Συνέντευξη Eric Burdon

Προσωπικότητες σαν τον Eric Burdon μπορούν να τροφοδοτήσουν με ιστορίες και ενδιαφέρον σελίδες και σελίδες συνεντεύξεων και άρθρων. Η σπουδαία του μουσική ιστορία, η σχέση του με μεγάλους μουσικούς και το πάντα ανήσυχο πνεύμα του τον διαφοροποιούν και μετατρέπουν κάθε συζήτηση μαζί του σε κάτι περισσότερο από π.χ. μια τυπική συνέντευξη προώθησης συναυλίας.

Λίγες μέρες πριν την εμφάνισή του στο Rockwave και δέκα χρόνια (πότε πέρασαν;) από την τελευταία μας κουβέντα, ο ιστορικός τραγουδιστής των Animals μας μιλά για τις επιρροές του, τα επιτεύγματά του αλλά και τον Jack White, τον Bruce Springsteen και την Amy Winehouse.

Διαβάστε ποιά μεγάλα ονόματα απέρριψε για την παραγωγή του άλμπουμ του, ποιός τεράστιος καλλιτέχνης δήλωσε πως όλα του τα τραγούδια βασίζονται σε ένα και μόνο τραγούδι των Animals, τι θα περιέχει το νέο του βιβλίο και τις σκέψεις του για την κρίση.

Στο τελευταίο σου άλμπουμ, "'Till Your River Runs Dry", αποδίδεις φόρο τιμής στο Bo Diddley και στον Fats Domino. Θα έλεγες πως οι συγκεκριμένοι -μαζί με τους Big Joe Turner, John Lee Hooker και Chuck Berry- είναι οι μεγαλύτερες σου επιρροές;

Απόλυτα, μαζί βέβαια με κάθε καλλιτέχνη που η μουσική του κυκλοφόρησε σε εισαγόμενο 45άρι. Θεωρώ κάθε έναν από αυτούς επιρροή. Πάντως η όλη κουλτούρα ήταν η μεγαλύτερη μου επιρροή.

Μπορείς να ακούσεις στοιχεία από όλους τους στις δουλειές μου, από τις πρώτες μου ηχογραφήσεις με τους Animals μέχρι το τελευταίο άλμπουμ. Εκτός από τα τραγούδια που εμπνεύστηκα από τον Fats (όπως το "River Is Rising" που έγραψα μετά την κηδεία του), ηχογράφησα επίσης το "Before You Accuse Me" του Bo Diddley και το "Bo Diddley Special" για το "'Til Your River Runs Dry". Επίσης, συνεχίζω να παίζω ζωντανά τα "Boom Boom" (Hooker), "I Believe To My Soul" (Charles) και "Don't Let Me Be Misunderstood" (Simone).

Παρακολούθησα μια από τις εμφανίσεις σου πέρυσι στο Half Note στην Αθήνα. Απόλαυσα την παράσταση και το συγκρότημα που σε συνόδευε ήταν εξαιρετικό. Θα έρθεις ξανά στην χώρα μας με τους ίδιους μουσικούς; Θα αλλάξεις κάποια πράγματα στη προσέγγισή σου -όπως η επιλογή των τραγουδιών ή η ενορχήστρωση- λόγω του ότι θα εμφανιστείς σε ένα ανοιχτό φεστιβάλ;

Πάντα λαμβάνω υπόψη μου το περιβάλλον και το συναυλιακό χώρο, όσο και τις αντιδράσεις του κοινού την στιγμή που παίζω. Το setlist αλλάζει, όπως και η προσέγγιση στα τραγούδια, έτσι ώστε να παραμένουν ενδιαφέροντα για τον κόσμο αλλά και  για εμάς τους ίδιους, κάτι που είναι και πιο σημαντικό.

Για το Rockwave θα έχω μαζί μου τον μεγάλο Red Young στο Hammond B-3, τον Billy Watts στην κιθάρα και τον Terry Wilson στο μπάσο. Είναι η ίδια σύνθεση που είδες στο Half Note πέρυσι, εκτός του ότι θα έχουμε μαζί μας και τον Tony Braunagel, ο οποίος έκανε την παραγωγή στα τελευταία μου άλμπουμ, στα ντραμς και ότι ο Wally Ingram θα περάσει στα κρουστά.

Όσον αφορά στην τελευταία σου περιοδεία, διάβασα μερικά παράπονα στο internet για την απουσία του "Sky Pilot" από το setlist. Στην Ελλάδα επίσης μεγάλη επιτυχία είχε κάνει στο παρελθόν το "Woman Of The Rings", το οποίο παιζόταν για καιρό στο ραδιόφωνο, αλλά δεν το έχεις στο πρόγραμμά σου. Γενικά σε ποιά προτεραιότητα βάζεις τις επιθυμίες των οπαδών;

Πάντα θέλω να λαμβάνω υπόψη μου τα θέλω του ακροατηρίου και κάνουμε ότι μπορούμε για να καλύψουμε μεγαλύτερο εύρος, αλλά είναι αδύνατο να τους ικανοποιήσουμε όλους. Πρόσφατα παίξαμε στο Roxy στο Hollywood. Η ομάδα μου έτρεξε ένα γκάλοπ έτσι ώστε οι οπαδοί να επιλέξουν το set-list. Το "Sky Pilot" ήταν ένα από αυτά που ψήφισαν. Το παίξαμε και πράγματι είχε πολύ καλή αποδοχή. Μπορεί εγώ να έχω προβλήματα με το τραγούδι αλλά το κοινό δεν έχει. Οπότε σίγουρα το έλαβα υπόψη μου και το "Sky Pilot" θα «πετάξει» ξανά στη νέα μας περιοδεία.

Επί τη ευκαιρία, χαίρομαι που το "Woman Of The Rings" είχε πάει καλά στην Ελλάδα. Σας ευχαριστώ για αυτό. Ωστόσο αμφιβάλλω ότι θα είναι μέρος του προγράμματος.

Θεωρείς το να δουλεύεις με διαφορετικούς μουσικούς στη σκηνή από ότι στο στούντιο πλεονέκτημα ή μειονέκτημα;

Εξαρτάται από την περίπτωση. Στο τελευταίο μου άλμπουμ άλλαξα τη συνηθισμένη μου τακτική και ηχογράφησα με το συγκρότημα που περιοδεύω. Πιστεύω στην συνεκτικότητα μιας ομάδας της οποίας τα μέλη είναι άνετα στο να δουλεύουν μαζί, κάτι που επιτυγχάνεται με τον καιρό. Πάντα ηχογραφούμε «ζωντανά» και στοχεύουμε στο άμεσο συναίσθημα, οπότε το να έχουμε δουλέψει στο δρόμο λίγο πριν μπούμε στο στούντιο μας εξαργυρώνεται τελικά.

Τι είδες στους Greenhornes -εκτός των επαφών σου με τον Jack White- που σε οδήγησε να φτιάξετε μαζί μουσική;

Όσο και αν μου αρέσει ο Jack White, ήθελα να δουλέψω με τους Greenhornes γιατί ταίριαξα με τον Brendan Benson όταν συναντηθήκαμε στο SXSW (συνέδριο για τη μουσική στο Austin του Texas) και ένοιωσα πως μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλό σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το συγκρότημά του είχε την ίδια άποψη που έχω κι εγώ, να μπούμε δηλαδή μέσα στο στούντιο και να ηχογραφήσουμε ότι συμβεί εκείνη τη στιγμή χωρίς να το σκεφτούμε πολύ. Είχαμε ένα κενό λίγων ημερών και έτσι πήγαμε στο Cincinnati και ηχογραφήσαμε τον δίσκο «ζωντανά» στο στούντιο.

Διάβασα πως είχες συζητήσεις και με τον Jack White αλλά και τον Bruce Springsteen για την παραγωγή του τελευταίου σου άλμπουμ. Πώς και δεν επέλεξες έναν από τους δύο;

Το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν πολύ προσωπικό και ένοιωσα πως έπρεπε να κάνω την παραγωγή μόνος μου. Και ο Jack και ο Bruce έχουν μια ισχυρή παρουσία και ένοιωσα πως ο σκοπός του άλμπουμ θα επικαλυπτόταν  από τις δυναμική τους ταυτότητα. Ήταν θέμα συγχρονισμού. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω με οποιονδήποτε από τους δύο στο μέλλον και ελπίζω να πραγματοποιηθεί αυτό.

O Bruce Springsteen δήλωσε για το "We Gotta Get Out Of This Place" στο South by Southwest: «Αυτό είναι όποιο τραγούδι έχω γράψει ποτέ. Δεν κάνω πλάκα, αυτό είναι όλα μου τα τραγούδια». Πώς νιώθεις για αυτό και πώς έζησες την συνεργασία σας επί σκηνής;

Ήταν μια γενναιόδωρη κίνηση του Bruce το να μας πλέξει ένα τέτοιο εγκώμιο. Κατάλαβα τι ήθελε να πει, αφού στα τραγούδια του πάντα συναισθάνεται την εργατική τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμαινε πολλά για μένα και σίγουρα μου έδωσε προβολή. Παίξαμε μαζί  μετά την ομιλία του. Έτυχε να βρίσκομαι στο Austin και με κάλεσε στη σκηνή. Η εμπειρία ήταν καταπληκτική αλλά ακόμα καλύτερα ήταν όταν παίξαμε ξανά έναν χρόνο μετά στο Cardiff. Είναι ένας φοβερός τύπος και υπάρχει λόγος που τον λατρεύουν οι οπαδοί του.

Πώς νιώθεις για τα 50 χρόνια των Animals και γενικώς για την μουσική σου κληρονομιά; Ποιό θεωρείς το μεγαλύτερό σου κατόρθωμα;

Πιστεύω πως το μουσικό ταξίδι του συγκροτήματος αυτού τελείωσε πολύ νωρίς. Υπήρχαν και άλλα πράγματα να ειπωθούν αλλά η αυθεντική σύνθεση ήταν μια ωρολογιακή βόμβα. Πάντα πίστευα στην αδελφότητα του garage συγκροτήματος αλλά δεν κράτησε δυστυχώς. Η ζήλειες και οι εγωισμοί μπήκαν στη μέση. Ακόμα νοιώθω πως κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί αλλά σαφέστατα με διαφορετική σύνθεση από τους αυθεντικούς Animals.

Είμαι περήφανος για μένα επειδή έμεινα πιστός στα blues, την μουσική που έφτιαξαν οι γιοι και οι εγγονοί των Αφροαμερικανών σκλάβων. Μετά από 50 χρόνια, συνεχίζω να προσπαθώ να πω την αλήθεια με τη μουσική μου. Το μεγαλύτερο μου επίτευγμα είναι πως παρέμεινα ζωντανός καθ' όλη την διάρκεια.

Γράφεις το τρίτο σου βιβλίο αυτή την εποχή. Θα αποκαλύψεις νέες ιστορίες για τη ζωή σου, θα διαβάσουμε μια νέα προσέγγιση στις παλιές ή και τα δύο;

Στόχευα να κάνω το βιβλίο ξεχωριστό από τα προηγούμενα αλλά η ροκ ιστορία, όπως η ιστορία γενικά, αλλάζει το σχήμα της. Η εξιστόρηση της ζωής κάποιου δεν αλλάζει, αλλά είναι διαφορετικός ο τρόπος που βλέπεις την ζωή σου όταν περνάς τα 70. Πολλά άλλαξαν από το τελευταίο μου βιβλίο, συμπεριλαμβανομένης και της οπτική μου. Έτσι θα προσεγγίσω αυτό το βιβλίο περισσότερο ως μια συνεχή έρευνα όπου αποκαλύπτονται συνεχώς νέα στοιχεία.

Στην ζωή σου συνάντησες πολλούς σπουδαίους μουσικούς και προσωπικότητες. Υπήρξε κάποιος τον οποίο δεν πρόλαβες να γνωρίσεις ή και να συνεργαστείς αν και θα το ήθελες;

Ο Bo Diddley ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ δεν συνάντησα πρόσωπο με πρόσωπο, μέχρι που τον είδα στο φέρετρο να κατεβαίνει προς το έδαφος. Είχαμε στείλει μηνύματα ό ένας στον άλλο μέσα στα χρόνια, για μουσικά και μη θέματα. Γενικά ήμουν τυχερός αφού στη ζωή μου συνάντησα και δούλεψα με μερικούς καταπληκτικούς μουσικούς.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες ένα καινούργιο τραγούδι και σε έκανε να πεταχτείς από τη θέση σου; Βλέπεις γύρω σου καλλιτέχνες που να μπορούν να μας ανυψώνουν το πνεύμα;

Το "Back To Black" της Amy Winehouse με ξετρέλανε. Δεν φτιάχνουν φωνές σαν τη δική της συχνά. Επίσης λάτρεψα τους Ben Harper και Charlie Musselwhite στο "I Don't Believe A Word You Say" από το "Get Up!". «I see your mouth moving, but there’s a circus coming out...». Ένα τραγούδι στα σωστά χέρια μπορεί να πει πάρα πολλά.

Κλείνοντας, ποιές είναι οι σκέψεις σου για την κρίση και την κατάσταση γενικά στην Ευρώπη;

Υπάρχει τόση ανισότητα στον κόσμο. Από πού να ξεκινήσεις; Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν τίποτα ενώ μια μικρή ομάδα ελέγχει όλα τα λεφτά και τους πόρους. Αυτός ο τρόπος δεν είναι βιώσιμος και κάτι πρέπει να αλλάξει τελικά. Ίσως είναι η ώρα για νέα μουσική διαμαρτυρίας και για τους νέους να βγουν στους δρόμους με τα μηνύματά τους. Ποτέ δεν είναι αργά για να σώσεις τον κόσμο. Μπορεί να γίνει. Το έχω δει με τα μάτια μου.