Blues Pills, Riverbed @ Piraeus 117 Academy, 11/03/17

Την προηγούμενη φορά ήμουν λίγο μαλακός μαζί τους. Η εξαιρετική τους απόδοση και η ειλικρινής συγκίνηση τους για τη θερμή υποδοχή που τους επιφυλάσσαμε, έκρυψαν κάτω από το χαλί κάποια πράγματα που καλώς ή κακώς χρειάζεται ένα συγκρότημα για να θεωρηθεί μεγάλο.

Αναφέρομαι κυρίως στον τρόπο τον οποίο επιλέγουν να παρουσιάζουν τη δουλειά τους ζωντανά, το στήσιμό τους και τη φιλοσοφία τους πάνω στη συναυλία.

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα ήταν εξαρχής διαφορετικά με το Piraeus 117 Academy μισογεμάτο και το κοινό να υποδέχεται αρχικά τους Riverbed με τη γνωστή αδιαφορία που προσφέρει στα μη αναγνωρίσιμα του opening acts.

Το αθηναϊκό rock συγκρότημα που ξεκίνησε το set του με το "Break On Through" των Doors, παρουσίασε κυρίως το δικό του ρεπερτόριο συν μια ταιριαστή σε αυτό διασκευή του μεγάλου hit "You Keep Me Hangin' On" στα πρότυπα των Vanilla Fudge (και όχι των Supremes και ευτυχώς όχι της Kim Wilde).

Η μουσική τους δεν πέρασε ιδιαίτερα στον κόσμο αλλά παρ' όλα αυτά έδειξαν καλά στοιχεία, ένα από αυτά ήταν η εκτέλεση του "Devil Woman" από το περυσινό τους άλμπουμ "One Take".

Λίγο μετά ήταν η σειρά των Blues Pills να ανέβουν στη σκηνή μέσα σε χειροκροτήματα. Ξεκίνησαν με δύο τραγούδια από το "Lady In Gold" τα οποία δεν έκαναν καθόλου γκελ στον κόσμο. Συγκρίνοντας την εμπειρία με τις εμφανίσεις του 2015 θα έλεγα πως η συμμετοχή του κόσμου ήταν παρόμοια με αυτήν στο συγκρότημα που άνοιξε το live.

Τα "Black Smoke" και "Bliss" ανέβασαν κάπως το θερμόμετρο αλλά οι τέσσερις συνεχόμενες επιλογές από το τελευταίο άλμπουμ φρόντισαν να χαθεί το momentum. Kάτι το ξεχείλωμα χωρίς ουσιαστικό λόγο κατά τη διάρκειά τους, κάτι το «υποχρεωτικό» πανομοιότυπο ανέβασμα ρυθμού στο τέλος τους (τα δύο αυτά στοιχεία τείνουν να γίνουν επικίνδυνη μανιέρα για το συγκρότημα), δεν ήθελε και πολύ να απογυμνωθούν εντελώς οι έτσι κι αλλιώς μέτριες συνθέσεις του "Lady In Gold".

Ο κιθαρίστας Dorian Sorriaux ο οποίος και ταλέντο έχει και ζηλευτή οικονομία είχε δείξει δύο χρόνια πριν, παρουσιάστηκε τουλάχιστον υποτονικός και σε σημεία που έπρεπε να απογειώσει την κατάσταση δεν βγήκε μπροστά. Αν είχαν και τα τραγούδια του καινούργιου άλμπουμ λίγη περισσότερη κιθάρα θα βοηθούσε την κατάσταση.

Για να μην τα λέμε όλα μαύρα, το συγκρότημα έχει αποκτήσει μεγάλη συνοχή και σιγουριά στην απόδοσή του ενώ και η παραγωγή της συναυλίας βοήθησε το αποτέλεσμα. Πάντως υπολογίζοντας και το ελλιπές κορυφαίο ρεπερτόριο για ένα headline show, οι Blues Pills δεν δείχνουν έτοιμοι ακόμη να μαζέψουν τα μεγάλα κοινά για όλους τους παραπάνω λόγους.

Συνεχίζουν, όμως, να ξεχωρίζουν στη σκηνή που αν εξαιρέσουμε τους Rival Sons, σχεδόν κανείς δεν παίζει μπάλα στα μεγάλα γήπεδα. Αυτό συμβαίνει λόγω της Elin Larsson η οποία αποτελεί τη δύναμη των Pills και την ειδοποιό διαφορά τους με όλα τα συγγενή συγκροτήματα.

Ακόμα και βραχνιασμένη από τα συνεχή live (κάτι που ήταν ολοφάνερο στα «χαμηλά» της και όταν απευθυνόταν στον κόσμο) προσφέρει καταπληκτικές ερμηνείες ενώ γεμίζει τη σκηνή με την παρουσία της. Στο "Little Sun" ήταν και πάλι υπέροχη και ελπίζω το "I Felt A Change", το οποίο ερμήνευσε μόνη παίζοντας ταυτόχρονα πλήκτρα, να αντικατασταθεί τα επόμενα χρόνια με το "The River".

Στο δεύτερο μισό της συναυλίας ανεβήκαμε και σε κάποια σημεία πλησιάσαμε την ευχαρίστηση της πρώτης φοράς. Λίγο πριν το τέλος μια εκτέλεση του ιστορικού "Somebody To Love" κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους - χωρίς να είναι συγκλονιστική - ανέβασε το κοινό το οποίο κράταγε τη συμμετοχή του μαζεμένη για το τέλος που ήρθε με το "Devil Man".

Χωρίς να πλησιάσει την προπέρσινη εμπειρία και τον ηλεκτρισμό της «πρώτης φοράς» η εμφάνιση των Blues Pills προσέφερε πολλά αλλά ήταν χαμένη από τα δισκογραφικά αποδυτήρια. Το σοκ του πρώτου άλμπουμ και η απόλυτα δικαιολογημένη τότε αποθέωση του από τα μέσα ξεκινώντας από αυτό εδώ το site ήταν αυτή που γέμισε τους συναυλιακούς χώρους το 2015. Το δεύτερο άλμπουμ δεν έδωσε την ίδια ώθηση στις φετινές συναυλίες και απ' ό,τι φαίνεται οι Blues Pills δεν έχουν γίνει ακόμα το συγκρότημα που θα σου πάρει το μυαλό σε κάθε περίσταση.

Κρίσιμη καμπή το επόμενο τους άλμπουμ το οποίο αν δεν ανεβάσει τον πήχη υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφουσκώσει εντελώς τη δυναμική του συγκροτήματος. Αν δώσει και η εταιρία τους λίγο περισσότερο χρόνο για γράψιμο και ηχογραφήσεις τα πράγματα θα πάνε σίγουρα καλύτερα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής