Bluesfest (Van Morrison, Robert Plant, Chris Rea) @ Royal Albert Hall (Λονδίνο), 29/10-01/11/13

Σε κάθε πόρτα του Λονδίνου θα πετύχεις μια συναυλία. Είναι τόσες που τις περισσότερες μέρες δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Το φετινό Bluesfest όμως είπε να σπάσει τη μπάνκα και να χωρέσει στο Royal Albert Hall όσο περισσότερες συναυλίες γίνεται. Για να τις προλάβεις έπρεπε να τρέχεις πάνω-κάτω. Μπορούσες να βολτάρεις από το πρωί στις διάφορες αίθουσες του Royal Albert Hall, που είχε διάφορα live και events, ενώ κάθε μέρα έκλεινε με δύο μεγάλες συναυλίες στην κεντρική αίθουσα- μία απογευματινή και μία βραδινή.

Van Morrison (30/10)

Οι διοργανωτές μάζεψαν ως συνήθως εντυπωσιακά ονόματα για να τιμήσουν το φεστιβάλ. Οι δικές μας αναμνήσεις ξεκίνησαν με το χαρακτηριστικό βρυχηθμό του Van Morrison να γεμίζει το αναγεννησιακού ρυθμού αμφιθέατρο. Το menu ήταν προσαρμοσμένο στη βραδιά, με τη ζυγαριά να γέρνει στις blues επιρροές του Ιβάν.

Ο Van είναι ο άνθρωπος ορχήστρα. Όχι μόνο λόγω των μουσικών του γνώσεων σε διάφορα όργανα, αλλά κυρίως για τον τρόπο που χειρίζεται τη φωνή του. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας τραβώντας το κοινό σε μια ξεχωριστή μουσική τελετή. Στις συναυλίες του βέβαια είναι σαν να παίζεις λόττο: μπορεί να μην παίξει τις επιτυχίες του, μπορεί να φύγει νωρίτερα αν δεν αισθάνεται την ιδανική χημεία με το κοινό.



Εμείς είχαμε ρέντα καθώς η βραδιά στο Royal Albert Hall ήταν ξεχωριστή. Ο Morrison έδειχνε να το διασκεδάζει, πράγμα σπάνιο. Στο "Rock Me Baby" έγινε και κάτι πρωτόγνωρο: ο Chris Farlowe που ήταν καλεσμένος, με διάφορες περίτεχνες ρίμες κατάφερε να τον κάνει να ξεκαρδιστεί. Από το "Into The Mystic" που τελείωσε με ψίθυρους στο μικρόφωνο έως το οργιακό "Gloria" και πίσω στο φρέσκο "Open The Door To Your Heart" ο Morrison ήταν απρόβλεπτος με ασταμάτητους αυτοσχεδιασμούς και μουσικά παιχνιδίσματα. Η μπάντα πήγαινε πάνω κάτω από την ένταση ενώ ο Van χειριζόταν τα συναισθήματα του κοινού σαν τρελόμπαλες. Δε τον ενδιέφερε φυσικά να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ των κλασικών επιτυχιών του και των πιο άγνωστων κομματιών / διασκευών.

Όταν επέλεξε να ανοίξει με μανία το χρονοντούλαπο με τις διασκευές, περνούσε τόσο καλά που δυσκολεύτηκε να το κλείσει. Εκεί ήταν -μεταξύ άλλων- ο Ray Charles ("I Can't Stop Loving You"), ο Muddy Waters ("Hoochie Coochie Man"), ο John Lee Hooker ("Dimples") και οι δικοί του Them ("Baby Please Don't Go"). Το φοβερό με τις ξένες συνθέσεις είναι ότι μπαίνει ολόκληρος μέσα και τις κάνει δικιές του, με αποτέλεσμα τα κομμάτια να μη φαίνονται ξένα στο setlist. Αφού λοιπόν ξάφνιασε τον κόσμο με την καλή του διάθεση, ανέβασε τη θερμοκρασία στο αμφιθέατρο τιμώντας τις μουσικές του ρίζες για να καταλήξει στη ζεστασιά του "Stand By Me". Ίσως μας έλειψαν περισσότερες αυθεντικές του συνθέσεις αλλά το σύνολο της συναυλίας ήταν τόσο εμπνευσμένο που λίγο μας πείραξε.



Ο Van the Man δεν τα πηγαίνει καλά με τη δημοσιότητα. Είναι περίεργος τύπος και χειροτερεύει όσο περνάνε τα χρόνια. Όταν όμως τον πετύχεις σε συναυλία με τα αστέρια ευθυγραμμισμένα, η μουσική επικοινωνία με τους ακροατές είναι τόσο μαγική όσο και η φωνή του.

Setlist: Celtic Swing / Open The Door (To Your Heart) / Sometimes We Cry / I Can't Stop Loving You (Don Gibson) / Fire In The Belly / Baby, Please Don't Go (Joe Williams' Washboard Blues Singers) / Early In The Morning / Rock Me Baby (B.B. King) / Hoochie Coochie Man (Muddy Waters) / Dimples (John Lee Hooker) / Who Can I Turn To? / Old Black Magic / Philosopher's Stone / St. James Infirmary (Louis Armstrong) / Celtic Excavation/Into The Mystic / Moondance / Jackie Wilson Said (I'm In Heaven When You Smile) / It's All In The Game/Burning Ground/No Plan B / Stand By Me (Ben E. King) / Gloria (Them)

Chris Rea (31/10)

Όταν ο βραχνός μουσικοσυνθέτης έπαθε ζημιά στο πάγκρεας το 2001, έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του. Μετά την ανάρρωσή του θα καταπιανόταν με τα blues, που ήταν και ο κινητήριος μοχλός της μουσικής του πορείας. Και έτσι έκανε. Με αποκορύφωμα το "Blue Guitars", την ανθολογία των 11 CD με καινούρια τραγούδια, ο Rea έχει κάνει μια μεγάλη στροφή στην καριέρα του. Η ζωγραφική και τα blues έμειναν, αδιαφορώντας για την εμπορικότητα. Σποραδικά tours και ιδιόμορφα projects γεμίζουν πια τον χρόνο του.

Η προηγούμενη περιοδεία του είχε ολοκληρωθεί πέρσι, οπότε η συναυλία του στο Bluesfest ήρθε απ' το πουθενά χωρίς να υπάρχει κάποιος καινούριος δίσκος από πίσω. Τι να περιμένει κανείς όμως; Καινούρια τραγούδια, επανεκτελέσεις των κλασικών του κομματιών με μπόλικη slide guitar ή κάτι άλλο;



Ξεκινώντας απ' την έκθεση ζωγραφικής με αφηρημένες εικόνες -πάντα με θεματολογία τις κιθάρες και τη μουσική των blues- καταλήξαμε στα καθίσματα. Φουριόζος ο Chris ξεκίνησε με τραγούδια από την μεταγενέστερη «blues» καριέρα του. Μας παρουσίασε τις αναμενόμενες χορταστικές εκτελέσεις που δίνουν βάση στην κιθάρα του. Ο Rea είναι ένας εντυπωσιακός slide κιθαρίστας, με χαρακτηριστικό ήχο που θυμίζει αρκετά τον Mark Knopfler των Dire Straits. Η κιθάρα και η τεχνική του είναι οι πρωταγωνιστές στις συναυλίες του. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι τόσο ο ίδιος όσο και η κιθάρα του κρύφτηκαν στα παρασκήνια πολύ γρήγορα, μόλις μία ώρα και είκοσι λεπτά μετά την πρώτη νότα.

Βέβαια οι κόρες του Julia και Josephine ήταν και οι δύο εκεί, μέσα στα αντίστοιχα τραγούδια του. Από το "Blue Guitars", το "Till The Morning Sunshine" (απ' το "Celtic Blues") λειτούργησε σα γλυκιά αντίθεση στα ξεσπάσματα του "Somewhere Between Highway 61 And 49". Ξεσκόνισε το "Road To Hell" από την «παλιά καριέρα» του, με το φινάλε να θέλει το αναμενόμενο "Let's Dance" να σηκώνει ελαφρά τον κόσμο από τις θέσεις του. Παρόλη τη μεστή του σκηνική παρουσία και τη δυναμική της κιθάρας του, ο χρόνος πάνω στη σκηνή ήταν πολύ λίγος. Δεν είναι ότι έλειψαν περισσότερα γνωστά τραγούδια του όσο ότι δεν ολοκληρώθηκε το μουσικό πάζλ - ήταν σαν να βλέπεις έναν ημιτελή πίνακά του. Μάλιστα αν το συγκρίνουμε με περσινά setlist θα δούμε ότι ο βασικός κορμός ήταν ίδιος, αλλά απουσίαζαν πολλές ωραίες στιγμές.



Ο Rea ταίριαζε απόλυτα στο περιβάλλον και είχε τον αέρα παλιού bluesman. Βούτηξε απ' τα Texas blues των ZZ Top μέχρι τα κλασικά licks του Β.Β. King. Οι αλμυρές κιθαριστικές του νότες έχουν μεταλλαχτεί μόνιμα πια και μέσα σ' αυτές μπορείς να ακούσεις την εμπειρία του στη μουσική σκηνή. Όμως το βράδυ της Πέμπτης πήραμε μια ιδέα των δυνατοτήτων του και όχι μια ολοκληρωμένη εικόνα συγκριτικά με παλαιότερες συναυλίες του.

Setlist: The Last Open Road / Where The Blues Come From / Josephine / Easy Rider / 'Til The Morning Sun Shines / Julia / Stony Road / Come So Far / Between Highway 61 & 49 / The Road To Hell / Let's Dance

Robert Plant presents The Sensational Space Shifters (31/10)

Μακριά από τα δυνατά φώτα των Led Zeppelin και των γιγαντιαίων φανταχτερών περιοδειών, ο Plant αναζητά καινούρια μονοπάτια. Με το πέρασμα του χρόνου ωριμάζει βάζοντας στην εξίσωση καινούριους μουσικούς, παίζοντας με τραγούδια που αγαπάει και αντλώντας έμπνευση απ' τις πιο αναπάντεχες συνεργασίες και καταστάσεις.

Η τελευταία του προσπάθεια είναι το σχήμα των Sensational Space Shifters. Ένα ασυνήθιστο μουσικό μίγμα για τα δεδομένα της Rock, με πύρινα και κατεύθυνση πολυπολιτισμική. Ένα συνονθύλευμα των Strange Sensation (στη κιθάρα είναι πάλι ο Justin Adams) με νεότερους μουσικούς, μαζί με τον μόνιμα χαμογελαστό Juldeh Camara.



Οι Space Shifters στις ζωντανές εμφανίσεις τους είναι από τα πιο τολμηρά και ολοκληρωμένα σχήματα της solo καριέρας του Plant. Ήταν από αυτές τις συναυλίες που σχεδόν άγγιζες τον ηλεκτρισμό ανάμεσα στους μουσικούς και τους καθήμενους ακροατές. Οι κινήσεις κατατεθέν του Robert και η ζύμωση με τους μουσικούς στη σκηνή απογείωσε τα τραγούδια σε άλλο επίπεδο. Ο καθένας τους είχε το χώρο του σε κάθε κομμάτι, ενώ ταυτόχρονα αλληλεπιδρούσαν σαν σύνολο.



Τα αρωματικά στικάκια είχαν ανάψει λίγο πριν κλείσουν τα φώτα. Είχε στηθεί μια μυστηριακή ατμόσφαιρα με αμανέδες, καπνό και μυρωδιές του κόσμου. Εκεί πάτησε το "Baby I'm Gonna Leave You" και ο Plant πήρε τον κόσμο μαζί του σε ένα ταξίδι με πολύ Zeppelin, blues διασκευές και κομμάτια από τις προσωπικές του δουλειές. Όλα επαναπροσδιορισμένα, δουλεμένα από διαφορετική σκοπιά, ακούγονταν φρέσκα και εξωτικά. Και στο κέντρο βρισκόταν το μονόχορδο βιολί (ritti) του Camara μαζί με τα παραδοσιακά φωνητικά του απ' την Gambia, διάσπαρτα στις μουσικές γέφυρες του "Black Dog". Οι Space Shifters πάτησαν το γκάζι στο τέρμα στο "Spoonful" του Howlin' Wolf, μας έδωσαν μια γεύση από το "Led Zeppelin IV" με το "Going To California" αλλά δεν ξέχασαν να μας παίζουν δείγματα από το μοναδικό "Mighty Rearranger" του 2005.



