Συνέντευξη Αλέκος Καρακαντάς (Juniors, Axis)

Ένας Έλληνας μουσικός για τους πιο «διαβασμένους» Έλληνες μουσικόφιλους των 60s/70s ή αλλιώς ο λιγότερο «δοξασμένος» Έλληνας βιρτουόζος κιθαρίστας, ο Αλέκος Καρακαντάς ήταν πιθανότατα ο πιο πρώιμος guitar hero που η Ελλάδα ανέδειξε. Το γεγονός λοιπόν ότι το όνομά του έχει συνδεθεί σε έναν βαθμό με έναν άλλον πραγματικά πρώτο guitar hero, τον Eric Clapton και το πέρασμά του από την Ελλάδα, γίνεται σχεδόν συμβολικό. Στο Rocking.gr, συνεχίζοντας να προσπαθούμε να δώσουμε λόγο στους δικούς μας τοπικούς ήρωες για να μας διηγηθούν την Ιστορία όπως καλύτερα τη θυμούνται, να αναγνωριστούν για το έργο τους και να μείνει η αλήθεια τους παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, είχαμε την τιμή να συνομιλήσουμε μαζί του. Η ζωή του ήταν γεμάτη με ατυχίες αλλά και λάθη και στις απαντήσεις του δεν κρύβει τίποτα από τα δύο. Η λάμψη στα μάτια του όταν μιλάει για την οικογένειά του και η πικρία του για μια μουσική καριέρα που σταμάτησε άδοξα δεν μπορούν να αποδοθούν στο κείμενο. Για όλα τα υπόλοιπα μπορείτε να διαβάσετε ακολούθως.

Πιάνοντας το νήμα από την αρχή, πώς ασχοληθήκατε με τη μουσική και με την κιθάρα;
Ο πατέρας μου πολύ παλιά, πριν γεννηθώ εγώ, έπαιζε βιολοντσέλο. Ερασιτεχνικά. Βέβαια ανήκα σε μία οικογένεια που όλοι έπαιζαν από κάποιο όργανο. Βιόλα, βιολί κτλ. Η γιαγιά μου ήταν μαθήτρια του Γκαμπριέλ Φωρέ, ήταν πιανίστας. Πήρα λοιπόν από αυτούς το ανάλογο ταλέντο, από ότι φαίνεται, και 11 χρονών μου αγόρασε ο πατέρας μου ένα ακορντεόν. Επί δύο χρόνια έκανα μαθήματα στη σχολή Μεταξά, στην Πατησίων. Ήμουν Κυψελιώτης. Μέσα σε δύο χρόνια είχα φτάσει σε επίπεδο να δώσω για την ανωτέρα, κατευθείαν, αλλά τα παράτησα γιατί εκεί που πηγαίναμε στο Ζάππειο να κάνουμε μία εκδήλωση για τα «Παιδικά Χριστούγεννα του Ζαππείου», το ’62, είχαμε σχηματίσει κάτι σαν συγκρότημα με τον Σάκη τον Πάλλη, το Λάκη το Σακκά και διάφορους άλλους. Ο Πάλλης έγινε αργότερα γνωστός επαγγελματίας drummer. Τέλος πάντων, αφού παίξαμε, κατέβηκα κάτω στους θεατές και ανεβαίνουν στη σκηνή κάποια μεγαλύτερα παιδιά και ένας είχε μία ηλεκτρική κιθάρα, ο Εύρης (Ευριπίδης) Παρίτσης. Ήταν και ο Λάκης ο Βλαβιανός στο πιάνο, ο Τζίμης ο Νταής στα drums, ο Γιώργος ο Τσίκνης στο τραγούδι, σαξόφωνο ο Δημήτρης ο Ρόμπος και κάποιος άλλος ονόματι Μπάμπης ο οποίος είχε μία κιθάρα πάνω του, χωρίς καλώδια χωρίς τίποτα. Εκεί για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα ηλεκτρική κιθάρα, μία πράσινη Egmond. Έπαθα την πλάκα της ζωής μου.

Και αλλάζει κατευθείαν η ζωή σας ε; Σε τι ηλικία μιλάμε;
13-14 κάπου εκεί. Έπαθα τέτοια πλάκα, που όταν τελειώσανε και πήγαν να φάνε, πήγα κρυφά στο καμαρίνι και δεν ξέρω πού βρήκα το θράσος, ενώ ήμουν ένα συνεσταλμένο παιδί που φορούσε γυαλιά, άνοιξα τη θήκη, έβγαλα την κιθάρα και άρχισα να ψαχουλεύω τη μελωδία που είχαν παίξει. Και μπαμ, με πιάνει στα πράσα ο σαξοφωνίστας, ο Ρόμπος. Μου λέει αρχικά «τι κάνεις εδώ!» αλλά ακούγοντας με να παίζω, και με είχε ακούσει και πριν να παίζω το ακορντεόν, μου λέει «παίζεις κιθάρα;». Του απαντάω «όχι». Λέει, «ξέρεις κάτι, θες να σε πάρουμε στο γκρουπ και να διώξουμε αυτόν τον Μπάμπη που δεν κάνει τίποτα; Να πάρεις μία κιθάρα και να μάθεις να συνοδεύεις τον Ευριπίδη;». Φοβερά πράγματα αυτά. Λέω κι εγώ «ναι, αμέ». Οπότε κρυφά από τον Μπάμπη μαζεύει τους άλλους και τους το ανακοινώνει ότι έχω ταλέντο και ότι θα τους συνοδεύω αρχικά με το ακορντεόν αλλά μόλις μάθω θα έχω την κιθάρα γιατί φυσικά το ακορντεόν δεν πήγαινε στο rock. Οπότε πετιέται ο Νταής που φορούσε κι αυτός γυαλιά (πράσινα από ταρταρούγα – πολύ «τυπέ») και λέει «αυτό το γυαλάκια θα πάρουμε;». Και ο Ρόμπος έθεσε βέτο, ότι αν δε με πάρουνε θα φύγει.

Τέτοια εμπιστοσύνη; Κάτι θα είδε.
Ήταν φοβερό. Μετά που γνωριστήκαμε διαπίστωσα ότι είχε γεννηθεί και ακριβώς την ίδια μέρα με εμένα. Ταιριάξαμε πάρα πολύ. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Στην αρχή τους κουβαλούσα τα όργανα. Περνάγαμε από την Ομόνοια τότε και είχε ένα μαγαζί που το έλεγαν «Λαγκούσης – Όργανα» και είχε μία κιθάρα Echo με 4 μαγνήτες. Και λέγαμε «πωπω ποιος θα την πάρει αυτή την κιθάρα!». Ε, παίξαμε μία Κυριακή στο μαγαζί «13» στην Πλατεία Αμερικής (μετά έγινε Village) που ήταν μέσα όλο μάυρο-κόκκινο, μιλάμε για το 63,  και έρχονται τα παιδιά να παίξουνε και βλέπουν πάνω στο πιάνο την κιθάρα. Μου την αγόρασε ο πατέρας μου που δε μου χάλαγε ποτέ χατίρι.

Την έχετε ακόμα;
Μου την έκλεψαν στο Παρίσι μαζί με μία άλλη μία κιθάρα που είχα πάρει όταν έφυγα από το γκρουπ. Είχα βάλει έναν τρίτο μαγνήτη μέσα και έβγαζα ήχο από synthesizer από τότε. Την πρώτη φορά που έπαιξα στο Παρίσι, ήταν και ο Πολύτιμος εκεί, στο αμερικάνικο περίπτερο της Cite Universitaire όλος ο κόσμος ήρθε πιο μπροστά και μία κοπέλα, μία Πολωνέζα, ήρθε κάτω από τα πόδια μου την ώρα που έπαιζα. Με θαύμαζαν για αυτό που έπαιζα. Μετά εξαφανίστηκα με την κοπέλα αυτή για μία εβδομάδα, για να σου δώσω να καταλάβεις. Κάποια στιγμή λοιπόν έκανα μιξάζ στο δίσκο του Ντέμη Ρούσσου “Forever And Ever” όπου είχα παίξει και σαν σολίστας και γυρνάω στο σπίτι και βρίσκω το σπίτι παραβιασμένο και δεν υπήρχε τίποτα στη θέση του. Μου άδειασε η ψυχή. Δεν είχαν κλέψει τίποτα άλλο παρά της κιθάρες μου, δύο fuzzbox που τα ένωνα μαζί και δύο compressor.

Η άλλη τι κιθάρα ήταν;
Ήταν Fender Mustang του ‘64. Η πρώτη μου γιατί μετά πήρα και δεύτερη.

Να γυρίσουμε στο 63. Ουσιαστικά μιλάγαμε για τη δημιουργία των Juniors.
Ναι υπήρχανε σαν Bellemondes. Juniors μας βάφτισε ο πατέρας μου. Jolly Juniors για την ακρίβεια αλλά ο Μαστοράκης μας έκοψε το Jolly.

Οπότε στο club 13 παίζουν οι Juniors;
Ναι αλλά δεν παίξαμε πολύ εκεί. Πριν παίξω μαζί τους είχαν παίξει οι υπόλοιποι σε ένα club στην κορυφή της Λ. Αλεξάνδρας, το Bambola.

Πώς μπήκαν τα υπόλοιπα μέλη στους Juniors;
Ο Δημήτρης ο Ρόμπος σταμάτησε γιατί τον κυνηγούσε ο πατέρας του. Μας είπε μία δικαιολογία ότι έχει τα πνευμόνια του, βλακείες για να δικαιολογηθεί. Έτσι μείναμε για κάμποσο χωρίς σαξόφωνο και μετά από κανά χρόνο πήραμε τον Πέτρο τον Πολλάτο τον οποίο και αυτόν τον διώξαμε και των δώσαμε στους Charms. Ο Εύρης εν τω μεταξύ έφυγε από το γκρουπ και μένουμε ο Λάκης Βλαβιανός, ο Τζίμης Νταής, ο Γιώργος Τσίκνης, εγώ και είχαμε και κάποιον Γιώργος Κάνταρο ο οποίος υποτίθεται ότι έπαιζε το όρθιο μπάσο. Παίζαμε τότε στη Βάρκιζα. Παίζαμε εγγλέζικα συγκροτήματα: Beatles, Kinks, Animals, Them. Έχω ξεχάσει και τις πολλές λεπτομέρειες γιατί έχω και παθολογική αμνησία για εκείνες τις εποχές λόγω του δυστυχήματος αργότερα, που έμεινα σε κώμα 23 ημέρες.

Οπότε κάποια πράγματα έχεις ξεχάσει.
Όχι κάποια. Εκείνη την εποχή, μετά το δυστύχημα, δεν τη θυμάμαι καθόλου. Για να καταλάβεις όταν ξύπνησα, μου είπε ο αδελφός μου ότι είχα πέσει από τις σκάλες και ήμουν αναίσθητος για μόνο 4 ημέρες και τον πίστεψα!

Πώς διαμορφώνεται η τελική σύνθεση των Juniors;
Παίζαμε στο Hobby στην Πλ. Αμερικής αλλά δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήρθαν και έφυγαν τα μέλη μέχρι που παίξαμε στην καλοκαιρινή Quinta, το ’64. Το χειμώνα μετά παίξαμε στο Igloo και το καλοκαίρι του 65 πάλι στην Quinta όπου ήταν και οι Baronetti, ένα ιταλικό συγκρότημα, και τα beach party που κάναμε ήταν τρομερά. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα έγινε αυτό με τις κοπελίτσες με τα μπικίνι να χορεύουν στην πίστα κτλ. Γινόταν το σώσε! Πολλά χρόνια μετά μου είπε ο Λάκης ο Ζώης ότι σκαρφάλωνε τη μάντρα για να δει πως παίζω. Ακριβώς το ίδιο πράγμα μου είπε και ο Σπάθας.

Φαντάζομαι ότι έπαιξε ρόλο σε αυτό και ότι οι δίσκοι τότε ήταν δυσεύρετοι. Τους είχε ένας και τους μοιραζόταν με τους άλλους.
Ναι, βέβαια εμείς είχαμε τον Νταή που είχε μία κοπέλα που ζούσε στη Ν. Υόρκη. Όπως και ο Νίκος ο Μαστοράκης μας έφερνε δίσκους απ’ έξω. Εκτός από τα γνωστά δηλαδή παίζαμε και πιο άγνωστα. “She’s Not There” ας πούμε, “Gloria” κτλ.

Ο ρόλος του Μαστοράκη στην ιστορία σας ποιος είναι;
Εντάξει, ήταν ο μανατζέρ μας. Κυρίως όμως ήταν των Forminx, δευτερευόντως δικός μας. Δε μας πολυγούσταρε εμάς γιατί ήμασταν κάπως hard rock.

Η άποψή σου για τον ίδιο ως προσωπικότητα; Είχε αγάπη για αυτό που έκανε ή το έκανε καθαρά εμπορικά;
Ήταν ένας δημοσιογράφος που ταξίδευε πολύ στην Αμερική και ήταν καλά πληροφορημένος. Δεν είμαι σίγουρος αν το έκανε από αγάπη. Πολύ πονηρός τύπος, ή ας πούμε έξυπνος για να μην τον κακοχαρακτηρίσω.

Έχουμε φτάσει πλέον στην τελική μορφή των Juniors; Με Σουγιούλ κτλ;
Πριν ακόμα τον Σουγιούλ, μας είχε κάνει πρόταση ο Μάτσας και η Lyra, αλλά τελικά δεν κάναμε τίποτα. Γυρνάγαμε από εδώ κι από κει, αλητεύαμε τρόπον τινά και παίζαμε συνεχώς. Και φυσικά όπου παίζαμε ήταν το κάτι άλλο, ξεχωρίζαμε από τα άλλα γκρουπ. Χωρίς να περιαυτολογώ, ήμουν ο μόνος με τέτοιο ήχο κιθάρας, την έκανα και μιλούσε. Πολλοί έπαιξαν κιθάρα μετά, μεταξύ των οποίων και ο Ζώης και ο Σπάθας, πολύ καλοί κιθαρίστες και οι δύο. Αλλά κανένας τους δεν έπαιξε αυτά που έπαιξα εγώ.

Ειδικά στη fuzz κιθάρα να φανταστώ, δεν υπήρχε άλλος.
Έκανα και το άλλο εγώ. Εκτός από τα δάχτυλα έπαιζα και με το λεβιέ. Είναι δύσκολο να μη γίνεις παράφωνος, οι άλλοι δεν μπορούσαν. Πρέπει το αυτί σου να κυνηγάει τη νότα. Εγώ τραγουδούσα με την κιθάρα και έκανα και όλα τα εφέ της εποχής. Εκρήξεις, αεροπλάνα, βιολί… Εν πάση περιπτώσει μετά, δε θυμάμαι πώς, ήρθε και ο Θάνος ο Σογιούλ στο γκρουπ. Και εκεί πλέον γίναμε πιο μεγάλοι. Ήρθε για λίγο και ο Μαικ Ροζάκης στο μπάσο για ένα-δύο φεγγάρια. Κάποια στιγμή ξαναήρθε όμως ο Ευριπίδης ως μπασίστας. Προς το τέλος του καλοκαιριού, και ενώ είχαμε κανονίσει να παίξουμε στο Igloo το χειμώνα, μας βρήκαν κάτι Εγγλέζοι που είχαν έρθει. Μας είπαν «παίζετε ωραία, είμαστε κι εμείς μουσικοί, να γνωριστούμε» και τα σχετικά. Κυρίως ο Νταής που ήξερε πιο καλά Αγγλικά από όλους μας  συνεννοήθηκε να τους δοκιμάσουμε και να τους πάρουμε μαζί μας. Να παίζουμε από μία ώρα εναλλάξ.

Μιλάμε φυσικά για τον Eric Clapton και την παρέα του.
Ναι. Είχαμε ανταλλάξει και ενισχυτές με τον Eric Clapton γιατί εγώ έπαιζα με Vox και ο Clapton με Fender. Μετά ήρθε το δυστύχημα και δε θυμάμαι τι έγινε. Θυμάμαι μετά από δύο ή τρεις μήνες να έχω ακόμα γύψο στο χέρι και να το σκάω από το σπίτι μου, που δεν ήταν μακριά από το club, να χιονίζει κι εγώ να είμαι με το φανελάκι και πήγα στο μαγαζί, έσπασα το γύψο και έπαιξα το βράδυ στο μαγαζί με τον αντίχειρα. Ο Clapton βέβαια είχε ήδη φύγει. Ήταν να μείνει αλλά, από ό,τι μου είπε ο Νταής μετά, τον πήραν οι άλλοι δια της βίας.

Είχε παίξει και στη συναυλία που έγινε προς τιμήν του Σουγιούλ.
Ναι, το διάβασα αυτό.

Ποιος έπαιζε κιθάρα τότε, όσο εσείς ήσασταν με σπασμένο χέρι;
Χωρίς κιθάρα ήταν.

Έχουν πει πολλά για τον Clapton…
Πάρα πολλά, μέχρι και ανώμαλο τον είπαν. Προς Θεού, τίποτα δεν ισχύει.

Ακόμα και για τον Σουγιούλ έχουν ειπωθεί υπόνοιες ότι κάτι έτρεχε με τον ιδιοκτήτη του Igloo. Αυτό μάλιστα το έχει γράψει ο Clapton στη βιογραφία του.
Φίλοι ήταν. Αν είναι δυνατόν, αλίμονο.

Ο Clapton σαν κιθαρίστας πώς σας φαινόταν; Ξέρατε ποιος είναι; Αυτός πώς έβλεπε εσάς;
Μου άρεσε και του άρεσα κι εγώ. Ήταν σεμνός κιθαρίστας άλλα έπαιζε σωστά, γλυκά, με feeling – που είναι και το παν. Και ήξερα ποιος είναι. Είχε ήδη παίξει με τους Yardbirds και εμείς παίζαμε το τραγούδι τους, το “For Your Love”.

Υπήρχε και κάποιο δέος;
Ε βέβαια, τον είχαμε πολύ ψηλά.

Nα μιλήσουμε και για κάποια singles που κυκλοφορούν;
A, ναι, μετά το δυστύχημα ξανασχηματίσαμε τους Juniors και πήραμε και τον Αργύρη Κουλούρη ως δεύτερο κιθαρίστα ας πούμε. Έμεινε για 2-3 φεγγάρια και έφυγε. Δεν ξέρω, ήταν ο τύπος του τέτοιος, δεν ήταν σταθερός. Τότε κάναμε και κάτι δισκάκια που δεν τα πολυθυμάμαι. Μετά άκουσα και θυμήθηκα το “Let Me In” αλλά δυστυχώς δε θυμάμαι πολλά πράγματα από την περίοδο αυτή. Ο Πατσιφάς μας είχε κάνει διάφορες προτάσεις αλλά τελικά είχαμε μείνει στον Μάτσα.

Μετά από τους Juniors ακολουθούν οι We Five.
Τους φτιάξαμε με τον Μάκη το Σαλιάρη στα ντραμς το Σπύρο Μεταξά σε κιθάρα και τραγούδι, τον Ντέμη Ρούσσο μπάσο και τραγούδι και τον Λάκη τον Βλαβιανό.

Οπού εκεί πλέον παίζετε κιθάρα κανονικά, δεν υπάρχει θέμα με το χέρι.
Ναι, δεν εμποδίστηκα ποτέ να παίξω κιθάρα. Αν και το χέρι μου δεν ανοίγει, ούτε κλείνει ούτε στρίβει καλά δεν εμποδίζομαι να παίξω κιθάρα σε μία ορισμένη θέση.

Στον ήχο πάντως η κιθάρα που παίζετε ακούγεται μια χαρά, δε φαίνεται κάτι.
Δυστυχώς είχα μεγάλο πρόβλημα με τους ηχολήπτες. Δεν μπορούσαν να με ηχογραφήσουν. Άκουγαν παραμόρφωση και δεν ξέραν τι να κάνουν, λέγανε «πω, τι είναι αυτό;» (σ.σ. υποτιμητικά). Τσακωνόμουνα μαζί τους. Αφού όταν παίξαμε στους We Five και κάναμε κάτι δίσκους και ενώ σολάριζα εγώ κανονικά με το fuzzbox όταν το άκουσα μετά στο μιξάζ έπαθα την πλάκα μου. Είχαν κόψει το μισό ήχο στη μέση. Είχαν αφαιρέσει το ένα από τα δύο κανάλια, αυτό με το fuzzbox. Κι έτσι ακουγόταν η κιθάρα ατροφική και οι φράσεις τελείωναν εκεί που δεν έπρεπε να τελειώνουν κανονικά. Ο μόνος ηχολήπτης που με ηχογράφησε κάπως καλά, για τα ελληνικά δεδομένα, ήταν με το Γιώργο Ρωμανό. Το ‘68 κάπου εκεί. Τα «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα». Με τους We Five βγάλαμε κάποια εμπορικά single, “Summer In The City” κτλ. Το “Sweet Lady Jane” ήταν το σουξέ μας. Το παίξαμε αυτό σε δίσκο ή όχι; Δε θυμάμαι. Έτσι παίξαμε και με τους Rolling Stones το ’67.

Σας έχει μείνει κάτι από αυτή την ημέρα;
Θυμάμαι ότι είχα παίξει με δωδεκάχορδη και βέβαια ότι σταμάτησε το ρεσιτάλ τόσο άδοξα ενώ ο κόσμος παραληρούσε από κάτω από ενθουσιασμό. Χαλάσανε το ρεσιτάλ επειδή πετάξανε κόκκινα λουλούδια στον Jagger.

Οι We Five πως διαλύθηκαν, για ποιο λόγο;
Μας έκανε μία πρόταση ο Βαγγέλης Παπαθανασίου να παίξουμε μαζί τότε, πριν γίνουν βέβαια οι Aphrodite’s Child. Σε εμένα, το Σαλιάρη και τον Ντέμη. Πολύ θα ήθελα να πάω να παίξω μαζί του, μου άρεσε πολύ από τότε, αλλά ήμουν τύπος του συγκροτήματος. Λυπήθηκα τα άλλα τα παιδιά, δε θέλησα να αφήσουμε το Μεταξά και το Βλαβιανό και έτσι είπα όχι. Το ίδιο έκανε και ο Σαλιάρης. Ε, μετά από μία εβδομάδα ήρθε ο Ντέμης και είχε κάτι να μας πει: «εγώ είμαι μαύρο κι εσείς άσπρο». Και έφυγε από το γκρουπ ως γνωστόν και πήγε με το Βαγγέλη. Εμείς για να συνεχίσουμε πήραμε τον Γιώργο Πετρίδη για τραγουδιστή και τον Δημήτρη Κατακουζηνό μπάσο. Δεν ήξερε μπάσο ακόμα τότε, εγώ του πρωτοέδειξα, έπαιζε κιθάρα. Με αυτό το σχήμα δεν πολυπήγε το γκρουπ και έφυγα κι εγώ κι έπαιξα για λίγο με τον Γκουιντόνε, έναν Ιταλό που είχε σουξέ τότε στην Ελλάδα.  

Κι τότε είναι που προσπαθείτε να ξαναφτιάξετε τους Juniors;
Με τους We Five είχαμε drummer τον Σαλιάρη γιατί ο Νταής ήταν στο στρατό. Απολύθηκε λοιπόν ο Νταής και ξαναβρεθήκαμε και είπαμε να ξαναφτιάξουμε τους Juniors. Για κάποιο λόγο δεν ήρθε ο Βλαβιανός, πήραμε τον Κατακουζηνό και τον Τζορντανέλι σε μπάσο και όργανο και τον Γιάννη Φαναριώτη στο σαξόφωνο. Με αυτό το σχήμα κάναμε άνω κάτω τη Θεσσαλονίκη για δύο χειμερινές σεζόν. Το ’67 και το ’68. Παίξαμε και στην Αθήνα και τον Πειραιά. Και κάτι πάλι δεν πήγε καλά και διαλυθήκαμε. Μου κάναν τότε πρόταση δύο μουσικοί από τους Water, Fire, Love ένας Reiner (Γερμανός drummer) και ένα Yogi (Ελβετός μπασίστας) και κάναμε τρίο και παίξαμε στις Σπέτσες. Για λίγο είχαμε και κάποιον Αλεξίου στα πλήκτρα αλλά όχι τον Μάρκο, άλλον, τον θυμάμαι πολύ αργότερα να παίζει με Πουλικάκο για ένα διάστημα. Εκείνο το καλοκαίρι μου έστελναν γράμματα από το Παρίσι και οι Βισβίκης, Κατακουζηνός και Χατζηαθανασίου.

Με αυτούς είχατε παίξει μαζί στο Ρωμανό, σωστά; Πως μαζευτήκατε ήσασταν ήδη γκρουπ;
Όχι, ο Ρωμανός μας μάζεψε. Του έκανα εγώ την ενορχήστρωση τρόπον τινά και παίξαμε στην Columbia.

Ποιοί παίζουν στον δίσκο αυτό εκτός από εσάς; Είναι ο Κουλούρης στη δεύτερη κιθάρα; Πάντως έτσι όπως φαίνεται, είναι σαν οι (μετέπειτα) Axis να είναι εδώ το συγκρότημα του Ρωμανού. Είναι ο Χατζηαθανασίου στα τύμπανα; Ή μήπως είναι ο Νταής;
Δε θυμάμαι κανένας από αυτούς.

Για δείτε λίγο τη φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του δίσκου.
(σ.σ. κοιτάζοντας τη φωτογραφία – με σιγουριά) Ο Κατακουζηνός με τον Χατζηαθανασίου. Και ο Ντέμης ο Βισβίκης. Ναι, σωστά, πριν φύγουνε για Παρίσι! Και εδώ είναι η δωδεκάχορδη που είχα.

Στο δίσκο αυτόν μπορούμε να πούμε ότι αποτυπώνεται και καλύτερα ο fuzz ήχος της κιθάρας σου που είχες στα live αλλά ποτέ δεν αποτυπώθηκε στο στούντιο;
Από το ’65 είχα αυτόν τον ήχο όταν αγόρασα δύο fuzzbox και τα ένωσα στη σειρά δημιουργώντας έναν ήχο σα μύγα. Ουσιαστικά ο ήχος της κιθάρας δε σταματούσε έτσι και χτύπαγα τη νότα.

Τότε είναι που σε κάλεσαν να πας στη Γαλλία;
Γράμμα μου έστειλαν. Θυμάμαι ότι έπαιζαν στο club Ακροπόλ πριν ως Ορχήστρα Λούκας. Ο πατέρας του Βισβίκη ήταν ο περιώνυμος μαέστρος Λούκας τότε. Εξ Αιγύπτου. Θεωρείτο πολύ καλός μουσικός και όντως ήταν. Έκανα ήδη πολύ παρέα τότε με τον Κατακουζηνό αν και μετά τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά.

Αποδεχθήκατε την πρόσκληση λοιπόν να πάτε στη Γαλλία και φτιάχνετε ένα γκρουπ που αποτελείτο από τους;
Κατακουζηνός, Βισβίκης, Χατζηαθανασίου και εγώ. Οι Axis. O Ντέμης ήξερε έναν μπασίστα από την ορχήστρα του πατέρα του που ήταν και μάνατζερ στην Barcley Records στο Παρίσι. Έγινε λοιπόν μία διασύνδεση και πετύχαμε ακρόαση.

Βοήθησε ότι είχαν πάει οι Aphrodite’s Child ήδη στη Γαλλία;
Βέβαια. Υπό την επήρεια ότι είχαν ήδη πάει οι Aphrodite’s Child και είχαν κάνει επιτυχία, λένε «να οι άλλοι Έλληνες που θα κάνουν επιτυχία». Αλλά εμείς ούτε κατά διάνοια δεν ήμασταν σε αυτό το στυλ, ήμασταν πιο hard rock. Οι δίσκοι δεν αποδίδουν καν αυτά που κάναμε live. Και πάλι είχα μεγάλους τσακωμούς με τον ηχολήπτη, θυμάμαι ότι με απειλούσε να με βάλει σε ένα καράβι στη Μασσαλία και να με στείλει πίσω (γέλια)! Ηχογραφήσαμε δύο δίσκους και μετά έφυγα και πήραν άλλους. Είχαμε μεγάλη επιτυχία και στην Ολλανδία, μας έπαιζε πολύ ένας σταθμός που εξέπεμπε από τη θάλασσα και ονομαζόταν Radio Noordzee.

Περιοδεύσατε με τους Axis και πού;
Τη Γαλλία τη σκάψαμε όλη. Μετά πήγαμε στη Β. Ιταλία, Ρώμη, Μιλάνο, παίξαμε στο Βέλγιο, την Ελβετία και την Ολλανδία.

Το «Έλα Έλα» πώς προέκυψε;
Ήταν μία κοινή ιδέα γιατί το τραγουδάγαμε όταν πηγαίναμε σε κάποια συναυλία. Ανάμεσα στις πόλεις που παίζαμε κάναμε πλάκα μέσα στο station wagon που είχαμε. Λέγαμε και τον “Μανωλιό” ας πούμε. Έ, μία δύο κάποια στιγμή λέμε «αυτό είναι εμπορικό πράγμα, αν το ακούσουν αυτοί που περιμένουν εμπορικά από εμάς θα τους αρέσει». Δεν έχει σχέση με τον υπόλοιπο ήχος μας φυσικά, δε θέλαμε εμείς να παίζουμε εμπορικά. Μετά σκέφτηκα εγώ να βάλουμε στην αρχή και μία βίτσα, να ακούγεται να σκάει στον αέρα, πράγμα το οποίο δεν πετύχαινε με τίποτα. Αυτή ήταν η ιδέα μου όμως, έτσι να μπαίνει το κομμάτι. Βρήκε και ο Βισβίκης τα λόγια «ελάτε φίλοι όλοι μαζί να κάνουμε πάρτυ» κτλ και βρήκαμε την εισαγωγή. Το κάναμε για 24 μέτρα και με αυτό το κόλπο μπορέσαμε και πήραμε και τα μισά ποσοστά της σύνθεσης του δίσκου. Ενώ είναι δημώδες το κομμάτι.

Αλήθεια ποιος κάνει τα περισσότερα φωνητικά στους Axis;
Ο Βισβίκης και ο Κατακουζηνός αλλά τις μελωδίες τις έγραφα εγώ. Ήταν μία ειδικότητα που είχα, από αρμονικής απόψεως δηλαδή.

Παρά την όποια επιτυχία οι δίσκοι αυτοί δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα ποτέ.
Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ενδιαφερόμασταν κι εμείς. Εγώ προσωπικά δεν είχα και ποτέ σκοπό να επιστρέψω στην Ελλάδα. Γιατί ξέραμε την Ελλάδα. Μπορεί να είμαι Έλληνας και περήφανος για αυτό, αλλά δυστυχώς η κατάσταση είναι τέτοια που πνίγει τα παιδιά της. Και οι μουσικοί η αλήθεια είναι, το 99% αυτών είναι χάλια άνθρωποι. Άτομα πολύ ζηλόφθονα και εγωιστικά. Οπότε…

Οι Aphrodite’s Child που είχαν ήδη δημιουργήσει ένα όνομα σας πήραν υπό την προστασία τους;
Με το Βαγγέλη ήμουν φίλος, μου είχε κάνει και την πρόταση να παίξουμε μαζί. Πήγαινα στο σπίτι του στο Παρίσι και παίζαμε συχνά.

Η αποχώρηση από τους Axis πώς πρόεκυψε;
Η κόντρα ξεκίνησε με εμένα και τον Κατακουζηνό. Αυτός ήθελε να κάνουμε καριέρα a la Beach Boys. Να γίνουμε φωνητικό γκρουπ. Εγώ δεν ήθελα με τίποτα, ήθελα να είμαστε hard rock. Και έγινε τέτοια κόντρα που έφτασα να τους πω ότι αν σε έξι μήνες δεν διώξουμε τον Κατακουζηνό θα φύγω εγώ. Αυτοί όμως ήταν φίλοι από πριν και δεν έκαναν τίποτα οπότε κι εγώ, όπως τους είπα, σε έξι μήνες έφυγα.

Το περίεργο είναι ότι μετά την αποχώρηση ο δίσκος που έκαναν είναι επίσης progressive, ίσως και fusion.
Αυτό είναι το περίεργο, ότι μετά πήραν το στυλ που ήθελα εγώ. Μεγάλη ειρωνεία! Και έφυγε και ο Κατακουζηνός μετά, δεν ξέρω αν τον έδιωξαν. Παίζει ο Αλέκος ο Φάντης μπάσο στον επόμενο δίσκο και ένα άλλο παιδί έφεραν για φλάουτο και σαξόφωνο. Αλλά αν προσέξετε, ο Ντέμης προσπαθεί στα πλήκτρα να μιμηθεί το παίξιμό μου στην κιθάρα.

Δηλαδή φύγατε με πολύ αρνητικό κλίμα από τους Axis;
Φοβερά αρνητικό. Αφού να φανταστείτε μετά από δύο μήνες πήγα ξαφνικά να τους επισκεφθώ σε μία βίλλα που είχαμε έξω από το Παρίσι, την οποία μέσω εμού μάλιστα είχαν νοικιάσει, ένα παραμυθένιο σπίτι που πέρναγε ένα ποτάμι από την αυλή του, και βρίσκομαι στη δυσάρεστη έκπληξη να έχουν κάνει πάρτυ οι τύποι στην αυλή και να έχουν απλώσει τα Playboys που είχα σε στυλ μπουγάδας, για να με εκθέσουν και καλά. Οπότε από εκεί και πέρα δεν είχα πολλά. Φτιάξαμε ένα γκρουπ με τον Χάρη τον Χαλκίτη όπου έπαιζα και synthesizer.

Εκεί αρχίσατε πρώτη φορά να ασχολείστε με τα πλήκτρα;
Όχι, από το 65 ακόμα. Μετά το δυστύχημα πήρα μία αρκετά καλή αποζημίωση από την ασφάλεια και πήρα όργανα στα άλλα τα παιδιά για να φτιάξουμε καλύτερο ήχο. Δεν ικανοποιήθηκαν από τα όργανα που τους πήρα, εκτός από τον Εύρη που δέχθηκε το Fender το μπάσο αλλά επειδή ήταν και πολύ φιλότιμος μου το ξεπλήρωνε σιγά σιγά. Στον άλλον πήρα Thomas όργανο και ήθελε hammond. Οπότε μου έμεινε εμένα και άρχισα να το γρατσουνάω.

