Black Sabbath, Uncle Acid And The Deadbeats @ Westfalenhalle 1 (Ντόρτμουντ), 30/11/13

Δεν υπάρχει ωραιότερο όταν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις συνδυάζονται με γερές δόσεις ψυχαγωγίας.

Κάπως έτσι ο δρόμος με έφερε ξανά μπροστά στους (σχεδόν) αυθεντικούς Black Sabbath, οι οποίοι αυτή την εποχή περιοδεύουν στις μεγάλες κλειστές αρένες της Βόρειας Ευρώπης. Η ιστορία γνωστή από καιρό με τον Ward να μην μπαίνει στο σχήμα ούτε για το άλμπουμ "13" ούτε για την περιοδεία.

Με ένα αξιόλογο άλμπουμ στις αποσκευές και έναν δοκιμασμένο ντράμερ στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο -λέγε με Clufetos- περίμενα όπως όλοι οι άνθρωποι που μέσα τους παλεύει το καλό και το κακό, δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν να δω τον Tony Iommi σε καλή κατάσταση για να σιγουρευτώ ότι ο γίγαντας αυτός είναι καλά στην υγεία του και έχει ξεπεράσει τουλάχιστον προς το παρόν τα προβλήματα υγείας του. Το δεύτερο ήταν να δω σε ποιο σημείο θα τα φτύσει ο Ozzy μιας και στην τελευταία εμφάνισή του στη χώρα μας ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Συγγνώμη madman αλλά έχεις δώσει δικαιώματα.

Πριν φτάσουμε εκεί όμως, τη συναυλία άνοιξαν οι πολύ αγαπημένοι μας (βλέπε άρθρο με τραγούδια a la Black Sabbath) Uncle Acid And The Deadbeats. Με το τελευταίο άλμπουμ τους πολύ πρόσφατο στα αυτιά μου, άφησαν την ίδια ακριβώς εντύπωση και με την live παρουσία τους. Ένα συγκρότημα αξιόλογο και ανερχόμενο, το οποίο ξέρει τι ακριβώς θέλει και κινείται με συγκεκριμένο στόχο.  Οι Γερμανοί ήταν φανερό ότι δεν τους ήξεραν, ακόμη και οι νεώτεροι, αλλά στο τέλος καταχειροκρότησαν.  Δεν ακούμπησαν το τέλειο στην απόδοσή τους και δυστυχώς μετά την εμφάνιση των Sabbath αργότερα δεν θα τους θυμούνται και πολλοί (spoiler, το ξέρω), εκτός αυτών που κράταγαν σημειώσεις στο χώρο των δημοσιογράφων. Η σύγκριση άδικη ίσως αλλά και μοιραία.

Setlist: Mt. Abraxas / Mind Crawler / I'll Cut You Down / Death's Door / Valley Of The Dolls / Over And Over Again / Desert Ceremony

Πριν περάσουμε στους αρχιερείς αξίζει να αναφερθώ σε ένα γεγονός εκτός της αρένας που για μένα είναι ενδεικτικό της κατάστασης στην δισκογραφία και γενικώς στην μουσική βιομηχανία. Ο άνθρωπος που πουλούσε λουκάνικά στην καντίνα στον υπαίθριο χώρο του πάρκου έβαλε να παίζει το 13" σε μεγάλη ένταση. Φαντάζομαι ότι αντίστοιχα βάζει τον ύμνο της Ντόρτμουντ όταν παίζει εντός έδρας μόλις λίγα μέτρα παρακάτω. Μια παρέα νεαρών (σημαντικό το «νεαρών») με ρουχισμό Sabbath από την κορφή ως τα νύχια τον πλησιάζει άμεσα και του ζητά να παίξει το "War Pigs". O άνθρωπος τους εξηγεί ότι αυτό έχω παιδιά μόνο και τους δίνει τη συσκευασία. Εκείνοι αφού διάβασαν προσεκτικά το track list του "13" στο πίσω μέρος του, το έδωσαν πίσω με την έκφραση «παίξε ό,τι θες». Αν συνδυάσουμε με αυτό το γεγονός ότι κάθε φορά που αργότερα μέσα στην αρένα ο Ozzy (όπως το συνηθίζει ) ανακοίνωνε το τίτλο του καινούργιου τραγουδιού που θα έπαιζε το συγκρότημα και σχεδόν κανείς δεν χειροκροτούσε, μπορούμε να καταλάβουμε την πραγματική αξία του No1 άλμπουμ την σήμερον ημέρα.



