Συνέντευξη Gus G.
«Το πιο αγνό πράγμα στη μουσική βιομηχανία είναι η δημιουργία του τραγουδιού. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση»
Από τον Κώστα Πολύζο, 03/07/2015 @ 11:32
Ο Gus G. σε λίγες μέρες κυκλοφορεί τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο "Brand New Revolution" και το γεγονός στάθηκε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνομιλήσουμε εκ νέου μαζί του. Ο Κώστας είναι ένας πολύ χαλαρός, φιλικός, ειλικρινής και προσγειωμένος άνθρωπος και στην μια ώρα που κράτησε η κουβέντα μας μιλήσαμε για τα πάντα. Τα είπαμε για την προσωπική του καριέρα, τον Ozzy, τους Firewind και για τους κιθαρίστες που αγαπάει. Διαβάστε πιο κάτω όλα τα ενδιαφέροντα που είχε να μας πει.
Κώστα καλησπέρα. Πού σε πετυχαίνω;
Καλησπέρα συνονόματε. Είμαι Θεσσαλονίκη.
Αραχτός;
Μπα, καμία σχέση. Στο τρέξιμο είμαι, με συνεντεύξεις και κανονίζοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν την κυκλοφορία του δίσκου.
Όχι για να ευλογήσω τα γένια μας, αλλά αυτή θα είναι η πέμπτη συνέντευξη που δίνεις στο Rocking.gr και το περίεργο είναι πως κάθε φορά μιλάς και με διαφορετικό συντάκτη.
Ναι, αλήθεια είναι αυτό και σας ευχαριστώ. Θυμάμαι η μία πρέπει να είχε γίνει στα γραφεία της EMI.
Ναι, είχε έρθει ο Μανώλης Γεωργακάκης και το πιο πιθανό είναι να φορούσε και τιράντες.
Ναι, ναι, αυτός ήταν. (γέλια)
Aς το πάρουμε λίγο το πράγμα από την αρχή. Δεύτερος προσωπικός δίσκος σε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια. Είναι αυτή η βαλβίδα της δημιουργικής σου εκτόνωσης;
Σίγουρα μπορείς να πεις κάτι τέτοιο. Είναι γενικά μια καινούρια εμπειρία αυτή για εμένα. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουνα ο τύπος που έχει συγκρότημα. Είχα με τα παιδιά τους Firewind, συμμετείχα βέβαια και σε άλλους δίσκους, αλλά γενικά είμαι team player. Το να πάω να ξεκινήσω κάτι μόνος μου, ήταν λίγο περίεργο στην αρχή, αλλά στη συνέχεια που άρεσε (γέλια).
Η σκέψη για προσωπικό δίσκο υπήρχε στο μυαλό σου;
Καθόλου! Δεν είχα ποτέ κάποια κρυφή επιθυμία μια μέρα να κάνω ένα solo άλμπουμ. Εντωμεταξύ μου το λέγανε όλοι -δισκογραφικές, οπαδοί, φίλοι- εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια πως έπρεπε να κάνω έναν τέτοιο δίσκο. Γενικά, δεν ήθελα και μάλλον περισσότερο οι καταστάσεις με οδήγησαν σε αυτό. Κάτι η κατάσταση με τους Firewind, κάτι το μεγάλο διάλειμμα που προέκυψε με τον Ozzy λόγω του reunion με τους Sabbath. Οι Fierwind χάσαμε τον τραγουδιστή μας σε κάποια φάση και περιοδεύσαμε με κάποιον session, αλλά τελικά το πράγμα δεν δούλεψε, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, το οποίο νομίζω πως το χρειαζόμασταν. Ταυτόχρονα έγραφα αυτές τις ιδέες που τελικά κατέληξαν στον πρώτο μου δίσκο, οι οποίες όμως ήταν αρκετά διαφορετικές και δεν θα ταίριαζαν σε έναν δίσκο των Firewind.
Ναι, νομίζω πως εύκολα μπορεί να αντιληφτεί κανείς πως σε εκείνον τον δίσκο έφυγες από το power και ήγες προς πιο hard / heavy φόρμες.
Αλήθεια είναι αυτό. Έβγαλα μια πιο soft και πιο classic rock πλευρά. Στον καινούριο δίσκο νομίζω πως και πάλι είμαι πιο κοντά στο metal, θα έλεγα...
Όντως...
Heavy metal-ας είμαι, πάντα εκεί καταλήγουμε. Όσο και να λέμε θα παίξω rock θα παίξω blues, πάλι στο heavy metal καταλήγουμε! (γέλια)
Πριν μιλήσουμε για την μουσική του νέου δίσκου θες να μας πεις λίγο για τις συμμετοχές πέραν των τραγουδιστών για τους οποίους το γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι... ποιά είναι η μπάντα του Gus G.;
Η μπάντα αποτελείται από τον John Nunez που είναι ο ντράμερ των Firewind και στο μπάσο είναι ο Marty O' Brian, που είναι ένας πολύ καλός μουσικός και καλός φίλος. Βέβαια, παίζει στον μισό δίσκο γιατί στον υπόλοιπο παίζω εγώ μπάσο... κλασικά πράγματα (γέλια). Να σου εξηγήσω λίγο και πως δημιουργήθηκε το άλμπουμ. Βασικά, ήταν δυο διαφορετικά session. Το ένα έγινε στο Los Angeles και το άλλο εδώ στην Ελλάδα. Το πρώτο session -που έγινε στην Αμερική- ήταν ιδέα του Jay Ruston (σ.σ.: γνωστός για τις συνεργασίες του με Stone Sour, Anthrax, Steel Panther κλπ) και ο οποίος ήθελε την μπάντα στο στούντιο να ηχογραφεί live τα demo που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή, ώστε να κρατήσω το μπάσο και τα τύμπανα και να ηχογραφήσω αργότερα από πάνω τις κιθάρες. Αυτό ήταν κάτι που έκανα πρώτη φορά και είναι περίεργο αν αναλογιστείς πως έχω κάνει πάνω από 15 δίσκους. Μου άρεσε η ιδέα και ο Jay μου το πρότεινε γιατί με είχε δει live και ένιωθε πως βγάζω μια ιδιαίτερη ενέργεια την οποία έπρεπε με κάποιον τρόπο να την βάλω σε έναν δίσκο, στο βαθμό που κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Και αυτό κάναμε. Σε τρεις μέρες ηχογραφήσαμε έξι τραγούδια και μετά επέστεψα στην Ελλάδα και κάποια στιγμή ήρθε ο Jay εδώ και ηχογραφήσαμε τα υπόλοιπα τραγούδια με τον παραδοσιακό τρόπο.
Τώρα λοιπόν που έχεις την εμπειρία, ποιός θα έλεγες πως είναι ο καλύτερος τρόπος;
Όταν ηχογραφείς ζωντανά στο studio η αίσθηση που παίρνεις είναι πιο ωμή, όχι τόσο τετραγωνισμένη αν θες. Αυτό πιστεύω βγήκε στα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, για παράδειγμα το "Burn". Το νιώθεις, έχει ένα γρέζι.
Ο δίσκος ανοίγει με το "The Quest" το οποίο είναι ορχηστρικό και μου δημιουργεί αμέσως δυο απορίες. Θα τολμούσες να φτιάξεις ένα εξολοκλήρου ορχηστρικό δίσκο ή το θεωρείς ρίσκο;
Θα το έκανα αν πίστευα πως έχω αυτά τα δέκα instrumental τραγούδια που θα ήταν καλά και θα χωρούσαν σε έναν τέτοιο δίσκο. Δεν θα είχα κανέναν απολύτως πρόβλημα.
Δεν είναι λοιπόν πως θα φοβόσουνα μήπως δεν υπάρξει ενδιαφέρον από τον κόσμο και δεν πάει καλά εμπορικά ο δίσκος.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν ήθελα και μπορούσα να το κάνω, θα το έκανα. Δεν κυκλοφόρησα τον πρώτο μου solo δίσκο για τα χρήματα, ούτε για να κατακτήσω τα charts. Ποιος δίσκος άλλωστε πουλάει πλέον στις μέρες μας τόσο πολύ; Έπαιξα, απλά, τη μουσική που ήθελα και μου βγήκε να παίξω. Το ήξερα πως το αποτέλεσμα δεν θα έκανε σε όλους. Το ήξερα πως κάποιοι οπαδοί δεν θα ικανοποιούνταν και μιλάω συγκεκριμένα για οπαδούς των Firewind. Εννοείται πως θα υπήρχαν κάποιοι που θα ξίνιζαν. Τώρα όσον αφορά τον instrumental δίσκο -για να επιστρέψω στην ερώτηση- πιστεύω πως θα το έκανα αν είχα τα τραγούδια. Δεν έχω τόσα πολλά ορχηστρικά τραγούδια στους δίσκους μου γιατί δεν μου βγαίνει πολύ εύκολα αυτό το πράγμα. Θεωρώ αυτά τα τραγούδια που έχω κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα ως κάτι ιδιαίτερο για αυτό και κατέληξαν να βρίσκονται στους δίσκους που είναι. Είναι κάτι το διαφορετικό, υπό την έννοια ότι είναι τραγούδια με δυνατές μελωδίες και όχι απλά το χαλί για να βγω να σολάρω. Είναι ολοκληρωμένες συνθέσεις με δομή. Γενικά, όμως, μου βγαίνει πολύ πιο εύκολα να γράφω riff και να έχω έναν τραγουδιστή που θα γράψει τα δυνατά ρεφρέν. Είμαι πιο πολύ αυτής της σχολής.
Η δεύτερη απορία έχει να κάνει με το πόσο σου αρέσει ο Marty Friedman που ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό και γενικότερο μου έβγαλε κάτι από Cacophony.
Ναι, έχεις δίκιο, το συγκεκριμένο τραγούδι έχει τις επιρροές. Προφανώς και μου αρέσουν πολύ και ο Friedman και οι Cacophony.
Όταν γράφεις τραγούδια γνωρίζεις από πριν ποιός θα τραγουδήσει τι; Πώς λειτουργεί αυτό ακριβώς, γιατί ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι το "What Lies Below" που έχει γυναικεία φωνητικά, το οποίο φαντάζομαι δουλεύεται διαφορετικά. Είναι έτσι;
Στον πρώτο δίσκο πήγα λίγο στα χαμένα, ενώ σε αυτόν ήξερα πάνω κάτω με ποιον θα δουλέψω για αυτό και βγήκε το αποτέλεσμα πιο συμπαγές. Ο προηγούμενος δίσκος είχε πολλά πράγματα μέσα, πήγαινε πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, ενώ τώρα ήξερα πως αν έγραφα κάτι πιο μοντέρνο heavy / rock θα το έστελνα στον Jacob (σ.σ.: Bunton), ή αν είχα κάτι πιο παραδοσιακό hard / heavy θα το έστελνα στον Mats (σ.σ.: Leven) ή τον Jeff (σ.σ.: Scott Soto). Κάπως έτσι λοιπόν, έχοντας αυτό στο μυαλό μου -χοντρικά σ' το λέω τώρα- γράφτηκε ο δίσκος.
Πόσο δύσκολο είναι να τρέξεις ένα project με τόσες συμμετοχές; Και πώς διαλέγεις τους ανθρώπους που θα συνεργαστείς;
Στο πρώτο άλμπουμ ήταν πιο δύσκολο, ενώ στο "Brand New Revolution" ήταν πιο εύκολο γιατί και ήταν πιο λίγοι οι προσκεκλημένοι και δουλέψαμε καλύτερα σαν ομάδα, σε έναν πιο κλειστό κύκλο αν θες και γράψαμε πιο γρήγορα. Γενικά, μου αρέσει να γράφω έτσι, να στέλνω την ιδέα που έχω και μέσα σε δυο-τρεις μέρες να μου στέλνει ο άλλος πίσω κάτι. Δεν μπορώ να περιμένω έξι μήνες - το λέω γιατί έχει συμβεί. Θεωρώ πως έτσι χάνεται η έμπνευση. Αυτό έγινε και με τους τρεις τραγουδιστές που έχω στον δίσκο. Πλην του τραγουδιού που συμμετέχει η Elize Ryd το οποίο το έγραψα με κάποιον άλλον για την Elize.
Ας συνεχίσουμε λίγο με τα του δίσκου. Διακρίνω διάφορες τάσεις. Έχουμε τα πιο μοντέρνα heavy τραγούδια όπως το "Burn". Αλλά και από την άλλη υπάρχει αυτό το περισσότερο αλήτικο hard rock / metal συναίσθημα που βγάζουν συνθέσεις όπως το "We Are One". Θα το έλεγες προμελετημένο αυτό ή σου βγαίνει αυθόρμητα κάποιου είδους συνθετική καταπίεση και μια ελευθερία που μπορεί να μην έχεις στους Firewind;
Ναι, το "We Are One" βγάζει λίγο Guns N' Roses αλητεία. Κοίτα υπάρχει και η rock πλευρά μου. Ποτέ δεν κάθομαι να αναλύσω τη μουσική. Για μένα είναι λάθος αυτό. Το να ακούς πέντε πράγματα και να λες «αυτό θα το βάλω εδώ, αυτό θα το βάλω εκεί». Δεν σκέφτομαι έτσι και δεν μπορείς να βάλεις τη μουσική σε τέτοια καλούπια. Θα ακούγεται ψεύτικο. Είναι η rock πλευρά μου - όπως το είπες. Έχω και την πιο power, πιο metal πλευρά, αλλά και την πιο rock. Κακά τα ψέματα, όλοι μεταλλάδες είμαστε, αλλά μεγαλώσαμε και τους πιο κλασικούς rock δίσκους. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, άκουγα και Iron Maiden και Judas Priest, αλλά άκουγα και UFO.
Αυτό έλειπε. Να είσαι κιθαρίστας και να μην ακούς UFO.
Αυτό ακριβώς. Άκουγα και άλλα πράγματα, '70s hard rock... και '80s. Αν αναλύσεις δηλαδή το παίξιμό μου και ψάξεις να βρεις τι επιρροές υπάρχουν, θα τα βρεις όλα αυτά εκεί μέσα.
Το ανέφερες πιο πριν πως ίσως ο δίσκος ξενίσει κάποιους οπαδούς των Firewind, αλλά θέλω να σου πω πως το βρίσκω πολύ μάγκικο από μέρους σου που δεν το παίζεις safe και που δεν κάθεσαι να βγάλεις τυποποιημένα power ή heavy metal τραγούδια.
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ και είσαι ο πρώτος που μου λέει κάτι τέτοιο και όντως δεν θεωρώ πως έκανα τέτοια βήματα.
Μου αρέσει αυτή η μοντέρνα αύρα και η φρεσκάδα που βγάζει ο δίσκος και που ξέρεις είναι λίγο παρεξηγήσιμα αυτά εδώ στην Ελλάδα. Οπότε, με αφορμή αυτό, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν ακούς πιο μοντέρνες μπάντες όπως είναι οι Alter Bridge για παράδειγμα.
Βέβαια και τους ξέρω. Γενικά μου αρέσουν πολύ αυτά τα πράγματα. Και οι Five Finger Death Punch μου αρέσουν και οι Avenged Sevenfold μου αρέσουν.
Από αυτά που ανέφερες τίποτα δεν θεωρείται heavy metal στην Ελλάδα πάντως...
Κοίτα, εμείς εδώ ακόμη είμαστε κολλημένοι στους Iron Maiden. Είναι λίγο '80s ακόμα η φάση. (γέλια)
Άντε να βγει το καινούργιο να πέσει το internet...
(γέλια) Η μόνη σύγχρονη μπάντα που εκτιμήθηκε στην Ελλάδα στις αρχές των '90s θεωρώ πως ήταν οι Nevermore. Εκεί μείνανε όλοι και στους Iced Earth. Μην με παρεξηγήσεις, έχω μεγαλώσει με αυτές τις μπάντες, μην το πάρεις στραβά. Γαμώ τις μουσικές έχουν γράψει και είναι φίλοι μου τα παιδιά, αλλά αυτή τη στιγμή συμβαίνει κάτι μεγαλύτερο στον υπόλοιπο πλανήτη. (γέλια) Μου αρέσουν οι καινούργιες μπάντες που παίζουν μοντέρνο rock γιατί ισχύει αυτό που είπες, φέρνουν κάτι φρέσκο στη μουσική και αυτό είναι μου με τράβηξε προς τα εκεί. Δεν είναι χαζός ο Slash, τον είδε τον Myles Kennedy ότι έφερνε αυτή τη φρεσκάδα και τον τσίμπησε και τον πήρε στην μπάντα του.
Φοβερή φωνή ο τύπος ε;
Ναι, είναι καταπληκτικός. Αν και πάει αλλού η κουβέντα, πιστεύω πως βοήθησε να ανανεωθεί ο ήχος του Slash.
Το πιστεύω και εγώ αυτό. Για να μην χαθούμε όμως, ας επιστρέψουμε σε εσένα. Νομίζω πως έχω ξεχωρίσει δυο-τρία τραγούδια εκτός από το ορχηστρικό που σου είπα. Αυτό με την Elize μου έκανε αμέσως κλικ. Εσύ ξεχωρίζεις κάποιο ή είναι όλα παιδιά σου όπως λένε;
(γέλια) Κοίτα επειδή είμαι φρέσκος ακόμα από τον δίσκο μπορώ να σου πω πως αυτή τη στιγμή μου αρέσουν όλα, δεν νιώθω δηλαδή άσχημα για κάτι. Πιστεύω πως highlight έχει ο δίσκος. Το καλό είναι πως ανάλογα με τα γούστα του καθενός θα βρει κάτι να ταυτιστεί. Δεν είναι το άλμπουμ που απλά έχει το ένα τραγουδάκι και τα υπόλοιπα το συνοδεύουν, καμία σχέση. Είναι ανάλογα τα γούστα. Για παράδειγμα κάποιος μου είπε πως γουστάρει τον Mats, άλλος που του αρέσει ο πιο μοντέρνος ήχος θα πάει αλλού. Έχει τραγούδια για όλα τα γούστα ο δίσκος, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, δεν απέχουν και πάρα πολύ υφολογικά μεταξύ τους.
Νομίζω πως θα δώσεις κάποιες συναυλίες εδώ Ελλάδα σε διάφορες πόλεις.
Ναι, θα κάνω πέντε φεστιβάλ εδώ Ελλάδα. Βασικά τέσσερα φεστιβάλ και μια εμφάνιση σε club στην Ρόδο. Απίστευτο, θα πάω Ρόδο... (γέλια)
Πες μου ότι έχεις κάνει φαντάρος εκεί.
(γέλια) Όχι δεν έχω πάει ποτέ στην Ρόδο και ήθελα να πάω και να που έκατσε έτσι η φάση.
Πότε είναι αυτό;
24 Ιουλίου φίλε, την μέρα που κυκλοφορεί και ο δίσκος. Θα πάω και Άρδα ρε, μου είπαν πως είμαι ο πρώτος heavy metal καλλιτέχνης που θα βάλουν εκεί πέρα... μπήκα και το είδα και παίζουν κάτι Πέγκυ Ζήνα και τέτοια (γέλια), αλλά είμαι σε ξεχωριστή μέρα πιο rock φάση οπότε θα έχει ενδιαφέρον.
Υπάρχουν γενικότερα σχέδια για προώθηση του δίσκου με μια περιοδεία ίσως;
Ναι, θα κάνω μια εκτενέστερη περιοδεία στην Ευρώπη, αλλά δεν μπορώ ακόμα να ανακοινώσω με ποιους θα είναι. Τώρα βασικά κλείνω την περιοδεία που θα παίξω support σε κάποιους (σ.σ.: προφανώς δεν είναι ανακοινώσιμο). Στη συνέχεια κοιτάμε και για Αμερική. Μετά έχω κάποια σόου με τον Ozzy επίσης.
Τραγουδιστής που θα σε ακολουθήσει;
Κυρίως θα είναι ο Mats Leven.
Ok. Με τον Ozzy τώρα τι παίζει; Υπάρχουν τίποτα σχέδια ή είναι φλου η όλη φάση;
Πιστεύω πως με τον Ozzy είναι απλά μια χρονιά που γεμίζει τα κενά μέχρι να επιστρέψουν οι Sabbath. Κάναμε πριν δυο μήνες μια περιοδεία στην Βραζιλία, έχουμε δυο show στο Μεξικό τον Αύγουστο και μετά είναι σποραδικές οι εμφανίσεις. Είναι ένα φεστιβάλ Halloween, το Voodoo Festival στην Νέα Ορλεάνη και το Ozzfest στην Ιαπωνία. Αυτά είναι τα σόου για φέτος.
Όταν λες θα ξαναγυρίσει με τους Sabbath, τι εννοείς; Υποτίθεται δυο τελευταία live θα κάνανε και τέλος, ή έτσι θυμάμαι εγώ τουλάχιστον.
Πιστεύω πως ήταν λάθος αυτή η ανακοίνωση του διοργανωτή. Αυτοί είχαν πει -και δεν θέλω να φανεί πως κάνω δηλώσεις, καθώς εγώ δεν ξέρω καν τι γίνεται- πως θα επιστρέψουν για έναν ακόμα δίσκο και μια περιοδεία σίγουρα. Αυτό είχα ακούσει εγώ, αν και στο camp των Osbournes το κάθε τι μπορεί να αλλάξει σε 20 λεπτά.
Σίγουρα θα έχεις απαντήσει πολλές φορές σε αυτήν την ερώτηση που θα σου κάνω, αλλά θέλω να μου πεις πώς ένιωσες όταν κλήθηκες να περάσεις οντισιόν. Καταρχάς υπήρξε κάποιο παρασκήνιο ή σε έπιασε στον ύπνο η φάση;
Κανένα παρασκήνιο. Απλά πήρα ένα email από κάποιον που δούλευε στο Ozzfest και ήταν και στο management που με ρώταγε αν ήθελα να πάω να κάνω οντισιόν.
Και πώς ένιωσες όταν πήρες εκείνο το email;
(γέλια) Εντάξει τώρα τι να λέμε... με έπιασε μια ταχυκαρδία. (γέλια)
Kαι πώς όταν σου ανακοινώθηκε πως πήρες την δουλειά με τον Ozzy;
Μετά παίχτηκε η εξής μαλακία. Εγώ είχα πάει τέλη Μαΐου, Ιούνιο, δεν θυμάμαι. Έκανα την οντισιόν και μου ζήτησαν οι άνθρωποι να γυρίσω να κάνουμε ένα σόου τον Αύγουστο, αλλά υποτίθεται δεν θα λέγαμε τίποτα και σε κανέναν παρά εκείνη την μέρα. Λέω και εγώ ok, αλλά ο Ozzy δεν μπορεί να κρατηθεί, είναι ανοιχτό βιβλίο ο άνθρωπος, και είχε πάει σε κάποια βραβεία και είχε πει στο ξεκάρφωτο πως δουλεύει με κάποιον από την «Greece, όχι το μιούζικαλ, την χώρα» (γέλια). Εγώ ήμουνα τότε στα Χανιά και πάλι, παίζαμε με τους Firewind support στους Scorpions σε ένα φεστιβάλ και είχε σπάσει το τηλέφωνό μου. Έπαιρναν όλοι, όλοι μιλάμε, από περιοδικά, φίλοι, γνωστοί χαμός... και όλοι έλεγαν «είσαι εσύ; Δεν μπορεί, εσύ είσαι, δεν υπάρχει άλλος, εσύ θα είσαι» και εγώ ήμουνα σε φάση «ρε παιδιά, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω, δεν ξέρω τίποτα» (γέλια). Ήταν δυο μαρτυρικοί μήνες γιατί έπρεπε να τα αρνηθώ όλα γιατί δεν μπορούσα να βγω να κάνω την δήλωση.
Στο "Scream" από όσο θυμάμαι είχες πει πως απλά έγραψες τα solo.
Ναι, ήταν όλα έτοιμα και έπρεπε να δημιουργήσω τις κιθάρες και τα solo. Εντάξει και τα riff ήταν γραμμένα, αλλά ήταν πολύ κομπιουτερίστικα. Τα είχε φτιάξει ο Kevin Churko, ο οποίος είναι πολύ καλός συνθέτης και παραγωγός, αλλά ήταν ξέρεις... copy paste... τετραγωνάκι τετραγωνάκι και έπρεπε κάποιος να κάτσει να ασχοληθεί. Χρειαζόταν κιθάρα το άλμπουμ γενικά. Φαντάσου ήταν το πρώτα άλμπουμ στην καριέρα του Ozzy που δεν έγινε με μπάντα. Το κάνανε αποκλειστικά στο στούντιο και ο ρόλος ο δικός μου ήταν να το κάνω να ακούγεται όσο πιο νορμάλ γινόταν, το οποίο δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο, ειδικά για έναν δίσκο που δεν τον έχω γράψει εγώ. Έπρεπε να βάλω και την στάμπα μου γιατί είναι ένα άλμπουμ του Ozzy που είναι ο δίσκος του κιθαρίστα... ξέρεις... το αμέσως επόμενο αναγνωρίσιμο στοιχείο μετά τη φωνή του Ozzy στα άλμπουμ είναι η κιθάρα. Οπότε όπως καταλαβαίνεις ήταν δύσκολο το όλο project αλλά στο τέλος πιστεύω πως τα καταφέραμε... γενικά.
