώσει το show, φεύγουμε με το tour bus για Γερμανία». Πιάνω την ευκαιρία και της ζητώ να πάρει εκείνη τα ανυπόγραφα εξώφυλλα μας πίσω (τα λίγα που είχα αποκτήσει μετά την θρυλική τους εμφάνιση στο Ρόδον) και να τα πάρουμε στο τέλος.

Αποτέλεσμα νούμερο δυο: όλα υπογεγραμμένα, και η κόρη του φίλτατου Τάκη με ένα μοναδικό memorabilia στη συλλογή της. Ένα χάρτινο στρογγυλό πιάτο, με ευχές και υπογραφή του Andrew. Για κάδρο φυσικά!

Και ενώ δεν είχα photo pass έως το τέλος, γεγονός που για μένα ήταν ικανό ώστε να ματαιώσω το ταξίδι μου (ειλικρινά), βρέθηκα με ένα υπογεγραμμένο στο στήθος να τραβώ παρέα με τρεις μονάχα αυτόχθονες συναδέλφους, τα τρία πρώτα τραγούδια του πρώτου set όπου το "Snow Goose" ζωντάνεψε 38 (!) χρόνια μετά την τελευταία του παρουσίαση, και πρόσεξε, τα τρία πρώτα του δεύτερου best off, all around set, σύνολο έξη τραγούδια. Και πού ’σαι: τραγούδια της γνωστής διαρκείας- Γιορτές και Πανηγύρια σου λέω! Αποτέλεσμα νούμερο τρία λοιπόν.

Έχω και άλλα, μη φύγετε. Αποτέλεσμα νούμερο τέσσερα; Όπως τραβώ διακριτικά πλην όμως μανιωδώς φωτογραφίες, καθισμένος στα αμφιθεατρικά σκαλιά, αντιλαμβάνομαι με την περιμετρική μου όραση μια παρουσία αριστερά μου. Σταματώ, γυρνώ και βλέπω την Mrs. Hoover να κάθεται δίπλα μου υπομονετικά να τελειώσω τα καρρέ μου. Χαμογελαστά, μου δίνει ένα backstage pass και ψιθυριστά μου λέει «μόνο για σένα Χρήστο, έλα να με βρεις αριστερά της σκηνής στο τέλος, μη φύγεις»... Κοκκίνισα, είμαι σίγουρος, και ένωσα τα χέρια μου και υποκλίθηκα σε αυτήν.



Οι Camel πατούν τα πόδια τους στη σκηνή. Το έντονο χειροκρότημα των θεατών που έχουν σηκωθεί από τις καρέκλες τους κρατά τρία λεπτά της ώρας-μέτρα να δεις πόσο είναι! Συγκινημένοι, οι μουσικοί υποκλίνονται και ανταποδίδουν. Δύο λεπτά μετά, η πτήση ξεκινά.

Τρεις οι φορές μονάχα που στα ελάχιστα διαλείμματα δευτερολέπτων τούτη η ονείρωξη διαταράχθηκε από τα παλαμάκια. Όλο το υπόλοιπο πρώτο set, ήταν κυριολεκτικά μυσταγωγικό. Όπως του άρμοζε δηλαδή.

«Άσπρες τρίχες στην κεφαλή» του Andrew, όμως τα δάχτυλα του ακόμη ικανά για να μας ανατριχιάσουν πολλάκις. Και όχι μόνο στο feeling που τα χρόνια πολλαπλασιάζουν αντί να μειώνουν. Και στα roller coaster riff, ο Latimer, ο αδελφικός συνοδοιπόρος του Collin και οι τρεις συνεργάτες τους απέδωσαν τα μέγιστα. Έπος.



Ένα διάλλειμα μισής ώρας και το δεύτερο set όπου το λατρεμένο μου "Never Let Go" ξεκινά unplugged και τελειώνει ηλεκτρικό, με αντίκτυπο φανερό στην περιοχή των ματιών μου...

Πίσω-μπρος στα χρόνια, πέρα-δώθε στα αντίστοιχα albums (βλέπε setlist), το γαϊτανάκι έμοιαζε ονειρικό και όπως κάθε όνειρο όμορφο, απευχόμουν το τέλος του ρουφώντας νότα-νότα τα δρώμενα. Η φωνή του Bass παρεμπιπτόντως δεν έχασε τίποτε μα τίποτε στο πέρασμα του χρόνου και η συνδρομή του μαρκοβιέστερου μπασίστα της μπάντας ήταν καθ' όλα σημαίνουσα.

Όσο αναμενόμενο κι αν ήταν ως encore το "Lady Fantasy", οι ιαχές θριάμβου από πλευράς μας με το που μπήκαν τα χαρακτηριστικότατα πλήκτρα σκέπασαν την ένταση του P.A. προς στιγμήν! Το ίδιο ακριβώς συνέβηκε και στο τέλος.



Το ένα τέταρτο της ώρας που έχαιρα εγώ, δυο ανιψιές του Andrew και ένας συνάδελφος από το Sweden Rock Magazine στα παρασκήνια μετά το πέρας της συναυλίας με γέμισε ανείπωτη χαρά. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν αυτό που ονειρευόμουν δεκατρία ολόκληρα χρόνια: του έσφιξα το χέρι λέγοντας του πόσο τον αγαπώ, αυτόν και τη Μουσική που γεννά, και πόσο χαρούμενος/-οι είμαστε που είναι ξανά κοντά μας.

Και ναι. Του είπα πως θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε τους Camel στην Ελλάδα! «Τη λατρεύω την Ελλάδα, μακάρι να έρθουμε, αλλά όπως ξέρεις, δεν εξαρτάται από μένα αυτό, μα από το management μας και τους Έλληνες promoters», μου απάντησε και συνέχισε: «Μας έχει μείνει αξέχαστη η βραδιά στο κατάμεστο Ρόδον, δεν έπεφτε καρφίτσα και όλοι κλαίγαμε... Άλλωστε έως τον Απρίλιο του 2014 θέλω να ελπίζω πως θα έχουμε ολοκληρώσει και το νέο μας άλμπουμ, καιρός δεν ήταν;», και χαμογελά. Όνειρα που έγιναν Αλήθεια.



Να τι εννοώ λοιπόν παίδες! Όταν εμμένεις και κυνηγάς αυτά που ονειρεύεσαι με πάθος, επιμονή, υπομονή και πείσμα σε σημείο έως και παρεξηγήσιμο από τον περίγυρό σου, το Σύμπαν σε ανταμείβει κάποια στιγμή, κάπου, κάποτε, σε ανύποπτο χρόνο και κατά βούληση...

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν www.livephotographs.com