Beth Hart @ Τεχνόπολις, 30/06/15

Την ώρα που παρέλυε η Ελλάδα -η μισή από τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα και η άλλη μισή λόγω της απρόσμενης καταιγίδας- όντας εγκλωβισμένη στην κίνηση της Θηβών είχα δύο επιλογές. Ή να ανοίξω το ραδιόφωνο και να ακούσω ειδήσεις ή να στοχαστώ περί της Beth Hart και των blues, λίγο πριν τη συναυλία της. Διάλεξα το δεύτερο.

Γιατί, άραγε, η λευκή ερμηνεύτρια με τη χροιά και το τσαγανό μαύρης, που έχει καταφέρει να συγκινήσει τον Buddy Guy και μετράει συνεργασίες με βαρύγδουπα ονόματα του ιδιώματος, δεν γεμίζει ακόμα στάδια; Γιατί δεν έχει γίνει η Etta James ή κάποια απ' τις μεγάλες κυρίες που η ίδια θαυμάζει, της γενιάς μου; Γιατί δεν έχει λάβει την αναγνώριση, τόσο του κοινού, όσο και των βραβείων, που της αξίζει;

Το ότι είναι πεθαμένα τα blues που θα πει κάποιος επιπόλαια, δεν με καλύπτει. Ούτε, το γεγονός ότι είναι κλασικό παράδειγμα καλλιτέχνη που έχασε πολύτιμο χρόνο απ' τις καταχρήσεις και τώρα που «καθάρισε» προσπαθεί να φτιάξει την καριέρα της, αποτελεί αιτιολόγηση.  Λέτε να είναι το ότι δεν έχει τόσο δυνατό προσωπικό υλικό συγκριτικά μ' αυτών που διασκευάζει;

Και επιτέλους, ποιές συναυλίες παρακολουθεί αυτός που ακούει blues, μένει Ελλάδα και δεν έχει το οικονομικό απόθεμα για ένα φεστιβάλ του εξωτερικού; Έχει συμβιβαστεί με το ότι όλα τα είδωλα του έχουν πλέον πεθάνει ή προσεύχεται καθημερινώς στον βωμό της Τεχνόπολης να συνεχίσει να βαδίζει στον σωστό δρόμο, επιλέγοντας ονόματα σαν του Avidan και της Hart;

Με αναπάντητα ερωτήματα, μία μικρή καθυστέρηση και μία οργή που «έπεσα» στην μοναδική συναυλία που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα και ξεκινάει στην ώρα της, παρά τις δυσμενείς συνθήκες, έφτασα σώα σ' ένα οικείο Chicago Blues Fest. Οικείο διότι, όσοι παρευρίσκονταν στην Τεχνόπολη, είχαν έρθει επειδή ήξεραν την Hart. Επειδή ήθελαν να είναι εκεί. Συνειδητοποιημένα λοιπόν, στάθηκαν κάτω απ' την βροχή και περίμεναν να σταματήσει, ούτως ώστε, να πλησιάσουν την σκηνή και να αρχίσουν να φωνάζουν παραγγελιές τραγουδιών, σε μία γλυκύτατη Hart.



Γλυκύτατη, ναι. Χαμόγελα, σκέρτσο, λικνίσματα, ευχαριστίες και εκδηλώσεις αγάπης... όταν δεν ερμήνευε. Διότι, κάθε φορά που ερμήνευε καταλαμβανόταν ολόκληρη από κάτι ανώτερο, κάτι το ανεξήγητο. Δεν ξέρω αν είναι το "Spirit Of God" ή αποτέλεσμα της δύναμης της φωνής της, αλλά, «έπιανε» κάθε φορά. Σε κάθε κορόνα και επίδειξη φωνητικού εύρους, ανατριχιάζαμε. Είτε, επρόκειτο για το  εκθαμβωτικό "I 'll Take Care Of You" που δεν μας έλειψε ολόκληρος Bonamassa,  είτε για το "Whole Lotta Love" που τραγουδήθηκε απ' όλους, ή για το "I'd Rather Go Blind" που το απέδωσε συγκινητικά άρτια.



Τα κομμάτια του πρόσφατου  "Better Than Home" απέκτησαν μία άλλη διάσταση επί σκηνής. Τα "Might As Well Smile" και "Trouble" εκτοξεύθηκαν απ' την ενέργεια και τα παιχνίδια επικοινωνίας με το κοινό, ενώ, τα "The Mood That I' m In", "Better Than Home" και "As Long As I Have A Song" ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα της σχεδόν πανσέληνου, με την Hart  στη θέση των πλήκτρων. Επιπλέον, τα παλαιότερα "Leave The Light On" και "Sister Heroine" που γράφτηκαν για την πάλη με τα ναρκωτικά κατάφεραν να αποκαλύψουν μια εύθραυστη και σχεδόν μετανιωμένη πλευρά της.



Τέλος, η πρωταγωνίστρια της βραδιάς ήταν πλαισιωμένη από τέσσερις εξαιρετικούς μουσικούς, οι οποίοι αν εξαιρέσουμε τα αποτυχημένα δεύτερα φωνητικά και το μικροπρόβλημα του ήχου της μίας κιθάρας, τραβούσαν, έστω και για λίγο, την προσοχή μας απ' την Hart. O Rodriguez εντυπωσίαζε με τα ακριβή και βαριά του ντραμς, τη στιγμή που συνομιλούσε με το πομπώδες μπάσο του Marinelli, ενώ, ο Barth και ο Nichols στοιχημάτιζαν ποιος απ' τους δυο θα βγάλει πιο ζεστό ήχο απ' τις ακουστικές και πιο ερωτικό ουρλιαχτό απ' τις ηλεκτρικές.



Ποιός νίκησε; Το κοινό. Το κοινό, που απόλαυσε ένα θέαμα που, ενώ, του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, ταυτόχρονα, το άφησε διψασμένο για λίγο περισσότερο. Και κατά τη γνώμη μου, από αυτό τον παράγοντα κρίνεται ένα live αν είναι επιτυχημένο.



Μήπως είναι καιρός να αποκτήσουμε καινούργια είδωλα, λοιπόν;

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com