Συνέντευξη The Tangent (Andy Tillison)

Όπως συνεπώς κάνει κάθε δύο χρόνια, έτσι και φέτος ο Andy Tillison με τους διαρκώς διαφορετικούς Tangent κυκλοφορεί έναν δίσκο που τον διατηρεί σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα παραδοσιακού prog rock της εποχής μας. Αυτή τη φορά όμως, αν και διατηρώντας την καρδιά του ήχου του ίδια, έχει ένα μεγαλύτερο όραμα για το τι θέλει να κάνει και με τη βοήθεια μερικών από τους καλύτερους μουσικούς της πιάτσας σε κάθε όργανο, καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει εκ νέου, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο όπως όταν τον πρωτομάθαμε.

Συγχαρητήρια Andy, η νέα δουλειά σου βρίσκω να είναι από τις καλύτερές σου. Συνήθως έχεις κάποια κεντρική ιδέα σε κάθε νέο δίσκο. Μπορείς να μας πεις περισσότερα για την ιστορία πίσω από το "Le Sacre Du Travail".
Προφανώς κάποια από τα προηγούμενα άλμπουμ μας είχαν ένα θέμα να τα διατρέχει αλλά νομίζω ότι δεν έχει βρεθεί μία κατάλληλη έκφραση για να αποδώσει τα «θεματικά άλμπουμ». Το "Le Sacre Du Travail" είναι βασικά ένα μουσικό ημερολόγιο ταξιδίου διαμέσου μίας εργάσιμης ημέρας, από τη στιγμή που το ξυπνητήρι χτυπάει μέχρι και τη στιγμή που καταρρέουμε στο κρεβάτι προετοιμαζόμενοι για την επόμενη ημέρα. Ως τέτοιο είναι ένα γραμμικό ταξίδι και ως ένας δίσκος με πλοκή, ή μία Όπερα, έχει την ιστορία ή το θέμα του στην καρδιά του. Η εργάσιμη ημέρα πάντοτε με ενδιέφερε, και αν τη δούμε αντικειμενικά είναι σαν μία μορφή χορού ή τελετουργίας. Είναι κάτι στο οποίο σχεδόν όλοι μας είμαστε εγκλωβισμένοι, μία ρουτίνα που έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ ώστε να είμαστε παγιδευμένοι και ο δίσκος αναφέρεται στα συναισθήματα τόσων ανθρώπων που εύχονται να μπορούσαν να δραπετεύσουν. Υπάρχει και δεύτερη ιδέα όμως στο άλμπουμ και αυτή είναι η επανάληψη της προσπάθειας να επισκεφθούμε την κλασική μουσική μέσω ενός rock συγκροτήματος. Όπως στις ημέρες του Jon Lord και του "Concerto For Group And Orchestra" ή των Nice με το "Five Bridges". Ήθελα να ρίξω μία ακόμα ματιά στην ιδέα αυτή και να δω αν θα μπορούσα να δουλέψω μαζί της και να την επανεξετάσω αν θες.

Πιστεύω ότι στο δίσκο αυτόν υπάρχει και μία από τις εμφανέστερες αλλαγές στυλ στην ιστορία των Tangent. Θα συμφωνούσες;
Ναι, συμφωνώ. Είναι γεγονός ότι αυτό είναι το πρώτο μας πραγματικά concept άλμπουμ. Είναι ολόκληρο δομημένο ως κλασική συμφωνία, έχει πολύ ενορχήστρωση. Είναι μία επανεκκίνηση για το συγκρότημα και επανεκκίνηση του τι πιστεύω ότι το progressive rock μπορεί να γίνει. Υπάρχουν λιγότερες αναφορές σε άλλα συγκροτήματα, λιγότεροι Van Der Graaf, λιγότεροι Flower Kings και περισσότεροι Tangent. Φέραμε έναν συμπαραγωγό (Paul Brow), επίσης, που έχει συνεισφέρει σημαντικά στο ηχητικό αποτέλεσμα και έναν ειδικό στα φωνητικά (David Longdon) που έχει επαναδομήσει τον τρόπο που ακούγεται η φωνή εντός του συγκροτήματος. Πιο σημαντικό από όλα: έγραψα όλο το έργο τελείως διαφορετικά προσπαθώντας επίτηδες να πάω σε νέα κατεύθυνση.

Παρά τις αναφορές στην κλασική μουσική, οφείλω να ομολογήσω ότι εγώ εντόπισα περισσότερες jazz και ψυχεδελικές επιρροές. Το βλέπεις εσύ αυτό;
Οι Tangent είχαν πάντα έναν ισχυρό jazz ρυθμό ακόμα και από το πρώτο άλμπουμ οπότε δε συμφωνώ ότι αυτό είναι κάτι «νέο» στη μουσική μας. Αυτή είναι η έβδομη κυκλοφορία μας και υπήρχε αρκετή jazz στις έξι που προηγήθηκαν. Αλλά ναι, υπάρχουν κάποιες ψυχεδελικές επιρροές και ορισμένα funky στοιχεία εδώ κι εκεί - η funk είναι από τις αγαπημένες μου ακροάσεις όταν βρίσκομαι στο σπίτι μου, είμαι μεγάλος οπαδός των Earth, Wind & Fire, πάντοτε ήμουν. Φυσικά ο δίσκος είναι μία ανάμιξη των πραγμάτων που με έχουν επηρεάσει. Προσπάθησα όλα αυτά να ανήκουν το ένα το άλλο και αυτό ήταν και το δυσκολότερο σημείο, το να κάνεις ορχηστρική, κλασική, rock, jazz funk και ψυχεδελική μουσική να δουλεύουν μαζί σαν μία σύνθεση αντί να ακούγονται σαν ξεχωριστά αποσπάσματα. Αυτό χρειάστηκε πολλή δουλειά και το αν τελικά το πετύχαμε είναι στο χέρι σας να το αποφασίσετε.

Αυτή η κυκλοφορία σηματοδοτεί και την επιστροφή αρκετών υψηλής αξίας καλεσμένων και η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα το δείχνει. Ειδικά η ρυθμική βάση είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Μπορείς να περιγράψεις τη συνεισφορά κάθε μουσικού;
Ο Jakko (σ.σ.: κιθάρα) έκανε την έναρξη. Το παίξιμό του είναι ήρεμο και ανιδιοτελές αλλά πραγματικά λάμπει όπου χρειάζεται. Το έκανε μελωδικό και εύθραυστο ενώ τα πρώτα φωνητικά του στο μέρος "Steve Wright In The Afternoon" είναι απλά πανέμορφα. Είναι ένα ωραίο δώρο για όσους μισούν τη φωνή μου αλλά αγαπούν τη μουσική μου. Οι Tangent με έναν πραγματικά καλό τραγουδιστή! Είναι μία πολύ καλή παρουσία σε κάθε μπάντα και πάντα διασκεδάζω μαζί του και συνδέεται με τόσους από τους αγαπημένους μου μουσικούς που καταλαβαίνει αμέσως τι εννοώ και τι χρειάζομαι. Ο Theo (σ.σ.: πνευστά) πάντα έκανε σπουδαίες συνεισφορές στους Tangent. Αυτή είναι η 6η στούντιο παρουσία του μαζί μας ενώ έχει και δύο σε DVD. Σε αυτό το άλμπουμ πραγματικά δημιούργησε μία κοινή νοητή κλωστή που ενώνει τα ορχηστρικά, jazz και rock μέρη. Τα όργανα που παίζει είναι κοινά και στα τρία είδη οπότε με βοήθησε εξαιρετικά στις ενώσεις. Είναι εύκολος στη συνεργασία και περνάει καλά μαζί μας και εμείς με αυτόν. Ο Gavin Harrison (σ.σ.: drums) ήταν ο νέος αυτή τη φορά. Είναι θρυλικό drummer και ο θρύλος είναι απολύτως αληθινός. Η δουλειά που έχει κάνει είναι φανταστική, εφευρετική και απίστευτα groovy. Είναι φανταχτερός, δυναμικός και έπιασε ακριβώς τι χρειαζόμουνα με την πρώτη. Δε χρειάστηκαν επαναλήψεις. Αυτό το άλμπουμ χρειαζόταν πραγματική φαντασία από τον drummer και την λάβαμε! Ο Jonas έχει παρελθόν μαζί μας από το πρώτο κιόλας άλμπουμ των Tangent. Αυτό είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ μαζί μας και είναι εξίσου καλός με πάντοτε. Αποφάσισε να αφήσει το άταστο μπάσο του σπίτι και να παίξει με το Fender Jazz χρησιμοποιώντας αρκετά την πένα. Είναι επιθετικό, δυναμικό και δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που περίμενα. Το έκανε καλύτερο και μαζί με τον Gavin κάνουν ένα απίστευτο δίδυμο παρόλο που δεν έχουν καν συναντηθεί! Τον David Longdon (φωνητικά και μελωδίες) τον φέραμε για να κάνει κάτι νέο στους Tangent. Δεν ήρθε να γίνει ο βασικός τραγουδιστής αλλά να είναι μέρος της ενορχήστρωσης των κομματιών. Η φωνή του προσέθεσε νέες αρμονίες στη μουσική, κάτι σαν χορωδία του ενός. Υποστήριξε τη φωνή μου, με βοήθησε να ακούγομαι ισχυρότερος από το φυσιολογικό. Έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο και πολύ κρίσιμο για το πώς ακούγεται όλο το έργο.

Γνωρίζοντας ότι στην πράξη το να κάνεις τέχνη δεν είναι όσο ρομαντικό όσο νομίζει κανείς, να υποθέσω ότι τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν αρκετά επιτυχημένα ώστε να σου επιτρέψουν να έχεις τώρα ένα μεγαλύτερο budget ή απλά πήρες ένα ρίσκο (οικονομικά μιλώντας πάντα);
Δεν είχα μεγαλύτερο budget! Αλλά οι οπαδοί μας βοήθησαν με το να προαγοράσουν το δίσκο σε μία αρκετά φουσκωμένη τιμή. Αυτό βοήθησε με κάποια επιπλέον έξοδα. Οπότε ξέρω ότι αυτό είναι σαν να έχεις μεγαλύτερο budget αλλά εγώ δεν το είδα έτσι. Και είναι ακόμα κι έτσι αρκετά μεγάλο ρίσκο. Το progressive rock είναι μουσική υψηλής επικινδυνότητας γιατί δε ρισκάρεις το αν θα γίνεις πολύ επιτυχημένος αλλά συχνά έχει να κάνει με το πόσο μέσα θα μπεις. Αυτό υπάρχει πάντα στο μυαλό το δικό μου και όλων σε αυτό το είδος.

Θα θεωρούσε ότι το «πείραμα» των Tangent ως μόνιμης σύνθεσης σε στούντιο και συναυλίες είναι τελειωμένο;
«Τελειωμένο» είναι σαν να κλείνεις μία πόρτα. Δεν κλείνω πόρτες. Θα περιμένουμε να δούμε την αντίδραση στο νέο μας δίσκο και μετά θα αποφασίσουμε αν υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον να περιοδεύσουμε. Ο Jonas Reingold είναι πολύ πρόθυμος να το κάνουμε οπότε έχουμε μία βάση να ξεκινήσουμε. Φυσικά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν προγραμματισμένες ημερομηνίες και δεν ξέρουμε την ακριβή σύνθεση του συγκροτήματος με την οποία θα κάναμε κάτι τέτοιο. Δεν πιστεύω ότι ο Gavin Harrison είναι πιθανός εκτός κι αν ο δίσκος από θαύμα εξελιχθεί στο νέο "Dark Side Of The Moon". Δε θα θέλει να περιοδεύει στην Ευρώπη με ένα παλιό Ford Transit περιμένοντας να δει αν θα βγάλουμε αρκετά λεφτά για να πληρώσουμε τα καύσιμα! Οπότε μάλλον μπορούμε να το αποκλείσουμε για λίγο αυτό.

Νομίζω ότι χρησιμοποιείς παραπάνω και το Hammond σε σχέση με τις παλιότερες δουλειές σας. Είμαι σωστός;
Νομίζω πως ναι. Αυτό στην πραγματικότητα είναι επειδή δεν υπήρξε διαμάχη με οποιονδήποτε για το αν «το hammond παραείναι εμφανές». Αυτό συμβαίνει συχνά με αποτέλεσμα κάποια μέρη να κόβονται, να μιξάρονται ή να αντικαθίστανται από κιθάρες. Ο Paul Brow, συμπαραγωγός που έκανε και την τελική μίξη, φαίνεται ότι του αρέσει ο ήχος του Hammond κόβοντας συχνά προς τιμήν του αρκετά μέρη άλλης ενορχήστρωσης. Πετύχαμε και έναν απίστευτο ήχο στο όργανο που έγινε εφικτός εξαιρετικό εικονικό και φοβερά ρεαλιστικό όργανο καθώς και το γεγονός ότι αν όλα τα άλλα αποτύχουν υπάρχει πάντα ένα Hammond T100 και ένα Leslie στο σαλόνι μου. Το γεγονός είναι ότι έχει στο δίσκο αυτό αναλάβει πολλά από τα «πεζά» πράγματα που άλλες φορές αναλάμβαναν πχ οι ρυθμικές κιθάρες. Έτσι δεν είναι μόνο τα solos και οι δικές του στιγμές αλλά είναι μέρος του συνόλου.

Μου άρεσε και εκείνο το bonus κομμάτι σε garage - punk στυλ. Πού βρέθηκε αυτό;
Το "Hat" είναι μία ηχογράφηση από το πρώτο μου γκρουπ για το οποίο έγραφα τραγούδια το 1979. Ο λόγος που το συμπεριέλαβα είναι γιατί πραγματεύεται το ίδιο θέμα, την καθημερινότητα του να πηγαίνεις στη δουλειά, από τη σκοπιά ενός 19χρονου. Τώρα είμαι 53 και έγραψα μία συμφωνία για αυτό. Είναι όμορφο να δείξω στον κόσμο από πού ξεκίνησα τη μουσική μου σταδιοδρομία και πόσο μακριά έφτασα μέσα στα χρόνια. Το τραγούδι είναι ηχογραφημένο σε έναν σχολικό χορό.

Θα υπάρξει και ένα ακόμα άλμπουμ που θα έρθει πολύ σύντομα σωστά; Μπορείς να μας πεις για αυτό; Είναι «για οπαδούς μόνο»;
Είναι επιπλέον υλικό από τα ίδια sessions που έβγαλαν το δίσκο. Ναι, είναι μόνο για οπαδούς και θα είναι αποκλειστικά μέσω του site μας. Θα περιλαμβάνει και μία εκδοχή μου σε μία σύνθεση του Debussy καθώς και αρκετά τραγούδια που ήταν υπό εξέταση από το τελευταίο line-up του συγκροτήματος. Περισσότερα μπορείς να μάθεις στο www.thetangent.org φυσικά.