Blues Pills, Million Hollers @ Principal Club Theater, 23/01/15

Είναι πάντα ευχάριστο -και όχι συχνό στην χώρα μας -να παρακολουθείς κάτι σπουδαίο τη στιγμή που συμβαίνει. Για αυτό και ο ερχομός των Blues Pills για δύο συναυλίες στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας αποτέλεσε είδηση και τουλάχιστον στην Θεσσαλονίκη έδειξε να μαγνητίζει ένα νεανικό κυρίως κοινό, το οποίο αψήφησε την βροχή και τίμησε το σουηδο-γαλλο-αμερικάνικο συγκρότημα.

Οι Milion Hollers που άνοιξαν την βραδιά γύρω στις 22:00 είχαν την τύχη να παίξουν μπροστά σε ένα Principal γεμάτο με νέους ανθρώπους που δεν ήρθαν να αποθεώσουν κάποιον ήρωα της κιθάρας ή να ακούσουν διασκευές classic rock. Έτσι το βασισμένο στα blues εναλλακτικό ροκ τους βρήκε ανοιχτά αυτιά και σε μερικές περιπτώσεις πολύ ενεργά χέρια και στόματα.



Κέρδισαν τις εντυπώσεις γιατί έπαιξαν πολύ δυνατά για 45 λεπτά, μοιάζοντας κάποιες στιγμές με πιο «γεμάτους» Black Keys κυρίως λόγω της δεύτερης κιθάρας. Με τις δύο κιθάρες λοιπόν να ακουμπούν αρκετές από τις ροκ πλευρές της εξέλιξης των blues -ακόμα και την stoner- και την φωνή της Λαμπρινής να τραγουδά όμορφα a la PJ Harvey τους αγγλικούς στίχους τραγουδιών όπως το "Supernova", το χειροκρότημα κερδήθηκε άξια από τους Θεσσαλονικείς.

Γύρω στις 23:00 ήταν η σειρά των Blues Pills να ανέβουν στην σκηνή και να δείξουν πόσα απίδια πιάνει ο συναυλιακός τους σάκος. Το άλμπουμ τους έχει ήδη κερδίσει το ελληνικό κοινό (#4 για το 2014 στην μεγάλη ψηφοφορία του κοινού του site μας & #1 για τους συντάκτες μας) το οποίο έδειξε έτσι κι αλλιώς μεγάλη ανταπόκριση από την αρχή της κάλυψής μας για το συγκρότημα, με το EP "Bliss" του 2012. Έτσι, το μόνο που έμενε ήταν το απόλυτο τεστ για τα οργανικά σχήματα , η ζωντανή εμφάνιση. Σε ένα Principal γεμάτο νεαρόκοσμο, με ελάχιστους ροκοπατέρες και με σκορ ήδη θετικό από τα αποδυτήρια, οι Blues Pills μας κατέκτησαν πολύ εύκολα, σχεδόν από τη στιγμή που εμφανίστηκε η Elin Larsson.



Ξεκίνησαν με το "High Class Woman", κάνοντας από την αρχή αντιληπτό πόσο δυνατό και δεμένο συγκρότημα είναι. Ταυτόχρονα αντιλήφθηκαν οι ίδιοι (η έκπληξη ήταν ολοφάνερη) πόσο έχει ήδη περάσει στο κοινό η μουσική τους, αφού οι περισσότεροι έδειχναν να γνωρίζουν τα τραγούδια και συμμετείχαν δυναμικά, περισσότερο τραγουδώντας και χορεύοντας σε κάποιες περιπτώσεις. Συνέχισαν με το πρόγραμμα που έχουν παγιώσει στις συναυλίες τους εδώ και καιρό. Όλα τα βλέμματα ήταν πάνω στην Elin αλλά όσο πέρναγε η ώρα δεν μπορούσες να μην παρατηρήσεις τις απίστευτες ικανότητες του δεκαοκτάχρονου Γάλλου Dorian Sorriaux. Αν εξαιρέσουμε την μάλλον αμήχανη -εκτός αν πρόκειται για στυλ- αντι-ροκ σταρ στάση του στην σκηνή, το παίξιμό του έκανε τους περισσότερους κιθαρίστες στο κοινό να νοιώθουν αμήχανα με το τι έχουν καταφέρει ως τώρα στη ζωή τους. Σε όλα τα τραγούδια που του έδιναν χώρο οργίασε, παίζοντας πάντα διαφορετικό σόλο από αυτό του δίσκου και πιθανότατα από οποιασδήποτε άλλης συναυλίας τους, όπως μας είχε δηλώσει και στην πρώτη τους συνέντευξη στο site μας. Το μπασοντύμπανο (ελληνιστί rhythm section) από την άλλη δεν πήγε πίσω και έδωσε το απαιτούμενο groove και δυναμική σε όλα τα τραγούδια. Γενικότερα τα τραγούδια προσέφεραν τζαμάρισμα με μέτρο και «κοντρολαρισμένη» ελευθερία. Το συγκρότημα δεν ξέφυγε ποτέ από το στόχο του να μας διασκεδάσει στα περίπου 80 λεπτά της εμφάνισής του.



Ξαναγυρνώντας στην Elin Larsson (δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς) εκτός ότι δεν παίρναμε τα μάτια μας από πάνω της, εντυπωσίασε στα πιο συναισθηματικά τραγούδια όπως το "No Hope Left For Me" και "Little Sun", ενώ την επιλογή του να μη παιχτεί το "The River" μπορεί να εκληφθεί μόνο ως μια υπόσχεση για την επόμενη τους εμφάνιση - και θα υπάρξουν πολλές ακόμα να είστε σίγουροι.



Η μοναδική σύνθεση που δεν τραγουδήθηκε από το κοινό ήταν το "Bliss", και ο λόγος ήταν πως δεν έγινε ..."Jupiter" και τραγουδήθηκε στα σουηδικά, όπως είχε γραφτεί αρχικά. Μετριασμένες αντιδράσεις είχε όπως ήταν λογικό και το πολύ δυναμικά διασκευασμένο "Elements And Things" του Tony Joe White το οποίο δεν γνώριζαν όπως ήταν λογικό οι περισσότεροι.



Κορυφαία στιγμή της βραδιάς, όσον αφορά στις αντιδράσεις του κόσμου, ήταν φυσικά το "Devil Man", με την γνωστή πια εισαγωγή και τον κόσμο να το χορεύει αλλά και να το τραγουδά είτε συνοδεύοντας την Σουηδέζα είτε μόνος του -χωρίς καν να χρειάζεται κάποια προτροπή. Αμέσως μετά τοποθετείται το "Black Smoke" το οποίο επιλέχθηκε για encore και πολύ σωστά μιας και η σύνθεση αυτή αποτυπώνει τέλεια το τι αντιπροσωπεύει το συγκρότημα. Ένα γεμάτο ενέργεια μίγμα αλλά με ζηλευτή ισορροπία μεταξύ του ξεσπάσματος και του συναισθήματος. Τα δύο αυτά τραγούδια έδειξαν να έχουν περάσει περισσότερο στο κοινό.



Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πρόκειται για ένα σπουδαίο ροκ συγκρότημα στα λεγόμενα «ντουζένια» του. Μην περιμένετε την επετειακή ή reunion περιοδεία για τα 10 χρόνια ή 20 χρόνια από την κυκλοφορία του "Blues Pills" για να πάτε να τους ακούσετε. Μπορείτε να το κάνετε σήμερα, τώρα που τα πράγματα είναι όπως πρέπει να είναι στο rock 'n' roll.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας