Συνέντευξη Act Of Defiance (Chris Broderick)

Μόλις οκτώ μήνες από την (σχεδόν ταυτόχρονη) ανακοίνωση των Chris Broderick και Shawn Drover πως αποχωρούν από τους Megadeth, οι Act Of Defiance είναι εδώ με το ντεμπούτο τους άλμπουμ, "Birth And The Burial". Βρήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον χαρισματικό κιθαρίστα και πέρα από τα του καινούργιου δίσκου και τις προσδοκίες που έχει από το νέο του συγκρότημα, μιλήσαμε και για τους Jag Panzer και φυσικά για τον Dave Mustaine και τους λόγους της αποχώρησής του από του Megadeth.

Γεια σου Chris.
Κώστας, σωστά;

Σωστά. Πώς είσαι φίλε μου;
Καλά. Εσύ πώς τα πάς;

Και εγώ μια χαρά. Είσαι στις Ηνωμένες Πολιτείες, έτσι;
Ναι, στο Los Angeles, στην California.

Ξέρεις, εδώ είναι περασμένα μεσάνυχτα.
(γέλια) Ελπίζω να καταφέρεις να μείνεις ξύπνιος για αυτή την συνέντευξη.

Θα τα καταφέρω μια χαρά. Πες μου, έχεις καινούργια μπάντα, καινούργιους συμπαίκτες, νέο άλμπουμ, νέους στόχους. Πώς αισθάνεσαι λοιπόν, αυτές τις ημέρες;
Τέλεια. Τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Είμαστε κοντά στο να «κλείσουμε» ημερομηνία για την κυκλοφορία του δίσκου και δεν θα μπορούσα να ήμουν περισσότερο ενθουσιασμένος. Είναι αυτό που λέμε στην Αμερική «shotgun wedding» (σ.σ.: αστραπιαία αναγκαίος γάμος), δεν ξέρω αν γνωρίζεις τη σημασία της φράσης, αλλά, σημαίνει ότι εμφανίστηκαν πολλά  πράγματα μαζεμένα και νιώθω ότι έδεσαν αρκετά καλά. Η μίξη του Shawn, του Henry, του Matt και εμού είναι πραγματικά καλή.

Ας αρχίσουμε απ' τα βασικά. Πώς επιλέξατε το όνομα Act Of Defiance για την μπάντα;
Αρχίσαμε «ρίχνοντας ονόματα στο τραπέζι» που μας άρεσαν, σε μια online συνομιλία. Οπότε, κάθε φορά που μου ερχόταν ένα όνομα, το καταχωρούσα στο αρχείο και ο Shawn, το ίδιο. Δεν ανησυχούσαμε για το όνομα για ένα διάστημα και απλώς συνεχίζαμε να «ρίχνουμε» ονόματα, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να επιλέξουμε ένα όνομα και άρεσε και στους δύο το όνομα «Defiance». Το πρόβλημα ήταν ότι όταν αρχίσαμε να το ψάχνουμε, ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν πάρα πολλές μπάντες με αυτό το όνομα, με αποτέλεσμα να σκεφτούμε «τι θα γινόταν αν βάζαμε μια άλλη φράση μπροστά;» και το «Act Of Defiance» είναι αυτό που μας ταίριαξε καλύτερα.

Διαβάσαμε ότι εσύ και ο Shawn αποχωρήσατε απ' τους Megadeth  τον περασμένο Νοέμβρη, και είμαστε εδώ, μετά από μόλις οκτώ μήνες, με καινούργια μπάντα και άλμπουμ. Αυτό δείχνει ότι υπήρχε ένα σχέδιο ή ακόμα και κάποια έτοιμα τραγούδια όσο ήσασταν στους Megadeth, σωστά;
Όχι ακριβώς. Αυτό που συνέβη ήταν ότι με την αποχώρησή μας, συζητήσαμε με τον Shawn πόσο άσχημο ήταν το γεγονός ότι κάποια κομμάτια που είχαμε γράψει για τους Megadeth δεν θα χρησιμοποιούνταν ποτέ και σκεφτήκαμε «Ξέρεις τι, πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε, να δείξουμε στον κόσμο πως ακούγεται το δικό μας metal». Έπειτα, ακολούθησε η σκέψη να τα κυκλοφορήσουμε ως κανονική μπάντα. Είπαμε «Γιατί να μην τα κυκλοφορήσουμε ως μπάντα και όχι ως project, με το οποίο ο καθένας θα διαχωρίσει τους δρόμους του αφότου ηχογραφηθεί το CD;». «'Γιατί να μην σχηματίσουμε μια πλήρη μπάντα;». Το υλικό είναι βασισμένο στο υλικό που είχαμε ήδη.



