Blues Pills, The Big Nose Attack, SoundtrucK @ Gagarin 205, 24/01/15

Πολυαναμενόμενη η πρώτη εμφάνιση των Blues Pills στην χώρα μας και το πρώτο σημάδι από το βράδυ της Παρασκευής στην Θεσσαλονίκη ήταν άκρως θετικό. Όπως και πάνω, έτσι κι εδώ το κοινό που τίμησε το εν λόγω live ήταν άκρως νεανικό και η συμμετοχή του ιδιαιτέρως ενεργή, απέναντι σε μια μπάντα που διάγει τις καλύτερες στιγμές της μέχρι τώρα καριέρας της, αλλά χρειάζεται ένα κλικ ακόμα για να αφήσει άπαντες ευχαριστημένους. Κι αυτό γιατί όταν δίνεις δικαίωμα, θα τα ακούσεις, λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία.

The South... (21:30 - 22:10)

Η τελευταία φορά που τους είδα ήταν το 2012 όταν και άνοιξαν την συναυλία των Lynyrd Skynyrd και ο κλειστός χώρος ταίριαξε καλύτερα στο ύφος και στις συνθέσεις τους. Οι SoundtrucK είναι συγκρότημα χωρίς ματαιοδοξία και το κύριο τους μέλημα είναι να διασκεδάσουν τον κόσμο, τόσο απλά. Ο southern ήχος τους προσφέρεται απλόχερα για τέτοιες καταστάσεις και χωρίς ιδιαίτερες παρακλήσεις, το κατάφεραν στο ακέραιο. Με συνθέσεις όπως τα "Ride On", "Sweet Little Baby", "Take It Easy" & "Straight To Hell", διασκέδασαν το ήδη αρκετό κοινό κι ένα μικρό πάρτι στήθηκε στις μπροστινές σειρές. Ήταν κάμποσοι κι εκείνοι που φάνηκε πως τους έβλεπαν για πρώτη φορά και τους χάρισαν ένα παραδοσιακό κούνημα κεφαλιού που αντιστοιχούσε με επιδοκιμασία για το τι άκουγαν. Η διασκευή τους στο "Sweet Emotion" των Aerosmith (Αέρος Μιθ που εκστόμισε και κάποιος νεανίας), δεν ήταν και το καλύτερό τους κι αν προσέξουν κανα δυο σημεία, τόσο στιλιστικά όσο και ηχητικά, θα ανέβουν ένα επίπεδο ακόμα.

Highlights: Ο εξαιρετικός ήχος και το ακυκλοφόρητο "Six Round Weapon".

...the Suits (22:30 -  23:15)

Τους Big Nose Attack τους χάρηκα και με το παραπάνω στην περσινή καλοκαιρινή συναυλία των Clutch και είχα κάμποση αναμονή για να τους ξαναδώ. Τα πρώην 2/3 των Down & Out, πήραν τις θέσεις τους στις 22:30 ακριβώς με γραβάτα και παπιγιόν κι αυτό που κατέστη αμέσως σαφές, ήταν πως κάποια στιγμή θα ξεσπάσουν. Η σύγκρισή τους με The Black Keys και The White Stripes είναι αναπόφευκτη για τα παρθένα αυτιά στον ήχο τους, άδικη όμως από την άλλη καθώς το ντουέτο έχει εμβαθύνει περισσότερο στα blues απ' ότι αρχικά φαίνεται. Ο ωμός ήχος τους σε πολλές των περιπτώσεων ερχόταν σε πλήρη αντιδιαστολή με το πόσο γεμάτοι ακουγόντουσαν και πήρα πρέφα κανα δυο που απόρησαν με την απουσία τρίτου μέλους. Η διασκευή τους στο delta blues "Stop Breaking Down" υπήρξε μεγαλοπρεπής, η απόδοση τους στα "Yeah! (That Girl)", "Left Alone", "All By Myself" & "Down With Me" ξεσήκωσε τον κόσμο, με τα παλαμάκια να είναι πλήρως αυθόρμητα κι όχι υποκινούμενα. Έχω την αίσθηση πως η μπάντα είναι ένα βήμα πριν την δικιά της headline εμφάνιση στον ίδιο χώρο με την υποψία του sold out. Μακάρι, γιατί το αξίζουν όσο κι αν γκρινιάζουν οι γέροι.

Highlights: Ο άψογος ήχος, το Floyd-ικό τζαμάρισμα στο "Wild Cherry" και το κοπάνημα της Ελίνας.

