Annihilator, Morphinject @ Principal, 29/10/16

Οι Annihilator ανέκαθαν αποτελούσαν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην μακρόχρονη ιστορία του Heavy Metal και ταυτόχρονα το πιο επιτυχημένο και αναγνωρίσιμο συγκρότημα του είδους τους στη χώρα τους, τον Καναδά. Μέσα σε τρεις δεκαετίες έχουν περάσει πολλά και διάφορα αφού ο mainman Jeff Waters δεν κατάφερε ποτέ να διατηρήσει ένα σταθερό line-up. Με άπειρες «μεταγραφές» αλλά και αστείρευτο ταλέντο, ο αυταρχικός Καναδός συντηρεί ακόμα και σήμερα το βαρύ όνομα του συγκροτήματός του, το οποίο, όμως, σίγουρα έχει περάσει και μεγαλύτερες μέρες δόξας.

Με το Principal γεμάτο κατά το ήμιση, οι Ξανθιώτες Morphinject ανέβηκαν στο stage με φανερό σκοπό να ξεσηκώσουν το κοινό. Με βάση το thrash αλλά και πολλές hardcore/metalcore επιρροές έφεραν εις πέρας με χαρακτηριστική ευκολία την κατά τα άλλα δύσκολη «δουλειά» να ανοίγεις την εμφάνιση ενός συγκροτήματος τέτοιου βεληνεκούς. Ο φετινός και πρώτος full length δίσκος τους βρίσκεται κάπου εκεί έξω, ακούει στο όνομα "Colony Collapse Disorder" και εμφανίσεις σαν αυτή του Σαββάτου θα κάνουν αρκετό κόσμο να ασχοληθεί μαζί του. Ενδιαφέρουσες συνθέσεις, πιασάρικες μελωδίες, ενέργεια και δύναμη. Το μισάωρο set τους αποκλείεται να απογοήτευσε τους παρευρισκόμενους.

Συνέχεια με το «κυρίως πιάτο». Οι Annihilator βρίσκονταν για άλλη μια φορά στη Θεσσαλονίκη αν και ανάμεσα στις εμφανίσεις τους κάνουν ένα διάλειμα αρκετών ετών. Προσωπικά απουσίαζα από την αντίστοιχη του 2010 και έτσι οι μνήμες μου ανέτρεχαν στη βραδιά του μακρινού 2001, μαζί με τους Nevermore, Soilwork και Rawhead Rexx. Μέσα στα δεκαπέντε αυτά χρόνια ο εργασιομανής Jeff Waters κυκλοφόρησε άλλους τόσους δίσκους φτάνοντας συνολικά στους δεκαπέντε με την πλειοψηφία τους, όμως, να κυμαίνεται σε απλώς ικανοποιητικά επίπεδα.

Συναυλιακά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δυο συνθέσεις από το περσινό "Suicide Society" ήταν αρκετές και έτσι το ενακτήριο ομώνυμο και το "Creepin' Again" αποτέλεσαν απλά μια μικρή παρέμβαση σε ένα setlist με παλιότερες συνθέσεις, οι οποίες φυσικά έγιναν αποδεκτές με ενθουσιασμό. Ο Jeff Waters έχει μαζί του μια ομάδα ταλαντούχων νέων μουσικών.Ο Aaron Homma στις κιθάρες κερδίζει τα βλέμματα τόσο με την τεχνική του όσο και με την εντυπωσιακή σκηνική του παρουσία. Αν και στο παρελθόν έχει κάνει ένα πέρασμα και από τους, πολύ πιο brutal, Vital Remains, το σημερινό του συγκρότημα του ταιριάζει απόλυτα και προσωπικά θα τολμήσω να προβλέψω ότι θα κρατήσει τη θέση του για μεγάλο χρονικό διάστημα (αν και με τον κύριο Waters αυτές οι προβλέψεις έχουν υψηλό ποσοστό επικινδυνότητας). Οι Richard Hicks και Fabio Alessandrini στο rhythm section συμμετέχουν με αλάνθαστο τρόπο, με τον πρώτο να βοηθά ενεργά και στα φωνητικά. Γενικά πρόκειται για ένα σφιχτοδεμένο σύνολο το οποίο ανταποκρίνεται απόλυτα στις υψηλές απαιτήσεις του συγκροτήματος. Από την άλλη, το ίδιο συνέβαινε και με τα προηγούμενα, αμέτρητα line-up...

Λόγω της πλούσιας δισκογραφίας του συγκροτήματος, υπήρξαν σίγουρα πολλές ελλείψεις. Η δυάδα "Phoenix Rising/Sounds Good To Me" θα μπορούσε να χρωματίσει όμορφα τον καταιγισμό από riff, αλλά η έλλειψη βασικού τραγουδιστή απέκλειε εξαρχής την παρουσία των αγαπημένων, μελωδικών συνθέσεων. Κατά τα άλλα ο Jeff, ακόμα και μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια, καταφέρνει να «σταθεί»  με αξιοπρέπεια ως vocalist. Η προσωπική μου προτίμηση στο "The Carnival Diablos" (το χαβαλεδιάρικο "Chicken And Corn" μας διασκέδασε αλλά δεν «μετράει») θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως παραξενιά αλλά κομμάτια όπως τα "The Fun Palace" ή "Knight Jumps Queen" σε έναν δίκαιο κόσμο δεν θα απουσίαζαν από καμία Annihilator-βραδιά.

Παρ' όλα αυτά ζήσαμε μια απολαυστική εμφάνιση, με πολλές κλασικές συνθέσεις όπως το κοφτό και στακάτο "King Of The Kill", το "Set The World On Fire", τα καταιγιστικά "W.T.Y.D." και "Human Insecticide" και φυσικά το all-time classic "Alison Hell". Χίλια δολλάρια πρότεινε ο πανούργος Brian Slagel για να το πουλήσει στον Lizzy Borden αλλά ο Jeff δεν «ψάρωσε»... και απ' ό,τι έδειξε η ιστορία, καλά έκανε.

Κατά πάσα πιθανότητα οι Annihilator δεν θα ζαναζήσουν ποτέ τα μεγαλεία του παρελθόντος. Με εμφανίσεις σαν αυτή, όμως, αποδεικνύουν ότι δεν έχουν κανέναν λόγο να τα παρατήσουν.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας