Συνέντευξη Jon Oliva

Το ποιος είναι ο Jon Oliva δεν περιμένετε να το ακούσετε από εμένα. Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι πως πρόκειται για ένα γλυκύτατο άνθρωπο και καταπληκτικό συνομιλητή. Με την ευκαιρία της κυκλοφορία του καταπληκτικού "Raise The Curtain", του πρώτου solo δίσκου της καριέρας του, βρήκαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε σχεδόν για μια ώρα μαζί του και κάναμε μια κουβέντα στην οποία πρωταγωνίστησαν οι αναφορές στον αδικοχαμένο αδερφό του Criss. Μιλήσαμε για το τι κρύβεται πίσω από αυτή την κυκλοφορία, τον χαμό του Matt Laporte, τους Trans Siberian Orchestra ακόμη και για τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Αυτό που εκπλήσσει είναι η ειλικρίνεια που απαντάει στις ερωτήσεις σχετικά με τους Savatage και την περίπτωση ενός μελλοντικού reunion. Αλλά αρκετά από εμένα, ας ακούσουμε τι απάντησε στις ερωτήσεις μας ο ίδιος ο Jon... All hail the Mountain King!

Γεια σου Jon, πώς είσαι;

Είμαι πολύ καλά φίλε μου. Πώς είστε εσείς, κύριε;

Μια χαρά και εγώ. Πού σε πετυχαίνω;

Είμαι στη Florida και έχει απίστευτη ζέστη! Σκέψου την πιο ζεστή μέρα στην Αθήνα... στο διπλάσιο ένα πράγμα.

Άντε; Οκ ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Γιατί σου πήρε τόσο καιρό να κυκλοφορήσεις τον πρώτο σου δίσκο; Από όσο γνωρίζω ήταν στα σχέδιά σου εδώ και μια δεκαετία.

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, η περίοδος μετά το θάνατο του Matt Laporte ήταν πολύ στενάχωρη για μένα. Ήταν πολύ κοντινός μου φίλος και πέθανε πολύ ξαφνικά. Κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο και συνέβη μέσα σε μια νύχτα. Ήμουν ο τελευταίος που επικοινώνησε μαζί του, στέλνοντας του γραπτό μήνυμα περίπου μια ώρα πριν το συμβάν. Στεναχωρήθηκα πολύ και να σου πω την αλήθεια μετά από αυτό δεν ήξερα τι να κάνω. Μου πήρε κοντά δυο μήνες μέχρι να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ τη μουσική, καθώς ένοιωθα όπως τότε που είχε πεθάνει ο Criss και ο Greg ο αρχικός παραγωγός στους Jon Oliva’s Pain. Όλοι αυτοί οι θάνατοι ρε φίλε... δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Μετά, υπήρχε αυτός ο καλός μου φίλος ο Dan, με τον οποίο έχουμε γράψει μερικά τραγούδια στο δίσκο μαζί και ο οποίος έχει ένα πολύ όμορφο studio στο σπίτι του. Ήταν εκείνη η περίοδος που είχα αϋπνίες και ξυπνούσα κάθε μέρα από τις 7 το πρωί και τρέλαινα την κακομοίρα τη γυναίκα μου με τη συμπεριφορά μου και αυτή συνεχώς μου έλεγε να βγω έξω και να κάνω κάτι. Ο Dan ήταν επίσης πολύ φίλος με τον Matt, ίσως περισσότερο και από εμένα, και είχε χάσει και αυτός τη μητέρα του εκείνη την περίοδο. Έτσι πήγαινα κάθε πρωί στις 8 στο σπίτι του και καθόμασταν και απλά συζητούσαμε ή βλέπαμε διάφορα video μέχρι που ξαφνικά μου ανέφερε πως είχε γράψει κάποια πράγματα και θα ήθελε να τα ακούσω και να του πω την άποψή μου. Παρεμπιπτόντως, ο Dan είναι πληκτράς. 

Αρχικά, αυτό που σκέφτηκα ήταν «Ωχ όχι πάλι τα ίδια ρε φίλε» αλλά μόλις το άκουσα ενθουσιάστηκα και του πως είχα και εγώ γράψει κάποια μουσική που μάλλον θα ταίριαζε με τις ιδέες του. Και πρέπει να σου πω πως ο Dan απλά παίζει πλήκτρα, δεν ήταν ποτέ σε συγκρότημα. Στην πραγματικότητα σε όλη του τη ζωή ήταν ένας γιατρός που απλά έπαιζε πολύ καλά. Οπότε είπαμε «γιατί να μην κάτσουμε να γράψουμε μαζί κάποια τραγούδια;» και ξέρεις κάτι … αυτό μετατράπηκε σε κάποιου είδους θεραπεία. Οπότε ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί και πιστεύω πως αυτό μας έβγαλε κατά κάποιο τρόπο από την περίοδο πένθους. Όλο αυτό μου θύμισε τα όσα συνέβησαν μετά το θάνατο του αδερφού μου και ξεκίνησα να γράφω το “Handful Of Rain”. Είχα καταρρεύσει μπροστά στον Paul ‘O Neil και την γυναίκα του και ο Paul τότε μου είπε πως έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι να ξεχαστώ. Έτσι καταλήξαμε στο studio, ξεκινώντας να δουλεύουμε πάνω στο “Handful…” με την περίπτωση να έχει αρκετές ομοιότητες με την τωρινή. Δεν υπήρχε μπάντα τότε. Ήμουνα απλά εγώ και ο Paul. Έπαιξα τα drums, το μπάσο, τις ρυθμικές κιθάρες, όλα τα πλήκτρα και μετά ήρθε ο Zack στο τέλος να τραγουδήσει και φώναξα τον Alex Scholnik των Testament, να παίξει τα solo σε κάποια από τα τραγούδια. Ήταν σχεδόν ότι ακριβώς έγινε και με το νέο μου album. Ήμουν μόνο εγώ μαζί με τον φίλο μου τον Dan και τον Chris Kinder που είναι μαζί μου στους JOP. Φίλε, ήμουνα χάλια ψυχολογικά. Όλοι οι φίλοι μου πέθαιναν και εγώ έλεγα «Τι στο διάολο συμβαίνει;» μέχρι που ξεκινήσαμε να γράφουμε και τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά. Έψαξα στο αρχείο μου όλο το υλικό που είχα με τον Criss, ώσπου έφτασα στις τελευταίες δυο κασέτες που είχα και στις οποίες υπήρχε το πρώτο τραγούδι που είχαμε γράψει μαζί με τον Criss. Ήταν προτού το “City Beneath The Surface”, πριν το “Sirens” πριν καν έχουμε το όνομα Avatar. Εκεί μέσα ήταν τραγούδια που είχαμε γράψει στο υπόγειο της γιαγιάς μας, σε μια εποχή που δεν πολύ ξέραμε τι κάναμε.