Πιστεύεις πως θα σου δοθεί η ευκαιρία να συνεισφέρεις σε καινούργιο υλικό αν και εφόσον αποφασιστεί η δημιουργία καινούργιου δίσκου; Θα κάνει κι άλλον δίσκο λογικά, έτσι δεν είναι;
Λογικά ναι ρε φίλε, πιστεύω θα κάνει δίσκο. Τα χρόνια βέβαια έχουν περάσει και δεν ξέρω πότε θα γίνει και αν. Κάθε φορά όλα αλλάζουν εκεί πέρα και δεν μπορείς κάτι να το πάρεις σαν δεδομένο. Η αλήθεια είναι πως έχω γράψει δυο τραγούδια με τον Ozzy όταν ήμασταν στην περιοδεία, για τα οποία συζητήσαμε και μου είπε πως θέλει να τα βάλει στον δίσκο, όταν τον κάνει. Για μένα μόνο έτσι έχει και νόημα να συνεχίσω, θα ήθελα να είμαι αναμεμιγμένος. Ποτέ δεν ήμουν ο session κιθαρίστας που πήγαινε και έπαιζε κάποια μέρη στην κιθάρα και έφευγε. Πάντα ήμουν αναμεμιγμένος και στην σύνθεση με τις μπάντες που έπαιζα.
Από τον Ozzy έχουν περάσει τρεις μεγάλοι παιχταράδες, τέσσερις αν υπολογίσουμε και τον Brad Gillis και πέντε αν βάλουμε και εσένα μέσα. (γέλια εκατέρωθεν) Βάσει αυτού θα ήθελα να ρωτήσω ποιά τραγούδια και solo ευχαριστιέσαι περισσότερο να παίζεις ζωντανά.
Όλα! (γέλια)
Έλα τώρα τελείωνε, πες κάποιο, πες το "Crazy Train" ή δεν ξέρω εγώ ποιο...
Έλα ρε φίλε τώρα. Αν κοιτάξεις το setlist θα πεις «ρε πούστη, τι παίζουνε;» (γέλια)
Ναι ok, είναι «best of» η φάση, αλλά λέγε τώρα…
(γέλια) Λοιπόν, μου αρέσει πολύ να παίζω το "Mr. Crowley". Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί έχει αυτή την ευρωπαϊκή μελωδία και τα πιο κλασικά στοιχεία. Το "Bark At The Moon" που είναι από τα καλύτερα τραγούδια που ανοίγουν δίσκο ever. Τι άλλο να σου πω; Τα τραγούδια των Sabbath; Ποτέ δεν βαριέσαι να τα παίζεις αυτά τα τραγούδια.
Νομίζω πως ο πιο παραγνωρισμένος από τους στούντιο κιθαρίστες του ήταν ο Jake E. Lee...
Μάλλον κατά επιλογή του όμως...
Ok, δεν ξέρω, αλλά αυτό που ήθελα να πως είναι πως ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ του Ozzy είναι το "Ultimate Sin". Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το είχε χαρακτηρίσει ως «αλκοολική μαλακία»...ποτέ όμως! Σίγουρα εκείνη την εποχή ήταν μονίμως κομμάτια αλλά ρε φίλε... στάσου!
Και εμένα είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους του Ozzy και πίστεψέ με έχω κάνει την κουβέντα μαζί του και πάντα όταν του το έλεγα «γιατί ρε φίλε αυτό το άλμπουμ το έχεις γραμμένο, οι οπαδοί το γουστάρουν με χίλια και έχει τραγούδια διαμάντια μέσα» και πάντα με κοίταζε λες και ήμουνα εξωγήινος. Δεν ξέρω ρε φίλε, μπορεί να τα έχει συνδυάσει με άσχημα πράγματα που συνέβαιναν εκείνη την εποχή στη ζωή του, δεν ξέρω ο καθένας τι περνούσε εκείνο τον καιρό. Πάντως και εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ.
Με τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας τι σχέσεις έχεις; Θα μπορούσατε πιθανόν κάνετε κάτι μαζί εκτός Ozzy;
Όλοι είμαστε φίλοι στο γκρουπ και όλοι έχουν κάτι που τρέχουν παράλληλα. Η απάντηση είναι πως δεν θα έπλεκα με κάποιο άλλο project μαζί τους. Είμαστε η μπάντα του Ozzy και το κρατάμε έτσι επαγγελματικά. Περνάμε καλύτερα έτσι.
Το επόμενο θα μπορούσε να είναι και «off the record» και θα εξαρτηθεί από το τι θα πεις, αλλά είναι τόσο... ανελέητη η Sharon, όσο φαίνεται στις κατά καιρούς δηλώσεις της;
(γέλια) Ειλικρινά τώρα, εγώ δεν έχω κακή εμπειρία μαζί της. Είμαι εκεί έξι χρόνια και όλα έχουν κυλήσει μια χαρά. Έχω φίλους σε άλλες μεγάλες μπάντες -δεν θα πω ονόματα- που μου λένε «αν ποτέ έχεις θέματα μαζί της και θες να μιλήσεις κάπου εμείς είμαστε εδώ»... και εγώ είμαι σε φάση «γιατί ρε παιδιά;», και αυτοί λένε «ε να μωρέ καταλαβαίνουμε πως κάποιον μπορεί να τον πετύχεις σε κακή μέρα» (γέλια). Πάντα τους απαντάω πως μόνο με σεβασμό μου έχουν συμπεριφερθεί μέχρι τώρα, δεν έχω δει κάτι κακό. Και ξέρεις κάτι; Δεν θα το ανεχόμουνα κιόλας, γιατί δεν είμαι παιδάκι 20 χρονών. Αν πήγαινα κάπου και μου φέρονταν άσχημα και μου φωνάζανε δεν θα καθόμουνα. Είναι ο χαρακτήρας μου έτσι. Κάποιος άλλος μπορεί και να το ανεχόταν, εγώ δεν θα μπορούσα. Από την άλλη είναι κάτι που είδα μπαίνοντας σε αυτή την μηχανή, που έχει γύρω στα 40 άτομα προσωπικό, πόσο σεβασμός υπάρχει μεταξύ όλων, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Και μετά πηγαίνουμε στα δικά μας club tours και πιστεύει πως ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλον. Ακόμα και αυτοί που κουρδίζουν τις κιθάρες πιστεύουν πως είναι rock star.
Αλήθεια ε;
Ναι, υπάρχει πάρα πολύ αυτό, ειδικά στα μεσαία επίπεδα, κάποιοι πιστεύουν πως η πούτσα τους είναι πιο μεγάλη από όσο στην πραγματικότητα είναι (γέλια). Και μετά σκέφτομαι το τι συμβαίνει με τον Ozzy που είναι πραγματικά μια επιχείρηση και όλοι είναι μεταξύ τους «με το σεις και με το σας» και ο καθένας θα βοηθήσει όσο μπορεί και δεν παίζει η φάση «εγώ είμαι ο ηχολήπτης θα πειράζω μόνο την κονσόλα».
Ok, τελευταία ερώτηση σχετικά με τον Ozzy. Υπάρχουν πιστεύεις σκοτεινά σημεία στο να δουλεύεις με τον... Prince Of Darkness;
Τι εννοείς σκοτεινά;
Εννοώ αν πιστεύεις πως κάποιες φορές χάνεις τον εαυτό σου, πως δεν κάνεις αυτό που θα ήθελες να κάνεις...
Κοίτα, είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος του τι κάνω εκεί πέρα. Ο κόσμος είναι πιο ρομαντικός και νομίζει πως θα κάνουμε έναν δίσκο «όπως τότε με τον Randy» και είμαι σε φάση ξυπνήστε... δεν είναι το 1981... τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εγώ είμαι εδώ για να παίξω κιθάρα, Αυτή είναι η δουλειά μου, δεν πάω παραπέρα και δεν χώνομαι εκεί που δεν με ρωτάνε και δεν θέλουν τη γνώμη μου. Πάντα κοιτάω να κάνω τη δουλειά μου και να πάω σπίτι μου. Αυτή είναι η προσέγγισή μου. Φαντάζομαι πως τους αρέσει ο τρόπος μου και για αυτό είμαι εκεί τόσα χρόνια. Στο μυαλό μου έτσι τα σκέφτομαι. Τώρα τι άλλο μπορεί να με ξενερώνει με το να παίζω μπροστά σε τόσο κόσμο; (γέλια) Το συναίσθημα είναι απίστευτο και έστω και αν είναι μόνο για τέσσερις φορές τον χρόνο, εκείνη τη στιγμή νιώθεις ο μεγαλύτερος rock star του κόσμου. (γέλια)
Πάμε λοιπόν παρακάτω. Το "Few Against Many" βγήκε το 2012. Τι γίνεται λοιπόν με τους Firewind; Υπάρχει κάποιου είδους προγραμματισμός ποιός θα αντικαταστήσει τον Apollo;
Κοίτα, δουλεύουμε ήδη με κάποιον, αλλά μέχρι να γίνει η ανακοίνωση και να έχουμε έτοιμα τραγούδια δεν θα πούμε κάτι επίσημο, γιατί βασικά δεν υπάρχει και λόγος. Πολλοί είναι οι αστάθμητοι παράγοντες και πολλά μπορεί να αλλάξουν.
Υπάρχει δηλαδή στο μυαλό σου η προοπτική του χρόνου να βγει ένας δίσκος Firewind;
Ναι, υπάρχει... κάποια στιγμή να γίνει. Για μένα η μουσική είναι το νούμερο ένα. Πρέπει η ποιότητα να είναι δεδομένη. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουνε αν έχεις τη μουσική. Αν νιώθουμε, δηλαδή, πως έχουμε το άλμπουμ που πρέπει για να επιστρέψουμε.
Δεν θα κάτσεις δηλαδή να γράψεις έναν δίσκο απλά και μόνο για να βγει;
Όχι! Με τίποτα! Έχουμε επτά άλμπουμ, δεν χρειαζόμαστε ντε και καλά έναν καινούργιο δίσκο. Ίσως μάλιστα μας κάνει και καλό αυτό το διάλειμμα γιατί βλέπω πως έχουμε λείψει στους οπαδούς μας και αυτό είναι καλό. Μου αρέσει αυτό που συμβαίνει.
Τι σημαίνουν οι Firewind για εσένα; Και τι αισθάνεσαι πως έχεις πετύχει μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια;
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα, και καλά και άσχημα. Τα καλά είναι πως καταφέραμε πάρα πολλά ειδικά αν σκεφτείς πως ήμασταν μια μπάντα mp3, που ξεκίνησα μόνος μου και με μουσικούς που δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ και απλά το όνειρό μου ήταν να δω την μπάντα να παίζει σε κάποια φεστιβάλ. Ξεκινήσαμε, δηλαδή, απλά να κάνουμε μια περιοδεία και κοίτα που καταλήξαμε. Σίγουρα θεωρώ πως διανύσαμε έναν μακρύ δρόμο και καταφέραμε πάρα πολλά. Από την άλλη, σταθήκαμε και λίγο άτυχοι στο θέμα των μελών, αλλά αυτό νομίζω πως είναι απόρροια του ότι δεν ξεκινήσαμε τέσσερις πιτσιρικάδες φίλοι από την γειτονιά. Η φιλία ήρθε αργότερα. Φαντάσου, γνωριστήκαμε ουσιαστικά όταν θα πηγαίναμε να παίξουμε στην Ιαπωνία πρώτη φορά, μέσα στο αεροπλάνο ή στις πρόβες πριν. Ήταν η φάση λίγο βλέποντας και κάνοντας, γι' αυτό και υπήρξαν τόσες αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας. Τα κάναμε τα πράγματα λίγο ανορθόδοξα, ξεκινήσαμε λίγο ανάποδα. Βέβαια, δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί δημιουργήσαμε αυτό που δημιουργήσαμε, αλλά όλα έχουν και το τίμημά τους.
Λόγω της αναγνωρισιμότητας που πλέον έχεις θα σκεφτόσουνα να φτιάξεις κάποιο συγκρότημα με άλλους γνωστούς μουσικούς;
(ξεφυσάει) Τα έχω σκεφτεί αυτά και, να σου πω κάτι, είναι πολύ δύσκολο το να βάλεις τέσσερις «βεντέτες» -να το πω για να το καταλάβεις- σε μια μπάντα με τον καθένα να έχει τον εγωισμό του, τον μάνατζέρ του, τα θέλω του, το πρόγραμμά του... καταλαβαίνεις... είναι δύσκολο. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι να υπάρχει κοινός στόχος και όλοι να είναι -αυτό που λέμε- στην ίδια σελίδα. Ή αν κάποιος παραγωγός έφτιαχνε ένα project και έλεγε «θέλω εσένα, εσένα και εσένα, σας ενδιαφέρει; Θα γίνει σωστή μοιρασιά και θα κάνουμε αυτό, αυτό και αυτό». Από την άλλη δεν ξέρω. Έχει ο κόσμος ανάγκη από κάτι τέτοιο; Πιστεύω πως όχι...
Νομίζω είναι ξεκάθαρο πως το αποτέλεσμα θα κρίνει την επιτυχία ή όχι. Του τι θα παρουσιάσουν. Έχουμε ακούσει αηδίες αλλά υπήρξαν και στιγμές εκπλήξεις...