Πέρα από αυτή την παρατήρηση, το γεγονός της ημέρας ήταν η εμφάνιση των Ozzy, Geezer και Tony και το φοβερό κλασικό ρεπερτόριο που θα μας παρουσίαζαν ξανά ζωντανά. Και όταν ξεκινάς με το "War Pigs", ένα τραγούδι που θα παιζόταν τελευταίο αναγκαστικά από το 70% των συγκροτημάτων αν το διέθεταν στη φαρέτρα τους, τότε το παιχνίδι κερδίζεται εύκολα. Το μόνο που μένει είναι η σωστή απόδοση αυτού του ρεπερτορίου.

Σε αυτό το κομμάτι το συγκρότημα ξεκίνησε και τελείωσε μετά από δύο ώρες με τον ίδιο τρόπο. Φανταστείτε τον ήχο και την απόδοση του 2005 στην Μαλακάσα αλλά σε κλειστό χώρο και με το μπάσο του Butler να σας πιέζει το διάφραγμα σε κάθε χτύπημα. Η δεύτερη διαφορά ήταν τα τύμπανα με τον Clufetos να μας θυμίζει ξανά πως παίζονται τραγούδια όπως το εναρκτήριο μιας και ο Bill Ward όπως και να το κάνουμε ήταν διεκπεραιωτικός τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για τέτοιου επίπεδου εμπειρία.



Συνέχισαν με "Into Τhe Void", "Under Τhe Sun" και "Snowblind" και πραγματικά συγκινήθηκα όπως τις δύο προηγούμενες φορές που τους είχα δει ζωντανά. Ειδικά τα δύο πρώτα ακούστηκαν τόσο βαριά και δυνατά που ένοιωσα να πιέζομαι μέσα στον αχανή χώρο.

Ο Ozzy ξεκίνησε πολύ καλά και παρατήρησα ότι πρόσεχε πολύ τις αναπνοές του και τις κινήσεις του στα σημεία που έπρεπε να τραγουδά. Στα υπόλοιπα είχαμε τον γνωστό μπόμπιρα που παίζει πάνω στη σκηνή προσπαθώντας να κάνει τους υπόλοιπους πάνω σε αυτή να γελάσουν και όλο τον υπόλοιπο κόσμο να τον προσέξει. Ο Iommi ήταν ο γνωστός γίγαντας με τα χαμόγελα ανά διαστήματα να προδίδουν την ευχαρίστησή του. Ο Butler με τον Clufetos και τον Iommi έδειχναν ενωμένοι με κόλλα στιγμής και αφού ο Ozzy είναι καλά δεν υπάρχουν και πολλά να αναλύσεις.

Τα καινούργια τραγούδια είχαν χλιαρή υποδοχή στην έναρξή τους αλλά στο  τέλος τους το συγκρότημα κέρδιζε εύκολα το καθολικό χειροκρότημα. Στα συν και η προσθήκη του "Age Of Reason" σε αυτό το σκέλος της περιοδείας.



Μετά το πάντα καθηλωτικό ομώνυμο τραγούδι (στου οποίου τις «ψηλότερες φωτιές» ο Ozzy έκανε το μοναδικό του φάλτσο), το setlist στηρίχτηκε κλασικά στο (άλμπουμ) "Paranoid" με το τέλος του set να σημαίνεται από το "Children Of The Grave" μέσα σε αποθέωση. Ο Ozzy δεν βράχνιασε ποτέ και η επιστροφή έγινε με το κλασικό "Paranoid" μέσα σε γενικό ντελίριο, αφού πρώτα ο Iommi μας άνοιξε την όρεξη με μερικά μέτρα του υπερ-riff "Sabbath Bloody Sabbath".

Όπως συμβαίνει και με τους αγαπημένους Deep Purple,  το συγκρότημα είναι εξαιρετικό στις συναυλίες με μόνη μεταβλητή την απόδοση του τραγουδιστή και το γενικότερο τεχνικό στήσιμο της συναυλίας. Αν και εκεί όλα πάνε καλά η εξίσωση απόδοση + ρεπερτόριο + παραγωγή συνήθως ισούται με την απόλυτη ευχαρίστηση του θεατή...

Μια τέτοια εξίσωση έγραψαν ξανά οι Black Sabbath. Για αυτό και ακόμα και τόσα χρόνια από την κυκλοφορία των σπουδαίων άλμπουμ τους,  οι διοργανωτές δίνουν τις πρώτες θέσεις στα μεγάλα φεστιβάλ (κυρίως) σε τέτοιους καλλιτέχνες.

Φωτογραφίες: Αντώνης Μουστάκας