Είναι αστείο που το ανέφερες αυτό, διότι αν και θα μιλήσουμε για το άλμπουμ αργότερα, υπάρχουν ευδιάκριτα στοιχεία όπως για παράδειγμα κάποια riff που θα χωρούσαν σ' ένα άλμπουμ των Megadeth. Νομίζω ήταν όταν πρωτοάκουσα το "Throwback", το πρώτο single του άλμπουμ, που εξεπλάγην με το μουσικό στυλ. Περίμενα κάτι πιο μελωδικό, παρά κάτι τόσο επιθετικό και μιας και βγαίνει η καινούργια ταινία "Stars Wars", ποιός ο λόγος που διαλέξατε την σκοτεινή πλευρά; Πώς θα περιέγραφες εσύ τον ήχο σας;
Θα περιέγραφα τον ήχο μας σαν κάποιον που δεν προσπαθεί να είναι εντός ενός συγκεκριμένου είδους. Ο ήχος μας είναι βασισμένος στις επιρροές μας και στις διαφορετικές αρέσκειες μας και το αποτέλεσμα είναι το αμάλγαμα αυτών. Έγραψα το riff του "Throwback", το κυρίως thrash riff μετά την εισαγωγή, επειδή ήθελα να είναι ένας σφοδρός βομβαρδισμός στα μούτρα σου, όπως ένα thrash riff των Slayer / Exodus, μετά από 'κει οι παραδοσιακές ρίζες του progressive metal και της Σκανδιναβίας και ίσως λίγου power metal με ώθησαν στο να αναπτύξω το τραγούδι. Έτσι, μπαίνει στο κεντρικό σημείο όπου τα φωνητικά είναι λίγο περισσότερο μελωδικά και τα ντραμς groove-άτα. Με αυτόν τον τρόπο κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα απ' ότι θα έκανε ένα παραδοσιακό thrash κομμάτι εξαιτίας αυτών. Εάν κοιτάξεις την εισαγωγή του, το κομμάτι της lead-κιθάρας ήταν το τελευταίο πράγμα που έγραψα για το CD, διότι αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στο αν θα έπρεπε να είναι μέρος του "Throwback" ή όχι. Αποφάσισα ότι αν έπρεπε να είμαι μέσα, χρειαζόταν να γράψω κάτι που θα το υπερβαίνει για να είναι άξιο να το κρατήσει εκεί. Οπότε και έκανα αυτό το two handed arpeggio, το οποίο είναι πολύ προοδευτικό απ' την φύση του.

Τώρα που το αναφέρεις, όταν ξεκίνησα να ακούω το τραγούδι, ξεκινάς να κάνει αυτά τα cool πράγματα που κάνεις με την κιθάρα και ξαφνικά σκάει το riff σε φάση «παρ' τα στην μούρη». Ήταν περίεργο.
Για καλό ή για κακό, είτε σου αρέσει, είτε όχι, είναι έτσι όπως βγήκε. Όπως διαμορφώθηκε. Εγώ, σίγουρα, το γουστάρω επειδή μου αρέσουν όλες οι οπτικές απ' όλα αυτά τα είδη μουσικής.

Ας μιλήσουμε λίγο ευθέως εδώ. Θεωρώ πως υπάρχουν κάποια καταπληκτικά riff και σόλο και μουσικές ιδέες μέσα στο άλμπουμ, όμως, πιστεύω πως η επιθετική προσέγγιση του Derek στα φωνητικά κάνει τα κομμάτια να ακούγονται ίδια. Σκεπτόμενος την προσεγμένη κιθαριστική δουλειά από πίσω, γιατί δεν ακολουθήσατε μια φόρμουλα τύπου "Obey The Fallen" για παράδειγμα ή του "Birth And The Burial" με μια μίξη καθαρών και βάρβαρων φωνητικών στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ;
Ειλικρινά, καταλήγει σε μένα η απόφαση, επειδή το υλικό που τραγουδάει ο Henry θεώρησα ότι επιζητούσε πιο βαριά φωνητικά εκείνη τη στιγμή. Είναι δύσκολο, διότι στον κόσμο αρέσουν τα καθαρά φωνητικά ή τα βαριά, αλλά, δεν του αρέσουν και τα δύο. Σε μένα, βέβαια, φαίνεται αστείο γιατί όταν κοιτάζεις ένα τραγούδι, ακόμα και τα διαφορετικά κομμάτια στο τραγούδι, θα έχουν ένα συγκεκριμένο σημείο, το οποίο πραγματικά επιζητεί μελωδικά φωνητικά, ανεξάρτητα απ' το αν το επόμενο κομμάτι του τραγουδιού επιζητά βαριά a la «παρ' το στην μούρη σου» φωνητικά. Δεν μπορώ να φανταστώ τον ρυθμό του "Throwback" να πηγαίνει κάπως διαφορετικά. Σκέφτηκα πως είναι αυτό που το ίδιο το τραγούδι επιζητούσε να είναι.

Άρα, έγινε συνειδητά το ότι είστε τόσο επιθετικοί;
Ναι. Για καλύτερα ή χειρότερα. Ξέρω πως σε κάποιους θα αρέσει και θα το δεχτούν και κάποιοι άλλοι, όχι και αυτό είναι εντάξει. Στο τέλος της ημέρας, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γράψεις, όπως γράφεις και να ελπίζεις ότι κάποιοι άνθρωποι θα το δεχτούν, θα το καταλάβουν.

Δεν κάνω κριτική, απλώς προσπαθώ να καταλάβω την επιθετική προσέγγιση του άλμπουμ.
Μπορώ να σου πω ότι και εγώ και ο Shaun θέλαμε να είναι πιο σκληρό απ' οτιδήποτε είχαμε κάνει τα τελευταία χρόνια. Απλώς, νιώσαμε ότι η μπάντα το ήθελε και εμείς σίγουρα θέλαμε να γίνει αυτό, οπότε και πήγαμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Ok, κατάλαβα. Θες να μοιραστείς κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με τον τίτλο του δίσκου; Τι σημαίνει, καθώς το «birth» θα έλεγα πως σηματοδοτεί την αρχή και το «burial» το τέλος, δηλαδή δυο αντιδιαμετρικά αντίθετες έννοιες.
Πρόκειται βασικά για μια εστίαση στο τι κάνεις στη ζωή σου, γιατί ότι και αν είναι αυτό, κατά κάποιο τρόπο θα έχει επίπτωση και στον θάνατό σου. Οπότε ο τίτλος "Birth And The Burial" αφορά αυτό στην πραγματικότητα, το τι μεσολαβεί.



Ήσουν ο κύριος συνθέτης στον δίσκο;
Ήμουν ένας από τους τρεις. Εγώ, ο Shawn Drover και ο Henry Derek.

O Henry, εννοείς έγραψε τις φωνητικές μελωδίες. Σε ρωτάω για τα riff και τα... σχετικά.
Ναι, έγραψα τα δικά μου τραγούδια και ο Shawn τα δικά του.

Αυτή είναι η πρώτη ουσιαστικά φορά που ξεκινάς μιας μπάντας ως «φτασμένος» μουσικός. Πόσο σίγουρος αισθάνθηκες;
Nα σου πω, δεν το σκέφτηκε σε καμιά στιγμή έτσι. Για μένα, δεν υπάρχει ανάγκη να νιώθεις σίγουρος.  Το αντίθετο. Ένιωσα ανάγκη να γράψω! Πλέον, η μουσική πέρασε στο κοινό και στους οπαδούς μας να αποφασίσουν αν αξίζει και πόσο. Δεν έχει σημασία και δεν μπορώ να έχω αυτοπεποίθηση και σιγουριά για όσα κάνω, σε καμία μορφή.

Οπότε ήταν «στη βράση κολλάει το σίδερο» κατάσταση...
Ακριβώς, ήταν αναγκαίο για μένα. Έπρεπε να γίνει τώρα. Πραγματικά ήθελα να γράψω τα δικά μου riff, να έχω λόγο για το πως θα ακουστεί η μουσική, οι κιθάρες, τα πάντα!

Να μαντέψω πως έχεις ξαναπεί πως οι Act Of Defiance ήρθαν για να μείνουν. Ποιοί είναι οι στόχοι και το σχέδιο που έχεις θέσει;
To σχέδιο αυτή τη στιγμή είναι να περιοδεύσουμε. Είμαστε κοντά να ξεκινήσουμε μια μεγάλη περιοδεία στη Βόρειο Αμερική στο τέλος του φθινοπώρου και μετά στην Βρετανία αλλά και την Ευρώπη, αν βέβαια το καταφέρουμε κι αυτό. Δεν είναι 100% φιξαρισμένο, αλλά το παλεύουμε. Ένας μεσοπρόθεσμος στόχος μας είναι να βρεθούμε σε όλα τα festival του επόμενου καλοκαιριού και βέβαια να γράφουμε συνεχώς μουσική. Μακροπρόθεσμα, να συνεχίσουμε να αγαπάμε αυτό που κάνουμε με την ευχή να μας... ζει κιόλας!

Ο δίσκος είναι πολύ επιθετικός. Θα τον έλεγα thrash metal. Θα έλεγες σε κάποιον «άκου τους Act Of Defiance αν γουστάρεις Slayer και Exodus;» Σε ποιό τύπο οπαδό πιστεύεις πως απευθύνεστε;
Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση. Με τον τρόπο που το θέτεις, πολλοί οπαδοί, διαφορετικών ειδών του metal, θα του δώσουν μια ευκαιρία. Αν τους αρέσει εξαρτάται αν είναι ανοιχτόμυαλοι στο να ακούνε κι άλλα πράγματα μέσα σε ορισμένους τύπους metal. Για παράδειγμα, το "Throwback" όχι μόνο έχει thrash ή στοιχεία groove metal αλλά και progressive metal. Άρα, οι φίλοι αυτών των ειδών θα αποδεχτούν και τα άλλα; Αυτό είναι το μέγα ερώτημα! Στο μυαλό μου ελπίζω αυτή η ποικιλία να αρέσει, γιατί αρέσει και σε μένα. Θέλω να αλλάζω το ρυθμό και το κοντράστ στη μουσική.

Ποιό είναι το feedback που λαμβάνεις από ανθρώπους που άκουσαν τον δίσκο;
Είναι καλό, πραγματικά καλό. Το μόνο αρνητικό που άκουσα, είναι πως ως μπάντας δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε, αλλά ο τύπος είναι εντελώς λάθος. Ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να είμαστε. Ελεύθεροι να δημιουργούμε και να συνθέτουμε μουσική με την οποία θα αισθανόμαστε ωραία όταν την παίζουμε.

Πιθανότατα ο τύπος εννοούσε πως πολλοί θα μπερδευτούν με τα στοιχεία που βάζετε στη μουσική. Δυναμισμό, progressive μέρη, η μελωδική πλευρά στην κιθάρα. Αν λοιπόν το βλέπεις και σαν πείραμα, πώς ελπίζεις να λειτουργήσει;
Φίλε μου, κριτής είναι μόνο ο χρόνος (γελά). Κοίτα, πραγματικά ελπίζω να αρέσει γιατί θέλω πάρα πολύ να παίξουμε μουσική για τους οπαδούς. Αν πάλι όχι, τουλάχιστον είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω κάτι με δική μου μουσική και να το προσφέρω εκεί έξω.

Εκτός από εσένα και τον Dover, κάνατε οντισιόν ή διαλέξετε διαφορετικά τα άλλα δύο μέλη;
Ξεκινήσαμε με 30 τραγουδιστές, μερικοί εντελώς άγνωστοι. Έμειναν πέντε, τους στείλαμε το demo για να τραγουδήσουν και μόλις μας έστειλε ο Henry το δικό, ξέραμε αμέσως λόγω τη προσωπικότητας που έβγαζε με τον τρόπο που τραγουδούσε, πως είναι ο άνθρωπός μας!



Σκέφτομαι... φωναχτά και σε ρωτάω: Στα live πιστεύεις πως θα χρειαστείτε δεύτερο κιθαρίστα;
Δεν νομίζω πως θα χρειαστούμε. Ήμουν σε δύο μπάντες με δύο κιθαρίστες και λάτρευα την ανταλλαγή «ιδεών» από τη μία κιθάρα στην άλλη, ή να έχεις δύο κιθαρίστες στο επίκεντρο. Σε λογιστική όμως λογική πλέον, θέλουμε να το κάνουμε να λειτουργήσει με εμάς τους τέσσερις. Αργότερα, ίσως πάρουμε ακόμα έναν κιθαρίστα, αλλά δεν νομίζω πως είναι απαραίτητο, καθώς έχω κάποιος άσους στο μανίκι μου, σχετικά με το πώς θα γεμίσω κάποιες από τις αρμονίες που παίζω και άλλα τέτοια. Για παράδειγμα, αν δεις το "Refrain And Re-Fracture", ξεκινάει με κλασική κιθάρα. Αυτό που έκανα είναι να χρησιμοποιήσω τον εξοπλισμό μου που μπορεί να μιμηθεί τον ήχο και να κάνει μια ηλεκτρική να ακούγεται σαν κλασική κιθάρα. Οπότε ξεκινάω. Παίζω, λοιπόν, το εναρκτήριο riff και ο εξοπλισμός που έχω το κρατάει να παίζει σε λούπα, οπότε εγώ μπαίνω από πάνω με την πρώτη μελωδία την οποία επίσης κρατάει και παίζει σε λούπα, για να παίξω από πάνω την δεύτερη μελωδία την οποία και πάλι κρατάει σε λούπα, ώστε να παίξω την ρυθμική κιθάρα από πίσω, οπότε όλα χτίζουν το ένα πάνω στο άλλο για να ακούγονται σαν στο CD.

