Sanctuary: «Ο κόσμος λανθασμένα νομίζει πως ακουγόμαστε σαν τους Nevermore»

Mε αφορμή την επικείμενη επιστροφή των Αμερικάνων θρύλων Sanctuary στη χώρα μας, μιλήσαμε με τον Lenny Rutledge για το φετινό "Inception", σκαλίσαμε το παρελθόν της μπάντας και μάθαμε τα μελλοντικά τους σχέδια, αλλά και τι να περιμένουμε από την εμφάνισή τους. Διαβάστε παρακάτω όσα ενδιαφέροντα συζητήσαμε με τον Lenny και μάθετε μεταξύ άλλων την ιστορία πίσω από τη συμμετοχή του Dave Mustaine ως παραγωγού στο "Refuge Denied", αλλά και την άποψή του για τον νυν πρόεδρο των Η.Π.Α. Donald Trump.

Γεια σου Lenny.

Γεια, τι κάνεις;

Είμαι μια χαρά αλλά ήταν λίγο έκπληξη η συνέντευξή μας, μιας και κανείς από τη διοργάνωση δεν με ενημέρωσε ότι πρόκειται να την κάνουμε σήμερα.

Αλήθεια;

Ναι, ήμουν ακόμη στη δουλειά όταν μου έστειλες το μήνυμα, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα, ας το κάνουμε.

OK, μια χαρά.

Πώς πάνε τα πράγματα εκεί; Τι κάνεις;

Είμαι καλά. Είναι αρκετά πρωί εδώ και σήμερα σηκώθηκα αρκετά νωρίς και είπα να ξεκινήσω αμέσως...

Λοιπόν, αν μετράω σωστά, αυτή είναι η τρίτη επίσκεψη των Sanctuary στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια. Φαίνεται σαν να έχετε αναπτύξει έναν ισχυρό δεσμό με τους Έλληνες οπαδούς σας...

Ξέρεις, πάντα περνάμε υπέροχα εκεί και οι οπαδοί είναι τόσο παθιασμένοι, λες και είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε. Ήρθαμε για πρώτη φορά πίσω στα '90s και μετά το reunion ήρθαμε ξανά το 2011 και το κοινό ήταν το κάτι άλλο. Γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους που θεωρούμε πια καλούς φίλους και κάθε φορά που ερχόμαστε νιώθουμε τόσο άνετα. Η χώρα σας είναι πανέμορφη και λατρεύουμε τα μέρη που έχουμε επισκεφτεί, τόσο την Αθήνα όσο και τη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, με τη γυναίκα μου επισκεπτόμαστε και τη Σαντορίνη όποτε ερχόμαστε στα μέρη σας, κάτι που λατρεύουμε.

Με το "Inception" Θέλαμε ο ακροατής να νιώσει πως μεταφέρεται πίσω στο χρόνο, σε εκείνη την εποχή και να δει από πού προερχόμαστε, τότε που δεν είχαμε παραγωγό ή χρήματα για το οτιδήποτε.

Ας μιλήσουμε λίγο για το "Inception". Είχαμε κάνει μια συνέντευξη μαζί πίσω στο 2014 και μου μιλήσατε κι εσύ κι ο Warrel Dane τότε για μια κυκλοφορία μιας demo κασέτας που προγραμματίζατε, αλλά τελικά σας πήρε τρία χρόνια μέχρι να βγει. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτή;

Νομίζω πως πάντοτε υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι θα προσπαθούσαμε να το κυκλοφορήσουμε, αλλά, για να πω την αλήθεια, δεν το πίστευα και πολύ. Βασικά, δεν ξέραμε που βρίσκονταν αυτές οι ηχογραφήσεις. Ξέραμε ότι τις έχουμε και τελικά τις βρήκα στη σιταποθήκη μου. Ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και γνωρίζαμε ότι θα είναι πρόκληση να τις φέρουμε σε τέτοια στάνταρντ που θα ήμασταν περήφανοι να τις κυκλοφορήσουμε. Ξέρεις, όταν αρχίσαμε να τις αποκαθιστούμε και να τις ακούμε, νιώσαμε πως θα ήταν κάτι πολύ καλό για να ακούσουν οι οπαδοί των πρώιμων Sanctuary. Έτσι, προσλάβαμε τον Chris "Zeuss" Harris για να κάνει το remix και το re-master τους, αλλά και να τα επαναφέρει σε τέτοια κατάσταση ώστε να ακούγονται. Δεν θέλαμε να επανηχογραφήσουμε ή να διορθώσουμε κάτι στο "Inception", όπως θα κάναμε με μια νέα κυκλοφορία. Ούτε overdubs, ούτε νέα solo, τίποτα από αυτά. Θέλαμε να διατηρήσουμε την αύρα του 1986. Θέλαμε ο ακροατής να νιώσει πως μεταφέρεται πίσω στο χρόνο, σε εκείνη την εποχή και να δει από πού προερχόμαστε, τότε που δεν είχαμε παραγωγό ή χρήματα για το οτιδήποτε.