Τα κλασικά riff απουσίαζαν από σχεδόν όλα τα κομμάτια των Zeppelin πλην του "Whole Lotta Love". Αλλά δεν είχε καμία σημασία αφού το αποτέλεσμα ήταν αιφνιδιαστικά δυνατό. Οι εικόνες από το ταξίδι του στο Μάλι ήταν ζωντανές στο "Win My Train Fare Home" που μας οδήγησε σε ένα παλιό αγγλικό φόλκ τραγούδι όπως είπε ο Percy, που δεν ήταν άλλο απ' το "Rock And Roll". Μουσική χωρίς όρια έξω από τις νόρμες που θέτει η εμπορική δισκογραφία. Ήχοι και αναμνήσεις που είχαν εξελιχθεί σε κάτι καινούριο. Έτσι θα έπρεπε να λειτουργούν όλοι οι καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Plant. Όπως είχε πει και ο ίδιος, κρίμα στους μουσικούς που μένουν στάσιμοι.

Setlist: Babe, I'm Gonna Leave You / Satan Your Kingdom Must Come Down (Traditional) / Spoonful (Howlin' Wolf) / Black Dog / Another Tribe / Goin' To California / The Enchanter / Four Sticks / What Is And What Should Never Be / Fixin' To Die (Bukka White) / Whole Lotta Love / Win My Train Fare Home / Rock And Roll

Van Morrison And Mick Hucknall's Tribute To Bobby 'Blue' Bland (01/11)

Το φεστιβάλ έκλειναν δύο συναυλίες-tribute σε δύο θρυλικούς bluesmen. Το απογευματινό tribute στον Bobby 'Blue' Bland από το δίδυμο Van Morrison & Mick Hucknall (Simply Red) και το βραδινό στο Jimmy Reed από τον Ronnie Wood και την παρέα του. Το δελτίο Τύπου έλεγε για διάφορους guests εδώ και εκεί χωρίς να είναι συγκεκριμένο.

Εμείς επισκεφτήκαμε το πρώτο tribute από τα δύο. Δυστυχώς δεν ήταν τόσο αστεράτο όσο φαινόταν στα χαρτιά, αφού ο Van The Man ανέβηκε στη σκηνή για μόλις τρία τραγούδια, ένα εκ των οποίων ήταν το ξεσηκωτικό "Ain't Nothing You Can Do" (που έχει διασκευάσει σε παλαιότερες δουλειές του). Έφυγε ο Van και αν εξαιρέσεις τη μικρή συμβολή του Paul Karrak και του Hamish Stuart (των Average White Band), η συναυλία άνηκε στον Mick Hucknall.



Εξαιρετικός τραγουδιστής και frontman ο Mick αλλά εμείς άλλα περιμέναμε από τη βραδιά. Έπαιξε ολόκληρο τον δίσκο του "A Tribute To Bobby", αυτούσιο σχεδόν, με τη βοήθεια του Ronnie Wood και του Mick Taylor στο "Further On Down The Road". Ευχάριστο τζαμάρισμα που είχε φυσικά ένθερμη αποδοχή από τον κόσμο.

Όμως ο Hucknall ήταν χλιαρός για να κρατήσει μόνος του ένα tribute στον Bobby Bland, ειδικά όταν η συναυλία έχει διαφημιστεί σαν σύμπραξη με τον Van Morrison. Το όλο εγχείρημα ήταν πολύ επαγγελματικό, αλλά έλειπε το συναίσθημα και η αίσθηση ότι ήταν μια συλλογική προσπάθεια. Μπήκε ο καθένας, έπαιξε το κομμάτι του και έφυγε. Ήταν σαν να μην είχαν συνεννοηθεί μεταξύ τους αφού για παράδειγμα το "Ain't That Loving You" το έπαιξε και ο Van και ο Mick (σε διαφορετικές εκτελέσεις όμως).



Αν και η μπάντα έβγαζε φωτιές σε τραγούδια όπως το "Yolanda" και "Stormy Monday Blues", έλειψαν διαμάντια όπως το "Turn On Your Love Light". Ένας μπλουζίστας σαν τον Bobby άξιζε κάτι πιο καλά δουλεμένο με μεγαλύτερη διάρκεια. "Let The Good Times Roll" τραγουδούσε ο Hamish Stuart στη μέση περίπου της συναυλίας και έβλεπες πως όντως αυτή η μάζωξη θα μπορούσε να είναι ξεχωριστή. Κρίμα που δεν έγινε η υπέρβαση και μας έμεινε ο απόηχος μιας διασκεδαστικής συναυλίας χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.