Πόσο διαφορετικός ήταν ο τρόπος που σας αντιμετώπισαν στη Γαλλία από την Ελλάδα; Ως προς τις αντιδράσεις του κόσμου εννοώ.
Ο κόσμος παραληρούσε κυριολεκτικά. Αφού δεν υπήρχε ακόμα άλλο συγκρότημα που να παίζει έτσι, όλοι οι Γάλλοι ήταν μία δεκαετία πίσω από εμάς. Στην κιθάρα τουλάχιστον. Αφού μας πήρε και ο Ντέμης Ρούσος που έκανε δικά του ρεσιτάλ και μας είχε να ανοίγουμε τη βραδιά αλλά μετά μας έκοψε για ο κόσμος χειροκροτούσε εμάς περισσότερο.

Φεύγοντας όμως από τους Axis συνεργαστήκατε με τον Ρούσο. Παραμείνατε Γαλλία.
Ναι, με κάλεσε να παίξω στο δίσκο του, στο “Forever And Ever”. Δε μου άρεσε εμένα ιδιαίτερα σε αυτή τη μουσική που έκανε πλέον. Ήμουν σολίστ στις ηχογραφήσεις και έκανα και το μιξάζ του δίσκου. Σε συναυλία δεν έπαιξα ποτέ.

Οπότε στη Γαλλία από το 72 μέχρι το 83 που μείνατε εκεί τι κάνατε;
Μέχρι το 76 έπαιζα rock. Μετά αφού μου έκλεψαν τα όργανα με έπιασε μία απογοήτευση.

Πού παίξατε, σε τοπικά γαλλικά γκρουπ;
Όχι, περιοδεύαμε στο Βέλγιο και την Ολλανδία κυρίως αλλά και τη Γαλλία σε διάφορες πόλεις, με τον Χάρη Χαλκίτη, τον Δημήτρη Ταμπόση και τον Νίκο Τσιλογιάννη. Είχαμε και έναν γαλλοεβραίο μπασίστα, αν θυμάμαι καλά. Παίζουμε rock και μάλιστα εμπορικό πλέον, σε διάφορα club για να χορεύει ο κόσμος.

Δεν είχατε στο μυαλό σας να φτιάξετε κάτι δικό σας;
Είχα στο μυαλό μου να φτιάξω δική μου μουσική και όταν μου έκλεψαν τα όργανα πικράθηκα πάρα πολύ. Τέτοιες πράξεις να μου τις κάνουν μουσικοί! Γιατί μουσικός ήταν αυτός που μου τα έκλεψε. Μετά από καιρό μου είπαν ποιος ήταν, ένας Γάλλος. Ο οποίος μου έκανε το φίλο και μετά εξαφανίστηκε μόλις πήρε τα όργανα και πήγε στη Μασσαλία και άντε να τον βρεις!

Οπότε από το 76 μέχρι το 83 που μένετε στη Γαλλία δεν ασχολείστε με τη μουσική καθόλου;
Όχι. Σπίτι μου δηλαδή ό,τι έκανα και είχα υπόψιν μου να παίξω σε ελληνικά μαγαζιά μέχρι να κερδίσω κάποια χρήματα και να αγοράσω το περιώνυμο μαγνητόφωνο που ήθελα τότε, ένα οκτακάναλο. Και όντως μάζεψα κάποια λεφτά αλλά έτυχαν έτσι τα γεγονότα… Ένα από αυτά ήταν ο θάνατος του πατέρα μου, ο οποίος μου έκοψε την ψυχή στη μέση, ήταν ο φωστήρας μου αυτός ο άνθρωπος. ‘Ενας άσχημος χωρισμός επίσης… Στεναχωρήθηκα από πολλές πλευρές τέλος πάντων και… Έπινα πάντα πολύ αλλά τότε έπεσα με τα μούτρα και ξεπέρασα και την κραιπάλη. Ήμουν σε έξαλλη κατάσταση, έπινα ολόκληρα μπουκάλια ουίσκι και μπήκα και στα δίχτυα της …κυρίας. Ηρωίνη. Ε, αφού μπήκα εκεί μέσα πια έφτασα σε αίσχιστο σημείο. Αλλά μέσα μου πάντα σκεφτόμουνα ότι θα πρέπει να ξυπνήσω. Τα λεφτά που είχα μαζέψει τα έφαγα όλα για να πάω στο Άμστερνταμ να αγοράσω και να πουλήσω κτλ. Πάντοτε είχα μέσα μου τον καημό όμως. Ήρθε κάποτε στη Γαλλία ο συγχωρεμένος Παντελής Δημακόπουλος, drummer της Δέσποινας Γλέζου, να μου ζητήσει μία δόση κι εγώ του παρίστανα τον μεγάλο dealer και του έλεγα «περίμενε» και κάτι τέτοια. Τον είχα βάλει στη γωνία ακόμα κι όταν ήρθε ο δικός μου ο dealer να φέρει στο stuff, ένας Ισπανός, και ακόμα τον είχα στο περίμενε με αποτέλεσμα να κλαίει και να μην μπορεί να αντέξει άλλο. Τότε θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει στο δωμάτιο για να το κόψω και να του το δώσω. Και τακ! Εκεί ανάβει το λαμπάκι και λέω «τι κάνεις ρε!». Κατάλαβα ότι μου άλλαζε τον χαρακτήρα. Και με αυτό το περιστατικό τα έκοψα όλα μαχαίρι, τα πάντα. Και δε χρειάστηκα ούτε μεθαδώνες ούτε τίποτα. Υπέφερα λίγο, μία εβδομάδα, παρασύρθηκα και λίγο από μία κοπελιά και ξαναπήρα μία φορά αλλά δεν έτρεχε τίποτα, είχα πάρει την απόφαση και τελείωσε. Έκτοτε το έκοψα για πάνω από 11-12 χρόνια και δυστυχώς το ξανάρχισα όταν χώρισα και βρέθηκε ένας φίλος, ο συγχωρεμένος ο Γκόλφης, ο ηθοποιός, και ξαναμπήκα πάλι στο λούκι. Δόξα τω Θεώ όμως πάλι αντέδρασα και αφού έκανα και δύο εγχειρίσεις καρκίνου και το ξεπέρασα, πρώτα ο Θεός, το έχω ελαττώσει πάρα πολύ από το 2007 και έχω πάνω από ένα χρόνο τώρα (σ.σ. η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε Δεκέμβριο του 2012) που το έχω κόψει και τελειώνω το πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ. Θα δούμε τι θα γίνει. Η μεγάλη μου ατυχία ήταν ότι δεν μπόρεσα να ζήσω με το γιό μου, να του μεταδώσω τη μουσική που ήθελα. Ήθελα πολύ έντονα να παίξουμε μαζί, να του δώσω να καταλάβει πώς έπαιζα κτλ. Αλλά δεν έγινε αυτό γιατί απομακρυνθήκαμε. Μάλλον έγινε αργότερα, παίξαμε μαζί όταν πλέον μεγάλωσε και πήρε μάλιστα από μόνος του πολύ περισσότερα από όσα νόμιζα.