Ξέρεις, μπορείς να δεις την εξέλιξη που είχαν τα τραγούδια και κατά τη γνώμη μου πλέον απέκτησαν περισσότερες δυναμικές και πιο πολλές κοφτερές γωνίες. Υπάρχει πλέον μια ένταση που έλειπε από το "Refuge Denied". Προφανώς, το "Refuge Denied" ήταν ένας σπουδαίος δίσκος αλλά υπήρχε κάτι που με χάλαγε σε αυτόν. Ίσως παραήταν γυαλισμένος και η ωμή ενέργεια των συνθέσεων παραμερίστηκε. Έτσι, αν δεν έχεις ακούσει το "Inception" και ούτε και οι οπαδοί μας εκεί έξω, ίσως είναι κάτι που θα σας ενδιέφερε αν λογίζεστε ως παλιοί οπαδοί μας. Δεν είναι μονάχα η μουσική. Είναι ολόκληρο το πακέτο θελκτικό για έναν συλλέκτη. Υπάρχουν πολλές κι ενδιαφέρουσες φωτογραφίες μας από εκείνα τα χρόνια και μοιάζει σαν μια επιστροφή στις παλιές εποχές, τότε που οι άνθρωποι αγόραζαν βινύλια και είχαν πολλά πράγματα να αναζητήσουν. Επίσης, υπάρχει ένα τεράστιο poster και, φυσικά, το αντίστοιχο CD μαζί με το βινύλιο. Είναι ένα πολύ καλό πακέτο.

Το γνωρίζω γιατί το έχω αποκτήσει. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το ότι καταφέρατε να το επαναφέρετε σε αυτόν τον βαθμό, μιας κι ανέφερες πως οι κασέτες ήταν κατεστραμμένες σχεδόν. Η δουλειά που έκανε ο Zeuss είναι τρομερή...

Κι εγώ έμεινα έκπληκτος, καθώς την τελευταία φορά που τις είχαμε ακούσει ήταν πραγματικά απαίσια η ποιότητα τους. Είχαμε κάνει μια πρόχειρη μίξη πίσω στο 1986 και αυτό ήταν. Ήταν πραγματικά ακατέργαστες. Ο ήχος δεν ήταν καθόλου καλός και όλοι εκπλαγήκαμε που καταφέραμε να τις επαναφέρουμε σε αυτήν την κατάσταση που ακούς, δίχως να χρειαστεί να επανηχογραφήσουμε τίποτα. Ο Zeuss έχει απίστευτες ικανότητες στην κονσόλα και μπορεί να κάνει ακόμη και απλούς ήχους να ηχούν φανταστικά.

Δεν προσπαθώ να μειώσω το "Refuge Denied", καθώς το αγαπώ ακόμη και θεωρώ πως λειτούργησε καλά στην εποχή του, αλλά πλέον ακούγεται κάπως αναχρονιστικό

Ξέρεις, υπάρχει κόσμος που προτιμάς τις εκτελέσεις και τις ερμηνείες σας στο "Inception" αντί γι' αυτές στο "Refuge Denied", έχοντας εντυπωσιαστεί από αυτές. Προσωπικά, ακούω τις δουλειές σας για σχεδόν είκοσι χρόνια κι έτσι δεν μπόρεσα να δεθώ αμέσως σε τέτοιο βαθμό με το νέο υλικό, αλλά το "Inception" ακούγεται τόσο καλό και γνωρίζω ανθρώπους που προτιμούν αυτήν την παραγωγή έναντι της αυθεντικής. Πώς αισθάνεσαι για αυτό;

Εννοείς ότι προτιμούν το "Refuge Denied" αντί για το "Inception";

Το αντίθετο, το "Inception" αντί του "Refuge Denied".

Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Κι εγώ θεωρώ το ίδιο και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που ένιωθα πως ο κόσμος έπρεπε να ακούσει αυτές τις ηχογραφήσεις, επειδή θα άκουγε πολλά στοιχεία που έλειπαν από το "Refuge Denied". Δεν προσπαθώ να μειώσω το "Refuge Denied", καθώς το αγαπώ ακόμη και θεωρώ πως λειτούργησε καλά στην εποχή του, αλλά πλέον ακούγεται κάπως αναχρονιστικό. Δεν ξέρω αν βιαστήκαμε να το κυκλοφορήσουμε ή οτιδήποτε, αλλά για μένα η παραγωγή του είναι προβληματική. Βέβαια, ο Dave Mustaine έκανε φανταστική δουλειά, αλλά υπάρχει κάτι στο "Inception" που όταν το ακούς μοιάζει με γροθιά στο πρόσωπο. Έχει τη βιαιότητα που έλειπε και όταν ο κόσμος το ακούει, το καταλαβαίνει αμέσως. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που είχαμε μιλήσει για την κυκλοφορία και ήταν δύσπιστοι, αλλά μόλις την άκουσαν, αναγνώρισαν πως είχαμε δίκιο που το κυκλοφορήσαμε. Είναι πραγματικά διαφορετικό και ο κόσμος έχει εντυπωσιαστεί από αυτό. Συμφωνώ, λοιπόν, πως έχει κάποια χαρακτηριστικά που έλειπαν από το "Refuge Denied" και είναι δύσκολο να εξηγήσω. Αλλά είναι κάτι που το καταλαβαίνεις αμέσως μόλις ακούσεις τον δίσκο.

Ο Mustaine καθόταν κοντά στη γωνία και θυμάμαι πως κρατούσε έναν καρχαρία από καουτσούκ στο ένα του χέρι κι ένα μπουκάλι Courvoisier στο άλλο. Με κοίταξε και μου είπε «Ει, εσύ»  και θυμάμαι πως σκέφτηκα πως την είχα βάψει κι ότι θα με πετούσε έξω από εκεί

Αλήθεια, πώς καταλήξατε, αν και άγνωστοι τότε, να έχετε έναν παραγωγό ένα τόσο μεγάλο όνομα όσο του Dave Mustaine;

Κοίτα, πάντοτε προσπαθούσαμε να πάμε στο επόμενο επίπεδο. Όταν ήμασταν στο Seattle, δουλεύαμε σκληρά κάθε μέρα. Εξασκούμασταν, ηχογραφούσαμε κάθε μέρα για σχεδόν έξι ώρες και γενικά η μπάντα ήταν απόλυτα δεμένη και προσηλωμένη στον στόχο της. Αλλά νιώθαμε ότι χρειαζόμασταν κάτι επιπλέον για να φτάσουμε στο επόμενο επίπεδο, μα δεν ξέραμε τι είναι αυτό το κάτι. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο πολύ καλά. Είχαμε μια ηχογράφηση στα χέρια μας, αυτή που κατέληξε να αποτελεί το "Inception", αλλά ήταν πολύ ακατέργαστη. Την ίδια περίοδο, ο Dave Mustaine και οι Megadeth είχαν έρθει στην πόλη μαζί με τον King Diamond και την μπάντα του και θα έπαιζαν στο Moore Theater και θυμάμαι να λέω στα παιδιά πως θα προσπαθήσω να τους συναντήσω και να τους παρουσιάσω την κασέτα μας. Δεν ξέρω καν γιατί το είπα, ούτε πώς μου ήρθε στο μυαλό.

Είναι τρελό, αν κάποιος μου το έλεγε σε μένα ότι θα κάνει κάτι τέτοιο, θα νόμιζα πως τα έχει χαμένα. Έτσι, πήγα εκεί με σκοπό να μπω στα παρασκήνια. Αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν ήξερα κανέναν, ούτε να μου μιλήσει, πόσο μάλλον να με αφήσει να μπω. Άλλωστε, δεν ήμουν και κανένας «γνωστός». Αλλά, καθώς καθόμουν στο πίσω μέρος του χώρου, άκουσα κάποιον να λέει που μένει ο Mustaine κι ένας φίλος μου και δύο κοπέλες πήγαμε σε εκείνο το ξενοδοχείο και το ψάξαμε από όροφο σε όροφο, κάθε δωμάτιο του για να τον βρούμε. Δεν υπήρχε ασφάλεια και αφού περάσαμε από όλα τα δωμάτια, βρήκαμε αυτό με την περισσότερη φασαρία. Το δωμάτιο αυτό είχε, για καλή μας τύχη, μισάνοιχτη την πόρτα του κι έτσι την σπρώξαμε λίγο ακόμη και είδαμε τον Mustaine σε μια γωνία του δωματίου να πίνει. Σπρώξαμε, λοιπόν, μέσα τα δύο καυτά κορίτσια που ήταν μαζί μας για αντιπερισπασμό, ώστε να μην μας προσέξουν ιδιαίτερα. Ξέρεις, έκαναν κάτι σαν πάρτι και δύο καυτά κορίτσια ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτα  σε αυτό. Ο Mustaine καθόταν κοντά στη γωνία και θυμάμαι πως κρατούσε έναν καρχαρία από καουτσούκ στο ένα του χέρι κι ένα μπουκάλι Courvoisier στο άλλο. Με κοίταξε και μου είπε «ει, εσύ»  και θυμάμαι πως σκέφτηκα πως την είχα βάψει κι ότι θα με πετούσε έξω από εκεί. Μου έκανε νόημα και τον πλησίασα κι όταν πιάσαμε την κουβέντα ήταν πραγματικά ευγενέστατος.

Η αλήθεια είναι πως ήμουν σοκαρισμένος, αφού όλοι έχουν υπόψη τη φήμη του, αλλά σε μένα ήταν πολύ ευγενικός. Με ρώτησε αν θέλω να πιω κάτι, μου έδωσε ένα ποτό κι αρχίσαμε να μιλάμε. Κι αφού μιλούσαμε για μια-δυο ώρες τελικά βρήκα το θάρρος και του είπα πως είχα έρθει για να τον πείσω να έρθει μαζί μου στο αμάξι μου και να ακούσει την κασέτα μας. Βέβαια, στην αρχή δεν ήθελε, αλλά με κάποιον τρόπο τον πείσαμε και ήρθε μαζί μας. Έπειτα, άκουσε την κασέτα και τη λάτρεψε, σε σημείο να πιστεύω αρχικά πως με δουλεύει. Μάλιστα, μου έδωσε το τηλέφωνο του και για να βεβαιωθώ πως είναι πραγματικό τον κάλεσα την ίδια νύχτα μόλις επέστρεψα σπίτι. Έτσι ήταν τότε, δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε τίποτα, οπότε κάλεσα σπίτι του και μόλις άκουσα τη φωνή του στον τηλεφωνητή βεβαιώθηκα. Εν τέλει, μερικές βδομάδες μετά, κατέληξε να μας παίρνει εκείνος για να μας ζητήσει να κάνει την παραγωγή στον πρώτο μας δίσκο, αφού το demo μας του άρεσε τόσο. Και κάπως έτσι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Πραγματικά δεν το πιστεύω ακόμη. Απλά το σκέφτηκα, το είπα κι έγινε. Ήταν πολύ περίεργο, σχεδόν κάτι σαν θεϊκή παρέμβαση.

Αν είχαμε ηχογραφήσει τον τρίτο μας δίσκο τότε, θεωρώ θα ακουγόταν κάπου ανάμεσα στο "The Year The Sun Died" και το "Into The Mirror Black", πιθανότατα λίγο πιο κοντά στο δεύτερο παρά στο πρώτο

Απίστευτη ιστορία. Οπότε, έπειτα από το "Refuge Denied" κυκλοφορήσατε ένα δίσκο-μνημείο του U.S. metal (σ.σ.: αναφέρομαι στο "Into The Mirror Black"). Και έπειτα σκέφτομαι το "The Year The Sun Died" και αναρωτιέμαι το εξής. Αν δεν είχατε διαλυθεί πίσω στα '90s, θα μπορούσες να υποθέσεις ή να φανταστείς πως θα είχε εξελιχθεί ο ήχος των Sanctuary στον τρίτο σας δίσκο, αν εκείνος κυκλοφορούσε γύρω στο 1992-1993;

