AC/DC, The Answer @ ΟΑΚΑ, 28/05/09

Η είσοδος του rock 'n' roll στις μεγάλες αρένες ήταν για πολλούς και ο θάνατος του. Από τους πρώτους διδάξαντες του arena rock οι Led Zeppelin, που έκαναν τα τεράστια στάδια δεύτερο σπίτι τους. Η μετάλλαξη του μουσικού σε απόμακρο αστέρι είχε ξεκινήσει. Μεγαλύτερο κοινό, μεγαλύτερες ανάγκες και το έδαφος πρόσφορο για τεράστια έσοδα.

Η επαφή μουσικού-θεατή αρχίζει να χάνεται και από την κατάσταση τύπου Fillmore «υπάρχει κανένα τσιγαριλίκι εύκαιρο να το μοιραστούμε με το συγκρότημα;» φτάνουμε στις μεγάλες παραγωγές που ο οπαδός με κιάλια προσπαθεί να διακρίνει αν ο τραγουδιστής τραγουδά live ή playback και αν ο κιθαρίστας έχει το όργανό του καρφωμένο στον ενισχυτή.



Πρώτος που αντιλήφθηκε την κατάσταση και άσκησε (αυτό)κριτική ήταν ο Roger Waters, ο οποίος πέρασε το μήνυμα μέσα από την περιοδεία του "The Wall" στα τέλη του '70. Μουσικοί εκτελούσαν τα τραγούδια της μπάντας φορώντας μάσκες με τα χαρακτηριστικά των Waters, Gilmour and co. To μήνυμα: Σχεδόν δεν έχει σημασία πια ποιος είναι πάνω στη σκηνή. Το make-up, τα λέιζερ και η απόσταση αρχίζουν και υπερισχύουν, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη σύνθεση, την εκφραστικότητα και την ερμηνεία.

Από τους (υπερβολικούς ίσως) αυτοσχεδιασμούς και το musicianship των '70s περάσαμε λοιπόν στην απλοποίηση, στο refrain, τα παλαμάκια και τα πυροτεχνήματα των '80s. Μουσική κομμωτηρίου, φτιαγμένη κατά παραγγελία για το ραδιόφωνο και αργότερα την τηλεόραση («We want our MTV...»). Όλα αυτά μαζί, και σε συνδυασμό με το μεγαλύτερο κακό που είχε αρχίσει βέβαια από τα '70s και λέγεται κατηγοριοποίηση της μουσικής, οδηγούν στην αναμενόμενη παρακμή αλλά και τη γέννηση νέων ιδιωμάτων μέσα από τη φυσιολογική αντίδραση στην τυποποίηση (new wave, punk, grunge).



Μέσα σε όλο αυτό το χάος φτάνουμε στη δεκαετία του 2000. Η μουσική σκηνή κατακερματισμένη, η απουσία κυρίαρχου ρεύματος φανερή, το downloading έχει γίνει καθημερινότητα και οι εταιρίες στην απόγνωσή τους πουλάνε ό,τι έχει ηχογραφηθεί ή μαγνητοσκοπηθεί (πρόβες, demos, tv shows κλπ.) μπας και σώσουν την κατάσταση και τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Μόνη λύση για τον καλλιτέχνη και ουσιαστική απόδειξη της αξίας του είναι (και πάλι) το live. Με μια διαφορά. Λείπουν οι ακρότητες και οι υπερβολές του παρελθόντος (αρκούδες να κυνηγάνε τραγουδιστές, κιθάρες με λέιζερ και νέον, δράκοι που σκοτώνονται από κιθαρίστες τιμωρούς και λοιπά κιτσάτα) και το βάρος δίνεται στο ρεπερτόριο και τη μουσική αυτή καθε αυτή.

Οι λίστες με τις πιο πετυχημένες περιοδείες λένε πλέον πολλά περισσότερα από οποιοδήποτε top πωλήσεων και πάνω στη σκηνή ξεχωρίζει σίγουρα πιο εύκολα η ήρα από το στάρι ή αλλιώς το ρεπερτόριο από τα hit singles.



Σε αυτή τη major league λοιπόν ξεχωρίζουν τα τελευταία χρόνια μερικοί καλλιτέχνες μετρημένοι στα δάκτυλα που συνδυάζουν πολύ επιτυχημένα την αμεσότητα στην τέχνη τους με τα μεγάλα shows. Και τι σύμπτωση: Όλoι είναι καλλιτέχνες που παίζουν rock μουσική. Από τους U2 στους Stones και μέχρι τους Metallica το ροκ υπάρχει και αποδεικνύει ότι δεν πέθανε τελικά ποτέ.

20.000.000 (ναι, δε διαβάσατε λάθος, 20 εκατομμύρια) αιτήσεις για ένα εισιτήριο στην O2 Arena είχε το one-off reunion των Led Zeppelin (ρεκόρ Guinness), ενώ τους Stones παρακολούθησαν 4,68 εκατομμύρια θεατές μόνο στη "Bigger Bang" περιοδεία τους.



Μέσα σε αυτήν την κατηγορία των τεράστιων ανήκει φυσικά και η «Electric Young Brothers Band», με έδρα την Αυστραλία και καταγωγή από τη Σκωτία, που κατακτά την υφήλιο κάθε φορά που βάζει πλώρη για νέα περιοδεία. Χωρίς να αφήνουν την εικόνα να κυριαρχεί στα shows τους αλλά με εξαιρετικές πινελιές εντυπωσιασμού, ηλεκτρίζουν ορδές μουσικόφιλων που αχόρταγοι ζητούν περισσότερο και ακόμη περισσότερο rock 'n' roll κάθε φορά που η μπάντα περνά από την περιοχή τους.
Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και οι AC/DC είναι έτοιμοι να μας κεραυνοβολήσουν με τον τρόπο που μας περιέγραφαν μόνο γνωστοί και άγνωστοί μας ή βλέπαμε στα dvd.

Η ημερομηνία: 28/05/09. To OAKA ανοίγει τις πύλες του και γύρω στις 20:15 οι Answer κάνουν την είσοδό τους.



Η αρένα κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της γεμάτη, ενώ από τις κερκίδες διακρίνεις τα AC/DC horns των 10€ αναμμένα σταθερά ή να αναβοσβήνουν. Οι Ιρλανδοί γίνονται δεκτοί με αρκετά θερμό τρόπο. Αν είναι λόγω της ωριμότητας του ελληνικού κοινού ή της σούπερ ανεβασμένης διάθεσης του, δε βάζω το χέρι μου στη blues φωτιά που άναψε στην Καλογρέζα το "Preachin'". Ο ήχος τους στην αρχή μουντός, δείχνει να βελτιώνεται με την ώρα και χωρίς να ακουμπά ψηλά επίπεδα έντασης φτάνει σε ικανοποιητικά επίπεδα απόδοσης.



Το set list τους αρκετά δυνατό, με τη ζυγαριά να γέρνει προς το "Everyday Demons" σαφώς, αλλά και με το υπέροχο "Under The Sky" από το "Rise" να κλείνει ιδανικά στις 21:00 ακριβώς ένα 45λεπτο ρεζουμέ των δύο δισκογραφικών πονημάτων τους. Καλή για την περίσταση εμφάνιση, αλλά ο αχανέστατος χώρος έδειξε κάποιες στιγμές να τους καταπίνει.



Μόλις 30 λεπτά αργότερα και με την αδρεναλίνη να έχει χτυπήσει κόκκινο, το rock 'n' roll τρένο με τον Angus δεμένο πισθάγκωνα συγκρούεται με τη σκηνή του ΟΑΚΑ. "Rock N' Roll Train" και οι χιλιάδες οπαδοί (δε μέτρησα σαν ισοβίτης όλα τα κεφάλια, ζητώ συγγνώμη για την αοριστία του «χιλιάδες») παραληρούν. Ο φίλος μου ο Νίκος ξεστομίζει το ιστορικό «είναι αλήθεια, είναι εδώ» και το πάρτι ξεκινά.

"Hell Ain't A Bad Place To Be" και το ξέσπασμα αμέσως μετά: "Back In Black", με τα πρώτα καπνογόνα και τη μαζική συμμετοχή του κόσμου στο refrain. Οι αντιδράσεις πραγματικά ανατριχιαστικές σε κάθε νότα γεννημένη από την κιθάρα του Angus Young. Η φωνή του Johnson φτάνει στα αυτιά μας «μασημένη», σα να καλύπτεται από τις κιθάρες, αλλά οι κραυγές του κοινού, που τραγουδά σχεδόν όλους τους στίχους, καλύπτουν τη μικρή αυτή αδυναμία.

Ακολουθεί το "Big Jack" από το νέο άλμπουμ, με τα πνεύματα κάπως κατευνασμένα (φυσιολογικό), αλλά το "Dirty Deeds" που ακολουθεί δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού: Ντελίριο ξανά σε κερκίδες και αρένα, με τον κόσμο να τραγουδά μεθυσμένος «...Done Dirt Cheap...».

Στις κερκίδες δεν κάθεται κανείς, όλοι όρθιοι συμμετέχουν με παλαμάκια, φωνές και τραγούδι. Oι Brian και Angus πραγματικοί performers, μεταφέρουν το κέφι και τη ζωντάνια τους με μαγικό τρόπο στην αρένα (κυρίως) και στις κερκίδες, ενώ ανεβοκατεβαίνουν την εξέδρα που βουτά μέσα στο κοινό.



"Shot Down In Flames" για συνέχεια και αμέσως μετά το απόλυτο απωθημένο. «Κεραυνοχτυπημένοι» κυριολεκτικά, συμμετέχουμε ο καθένας με ό,τι διαθέτει, δημιουργώντας το δικό μας, κατά-δικό μας, βιντεοκλίπ στη μνήμη μας, διαγράφοντας τα «ξένα» "Live At Donington", "Νo Bull Live" και λοιπά dvd.



Αμέσως μετά η ανάσα με το "Black Ice", που δεν το γνωρίζει η πλειοψηφία του κοινού, αλλά διατηρεί ζεστή την κατάσταση μέχρι να έρθουν οι γυναίκες σε πρώτο πλάνο με το "The Jack", το οποίο τις ανεβάζει σε αντρικούς ώμους και τις οδηγεί σε ερωτικά λικνίσματα που ευχαριστούν το «τηλεοπτικό μας μάτι». Το τελετουργικό striptease του Angus δε λείπει - δε φτάνει φυσικά σε full monty, αλλά σταματά σε εσώρουχο με το λογότυπο της μπάντας ραμμένο στο πίσω μέρος του!



Καμπάνες ηχούν στο ΟΑΚΑ και δεν είναι ώρα για τη λειτουργία, αλλά για κάτι πολύ πιο «κολασμένο»:
Είναι το "Hells Bells" φυσικά που και πάλι εξυψώνει τις μαύρες μας ψυχές. Μια υπέροχη σύνθεση, η οποία πακέτο με το "Shoot To Thrill" δίνει άλλη μια κλωτσιά στα ήδη πονεμένα μας οπίσθια. Εκπληκτικό το σόλο και η συμμετοχή του κοινού πολύ δυναμική.



Έχει περάσει ήδη μια ώρα αλλά φάνηκε σαν 10 λεπτά, σαν όμορφη μουσική συνουσία, και οι ρυθμοί πέφτουν λίγο με τρεις συνεχόμενες «non greatest hits» επιλογές, δύο από αυτές από το "Black Ice". Αυτή ήταν και η τελευταία μας ευκαιρία για ανασύνταξη.



"You Shook Me All Night Long", "T.N.T", "Whole Lotta Rosie" και "Let There Be Rock" στη σειρά προκαλούν φρενίτιδα και εκστασιασμό, οδηγώντας μας στο πρώτο πέσιμο της αυλαίας. Στο "T.Ν.Τ" και στη φουσκωτή "...Rosie" τραγουδάμε με την ψυχή μας, ενώ στο "Let There Be Rock" ο Angus ανεβαίνει στη γνωστή βάση στο κέντρο της αρένας και εξυψώνεται μέσα σε γενικό ενθουσιασμό.

Encore με κόκκινους καπνούς και τα κέρατα του Young σε μια ανεπανάληπτη "Highway To Hell" που τραγουδιέται μαζικά πριν τα κανόνια του "For Those About To Rock" μας χαιρετήσουν με ομοβροντίες και βεγγαλικά. Πραγματικό ξεσάλωμα επικρατεί και φυσικά αποθέωση για μια μπάντα που δε σφύζει από νιάτα, αλλά πάνω στη σκηνή συνεχίζει να «παραδίδει τα καλούδια» με φανερή δίψα για rock 'n' roll. Μεγάλη μπίζνα η μουσική, αλλά όταν συνδυάζεται με τέτοιο πάθος και προσοχή στη λεπτομέρεια δε σε αφήνει καν να βάλεις αρνητικές σκέψεις στο μυαλό σου.

Και αν οι απόντες (για τους υπόλοιπους δεν υπάρχουν αμφιβολίες) σκέφτεστε αν τελικά νοιώσαμε "Thunderstruck" ή το μόνο που έμεινε ήταν η χοντρή φουσκωτή Rosie και οι κανονιοβολισμοί, μην το φιλοσοφείτε και πολύ. Μη σας τρομάζει η εισαγωγή αυτού του κειμένου. Τα πράγματα είναι απλά, αλλά και σοβαρά ταυτόχρονα. Σαν τα riffs των Young Bros ένα πράγμα. Πολύ κοντά στο απόλυτο συνδυασμό διασκέδασης και ψυχαγωγίας, το πακέτο εικόνας-ήχου-συναισθημάτων που προσφέρουν οι AC/DC δεν είναι φτηνό arena rock, αλλά αληθινό rock 'n' roll ψυχής, παιγμένο σε αρένες. Και αυτό έχει τεράστια διαφορά φίλοι μου.

Long Live pure & evil rock n' roll!

Set list:

01. Rock N' Roll Train
02. Hell Ain't A Bad Place To Be
03. Back In Black
04. Big Jack
05. Dirty Deeds Done Dirt Cheap
06. Shot Down In Flames
07. Thunderstruck
08. Black Ice
09. The Jack
10. Hells Bells
11. Shoot To Thrill
12. War Machine
13. Dog Eat Dog
14. Anything Goes
15. You Shook Me All Night Long
16. T.N.T.
17. Whole Lotta Rosie
18. Let There Be Rock
---------------------------------------
19. Highway To Hell
20. For Those About To Rock (We Salute You)