Συνέντευξη Sanctuary (Warrel Dane & Lenny Rutledge)

Ο νέος δίσκος των Sanctuary θα προκαλέσει αρκετή κουβέντα για το αν και κατά πόσο είναι αντάξιος της φήμης του συγκροτήματος, οπότε τι καλύτερο από το να το συζητήσουμε με τους ίδιους τους δημιουργούς του. Πολλά και ενδιαφέροντα ειπώθηκαν σχετικά με «εκείνη την φωνή», την συνθετική εξέλιξη της μπάντας, τις σχέσεις των μελών της αλλά και το γιατί είναι φυσιολογικό να τους συγκρίνει κάποιος με τους Nevermore. Κυρίες και κύριοι υποδεχτείτε ...τους Warrel Dane και Lenny Rutledge.

Χαίρετε Warrel και Lenny. Πώς είστε κύριοι;
W.D.: Είμαστε υπέροχα, εσύ τι κάνεις;

Μια χαρά κι εγώ. Πού σας πετυχαίνω;
W.D.: Βρισκόμαστε στο Metal Camp, ψηλά στα βουνά, έξω από το Seattle.

Τελικά το νέο σας άλμπουμ είναι εδώ έπειτα από 25 χρόνια. Πώς νιώθετε για την επιστροφή αυτή;
W.D.: Να σου πω, αισθανόμαστε αρκετά καλά γιατί φτιάξαμε έναν πραγματικά δυνατό δίσκο.

L.R.: Αν μας είχες ρωτήσει πριν από 10 χρόνια για το αν θα βρισκόμασταν εδώ τώρα, δεν νομίζω πως θα το θεωρούσα πιθανό, αλλά πάει καλά, νιώθουμε υπέροχα μ' αυτό, υπάρχει σπουδαία χημεία μεταξύ μας και το διασκεδάζουμε, οπότε...

Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον Warrel πριν από τρία χρόνια πριν από το live σας στην Ελλάδα. Προσπάθησα να μου περιγράψει τον δίσκο τότε και η μόνη λέξη που θυμάμαι έντονα είναι «σύγχρονο», η οποία και του ταιριάζει απόλυτα. Πώς θα τον περιέγραφες τώρα;
W.D.: Νομίζω πως μπορούμε να περιγράψουμε τον ήχο μας ως την φυσιολογική εξέλιξη του πώς ακουγόμασταν στο "Into The Mirror Black". Εννοώ η παραγωγή προφανώς είναι καλύτερη από ότι πριν 25 χρόνια κι έτσι σίγουρα μας ανέβασε επίπεδο στον ήχο και μας έκανε να ακουγόμαστε πιο heavy από ποτέ. Θαρρώ πως είναι καλό αυτό και ναι, είναι σίγουρα σύγχρονο.

Έχουν περάσει 4 χρόνια από την επανένωσή σας. Για ποιό λόγο σας πήρε τόσο πολύ να κυκλοφορήσετε τον δίσκο;
L.R.: Κατά κάποιον τρόπο αφεθήκαμε χαλαροί καθώς κουβεντιάζαμε γι' αυτό. Γνωρίζαμε εκ των προτέρων τον τίτλο του δίσκου και είχαμε σχεδόν τελειώσει. Πήραμε τον χρόνο μας καθότι τελειομανείς, συν του ότι γράφουμε και λίγο αργά. Θέλαμε πραγματικά να κυκλοφορήσουμε έναν δυνατό δίσκο και το σκεπτικό ήταν « Έχουν περάσει που έχουν περάσει 20 χρόνια, τι κακό να κάνει λίγο ακόμα;». Δεν θέλαμε να βγει κάτι χωρίς να είναι έτοιμο, δεν ακουγόταν σωστό, οπότε εν τέλει φτάσαμε στο σημείο που επιδιώκαμε εξ αρχής.

Όλο το υλικό του δίσκου είναι καινούργιο ή υπάρχουν και ιδέες του παρελθόντος; Επίσης, ποιά ήταν η διαδικασία ηχογράφησης και ποιός ήταν ο παραγωγός;
L.R.: Ο παραγωγός μας ονομάζεται Zeus κι έχει κάνει δουλειές με metalcore μπάντες και τα συναφή είδη του, αλλά...είναι οπαδός μας από παλιά. Μας είδε για πρώτη φορά live στα 13 του όταν ήμασταν σε περιοδεία με τους Megadeth κι από τότε είναι μεγάλος fan. Όταν έμαθε για την επιστροφή μας, επικοινώνησε με την δισκογραφική εταιρεία και είπε «Αν οι Sanctuary ηχογραφήσουν νέο δίσκο, απλά αναφέρετε το όνομά μου να δούμε αν ενδιαφέρονται». Συναντηθήκαμε μαζί του και ταιριάξαμε αμέσως. Είναι υπέροχος τύπος, είχε μερικές εξαιρετικές ιδέες κι όσον αφορά την απόδοσή μας, μάς έβγαλε το καλύτερο. Είναι γνώστης του πώς να βγάζει υπέροχους ήχους, αισθανόμαστε περήφανοι για την παραγωγή και για ό,τι έχει κάνει.

Ο δίσκος μου αρέσει πραγματικά, αλλά όπως έχει ήδη αναφερθεί σε συνεντεύξεις σας και από οπαδούς που τον έχουν ακούσει, τα "Arise And Purify" και "Exitium", ηχούν πιο Nevermore παρά Sanctuary. Πώς αισθάνεστε γι' αυτό;
W.D.: Προφανώς είμαι τραγουδιστής και στις 2 μπάντες. Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν σχετίζει την μουσική με τον ήχο του συγκροτήματος, αλλά με τον τραγουδιστή και ίσως αυτός να είναι ο λόγος. Η μουσική στον δίσκο αυτό, ίσως να θυμίζει σε μερικά σημεία τους Nevermore, αλλά στο συντριπτικό του σύνολο είναι μουσική των Sanctuary. Σου λέω και πάλι όμως, το ότι τραγουδάω εγώ με κάνει να αντιλαμβάνομαι τις αντιδράσεις του στυλ «Ω Θεέ μου, ακούγονται σαν Nevermore». Το περιμέναμε και ήμασταν έτοιμοι γι' αυτό.

Συμφωνώ. Η φωνή είναι ίδια, αλλά όπως προείπες η μουσική είναι η εξέλιξη των Sanctuary . Ίσως πάλι έχει να κάνει με το ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια και οι οπαδοί περίμεναν ένα καινούργιο "Into The Mirror Black" ή κάτι...δεν ξέρω. Πιστεύεις ότι η συγκεκριμένη μερίδα των οπαδών σας θα απογοητευτεί ή θα τσαντιστεί;
L.R.: Δεν ξέρω...δεν νομίζω. Μάλλον εξαρτάται. Όντως, υπάρχει μια μικρή μερίδα από οπαδούς εκεί έξω που αν ήλπιζαν πολύ για ένα νέο "Refuge Denied" ή κάτι παρεμφερές, θα απογοητευτούν λίγο. Από την άλλη βέβαια, έχουν μεγαλώσει κι αυτοί όπως κι εμείς κι έχω πει όσον αφορά την σύγκριση με Nevermore, φέρτε μου τα επιχειρήματά σας. Στ' αλήθεια δεν με νοιάζει. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε, αλλά θεωρώ πως ο καθένας πρέπει να έχει την δική του γνώμη. Είναι σπουδαίο κι αν καταφέρουμε να φέρουμε ακροατήριο από άλλο είδος ή οτιδήποτε, είμαστε καλά με αυτό. Αυτό που ελπίζουμε είναι ο κόσμος που του θυμίζει Nevermore, να αποδεχτεί τον δίσκο και να τον απολαύσει. Αν και δεν συμφωνώ, δεν με χαλάει κιόλας.

W.D.: Όταν πρωτοξεκίνησαν οι Nevermore, είχαμε αρκετούς οπαδούς των Sanctuary καθότι συσχέτιζαν τον ήχο του ομώνυμου δίσκου με Sanctuary. Θεωρώ πως ήταν κάτι φυσιολογικό και τώρα διαγράφει τον πλήρη κύκλο του (γέλια). Γύρισε μπούμερανγκ, αλλά δεν είναι κακό. Ούτως ή άλλως υπήρχε μια αιμομικτική σχέση για χρόνια μεταξύ των συγκροτημάτων αυτών (γέλια). Η σύγκριση με τους Nevermore είναι καλοδεχούμενη και μακάρι να προσελκύσουμε τους νεότερους. Πολλές φορές όταν δίναμε live με τους Nevermore στην αρχή, παίζαμε τραγούδια από Sanctuary και υπήρχαν γονείς με τα παιδιά τους που έμπαιναν στον κόσμο και των δυο μπαντών. Κάπως έτσι συμβαίνει και τώρα, με παλιό και νέο ακροατήριο και κατά κάποιον τρόπο είμαστε τυχεροί που συμβαίνει αυτό.

Το καταλαβαίνω αυτό. Υπήρξε κατά την διάρκεια της σύνθεσης των νέων τραγουδιών ένα είδος πίεσης ή φόβου πως θα απογοητέψετε τους οπαδούς ή θα καταστρέψετε ένα μέρος της υστεροφημίας των Sanctuary που απέκτησαν με τα δυο αριστουργήματα του παρελθόντος;
W.D.: Προτού ικανοποιήσουμε τους οπαδούς, πρέπει να ικανοποιήσουμε τους εαυτούς μας και σίγουρα το καταφέραμε.

L.R.: Ειλικρινά, δεν το πολυσκεφτήκαμε αυτό. Δεν υπήρξαν υπολογισμοί και προσθαφαιρέσεις. Όταν ξαναβρεθήκαμε, σκοπός μας ήταν να παίξουμε κάνα δυο shows και σιγά-σιγά αρχίσαμε να το διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά, η χημεία ήταν ιδανική κι έτσι ξεκίνησε η ανάπτυξη ιδεών. Δεν το σκεφτήκαμε και πολύ, η ροή όλων των πραγμάτων υπήρξε φυσιολογική, ήμασταν ενθουσιασμένοι με ό,τι δημιουργούσαμε και η μουσική που προέκυπτε ήταν «Για σιγά, μήπως να ηχογραφούσαμε κι άλλον δίσκο»; Η ανταπόκριση είναι πολύ καλή, αλλά πρέπει να την ξεχάσουμε. Ελπίζουμε μόνο να φτάσουμε στα αυτιά όσο περισσότερων γίνεται και να το ευχαριστηθούν όπως κι εμείς, αλλά και πάλι είμαστε χαρούμενοι και μόνο που κυκλοφόρησε και μπορούμε να τον μοιραστούμε με τον καθένα.

Παρόλο που είναι η ίδια μπάντα, ο ήχος είναι λίγο διαφορετικός, οπότε που θα εστιάζατε τις κύριες διαφορές αλλά και τα κοινά σημεία μεταξύ των «παλιών» και των «νέων» Sanctuary;
L.R.: Καταρχήν είναι η παραγωγή, κυρίως αν τον συγκρίνεις με το "Refuge Denied". Είναι μια επερχόμενη πρόοδος για μας, πως θα έπρεπε να ήταν, πως θα έπρεπε να ακουγόταν ο τρίτος δίσκος μας εν πάση περιπτώσει. Μερικά από τα solos είναι καλύτερα, έχουμε περισσότερη τεχνική σ' αυτά θαρρώ, αλλά οπωσδήποτε είναι η παραγωγή. Είναι λίγο πιο μοντέρνα.

Θεωρώ πως ο ρυθμός στο σύνολό του είναι επίσης πιο αργός. Δεν υπάρχει αυτό το «πάμε να τα σπάσουμε» στα τραγούδια του άλμπουμ...
L.R.: Πιστεύω ότι αρκετά στοιχεία στον δίσκο αυτό είναι πιο συναισθηματικά. Υπάρχει πολύ διάθεση κι ενέργεια, είναι heavy, σίγουρα υπάρχουν γρήγορα και αργά μέρη, αλλά για μας έχει να κάνει με την διάθεση.

Warrel, οι στίχοι σου είναι και πάλι πολύ σκοτεινοί. Τί σκεφτόσουν κατά την διάρκεια συγγραφής τους;
W.D.: Δεν είμαι σίγουρος για το τί σκεφτόμουν. Συνήθως, αφήνω την μουσική να με εμπνεύσει. Στην πραγματικότητα το "The Year The Sun Died" είναι μια ιστορία, ένας concept δίσκος κατά κάποιον τρόπο. Πρόκειται για έναν προφήτη του αφανισμού, όπου στο μέλλον προβλέπει τον θάνατο του ήλιου και δημιουργεί μια αίρεση από πιστούς. Στ' αλήθεια, όταν διαβάσεις τους στίχους θα καταλάβεις καλύτερα την ιστορία, καθώς σε κάθε τραγούδι υπάρχουν αποσπάσματα που όλο και κάτι λένε από την ιστορία. Την ίδια ώρα όμως, είναι και λίγο ασαφής γιατί θέλω ο κόσμος να δημιουργήσει εικόνες στο μυαλό του για το τι συμβαίνει. Η κατάληξη πάντως δεν είναι και πολύ θετική, όλοι πεθαίνουν (γέλια).

Κι αυτό συμβαίνει στο τελευταίο, ομώνυμο τραγούδι που το θεωρώ το καλύτερο του δίσκου. "What if there’s nothing more, what if there is only emptiness?” γράφεις.  Υπάρχει μια ματαιότητα γενικά… τι σόι μήνυμα είναι αυτό ρε φίλε για την νεολαία; (γέλια)
W.D.: (γέλια) Αφού ξέρεις, είμαι μόνο για μελαγχολία και κατάθλιψη. Πάντα ήμουν, οπότε είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μου ή τα ελαττώματα μου, δεν είμαι σίγουρος ποιό όμως...

Νομίζω έχει προαναφερθεί πως όταν το διαλύσατε πίσω στις αρχές του '90, είχε να κάνει με μουσικές διαφορές. Τί πραγματικά έγινε τότε;
L.R.: Φτάσαμε στο σημείο όπου οι εγωισμοί μας συγκρούονταν, πίναμε πολύ και ήταν πολλά τα πάρτυ. Δεν είχε να κάνει πλέον με την δημιουργία μουσικής και θαρρώ πως χάσαμε και τον δρόμο μας. Φυσικά πολλοί αναφέρονται και στο grunge, αλλά δεν είχε άμεση σχέση με την διάλυση της μπάντας. Ήμασταν απλά μερικοί μαλάκες που δεν ταίριαζαν πλέον και αποφασίσαμε να το διαλύσουμε, κάτι που ίσως να ήταν και η σωστότερη απόφαση εκείνη την περίοδο. Τελικά, βρήκαμε τον τρόπο να ήμαστε και πάλι καλοί φίλοι και δουλέψαμε πάνω σε μερικά μας θέματα. Στην πραγματικότητα, μπορούμε ακόμα να ήμαστε μαλάκες, ίσως πίνουμε λίγο παραπάνω από όσο πρέπει (γέλια), έχουμε βρει όμως τον τρόπο να ανέχεται ο ένας τον άλλον. Συν του ότι μεγαλώσαμε αρκετά από τότε.

Warrel, νομίζεις πως τα βγάζεις πέρα στα live με την «παλιά» σου φωνή;
W.D.: Παίζουμε ακόμα live το "Battle Angels" και νομίζω πως τα καταφέρνω αρκετά καλά, αναλογιζόμενος πάντα τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Παίζουμε πολλά από τα παλιά τραγούδια και μπορώ να τα φέρω εις πέρας, αρκεί να υπάρχει μια συνέπεια σε αυτό. Η μουσική των Nevermore δεν νομίζω πως ήταν απαιτητική για τις «ψηλές» μου κι έτσι δεν την χρησιμοποιούσα αυτά τα χρόνια. Που και που μόνο, εδώ κι εκεί. Κι αυτό είχε να κάνει με τις 7χορδες κιθάρες, εδώ έχουμε όμως 6χορδες. Έχω μιλήσει γι' αυτό το θέμα σε κάποιες συνεντεύξεις και μερικοί ρωτούσαν «Καταφέρεσαι εναντίον του Jeff Loomis με το να λες για τις 6χορδες;». Όχι, δεν καταφέρομαι καθόλου εναντίον του! Τον αγαπάω τον τύπο! Είμαστε ακόμα φίλοι, αλλά  προσπαθώ ακόμα να εξηγήσω πως «είναι απλώς 6χορδες κιθάρες».  

Μιας και το ανέφερες, δεν μας χαρίζεις και πολύ από «αυτήν» την φωνή στο νέο δίσκο...
W.D.: Κοίτα, στα τρία πρώτα τραγούδια, υπάρχει σίγουρα...Νομίζω ήμαστε στο 2014 κι όχι στο 1988. Αν κάποιος περιμένει να ακούσει τις σκυλίσιες κραυγές του πρώτου Sanctuary δίσκου, απλά δεν...Ειλικρινά, εννοώ πως μερικά από τα τραγούδια του "Refuge Denied" δεν μπορώ πλέον να τα ερμηνεύσω κι αυτό συμβαίνει στους άντρες τραγουδιστές με το πέρασμα των χρόνων. Συμβαίνει σε όλους. Έχω συμφιλιωθεί μ' αυτό, αλλά ναι, μπορώ ακόμα να τραγουδήσω το "Battle Angels" και πολύ καλά μάλιστα...

L.R.: Κι ακόμα παίζουμε μερικά τραγούδια από το "Refuge Denied". Ορισμένα από αυτά τα παίζουμε καλά οπότε 5 από εκεί και 6-7 ακόμα από το "Into The Mirror Black", συν κάποια από το νέο δίσκο. Υπάρχει όμως και μια φήμη ότι θα κυκλοφορήσουμε υλικό που ήταν το demo του "Refuge Denied", που σημαίνει πως αν έχεις ακόμα τις «ψηλές» ίσως στο μέλλον κυκλοφορήσει κάτι... (σ.σ.: ο Warrel έχει βάλει τα γέλια)

W.D.: Και φαντάσου ότι τραγουδάω ακόμα πιο ψηλά από ότι στο "Refuge Denied".

Αλήθεια, ή μου κάνετε πλάκα τώρα;
L.R.: Είναι μια φήμη που δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ακόμα. Απλά σου λέω να έχεις το νου σου στο μέλλον. Πιστεύω πως θα υπάρξει κάπου εκεί έξω...

W.D.: Κι επί τη ευκαιρία, σε κάποια φάση κάναμε και το "Veil Of Disguise" και το 'χω σαν τρελός, οπότε...Τα ψηλά φωνητικά μου υπάρχουν ακόμα κι όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι ηλίθιος. Ελάτε και δείτε μας από κοντά...

Λοιπόν, σας είδα από κοντά και τα πήγες περίφημα. Στα πρώτα δύο τραγούδια και μέχρι να ζεσταθεί η φωνή σου σε ξεγελούσε λίγο, στη συνέχεια όμως τα κατάφερες πολύ καλά. Πώς βλέπετε το μέλλον για τους Sanctuary; Έχετε σχέδια; Να αναμένουμε ίσως κι άλλον δίσκο;
L.R.: Ναι, τον γράφουμε ήδη. Υπάρχουν μερικές νέες ιδέες και δουλεύουμε πάνω σ' αυτές, μερικές άλλες που δεν μπήκαν στον δίσκο και μ' αυτές ασχολούμαστε επίσης. Σίγουρα θα υπάρξει συνέχεια για περιοδείες και δίσκους, για όσο μας βαστούν τα πόδια μας. Περνάμε ωραία και δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε

Επιτρέψτε μου τώρα μερικές ερωτήσεις επί προσωπικού. Lenny, όλοι μας ξέρουμε τι έκανε ο Warrel με τους Nevermore και τον προσωπικό του δίσκο, εσύ όμως τί έκανες όλα αυτά τα χρόνια;
L.R.: Είχα ένα στούντιο για κάποιο διάστημα και ηχογραφούσα τοπικές μπάντες. Έπαιζα σε μερικές από αυτές, ξέρεις...είχα μια φυσιολογική ζωή χωρίς κάτι συνταρακτικό. Κάποια περίοδο είχα παρατήσει εντελώς την μουσική, για λίγο όμως. Μόλις ασχολήθηκα πάλι, έπαιξα πολύ ακουστικό υλικό κάτι που μου έδωσε έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στην σύνθεση των τραγουδιών.  Ήταν πιο πολύ για μένα μια επανεκκίνηση, ένα είδος αναζωογόνησης.