Ξέρω ότι εκείνη την περίοδο δουλεύαμε σε άλλον δίσκο, ο οποίος είχε την ονομασία "Psychedelic Prayers" και είχαμε μερικά τραγούδια που επεξεργαζόμασταν. Μπορώ πάντως να πω πως δεν είχαν καμία σχέση με το πώς ακούγεται το "The Year The Sun Died". Υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ εκείνης και της τωρινής περιόδου. Πλέον σκέφτομαι αρκετά διαφορετικά. Όταν συνθέτω, βλέπω πια τα πράγματα με άλλο μάτι κι αυτό οφείλεται και στο γεγονός πως έκανα ένα τόσο μεγάλο διάλλειμα και είχα όλες αυτές τις διαφορετικές μουσικές επιρροές. Επίσης έπαιζα κυρίως ακουστικά, καθόλου metal για καιρό και θεωρώ αυτό με βοήθησε κι αυτό φαίνεται στις συνθέσεις του "The Year The Sun Died". Το ίδιο πιστεύω και για τον Warrel, αφού ήταν στους Nevermore για καιρό κι αυτό άλλαξε, μαζί με το πέρασμα των χρόνων, τον τρόπο που τραγουδάει. Πλέον τραγουδά αρκετά πιο χαμηλά, μιας κι έγινε αρκετά πιο δύσκολο για αυτόν να τραγουδά τόσο ψηλά όσο άλλοτε. Είναι περισσότερο κοντά στη φυσική του έκταση, κι όλα αυτά που ανέφερα διαμόρφωσαν τον ήχο του "The Year The Sun Died". Οπότε, αν είχαμε ηχογραφήσει τον τρίτο μας δίσκο τότε, θεωρώ θα ακουγόταν κάπου ανάμεσα στο "The Year The Sun Died" και το "Into The Mirror Black", πιθανότατα λίγο πιο κοντά στο δεύτερο παρά στο πρώτο.

Σχεδόν τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του "The Year The Sun Died" τι πιστεύεις πλέον γι' αυτό; Υπάρχει κάτι που θα έκανες διαφορετικά και το αφορά;

Για να είμαι ειλικρινής, και δίχως να γνωρίζω πόσος κόσμος συμφωνεί μαζί μου, είναι ο αγαπημένος μου Sanctuary δίσκος. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο με αυτό το άλμπουμ και είμαι πολύ περήφανος που έπειτα από τόσα χρόνια κάναμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Κυκλοφορήσαμε έναν εξαιρετικό ηχητικά δίσκο με ποιοτικά τραγούδια. Η αλήθεια είναι πως ανησυχούσαμε για το αν ακόμη μπορούμε να βγάλουμε δυνατά κομμάτια που δεν θα είναι cheesy και θέλαμε να σιγουρευτούμε ότι έχουν μέσα τους συναισθήματα και κάποιο βαθύτερο νόημα. Νομίζω όμως πως τα καταφέραμε κι αυτό είναι το μόνο που θέλαμε. Θέλαμε να κυκλοφορήσουμε κάτι για το οποίο να είμαστε περήφανοι και το οποίο θα απολάμβαναν εξίσου και οι οπαδοί μας και τελικά λειτούργησε καλά. Ο περισσότερος κόσμος με τον οποίο έχω μιλήσει έχει θετική γνώμη για τον δίσκο αυτό.

Προσωπικά, μου αρέσει πολύ το άλμπουμ και το είχα βάλει αρκετά ψηλά στη λίστα μου με τα καλύτερα άλμπουμ του 2014, αλλά ξέρω αρκετούς που δεν έχουν την ίδια άποψη. Και δεν είναι μόνο ότι δεν αρέσει σε κάποιους. Υπάρχουν άτομα που βρίσκονται σε άρνηση και δεν έχουν δώσει καν μια ακρόαση στον δίσκο. Οπότε, αν συναντούσες ένα από αυτά τα άτομα, τι θα του έλεγες για να τον πείσεις να ακούσει το "The Year The Sun Died";