...and the Beautiful (23:35 - 00:40)

Ο λόγος που γέμισε το Gagarin. Η πρώτη εμφάνιση των Blues Pills στην χώρα μας, σε μια χώρα που ο πρώτος δίσκος τους γνώρισε την καθολική αποδοχή από media και κοινό. Η πρώτη εμφάνιση της Elin Larsson, λόγος που είναι ικανός να αποθεωθεί το live τους. Ξεκίνησαν με το "High Class Woman", μάτια κι αφτιά εστίασαν εκεί που έπρεπε, ο Γάλλος κιθαρίστας είχε ένα πρόβλημα δευτερολέπτων με τον ήχο του κι ο Γερμανός μπασίστας άδραξε την ευκαιρία. Καλοί μουσικοί όλοι τους, πολύ καλοί μάλιστα ειδικά αν αναλογιστείς την ηλικία τους, την παράσταση όμως έκλεψε δικαίως η Σουηδέζα Elin. Αχόρταγο πλάσμα, ζει το κάθε δευτερόλεπτο επί σκηνής και δεν θέλει να της φύγει ούτε ένα μόριο στιγμής. Αντράκι, που όταν χαμογελάει με όλη της την καρδιά λόγω της ανταπόκρισης από το κοινό, φωτίζει όλο τον χώρο. Φωνάρα, που σε κάθε τραγούδι αναδεικνύει το τεράστιο ταλέντο της, από τα slow στα heavy και τούμπαλιν.



Το κοινό ήξερε και τραγούδαγε. Καλύτερα δεν γινόταν. Ήταν σχεδόν τέλεια. Στο "No Hope" υπήρξε η πρώτη αποθέωση, στο á la σουηδικά "Bliss" ο πρώτος χαμός και στην διασκευή του "Elements And Things" το πρώτο ψυχεδελικό λίκνισμα. Ο πρόλογος πριν το "Devil Man" άφησε ελάχιστους να αναρωτιούνται κι όταν μπήκε, κοινό και μπάντα έγιναν ένα. Δικαίως. Ένα τραγούδι που θα γίνει κλασσικό όπως και το "Little Sun" που ακολούθησε. Η συγκίνηση έκανε την εμφάνισή της στο πρόσωπο της Elin για ένα δευτερόλεπτο, υπήρξε μια ελάχιστη συναισθηματική φόρτιση εκ μέρους της, η οποία καλύφθηκε σε χρόνο μηδέν και η ερμηνεία της έκανε ένα οικοδομικό τετράγωνο να λυγίσει. «Κέρνα πόνο», της φώναζαν, «yia mas», έλεγε εκείνη. Ένα σχεδόν ιδανικό βράδυ.



Που ξέρεις είπαμε, μπορεί να παίξουν το "The River" ως δεύτερο encore. Μπα... Μέσα σε 65 λεπτά ολοκληρώθηκε η εμφάνισή τους κι αποχώρησαν εν μέσω επιδοκιμασιών. Ούτε 80 λεπτά ρε διάολε; Ok, έναν δίσκο έχουν, πόσο πια να παίξουν; Βάλε μέσα και το προαναφερθέν  τραγούδι με το "Gypsy" και θα δεις πως βγαίνει. Άδικο και γι' αυτούς και για μας. Έρχεσαι να παίξεις για πρώτη φορά σε μια χώρα, γνωρίζοντας πως σε αγαπάνε. Μην κάνεις το κάτι παραπάνω, πράξε όμως το αυτονόητο.



Οι Blues Pills λογικά με την πρώτη ευκαιρία ενός νέου δίσκου (που είναι επιτακτική ανάγκη να συνθέσουν, καθώς τώρα είναι στις κάβλες τους) θα μας ξανάρθουν και θα ξαναπάμε. Όσοι όμως περάσαμε καλά προχθές και θα ξαναπεράσουμε το ίδιο καλά την επομένη, δεν βρίσκουμε άδικο σε όσους έμειναν παραπονεμένοι. Γιατί; Επειδή τους έδωσαν το δικαίωμα.



Highlights: Elin Larsson: «Μας πήρε τρία χρόνια να έρθουμε. Αν ξέραμε τι θα ζήσουμε, θα ήμασταν και τους δώδεκα μήνες για τρία χρόνια εδώ». Το ένα και μοναδικό χαμόγελο του Dorian Sorriaux και το κανένα του Zack Anderson.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com