Υπήρχε βέβαια και πολύ σκουπιδαριό στις κασέτες, αλλά σίγουρα και κάποια φοβερά riff και τότε ήταν που σκέφτηκα πως κάπως έπρεπε να χρησιμοποιήσω αυτά τα riff. Έπρεπε να μετατρέψω αυτά τα riff σε τραγούδια και κάπου εκεί αποφάσισα πως θα τα κυκλοφορούσα σε solo δίσκο. Έτσι, φώναξα τον Chris Kinder να παίξει τύμπανα στο μισό album καθώς εντάξει, δεν είμαι και τόσο καλό drummer. Έπαιξα drums σε τρία ή τέσσερα τραγούδια που ούτε θυμάμαι ποια ήταν αυτή τη στιγμή. Ο φίλος μου ο Dan είναι φοβερός πληκτράς, κάτι σαν τον Keith Emerson και τον Rick Wakeman και καθώς σκεφτόμουνα ένα διαφορετικό ήχο ο οποίος να μην ακούγεται σαν Savatage ή JOP, του ζήτησα να παίξει στον δίσκο και αυτό μας οδήγησε στο αποτέλεσμα που ακούς. Αποφάσισα επίσης να παίξω όλες της γαμημένες lead κιθάρες. Πάντα ήθελα να είμαι lead κιθαρίστας. Βέβαια στους Savatage είχαμε τον Criss που πάντα έλεγε «Αδερφέ δεν πρόκειται να παίξεις lead κιθάρα» (γελάει). Βασικά, θα ήσουν τυχερός αν σε άφηνε απλά να κρατήσεις την κιθάρα. Οπότε, κατά μια έννοια, ήταν σαν να πηγαίνω πίσω σε εκείνες τις ημέρες που ο Criss δεν ήταν τόσο καλός κιθαρίστας ακόμη. Ήταν σαν εμένα. Και οι δυο ήμασταν καλοί στα ρυθμικά μέρη αλλά καθόλου καλοί στα solo. Ήμουνα σίγουρος στις ηχογραφήσεις πως θα μπορούσα να τα καταφέρω και όλο αυτό το είδα σαν ένα τεστ. Έπαιξα όλο το μπάσο, όλες τις κιθάρες και απλά ζήτησα από τον Chris να με βοήσει στα drums και στον Dan να έρθει να παίξει κάποια πράγματα στα πλήκτρα (σ.σ.: organ shit) και αυτό ήταν όλο! Απλά, έκανα τα πάντα μόνος μου μαζί με δυο φίλους να με βοηθάνε όπου χρειαζόμουν την βοήθειά τους.

Τώρα που το ανέφερες, όντως κάποιο υλικό είναι πολύ παλιό και δεν μπορώ να μην αναφέρω πως το "Father Time" είναι βασικά το "Minus Love" από τα παλιά...

Ναι! Ναι ρε φίλε! Είσαι ο πρώτος από όλες τις συνεντεύξεις που έχω κάνει μέχρι τώρα που το βρήκες. Οπότε, αυτό το riff που ξεκινάει το τραγούδι ...το βρήκα σε μια κασέτα. Είχα 21 δευτερόλεπτα με τον Criss να παίζει αυτό το riff και μετά τίποτα και είχα και το “Minus Love” από τις παλιές μέρες και σκέφτηκα πως θα ήταν φοβερό να χρησιμοποιήσω και τα δυο και να βγάλω ένα τραγούδι και αυτό έκανα. Ξέρεις, το καλύτερο τραγούδι του δίσκου το “The Wtch”?

Ναι, πραγματικά πολύ καλό...

Οκ. Ο  Dan έγραψε αυτή την πολύ όμορφη εισαγωγή και μετά μπαίνει το riff στην κιθάρα (σ.σ.: τραγουδάει το riff!). Ε λοιπόν η ιστορία έχει ως εξής. Ήταν τότε που ο Criss είχε προτείνει να αγοράσουμε μια διπλή κιθάρα σαν αυτή που χρησιμοποιούσε ο Jimmy Page. Δεν μπορώ να ξεχάσω να βάζουμε τις χορδές και μετά να μην ξέρουμε πώς να την κουρδίσουμε. Καθόμασταν και την κοιτούσαμε και σκεφτόμασταν «Πως στο διάολο κουρδίζεται αυτό το πράγμα;» Τέλος πάντων κάποια στιγμή τα καταφέραμε, ο Criss την σύνδεσε στο ενισχυτή και ξεκίνησε να παίζει και του λέω «’Ωπα, περίμενε μια στιγμή» και άρχισα να ηχογραφώ. Το πρώτο πράγμα που έπαιξε σε εκείνη την κιθάρα ήταν το αρχικό riff του “The Witch” (σ.σ.: το ξανατραγουδάει ο θεούλης και αυτή τη φορά πιάνει ακόμα ψηλότερες νότες!). Αυτό ήταν το πρώτο riff που έπαιξε σε εκείνη την κιθάρα και πιθανόν το τρίτο που είχε γράψει έως τότε στη ζωή του. Δεν είναι γαμάτο; Αυτό που ακούς είναι το τρίτο riff του Criss και εγώ έφτιαξα τραγούδι από αυτό...

Κάτι σαν «το παρελθόν συναντά το μέλλον»...

Είναι λίγο από όλα. Η συνεισφορά του Criss σε αυτόν τον δίσκο είναι ιδιαίτερη. Έχει συνεισφορά σε όλους τους δίσκους των JOP αλλά πρόκειται για πράγματα που είχε γράψει για τους  Savatage της εποχής του “Streets” και του “Gutter Bullet”. Το υλικό που χρησιμοποιώ εδώ πέρα δεν το έχει ακούσει ποτέ κανένας. ΠΟΤΕ! Πρόκειται για τα πρώτα πράγμα που έγραψα ποτέ με τον Criss και τα οποία χρησιμοποίησα για να φτιάξω το δίσκο.. Οπότε κατά την άποψή μου αν κάποιος δηλώνει οπαδός του Criss Oliva και των Savatage, που έχει όλα τα CD και τα demo, πρέπει να το αποκτήσει. Αν δεν το κάνει δεν είναι πραγματικός οπαδός. Εδώ μέσα θα βρει κάποια από τα πρώτα πράγματα που έγραψε πότε ο αδερφός μου. Και ξαναλέω, τα “Father Time” και “The Witch” περιέχουν κάποια από τα πρώτα 3 ή 4 riff που έγραψε ποτέ στη ζωή του.

Ο δίσκος προφανώς είναι επηρεασμένος από το progressive rock, musicals και μεγάλες μπάντες όπως οι Styx και οι Beatles. Επίσης έχει κάποια τραγούδια που πλησιάζουν το στυλ των Savatage και κάποιες μπαλάντες. Είναι όλα αυτά ή μου διαφεύγει κάτι;

Όχι μια χαρά το πιασες. Ακριβώς όπως τα λες είναι. Μπορεί να ακούσει κάποιος όλες τις επιρροές μου από τραγούδι σε τραγούδι. Για παράδειγμα, το πρώτο τραγούδι το “Raise The Curtin” είναι επηρεασμένο από τους ELP, καθώς τόσο εγώ όσο και ο Dan είμαστε μεγάλοι οπαδοί. Προσπαθούσα να παίξω κιθάρα σε αυτό το κι απλά δεν κόλλαγε, οπότε είπαμε να το προσεγγίσουμε από διαφορετική σκοπιά και αυτό που προέκυψε ήταν καταπληκτικό. Στην συνέχεια έχουμε το “Soul Chaser” το οποίο ακούγεται σαν κάτι που θα έκανα με τους Savatage. Οπότε, η ιδέα πίσω από αυτόν τον δίσκο ήταν να κάνω κάτι που δεν ήταν συνηθισμένοι και ήθελα να το γνωρίζουν από την αρχή πως ο δίσκος θα ήταν διαφορετικός. Δεν μοιάζει με άλλους. Έχει υλικό που έχει γραφτεί πάρα πολύ παλιά και έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά να το κάνω να ακούγεται σύγχρονο και όχι σαν κάτι που γράφτηκε το 1975 ή το 1976. Αυτή ήταν η πρόκληση. Συν το γεγονός πως έπαιξα όλα τα όργανα. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο, αλλά ωραίο. Ήταν μια φοβερή εμπειρία και είμαι πολύ περήφανος για αυτόν τον δίσκο. Ειδικά για το γεγονός πως οι οπαδοί θα ακούσουν το πώς εγώ και ο Criss ξεκινήσαμε, πριν γράψουμε τραγούδια όπως το “The Dungeons Are Calling”, το “Sirens” και το “Power Of The Night” και νομίζω πως αυτό είναι πολύ σημαντικό και ο κόσμος πρέπει να το τσεκάρει οπωσδήποτε.

Ο δίσκος δείχνει την αγάπη σου για τις progressive rock μπάντες των 70s με τα πομπώδη πλήκτρα. Ήταν τόσο επιδραστική αυτή η μουσική για σένα και μήπως αυτό ήταν ένα από τα μυστικά στον μοναδικό μουσικό χαρακτήρα των Savatage;

Το στυλ των Savatage σίγουρα εξελίχτηκε και λόγω της ύπαρξης αυτών των συγκροτημάτων, αλλά πρέπει να πω πως αυτό δεν έγινε ώσπου να μπει ο Paul ‘O Neil στο κάδρο, κάτι που έγινε στο “Hall Of The Mountain King”. Πριν από αυτό δεν ξέραμε τι πραγματικά θέλαμε να κάνουμε, καθώς ήμασταν μικροί σε ηλικία και όλοι όσοι ήταν γύρω μας απλά κοιτούσανε πως θα μας εξαπατήσουν. Δεν είχαμε λεφτά και δεν γνωρίζαμε τι και πως. Ο Paul ήρθε και τοπ πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βάλει το χέρι στην τσέπη και να μας δώσει σε εμένα και τον Criss 50.000$ λέγοντας πως δεν ήθελε να τον ξεπληρώσουμε και πως αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να είναι μέλος της μπάντας. Ήθελε απλά να γράφει μαζί μας μουσική και να κάνει συμπαραγωγή στους δίσκους μας και μπλα, μπλα, μπλά και εμείς λέγαμε «ποιος στα γαμίδια είναι αυτός ο τύπος;» Ο Paul μας αγόρασε επίσης νέο εξοπλισμό και μας έβαλε σε ένα studio και μας είπε: «Παιδιά είστε καταπληκτικοί, απλά δεν το ξέρετε επειδή κανένας έως σήμερα δεν σας έχει δώσει την ευκαιρία να κάνετε αυτό που μπορείτε να κάνετε. Αυτό που θέλω είναι να μπούμε σε αυτό το studio και να γράψουμε έναν πραγματικό Savatage δίσκο» και κάπως έτσι γράψαμε το “Hall Of The Mountain King”. Το προηγούμενο ήταν το “Fight For The Rock” οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν χρειάζεται καν να το σχολιάσουμε.

Η διαφορά των δυο αυτών album δείχνει το πόση σημαντική ήταν η συνεισφορά του Paul στο συγκρότημα. Ήρθε και μας πίεσε να γίνουμε καλύτεροι. Μου είπε «Παίξε το πιάνο σου Jon, δεν υπάρχει κανόνας που να λέει πως κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Ας το προσπαθήσουμε και αν δεν βγει καλό δεν το χρησιμοποιούμε». Κανείς δεν μου είχε πει κάτι παρόμοιο έως εκείνη τη στιγμή. Όλοι οι προηγούμενοι μας λέγανε συνεχώς να βιαστούμε αφού αυτό που θέλανε ήταν να μας κλέβουν τα λεφτά και εμείς δεν το ξέραμε. Ήμασταν, ρε φίλε, δυο παιδιά από τη Φλόριντα και δεν είχαμε την παραμικρή γαμημένη ιδέα! (γελάει). Απλά υποθέταμε πως έτσι λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία. Ήταν βάναυσο. Ο Paul ήταν αυτός που είπε πως δεν θα διαλυθούμε αλλά πως θα το προσπαθήσουμε και θα τα καταφέρουμε. (σ.σ.: αναφέρεται στην περίοδο μετά το “Fight For The Rock” όπου η μπάντα έφτασε στα όρια της διάλυσης με τον Jon να ετοιμάζεται να πετάξει για να δοκιμαστεί για την χηρεύουσα θέση πίσω από το μικρόφωνο των Sabbath, αλλά τελικά να επιστρέφει τελευταία στιγμή από το αεροδρόμιο, κατόπιν τηλεφωνήματος του ‘O Neil). Μας έδωσε αρκετά χρήματα για να μπορέσουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς δυο ετών. Μας πήρε καινούρια όργανα και 4-track recorders και μας έβαλε σε ένα υπόγειο όπου ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική οι τρεις μας μαζί. Θυμάμαι τα πρώτα τραγούδια που γράψαμε ήταν το “Strange Wings” και το “24 Hours Ago”, οπότε από το αποτέλεσμα σκέφτηκα πως αυτός ο τύπος πραγματικά ξέρει τι κάνει. Έτσι ξεκίνησαν όλα, αν και ο κόσμος έχει την τάση να τα ξεχνάει όλα αυτά. Αυτό που ήθελα με το “Raise The Curtain” ήταν να γυρίσω πίσω και να δείξω στους ανθρώπους πως εγώ και ο αδερφός μου ξεκινήσαμε και χάρη σε άτομα σαν εσένα που κάνεις αυτή τη συνέντευξη ο κόσμος θα μάθει πως περιέχονται κάποια από τα πρώτα πράγματα που γράψαμε ποτέ. Όλοι θυμούνται το riff του “Hall…” ή του “Sirens”, αλλά πιο πριν υπήρχαν αυτά του “Father Time” και του “The Witch”. Το ακουστικό bonus τραγούδι ήταν το πρώτο που καθίσαμε και γράψαμε παρέα με τον Criss σε ακουστική  κιθάρα να φανταστείς…

Στο τραγούδι “Ten Years” οι στίχοι φαίνονται αρκετά έντονοι και κάπως αυτοβιογραφικοί. Είναι αλήθεια; Υπάρχουν και άλλα τέτοια τραγούδια;

Ναι. Σε αυτόν τον δίσκο και κυρίως στο τραγούδι που ανέφερες, αν ακούσεις τους στίχους θα καταλάβεις πως μιλάω για τον εαυτό μου. Όταν λέω “I live those lonely days/ten years have slept away/I don’t know where did they go”, έχει να κάνει πως όταν φτάνεις σε μια ηλικία, πλέον έχω πατήσει τα πενήντα, ο χρόνος φαίνεται να κυλάει πολύ πιο γρήγορα, νοιώθεις λες και όσο περισσότερο μεγαλώνεις τόσο πιο γρήγορα περνάει ο καιρός. Υποθέτω πως φταίει και το γεγονός πως το κράτος με πηδάει κιόλας και με βάζει να πληρώνω συνέχεια φόρους (σ.σ.: ξεπατώνεται στα γέλια). Είναι λες και είπε κάποιος «Ας σιγουρέψουμε το γεγονός πως το δεύτερο μισό της ζωής σου θα περάσει πολύ γρήγορα» (γέλια). Σοβαρά τώρα από εκεί βγαίνουν οι στίχοι. Καθόμουν και το σκεφτόμουνα. Τα τελευταία δέκα χρόνια πώρωσαν πολύ γρήγορα, απλά πέρασαν λες και δεν ήταν τίποτα … τι το διάολο; Αν παρατηρήσεις μιλάω για το να είσαι σε περιοδεία, να πηγαίνεις συνεχώς σε διαφορετικά μέρη και βλέπεις συνεχώς νέα πρόσωπα και να γνωρίζεις κάποιους παράξενους ανθρώπους. Ειδικά στην Ελλάδα μπορώ να πω πως είστε πολύ παράξενοι ...ξέρεις το Texas Club;

Ναι...

Ε... δεν πρόκειται να ξαναπάω ποτέ σε αυτό το μέρος! (γέλια). Είναι τρελοί εκεί. Θέλω να πλέξω το εγκώμιο αυτών των ανθρώπων γιατί γνώρισα κάποιος στην Ελλάδα οι οποίοι ήταν τρομερά καλοί μαζί μου και τόσο cool που άνοιξαν τα σπίτια τους για εμένα. Τους αγαπάω τους Έλληνες, είναι τόσο καλοί μαζί μου. Υπήρχε κόσμος που μου έφερνε φωτογραφίες του Criss και μου λέγανε διάφορα… άγγιζαν την καρδιά μου. Οπότε μου αρέσει να σας πειράζω γιατί σας νοιώθω σαν φίλους μου. Η Ελλάδα για εμένα είναι ο απόλυτος προορισμός. Είστε ο καλύτερος και ευγενέστερος λαός, με πολύ καλό γούστο στη μουσική και το σέβομαι πολύ αυτό.

Είναι το “Can’t Get Away” κάτι σαν tribute στο “Jealous Guy” του John Lennon;

Ναι, βέβαια. Ο John Lennon ήταν ο ήρωας μου και ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω μουσική. Οι Beatles με ανάγκασαν να ξεκινήσω να παίζω μουσική, αλλά ο Lennon ήταν πάντα ο αγαπημένος μου γιατί ήταν κάτι σαν το κακό παιδί του συγκροτήματος. Όταν μεγάλωνα σαν παιδί έμπλεκα συνεχώς σε καβγάδες και γενικά σε περίεργες καταστάσεις όταν ήμουν στο σχολείο και ο Lennon έγινε ο ήρωας μου, ο μέντοράς μου. Μου αρέσουν όλοι οι Beatles, θεωρώ τον Paul McCartney ιδιοφυή πιανίστα αλλά ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου ήταν το να διαβάζω για αυτόν και να ακούω τις συνεντεύξεις του και τις απόψεις του για τη ζωή. Όταν πέθανε ο αδερφός μου έτυχε να διαβάσω μια συνέντευξή του Lennon όπου απαντούσε σε ερώτηση σχετική με το θάνατο και είχε πει πως θα ήθελε να γεράσει  αλλά δεν φοβόταν το θάνατο γιατί δεν πίστευε σε αυτόν. Πίστευε πως είναι σαν να κάνεις check out από ένα ξενοδοχείο και να κάνεις check in σε κάποιο άλλο. Αυτό κόλλησε στο κεφάλι μου από τη μέρα που το διάβασα. Αν το καλοσκεφτείς κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Είμαστε εδώ τώρα αλλά όταν πεθάνουμε τι συμβαίνει; Εγώ νοιώθω το ίδιο με τον Lennon. Είναι ώρα να αφήσουμε το ξενοδοχείο που μένουμε και να κάνουμε check in στο επόμενο. Αν το πιστεύεις σε κάνει να αισθάνεσαι για τη ζωή και τον θάνατο λίγο καλύτερα.

Ναι φίλε μου Jon, αλλά το θέμα είναι πως δεν υπάρχει κάποιο άλλο ξενοδοχείο που μας περιμένει να κάνουμε check in…(σ.σ.: κοινώς αν φύγεις … πάπαλα)

Σίγουρα, κάποιοι άνθρωποι δεν το πιστεύουν αυτό, αλλά αν πιστεύεις πως αυτή η ζωή είναι ένα στάδιο και μόλις πεθάνεις θα πας σε ένα επόμενο στάδιο σε κάνει να βλέπεις τη ζωή καλύτερα. Αν δεν πιστεύεις κάτι τέτοιο και απλά νομίζεις πως αυτή είναι η μοναδική ζωή που θα ζήσεις, τότε θα κάνεις σκοτεινές σκέψεις και θα βρίσκεσαι σε αβεβαιότητα. Πρέπει να κάνεις το μυαλό σου να σκεφτεί πως αυτό δεν είναι το μοναδικό μέρος. Πως όταν θα φύγεις θα πας σε ένα διαφορετικό μέρος, σε μια άλλη αποστολή, όπου θα αναλάβεις ένα άλλο έργο. Ίσως γίνεις υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος ή να ξεγεννάς μωρά, και δεν νομίζω πως είναι μόνο αυτό. Όταν φύγω θα πάω κάπου αλλού. Τουλάχιστον εγώ αυτό πιστεύω.

Μάλιστα. Σχετικά τώρα με το εξώφυλλο του δίσκου. Το νοιώθω σαν ένα φόρο τιμής στον Criss λόγω της κιθάρας και μιας μεγάλης σου αγάπης, εννοώντας το πιάνο. Τι συμβολίζει τελικά;

Η ιδέα για το εξώφυλλο μου ήρθε σκεφτόμενος πως αυτό είναι το τελευταίο album με υλικό του Criss. Ήθελα να συμβολίζει την αγάπη μου για αυτόν και να δείξω στους οπαδούς πως αυτός ο δίσκος έχει να κάνει περισσότερο με εμένα και αυτόν και την σχέση μας, παρά με οτιδήποτε άλλο. Δεν έχει σημασία πόσο καλό είναι. Σημασία έχει πως αφορά εμένα και αυτόν. Είχα υποχρέωση σαν μεγαλύτερος αδερφός όλη η μουσική που είχε γράψει να φτάσει στους οπαδούς τους οποίους αγαπάμε πάρα πολύ. Αυτή ήταν η ιδέα και για αυτό έφτιαξα αυτό το εξώφυλλο. Είπα να βάλουμε την κιθάρα του Criss μαζί με το πιάνο και το φως να έρχεται από τον ουρανό (σ.σ.: Heaven είπε). Αν πάρεις το CD θα δεις πως μέσα υπάρχει ένα κολάζ από φωτογραφίες. Ήταν η γυναίκα μου που έχει χιλιάδες φωτογραφίες και που μου είπε πως ήθελε να φτιάξει ένα για το booklet του CD. Έχει φωτογραφίες μου με τον Criss που ξεκινάνε από δέκα χρονών και φτάνουν μέχρι και την περίοδο του “Edge Of Thorns”. Έτσι έκατσε η γυναίκα μου μαζί με την κοπέλα του γιου μου και έφτιαξαν αυτό το πραγματικά πολύ όμορφο κολάζ, το έβγαλα φωτογραφία και τώρα το βλέπεις στο centerfold του CD. Θα δεις φωτογραφίες που κανείς δεν έχει ξαναδεί έως σήμερα από το προσωπικό αρχείο της. Οκ, υπάρχουν και κάποιες που έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά αλλά είναι λίγες. Το κολάζ δείχνει όλη την ιστορία μας και συνοψίζει το όλο πράγμα.

Ανέφερες πριν πως το album πρέπει να αποκτηθεί από κάποιον οπαδό των Savatage οπότε αυτό που έλω να ρωτήσω...

(σ.σ.: με διακόπτει) Δεν είσαι οπαδός του Criss ή των Savatage αν δεν έχεις αυτόν τον δίσκο. Όταν ανακάλυψα τους Black Sabbath και αγάπησα το παίξιμο του Iommi, χάρηκα όταν γύρισα πίσω και άκουσα πράγματα από την εποχή που λέγονταν ακόμη Earth. Είπα πως άκουσα τα πάντα από Sabbath αλλά θέλω να ακούσω οτιδήποτε έχουν παίξει, τα πρώτα πράγματα που ποτέ γράψανε ώστε να μπορέσω να καταλάβω πως εξελίχτηκαν. Αυτό είναι και το σημαντικό με το νέο CD. Καταλαβαίνεις πως ο Criss και εγώ εξελιχτήκαμε σαν μουσουργοί. Πως πήγαμε από το “Father Of Time” τύπου συνθέσεις στο “City Beneath The Surface” και τότε θα μπορείς να φωνάξεις «Wow, αυτοί οι τύποι αλλάξανε δραματικά το στυλ τους!»

Οπότε εκτός από τον οπαδό των Savatage σε ποιους άλλους νομίζεις πως απευθύνεται ο δίσκος;

Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε αυτό. Απλά ξέρω πως οι άνθρωποι πρέπει να του δώσουν μια ευκαιρία. Περιέχει διάφορα στυλ και vibes. Το παίξιμο στην κιθάρα νομίζω πως είναι ότι κοντινότερο στο στυλ του Criss που θα ακούσεις ποτέ και αυτό συμβαίνει γιατί οι δυο μας μάθαμε πώς να παίζουμε μαζί. Δεν ήμουνα ποτέ ο σολίστας που ήταν ο Criss. Δεν μπορούσα να κάνω τα hammer on και άλλα τέτοια κόλπα, αλλά όσον αφορά στο ρυθμό και στη μελωδία προερχόμαστε από την ίδια σχολή. Όταν ακούς το album και κυρίως στο “Ten Years” και το θέμα που παίζω πίσω από το ρεφρέν καταλαβαίνεις πως κάνω το κλασικό παίξιμο του Criss (σ.σ.: για άλλη μια φορά τραγουδάει τη μελωδία) . Για αυτά τα τραγούδια αναγκάστηκα να πάω πίσω και να μελετήσω αυτές τις λεπτομερείς που έβαζε στα τραγούδια των Savatage έτσι ώστε να τα χρησιμοποιήσω και σε αυτόν τον δίσκο. Μου πήρε πάρα πολλούς μήνες μέχρι να το καταφέρω. Δούλεψα σκληρότερα σε αυτόν τον δίσκο από οποιοδήποτε album έκανα μετά το “Streets”. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις θα εκνευριστώ αν ο κόσμος δεν τον ακούσει καθώς θα σκεφτώ «Σκατά ρε φίλε, τσάμπα όλος αυτός ο κόπος!» (γέλια). Νομίζω πως πρέπει να το τσεκάρετε και να προετοιμαστείτε για τον νέο δίσκο ο οποίος θα είναι ότι πιο heavy θα έχω κυκλοφορήσει ποτέ.  Σας δίνω αυτόν τον δίσκο τώρα γιατί είναι διαφορετικός και φροντίζει την μουσική κληρονομιά του Criss. Βασικά, είναι ένα δώρο από εμένα προς τους οπαδούς και ο επόμενος δίσκος θα είναι… ένα θα σου πω, δέστε τις ζώνες σας σφιχτά γιατί ο επόμενος δίσκος θα είναι ότι πιο heavy έχω κάνει...

Solo δίσκος;

Όχι, θα είναι ένας JOP δίσκος. Έχω ήδη πέντε τραγούδια γραμμένα και άσε με να σου πω πως κανένα δεν είναι χαρούμεν (γέλια)/ Είναι σκοτεινά. Είναι πολύ doomy, dark, heavy, gothic... ακόμη και εγώ είπα «Wow, this is fucking heavy!»

Υπάρχουν τίποτα τίτλοι;

Μπα, όχι ακόμη. Για την ώρα τα λέω “Heavy 1”, “Heavy 2”...

Και με ποιο τραγούδι από αυτά που έχεις κυκλοφορήσει έως σήμερα θα τα παρομοίαζες ώστε να πάρουμε μια ιδέα του τι θα ακούσουμε;

Θα διαλέξω κάτι από το καινούριο υλικό. Έχεις ακούσει το “Big Brother”;

Φυσικά.

Ε, το “Big Brother” είναι pop τραγούδι αν το συγκρίνεις με τα καινούρια! (γέλια) Έχει πολύ χαμηλό κούρδισμα και πολύ παράξενο και σκοτεινό συναίσθημα

Και πότε θα κυκλοφορήσει;

Ελπίζω κάποια στιγμή μέσα στα Χριστούγεννα.

Αυτά είναι θαυμάσια νέα Jon. Οπότε να υποθέσω πως δεν θα βγεις σε περιοδεία για το νέο δίσκο;

Πραγματικά δεν ξέρω. Έχω κάποιες προσφορές να κάνω κάτι τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο. Το σκέφτομαι,  αλλά θέλω να ξέρω πως θα τη μορφή θα έχουν οι συναυλίες οπότε περιμένω νέα από τους διοργανωτές… αλλά δεν ξέρω ακόμη. Να σου πω την αλήθεια δεν νοιώθω την ανάγκη να βγω σε περιοδεία για αυτό το album. Νομίζω πως στέκεται από μόνος του αυτός ο δίσκος. Είναι ένα δώρο και να κερδίσω λίγο χρόνο μέχρι το καινούριο JOP δίσκο και να δώσω στους οπαδούς κάτι ουσιώδες. Είναι κάποια από την μουσική που τα αδέρφια πρώτο-γράψανε. Για εμένα αυτό είναι το σημαντικότερο. Αλλά τίποτα δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμα για συναυλίες ίσως κάνω κάποιες, αλλά αυτή τη στιγμή ειλικρινά δεν γνωρίζω.

Πρόσφατα έγραψα έναν οδηγό για τη δισκογραφία των Savatage. Κατά τη γνώμη σου ποια δυο album θα κατέτασσες στην κατηγορία “Masterpiece” και ποια στην κατηγορία “Cornerstone”;

Για masterpiece θα έλεγα οπωσδήποτε το “Streets” και μάλλον και το “Poets And Madmen”. Για εμένα αυτοί είναι οι καλύτεροι Savatage δίσκοι.

Το “Poets And Madmen”, σοβαρά;

Αν έπρεπε να πω δυο με τον Criss θα διάλεγα το “Streets” και το “Gutter Bullet”. Μετά το θάνατο του Criss, θα διάλεγα το “Handful Of Rain” και το “Poets And Madmen”

Αυτή η επιλογή με εκπλήσσει, διότι θεωρώ το “Dead Winter Dead” το καλύτερο άλμπουμ σας με διαφορά χωρίς τον Criss...

Μου αρέσει πολύ αυτό το άλμπουμ, αλλά για μένα προσωπικά είναι το “Handful Of Rain”, διότι ήρθε αμέσως μόλις πέθανε ο Criss και  υπήρχε πολύ συναίσθημα που διοχετεύτηκε μέσα σε εκείνα τα τραγούδια. Και νομίζω πως το “Poets And Madmen” ήταν πολύ σημαντικό, καθώς ο Zak μας εγκατέλειψε. Είχαμε γράψει το μισό άλμπουμ για να το τραγουδήσει ο Zak και πριν μπούμε στο στούντιο ο Zak παραιτήθηκε και έμενα εγώ να τραγουδήσω σε όλο το άλμπουμ. Θυμάμαι να περνάω μήνες για να φέρω εις πέρας τα τραγούδια, μιας και δε θέλαμε να τα επανηχογραφήσουμε σε διαφορετική τονικότητα. Για μένα, αυτό ήταν ένα πολύ απαιτητικό άλμπουμ και όποτε το ακούω πλέον… απλά έχει κάτι που λατρεύω. Αγαπάω τραγούδια όπως το “Surrender”, το  “The Rumor” και φυσικά το “Morphine Child” που στα δικά μου μάτια είναι ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια των Savatage. Προσωπικά, για μένα αυτά είναι τα δύο άλμπουμ μετά τον Criss που σημαίνουν τα περισσότερα, ενώ όσο ο Criss ήταν ζωντανός ήταν το “Gutter Ballet” και το “Streets”, διότι μόλις είχαμε κάνει το “Hall Of The Mountain King” με τον Paul, που ήταν και το πρώτο μαζί του και βασικά ακόμα μαθαίναμε ο ένας τον άλλον. Λατρεύω πολύ αυτό το άλμπουμ, αλλά όχι όσο τα άλλα δυο διότι στο “Gutter Ballet” γνωρίζαμε ήδη τον Paul ενάμιση χρόνο και όταν ήταν να το γράψουμε υπήρχε τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα. Νιώθαμε πως θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα. Και αφού βγάλαμε το “Gutter”, μετά κάναμε το “Streets” το οποίο ήταν περισσότερο του στυλ «Ας το προσπαθήσουμε! Τώρα μπορούμε να κάνουμε πραγματικά τα πάντα!».

Αυτό ήταν, επίσης, το πρώτο concept άλμπουμ μας, ένα άλμπουμ με μια ιστορία και για μένα τα τραγούδια στο “Streets” είναι τα καλύτερα στα οποία έπαιξε ο Criss. Για μένα μέσα σε αυτό εμπεριέχονται τα δυνατότερα τραγούδια των Savatage, με την εξαίρεση ίσως των “Hall Of The Mountain King”, “Gutter Ballet” και “When The Crowds Are Gone” που είναι 3 εκ των καλύτερων τραγουδιών που έγραψαν ποτέ οι Savatage, αλλά στο “Streets” έχεις το “Jesus Saves”, έχεις το “If I Go Away”, έχεις το “Believe”… Με τον Criss ήμασταν στο υψηλότερο επίπεδο σε αυτό το άλμπουμ. Και φυσικά, αφότου πέθανε ο Criss ήταν προφανές τόσο σε εμένα, όσο και στον Paul πως δε θα μπορούσαμε να τον αντικαταστήσουμε. Δεν μπορείς να αντικαταστήσεις κάποιον όπως αυτός. Πρέπει να προχωρήσεις μπροστά και να δοκιμάσεις νέα πράγματα και πρέπει να σου πω ότι κατά την άποψή μου όταν ο Criss πέθανε μετατραπήκαμε σε Trans Siberian Orchestra. Έστω κι αν μας αποκαλούσαν ακόμα Savatage γίναμε οι Trans Siberian Orchestra σε προπόνηση. Τα άλμπουμ που κυκλοφορήσαμε μετά τον θάνατο του Criss είχαν να κάνουν εμένα και τον Paul να κινούμαστε προς άλλες κατευθύνσεις, γνωρίζοντας πως δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε τον Criss και πως έπρεπε να δοκιμάσουμε άλλα πράγματα. Οπότε, για αυτό αποφασίσαμε να επιμείνουμε στα concept άλμπουμ. Και αυτός ήταν ο δρόμος που ξεκινήσαμε να ακολουθούμε και αν το σκεφτείς τότε ήταν που αλλάξαμε σε Trans Siberian Orchestra. Αμέσως αφότου πέθανε ο Criss. Απλά, δεν είχαμε τα κότσια εκείνη την εποχή να αλλάξουμε το όνομα. Προσπαθούσαμε να δούμε τι να κάνουμε, που να πάμε. Πως θα αντικαθιστούσαμε αυτόν τον τύπο… αλλά δεν γινόταν. Οπότε, πήγαμε σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Μας πήρε 3 άλμπουμ να το καταφέρουμε, αλλά κοίτα μας τώρα. Οι Trans Siberian Orchestra είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στον κόσμο. Πουλάμε 45.000 εισιτήρια την ημέρα στην Αμερική. Ξεπουλάμε το Madison Square Garden σε ημερήσια και νυχτερινή παράσταση. Είναι τρελό και αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο κόσμος είναι πως πρόκειται για τους Savatage, ντυμένους λίγο καλύτερα, με ορχήστρα και μερικούς ακόμα τραγουδιστές. Είναι τα ίδια άτομα. Είναι ο Johnny (σ.σ. : Lee Middleton), ο Chris Caffery, ο Al Pitrelli, ο Jeff Plate… είναι όλοι οι γαμημένοι ίδιοι τύποι (γελάει) και ο κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται. Εγώ κι ο Paul γράφουμε τη μουσική, εγώ ηχογραφώ το άλμπουμ και το μόνο που δε κάνω είναι να βγαίνω στο δρόμο μαζί τους, όταν κάνουν αυτές τις περιοδείες, διότι αν το έκανα κι αυτό δε θα είχα χρόνο να κάνω τους δίσκους των Jon Oliva’s Pain ή το προσωπικό μου υλικό. Για αυτό το λόγο το θυσιάζω.