Τα γονίδια ή έψαξε να μάθει την κληρονομιά του πατέρα του;
Τα γονίδια κυρίως, δεν είναι ότι με έμαθε ως μουσικό. Απλά τον έγραψα στο Εθνικό Ωδείο στα έξι του. Θυμάμαι να του δείχνω τις νότες στο πιάνο την μία μέρα και την επόμενη τις ήξερε όλες. Οπότε έτρεξα και τον έγραψα στο ωδείο. Από τον χωρισμό μου όμως και μετά ίσως αδικήθηκαν μουσικά και ο γιός μου και η κόρη μου που κι αυτή έχει ταλέντο. Ίσως όχι τόσο όσο ο Θάνος αλλά έχει και παρόλο που το επάγγελμά της είναι άλλο, τραγουδάει ακόμα σε συναυλίες.

Για να γυρίσουμε στο μουσικό κομμάτι, μετά, εκεί που σας θυμόμαστε, είναι με το συγκρότημα του Στασινόπουλου.
Μετά έπαψα να ακούω μουσική τόσο πολύ. Σταμάτησα να παίζω και άκουγα jazz rock αρχικά και jazz στη συνέχεια. Έχει όμως εμφυτευθεί αυτό το στυλ στο μυαλό μου και η αλήθεια είναι ότι όταν παίζω τώρα, κάτι σαν fusion παίζω.

Άρα από τον Ντέμη Ρούσο που λέγαμε, μέχρι το Στασινόπουλο, μεσολαβεί κάτι μουσικά;
Τίποτα.

Και πώς έγινε η επαφή με το Στασινόπουλο;
Για χρόνια με παρακαλούσε, όποτε με έβλεπε, να παίξουμε μαζί. Εγώ δεν πολυήθελα. Δε θέλω, έχω μέσα μου κάποια πίκρα και δε θέλω πολύ να παίζω. Αλλά αυτός επέμενε και επέμενε, ε και στο τέλος ενέκυψα.

Και πώς και πιάσατε τα πλήκτρα και όχι την κιθάρα;
Γιατί έπαιζα σε διάφορα λαϊκά μαγαζιά όπου εκεί έπαιζα όργανο. Ένα Roland με λεβιέ που μου επιτρέπει να παίζω κάπως και σαν κιθάρα. Ε, και από εκεί είχα την εξοικείωση με τα πλήκτρα. Κιθάρα δεν έχω καν. Κιθάρα Mustang, παρόμοια με αυτήν που μου είχαν κλέψει στο Παρίσι, είχα ξαναγοράσει, ξέχασα να σας πω, μετά από δύο χρόνια. Τη φύλαγα και είχε μείνει στης πρώην γυναίκας μου αλλά όταν είχα μπει στο «λούκι» τη δανείστηκα και αντί να τη δανειστώ για να παίζω, πήγα και την πούλησα… Τεσσεράμισι κατοστάρικα...

Σας λείπει;
Ε, βέβαια. Και δε θέλω να πάρω μία οποιαδήποτε κιθάρα, με 100 ευρώ. Δεν αξίζει, πρέπει η κιθάρα να είναι ζωντανό όργανο.

Παίξατε όμως κιθάρα στο ντοκιμαντέρ του Μποσκοϊτη, αυτή η κιθάρα ποιανού ήταν;
Δανείστηκα μία Gibson Les Paul που είχε φέρει κάποιος και παρόλο που δεν με βολεύει αυτή η κιθάρα έπαιξα μια παλιά μου σύνθεση που μου ήρθε εκείνη την ώρα. Δεν μπόρεσα βέβαια να την παίξω όπως θα έπρεπε αλλά εντάξει. Μακάρι να μπορούσα καλύτερα, αλλά έχοντας αφήσει τόσα χρόνια την κιθάρα ήταν λίγο δύσκολο για μένα. Αν ασχοληθώ πάλι κάνα δίμηνο, καθημερινά όμως, με την κιθάρα, πιστεύω ότι θα επανέλθω. Πρέπει όμως να βρω την ευκαιρία. Θα δούμε...

Κλείνοντας αυτή την ανασκόπηση της ζωής σας, αν κάποιος σας ζητούσε την ηχογράφηση εκείνη που ήταν ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που θέλατε να ακούγεστε ως κιθαρίστας, ποια θα του λέγατε;
Axis, το “Thought”. Αν και αυτό όχι απόλυτα, στο τέλος η κιθάρα έπρεπε να κρατάει το θόρυβό της και το κόψανε. Είναι δική μου σύνθεση καθαρά, χωρίς την ανάμιξη των άλλων. Όλα τα άλλα κομμάτια είναι όλων μας. Μάλιστα σε μερικά, και πολύ ωραία, τη μουσική την είχαν ήδη φτιάξει οι άλλοι και εγώ έβαλα μόνο τα φωνητικά. Για παράδειγμα το “Living In” που το είχαν φτιάξει πριν καν πάνε στο Παρίσι. Ακόμα και το solo μαζί το βρήκαμε, δεν το έκανα από μόνος μου. Ενώ στο “Τhought” είμαι μόνο εγώ.