Ναι, σίγουρα. Νομίζω πως η κουβέντα πάει πάλι πίσω περί μουσικής. Είναι το νούμερο ένα, πάει και τελείωσε. Αν έχεις καλή μουσική θα μιλήσει το πράγμα από μόνο του. Τώρα αν αυτό θα είναι προϊόν ενός super group η μιας άγνωστης μπάντας δεν έχει σημασία. Ο κόσμος στην τελική θα ακούσει το τραγούδι, έτσι δεν είναι;
Βλέπω πως γενικά στα live χρησιμοποιείς την κιθάρα που σου έχει βγάλει η ΕSP. Καταλαβαίνω πως υπάρχουν εμπορικές συμφωνίες, αλλά μήπως νιώθεις να σε περιορίζει αυτό;
Καλή ερώτηση θα έλεγα. (γέλια) Νομίζω πως όχι, γιατί έχω την ελευθερία να σχεδιάζω την κιθάρα που θέλω. Οπότε ξέρεις, όσο νιώθω πως γουστάρω να παίζω τις κιθάρες που είναι ακριβώς σχεδιασμένες όπως εγώ θέλω, δεν αισθάνομαι πως περιορίζομαι. Μου έχουν στείλει και άλλες εταιρείες κιθάρες για να δοκιμάσω και απλά... δεν μου έκαναν. Δεν είναι θέμα ποια μάρκα θα αναγράφεται. Ίσως όταν ήμουν πιο μικρός πριν 15 χρόνια να έλεγα «wow», αλλά πλέον δεν το βλέπω έτσι. Όπως με την κιθάρα, έτσι και όλα τα προϊόντα που έχω σχεδιάσει, είναι καθαρά εστιασμένα στο στυλ μου και το παίξιμο μου, άρα είναι επιλογή μου 100%.
Είναι κάποιου είδους καταξίωση θεωρείς η signature κιθάρα;
Σίγουρα. Δεν είναι; Ειδικά να συνεργάζεσαι με εταιρείες κολοσσούς όπως η για παράδειγμα η Seymour Dunkan... o Seymour Duncan που έβγαλε τους μαγνήτες είναι θρύλος ο άνθρωπος. Και οι ESP κιθάρες είναι σημαντικό κεφάλαιο. Κάθε φορά που καθόμασταν να φτιάξουμε κάτι το σκεφτόμουνα πολύ σοβαρά. Τι είναι αυτό που θα βγάλουμε; Τι σκοπό εξυπηρετεί, για ποιόν λόγο θα το κάνουμε. Πρέπει να τα σκεφτείς όλα αυτά. Δεν είναι απλά έβαλα το όνομά μου κάπου, βγήκα μια φωτογραφία, μου κάνανε μια διαφήμιση, έκανα τη μαγκιά μου και όλα καλά. Δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι ο ήχος που σε συνοδεύει παντού. Στη σκηνή, στο στούντιο, παντού! Είναι ο ήχος σου και συνδέεται με τον χαρακτήρα σου και την προσωπικότητά σου σαν μουσικός.
Είσαι και δεν είσαι μέλος της ελληνικής σκηνής μιας και έχεις ξεφύγει από τα στεγανά. Πώς σε αντιμετωπίζουν έξω;
Όπου έχω πάει με αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Δεν έχω γίνει μάρτυρας κάποιας περίεργης συμπεριφοράς. Ίσα ίσα που εκτιμούν το γεγονός πως έρχομαι από την Ελλάδα, αν και πολλοί εδώ δεν με θεωρούν κομμάτι της ελληνικής σκηνής... (γέλια) Πάντως ναι, όπου και αν έχω πάει μου συμπεριφέρονται πολύ καλά. Δεν παίζει ρόλο από πού έρχεσαι...
Ελληνική σκηνή παρακολουθείς καθόλου;
Μπα, όχι ρε φίλε ιδιαίτερα. Ξέρω πως είναι στη μόδα αυτοί οι μουσάτοι και μου μυρίζει λίγο hipster-οκατάσταση. Δεν παρακολουθώ πολύ, δεν ακούω. Ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το southern heavy / rock με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Μου πέφτει λίγο μακριά το Texas και η Alabama (γέλια). Δεν κατακρίνω προφανώς και respect στα παιδιά που το κάνουν, απλά δεν είναι η φάση μου. Εγώ κάνω αυτό που κάνω και αυτοί κάνουν αυτό που κάνουν.
Ας υποθέσουμε τώρα πως ένας πιτσιρικάς έρχεται και σε βρίσκει και σε ρωτάει τι πρέπει να κάνει για να γίνει καλός κιθαρίστας και να πετύχει κάτι στη ζωή του τι θα του απαντούσες;
Είναι η κλασική απάντηση του Malmsteen «κόψε τα μαλλιά σου και βρες μια δουλειά» (γέλια)... ξέρεις... ένας λιγότερος (γέλια). Τι να του πεις; Μου αρέσει να βλέπω πιτσιρικάδες που έχουν σαν πρότυπο εμένα ή κάποιον άλλον κιθαρίστα και λένε πως θέλουν να του μοιάσουν, γιατί αυτό έκανα και εγώ όταν ήμουν 15 χρονών. Από την άλλην πώς να εξηγήσεις σε κάποιο παιδάκι πως αυτή η συγκεκριμένη γκλαμουριά που έχει στο μυαλό του, όλη αυτή τη μυθοπλασία δεν ισχύει; (γέλια) Το πιο αγνό πράγμα για εμένα στη μουσική βιομηχανία είναι η δημιουργία του τραγουδιού, της μουσικής. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Αν σκεφτείς ποιοί τύποι -οι οποίοι όλοι είναι αποτυχημένοι μουσικοί- κάθονται στις καρέκλες και διοικούν αυτή τη γαμημένη μουσική βιομηχανία θα καταλάβεις πως είτε θα πας με τα νερά τους και θα παίξεις το παιχνίδι ή δεν θα αντέξεις. Και πίστεψέ με, τους καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που δεν αντέχουν.
Και για να φτάσει σε ένα «άλφα» κιθαριστικό επίπεδο;
Αυτό είναι θέμα μελέτης και μόνο και είναι το πιο γαμάτο μέρος της υπόθεσης, αυτό που έχει πιο πολύ πλάκα και που είναι το πιο αληθινό. Η μουσική και να θες να εξελίσσεσαι, αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο και το να εμπνέεσαι από άλλους μουσικούς. Το θέμα του business δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κάποιον πιτσιρικά, καθώς είναι μια τεράστια συζήτηση. Βασικά θα πρέπει να το πάθει για να καταλάβει. (γέλια)
Όταν ήσουν και εσύ στην ηλικία του υποτιθέμενου πιτσιρικά που ήρθε και σε ρώτησε στην παραπάνω ερώτηση, ποιόν κιθαρίστα θαύμαζες και ποιό ήταν το αγαπημένο σου συγκρότημα;
Πολλούς, πάρα πολλούς! Ήμουνα σε μια φάση τότε εκεί γύρω στα 15-16 που ψαχνόμουν και γενικότερα δύο, όχι ψέματα, τρεις ήταν οι μεγάλες αποκαλύψεις. Ο πρώτος ήταν ο Peter Frampton, που τον άκουσα όταν ήμουν εννιά χρονών και ήταν αυτός που με έκανε να πιάσω την κιθάρα. Μετά προχώρησα εννοείται και άκουσα κι άλλα πράγματα. Η επόμενη αποκάλυψη ήταν ο Iommi και λίγους μήνες αργότερα ήταν ο Malmsteen. Άκουσα μέσα σε μικρό διάστημα δηλαδή το πιο heavy και σκοτεινό πράγμα και μετά αυτό που έκανε ο Malmsteen που δεν πίστευα πως μπορούσαν να παιχτούν τέτοια πράγματα στην κιθάρα.
Δεν αυτοπεριορίστηκε λίγο ο Malmsteen με τα solo γαλοπούλες και τα arpeggio;
(γέλια) Μάλλον ναι, αλλά στην τελική αυτός ήταν που τα εφεύρε αυτά και όχι εγώ. Ό,τι και να λένε και όσο και αν γελάνε μαζί του για εμένα θα είναι πάντα ο βασιλιάς. Γενικά ψαχνόμουν πάρα πολύ στα 15 μου. Αγόραζα δίσκους ή δανειζόμουν κασέτες από φίλους και μελετούσα. Άκουσα Jeff Healey, Stevie Ray Vaughan, Dimebag Darell, Slash... πολλά πράγματα. Φυσικά είχα ξεκοκαλίσει και τον κατάλογο της Sharpnel που είχε Cacophony, Racer X, Vinnie Moore τέτοια πράγματα. Γενικά είναι πάρα πολλοί οι κιθαρίστες που μου άρεσαν. Παράλληλα, είχα και επιρροές από κιθαρίστες που μου τους είχε μάθει ο πατέρας μου όπως ο Santana, ο David Gilmour και ο Al Di Meolla.
Τελευταία, μάλλον, ερώτηση. Πιστεύεις πως έχεις ακόμα κορυφές να κατακτήσεις;
Σίγουρα. Πολλά πράγματα. Ξέρεις, ποτέ δεν τελειώνει όλο αυτό και πάντα ελπίζεις σαν μουσικός να έχεις περισσότερη επιτυχία, να φτάσει η μουσική σου σε μεγαλύτερο κοινό. Πιστεύω πως σαν solo καλλιτέχνης επειδή είμαι νέος ακόμα και βρίσκω ακόμα τον δρόμο μου πως -αν και έχω ένα σταθερό κοινό που με ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια- είμαι σε αναζήτηση νέου κόσμου που θα ακούσουν τη μουσική μου. Οπότε θα δούμε που θα με βγάλει.
Νομίζεις πως η εξέλιξη ενός μουσικού σταματάει κάπου ή όσο ζεις μαθαίνεις;
Δεν τελειώνει ποτέ αυτό το πράγμα, όσα χρόνια και αν περάσουν. Για εμένα αυτό είναι το κίνητρό μου. Να πιάσω την κιθάρα και να παίξω κάτι διαφορετικό, να βρω έναν καινούργιο τρόπο παιξίματος πέραν αυτόν που μέχρι σήμερα γνώριζα.
Ok. Πες μου για να κλείσουμε τους πέντε δίσκους που ακούς αυτό το διάστημα.
Ωραία, λοιπόν έχουμε και λέμε: Al Di Meola το "Electric Rendezvous", John Lennon το "Imagine", ξέρω άσχετο (γέλια), τι άλλο, τι άλλο; Α! από Βαγγέλη Παπαθανασίου το soundtrack του "Blade Runner"...
Έλα τελείωνε τώρα, άσε τις ψαγμενιές και πες κανένα Accept ή κανένα Savatage γιατί θα μας πάρουνε με τις πέτρες...
(γέλια) Κι όμως δεν ακούω αυτή την εποχή. Κάτσε να σου πως και τα άλλα δυο να καραφλιάσεις. Βάλε και από τους Empire Of The Sun το "Ice On The Dune" και από Bring Me The Horizon το "Sempiternal". Εντάξει, γαμήθηκε ο Δίας, ό,τι να 'ναι (γέλια)
Λοιπόν να κλείσουμε και να σου προτείνω το καινούργιο άλμπουμ του Tremonti. Πιστεύω πως θα το εκτιμήσεις.
Το άκουσα. Πολύ ωραίο. Φαίνεται πως ο τύπος ξέρει τι κάνει.
Και τώρα ξαφνική ερώτηση που μου ήρθε σκεπτόμενος τον Tremonti. Αυτός είναι ένας κιθαρίστας με συμπαθητική φωνή που όμως γράφει καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες και τόλμησε να τραγουδήσει...
Ναι ρε φίλε και να σου πω τον ζήλεψα πολύ γιατί το αποτέλεσμα ήταν φοβερό.
Οπότε έρχομαι στην ερώτηση: Εσύ από φωνή μουνί που λένε ή παίζει να σε ακούσουμε κιόλας κάποια στιγμή να τραγουδάς;
(πολλά γέλια) Το θέμα είναι πως κάνω δεύτερα φωνητικά στα live συνέχεια και με όσους τραγουδιστές έχω συνεργαστεί μου λένε πως έχω καλή φωνή και θα έπρεπε να το δοκιμάσω, αλλά δεν το κάνω ποτέ. Ίσως έπρεπε να απαντήσω και αυτό στην ερώτηση που έκανες πιο πριν σχετικά με το τι θέλω να πετύχω ακόμα. Να μάθω να τραγουδάω καλύτερα. Απλά δεν μου αρέσει ο ήχος της φωνής μου και η χροιά της οπότε... ξέρεις, δεν θέλω να γίνω από αυτούς που ντε και καλά τραγούδησαν σε κάποιον δίσκο τους. Πάρε για παράδειγμα τον Uli Jon Roth. Δεν θέλω να γίνω αυτό το πράγμα και να μου λένε πως «αφού παίζεις τόσο ωραία και μπορείς να συνεργαστείς με όποιον θέλεις, γιατί το κάνεις;».
Λοιπόν, Κώστα, σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και καλή επιτυχία σε ό,τι και αν κάνεις.
Σ' ευχαριστώ κι εγώ πολύ. Να 'σαι καλά.
Κώστα καλησπέρα. Πού σε πετυχαίνω;
Καλησπέρα συνονόματε. Είμαι Θεσσαλονίκη.
Αραχτός;
Μπα, καμία σχέση. Στο τρέξιμο είμαι, με συνεντεύξεις και κανονίζοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν την κυκλοφορία του δίσκου.
Όχι για να ευλογήσω τα γένια μας, αλλά αυτή θα είναι η πέμπτη συνέντευξη που δίνεις στο Rocking.gr και το περίεργο είναι πως κάθε φορά μιλάς και με διαφορετικό συντάκτη.
Ναι, αλήθεια είναι αυτό και σας ευχαριστώ. Θυμάμαι η μία πρέπει να είχε γίνει στα γραφεία της EMI.
Ναι, είχε έρθει ο Μανώλης Γεωργακάκης και το πιο πιθανό είναι να φορούσε και τιράντες.
Ναι, ναι, αυτός ήταν. (γέλια)
Aς το πάρουμε λίγο το πράγμα από την αρχή. Δεύτερος προσωπικός δίσκος σε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια. Είναι αυτή η βαλβίδα της δημιουργικής σου εκτόνωσης;
Σίγουρα μπορείς να πεις κάτι τέτοιο. Είναι γενικά μια καινούρια εμπειρία αυτή για εμένα. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουνα ο τύπος που έχει συγκρότημα. Είχα με τα παιδιά τους Firewind, συμμετείχα βέβαια και σε άλλους δίσκους, αλλά γενικά είμαι team player. Το να πάω να ξεκινήσω κάτι μόνος μου, ήταν λίγο περίεργο στην αρχή, αλλά στη συνέχεια που άρεσε (γέλια).
Η σκέψη για προσωπικό δίσκο υπήρχε στο μυαλό σου;
Καθόλου! Δεν είχα ποτέ κάποια κρυφή επιθυμία μια μέρα να κάνω ένα solo άλμπουμ. Εντωμεταξύ μου το λέγανε όλοι -δισκογραφικές, οπαδοί, φίλοι- εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια πως έπρεπε να κάνω έναν τέτοιο δίσκο. Γενικά, δεν ήθελα και μάλλον περισσότερο οι καταστάσεις με οδήγησαν σε αυτό. Κάτι η κατάσταση με τους Firewind, κάτι το μεγάλο διάλειμμα που προέκυψε με τον Ozzy λόγω του reunion με τους Sabbath. Οι Fierwind χάσαμε τον τραγουδιστή μας σε κάποια φάση και περιοδεύσαμε με κάποιον session, αλλά τελικά το πράγμα δεν δούλεψε, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, το οποίο νομίζω πως το χρειαζόμασταν. Ταυτόχρονα έγραφα αυτές τις ιδέες που τελικά κατέληξαν στον πρώτο μου δίσκο, οι οποίες όμως ήταν αρκετά διαφορετικές και δεν θα ταίριαζαν σε έναν δίσκο των Firewind.
Ναι, νομίζω πως εύκολα μπορεί να αντιληφτεί κανείς πως σε εκείνον τον δίσκο έφυγες από το power και ήγες προς πιο hard / heavy φόρμες.
Αλήθεια είναι αυτό. Έβγαλα μια πιο soft και πιο classic rock πλευρά. Στον καινούριο δίσκο νομίζω πως και πάλι είμαι πιο κοντά στο metal, θα έλεγα...
Όντως...
Heavy metal-ας είμαι, πάντα εκεί καταλήγουμε. Όσο και να λέμε θα παίξω rock θα παίξω blues, πάλι στο heavy metal καταλήγουμε! (γέλια)
Πριν μιλήσουμε για την μουσική του νέου δίσκου θες να μας πεις λίγο για τις συμμετοχές πέραν των τραγουδιστών για τους οποίους το γνωρίζουν λίγο πολύ όλοι... ποιά είναι η μπάντα του Gus G.;
Η μπάντα αποτελείται από τον John Nunez που είναι ο ντράμερ των Firewind και στο μπάσο είναι ο Marty O' Brian, που είναι ένας πολύ καλός μουσικός και καλός φίλος. Βέβαια, παίζει στον μισό δίσκο γιατί στον υπόλοιπο παίζω εγώ μπάσο... κλασικά πράγματα (γέλια). Να σου εξηγήσω λίγο και πως δημιουργήθηκε το άλμπουμ. Βασικά, ήταν δυο διαφορετικά session. Το ένα έγινε στο Los Angeles και το άλλο εδώ στην Ελλάδα. Το πρώτο session -που έγινε στην Αμερική- ήταν ιδέα του Jay Ruston (σ.σ.: γνωστός για τις συνεργασίες του με Stone Sour, Anthrax, Steel Panther κλπ) και ο οποίος ήθελε την μπάντα στο στούντιο να ηχογραφεί live τα demo που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή, ώστε να κρατήσω το μπάσο και τα τύμπανα και να ηχογραφήσω αργότερα από πάνω τις κιθάρες. Αυτό ήταν κάτι που έκανα πρώτη φορά και είναι περίεργο αν αναλογιστείς πως έχω κάνει πάνω από 15 δίσκους. Μου άρεσε η ιδέα και ο Jay μου το πρότεινε γιατί με είχε δει live και ένιωθε πως βγάζω μια ιδιαίτερη ενέργεια την οποία έπρεπε με κάποιον τρόπο να την βάλω σε έναν δίσκο, στο βαθμό που κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Και αυτό κάναμε. Σε τρεις μέρες ηχογραφήσαμε έξι τραγούδια και μετά επέστεψα στην Ελλάδα και κάποια στιγμή ήρθε ο Jay εδώ και ηχογραφήσαμε τα υπόλοιπα τραγούδια με τον παραδοσιακό τρόπο.
Τώρα λοιπόν που έχεις την εμπειρία, ποιός θα έλεγες πως είναι ο καλύτερος τρόπος;
Όταν ηχογραφείς ζωντανά στο studio η αίσθηση που παίρνεις είναι πιο ωμή, όχι τόσο τετραγωνισμένη αν θες. Αυτό πιστεύω βγήκε στα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, για παράδειγμα το "Burn". Το νιώθεις, έχει ένα γρέζι.
Ο δίσκος ανοίγει με το "The Quest" το οποίο είναι ορχηστρικό και μου δημιουργεί αμέσως δυο απορίες. Θα τολμούσες να φτιάξεις ένα εξολοκλήρου ορχηστρικό δίσκο ή το θεωρείς ρίσκο;
Θα το έκανα αν πίστευα πως έχω αυτά τα δέκα instrumental τραγούδια που θα ήταν καλά και θα χωρούσαν σε έναν τέτοιο δίσκο. Δεν θα είχα κανέναν απολύτως πρόβλημα.
Δεν είναι λοιπόν πως θα φοβόσουνα μήπως δεν υπάρξει ενδιαφέρον από τον κόσμο και δεν πάει καλά εμπορικά ο δίσκος.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν ήθελα και μπορούσα να το κάνω, θα το έκανα. Δεν κυκλοφόρησα τον πρώτο μου solo δίσκο για τα χρήματα, ούτε για να κατακτήσω τα charts. Ποιος δίσκος άλλωστε πουλάει πλέον στις μέρες μας τόσο πολύ; Έπαιξα, απλά, τη μουσική που ήθελα και μου βγήκε να παίξω. Το ήξερα πως το αποτέλεσμα δεν θα έκανε σε όλους. Το ήξερα πως κάποιοι οπαδοί δεν θα ικανοποιούνταν και μιλάω συγκεκριμένα για οπαδούς των Firewind. Εννοείται πως θα υπήρχαν κάποιοι που θα ξίνιζαν. Τώρα όσον αφορά τον instrumental δίσκο -για να επιστρέψω στην ερώτηση- πιστεύω πως θα το έκανα αν είχα τα τραγούδια. Δεν έχω τόσα πολλά ορχηστρικά τραγούδια στους δίσκους μου γιατί δεν μου βγαίνει πολύ εύκολα αυτό το πράγμα. Θεωρώ αυτά τα τραγούδια που έχω κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα ως κάτι ιδιαίτερο για αυτό και κατέληξαν να βρίσκονται στους δίσκους που είναι. Είναι κάτι το διαφορετικό, υπό την έννοια ότι είναι τραγούδια με δυνατές μελωδίες και όχι απλά το χαλί για να βγω να σολάρω. Είναι ολοκληρωμένες συνθέσεις με δομή. Γενικά, όμως, μου βγαίνει πολύ πιο εύκολα να γράφω riff και να έχω έναν τραγουδιστή που θα γράψει τα δυνατά ρεφρέν. Είμαι πιο πολύ αυτής της σχολής.
Η δεύτερη απορία έχει να κάνει με το πόσο σου αρέσει ο Marty Friedman που ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό και γενικότερο μου έβγαλε κάτι από Cacophony.
Ναι, έχεις δίκιο, το συγκεκριμένο τραγούδι έχει τις επιρροές. Προφανώς και μου αρέσουν πολύ και ο Friedman και οι Cacophony.
Όταν γράφεις τραγούδια γνωρίζεις από πριν ποιός θα τραγουδήσει τι; Πώς λειτουργεί αυτό ακριβώς, γιατί ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι το "What Lies Below" που έχει γυναικεία φωνητικά, το οποίο φαντάζομαι δουλεύεται διαφορετικά. Είναι έτσι;
Στον πρώτο δίσκο πήγα λίγο στα χαμένα, ενώ σε αυτόν ήξερα πάνω κάτω με ποιον θα δουλέψω για αυτό και βγήκε το αποτέλεσμα πιο συμπαγές. Ο προηγούμενος δίσκος είχε πολλά πράγματα μέσα, πήγαινε πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, ενώ τώρα ήξερα πως αν έγραφα κάτι πιο μοντέρνο heavy / rock θα το έστελνα στον Jacob (σ.σ.: Bunton), ή αν είχα κάτι πιο παραδοσιακό hard / heavy θα το έστελνα στον Mats (σ.σ.: Leven) ή τον Jeff (σ.σ.: Scott Soto). Κάπως έτσι λοιπόν, έχοντας αυτό στο μυαλό μου -χοντρικά σ' το λέω τώρα- γράφτηκε ο δίσκος.
Πόσο δύσκολο είναι να τρέξεις ένα project με τόσες συμμετοχές; Και πώς διαλέγεις τους ανθρώπους που θα συνεργαστείς;
Στο πρώτο άλμπουμ ήταν πιο δύσκολο, ενώ στο "Brand New Revolution" ήταν πιο εύκολο γιατί και ήταν πιο λίγοι οι προσκεκλημένοι και δουλέψαμε καλύτερα σαν ομάδα, σε έναν πιο κλειστό κύκλο αν θες και γράψαμε πιο γρήγορα. Γενικά, μου αρέσει να γράφω έτσι, να στέλνω την ιδέα που έχω και μέσα σε δυο-τρεις μέρες να μου στέλνει ο άλλος πίσω κάτι. Δεν μπορώ να περιμένω έξι μήνες - το λέω γιατί έχει συμβεί. Θεωρώ πως έτσι χάνεται η έμπνευση. Αυτό έγινε και με τους τρεις τραγουδιστές που έχω στον δίσκο. Πλην του τραγουδιού που συμμετέχει η Elize Ryd το οποίο το έγραψα με κάποιον άλλον για την Elize.
Ας συνεχίσουμε λίγο με τα του δίσκου. Διακρίνω διάφορες τάσεις. Έχουμε τα πιο μοντέρνα heavy τραγούδια όπως το "Burn". Αλλά και από την άλλη υπάρχει αυτό το περισσότερο αλήτικο hard rock / metal συναίσθημα που βγάζουν συνθέσεις όπως το "We Are One". Θα το έλεγες προμελετημένο αυτό ή σου βγαίνει αυθόρμητα κάποιου είδους συνθετική καταπίεση και μια ελευθερία που μπορεί να μην έχεις στους Firewind;
Ναι, το "We Are One" βγάζει λίγο Guns N' Roses αλητεία. Κοίτα υπάρχει και η rock πλευρά μου. Ποτέ δεν κάθομαι να αναλύσω τη μουσική. Για μένα είναι λάθος αυτό. Το να ακούς πέντε πράγματα και να λες «αυτό θα το βάλω εδώ, αυτό θα το βάλω εκεί». Δεν σκέφτομαι έτσι και δεν μπορείς να βάλεις τη μουσική σε τέτοια καλούπια. Θα ακούγεται ψεύτικο. Είναι η rock πλευρά μου - όπως το είπες. Έχω και την πιο power, πιο metal πλευρά, αλλά και την πιο rock. Κακά τα ψέματα, όλοι μεταλλάδες είμαστε, αλλά μεγαλώσαμε και τους πιο κλασικούς rock δίσκους. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, άκουγα και Iron Maiden και Judas Priest, αλλά άκουγα και UFO.
Αυτό έλειπε. Να είσαι κιθαρίστας και να μην ακούς UFO.
Αυτό ακριβώς. Άκουγα και άλλα πράγματα, '70s hard rock... και '80s. Αν αναλύσεις δηλαδή το παίξιμό μου και ψάξεις να βρεις τι επιρροές υπάρχουν, θα τα βρεις όλα αυτά εκεί μέσα.
Το ανέφερες πιο πριν πως ίσως ο δίσκος ξενίσει κάποιους οπαδούς των Firewind, αλλά θέλω να σου πω πως το βρίσκω πολύ μάγκικο από μέρους σου που δεν το παίζεις safe και που δεν κάθεσαι να βγάλεις τυποποιημένα power ή heavy metal τραγούδια.
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ και είσαι ο πρώτος που μου λέει κάτι τέτοιο και όντως δεν θεωρώ πως έκανα τέτοια βήματα.
Μου αρέσει αυτή η μοντέρνα αύρα και η φρεσκάδα που βγάζει ο δίσκος και που ξέρεις είναι λίγο παρεξηγήσιμα αυτά εδώ στην Ελλάδα. Οπότε, με αφορμή αυτό, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν ακούς πιο μοντέρνες μπάντες όπως είναι οι Alter Bridge για παράδειγμα.
Βέβαια και τους ξέρω. Γενικά μου αρέσουν πολύ αυτά τα πράγματα. Και οι Five Finger Death Punch μου αρέσουν και οι Avenged Sevenfold μου αρέσουν.
Από αυτά που ανέφερες τίποτα δεν θεωρείται heavy metal στην Ελλάδα πάντως...
Κοίτα, εμείς εδώ ακόμη είμαστε κολλημένοι στους Iron Maiden. Είναι λίγο '80s ακόμα η φάση. (γέλια)
Άντε να βγει το καινούργιο να πέσει το internet...
(γέλια) Η μόνη σύγχρονη μπάντα που εκτιμήθηκε στην Ελλάδα στις αρχές των '90s θεωρώ πως ήταν οι Nevermore. Εκεί μείνανε όλοι και στους Iced Earth. Μην με παρεξηγήσεις, έχω μεγαλώσει με αυτές τις μπάντες, μην το πάρεις στραβά. Γαμώ τις μουσικές έχουν γράψει και είναι φίλοι μου τα παιδιά, αλλά αυτή τη στιγμή συμβαίνει κάτι μεγαλύτερο στον υπόλοιπο πλανήτη. (γέλια) Μου αρέσουν οι καινούργιες μπάντες που παίζουν μοντέρνο rock γιατί ισχύει αυτό που είπες, φέρνουν κάτι φρέσκο στη μουσική και αυτό είναι μου με τράβηξε προς τα εκεί. Δεν είναι χαζός ο Slash, τον είδε τον Myles Kennedy ότι έφερνε αυτή τη φρεσκάδα και τον τσίμπησε και τον πήρε στην μπάντα του.
Φοβερή φωνή ο τύπος ε;
Ναι, είναι καταπληκτικός. Αν και πάει αλλού η κουβέντα, πιστεύω πως βοήθησε να ανανεωθεί ο ήχος του Slash.
Το πιστεύω και εγώ αυτό. Για να μην χαθούμε όμως, ας επιστρέψουμε σε εσένα. Νομίζω πως έχω ξεχωρίσει δυο-τρία τραγούδια εκτός από το ορχηστρικό που σου είπα. Αυτό με την Elize μου έκανε αμέσως κλικ. Εσύ ξεχωρίζεις κάποιο ή είναι όλα παιδιά σου όπως λένε;
(γέλια) Κοίτα επειδή είμαι φρέσκος ακόμα από τον δίσκο μπορώ να σου πω πως αυτή τη στιγμή μου αρέσουν όλα, δεν νιώθω δηλαδή άσχημα για κάτι. Πιστεύω πως highlight έχει ο δίσκος. Το καλό είναι πως ανάλογα με τα γούστα του καθενός θα βρει κάτι να ταυτιστεί. Δεν είναι το άλμπουμ που απλά έχει το ένα τραγουδάκι και τα υπόλοιπα το συνοδεύουν, καμία σχέση. Είναι ανάλογα τα γούστα. Για παράδειγμα κάποιος μου είπε πως γουστάρει τον Mats, άλλος που του αρέσει ο πιο μοντέρνος ήχος θα πάει αλλού. Έχει τραγούδια για όλα τα γούστα ο δίσκος, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, δεν απέχουν και πάρα πολύ υφολογικά μεταξύ τους.
Νομίζω πως θα δώσεις κάποιες συναυλίες εδώ Ελλάδα σε διάφορες πόλεις.
Ναι, θα κάνω πέντε φεστιβάλ εδώ Ελλάδα. Βασικά τέσσερα φεστιβάλ και μια εμφάνιση σε club στην Ρόδο. Απίστευτο, θα πάω Ρόδο... (γέλια)
Πες μου ότι έχεις κάνει φαντάρος εκεί.
(γέλια) Όχι δεν έχω πάει ποτέ στην Ρόδο και ήθελα να πάω και να που έκατσε έτσι η φάση.
Πότε είναι αυτό;
24 Ιουλίου φίλε, την μέρα που κυκλοφορεί και ο δίσκος. Θα πάω και Άρδα ρε, μου είπαν πως είμαι ο πρώτος heavy metal καλλιτέχνης που θα βάλουν εκεί πέρα... μπήκα και το είδα και παίζουν κάτι Πέγκυ Ζήνα και τέτοια (γέλια), αλλά είμαι σε ξεχωριστή μέρα πιο rock φάση οπότε θα έχει ενδιαφέρον.
Υπάρχουν γενικότερα σχέδια για προώθηση του δίσκου με μια περιοδεία ίσως;
Ναι, θα κάνω μια εκτενέστερη περιοδεία στην Ευρώπη, αλλά δεν μπορώ ακόμα να ανακοινώσω με ποιους θα είναι. Τώρα βασικά κλείνω την περιοδεία που θα παίξω support σε κάποιους (σ.σ.: προφανώς δεν είναι ανακοινώσιμο). Στη συνέχεια κοιτάμε και για Αμερική. Μετά έχω κάποια σόου με τον Ozzy επίσης.
Τραγουδιστής που θα σε ακολουθήσει;
Κυρίως θα είναι ο Mats Leven.
Ok. Με τον Ozzy τώρα τι παίζει; Υπάρχουν τίποτα σχέδια ή είναι φλου η όλη φάση;
Πιστεύω πως με τον Ozzy είναι απλά μια χρονιά που γεμίζει τα κενά μέχρι να επιστρέψουν οι Sabbath. Κάναμε πριν δυο μήνες μια περιοδεία στην Βραζιλία, έχουμε δυο show στο Μεξικό τον Αύγουστο και μετά είναι σποραδικές οι εμφανίσεις. Είναι ένα φεστιβάλ Halloween, το Voodoo Festival στην Νέα Ορλεάνη και το Ozzfest στην Ιαπωνία. Αυτά είναι τα σόου για φέτος.
Όταν λες θα ξαναγυρίσει με τους Sabbath, τι εννοείς; Υποτίθεται δυο τελευταία live θα κάνανε και τέλος, ή έτσι θυμάμαι εγώ τουλάχιστον.
Πιστεύω πως ήταν λάθος αυτή η ανακοίνωση του διοργανωτή. Αυτοί είχαν πει -και δεν θέλω να φανεί πως κάνω δηλώσεις, καθώς εγώ δεν ξέρω καν τι γίνεται- πως θα επιστρέψουν για έναν ακόμα δίσκο και μια περιοδεία σίγουρα. Αυτό είχα ακούσει εγώ, αν και στο camp των Osbournes το κάθε τι μπορεί να αλλάξει σε 20 λεπτά.
Σίγουρα θα έχεις απαντήσει πολλές φορές σε αυτήν την ερώτηση που θα σου κάνω, αλλά θέλω να μου πεις πώς ένιωσες όταν κλήθηκες να περάσεις οντισιόν. Καταρχάς υπήρξε κάποιο παρασκήνιο ή σε έπιασε στον ύπνο η φάση;
Κανένα παρασκήνιο. Απλά πήρα ένα email από κάποιον που δούλευε στο Ozzfest και ήταν και στο management που με ρώταγε αν ήθελα να πάω να κάνω οντισιόν.
Και πώς ένιωσες όταν πήρες εκείνο το email;
(γέλια) Εντάξει τώρα τι να λέμε... με έπιασε μια ταχυκαρδία. (γέλια)
Kαι πώς όταν σου ανακοινώθηκε πως πήρες την δουλειά με τον Ozzy;
Μετά παίχτηκε η εξής μαλακία. Εγώ είχα πάει τέλη Μαΐου, Ιούνιο, δεν θυμάμαι. Έκανα την οντισιόν και μου ζήτησαν οι άνθρωποι να γυρίσω να κάνουμε ένα σόου τον Αύγουστο, αλλά υποτίθεται δεν θα λέγαμε τίποτα και σε κανέναν παρά εκείνη την μέρα. Λέω και εγώ ok, αλλά ο Ozzy δεν μπορεί να κρατηθεί, είναι ανοιχτό βιβλίο ο άνθρωπος, και είχε πάει σε κάποια βραβεία και είχε πει στο ξεκάρφωτο πως δουλεύει με κάποιον από την «Greece, όχι το μιούζικαλ, την χώρα» (γέλια). Εγώ ήμουνα τότε στα Χανιά και πάλι, παίζαμε με τους Firewind support στους Scorpions σε ένα φεστιβάλ και είχε σπάσει το τηλέφωνό μου. Έπαιρναν όλοι, όλοι μιλάμε, από περιοδικά, φίλοι, γνωστοί χαμός... και όλοι έλεγαν «είσαι εσύ; Δεν μπορεί, εσύ είσαι, δεν υπάρχει άλλος, εσύ θα είσαι» και εγώ ήμουνα σε φάση «ρε παιδιά, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω, δεν ξέρω τίποτα» (γέλια). Ήταν δυο μαρτυρικοί μήνες γιατί έπρεπε να τα αρνηθώ όλα γιατί δεν μπορούσα να βγω να κάνω την δήλωση.
Στο "Scream" από όσο θυμάμαι είχες πει πως απλά έγραψες τα solo.
Ναι, ήταν όλα έτοιμα και έπρεπε να δημιουργήσω τις κιθάρες και τα solo. Εντάξει και τα riff ήταν γραμμένα, αλλά ήταν πολύ κομπιουτερίστικα. Τα είχε φτιάξει ο Kevin Churko, ο οποίος είναι πολύ καλός συνθέτης και παραγωγός, αλλά ήταν ξέρεις... copy paste... τετραγωνάκι τετραγωνάκι και έπρεπε κάποιος να κάτσει να ασχοληθεί. Χρειαζόταν κιθάρα το άλμπουμ γενικά. Φαντάσου ήταν το πρώτα άλμπουμ στην καριέρα του Ozzy που δεν έγινε με μπάντα. Το κάνανε αποκλειστικά στο στούντιο και ο ρόλος ο δικός μου ήταν να το κάνω να ακούγεται όσο πιο νορμάλ γινόταν, το οποίο δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο, ειδικά για έναν δίσκο που δεν τον έχω γράψει εγώ. Έπρεπε να βάλω και την στάμπα μου γιατί είναι ένα άλμπουμ του Ozzy που είναι ο δίσκος του κιθαρίστα... ξέρεις... το αμέσως επόμενο αναγνωρίσιμο στοιχείο μετά τη φωνή του Ozzy στα άλμπουμ είναι η κιθάρα. Οπότε όπως καταλαβαίνεις ήταν δύσκολο το όλο project αλλά στο τέλος πιστεύω πως τα καταφέραμε... γενικά.
Πιστεύεις πως θα σου δοθεί η ευκαιρία να συνεισφέρεις σε καινούργιο υλικό αν και εφόσον αποφασιστεί η δημιουργία καινούργιου δίσκου; Θα κάνει κι άλλον δίσκο λογικά, έτσι δεν είναι;
Λογικά ναι ρε φίλε, πιστεύω θα κάνει δίσκο. Τα χρόνια βέβαια έχουν περάσει και δεν ξέρω πότε θα γίνει και αν. Κάθε φορά όλα αλλάζουν εκεί πέρα και δεν μπορείς κάτι να το πάρεις σαν δεδομένο. Η αλήθεια είναι πως έχω γράψει δυο τραγούδια με τον Ozzy όταν ήμασταν στην περιοδεία, για τα οποία συζητήσαμε και μου είπε πως θέλει να τα βάλει στον δίσκο, όταν τον κάνει. Για μένα μόνο έτσι έχει και νόημα να συνεχίσω, θα ήθελα να είμαι αναμεμιγμένος. Ποτέ δεν ήμουν ο session κιθαρίστας που πήγαινε και έπαιζε κάποια μέρη στην κιθάρα και έφευγε. Πάντα ήμουν αναμεμιγμένος και στην σύνθεση με τις μπάντες που έπαιζα.
Από τον Ozzy έχουν περάσει τρεις μεγάλοι παιχταράδες, τέσσερις αν υπολογίσουμε και τον Brad Gillis και πέντε αν βάλουμε και εσένα μέσα. (γέλια εκατέρωθεν) Βάσει αυτού θα ήθελα να ρωτήσω ποιά τραγούδια και solo ευχαριστιέσαι περισσότερο να παίζεις ζωντανά.
Όλα! (γέλια)
Έλα τώρα τελείωνε, πες κάποιο, πες το "Crazy Train" ή δεν ξέρω εγώ ποιο...
Έλα ρε φίλε τώρα. Αν κοιτάξεις το setlist θα πεις «ρε πούστη, τι παίζουνε;» (γέλια)
Ναι ok, είναι «best of» η φάση, αλλά λέγε τώρα…
(γέλια) Λοιπόν, μου αρέσει πολύ να παίζω το "Mr. Crowley". Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί έχει αυτή την ευρωπαϊκή μελωδία και τα πιο κλασικά στοιχεία. Το "Bark At The Moon" που είναι από τα καλύτερα τραγούδια που ανοίγουν δίσκο ever. Τι άλλο να σου πω; Τα τραγούδια των Sabbath; Ποτέ δεν βαριέσαι να τα παίζεις αυτά τα τραγούδια.
Νομίζω πως ο πιο παραγνωρισμένος από τους στούντιο κιθαρίστες του ήταν ο Jake E. Lee...
Μάλλον κατά επιλογή του όμως...
Ok, δεν ξέρω, αλλά αυτό που ήθελα να πως είναι πως ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ του Ozzy είναι το "Ultimate Sin". Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το είχε χαρακτηρίσει ως «αλκοολική μαλακία»...ποτέ όμως! Σίγουρα εκείνη την εποχή ήταν μονίμως κομμάτια αλλά ρε φίλε... στάσου!
Και εμένα είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους του Ozzy και πίστεψέ με έχω κάνει την κουβέντα μαζί του και πάντα όταν του το έλεγα «γιατί ρε φίλε αυτό το άλμπουμ το έχεις γραμμένο, οι οπαδοί το γουστάρουν με χίλια και έχει τραγούδια διαμάντια μέσα» και πάντα με κοίταζε λες και ήμουνα εξωγήινος. Δεν ξέρω ρε φίλε, μπορεί να τα έχει συνδυάσει με άσχημα πράγματα που συνέβαιναν εκείνη την εποχή στη ζωή του, δεν ξέρω ο καθένας τι περνούσε εκείνο τον καιρό. Πάντως και εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ.
Με τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας τι σχέσεις έχεις; Θα μπορούσατε πιθανόν κάνετε κάτι μαζί εκτός Ozzy;
Όλοι είμαστε φίλοι στο γκρουπ και όλοι έχουν κάτι που τρέχουν παράλληλα. Η απάντηση είναι πως δεν θα έπλεκα με κάποιο άλλο project μαζί τους. Είμαστε η μπάντα του Ozzy και το κρατάμε έτσι επαγγελματικά. Περνάμε καλύτερα έτσι.
Το επόμενο θα μπορούσε να είναι και «off the record» και θα εξαρτηθεί από το τι θα πεις, αλλά είναι τόσο... ανελέητη η Sharon, όσο φαίνεται στις κατά καιρούς δηλώσεις της;
(γέλια) Ειλικρινά τώρα, εγώ δεν έχω κακή εμπειρία μαζί της. Είμαι εκεί έξι χρόνια και όλα έχουν κυλήσει μια χαρά. Έχω φίλους σε άλλες μεγάλες μπάντες -δεν θα πω ονόματα- που μου λένε «αν ποτέ έχεις θέματα μαζί της και θες να μιλήσεις κάπου εμείς είμαστε εδώ»... και εγώ είμαι σε φάση «γιατί ρε παιδιά;», και αυτοί λένε «ε να μωρέ καταλαβαίνουμε πως κάποιον μπορεί να τον πετύχεις σε κακή μέρα» (γέλια). Πάντα τους απαντάω πως μόνο με σεβασμό μου έχουν συμπεριφερθεί μέχρι τώρα, δεν έχω δει κάτι κακό. Και ξέρεις κάτι; Δεν θα το ανεχόμουνα κιόλας, γιατί δεν είμαι παιδάκι 20 χρονών. Αν πήγαινα κάπου και μου φέρονταν άσχημα και μου φωνάζανε δεν θα καθόμουνα. Είναι ο χαρακτήρας μου έτσι. Κάποιος άλλος μπορεί και να το ανεχόταν, εγώ δεν θα μπορούσα. Από την άλλη είναι κάτι που είδα μπαίνοντας σε αυτή την μηχανή, που έχει γύρω στα 40 άτομα προσωπικό, πόσο σεβασμός υπάρχει μεταξύ όλων, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Και μετά πηγαίνουμε στα δικά μας club tours και πιστεύει πως ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλον. Ακόμα και αυτοί που κουρδίζουν τις κιθάρες πιστεύουν πως είναι rock star.
Αλήθεια ε;
Ναι, υπάρχει πάρα πολύ αυτό, ειδικά στα μεσαία επίπεδα, κάποιοι πιστεύουν πως η πούτσα τους είναι πιο μεγάλη από όσο στην πραγματικότητα είναι (γέλια). Και μετά σκέφτομαι το τι συμβαίνει με τον Ozzy που είναι πραγματικά μια επιχείρηση και όλοι είναι μεταξύ τους «με το σεις και με το σας» και ο καθένας θα βοηθήσει όσο μπορεί και δεν παίζει η φάση «εγώ είμαι ο ηχολήπτης θα πειράζω μόνο την κονσόλα».
Ok, τελευταία ερώτηση σχετικά με τον Ozzy. Υπάρχουν πιστεύεις σκοτεινά σημεία στο να δουλεύεις με τον... Prince Of Darkness;
Τι εννοείς σκοτεινά;
Εννοώ αν πιστεύεις πως κάποιες φορές χάνεις τον εαυτό σου, πως δεν κάνεις αυτό που θα ήθελες να κάνεις...
Κοίτα, είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος του τι κάνω εκεί πέρα. Ο κόσμος είναι πιο ρομαντικός και νομίζει πως θα κάνουμε έναν δίσκο «όπως τότε με τον Randy» και είμαι σε φάση ξυπνήστε... δεν είναι το 1981... τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εγώ είμαι εδώ για να παίξω κιθάρα, Αυτή είναι η δουλειά μου, δεν πάω παραπέρα και δεν χώνομαι εκεί που δεν με ρωτάνε και δεν θέλουν τη γνώμη μου. Πάντα κοιτάω να κάνω τη δουλειά μου και να πάω σπίτι μου. Αυτή είναι η προσέγγισή μου. Φαντάζομαι πως τους αρέσει ο τρόπος μου και για αυτό είμαι εκεί τόσα χρόνια. Στο μυαλό μου έτσι τα σκέφτομαι. Τώρα τι άλλο μπορεί να με ξενερώνει με το να παίζω μπροστά σε τόσο κόσμο; (γέλια) Το συναίσθημα είναι απίστευτο και έστω και αν είναι μόνο για τέσσερις φορές τον χρόνο, εκείνη τη στιγμή νιώθεις ο μεγαλύτερος rock star του κόσμου. (γέλια)
Πάμε λοιπόν παρακάτω. Το "Few Against Many" βγήκε το 2012. Τι γίνεται λοιπόν με τους Firewind; Υπάρχει κάποιου είδους προγραμματισμός ποιός θα αντικαταστήσει τον Apollo;
Κοίτα, δουλεύουμε ήδη με κάποιον, αλλά μέχρι να γίνει η ανακοίνωση και να έχουμε έτοιμα τραγούδια δεν θα πούμε κάτι επίσημο, γιατί βασικά δεν υπάρχει και λόγος. Πολλοί είναι οι αστάθμητοι παράγοντες και πολλά μπορεί να αλλάξουν.
Υπάρχει δηλαδή στο μυαλό σου η προοπτική του χρόνου να βγει ένας δίσκος Firewind;
Ναι, υπάρχει... κάποια στιγμή να γίνει. Για μένα η μουσική είναι το νούμερο ένα. Πρέπει η ποιότητα να είναι δεδομένη. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουνε αν έχεις τη μουσική. Αν νιώθουμε, δηλαδή, πως έχουμε το άλμπουμ που πρέπει για να επιστρέψουμε.
Δεν θα κάτσεις δηλαδή να γράψεις έναν δίσκο απλά και μόνο για να βγει;
Όχι! Με τίποτα! Έχουμε επτά άλμπουμ, δεν χρειαζόμαστε ντε και καλά έναν καινούργιο δίσκο. Ίσως μάλιστα μας κάνει και καλό αυτό το διάλειμμα γιατί βλέπω πως έχουμε λείψει στους οπαδούς μας και αυτό είναι καλό. Μου αρέσει αυτό που συμβαίνει.
Τι σημαίνουν οι Firewind για εσένα; Και τι αισθάνεσαι πως έχεις πετύχει μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια;
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα, και καλά και άσχημα. Τα καλά είναι πως καταφέραμε πάρα πολλά ειδικά αν σκεφτείς πως ήμασταν μια μπάντα mp3, που ξεκίνησα μόνος μου και με μουσικούς που δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ και απλά το όνειρό μου ήταν να δω την μπάντα να παίζει σε κάποια φεστιβάλ. Ξεκινήσαμε, δηλαδή, απλά να κάνουμε μια περιοδεία και κοίτα που καταλήξαμε. Σίγουρα θεωρώ πως διανύσαμε έναν μακρύ δρόμο και καταφέραμε πάρα πολλά. Από την άλλη, σταθήκαμε και λίγο άτυχοι στο θέμα των μελών, αλλά αυτό νομίζω πως είναι απόρροια του ότι δεν ξεκινήσαμε τέσσερις πιτσιρικάδες φίλοι από την γειτονιά. Η φιλία ήρθε αργότερα. Φαντάσου, γνωριστήκαμε ουσιαστικά όταν θα πηγαίναμε να παίξουμε στην Ιαπωνία πρώτη φορά, μέσα στο αεροπλάνο ή στις πρόβες πριν. Ήταν η φάση λίγο βλέποντας και κάνοντας, γι' αυτό και υπήρξαν τόσες αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας. Τα κάναμε τα πράγματα λίγο ανορθόδοξα, ξεκινήσαμε λίγο ανάποδα. Βέβαια, δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί δημιουργήσαμε αυτό που δημιουργήσαμε, αλλά όλα έχουν και το τίμημά τους.
Λόγω της αναγνωρισιμότητας που πλέον έχεις θα σκεφτόσουνα να φτιάξεις κάποιο συγκρότημα με άλλους γνωστούς μουσικούς;
(ξεφυσάει) Τα έχω σκεφτεί αυτά και, να σου πω κάτι, είναι πολύ δύσκολο το να βάλεις τέσσερις «βεντέτες» -να το πω για να το καταλάβεις- σε μια μπάντα με τον καθένα να έχει τον εγωισμό του, τον μάνατζέρ του, τα θέλω του, το πρόγραμμά του... καταλαβαίνεις... είναι δύσκολο. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι να υπάρχει κοινός στόχος και όλοι να είναι -αυτό που λέμε- στην ίδια σελίδα. Ή αν κάποιος παραγωγός έφτιαχνε ένα project και έλεγε «θέλω εσένα, εσένα και εσένα, σας ενδιαφέρει; Θα γίνει σωστή μοιρασιά και θα κάνουμε αυτό, αυτό και αυτό». Από την άλλη δεν ξέρω. Έχει ο κόσμος ανάγκη από κάτι τέτοιο; Πιστεύω πως όχι...
Νομίζω είναι ξεκάθαρο πως το αποτέλεσμα θα κρίνει την επιτυχία ή όχι. Του τι θα παρουσιάσουν. Έχουμε ακούσει αηδίες αλλά υπήρξαν και στιγμές εκπλήξεις...
Ναι, σίγουρα. Νομίζω πως η κουβέντα πάει πάλι πίσω περί μουσικής. Είναι το νούμερο ένα, πάει και τελείωσε. Αν έχεις καλή μουσική θα μιλήσει το πράγμα από μόνο του. Τώρα αν αυτό θα είναι προϊόν ενός super group η μιας άγνωστης μπάντας δεν έχει σημασία. Ο κόσμος στην τελική θα ακούσει το τραγούδι, έτσι δεν είναι;
Βλέπω πως γενικά στα live χρησιμοποιείς την κιθάρα που σου έχει βγάλει η ΕSP. Καταλαβαίνω πως υπάρχουν εμπορικές συμφωνίες, αλλά μήπως νιώθεις να σε περιορίζει αυτό;
Καλή ερώτηση θα έλεγα. (γέλια) Νομίζω πως όχι, γιατί έχω την ελευθερία να σχεδιάζω την κιθάρα που θέλω. Οπότε ξέρεις, όσο νιώθω πως γουστάρω να παίζω τις κιθάρες που είναι ακριβώς σχεδιασμένες όπως εγώ θέλω, δεν αισθάνομαι πως περιορίζομαι. Μου έχουν στείλει και άλλες εταιρείες κιθάρες για να δοκιμάσω και απλά... δεν μου έκαναν. Δεν είναι θέμα ποια μάρκα θα αναγράφεται. Ίσως όταν ήμουν πιο μικρός πριν 15 χρόνια να έλεγα «wow», αλλά πλέον δεν το βλέπω έτσι. Όπως με την κιθάρα, έτσι και όλα τα προϊόντα που έχω σχεδιάσει, είναι καθαρά εστιασμένα στο στυλ μου και το παίξιμο μου, άρα είναι επιλογή μου 100%.
Είναι κάποιου είδους καταξίωση θεωρείς η signature κιθάρα;
Σίγουρα. Δεν είναι; Ειδικά να συνεργάζεσαι με εταιρείες κολοσσούς όπως η για παράδειγμα η Seymour Dunkan... o Seymour Duncan που έβγαλε τους μαγνήτες είναι θρύλος ο άνθρωπος. Και οι ESP κιθάρες είναι σημαντικό κεφάλαιο. Κάθε φορά που καθόμασταν να φτιάξουμε κάτι το σκεφτόμουνα πολύ σοβαρά. Τι είναι αυτό που θα βγάλουμε; Τι σκοπό εξυπηρετεί, για ποιόν λόγο θα το κάνουμε. Πρέπει να τα σκεφτείς όλα αυτά. Δεν είναι απλά έβαλα το όνομά μου κάπου, βγήκα μια φωτογραφία, μου κάνανε μια διαφήμιση, έκανα τη μαγκιά μου και όλα καλά. Δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι ο ήχος που σε συνοδεύει παντού. Στη σκηνή, στο στούντιο, παντού! Είναι ο ήχος σου και συνδέεται με τον χαρακτήρα σου και την προσωπικότητά σου σαν μουσικός.
Είσαι και δεν είσαι μέλος της ελληνικής σκηνής μιας και έχεις ξεφύγει από τα στεγανά. Πώς σε αντιμετωπίζουν έξω;
Όπου έχω πάει με αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Δεν έχω γίνει μάρτυρας κάποιας περίεργης συμπεριφοράς. Ίσα ίσα που εκτιμούν το γεγονός πως έρχομαι από την Ελλάδα, αν και πολλοί εδώ δεν με θεωρούν κομμάτι της ελληνικής σκηνής... (γέλια) Πάντως ναι, όπου και αν έχω πάει μου συμπεριφέρονται πολύ καλά. Δεν παίζει ρόλο από πού έρχεσαι...
Ελληνική σκηνή παρακολουθείς καθόλου;
Μπα, όχι ρε φίλε ιδιαίτερα. Ξέρω πως είναι στη μόδα αυτοί οι μουσάτοι και μου μυρίζει λίγο hipster-οκατάσταση. Δεν παρακολουθώ πολύ, δεν ακούω. Ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το southern heavy / rock με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Μου πέφτει λίγο μακριά το Texas και η Alabama (γέλια). Δεν κατακρίνω προφανώς και respect στα παιδιά που το κάνουν, απλά δεν είναι η φάση μου. Εγώ κάνω αυτό που κάνω και αυτοί κάνουν αυτό που κάνουν.
Ας υποθέσουμε τώρα πως ένας πιτσιρικάς έρχεται και σε βρίσκει και σε ρωτάει τι πρέπει να κάνει για να γίνει καλός κιθαρίστας και να πετύχει κάτι στη ζωή του τι θα του απαντούσες;
Είναι η κλασική απάντηση του Malmsteen «κόψε τα μαλλιά σου και βρες μια δουλειά» (γέλια)... ξέρεις... ένας λιγότερος (γέλια). Τι να του πεις; Μου αρέσει να βλέπω πιτσιρικάδες που έχουν σαν πρότυπο εμένα ή κάποιον άλλον κιθαρίστα και λένε πως θέλουν να του μοιάσουν, γιατί αυτό έκανα και εγώ όταν ήμουν 15 χρονών. Από την άλλην πώς να εξηγήσεις σε κάποιο παιδάκι πως αυτή η συγκεκριμένη γκλαμουριά που έχει στο μυαλό του, όλη αυτή τη μυθοπλασία δεν ισχύει; (γέλια) Το πιο αγνό πράγμα για εμένα στη μουσική βιομηχανία είναι η δημιουργία του τραγουδιού, της μουσικής. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Αν σκεφτείς ποιοί τύποι -οι οποίοι όλοι είναι αποτυχημένοι μουσικοί- κάθονται στις καρέκλες και διοικούν αυτή τη γαμημένη μουσική βιομηχανία θα καταλάβεις πως είτε θα πας με τα νερά τους και θα παίξεις το παιχνίδι ή δεν θα αντέξεις. Και πίστεψέ με, τους καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που δεν αντέχουν.
Και για να φτάσει σε ένα «άλφα» κιθαριστικό επίπεδο;
Αυτό είναι θέμα μελέτης και μόνο και είναι το πιο γαμάτο μέρος της υπόθεσης, αυτό που έχει πιο πολύ πλάκα και που είναι το πιο αληθινό. Η μουσική και να θες να εξελίσσεσαι, αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο και το να εμπνέεσαι από άλλους μουσικούς. Το θέμα του business δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κάποιον πιτσιρικά, καθώς είναι μια τεράστια συζήτηση. Βασικά θα πρέπει να το πάθει για να καταλάβει. (γέλια)
Όταν ήσουν και εσύ στην ηλικία του υποτιθέμενου πιτσιρικά που ήρθε και σε ρώτησε στην παραπάνω ερώτηση, ποιόν κιθαρίστα θαύμαζες και ποιό ήταν το αγαπημένο σου συγκρότημα;
Πολλούς, πάρα πολλούς! Ήμουνα σε μια φάση τότε εκεί γύρω στα 15-16 που ψαχνόμουν και γενικότερα δύο, όχι ψέματα, τρεις ήταν οι μεγάλες αποκαλύψεις. Ο πρώτος ήταν ο Peter Frampton, που τον άκουσα όταν ήμουν εννιά χρονών και ήταν αυτός που με έκανε να πιάσω την κιθάρα. Μετά προχώρησα εννοείται και άκουσα κι άλλα πράγματα. Η επόμενη αποκάλυψη ήταν ο Iommi και λίγους μήνες αργότερα ήταν ο Malmsteen. Άκουσα μέσα σε μικρό διάστημα δηλαδή το πιο heavy και σκοτεινό πράγμα και μετά αυτό που έκανε ο Malmsteen που δεν πίστευα πως μπορούσαν να παιχτούν τέτοια πράγματα στην κιθάρα.
Δεν αυτοπεριορίστηκε λίγο ο Malmsteen με τα solo γαλοπούλες και τα arpeggio;
(γέλια) Μάλλον ναι, αλλά στην τελική αυτός ήταν που τα εφεύρε αυτά και όχι εγώ. Ό,τι και να λένε και όσο και αν γελάνε μαζί του για εμένα θα είναι πάντα ο βασιλιάς. Γενικά ψαχνόμουν πάρα πολύ στα 15 μου. Αγόραζα δίσκους ή δανειζόμουν κασέτες από φίλους και μελετούσα. Άκουσα Jeff Healey, Stevie Ray Vaughan, Dimebag Darell, Slash... πολλά πράγματα. Φυσικά είχα ξεκοκαλίσει και τον κατάλογο της Sharpnel που είχε Cacophony, Racer X, Vinnie Moore τέτοια πράγματα. Γενικά είναι πάρα πολλοί οι κιθαρίστες που μου άρεσαν. Παράλληλα, είχα και επιρροές από κιθαρίστες που μου τους είχε μάθει ο πατέρας μου όπως ο Santana, ο David Gilmour και ο Al Di Meolla.
Τελευταία, μάλλον, ερώτηση. Πιστεύεις πως έχεις ακόμα κορυφές να κατακτήσεις;
Σίγουρα. Πολλά πράγματα. Ξέρεις, ποτέ δεν τελειώνει όλο αυτό και πάντα ελπίζεις σαν μουσικός να έχεις περισσότερη επιτυχία, να φτάσει η μουσική σου σε μεγαλύτερο κοινό. Πιστεύω πως σαν solo καλλιτέχνης επειδή είμαι νέος ακόμα και βρίσκω ακόμα τον δρόμο μου πως -αν και έχω ένα σταθερό κοινό που με ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια- είμαι σε αναζήτηση νέου κόσμου που θα ακούσουν τη μουσική μου. Οπότε θα δούμε που θα με βγάλει.
Νομίζεις πως η εξέλιξη ενός μουσικού σταματάει κάπου ή όσο ζεις μαθαίνεις;
Δεν τελειώνει ποτέ αυτό το πράγμα, όσα χρόνια και αν περάσουν. Για εμένα αυτό είναι το κίνητρό μου. Να πιάσω την κιθάρα και να παίξω κάτι διαφορετικό, να βρω έναν καινούργιο τρόπο παιξίματος πέραν αυτόν που μέχρι σήμερα γνώριζα.
Ok. Πες μου για να κλείσουμε τους πέντε δίσκους που ακούς αυτό το διάστημα.
Ωραία, λοιπόν έχουμε και λέμε: Al Di Meola το "Electric Rendezvous", John Lennon το "Imagine", ξέρω άσχετο (γέλια), τι άλλο, τι άλλο; Α! από Βαγγέλη Παπαθανασίου το soundtrack του "Blade Runner"...
Έλα τελείωνε τώρα, άσε τις ψαγμενιές και πες κανένα Accept ή κανένα Savatage γιατί θα μας πάρουνε με τις πέτρες...
(γέλια) Κι όμως δεν ακούω αυτή την εποχή. Κάτσε να σου πως και τα άλλα δυο να καραφλιάσεις. Βάλε και από τους Empire Of The Sun το "Ice On The Dune" και από Bring Me The Horizon το "Sempiternal". Εντάξει, γαμήθηκε ο Δίας, ό,τι να 'ναι (γέλια)
Λοιπόν να κλείσουμε και να σου προτείνω το καινούργιο άλμπουμ του Tremonti. Πιστεύω πως θα το εκτιμήσεις.
Το άκουσα. Πολύ ωραίο. Φαίνεται πως ο τύπος ξέρει τι κάνει.
Και τώρα ξαφνική ερώτηση που μου ήρθε σκεπτόμενος τον Tremonti. Αυτός είναι ένας κιθαρίστας με συμπαθητική φωνή που όμως γράφει καταπληκτικές φωνητικές μελωδίες και τόλμησε να τραγουδήσει...
Ναι ρε φίλε και να σου πω τον ζήλεψα πολύ γιατί το αποτέλεσμα ήταν φοβερό.
Οπότε έρχομαι στην ερώτηση: Εσύ από φωνή μουνί που λένε ή παίζει να σε ακούσουμε κιόλας κάποια στιγμή να τραγουδάς;
(πολλά γέλια) Το θέμα είναι πως κάνω δεύτερα φωνητικά στα live συνέχεια και με όσους τραγουδιστές έχω συνεργαστεί μου λένε πως έχω καλή φωνή και θα έπρεπε να το δοκιμάσω, αλλά δεν το κάνω ποτέ. Ίσως έπρεπε να απαντήσω και αυτό στην ερώτηση που έκανες πιο πριν σχετικά με το τι θέλω να πετύχω ακόμα. Να μάθω να τραγουδάω καλύτερα. Απλά δεν μου αρέσει ο ήχος της φωνής μου και η χροιά της οπότε... ξέρεις, δεν θέλω να γίνω από αυτούς που ντε και καλά τραγούδησαν σε κάποιον δίσκο τους. Πάρε για παράδειγμα τον Uli Jon Roth. Δεν θέλω να γίνω αυτό το πράγμα και να μου λένε πως «αφού παίζεις τόσο ωραία και μπορείς να συνεργαστείς με όποιον θέλεις, γιατί το κάνεις;».
Λοιπόν, Κώστα, σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και καλή επιτυχία σε ό,τι και αν κάνεις.
Σ' ευχαριστώ κι εγώ πολύ. Να 'σαι καλά.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