Αλήθεια, γιατί πιστεύεις πως είναι τόσο επιτυχημένοι οι Trans Siberian Orchestra;

Ξέρεις κάτι; Αν το ήξερα αυτό, θα έφτιαχνα ένα συγκρότημα ακριβώς όπως αυτό και θα γινόμουν ο manager του. Είναι κάτι που μας μπερδεύει! Δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε. Βασικά, νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι κρατάμε τις τιμές των εισιτηρίων σε υποφερτά επίπεδα και το ότι δίνουμε ένα show μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα στον κόσμο. Ο φωτισμός που χρησιμοποιούμε είναι ο εντυπωσιακότερος για οποιαδήποτε παράσταση σε κλειστό χώρο στον κόσμο. Εντυπωσιακότερος από τους Pink Floyd, εντυπωσιακότερος από τον Paul McCartney, εντυπωσιακότερος από οποιονδήποτε. Και το κάνουμε εντυπωσιακότερο κάθε χρόνο. Και αυτό νομίζω κάνει τη διαφορά. Το γεγονός πως το show είναι σπουδαίο, έχει πολλά οπτικά εφέ, έχει ένα καλό μήνυμα, είναι οικονομικό – ένας άντρας και η γυναίκα του μπορούν να φέρουν τα δύο παιδιά τους στο show με 100 δολάρια. Δε θα μπορούσες να κλείσεις ούτε θέση μπροστά σε διαφημιστικό της Coca Cola σε μια συναυλία των Rolling Stones με λιγότερα από 350 δολάρια. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Το κάνουμε αυτό και επωμιζόμαστε τη χασούρα. Δεν μας ενδιαφέρει.  Εισπράττουμε λιγότερα λεφτά. Για αυτό το λόγο αυτό το πράγμα συνεχίζει από το 1997 και τώρα μπορούμε και ξεπουλάμε 2 παραστάσεις ημερησίως σε αρένες χωρητικότητας 20.000 θέσεων. 40.000 εισιτήρια την ημέρα δεν είναι και λίγα για τους… Savatage (γέλια). Γιατί στην πραγματικότητα περί αυτού πρόκειται. Είναι οι Savatage με μερικούς επιπρόσθετους μουσικούς και αυτό είναι. Είναι μουσική του Paul και του Jon όπως στο “Handful Of Rain”. Το ίδιο πράγμα με τη διαφορά ότι τα σόου είναι εξωπραγματικά. Έχουμε τους καλύτερους πυροτεχνουργούς και ένας τύπος που δουλεύει τόσο για εμάς, όσο και για τους KISS λέει πως δεν μας πλησιάζουν καν ούτε αυτοί όσον αφορά στα πυροτεχνήματα.

Τι συνέβη με τον Damond Jiniya;

Αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Πραγματικά δεν ξέρω που βρίσκεται. Έχω να του μιλήσω χρόνια, αλλά το τελευταίο πράγμα που έμαθα είναι ότι επέλεξε καριέρα ηθοποιού και δεν γνωρίζω τι έχει συμβεί έκτοτε...

Κρίμα γιατί είχε πολύ δυνατή φωνή...

Για εμένα ήταν σαν ένας πιο δυναμικός Zak. Δεν βρήκαμε ποτέ την ευκαιρία να μπούμε μαζί του στο studio, καθώς όλα πήραν την κάτω βόλτα όταν επιστρέψαμε στην Αμερική, συνέβη και η 11η Σεπτεμβρίου και το γεγονός αυτό άλλαξε τις ζωές όλων εδώ στην Αμερική. Ξέρεις, έτρωγα πρωινό στο World Trade Center δέκα ημέρες πριν τα γεγονότα και αυτό ήταν ένα σοκ… Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν το γεγονός που μας λύγισε όσον αφορά τους Savatage, γιατί κολλήσαμε στην California, δεν μπορούσαμε να πάμε στις οικογένειές μας, δεν ξέραμε τι συνέβαινε, δεν ξέραμε αν θα γίνονταν και άλλες επιθέσεις με αεροπλάνα. Δεν ξέραμε τι στο διάολο συνέβαινε και δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Ήμασταν ακινητοποιημένοι στο αεροδρόμιο LAX που το είχαν αποκλείσει και δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Νομίζω ότι αυτό για τον Johnny - ειδικά για τον Johnny Middleton - τον Al Pitrelli και εμένα ήταν η στιγμή που είπαμε «τι στο διάολο γίνεται» και τότε ήταν που κατάλαβα ότι οι Savatage είχαν τελειώσει. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι TSO πουλούσαν τότε 100 φορές περισσότερο από τους Savatage. Πουλήσαμε 9.000.000 κόπιες με τον πρώτο δίσκο των TSO και ο τελευταίος δίσκος των Savatage είχε πουλήσει περίπου 50.000. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα εννέα εκατομμύρια και τις πενήντα χιλιάδες (γέλια). Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και λέγαμε «τί στο διάολο να κάνουμε;». τότε ήταν που αποφασίσαμε να τελειώσουμε τους Savatage. Περάσαμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας στους Savatage, 24 χρόνια, και ξέρεις κάτι; Φάνηκε ότι οι οπαδοί δεν ήταν μαζί μας. Εάν πουλούσαμε 1.000.000 δίσκους με τους Savatage, οι Savatage δεν θα διαλύονταν ποτέ. Ποτέ! Εάν πουλούσαμε 30.000 εισιτήρια στην Ευρώπη, οι Savatage  δεν θα θα διαλύονταν ποτέ. Εάν είσαι σε μια μπάντα που παίζει κάθε βράδυ για 300-400 άτομα και μπορείς να βρεθείς σε μια μπάντα που θα παίζει κάθε βράδυ για 40.000 άτομα τι θα κάνεις; Νομίζω ότι θα πεις «πάμε με τις 40.000». Και αυτό κάναμε. Οι οπαδοί των Savatage μπορεί να εκνευρίζονται με αυτό, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει, διότι εάν βρισκόντουσαν στη θέση μου θα έκανα το ίδιο πράγμα. Έχω γυναίκα, παιδιά, οικογένεια, μια μάνα κι έναν πατέρα που πρέπει να φροντίσω. Δεν είμαι πλέον 18 χρονών, έχω ευθύνες. Κάνεις μία δουλειά και παίρνεις ας πούμε 100€ τη βδομάδα. Εάν αύριο σε πάρω και σου πω «ξέρεις φίλε μου, εάν φύγεις τώρα από τη δουλειά που είσαι θα σε προσλάβω για να κάνεις την ίδια δουλειά, αλλά θα σε πληρώνω 1000€ τη βδομάδα» ειλικρινά, θα με κοιτάξεις και θα πεις «Όχι, θα μείνω εδώ με τα 100€ τη βδομάδα»; Όχι! Θα πεις «Κοίταξε, θα πάω να πάρω τα 1.000 τη βδομάδα». Εάν είχες οικογένεια και παιδιά τι στο διάολο θα έκανες; Θα πήγαινες για τα λεφτά, Jack! Γιατί για τα λεφτά γίνονται όλα.

Ίσως οι οπαδοί των Savatage να θέλουν να σας δουν ξανά μαζί ακόμη και για μερικές αποχαιρετιστήριες συναυλίες.

Θα σου πω κάτι. Αυτή τη στιγμή θα βγάλω σε σένα κάτι που έχω μέσα μου. Αγαπώ τους Savatage περισσότερο από οποιονδήποτε οπαδό τους στον κόσμο. Ήταν οι ζωή μου. Τους ξεκίνησα και τους τελείωσα. Αλλά άσε με να σου πω κάρτι... βρες μου κάποιον που θα μου πει «Jon σου δίνω 1.000.000 € για να ξαναφτιάξεις τους Savatage και να δώσεις μερικές συναυλίες και θα είμαι έτοιμος σε δυο βδομάδες. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα τον βρεις. Οι TSO συντηρούν όλα τα μέλη των Savatage. Τα πηγαίνουν περίφημα, είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στον κόσμο, είναι τα ίδια άτομα που γράφουν τα τραγούδια, απλά με διαφορετικό όνομα. Και αυτό που με εξοργίζει και με απογοητεύει είναι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν θα αποδεχτεί αυτό το όνομα. Αφότου πέθανε ο Criss, εγώ και ο Paul είμαστε πίσω από όλα. Ποια η διαφορά; Επειδή αλλάξαμε το όνομα για να να είμαστε πιο προσιτοί εδώ στην Αμερική;  Δες τι έγινε. Βγάλαμε το κομμάτι από το "Dead Winter Dead" (σ.σ: “Christmas Eve”) στην Αμερική κάτω από το όνομα των Savatage το 1994. Πούλησε 30.000 δίσκους. Τον επόμενο χρόνο που το κυκλοφορήσαμε, το ίδιο κομμάτι, ούτε καν το επαναμιξάραμε, αλλάξαμε απλά το εξώφυλλο και το όνομα και πούλησε 9.000.000 δίσκους, εξαιτίας την αλλαγής του ονόματος. Οπότε τι κάνεις; Γυρνάς στο κουτσό σκυλί ή τρέχεις με το λαγωνικό; Δεν κάνουμε τίποτε διαφορετικό από το να φροντίζουμε τις οικογένειές μας και να διατηρούμαστε ζωντανοί στη μουσική βιομηχανία. Εάν έχουμε κάτι τόσο δημοφιλές και το κάνουμε καλά, γιατί να θέλω να το σταματήσω ή να το βλάψω, ώστε να κάνουμε ευτυχισμένους μερικές χιλιάδες ανθρώπους; Δεν είναι ότι δεν αγαπάμε τους Savatage. Τους αγαπάμε περισσότερο από τον οποιονδήποτε. Απλά έτσι είναι η ζωή. Το να φροντίσεις την οικογένειά σου προηγείται των Savatage. Δεν νιώθω καθόλου άσχημα γι’ αυτό. Νιώθω ότι έκανα το σωστό για την οικογένειά μου, για να φροντίσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Και για να μην παρεξηγηθώ, αγαπώ και όλους τους οπαδούς των Savatage. Απλά παιδιά σας λέω ότι εάν ήσασταν στη θέση μου θα κάνατε ακριβώς το ίδιο πράγμα με εμένα και εάν κάποιος με κοιτάξει στα μάτια και μου πει ότι θα έπραττε διαφορετικά, τότε είναι ψεύτης.

Πιστεύεις ότι μπορεί να ξανακάνεις κάτι με τους Dr Butcher;

Μίλησα γι’ αυτό με τον Chris Caffery, αλλά έχει να κάνει και πάλι με το χρόνο και δεν έχουμε τον χρόνο να το κάνουμε. Θα θέλαμε πολύ να το κάνουμε, οπότε δεν είναι κάτι που το αποκλείουμε, θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί στα επόμενα χρόνια.

Πώς περνάει ο Jon Oliva την ώρα του όταν δεν παίζει ή γράφει μουσική;

Δεν ξέρω, γιατί ποτέ δεν σταματάω να ασχολούμαι με τη μουσική. Μπορεί να κολυμπήσω στην πισίνα μου και αυτό είναι όλο. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, πάντοτε ασχολούμουν με τη μουσική. Πάντοτε έγραφα και πάντοτε κάνω κάτι σχετικό, ποτέ δεν είπα ότι σταματάω να κάνω μουσική για δύο ή έξι μήνες. Ποτέ δε μου συνέβη αυτό. Δεν ξέρω πως να σου απαντήσω.

Ακούς καθόλου μουσική και εάν ναι ποια συγκροτήματα ή άλμπουμ;

Ακούω τα κλασικά, από Beethoven μέχρι Beatles, Metallica και Savatage. Ακούω τα πάντα, αλλά μ’αρέσει η ποικιλία. Νομίζω ότι αυτό που ακούω περισσότερο είναι οι Beatles. Συνεχίζουν ακόμη και τώρα να με εκπλήσσουν. Όλοι αυτοί οι ήχοι που έβαλαν σε τετρακάναλη ή οκτακάναλη ηχογράφηση με τρελαίνουν. Μελέτησα τα άλμπουμ τους προσπαθώντας να καταλάβω πως στο διάολο το κάνουν αυτό μόνο σε 4 κανάλια. Χρησιμοποιώ περισσότερα από 4 κανάλια για τα μισά από τα τύμπανα και οι τύποι ηχογράφησαν το "Sgt Pepper" σε τετρακάναλο και το ακούω και λέω «Γαμώτο, τι στο διάολο είναι αυτό;». Έτσι, ακούω περισσότερο τους Beatles, κυρίως για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Προσπαθώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να κάνεις τόσα πολλά, να χρησιμοποιείς τόσους πολλούς ήχους και να ενσωματώνεις τόσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα έχοντας μόνο 4 ή 8 κανάλια στη διάθεσή σου. Ακόμα δε μπορώ να το καταλάβω, δεν ξέρω πως στο διάολο τα κατάφεραν! (γέλια) Τη μέρα που θα πεθάνω θα πω «Το ΒΡΗΚΑ» και τότε, μπαμ... [σ.σ.: εδώ ο Jon κάνει λες και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που του συμβαίνει σε αυτή τη ζωή και μετά γελάει!]

Οι Έλληνες οπαδοί σε περιμένουν να μας επισκεφτείς. Υπάρχει πιθανότητα για κάτι τέτοιο;

Ναι, πάντοτε υπάρχει πιθανότητα. Ήταν να έρθω πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά υπήρχαν παντού ταραχές, οπότε σκέφτηκα ότι μάλλον δεν θα ‘ταν καλή ιδέα να έρθω στην Ελλάδα τότε (γέλια). Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου περιοδείας, βρισκόσασταν εν μέσω μιας πολιτικής κατάστασης που με φόβισε. Είχα τη δυνατότητα να έρθω, αλλά φοβήθηκα να το κάνω. Στο είπα και προηγουμένως, αγαπώ τους Έλληνες οπαδούς οι οποίοι έχουν υπάρξει τόσο πιστοί και υπέροχοι και αισθάνθηκα πραγματικά άσχημα που δεν κατάφερα να ξαναέρθω. Έχω μερικούς πολύ καλούς φίλους στην Ελλάδα. Τον Γιάννη... ποιο είναι ρε γαμώτο το όνομα της μπάντας του;

Η μπάντα του Γιάννη είναι οι Need.

Ναι, ναι, Need. Τον αποκαλούσα “The junior mountain king". Μου τηλεφώνησε και μου είπε «Jon, είναι πολύ άσχημα εδώ». Αισθάνθηκα άσχημα για εκείνον, γιατί είχα δεθεί με την «ομάδα» των  φίλων του και λυπήθηκα που δεν μπόρεσα να έρθω εκεί. Θα δω πως θα πάνε τα πράγματα. Όπως είπα και πριν έχω κάποιες προτάσεις και θα πρέπει να κάτσω τις επόμενες εβδομάδες και να δω τι είναι για μένα καλύτερο να κάνω και τι είναι ασφαλές. Θέλω να έρθω εκεί ναι να περάσω καλά. Μόνο, μη με ποτίσετε με αλκοόλ (γέλια).

Σ’ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου Jon, ήταν πραγματικά τιμή μου που μίλησα μαζί σου.

Ήταν επίσης τιμή μου που μίλησα μαζί σου.