Που λες, αυτή είναι η διαφορά μεταξύ ενός οπαδού και ενός μουσικού υποθέτω... να ξέρει όλα αυτά (γέλια). Πάντως εγώ σε ρώτησα έχοντας περισσότερο στο μυαλό τις δεύτερες ρυθμικές κιθάρες.
Πιστεύω πως θα το καταφέρουμε. Αυτό που σκέφτομαι είναι πως πρέπει να κάνουμε τον ήχο μας όσο το δυνατόν πιο μεγάλο για καθέναν μας σαν μονάδα. Να κάνουμε το μπάσο να ακούγεται όσο «κακό» γίνεται, οι κιθάρες ακούγονται όσο το δυνατόν πιο «χύμα». Το ίδιο με τα ντραμς και ούτω καθεξής. Ο καθένας μας μπορεί να πάρει λίγο ακόμη ηχητικό χώρο μιας και υπάρχει ένα όργανο λιγότερο.

Ας πάμε λίγο πίσω για να μιλήσουμε για μία από τις αγαπημένες μπάντες, τους φοβερούς και τρομερούς Jag Panzer. Τι έχεις κρατήσει από εκείνη την εποχή;
Ήταν, μέχρι και σήμερα, η μπάντα με τα πιο... ανοιχτά αυτιά στην οποία μετείχα. Ήταν ανοιχτοί σε όλα και όταν πήγα, προς μεγάλη μου έκπληξη, μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω άμεσα κάποιες ιδέες μου και ήδη στο δεύτερο δίσκο μου μαζί τους έγραφα τις μισές συνθέσεις. Τότε δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά τώρα σκέφτομαι πόσο γενναιόδωροι ήταν, μια μπάντα σαν αυτούς να με αφήσει να επιδράσω σε τέτοιο βαθμό στη μουσική τους. Έχω φοβερές αναμνήσεις. Μετά τις πρώτες περιοδείες γύριζα σπίτι και μιλούσα για τρεις (!) μέρες για όσα κάναμε και ζούσαμε. Θυμάμαι πολύ καλά την Ελλάδα, το μέρος που παίξαμε, το τρελό ακροατήριο. Την επόμενη μάλιστα ταξιδέψαμε στην Κρήτη και παίζαμε την ίδια μέρα, ίσα ίσα προλάβαμε να κάνουμε sound check και να παίξουμε. Ξαναγυρίσαμε Αθήνα -νομίζω- με το καράβι αλλά ήταν κρίμα που δεν είχαμε άλλο χρόνο να πάμε και σε άλλα μέρη.

Όταν άφησες τους Jag Panzer για τους Megadeth, σκέφτηκα πως, το λιγότερο εμπορικά, ήταν σωστή κίνηση. Την ίδια στιγμή έλεγα όμως πως δεν θα σου επιτρέψουν να μετέχεις στις συνθέσεις.  Ήξερες πως θα ήσουν απλά ο τύπος που θα παίζει τα σόλο;
Όταν πήγα, όχι. Δεν είχα ιδέα πως θα ήταν, αν θα ήμουν απλά ένας μισθοφόρος ή ένα μόνιμο μέλος. Εκείνη την εποχή μου φάνηκε ως μια σπουδαία ευκαιρία και η σωστή κίνηση, και αυτό έκανα.

Ξέρεις, είχα αυτή τη συζήτηση με τον Jeff Waters των Annihilator και που είπε πως αρνήθηκε καθώς ήξερε καλά πως η γνώμη του δεν θα γινόταν ποτέ δεκτή στην μπάντα.  Στο αναφέρω, ξέροντας πως είσαι και συνθέτης...
Ναι, καταλαβαίνω απόλυτα τι θες να πεις. Στο κάτω κάτω, αυτός ήταν και ο λόγος που έφυγα από τους Megadeth...

Επιστρέφοντας στους Jag Panzer, ξέρω πως είναι λίγο ριζοσπαστικό ωστόσο θεωρώ πως το "Thane To The Throne" είναι το καλύτερο τους άλμπουμ. Τα αγαπώ όλα , π.χ. το "Ample Destruction" είναι αριστούργημα, αλλά από άποψη προόδου και μαστοριάς το "Thane..." είναι ένα βήμα ανώτερο από τα υπόλοιπα.
Ουάου! Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί έχω συμβάλει πάρα πολύ στο συγκεκριμένο δίσκο. Σε ευχαριστώ πολύ και αυτό είναι ό,τι μπορώ να πω για αυτό (γέλια). Νοιώθω υπέροχα που το ακούω από έναν φανατικό οπαδό του συγκροτήματος.



Έχεις περιοδεύσει με τους Nevermore στο παρελθόν. Σε μια συνέντευξη που μου έδωσε ο Warrel Dane παραδέχτηκε πως η κατάχρηση αλκοόλ ήταν που οδήγησε στα προβλήματα και τελικά στη φυγή του Loomis. Ήταν τόσο τεταμένα τα πράγματα μεταξύ τους;
Ναι ήταν αρκετά τεταμένη η κατάσταση και θυμούμενος αυτές τις ημέρες μπορώ να πω πως η περιοδεία με τους Nevermore ήταν μια άγρια κατάσταση με πολλές ιστορίες τις οποίες μπορεί κάποιος να διηγηθεί. Το σίγουρο είναι πως η σχέση αυτών των δύο ήταν πολύ μπερδεμένη.

Χρησιμοποιείς περισσότερο επτάχορδη κιθάρα. Υπάρχει διαφορά στον ήχο με την εξάχορδη και γενικά ποια τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της χρήσης της επτάχορδης;
Στην πραγματικότητα απλά έχεις αυξημένο εύρος με την παραπάνω χορδή και επίσης παίζεις διαφορετικά κάποια riff τα οποία δεν παίζονται στην εξάχορδη. Για μένα η χρήση της παραπάνω χορδής νομίζω πως μου δίνει αυτόν τον progressive μοντέρνο ήχο. Όταν πρωτομπήκα στους Megadeth  είχα την δυνατότητα να παίζω επτάχορδη αλλά σύντομα το γύρισα στην εξάχορδη που είναι και το παραδοσιακό όργανο του thrash metal. Με τους Act Of Defiance κάπως ξεπερνούσαμε τα όρια των ειδών σε μια πιο μοντέρνα και progressive λογική, οπότε μπορώ και την ξαναχρησιμοποιώ.

Κάποιοι τραγουδιστές βέβαια λένε πως η χρήση της επτάχορδης επηρεάζει την ερμηνεία τους...
Έχει να κάνει με το κούρδισμα και τα κλειδιά που χρησιμοποιείς στο τραγούδι. Όλα αυτά επηρεάζουν τον τραγουδιστή, δεν είναι το συγκεκριμένο όργανο που ορίζει το που θα τραγουδήσεις. Οπότε η έβδομη χορδή δεν έχει να κάνει με αυτό στην πραγματικότητα.

Πώς θα περιέγραφες την προσωπικότητα του Dave Mustaine;
Θα έλεγα πως ξέρει ακριβώς τι θέλει και πως έχει ένα ξεκάθαρο πλάνο για το πώς επιθυμεί να ακούγονται και να παρουσιάζονται οι Megadeth και ο ίδιος. Αν ακολουθείς το πλάνο του δεν είναι καθόλου δύσκολος τύπος, δηλαδή αν δεχτείς πως θα παίρνει αυτός τις αποφάσεις για σένα. Αν θες να έχεις γνώμη για το πώς θα ακούγεται το συγκρότημα και τέτοια πράγματα, πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο να συνεργαστείς μαζί του.

Και μια τελευταία ερώτηση. Διάβασα πως λατρεύεις τον Paco de Lucia. Γιατί σου αρέσει το φλαμένκο;
Πιστεύω πως υπάρχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο σε αυτή τη μουσική. Η κιθάρα στο φλαμένκο έχει ένα οξύ ήχο. Είναι μεν κομψή (μουσική) αλλά ταυτόχρονα ρυθμική και έχει μια ιδιαίτερη φωτιά. Οι κιθαρίστες επίσης είναι πολύ καλοί παίχτες.