Αυτό πιστεύω πως μπορώ να το αναφέρω. Η κιθαριστική σου δουλειά στον δίσκο είναι εξαιρετική. Όλα τα solos είναι δικά σου ή παίζει κι ο Brad;
L.R.: Μερικά είναι του Brad και μερικά δικά μου. Στο "Arise And Purify" ακούγεται ο Brad, στο "Frozen" εναλλασσόμαστε, παίρνω εγώ ένα στην μέση κι εκείνος το πρώτο. Είναι λίγο σαν μπρος-πίσω.

Warrel, διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο πως ετοιμάζεις καινούργιο προσωπικό δίσκο, αλλά με διασκευές αυτήν τη φορά. Θα μοιραστείς μαζί μας μερικές λεπτομέρειες;
W.D.: Μου προτάθηκε από την δισκογραφική να κάνω ένα solo δίσκο διασκευών, περίπου όπως το έκανε κι ο Johnny Cash. Δεν ξέρω το πότε, είμαι όμως σε φάση διαλογής τραγουδιών και τα περισσότερα είναι alternative από τα 90's που θα μεταλλαχθούν σε metal ύμνους. Σχεδόν ότι έκανα στον πρώτο προσωπικό μου δίσκο με το "Lucretia My Reflection". Θα δούμε πως θα πάει. Κάποια στιγμή θα γίνει, προς το παρόν όμως είμαι πολύ απασχολημένος με τους Sanctuary για να το σκεφτώ καν... (γέλια)

Οι Nevermore είναι ακόμα στον πάγο;
W.D.: Είναι σε λήθη. Περιφέρονται κάπου στον αέρα. Πάντα υπάρχει η πιθανότητα οπότε δεν κλείνω την πόρτα, θα δούμε τι θα γίνει...

Τι σχέδια έχετε για το μέλλον; θα περιοδεύσετε για το νέο δίσκο;
W.D.: Φυσικά

Έχετε κλείσει και ημερομηνίες; Να σας αναμένουμε και πάλι στην Ελλάδα;
L.R.: Ναι!

W.D.: Θα είμαστε στην Ελλάδα τον Μάρτιο. Δεν μπορώ να πω περισσότερα εκτός αυτού...

Κι αυτά αρκετά νέα είναι (γέλια)
W.D.: Ναι! Θα κάνουμε μια περιοδεία 2 εβδομάδων εδώ στις Η.Π.Α τον Νοέμβριο και συνεχίζουμε να κανονίζουμε. Σκοπεύουμε να περιοδεύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο για αυτόν τον δίσκο. Όπως είπα, θα υπάρξει ευρωπαϊκή περιοδεία τον Μάρτιο, αλλά δεν μπορώ να δώσω περεταίρω λεπτομέρειες καθώς δεν είναι όλα κλεισμένα.

Το κατανοώ. Τώρα, πίσω στο πρώτο σας άλμπουμ, πώς ήταν να δουλεύετε εκείνη την εποχή με τον Dave Mustaine;
L.R.: Ήταν περίφημα. Για εμάς, ήταν προφανώς η πρώτη εμπειρία γύρω από ηχογραφήσεις και τα συναφή. Ήταν ο ήρωας μας και μας δίδαξε πολλά. Ήταν πραγματικά καλή εμπειρία. Δεν είμαι το ίδιο σίγουρος πως η παραγωγή αυτού του άλμπουμ ήταν αντίστοιχα καλή, αλλά δεν νομίζω πως ήταν απαραίτητα όλη η ευθύνη δικιά του για αυτό. Μάθαμε πολλά από αυτόν, ήταν ο μέντοράς μας και ήταν συνολικά μια εξαιρετική εμπειρία.

W.D.: Θεωρώ πως χωρίς την εμπλοκή του Dave Mustaine, ίσως να μην σου μιλούσαμε αυτή τη στιγμή. Διότι, κάθε μπάντα πρέπει να βρει την δίοδό της για τον εσωτερικό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας και αυτός αποτέλεσε την δική μας δίοδο. Μας πήρε υπό την προστασία του και μας έμαθε πολλά. Έχει μια πολύ κακή φήμη στον τύπο, λόγων των προσωπικών του πεποιθήσεων και των συναφών θεμάτων, αλλά παρόλο που η ιδεολογία μου δεν ευθυγραμμίζεται με τη δικιά του, συνεχίζω να τον σέβομαι και πάντα θα το κάνω. Διότι, όπως είπα, αυτός μας έδωσε την ώθηση να ξεκινήσουμε...

Πηγαίνοντας πίσω στα 18 σας, ποιο ήταν το κομβικό σημείο που άλλαξε τη ζωή του καθενός σας; Ποιο ήταν το άλμπουμ ή κάτι παρεμφερές που σας άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε τη μουσική;
W.D.: Δεν θυμάμαι αν ήμουν 18 ή πόσο ήμουν. Όμως, ο δίσκος που με έκανε να θέλω να γίνω τραγουδιστής ήταν το "Unleashed In The East" των Judas Priest. Ένας φίλος μου στο σχολείο μου είπε «πρέπει να ακούσεις αυτή τη μπάντα, τους Judas Priest». Δεν τους είχα ακούσει ως τότε και όταν άκουσα τo "A Victim Of Changes" μου άλλαξε τη ζωή.

L.R.: Για μένα, δεν είμαι σίγουρος πόσο χρονών ήμουν, αλλά ήταν τα "Tokyo Tapes" και "Taken By Force" των Scorpions που με συνεπήραν. Θυμάμαι πως όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω μουσική, αυτά ήταν που άκουγα. Και το πρώτο άλμπουμ των Van Halen ήταν μεγάλη υπόθεση για κάθε κιθαρίστα, ειδικά τότε. Όταν κυκλοφόρησε μου άλλαξε τη ζωή...

Τώρα, με 25 χρόνια εμπειρίας στη μουσική βιομηχανία, τι άποψη έχετε για αυτή;
W.D.: (γέλια) Είναι απλά μια ακόμα δουλειά. Υπάρχουν πολλά στοιχεία μέσα σε αυτή που είναι χάλια τελείως και υπάρχουν στοιχεία που σε κάνουν την ίδια στιγμή χαρούμενο. Όπως σε κάθε άλλη δουλειά στην πραγματικότητα. Υπάρχουν μαλάκες στη μουσική βιομηχανία, υπάρχει πολύς κόσμος που θα σου πει ψέματα κατάμουτρα, που θα σε μαχαιρώσει πισώπλατα και θα παριστάνει πως είσαι φίλος του, αλλά υποθέτω πως έτσι είναι παντού...

L.R.: Τα πάντα πλέον είναι διαφορετικά, διότι οφείλεις να είσαι πολύ πιο παραγωγικός. Προφανώς η μουσική βιομηχανία είναι δουλειά και το να είσαι σε μια μπάντα είναι επίσης δουλειά. Οφείλεις να είσαι δημιουργικός για να βρίσκεις τρόπους να βγάζεις λεφτά και να επιβιώνεις. Δεν είναι όπως ήταν παλιά. Οπότε, για να μπορέσεις να διατηρηθείς και να έχεις μακροημέρευση, είτε πρέπει να έχεις παράλληλη δουλειά ή να είσαι δημιουργικός και να βγάζεις λεφτά.

Ακούτε καθόλου νέα μουσική αυτό τον καιρό;
W.D.: Βεβαίως! Μου αρέσει πολύ το νέο άλμπουμ των Cannibal Corpse (γέλια) και το video για το "Kill Or Become" είναι απλά τρελό. Επίσης, λάτρεψα το "Surgical Steel", το νέο άλμπουμ των Carcass. Δεν είναι δα και μυστικό πως ακούω πολύ death metal...

L.R.: Κι εγώ ακούω πολύ. Μου αρέσουν πολύ και οι Mastodon, οπότε ακούω πολύ πράγμα κι από αυτούς...

Αυτά από εμένα. Έχετε κάποιες τελευταίες κουβέντες για τους οπαδούς σας στην Ελλάδα;
W.D.: Ξεκινήστε τη δική σας θρησκεία, διότι γίνονται πολλοί πόλεμοι και οι υπάρχουσες θρησκείες που έχουμε τώρα δεν λειτουργούν.

L.R.: Αναζητήστε μας στην περιοδεία. Θα είμαστε κάπου εκεί έξω. Ελάτε στο show και πείτε ένα γεια.

Σας ευχαριστώ και τους δύο. Να είστε καλά.
Εμείς ευχαριστούμε.