Νομίζω μέρος αυτής της αντίδρασης οφείλεται στο γεγονός ότι αρκετός κόσμος νιώθει ότι ακουγόμαστε σαν τους Nevermore, κάτι το οποίο ακούω αραιά και που. Αλλά, στην πραγματικότητα, το θεωρώ κομπλιμέντο. Νομίζω πως αν είσαι πραγματικός οπαδός της μουσικής των Nevermore και ακούσεις την κιθαριστική δουλειά του Jeff Loomis σε αυτούς και μετά το "The Year The Sun Died", δεν έχουν σχεδόν καμία κοντινή ομοιότητα. Είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Θεωρώ πως το μόνο κοινό είναι το ότι ο Warrel τραγουδάει παρόμοια και στις δύο περιπτώσεις, αν κι αυτό εξαρτάται από το πώς το βλέπεις. Θέλω να πω, υπάρχει πολύς ανοιχτόμυαλος κόσμος εκεί έξω που το άκουσε και του άρεσε, αλλά και κόσμος που υπήρξε πιο επικριτικός, αλλά όπως είπα είμαι εντάξει με αυτό. Είμαστε ανοικτοί σε κάθε πλευρά και ελπίζω πολλοί οπαδοί των Nevermore να μετατραπούν σε δικούς μας.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Sanctuary; Θα υπάρξει νέο άλμπουμ σύντομα; Έχετε γράψει καθόλου νέο υλικό;

Δουλεύουμε πάνω σε νέο υλικό. Έχουμε μερικά τραγούδια, τα οποία δεν είναι όλα ολοκληρωμένα, αλλά δουλεύουμε πάνω σε εφτά ή οκτώ τραγούδια αυτήν τη στιγμή. Η μουσική είναι γύρω στο 80% έτοιμη και δουλεύουμε πάνω στα φωνητικά, αλλά ο Warrel είναι στη μέση των ηχογραφήσεων για τον νέο του προσωπικό δίσκο αυτήν τη στιγμή. Οπότε περιμένουμε να τελειώσει με αυτό κι έπειτα θα ολοκληρώσουμε και τον δικό μας δίσκο. Πιστεύω πως θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2018. Το ξέρω πως μετακινούμε την ημερομηνία του λιγάκι, αλλά...

Ναι, σχεδόν δύο χρόνια μετά, ας πούμε μέσα στο 2020 (γέλια)...

Ξέρεις, κάνεις μια ανακοίνωση, ίσως κάπως βεβιασμένη κι έπειτα ο κόσμος έχει προσδοκίες πως θα συμβεί ακριβώς τότε που ανέφερες. Πάντως, το δουλεύουμε και είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2018.

Ανέφερες πως ο Warrel Dane δουλεύει πάνω σε προσωπικό δίσκο. Είχε δηλώσει πως θα ήταν ένα άλμπουμ με διασκευές, οπότε θα είναι κάτι τέτοιο ή θα έχει καινούργιο υλικό; Γνωρίζεις;

Νομίζω θα είναι λιγάκι κι από τα δύο, δεν είμαι σίγουρος. Γνωρίζω πως υπάρχει κάποιο καινούργιο υλικό μέσα. Ξέρεις, κάποια στιγμή επρόκειτο να τιτλοφορηθεί "The Shadow Work" ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν είμαι και σίγουρος αν έτσι θα ονομάζεται ή όχι. Πρέπει να ρωτήσεις τον ίδιο.

Όταν ξεκίνησες να είσαι σε μια μπάντα, ποιες ήταν οι κυριότερες επιρροές σου και ποια μπάντα ξεχώριζες τότε;

Κοίτα, ήμουν μεγάλος οπαδός των παλιών Scorpions, ξέρεις, με τον Uli Jon Roth, αλλά και των Scorpions γενικότερα. Επίσης των UFO, αλλά αγαπούσα επίσης τους Judas Priest, τους Iron Maiden κι όλα αυτά τα ακούσματα. Αλλά εκείνη την εποχή ψάχτηκα και με μπάντες όπως οι Trust και οι Savage και διάφορες άλλες και πραγματικά λάτρευα τους Savatage, οπότε θα έλεγα πως επηρεάστηκα από όλο αυτό το old school metal υλικό.

Σίγουρα αρκετά από τα hair metal πράγματα που βγήκαν ήταν υπερεκτιμημένα. Προσωπικά μου άρεσαν πιο οι πιο σκληρές εκφάνσεις του, όπως οι Motley Crue και οι Ratt

Εκείνη την εποχή νόμιζα πως η mainstream μουσική ήταν όλο αυτό το σινάφι του hair metal, με μπροστάρηδες τους Motley Crue. Πώς και ξεφύγατε αυτής της κατεύθυνσης;

Ξέρεις, κάποιες από αυτές τις μπάντες μου άρεσαν. Ήμουν μεγάλος οπαδός των Ratt, πίστευα πως είναι πολύ καλοί. Και το παίξιμο το Warren DeMartini ήταν απίστευτο. Μου αρέσουν επίσης οι Motley Crue. Πιστεύω πως ο Mick Mars είναι ένας πολύ υποτιμημένος κιθαρίστας. Δεν είναι σαν τον Yngwie Malmsteen ας πούμε, αλλά υπάρχει κάτι που κάνει το παίξιμό του τόσο μοναδικό. Οπότε, πάντα πίστευα ότι αξίζουν, αλλά σίγουρα αρκετά από τα hair metal πράγματα που βγήκαν ήταν υπερεκτιμημένα. Προσωπικά μου άρεσαν πιο οι πιο σκληρές εκφάνσεις του, όπως οι Motley Crue και οι Ratt.

Και συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος, αν σου ζητούσα να μου πεις ποιος ήταν ο κιθαρίστας που σε ενέπνευσε περισσότερο όταν ήσουν πιτσιρικάς και ποια μπάντα θα έλεγες πως είναι η αγαπημένη σου, τι θα απαντούσες;

Ο Schenker θα ήταν σίγουρα η επιλογή μου. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο έναν, θα ήταν αυτός και ό,τι κι αν συμβεί, πάντοτε ακούω Scorpions. Θα μπορούσα να τους ακούω κάθε μέρα. Αλλά υπάρχουν τόσες πολλές. Λατρεύω επίσης τους UFO αλλά θεωρώ πως οι Scorpions αξίζουν περισσότερο να είναι εκεί ψηλά. Κι επίσης μου αρέσουν οι Iron Maiden αλλά νομίζω μου αρέσουν περισσότερα άλμπουμ των Scorpions. Ξέρεις, απολαμβάνω μερικά άλμπουμ των Maiden αλλά πρέπει να πω πως τα πρώτα επτά άλμπουμ των Scorpions είναι απλώς υπέροχα για μένα.

Οι Sanctuary ήταν πάντοτε φημισμένοι τόσο για τα πιο ατμοσφαιρικά τους τραγούδια, όσο και για το πιο thrashy υλικό τους

Είναι κάπως περίεργο, γιατί όλες οι μπάντες που ανέφερες είναι αρκετά μελωδικές αλλά οι Sanctuary έχουν όλη αυτή την επιθετικότητα μέσα στα κομμάτια τους. Οπότε πώς γίνεται να σου αρέσουν όλες αυτές οι μελωδικές μπάντες και οι Sanctuary να ακούγονται τόσο διαφορετικά;

Όλοι μας αρεσκόμαστε σε αυτά τα μελωδικά πράγματα, αλλά όταν ξεκινήσαμε, το thrash metal ήταν πολύ δημοφιλές, και ακούγαμε αρκετά Megadeth, King Diamond, Metallica, Exodus κι άλλες παρόμοιες μπάντες. Κι εκείνο το υλικό μας άρεσε πολύ, οπότε ήταν σαν να προσπαθούμε να συνδυάσουμε λίγο κι από τους δύο κόσμους. Οι Sanctuary, άλλωστε, ήταν πάντοτε φημισμένοι τόσο για τα πιο ατμοσφαιρικά τους τραγούδια, όσο και για το πιο thrashy υλικό τους.

Ποιο είναι το κίνητρο σας να συνεχίζετε να κάνετε όσα κάνετε σε αυτό το σημείο της καριέρας σας;

Πραγματικά νιώθουμε τυχεροί που μπορούμε ακόμη να κάνουμε όλα όσα κάνουμε και να επικοινωνούμε με τους οπαδούς μας. Είναι σπουδαίο να είσαι εκεί έξω και να μιλάς με ανθρώπους για τη μουσική και να βλέπεις πως αντιδρούν με αυτή, είναι κάτι που αποτελεί κομμάτι μας και είναι υπέροχο να έχεις μια καλλιτεχνική διέξοδο που μπορείς να την μοιραστείς με τον κόσμο.

