The Black Angels, A Victim Of Society @ Fuzz Club, 04/12/13

Νομίζω ότι είναι περιττό να αναλωθώ στο πόσο σημαντική ήταν αυτή η πρώτη εμφάνιση των Black Angels στη χώρα μας και το πανηγυρικό της sold-out (και δεύτερο Fuzz θα γέμιζαν και μάλιστα καθημερινή). Σημαντική εμφάνιση τόσο από πρακτικής όσο και από σημειολογικής άποψης... Οι Black Angels, κατά την ταπεινή μου άποψη, μας έχουν αποδείξει με τις τέσσερις δισκάρες που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής ότι βρίσκονται στην κορυφή αυτής της «φάσης». Βρίσκονται στην κορυφή γιατί τα χασίματικά τους σημεία δεν επεκτείνονται στο διηνεκές, αλλά έχουν νόημα ύπαρξης και προπαντός ουσία. Βρίσκονται στην κορυφή γιατί έχουν το θάρρος να ακούγονται αληθινά heavy και να εισάγουν πραγματικά τολμηρά ευρήματα στις παρελθοντολαγνικές συνθέσεις τους, δίχως τίποτα να ακούγεται ετερόκλητο. Βρίσκονται στην κορυφή γιατί δεν το προσπαθούν να ακούγονται «σαν τότε» και αυτό είναι ξεκάθαρο στην αβίαστη αύρα που αφήνει ο ομόρρους της μουσικής τους... Αν έπρεπε να χωρίσουμε την αναβίωση του ψυχεδελικού rock σε μέρη, η ουσία των Black Angels θα βρισκόταν στο πιο προοδευτικό άκρο, ενώ η μουσική τους θα τοποθετούνταν ακριβώς στο κέντρο. Δεν είναι και λίγο πράγμα, δεν νομίζετε;

Πλάι σε όλα αυτά, μετά την τεράστια εμφάνιση της Τετάρτης, οι Black Angels έδωσαν ακόμα ένα επιχείρημα σε όλους εμάς που τους θεωρούμε κορυφαίους: την απόδοσή τους στο σανίδι.

Στα της βραδιάς, λοιπόν. Καταρχάς, να πω ότι δεν ξέρω ποιά είναι αυτή η Kafka που σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση είχε αναλάβει το dj set, αλλά της βγάζω το καπέλο. Έκανε την αναμονή μια ευχάριστη εμπειρία-μέρος του live με τις όμορφες και ψαγμένες επιλογές της. Έπειτα, βγήκαν στη σκηνή οι Αθηναίοι A Victim Of Society, τα τραγούδια των οποίων μπορείτε να ακούσετε εδώ. Ηχητικά, το αποτέλεσμα που έβγαλαν επί σκηνής ήταν αρτιότατο και πολύ ταιριαστό με το πνεύμα της συναυλίας.



Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να σταθώ στο προφανές: είδαμε απλά δύο τύπους με κιθάρες να παίζουν ένα ανηλεές fuzz-άρισμα πάνω σε ένα ενδιαφέρον αλλά προηχογραφημένο rhythm section μπάσου και drums. Αυτό, προσωπικά, δεν το λογίζω ως κανονική εμφάνιση, δεδομένου ότι τέτοιες οργανικές μουσικές απαιτούν και από το συγκρότημα να είναι ...συγκρότημα - και φυσικά να μην έχει προηχογραφημένη την ουσία του. Νομίζω ότι αν αποφασίσουν να πολλαπλασιαστούν επί σκηνής, θα έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.



Με μια μικρή καθυστέρηση, ήρθε η ώρα των Μαύρων Αγγέλων να καταλάβουν το σανίδι. Με ονειρική απόδοση, οι Black Angels «ρόλαραν» όσο περνούσε η ώρα και μαζί τους «ρόλαρε» και ο ήχος που τραγούδι με το τραγούδι έφτιαχνε, μέχρι που έγινε ιδανικός, κάπου 20 λεπτά μετά το ξεκίνημα. Η εμφάνιση του συγκροτήματος στηρίζεται εν πολλοίς στον κύριο τραγουδιστή και ενίοτε πληκτρά/κιθαρίστα, Alex Maas, ο οποίος με όπλο τη φοβερή φωνή του, είτε καθαρή είτε μέσα από reverb και delay, και το ντέφι του ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος και αυτός που τραβούσε τα βλέμματα από την πεντάδα. Βέβαια, κάποια βλέμματα σίγουρα τράβηξε και η drummer με την όμορφη ξανθιά κόμη και το γεμάτο ...κάκαλα παίξιμό της.



Αναπολώντας αυτά που ζήσαμε το βράδυ της Τετάρτης, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι βιώσαμε μια psychedelic rock ονείρωξη που τα είχε όλα. Είχε τις φοβερές συνθέσεις της, είχε την εξαιρετική απόδοση της μπάντας, είχε τα τζαμαρίσματα, είχε και τα σωστά visuals, διαφορετικά σε κάθε κομμάτι, τα οποία εμπλούτισαν όπως πρέπει την όλη εμπειρία. Η συναυλία λόγω ήχου και απόδοσης ακολούθησε μια σταθερά ανοδική πορεία μέχρι το "Indigo Meadow", όταν και έπιασε κορυφή. Σε εκείνο το σημείο είχε ζεσταθεί τόσο το χλιαρό μέχρι τότε κοινό (ε στον Ταύρο ήμασταν, όχι στο Austin) και βρήκε τα πατήματά της η μπάντα (όχι ότι δεν ήταν φοβερή μέχρι εκείνο το σημείο). Έπειτα ακολούθησαν διαδοχικά ζενίθ με τον κόσμο να χορεύει στην καλειδοσκοπική μετάβαση από το "Haunting At 1300 McKinley" στο "Telephone" και έπειτα να έρχονται οι κομματάρες "Bad Vibrations" και "Young Men Dead" να μας πάρουν το κεφάλι.



Για το encore μας επιφύλασσαν δύο ακόμα απίστευτα τραγούδια από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, τα "Black Grease" και "Manipulation" (ω ναι!), στο τελευταίο μάλιστα ο κιθαρίστας Christian Bland πήρε ρόλο κύριου τραγουδιστή. Μια τέτοια μεγαλειώδης εμφάνιση δεν θα μπορούσε παρά να έχει το ανάλογο τελείωμα: Επί σκηνής έμεινε μόνο ο Kyle Hunt και ο Maas να τραγουδάει σχεδόν a capella (με τη συνοδεία μόνο μπάσου) το "Black Isn't Black". Τα υπόλοιπα μέλη έμπαιναν ένα-ένα, συντελώντας έτσι σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα και σε μία εντελώς διαφορετική και κατά πολύ μεγαλύτερη από την studio εκτέλεση που μας άφησε όλους με το στόμα ανοιχτό. Για το τέλος, ο Maas μουρμούριζε κάτι περίεργα μυστικιστικά «δικά του» για πέντε λεπτά υπό περίεργους ήχους και μας αποχαιρέτησε. Τέτοιο συγκρότημα ΠΡΕΠΕΙ να μας ξαναέρθει.

Περισσότερες φωτογραφίες: