Amorphis, Leprous @ Gagarin 205, 13/11/11

Οι Amorphis ήρθαν και έφεραν λίγη από τη «δροσιά» της χώρας τους σε μια από τις πρώτες πραγματικά κρύες νύχτες αυτής της χρονιάς, υποσχόμενοι μια βραδιά ποιοτικού metal, που προέκυπτε τόσο από την σταθερά υψηλού επιπέδου πορεία της μπάντας, όσο και από την παρουσία των Leprous ως support σχήμα.

Το ψυχρό κλίμα δε ζεστάθηκε από την μικρή προσέλευση του κόσμου, σε ένα Gagarin που έκοβες βόλτες μέχρι τη σκηνή με τεράστια άνεση, προσθέτοντας άλλο ένα live με χαμηλή προσέλευση και έναν ακόμα προβληματισμό αναφορικά με το τι μέλλει γενέσθαι στα συναυλιακά δρώμενα.

Μόνο που με περιπτώσεις όπως στη συγκεκριμένη συναυλία μπορώ να καταλάβω και την αγανάκτηση του κόσμου, καθώς αυτό που συνέβη με την ώρα έναρξης των support συγκροτημάτων ήταν τουλάχιστον απαράδεκτο! Από τη διοργανώτρια εταιρεία μάς κοινοποιήθηκε και αναρτήσαμε το πρόγραμμα της συναυλίας, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς για εμένα ειδικά κάθε συναυλία σημαίνει ταξίδι και ο προγραμματισμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Στις 20:00 λοιπόν έλεγε το πρόγραμμα πως θα εμφανίζονταν οι NahemaH και κατάφερα με την κίνηση της Κυριακής και 250 χιλιόμετρα μπροστά μου να είμαι στο Gagarin στις 20:05, για να μου πουν να βιαστώ, καθώς οι Leprous (!) είχαν ήδη ανέβει στη σκηνή και ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν το set τους! Ευτυχώς που με πήραν τηλέφωνο και βιάστηκα, γιατί οι Νορβηγοί αποτέλεσαν τεράστιο παράγοντα στο να σηκωθώ και να πάω στη συγκεκριμένη συναυλία και αν τους έχανα δεν ξέρω κι εγώ τι θα έπρεπε να γράφω αυτή τη στιγμή.

Όπως καταλαβαίνετε, δυστυχώς, δεν έχω τίποτα να σας πω για τους NahemaH, εκτός κι αν θέλετε κάποια πληροφορία για το merchandise τους, αφού ήταν το μόνο που είδα από τη μπάντα. Δεν είναι ωραίο και δεν είναι σύμφωνο με την πολιτική του site, όπως δε συνάδει το να αναρτούμε πληροφορίες που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Γιατί αν εγώ πρόλαβα τους Leprous, δε συνέβη το ίδιο και με έναν καλό φίλο που λόγω υποχρεώσεων είχε προγραμματίσει να βρεθεί στο χώρο λίγο μετά τις 20:30 και κατάφερε να ακούσει δύο τραγούδια από τους Νορβηγούς, μετά από δική μου παραπομπή στις πληροφορίες. Το δίκιο του βουνό, αλλά και το ξενέρωμά του στο υπόλοιπο του live απόλυτα κατανοητό, κάτι που πιθανόν να συνέβη και με περισσότερο κόσμο. Μπορεί η δύσκολη περίοδος να αποτελεί τη μια όψη του νομίσματος της χαμηλής προσέλευσης, αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους τοπικούς διοργανωτές μερικές φορές -όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση- είναι απολύτως δικαιολογημένο να αποτελεί την άλλη.



Για να πάμε και στο δια ταύτα, οι  Leprous δικαίωσαν και επί σκηνής όσους έχουμε πάθει πλάκα με το φετινό τους "Bilateral", στο οποίο στηρίχτηκε κατά βάση το set της εμφάνισής τους. Με τα -ομολογουμένως- περίεργα κουστούμια τους, που περιέχουν πουκάμισα, γιλέκα, γραβάτες και παπιγιόν, βγήκαν λες και είχαν πάρει αμφεταμίνες, αφού κοπανιόντουσαν ανελέητα σε όλη τη διάρκεια του περίπου 50λεπτου set τους. Ξεκίνησαν με δύο από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το "Thorn" και το "Restless", με σχετικά καλό -αλλά όχι εξαιρετικό- ήχο, για να περάσουν στο προηγούμενο άλμπουμ τους και συγκεκριμένα το "Passing".



Ρίχνοντας λίγο τις ταχύτητες απέδωσαν το εξαιρετικό, αλλά ίσως όχι βέλτιστη επιλογή για live, "MB. Indifferentia" και τα έσπασαν (ειδικά ο drummer) στο επιθετικό "Waste Of Air", αν και σε κάποια φάση έχασα τα πλήκτρα, τα οποία παίζουν καθοριστικό ρόλο στο κομμάτι αλλά και στη μουσική τους γενικότερα. Έκλεισαν το set τους με το "Dare You" (πάλι από το "Tall Poppy Syndrome") και το δεκάλεπτο "Forced Entry", δίνοντας υποσχέσεις πως ο χρόνος μόνο καλύτερους μπορεί να τους κάνει. Ο ήχος ήταν αξιόλογος, αλλά θα μπορούσε να είναι και καλύτερος, ενώ σε κάποια φωνητικά έδειχνε να ζορίζεται ο Solberg, που γενικά ήταν εντυπωσιακός. Εν τέλει, αυτά αποτέλεσαν μάλλον λεπτομέρειες μπροστά στη συνολική πολύ ικανοποιητική εμφάνιση και το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως όσοι δεν έχουν τσεκάρει ακόμα τους Leprous και ειδικά το "Bilateral" να το πράξουν άμεσα!

Setlist: Thorn / Restless / Passing / MB. Indifferentia / Waste Of Air / Dare You / Forced Entry


Περίπου 40 λεπτά μετά το πέρας της εμφάνισης των Νορβηγών είχε έρθει η ώρα για το πρώτο -χρονολογικά, αλφαβητικά και αξιωματικά- όνομα της βραδιάς να πάρει τη θέση του στη σκηνή. Δύο χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, οι Amorphis βρήκαν και πάλι τον δρόμο τους για το club της Λιοσίων, φέρνοντας στις αποσκευές τους μία ακόμα δουλειά που ανταποκρίνεται στα γνωστά ποιοτικά τους στάνταρ, το φετινό "The Beginning Of Times"...

...το οποίο και συστήνουν πρώτο-πρώτο στο μισοάδειο Gagarin, με τα "My Enemy" και "Mermaid" να τυγχάνουν θερμότατης ανταπόκρισης. Ηχητικά, συνοδεύονται από μία παράξενη μουντάδα και την αίσθηση ύπαρξης ενός αόρατου εμποδίου που δεν επιτρέπει στις λεπτομέρειες των συνθέσεων να φτάσουν αυτούσιες στα αυτιά μας, με τα lead του Holopainen και τα πλήκτρα του Kallio να ζημιώνονται περισσότερο. Τα "The Smoke" και "Crack In A Stone" διατηρούν το κλίμα σταθερό, ενώ η πρώτη βουτιά στο παρελθόν πραγματοποιείται λίγο αργότερα με το "Greed", το οποίο υπήρξε ο μοναδικός εκπρόσωπος του μνημειώδους "Tuonela".



Η παραδοχή -ή, καλύτερα, επιβεβαίωση- του πόσο μεγάλος frontman είναι ο Joutsen έχει έρθει προ πολλού, αφού ο βραχύσωμος τζιβάτος τραγουδιστής δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, εναλλάσσοντας με περισσή άνεση καθαρά με brutal και ερμηνεύοντας τα πάντα με αξιοθαύμαστη πιστότητα. Σεντερφοράρα μεγάλη, που θα 'λεγε και γνωστή μορφή της προπονητικής, αναλαμβάνει μόνος του ολόκληρη τη σκηνική παρουσία της μπάντας, όντας μακράν ο πιο ενεργητικός από τους έξι. Με την ποιότητα του ήχου να έχει βελτιωθεί αισθητά, ακολουθεί το "Sampo" και το φετινό singlάκι "You I Need" και πλέον έχει γίνει σαφές ότι τα δύο τελευταία άλμπουμ θα καταλάβουν πάνω από τη μισή διάρκεια του set. Ωστόσο, η συμμετοχή του κοινού στα συγκεκριμένα κομμάτια έχει μόνο ανοδική πορεία, γεγονός που επαληθεύει για μία ακόμη φορά την εδραίωση της γενιάς οπαδών της Joutsen περιόδου.



Κάπου εκεί, βέβαια, επιβαλλόταν κι ένα τρανό πισωγύρισμα κι αυτό ήρθε στην πιο βίαιη μορφή του. Παρά τον εξ' ορισμού άκυρο συνδυασμό του εισαγωγικού "Karelia" με το ρεφρέν του "Pussy" των Rammstein (!), το "Vulgar Necrolatry" μάς πήρε και μάς σήκωσε, σαν αγνή καφρίλα που είναι. Στιγμές μαγείας ενσαρκώθηκαν στα "Into Hiding" και "Magic And Mayhem", αμφότερα από το διαμάντι που ακούει στο όνομα "Tales From The Thousand Lakes", δίνοντας μία πιο σκοτεινή διάσταση στο live, ενώ ανάμεσά τους ακούστηκε το ανυψωτικό "Sky Is Mine" και το -μάλλον μουδιασμένο ως προς την εκτέλεσή του- "Alone".



Με τη συμπλήρωση εξήντα λεπτών στη σκηνή οι Φινλανδοί ολοκλήρωσαν την κανονική διάρκεια της συναυλίας, για να επιστρέψουν μετά από λίγα λεπτά με τον «ορισμό του hit», "Silver Bride". Λίγο πριν το τέλος, η μοναδικότητα του "My Kantele" διακρίθηκε ανάμεσα στα πιο ατμοσφαιρικά σημεία της βραδιάς, ενώ το αγαπημένο "House Of Sleep" ανέβασε ξανά τη συμμετοχή του κόσμου στο ζενίθ της, με τη βασική μελωδία και το ρεφρέν του να τραγουδιέται από όλα τα στόματα.



Εν κατακλείδι, οι 300-κάτι «ηρωικοί» οπαδοί που βρέθηκαν την Κυριακή το βράδυ στο Gagarin είχαν την τύχη -και συγχρόνως την ατυχία- να παρακολουθήσουν μία άκρως επαγγελματική εμφάνιση από τους Φινλανδούς. Από τη μία μεριά είχαμε τις πολύ καλές εκτελέσεις των επιλεχθέντων κομματιών, τις άρτιες σε βαθμό παρεξηγήσεως ερμηνείες του Joutsen και το δίκαια μοιρασμένο setlist που δύσκολα θα άφηνε παραπονούμενους, αποτελώντας τις θετικές παραμέτρους της συναυλίας. Από την άλλη, ωστόσο, η περιορισμένη χρονική διάρκεια (μετά βίας 80 λεπτά) και η σχεδόν μηδαμινή επικοινωνία της μπάντας με το κοινό προσωπικά με οδηγούν στο να χαρακτηρίσω το live ως «τυπικό» και ελαφρώς προβλέψιμο. Χωρίς να απογοητεύσει ή να κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο, η τελική αίσθηση που άφησε η εμφάνιση των Amorphis είναι ότι δεν πλησίασε υψηλά επίπεδα, τουλάχιστον όσο ενδεχομένως θα μπορούσε, ενώ σε σύγκριση με την προ διετίας αντίστοιχή τους στον ίδιο χώρο βρέθηκε ένα σκαλί χαμηλότερα.

Setlist:

My Enemy
Mermaid
The Smoke
Crack In A Stone
Greed
Sampo
You I Need
Karelia / Vulgar Necrolatry (Abhorrence cover)
Into Hiding
Sky Is Mine
Alone
Magic And Mayhem
------------------------
Silver Bride
My Kantele
House Of Sleep