Έχω ακόμη δύο ερωτήσεις. Σε ό,τι αφορά την πρώτη, έχω μιλήσει αρκετές φορές με τον Bobby από τους Overkill και πάντοτε αναφέρεται στη γενιά σας και στο δίλημμα «νιάτα ή εμπειρία;» τάσσεται υπέρ της δεύτερης, μιας και οι σπουδαίες μπάντες του παρελθόντος είναι ακόμη εδώ και έχουν διατηρηθεί στη σκηνή. Εσύ τι επιλέγεις στην ίδια ερώτηση; Νιάτα ή εμπειρία;

Θα συμφωνήσω με το σκέλος της εμπειρίας. Επί τη ευκαιρία, ο Bobby είναι σπουδαίος τύπος, φίλε. Ανήκει στους σπουδαιότερους frontmen όλων των εποχών και μιλώντας για μπάντες με εμπειρία και συσσωρευμένη ενέργεια, αυτοί οι τύποι είναι μαζί για πάντα. Τους βλέπεις και σε πείθουν μεμιάς για τις διαθέσεις τους. Φαντάσου, είναι το ίδιο καλοί, για να μην πω καλύτεροι απ’ ότι ήταν ποτέ και αυτό πιστεύω είναι απίθανο. Κι αυτό πιστεύω πως έχει να κάνει με όλο το ζήτημα περί εμπειρίας και πως μερικές από τις παλαιότερες μπάντες κατάφεραν να επιβιώσουν και να ξανασταθούν στα πόδια τους. Ευελπιστώ να φαίνεται και στους Sanctuary αυτό, αλλά ναι, συμφωνώ με τον Bobby. Ξέρεις, ήμασταν σε περιοδεία με τους Overkill το 2015 και ήταν σπουδαία εμπειρία. Είναι μια υπέροχη μπάντα για να περιοδεύεις μαζί της. Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να ξανακάνουμε κάτι παρόμοιο.

Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι [ο Donald Trump] είναι κάποιου είδους αστείο, ξέρεις, ότι δεν χρειάζεται να το πάρουν όλο αυτό στα σοβαρά. Ίσως κιόλας να είναι λίγο αστείο, δεν ξέρω

Η τελευταία μου ερώτηση έχει πολιτικό περιεχόμενο. Πώς πάνε τα πράγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες; Ήδη έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες με τον Donald Trump στην ηγεσία. Τι πιστεύεις για τη θητεία του μέχρι στιγμής;

Κοίτα, πραγματικά δεν ξέρω. Δεν θα έλεγα πως είμαι υποστηρικτής του Trump, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήμουν υποστηρικτής κανενός εκ των δύο υποψηφίων, μιας και ψήφισα μεν, αλλά κανέναν τους δε. Δεν πιστεύω πως κάποιος τους αντιπροσωπεύει τις πεποιθήσεις μου και δεν με θεωρώ ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο άτομο, αλλά πιθανόν κλίνω λίγο περισσότερο προς τα αριστερά. Βέβαια, όσο μεγαλώνω, τείνω όλο και περισσότερο προς το κέντρο υποθέτω, αλλά δεν ξέρω... Νιώθω πως κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι κάποιου είδους αστείο, ξέρεις, ότι δεν χρειάζεται να το πάρουν όλο αυτό στα σοβαρά. Ίσως κιόλας να είναι λίγο αστείο, δεν ξέρω. Νιώθω λες και τα έχω δει όλα και ξαφνικά συμβαίνει κάτι και είμαι σε φάση «γαμώτο, δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό». Κάποια από αυτά έχουν πλάκα και κάποια άλλα είναι αρκετά τρομακτικά. Ας ελπίσουμε πως όλα θα λειτουργήσουν σωστά στο τέλος αλλά υποθέτω πρέπει να ελπίζουμε και να προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε με τον τρόπο μας τα πράγματα ώστε να έχουν θετική έκβαση.

Lenny, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Ήταν απόλαυση να μιλήσουμε ξανά και ελπίζω να σε δω και στην εμφάνισή σας στις 21 Ιουλίου στην Αθήνα. Οι τελευταίες κουβέντες, δικές σου...

Ελπίζω να σας δούμε όλους στις 21 Ιουλίου στην Αθήνα και είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι γι' αυτήν την εμφάνιση. Πρόκειται να παίξουμε τραγούδια από το "Refuge Denied", το "Into The Mirror Black" και το "The Year The Sun Died", αλλά σας επιφυλάσσουμε και κάποιες εκπλήξεις. Οπότε, ελάτε να μας δείτε, ανυπομονούμε να συναντήσουμε όλους τους φίλους μας στην Ελλάδα.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Inception" από τον Σπύρο Κούκα.